Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ''ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ''. ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ECHO AND THE BUNNYMEN: ''THE KILLING MOON''

CATHEDRAL NOTRE DAME,ABBEY OF SAINT-REMI,PALACE OF TAU-REIMS(FRANCE) - ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΝΟΤΡ ΝΤΑΜ,ΑΒΑΕΙΟ ΣΕΝ ΡΕΜΙ, ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΤΑΟΥ-ΡΕΜΣ(ΓΑΛΛΙΑ)

Ο καθεδρικός ναός Νοτρ Νταμ, το πρώην αβαείο του Σεν Ρεμί και το ανάκτορο Ταού στη Ρεμς (Γαλλία)
Το καλοκαίρι του 1429 η βόρεια Γαλλία κατελήφθη από τον αγγλικό στρατό του Ερρίκου Δ΄ ο ποίος διεκδικούσε τον γαλλικό θρόνο από τον νόμιμο κληρονόμο, τον δελφίνο Κάρολο. Εμπνευσμένη από θεία παρόρμηση, η Ζαν ντ’ Αρκ έπεισε τον Κάρολο να την τοποθετήσει επικεφαλής του στρατού και στη συνέχεια την οδήγησε στη νίκη επί των Άγγλων. Στην προέλασή της δεν στόχευε κατευθείαν στο Παρίσι, αλλά την 16η Ιουλίου πέρασε από τη Ρεμς, πόλη με συμβολική σημασία για τους Γάλλους μονάρχες. Την επομένη ο Κάρολος αναγορεύτηκε βασιλιάς Κάρολος Ζ΄ στον καθεδρικό ναό και συνέχισε την παράδοση – με εξαίρεση τον Ερρίκο Δ΄ και τον Ναπολέοντα – της στέψης στη Ρεμς.
Ο πρώτος καθεδρικός ναός ήταν αφιερωμένος στην Παρθένο και κατασκευάστηκε, με εντολή του επισκόπου Νικασίου, στην τοποθεσία των δημοσίων λουτρών στις αρχές του 5ου αιώνα. Το 496, ο επίσκοπος Ρεμίγιος βάπτισε τον Κλόβις, βασιλέα των Φράγκων, με μια πράξη που σηματοδότησε την ίδρυση του βασιλείου της Γαλλίας. Επισήμως πάντως, η μακρά παράδοση της στέψης στη Ρεμς ξεκίνησε το 816 με τον καρολιγγιανό βασιλιά Λουδοβίκο Α΄, στη διάρκεια του αιώνα κατά τον οποίο ο καθεδρικός ναός ανακατασκευάστηκε και μεγεθύνθηκε σαν φόρος τιμής στον ζωτικής σπουδαιότητας ρόλο του μεταξύ της εκκλησίας και της μοναρχίας. Το 1210 μια πυρκαγιά έδωσε την ευκαιρία στον αρχιεπίσκοπο Ομπρί ντε Ιμπέρ να κατασκευάσει έναν καινούργιο γοτθικό καθεδρικό ναό πάνω στις στάχτες της παλιάς βασιλικής και στα πρότυπα των ήδη υπαρχόντων καθεδρικών ναών στο Παρίσι και στη Σαρτρ. Το σχέδιο ανατέθηκε στον αρχιτεχνίτη Ζαν ντ’ Ορμπέ και ο θεμέλιος λίθος τέθηκε το 1211. Ο Ντ’ Ορμπέ εργάστηκε για την κατασκευή του εκκλησιαστικού χοροστασίου μέχρι το 1228 όταν τον διαδέχθηκε ο Ζαν λε Λουπ, ο οποίος κατασκεύασε τον κυρίως ναό και την πρόσοψη. Ο Γκοσέ ντε Ρεμς επέβλεψε το σκάλισμα των αγαλμάτων και το εσωτερικό των πυλών και ο Μπερνάρ ντε Σουασόν σχεδίασε το μεγάλο ρόδινο παράθυρο που δείχνει την Παρθένο να περιβάλλεται από τους Αποστόλους και τους αγγέλους που παίζουν μουσική και ολοκλήρωσε την κατασκευή των τρούλων και του κυρίως ναού. Μέχρι το 1285 είχε μόλις ολοκληρωθεί το εσωτερικό του καθεδρικού ναού της Νοτρ Νταμ και, παρά το γεγονός ότι στη διεύθυνση των εργασιών είχαν εναλλαχθεί πολλοί αρχιτεχνίτες, ο ναός χαρακτηρίστηκε από αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική ενότητα.
Το εξωτερικό του τεράστιου κτιρίου – που έχει μήκος 138 και ύψος 38 μέτρα μέχρι την κορυφή των θόλων – στολίζουν περισσότερα από 2.300 αγάλματα. Το ύψος της προσόψεως με τους δύο πύργους του 15ου αιώνα είναι παρόμοιο με εκείνο στο Παρίσι, η κομψότητα όμως των γραμμών και η κάθετη θέση των κρουστών οργάνων της ορχήστρας την κάνουν μοναδική. Ο κυρίως ναός και οι δύο διάδρομοι έχουν από μια πύλη. Η πύλη στα αριστερά χαρακτηρίζεται μεταξύ άλλων, με το περίφημο άγαλμα του Χαμογελαστού Αγγέλου, μια εικόνα ιερής ηρεμίας σε μια εποχή που οι ιερές εικόνες ήταν συνήθως βλοσυρές. Το εσωτερικό είναι εντυπωσιακό για την επιβλητικότητα και τη φωτεινότητά του. Η κάθετη εντύπωση επαυξάνεται από τις διαστάσεις του κυρίως ναού ο οποίος είναι μάλλον στενός για το μήκος του. Οι κυλινδρικοί κίονες περιβάλλονται από 4 ημικίονες και στην κορυφή έχουν κιονόκρανα που απεικονίζουν θέματα από τη φύση, όπως ακάνθινα φύλλα και κλήματα σε παλαιότερες εκδόσεις. Στα πιο πρόσφατα παραδείγματα υπάρχουν κισσοί, καρποί και τοπική βλάστηση. Το εκκλησιαστικό χοροστάσιο περιλαμβάνει μόνο το εύρος δύο στοών του κυρίως ναού, όμως το τμήμα που χρησιμοποιείται για τη λατρεία εκτείνεται σε τρεις επί πλέον στον κυρίως ναό. Η τελετή στέψης και η σημασία των θρησκευτικών συνελεύσεων απαιτούσε μια πιο ικανοποιητική επιφάνεια.
Κατεστραμμένα από την ερήμωση του καιρού και από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς που έπληξαν σκοπίμως τον καθεδρικό ναό κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλά από τα αγάλματα μεταφέρθηκαν στο παρακείμενο ανάκτορο Ταού που κάποτε ήταν ανάκτορο του αρχιεπισκόπου, αλλά τώρα είχε μετατραπεί σε μουσείο βασιλικών αντικειμένων, στα οποία περιλαμβάνονται επίσης σημαντικά γλυπτά και εικόνες. Η ονομασία του ανακτόρου προέρχεται από το ελληνικό γράμμα «ταυ» (το ρωμαϊκό γράμμα Τ), που είχε το ίδιο σχήμα με τους πρώτους επισκοπικούς σταυρούς. Κατασκευασμένο το 1690 από τους Μανσάρ και Ρομπέρ ντε Κοτ, το ανάκτορο περιέχει γοτθικό παρεκκλήσιο και αίθουσα εκθέσεων Ταού στην οποία δίδονταν τα επίσημα γεύματα που ακολουθούσαν τις στέψεις.
Το αβαείο των Βενεδικτίνων του Σεν Ρεμί κατασκευάστηκε στη διάρκεια της καρολιγγιανής εποχής για να τοποθετηθούν εκεί τα λείψανα του αγίου που βαπτίστηκε Κλόβις και έτσι ξεκίνησε η παράδοση της στέψης στη Ρεμς. Το χαρακτηρίζει ένα αρμονικό μίγμα ρυθμών, με ρωμανική πρόσοψη, γοτθικό εκκλησιαστικό χοροστάσιο, μια πινελιά από φανταχτερό γοτθικό ρυθμό σε ορισμένα στοιχεία και μερικά τελειώματα σε ρυθμό Αναγεννήσεως. Ο τάφος του Σεν Ρεμί (Ρεμίγιος) είναι τόπος προσκυνήματος για τους πιστούς από ολόκληρη τη Γαλλία και εξακολουθεί να περιέχει το άγιο φιαλίδιο με το οποίο καθαγιάζονταν οι βασιλείς.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»

''ΕΚΜΕΚ ΠΑΓΩΤΟ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ


Εκμέκ παγωτό
Σατιρικό σίριαλ 40 επεισοδίων των 30 λεπτών
Πρεμιέρα στο MEGA την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 1991
Παραγωγή ΜΑΧΗ T.V.
Σενάριο του Βασίλη Νεμέα
Σκηνοθεσία του Γρηγόρη Πετρινιώτη
Ηθοποιοί Νικήτας Τσακίρογλου (Αύγουστος Πετράκης), Χρυσούλα Διαβάτη (Πιπίτσα Πετράκη), Βασίλης Διαμαντόπουλος (Χαρίλαος), Ζαχαρίας Ρόχας (Σούλης), Μαρία Φωκά (γιαγιά), Σπύρος Παπαδόπουλος (Τίτος Πετράκης), Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου (Ναταλία), Δήμητρα Παπαδήμα (Νίκη)
….Η οικογένεια Πετράκη, που πλούτισε στο Γιοχάνεσμπουργκ, επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στο παλιό της νεοκλασικό αρχοντικό στο Νέο Φάληρο. Εκεί τα μέλη της συγκεντρώνονται κάθε μεσημέρι γύρω από το τραπέζι συζητώντας τα προβλήματα, τις επαγγελματικές δυσκολίες και τις αισθηματικές τους σχέσεις, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα το εκμέκ παγωτό της γιαγιάς, σύμβολο της οικογενειακής ενότητας. Σίριαλ που σατιρίζει τη ματαιότητα των προσπαθειών στην χαοτική ελληνική κοινωνία, όπου τα πράγματα ποτέ δεν πάνε προς το καλύτερο, αλλά μονίμως προς το χειρότερο. Τα μέλη της οικογένειας που πλούτισαν σε ξένο μέρος, επιστρέφοντας στην Ελλάδα οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Ο Αύγουστος έχει δυσκολίες προσαρμογής και τριγυρνά μεθυσμένος στα μπιλιάρδα και τα καταστήματα με ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ο κτηνίατρος Τίτος παριστάνει τον χειρουργό, ικανοποιώντας το παλιό του απωθημένο και χειρουργεί ευκαιριακά σε διάφορες κλινικές. Ο Σούλης επιθυμεί να μπαρκάρει και να γνωρίσει τον κόσμο. Η Ναταλία γίνεται κριτικός της τηλεόρασης και επιτίθεται κατά πάντων, ενώ η Πιπίτσα, είναι η μόνη που προσπαθεί να ισορροπήσει τις καταστάσεις και να κρατήσει ψηλά το ηθικό όλων. Τελικά η απροσάρμοστη στην ελληνική πραγματικότητα οικογένεια, επιστρέφει και πάλι στις φυτείες της στο Γιοχάνεσμπουργκ….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

VIDEO ΑΠΟ tsalk

DAVID LLOYD GEORGE - ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΛΟΙΝΤ ΤΖΟΡΤΖ

Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ
(17 Ιανουαρίου 1863 – 26 Μαρτίου 1945) Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας (1916-1922). Το ξέσπασμα του A' Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε τον Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ υπουργό Οικονομικών, στην κυβέρνηση των Φιλελευθέρων με πρωθυπουργό τον Χέρμπερτ Χένρι Ασκουιθ. Μολονότι στην αρχή ήταν αντίθετος με τη συμμετοχή της M. Βρετανίας στον πόλεμο, γρήγορα αφοσιώθηκε στο πρόβλημα της οικονομικής διαχείρισης της στρατιωτικής προσπάθειας. Το 1915, λόγω ανασχηματισμού που συμπεριέλαβε στην κυβέρνηση ορισμένους Συντηρητικούς, έγινε υπουργός Πυρομαχικών. Με αυτή του την ιδιότητα συγκρούστηκε πλειστάκις με τον υπουργό Εξωτερικών για τον πόλεμο Λόρδο Κίτσενερ. Οταν όμως, έναν χρόνο αργότερα, ο Κίτσενερ πνίγηκε αφού το πλοίο του προσέκρουσε σε γερμανική νάρκη, ο Ασκουιθ έδωσε τη θέση του στον Λόιντ Τζορτζ. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν, αυτή τη φορά με το Γενικό Επιτελείο: ο Λόιντ Τζορτζ δεν πίστευε ότι ο πόλεμος μπορούσε να κερδηθεί στο Δυτικό Μέτωπο και υποστήριζε μια επίθεση από τη Μέση Ανατολή. H δυσαρέσκεια με τον τρόπο που ο Ασκουιθ διηύθυνε την πολεμική προσπάθεια γενικεύτηκε και ο Λόιντ Τζορτζ τον διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία στις 7 Δεκεμβρίου 1916. Ωστόσο, οι περισσότερες παρεμβάσεις του Λόιντ Τζορτζ στη στρατηγική του πολέμου απέβησαν άκαρπες, το ίδιο όμως συνέβη και με τις αποφάσεις του Γενικού Επιτελείου. Μετά το τέλος του πολέμου, ο Λόιντ Τζορτζ ήταν από τους πιο μετριοπαθείς σχετικά με τη μοίρα των ηττημένων και πέτυχε να αμβλύνει τις πιο ακραίες απαιτήσεις του Ζορζ Κλεμανσό.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.tovima.gr/

ROBERT FROST - ΡΟΜΠΕΡΤ ΦΡΟΣΤ

Ρόμπερτ Φροστ
Ο Ρόμπερτ Λι Φροστ (Robert Lee Frost, 26 Μαρτίου, 1874 – 29 Ιανουαρίου, 1963) ήταν Αμερικανός ποιητής. Τιμήθηκε τέσσερις φορές με το βραβείο Πούλιτζερ.
Βιογραφία
Αν και το όνομά του είναι κυρίως συνδεδεμένο με τη Νέα Αγγλία, ο Φροστ γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια. Η μητέρα του Ίσαμπελ Μούντι (Isabelle Moodie), είχε σκωτσέζικη καταγωγή και ο πατέρας του, Ουίλιαμ Πρέσκοτ Φροστ ο νεότερος, ήταν απόγονος των Φροστ από το Ντέβονσαϊρ, που εγκαταστάθηκαν στο New Hampshire το 1634. Ο πατέρας του, πρώην δάσκαλος, που αργότερα έγινε συντάκτης της εφημερίδας San Francisco Daily Evening Post, είχε πρόβλημα με τον αλκοολισμό και τον τζόγο, και εφάρμοζε σκληρή πειθαρχία στα παιδιά του. Είχε πάθος με την πολιτική και ασχολήθηκε ενεργά με αυτήν, όσο του το επέτρεπε η υγεία του.
Ο Φροστ έζησε στην Καλιφόρνια μέχρι τα έντεκά του χρόνια. Μετά το θάνατο του πατέρα του από φυματίωση το 1885, μετακόμισε με τη μητέρα και την αδερφή του στην ανατολική Μασσαχουσέτη, κοντά στους προγόνους του πατέρα του. Η μητέρα του προσχώρησε στην εκκλησία των Swedenborgian και τον βάπτισε σε αυτήν, αλλά ο Φροστ την εγκατέλειψε ως ενήλικας. Μεγάλωσε ως παιδί της πόλης και το πρώτο του ποίημα δημοσιεύθηκε στο Lawrence της Μασσαχουσέτης. Παρακολούθησε μαθήματα στο Κολέγιο Ντάρτμουθ (Dartmouth College) το 1892, για λιγότερο από ένα εξάμηνο. Ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές, όπως η διδασκαλία, η διανομή εφημερίδων και η εργασία σε εργοστάσιο. Το 1894 πούλησε το πρώτο του ποίημα, My Butterfly, στην εφημερίδα The Independent για δεκαπέντε δολάρια. Υπερήφανος για το επίτευγμά του, έκανε πρόταση γάμου στην Elinor Miriam White. Ήταν συμμαθητές στο Λύκειο και είχαν διατηρήσει επαφή μέχρι τότε. Αυτή αρνήθηκε, λέγοντας πως ήθελε να αποφοιτήσουν πρώτα από το Κολέγιο πριν παντρευτούν. Ο Φροστ απογοητευμένος, ταξίδεψε στο Great Dismal Swamp στην Βιρτζίνια. Επέστρεψε αργότερα τον ίδιο χρόνο και επανέλαβε την πρόταση στην Elinor, αυτή δέχθηκε και παντρεύτηκαν το Δεκέμβριο του 1895.
Εργάστηκαν και οι δύο ως καθηγητές σε σχολείο μέχρι το 1897. Μετά ο Φροστ φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ για δύο χρόνια. Αν και τα πήγαινε καλά, ένιωθε ότι έπρεπε να γυρίσει πίσω λόγω της υγείας του και επειδή η σύζυγός του περίμενε το δεύτερο παιδί τους. Ο παππούς του αγόρασε μια φάρμα στο New Hampshire για το νεαρό ζευγάρι. Ο Φροστ έμεινε εκεί για εννέα χρόνια και έγραψε πολλά από τα ποιήματα που αποτέλεσαν τα πρώτα του έργα. Η απόπειρά του να ασχοληθεί με την ανατροφή πουλερικών απέτυχε και αναγκάστηκε να δεχθεί τη θέση καθηγητή στην Ακαδημία Πίνκερτον.
Το 1912, ο Φροστ ταξίδεψε με την οικογένειά του στη Γλασκώβη, και αργότερα εγκαταστάθηκε στο Μπίκονσφιλντ (Beaconsfield), έξω από το Λονδίνο.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή, A Boy's Will, εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο. Στην Αγγλία απέκτησε σημαντικές γνωριμίες, όπως ο ποιητής Έντουαρντ Τόμας (Edward Thomas) (μέλος της γνωστής ομάδας Dymock poets), ο T. E. Hulme, και ο Έζρα Πάουντ, ο οποίος ήταν ο πρώτος Αμερικανός που έγραψε ευνοϊκή κριτική για το έργο του Φροστ. Ο Φροστ συνέγραψε μερικά από τα καλύτερα δείγματα της δουλειάς του ενώσο βρισκόταν στην Αγγλία.
Ο Φροστ επέστρεψε στην Αμερική το 1915, αγόρασε μία φάρμα στην Franconia του New Hampshire και ξεκίνησε την συγγραφική του καριέρα, ενώ ταυτόχρονα ασχολήθηκε και με τη διδασκαλία. Από το 1916 ως το 1938 ήταν καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας στο Κολέγιο Άμχερστ (Amherst College). Ως καθηγητής, ενθάρρυνε τους μαθητές του να χρησιμοποιούν τον ήχο της ανθρώπινης φωνής στην τέχνη τους.
Κατά την τελετή εγκατάστασης του προέδρου Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στο αξίωμα του το 1961, ο Φροστ απείγγειλε το The Gift Outright. Μερικά από τα πιο γνωστά ποιήματά του είναι τα Death of the Hired Man, Stopping by Woods on a Snowy Evening, Mending Wall, Nothing Gold Can Stay, Birches, After Apple Picking, The Pasture, Fire and Ice, The Road Not Taken, και Directive. Ο Φροστ τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ τέσσερις φορές, επίτευγμα μεγάλο για έναν ποιητή.
Από το 1921, και για τα επόμενα 42 χρόνια (με τρεις εξαιρέσεις), ο Φροστ κάθε καλοκαίρι δίδασκε στο Bread Loaf School of English του Κολεγίου Middlebury στο Ρίπτον, του Βερμόντ. Το Κολέγιο Middlebury έχει ακόμη στην κατοχή του τη Φάρμα του Ρόμπερτ Φροστ ως Εθνικό Ιστορικό Αξιοθέατο, κοντά στις εγκαταστάσεις του Bread Loaf.
Πέθανε στη Βοστώνη στις 29 Ιανουαρίου, 1963. Ο τάφος του βρίσκεται στο Παλαιό Κοιμητήριο του Μπένινγκτον, στο Μπένινγκτον του Βερμόντ. Ο κατάλογος αποφοίτων του Χάρβαρντ του 1965 τον αναφέρει ως απόφοιτο με τιμητική διάκριση. Ο Φροστ έλαβε επίσης πτυχίο με τιμητική διάκριση από το Κολέγιο Bates καθώς και από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Ενώ ήταν ακόμη εν ζωή, το σχολείο the Robert Frost Middle School στο Φέρφαξ της Βιρτζίνια, και η κεντρική βιβλιοθήκη του Κολεγίου Άμχερστ, πήραν το όνομά του.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

RICHARD DAWKINS - ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΝΤΟΚΙΝΣ

Ρίτσαρντ Ντόκινς
Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς (Clinton Richard Dawkins), FRS,
FRSL (γεν. 26 Μαρτίου 1941) είναι Βρετανός ηθολόγος, εξελικτικός βιολόγος και συγγραφέας βιβλίων εκλαϊκευμένης επιστήμης. Διατηρεί την Έδρα Charles Simonyi για την λαϊκή κατανόηση της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Γεννημένος στο Ναϊρόμπι της Κένυας, ο Ντόκινς μετακόμισε στη Μεγάλη Βρετανία με τους γονείς του σε ηλικία οκτώ ετών. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, πέρασε δύο χρόνια ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ, πριν να επιστρέψει στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το 1970. Βγήκε από την αφάνεια το 1976 με το βιβλίο του "Το εγωιστικό γονίδιο", το οποίο μαζικοποίησε την γονιδιο-κεντρική άποψη για την εξέλιξη και εισήγαγε τον όρο μιμίδιο (meme). Το 1982, παρουσίασε στο βιβλίο του "The extended phenotype" μια ευρέως αναφερμένη θεωρία στον τομέα της εξελικτικής βιολογίας, η οποία ανέφερε ότι τα φαινοτυπικά αποτελέσματα δεν περιορίζονται στο σώμα ενός οργανισμού, αλλά μπορούν να επεκταθούν στο περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένων και των σωμάτων άλλων οργανισμών.
Εκτός από τη εργασία του στην Βιολογία, ο Ντόκινς είναι ευρέως γνωστός για τις απόψεις του σχετικά με τον αθεϊσμό, την εξέλιξη, τον δημιουργισμό (creationism), τη θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού και τη θρησκεία. Είναι εξέχων κριτικός του δημιουργισμού και του ευφυούς σχεδιασμού. Στο βιβλίο του "Ο Τυφλός Ωρολογοποιός" (The Blind Watchmaker, 1986), μίλησε ενάντια στην «αναλογία του ωρολογοποιού», ένα επιχείρημα για την ύπαρξη ενός υπερφυσικού δημιουργού που βασίζεται πάνω στην παρατηρηθείσα πολυπλοκότητα των ζώντων οργανισμών, και αντί αυτού περιέγραψε τις εξελικτικές διαδικασίες ως ανάλογες με τον «τυφλό ωρολογοποιό». Από τότε έγραψε αρκετά επιστημονικά βιβλία, και έκανε τακτικές εμφανίσεις στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, συζητώντας τα προαναφερόμενα θέματα.
Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς είναι άθεος, ελευθεριακός σκεπτικιστής, κοσμικός ουμανιστής, επιστημονικός ορθολογιστής και υποστηρικτής της κίνησης Brights. Έχει αναφερθεί πολλές φορές στα ΜΜΕ ως το «Ροτβάιλερ του Δαρβίνου», σε αναλογία με τον Βρετανό βιολόγο Τόμας Χάξλεϊ, ο οποίος ήταν γνωστός ως το «Μπουλντόγκ του Δαρβίνου» για την υπεράσπιση της φυσικής επιλογής. Στο βιβλίο του «Η περί θεού αυταπάτη» (The God Delusion, 2006), ο Ντόκινς υποστηρίζει ότι σχεδόν βέβαια δεν υπάρχει ένας υπερφυσικός δημιουργός και ότι η θρησκευτική πίστη μπορεί να χαρακτηριστεί ως ψευδαίσθηση, ως μία ψευδής εμμονή και πεποίθηση. Μέχρι το Νοέμβριο του 2007, η αγγλική έκδοση πώλησε περισσότερα από 1.5 εκατομμύριο αντίγραφα και μεταφράστηκε σε 31 άλλες γλώσσες, αποτελώντας το δημοφιλέστερο βιβλίο του μέχρι σήμερα.
Διακρίσεις
Zoological Society of London, αργυρό μετάλλιο 1989
Faraday Award 1990
Kistler Prize 2001
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821


25 Μαρτίου 1821
Η 25η Μαρτίου είναι η Εθνική εορτή της Παλιγγενεσίας τους Έθνους μας.Την ημέρα αυτή τιμούμε τους ήρωες της επανάστασης του 1821.Τους ήρωες αυτούς που έδωσαν την ζωή τους ώστε η πατρίδα μας να είναι μια ελεύθερη χώρα.Από τις 29 Μαΐου του 1453, μετά την άλωση της Πόλης, και για τέσσεριςαιώνες οι Έλληνες ζούσαν κάτω από την τουρκική κατοχή.Πολλοί από τους Έλληνες της εποχής αυτή δεν άντεχαν τον τουρκικό ζυγό και είχαν καταφύγει στα βουνά.Αυτοί ήταν και οι πρωτεργάτες της επαναστάσεως.Στις 25 Μαρτίου του 1821 στην μονή της Μέγιστης Λαύρας στα Καλάβρυτα, οεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης.Τότε άρχισε επίσημα η Ελληνική Επανάσταση που οδήγησε μετά από πολλούςαγώνες και θυσίες, στην ελευθέρωση και αναγνώριση του Ελληνικού κράτουςτο 1830 με τη συνθήκη του Λονδίνου. Συνθήκη που υπέγραψαν στις 22Ιανουαρίου του 1830 η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία.
Δύο χρόνια μετά, στις 14 Αυγούστου 1832, ορίστηκαν και τα σύνορα τηςΕλλάδας να φτάνουν μέχρι την νοητή γραμμή που έχει άκρα τον Παγασητικόκαι τον Αμβρακικό κόλπο. Τον Δεκέμβριο του έτους αυτού αποδέχτηκε ηΟθωμανική αυτοκρατορία αυτή την απόφαση και από τότε ξεκινά η πορεία τουΝέου Ελληνικού Κράτους.
Ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου ως Εθνικής Εορτής καθιερώθηκε με τοδιάταγμα 980, στις 15 Μαρτίου του 1838. Την ίδια χρονιά έγινε και οπρώτος επίσημος εορτασμός, σαν μέρα τιμής στους ήρωες της επανάστασης του 1821.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.patrachess.gr/

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΩΣ ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ

Ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου ως Εθνική εορτή
«Η ημέρα της 25ης Μαρτίου, λαμπρά καθ’ εαυτήν δια την εορτήν του Ευαγγελισμού, είναι επίσης λαμπρά και δια την έναρξιν του Ιερού Αγώνος και καθιερούται εις το διηνεκές ως ημέρα της Εθνικής Εορτής», λέει το Βασιλικό Διάταγμα της 15ης Μαρτίου 1838 του Όθωνα.
Η πιο γλαφυρή περιγραφή του πρώτου εορτασμού είναι ένα γράμμα μιας κυρίας επί των τιμών της Βασίλισσας Αμαλίας, της Βαρώνης Νορτενφίχτ σε μια φίλη της στο Μόναχο, έγραφε:
«Αθήναι, 25 Μαρτίου 1838. Σήμερα είναι η Επέτειος της Αναγεννήσεως της Ελλάδος. Ο Βασιλεύς ανεκήρυξε την ημέραν αυτήν Εθνική Εορτή και οι Έλληνες δέχτηκαν την απόφασή του με ενθουσιασμό. Στις 5 το πρωί τα κανόνια και η μουσική ανήγγειλαν την εορτή. Στις 9 πήγαν οι Βασιλείς με τα’ αμάξι στην εκκλησία για την δοξολογία, φορώντας εθνικές ενδυμασίες. Απ’ όλα τα γύρω χωριά έφτασαν πλήθη κόσμου, όλοι γιορτάσιμα ντυμένοι. Στα πρόσωπά τους έλαμπε η χαρά. Στην Πλατεία των Ανακτόρων στήθηκε χορός. Σχηματίστηκαν πολλοί κύκλοι, όλοι άνδρες. Πλησίασε και μια γυναίκα σε έναν κύκλο λέγοντας: - Σήμερα θα χορέψω κι εγώ. Δικαιούμαι πιο πολύ απ’ όλους σας. Στον Αγώνα έχασα τα’ αδέλφια μου και τα παιδιά μου…Δεν είναι λόγια αληθινής Σπαρτιάτισσας; Τον χορό παρηκολούθησαν οι Βασιλείς από τον εξώστη των Ανακτόρων. Το μεσημέρι έβρεξε και σταμάτησε η γιορτή, το βράδυ όμως βελτιώθηκε ο καιρός κι έγινε λαμπαδηφορία. Φωταγώγησαν και την Ακρόπολη και άναψαν στον απέναντι μεγάλο λόφο πολλές φωτιές, που σχημάτισαν έναν τεράστιο πύρινο σταυρό….».
Πρόκειται ασφαλώς για τον Λυκαβηττό, όπου σήμερα το ηλεκτρικό φως ανάβει τις γιορταστικές φωτεινές επιγραφές. Τα μέσα καινούργια, η ιδέα όμως αρκετά παλιά…
Έτσι χρειάστηκε να περάσουν δέκα επτά ολόκληρα χρόνια από το 1821, για να εορτασθεί η 25η Μαρτίου ως Εθνική Εορτή.
Πρώτα, η Εθνική Εορτή συνέπιπτε με την Πρωτοχρονιά. Ήταν η επέτειος της περίφημης «Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους» προς όλον τον κόσμο, από την Πρώτη Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου, την 1η Ιανουαρίου 1822. Η αρχική ιδέα να καθορισθεί η εθνική επέτειος την 25η Μαρτίου ήταν του Κωλέττη, όταν το 1835, ως Υπουργός Εσωτερικών, σκέφθηκε να ρυθμίσει τις εθνικές εκδηλώσεις. Είχε ετοιμάσει μάλιστα και το σχετικό διάταγμα, αλλ’ εν τω μεταξύ έπαυσε να είναι υπουργός και τον έστειλαν πρεσβευτή στο Παρίσι. Αναβλήθηκε λοιπόν το ζήτημα.
Πρέπει να σημειωθεί ότι και το 1837 είχε εορτασθεί η 25η Μαρτίου, όχι μόνον θρησκευτικά ως ημέρα του Ευαγγελισμού, αλλά και πολιτικά ως Εθνική Εορτή, ανεπίσημα όμως.
Στην καθιέρωση της 25ης Μαρτίου ως Εθνικού Επετείου υπήρξαν αντιρρήσεις και διχογνωμίες. Πρώτα-πρώτα για το γεγονός ότι η Επανάσταση είχε αρχίσει έναν μήνα πριν, στις 22 Φεβρουαρίου 1821, στο Ιάσιο της Μολδαβίας από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Αυτό όμως, έγινε επειδή ο Υψηλάντης πληροφορήθηκε ότι η κίνηση είχε γίνει γνωστή από τους Τούρκους και επιτάχυνε την Επανάσταση. Γιατί, σύμφωνα με απόφαση της Φιλικής Εταιρείας, ο Αγώνας θα άρχιζε παντού στις 25 Μαρτίου.
Ο Παπαφλέσσας, αντιπρόσωπος του Υψηλάντη, αυτήν την ημερομηνία καθόρισε για την έναρξη της Επανάστασης στο μυστικό συνέδριο των κορυφαίων προεστών και αρχιερέων τον Ιανουάριο του 1821 στο Αίγιο. Επίσης, χαρακτηριστικό είναι ότι ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, την Πρώτη Επαναστατική Προκήρυξη, που υπογράφει ως Ηγεμών και Αρχιστράτηγος στην Καλαμάτα, την χρονολογεί με την 24ην Μαρτίου 1821, για να φανεί ότι ο Αγώνας αρχίζει πια την επομένη, όπως έχει ορισθεί και ξέρουν οι αρχηγοί και ο λαός. Στη Ρούμελη η επανάσταση άρχισε τις πρωινές ώρες της 24ης Μαρτίου ύστερα από την προς τούτο συνέλευση της Αγίας Μαύρας, όπως λεγόταν τότε η Λευκάδα, κατόπιν πρόσκλησης του εκπροσώπου της Φιλικής Εταιρείας στη Λευκάδα Ιωάννου Ζαμπελιού, στην οποία συμμετείχαν οι πρωτοκαπεταναίοι της Ρούμελης, Ανδρούτσος, Πανουργιάς, Καραϊσκάκης, Μακρής, Στουρνάρης, Κοντογιάννης και άλλοι, προσήλθε δε σε αυτήν και ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, γιος του Πετρόμπεη για να λάβει γνώση και να ενημερώσει τους «Φιλικούς» και καπεταναίους του Μωρηά.
Την έναρξη της επανάστασης στην Ανατ. Χέρσο Ελλάδα κήρυξε ο γέρο - Πανουργιάς, εκπρόσωπος αυτής, στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία Σαλώνων περιστοιχισμένος από μυημένους «Φιλικούς», καπεταναίους, προκρίτους και κληρικούς, ενώ ο Ανδρούτσος από την Πάτρα όπου βρισκόταν προσωρινά, έστειλε την από 22-3-1821 μνημειώδη επιστολή του στους Γαλαξιδιώτες για τον άνισο ξεσηκωμό τους: «Εγώ με τα παλικάρια μου είμαι στο ποδάρι», τους έγραφε.
Οπωσδήποτε, ανεξάρτητα με την ακριβή ημερομηνίας έναρξης της Επανάστασης του 1921, στον καθορισμό της ημερομηνίας εορτασμού του γεγονότος, συνετέλεσε αποφασιστικά η επιθυμία και απόφαση να συμπέσει ο εορτασμός της Παλιγγενεσίας του Γένους με την μεγάλη γιορτή της εκκλησίας μας, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Σωστά λοιπόν, καθιερώθηκε η 25η Μαρτίου ως Εθνική Εορτή για την έναρξη της Επαναστάσεως των Ελλήνων το 1821.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ»

TOMB OF UNKNOWN AT SYNTAGMA SQUARE IN ATHENS - ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Μνημείο του άγνωστου στρατιώτη
Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, πολλοί στρατιώτες έχουν πεθάνει στους πολυάριθμους πολέμους χωρίς υπολείμματα. Πολλά κράτη έχουν αναπτύξει την πρακτική ενός συμβολικού μνημείου του άγνωστου στρατιώτη που αντιπροσωπεύει τον πολεμικό τάφο εκείνων των μη αναγνωρισμένων στρατιωτών. Περιέχουν συνήθως τα υπολείμματα ενός νεκρού στρατιώτη που είναι μη αναγνωρισμένος.
Η συνήθεια αυτή προέρχεται από την αρχαιότητα, που πίστευαν ότι βασανίζονταν οι ψυχές όσων δεν είχαν ταφεί τα σώματα. Η ταφή αυτών που είχαν χαθεί τα πτώματα, γινόταν συμβολικά είτε με την κατασκευή ειδώλου, είτε με κενοτάφιο.
Στην Ελλάδα, για πρώτη φορά το 1880 με απόφαση του δήμου Ερμούπολης Σύρου, στήθηκε μνημείο στον άγνωστο στρατιώτη του αγώνα του 1821. Στην Αθήνα ιδρύθηκε παρόμοιο μνημείο στην Πλατεία Συντάγματος, μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων (Παλαιά Ανάκτορα) και αποκαλυπτήρια έγιναν στις 25 του Μάρτη του 1932 από την τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Έλληνες διηγηματογράφοι
Κοινωνική σειρά 6 επεισοδίων των 60 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΥΕΝΕΔ την Τετάρτη 21 Ιουλίου 1982
….Σειρά ωριαίων αυτοτελών επεισοδίων με τη μορφή τηλεταινίας που μεταφέρει διηγήματα Ελλήνων λογοτεχνών με διαφορετικό κάθε φορά σεναριογράφο και σκηνοθέτη….
Παρουσιάστηκαν τα επεισόδια με τους τίτλους:
1. «Το σπίτι των τριών παλικαριών» του Σ. Πατατζή σε σενάριο και σκηνοθεσία του Πάνου Γλυκοφρύδη
2. «Ο σπιθαμίτης» του Στρατή Αναστασέλλη σε σενάριο του Πάνου Κοντέλη και σκηνοθεσία του Αντώνη Βογιάζου
3. «Στο σκοτάδι και στον έρωτα» του Πέτρου Χάρη σε σενάριο του Τάκη Χατζηαναγνώστου και σκηνοθεσία του Αντώνη Τέμπου
4. «Τρεις εικόνες» του Γεώργιου Δροσίνη σε σενάριο του Βαγγέλη Κατσάνη και σκηνοθεσία του Αντώνη Τέμπου
5. «Ο Σωτήρης και ο κόσμος του» της Ντίνας Δούκα σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ηλία Μυλωνάκου
6. «Η επέτειος» του Θ. Κωσταβάρα σε σενάριο και σκηνοθεσία του Λάμπρου Παπαδημητράκη
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

BELA BARTOK - ΜΠΕΛΑ ΜΠΑΡΤΟΚ

Μπέλα Μπάρτοκ
(25 Μαρτίου 1881 – 26 Σεπτεμβρίου )
Ο Μπέλα Μπάρτοκ ήταν Ούγγρος.
Είναι ίσως ο μεγαλύτερος εθνικός συνθέτης που έχει εμφανιστεί και ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες που χρησιμοποίησε τις τονικές φόρμες και το λαϊκό και παραδοσιακό υλικό σε πείσμα των μοντέρνων τεχνικών σύνθεσης όπως ο δωδεκαφθογγισμός και των παράλληλων ρευμάτων του όπως ο νεοκλασσικισμός. Ο συνθέτης μελετησε σε βάθος την λαϊκή μουσική της πατρίδας του, της Ουγγαρίας, αλλά και των γειτονικών λαών της Ανατολικής Ευρώπης, σε όσο το δυνατόν πιο "γνήσια" μορφή. Τον ενδιέφεραν επίσης, εκτός από την παραδοσιακή μουσική καθαυτή, και οι κοινωνικές-πολιτισμικές διαδικασίες που οδήγησαν στην δημιουργία της.Μελετώντας σε βάθος και χρησιμοποιώντας μαζί με αυτές τις παραδοσιακές μουσικές και διάφορες μοντέρνες αλλά και κλασικές μορφές επεξεργασίας του υλικού του, δημιούργησε τελικά μία μουσική με χαρακτηριστικό προφίλ και άκουσμα.
Στυλ
Η προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν τα λαϊκά μοτίβα σε γνήσια μορφή δεν απέτρεψε την έντεχνη επεξεργασία των ρυθμικών στοιχείων - με τρόπο ίσως πιο σύνθετο από αυτόν της δυτικής μουσικής - και των αρμονικών στοιχείων που φανερώνουν σημαντικό επηρεασμό από μεγάλη γκάμα δυτικών συνθετών (παράδειγμα είναι ο Ντεμπισσύ). Ένα μεγάλο μέρος της μουσικής του είναι από τη φύση του "ετεροφωνικό", δηλαδή ταυτόχρονη εμφάνιση μίας μελωδίας σε πολλές παρόμοιες ή μη μορφές που παρουσιάζουν επίσης παρόμοια ρυθμικά και αρμονικά στοιχεία. Γενικά το στυλ του έχει ωφεληθεί αρκετά από καινοτομίες άλλων συνθετών που αφομοιώθηκαν στη μουσική του, χωρίς όμως να χαθεί καθόλου το "παραδοσιακό πνεύμα" που αυτή περιέχει.
Έργο
Αρκετά μεγάλο και σημαντικό το έργο του - Θέατρο : Μία όπερα (ο Πύργος του Κυανοπώγωνα), 2 μπαλέτα (Ο Ξύλινος Πρίγκηπας και ο Θαυμαστός Μανδαρίνος). Φωνητική μουσική : Κοσμική καντάτα, πολλές μεταγραφές από διάφορα δημοτικά τραγούδια και μελωδίες. Για ορχήστρα : 2 σουίτες, ντιβερτιμέντο, 5 κοντσέρτα για διάφορα όργανα (κοντσέρτο για δύο πιάνα και κρουστά, κοντσέρτο για βιολιά, κοντσέρτο για ορχήστρα κλπ.). Πιάνο : Μπαγκατέλες, 8 Ρουμάνικοι χοροί, Allegro barbaro, Σονάτα, Σουίτα, "Μικρόκοσμος". Μουσική δωματίου : 6 κουαρτέτα εγχόρδων, "Αντιθέσεις" για βιολί, κλαρινέτο και πιάνο, 44 ντούο για 2 βιολιά, 2 σονάτες για βιολί και πιάνο.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.artissimo.gr/

ΕΛΛΗ ΣΤΑΗ

Έλλη Στάη
Η Έλλη Στάη γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1954 στην Αθήνα. Είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος και τηλεοπτική παρουσιάστρια ειδήσεων.
Η καταγωγή της είναι από τη Λευκάδα. Είναι απόφοιτη του Αρσακείου. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτικές επιστήμες στη Γαλλία. Για λίγο διάστημα άσκησε κανονικά τη δικηγορία. Ξεκίνησε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες Αυγή, Μεσημβρινή και Ακρόπολη. Εκεί έκανε και το πρώτο της πρωτοσέλιδο, εξασφαλίζοντας αποκλειστική συνέντευξη από τον "μύθο" της Fiat Τζιάνι Ανιέλι.
Την τηλεοπτική της καριέρα ξεκίνησε στην ΕΡΤ παρουσιάζοντας το κεντρικό δελτίο ειδήσεων μαζί με τον Τέρενς Κουΐκ μέχρι το 1989. Έχει συνεργαστεί με το ραδιόφωνο του Flash ως ανταποκρίτρια για ευρωπαϊκά θέματα στις Βρυξέλλες και τον Αθήνα 9,84.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1993 συνεργάστηκε με τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ παρουσιάζοντας το κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Πρώτη η Έλλη Στάη μαζί με τον δημοσιογράφο Σταμάτη Μαλέλη, εγκαινίασε στην ελληνική τηλέοραση τα "τηλεοπτικά παράθυρα" στα δελτία ειδήσεων. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το Mega Channel παρουσιάζοντας την ενημερωτική εκπομπή "Ελλήσποντος". Για 2 χρόνια εργάστηκε στο Star Channel παρουσιάζοντας το κεντρικό δελτίο ειδήσεων.
Από το 1999 παρουσίαζε στον ΑΝΤ1 την εκπομπή "Με τα μάτια της Έλλης". Παράλληλα εργάστηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό Flash ως παραγωγός της εκπομπής "Ελλιγμοί".
Για 3 χρόνια είχε αναλάβει και την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1. Από τις 11 Σεπτεμβρίου 2006, έως και τις 3 Οκτωβρίου 2006, το παρουσίαζε από κοινού με τον δημοσιογράφο Νίκο Ευαγγελάτο. Στις 4 Οκτωβρίου 2006 η δημοσιογράφος υπέβαλε την παραίτησή της από τον ΑΝΤ1.
Από τον Φεβρουάριο ως τον Ιούνιο του 2007 η Έλλη Στάη "επέστρεψε" στον τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel ως βασικό μέλος των δημοσιογράφων / σχολιαστών του κεντρικού δελτίου ειδήσεων (με την Όλγα Τρέμη) καθώς και με εβδομαδιαία πολιτική/ενημερωτική εκπομπή με τίτλο "Έλλη".
Από τις 20 Ιουλίου 2007 η Έλλη Στάη ανήκει επίσημα στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha tv και από τις 28 Ιανουαρίου μέχρι και το καλοκαίρι του 2008 ήταν η κεντρική παρουσιάστρια του δελτίου ειδήσεων.Στο συμβόλαιο της περιλαμβάνεται και η παρουσίαση της εβδομαδιαίας εκπομπής "PERSONA GRATA" που προβαλλόταν κάθε Δευτέρα τα μεσάνυχτα αλλά διεκόπη λόγω υποχρεώσεων για το κεντρικό δελτίο ειδήσεων.
Έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά "Diva" και "Penthouse" και την εφημερίδα "Επενδυτής".
Η Έλλη Στάη, κόρη του βουλευτή της Ένωσης Κέντρου Μάρκου Τσαρλαμπά, είναι το γένος Τσαρλαμπά. Ο τελευταίος ήταν απόγονος του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ήρωα της Επανάστασης του 1821. Η πρόγονος της δε Ακριβή Τσαρλαμπά ήταν σύζυγος του Ανδρέα Ανδρούτσου και μητέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Η μητέρα της Έλλης Στάη, Ρενέ Τσαρλαμπά, έχει διατελέσει διευθύντρια πολιτικών γραφείων μεταξύ των οποίων και του Αναστάσιου Πεπονή. Έχει έναν αδελφό τον Σπύρο,που εχει γιο τον Μάρκο.
Το επίθετο "Στάη" κράτησε από τον πρώτο της γάμο με τον δικηγόρο Νίκο Στάη. Από τον δεύτερο γάμο της με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Κατσίμη απέκτησε ένα γιο, τον Μάρκο (30 Ιουλίου 1984).
Από τις 17 Απριλίου του 2000 και για εφτά χρόνια ήταν παντρεμένη (με πολιτικό γάμο στο Δημαρχείο της Αθήνας υπό τον τότε Δήμαρχο Δημήτρη Αβραμόπουλο και κουμπάρα την Ελένη Κόκκαλη) με τον πρώην διοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και πρώην Ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Στέλιο Παναγόπουλο με τον οποίο χώρισε το Νοέμβριο του 2006.
Σύζυγος της είναι ο επιχειρηματίας Μιχάλης Γουλανδρής (πρώην σύντροφος της δημοσιογράφου Όλγας Τρέμη) με τον οποίο παντρευτήκαν στις 5 Ιουνίου του 2008 στο Δημαρχείο Βουλιαγμένης σε στενό οικογενειακό κύκλο.
Πρόσφατη (Δεκέμβριος 2009) επαγγελματική ενασχόληση της είναι η δημιουργία της προσωπικής της ιστοσελίδας στο διαδίκτυο Ellispoint.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

BLONDIE: ''THE TIDE IS HIGH''

HISTORIC CENTRE OF PRAGUE (CZECH REPUBLIC) - ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ (ΤΣΕΧΙΑ)

Το ιστορικό κέντρο της Πράγας (Τσεχία)
«Χάβελ να χραντ», «ο Χάβελ στο κάστρο», φώναζαν οι πολίτες της Πράγας τις ταραγμένες μέρες μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 που εξέφραζε την επιστροφή στην ελευθερία. Ο Βάτσλαβ Χάβελ ήταν ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Τσεχοσλοβακίας – που έγινε Τσεχία μετά την ειρηνική διάσπασή της με τη Σλοβακία το 1993 – και ένοικος ενός πολυτελούς διαμερίσματος στο Χραντκάνι. Η τοποθεσία έχει έκταση 260.400 τετραγωνικά μέτρα και περιλαμβάνει έναν καθεδρικό ναό, μια βασιλική, μια μονή, ένα βασιλικό ανάκτορο και μια ποικιλία από πύργους και αυλές. Είναι πόλη μέσα στην πόλη και για περισσότερα από 1000 χρόνια υπήρξε σύμβολο της Πράγας. Ήταν επίσης, με το λαβυρινθώδες περίγραμμά της, λογοτεχνική έμπνευση για τον Φραντς Κάφκα, τον πασίγνωστο πολίτη της Πράγας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Από τότε που ο πρίγκιπας Μποριβόι κατασκεύασε ένα ξύλινο φρούριο πάνω σε ένα λόφο στην αριστερή όχθη του Μολντάβα τον 11ο αιώνα – δίπλα στον λόφο όπου βρισκόταν κάποιο άλλο κάπως παλαιότερο φρούριο, το Βίσεχραντ – το Χραντκάνι έχει αντικρίσει 40 ιδιοκτήτες να έρχονται και να φεύγουν και 30 επιδρομές και πυρκαγιές. Εκεί ζούσε ο Αψβούργος αυτοκράτωρ και βασιλιάς Ρούντολφ Β΄ που το 1583 έκανε την Πράγα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του. Ήταν γνωστός ως «αλχημιστής βασιλιάς» και πίστευε στη φιλοσοφική λίθο. Κατασκεύασε ένα εργαστήριο στους πύργους του κάστρου του, όπου καλωσόριζε επισκέπτες όπως ο θαυμάσιος Μιλανέζος καλλιτέχνης Τζοβάνι Αρτιμπόλντι για να μετατρέψει τον μόλυβδο σε χρυσό. Ακολούθως, το 1618 στη διάρκεια της περιόδου όπου ο Γιαν Χους παρακινούσε τους συμπολίτες του επί 10 και πλέον χρόνια για να ξεσηκωθούν κατά της Εκκλησίας της Ρώμης, τρεις καθολικοί πρεσβευτές ρίχτηκαν έξω από τα παράθυρα του κάστρου. Το επεισόδιο αυτό έχει καταγραφεί στην ιστορία σαν «Εκπαραθύρωση της Πράγας» και σηματοδότησε την έναρξη του Τριακονταετούς Πολέμου.
Όπως φαίνεται σήμερα, το Χραντκάνι είναι αποτέλεσμα της μπαρόκ ανακαίνισης που ανέλαβε η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία της Αυστρίας, την οποία ακολούθησαν, στις αρχές του 20ου αιώνα, η ανακατασκευή πολλών από τα εσωτερικά από τον Σλοβάκο αρχιτέκτονα Γιόσιπ Πλέτσνικ, μεταξύ των οποίων και η πανέμορφη Χρυσή Αίθουσα. Τα πιο ελκυστικά τμήματα του συγκροτήματος πάντως, είναι πολύ παλαιότερα στην καταγωγή, όπως η τεράστια αίθουσα σε ύστερο γοτθικό ρυθμό στο ανάκτορο, με μήκος 63 και ύψος 13 μέτρα που κατασκευάστηκε μεταξύ 1493-1502 και ο καθεδρικός ναός του Αγίου Βίτου.
Η κατασκευή του καθεδρικού ναού ξεκίνησε το 1344 από τον Ματιέ ντ’ Αράς στην περιοχή μιας ρωμαϊκής βασιλικής και ολοκληρώθηκε μετά το 1929 όταν προστέθηκε μια νεογοτθική δυτική πρόσοψη με δύο σπείρες ύψους 80 μέτρων. Ο ρυθμός που επικαλύπτει το εσωτερικό απεικονίζει επίσης το μεγάλο άνοιγμα της κατασκευής. Δίπλα στο υπέροχο γοτθικό παρεκκλήσιο, που είναι διακοσμημένο με πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους και είναι αφιερωμένο στον Άγιο Βένκσεσλας, μπορεί κανείς να θαυμάσει ένα ελκυστικό παράθυρο Αρτ Νουβό του Αλφόνς Μουσά.
Σαν συνέπεια της εμπορικής επέκτασης που ξεκίνησε τον 11ο αιώνα, αναπτύχθηκε μια νέα κοινότητα, στην οποία περιλαμβάνονταν πολλές εβραϊκές οικογένειες και βρισκόταν στη δεξιά όχθη του Μολντάβα κοντά στην αρχική Πράγα του Βίσεχραντ και του Χραντκάνι. Η περιοχή αυτή που ονομάστηκε Σταρέ Μέστο (παλαιά πόλη) έφτασε στο επίπεδο μιας συνοικίας μετά το 1170 όταν κατασκευάστηκε η γέφυρα Γιούντιθ (η πρώτη πέτρινη γέφυρα στην Πράγα) και αυτό έδωσε τη δυνατότητα να χτιστούν τείχη και αμυντικές επάλξεις. Η καρδιά της παλιάς πόλης είναι το Στραρομέτσκε Ναμέστι, η κεντρική πλατεία στην οποία δεσπόζει το δημαρχείο και ο πύργος του που κατασκευάστηκε το 1364.
Μισοκρυμμένος από τα σπίτια στα δεξιά του κτιρίου, ο ναός Τέιν του 14ου αιώνα περιέχει τον τάφο του Δανού αστρονόμου Τίχο Μπράχε. Στην απέναντι πλευρά του τετραγώνου βρίσκεται ο ναός του Αγίου Νικολάου, ένα μπαρόκ αριστούργημα του Κίλιαν Ιγκνάς Ντιντσενχόφερ. Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Σταρέ Μέστο αποτελούσε έδρα μιας εβραϊκής κοινότητας 12.000 ανθρώπων και εξακολουθεί να περιέχει αρκετές συναγωγές και το παλαιότερο εβραϊκό κοιμητήριο στην Ευρώπη.
Το 1257 άρχισε να αναπτύσσεται κάτω από το Χραντκάνι μια νέα περιοχή που ονομαζόταν Μαλά Στράνα (μικρό μέρος). Η ζώνη αυτή έπαθε μεγάλες καταστροφές από μια πυρκαγιά το 1503, αλλά σήμερα εναρμονίζεται αρχιτεκτονικά με γοτθικούς και αναγεννησιακούς ναούς και με δημόσια κτίρια «συνδεόμενα» μαζί με σπίτια με προπύλαια κατασκευασμένα με φανταχτερό ρυθμό μπαρόκ. Επί πλέον, οι μικροσκοπικές αλέες της, ρομαντικοί κήποι κρυμμένοι πίσω από τις προσόψεις και τα αρχαία ζυθοποιεία, την κατέστησαν την πιο ελκυστική και την πιο αγαπημένη περιοχή των μποέμ της πόλης τα προηγούμενα 100 χρόνια. Μια από τις ωραιότερες οδούς στη Μάλα Στράνα είναι η πλακόστρωτη Νερούντοβα Ούλιτσε που περιστοιχίζεται από πλούσια διακοσμημένα κτίρια. Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ έζησε πολύ καιρό σε ένα από αυτά.
Η Πράγα συνέχισε να ακμάζει όταν έγινε τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο αυτοκράτωρ Κάρολος Δ΄, που καταγόταν από τη Βοημία, την κυβέρνησε από το 1346 μέχρι το 1378 και σχεδίαζε μεγαλύτερη φυσική και πολιτιστική ανάπτυξη. Το 1348 ίδρυσε το πρώτο πανεπιστήμιο στην κεντρική Ευρώπη και άρχισε την κατασκευή της Νόβε Μέστο (νέας πόλης), του καθεδρικού ναού του Αγίου Βίτου και της γέφυρας του Καρόλου, που έλαβε την ονομασία της από τον ίδιο. Η γέφυρα κατασκευάστηκε το 1357 σε αντικατάσταση της γέφυρας Γιούντιθ που παρασύρθηκε από τις πλημμύρες και είχε μήκος 520 και πλάτος 10 μέτρα, ενώ στηρίζεται σε 16 τοξωτές στοές από αμμόπετρα. Αναφέρεται ότι για να την προστατεύει από τον καιρό, ο αυτοκράτωρ διέταξε και ανέμιξαν χιλιάδες σταφύλια από ασβεστοκονίαμα.
Η γέφυρα ήταν ο τόπος από όπου το 1393 ρίφθηκε στο ποτάμι, αφού προηγουμένως βασανίστηκε, ο μοναχός Τζοβάνι Νεπομουτσένκο ο οποίος το 1729 έγινε ο άγιος που λατρεύτηκε περισσότερο στη Βοημία. Αιτία του θανάτου του ήταν ο θυμός του βασιλιά Βένσεσλας, διαδόχου του Καρόλου Δ΄, στον οποίο ο ιερωμένος αρνήθηκε να αποκαλύψει τα μυστικά της εξομολόγησης της συζύγου του. Πριν από την αγιοποίησή του είχε ανεγερθεί και τοποθετηθεί στη γέφυρα του Καρόλου ένα άγαλμά του που κατασκεύασε ο Γιαν Μπρόκοφ το 1683. Αυτό ήταν το έναυσμα για τους επιφανείς πολίτες της Πράγας, καθώς επίσης και για τους Ιησουΐτες που στήριζαν με σθένος το πανεπιστήμιο, να συναγωνιστούν στην τοποθέτηση και άλλων αγαλμάτων μαρτύρων στη γέφυρα και κυρίως Τσέχων, Ιταλών και Ισπανών, θεωρώντας σαν πρότυπο την Πόντε Σαντ Άντζελο στη Ρώμη.
Το κέντρο της Νόβε Μέστο και όλης της σύγχρονης Πράγας είναι η πλατεία του Αγίου Βένσεσλας. Κατασκευάστηκε σαν τοποθεσία αγοράς αλόγων και μοιάζει περισσότερο με μεγάλο δρόμο παρά με πλατεία (έχει μήκος 750 και πλάτος μόλις 60 μέτρα), ενώ έχει και μια ελαφριά κλίση. Τα περισσότερα από τα κτίρια που δεσπόζουν στην πλατεία κατασκευάστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα όταν το κύμα της Αρτ Νουβό πλημμύριζε την Πράγα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν η Κάζα Πετέρκα στον αριθμό 12, η οποία τώρα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο και το ξενοδοχείο Ευρόπα στον αριθμό 25. Σε αυτή την πλατεία άρχισε η επανάσταση το 1968 κατά των Σοβιετικών – γνωστή ως «Άνοιξη της Πράγας» - και εκεί αυτοκτόνησε ο Γιαν Πάλαχ έναν χρόνο μετά σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή στην Πράγα από τον στρατό του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Το πανεπιστήμιο βρίσκεται στο Καρολίνουμ, ένα κτίριο που ανακατασκευάστηκε σε ρυθμό μπαρόκ με ένα υπέροχο γοτθικό τοξοειδές παράθυρο. Αυτό το σπουδαίο πολιτιστικό ίδρυμα ενώθηκε στα τέλη του 16ου αιώνα με το Κλεμεντίνουμ, το τρίτο μεγαλύτερο κολέγιο Ιησουϊτών του κόσμου και δεύτερο μεγαλύτερο μνημείο της Πράγας μετά το Χραντκάνι. Για την κατασκευή του χρειάστηκε να καταστραφούν 32 οικίες, ο ναός του Αγίου Κλήμη, δύο κήποι και 7 αγροκτήματα. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή αυτού του μπαρόκ αριστουργήματος ανήκει στον Τζοβάνι Ντομένικο Όρσι. Τα χρονικά της εποχής αναφέρουν ότι το 1696 το Κλεμεντίνουμ είχε 1.500 σπουδαστές από τους οποίους το ένα έβδομο προερχόταν από φτωχές περιοχές και τους είχε παραχωρηθεί το δικαίωμα της δωρεάν εκπαίδευσης, παραμονής και σίτισης. Για να τοποθετηθούν οι τόμοι, τα βιβλία και το 160 χειρόγραφα που παραχωρήθηκαν στο πανεπιστήμιο από τον Κάρολο, κατασκευάστηκε το 1777 μια αυτοκρατορική βιβλιοθήκη. Σήμερα το Κλεμεντίνουμ περιέχει περίπου 6 εκατομμύρια τόμους, 1.200 πάπυρους, 6.000 μεσαιωνικά χειρόγραφα και 3.000 πρωτότυπα βιβλία. Εκτός από αυτή τη βιβλιοθήκη υπάρχει και η μοναστική βιβλιοθήκη Στράχοφ του 17ου αιώνα με αίθουσες για βιβλία και αναγνωστήρια που περιγράφονται σαν οι πιο εντυπωσιακές του κόσμου.
Η Πράγα πάντοτε υπήρξε πόλη του πνεύματος. Εδώ ο Μότσαρτ συνέθεσε τις δύο διασημότερες συμφωνίες του και πολλοί πολίτες της Πράγας έχουν συμβάλει τα μέγιστα στον κόσμο του πνεύματος. Ο Μπέντριχ Σμέτανα και ο Αντονίν Ντβόρακ συνεισέφεραν σημαντικό έργο της μουσικής και 3 εξέχοντα ονόματα στον κόσμο της λογοτεχνίας είναι των Φραντς Κάφκα, Ράινερ Μαρία Ρίλκε και του ασεβή Μπόχουμιλ Χράμπαλ.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»

AUGUSTE PICCARD - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΠΙΚΑΡ

Αύγουστος Πικάρ
Ο Αύγουστος Πικάρ (Auguste Antoine Piccard, 28 Ιανουαρίου 1884 – 24 Μαρτίου 1962) ήταν Ελβετός φυσικός και εφευρέτης, γνωστός ως εξερευνητής της στρατόσφαιρας και των μεγαλύτερων βαθών των ωκεανών.
Ο Πικάρ και ο δίδυμος αδελφός του Ζαν Φελίξ γεννήθηκαν στη Βασιλεία της Ελβετίας. Ο Αύγουστος επέδειξε έντονο ενδιαφέρον στην Επιστήμη από παιδί, παρακολούθησε το Ομοσπονδιακό Ελβετικό Ιδρυμα Τεχνολογίας στη Ζυρίχη (ETH Zürich) και έγινε καθηγητής της Φυσικής στις Βρυξέλλες, στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών το 1922, την ίδια χρονιά που γεννήθηκε ο γιος του Ζακ Πικάρ. Ο Αύγουστος Πικάρ ήταν μέλος του Συνεδρίου Solvay του 1927.
Επιτεύγματα
Το 1930, το ενδιαφέρον του για τα αερόστατα και για την ανώτερη ατμόσφαιρα τον οδήγησαν στη σχεδίαση μιας σφαιρικής γόνδολας αεροστάτου κατασκευασμένης από αλουμίνιο, που θα επέτρεπε την άνοδο σε μεγάλα ύψη χωρίς την ανάγκη ειδικών στολών με παροχή οξυγόνου. Με υποστήριξη του Βελγικού Εθνικού Ταμείου Επιστημονικής Έρευνας (Fonds National de la Recherche Scientifique), ο Πικάρ κατασκεύασε τη γόνδολά του.
Στις 27 Μαΐου 1931, ο Αύγουστος Πικάρ και ο Πάουλ Κίπφερ απογειώθηκαν μέσα σε αυτή από το Άουγκσμπουργκ της Γερμανίας και έφθασαν στο ύψος-ρεκόρ των 15.785 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Σε αυτή την πτήση ο Πικάρ μπόρεσε να συλλέξει πολλά δεδομένα για την ανώτερη ατμόσφαιρα και να μετρήσει τη ροή των κοσμικών ακτίνων. Στις 18 Αυγούστου 1932, ξεκινώντας από το Dübendorf της Ελβετίας, ο Πικάρ και ο Μαξ Κοσύν (Max Cosyns) πραγματοποίησαν μία δεύτερη άνοδο σε ύψος-ρεκόρ, φθάνοντας στα 16.200 μέτρα. Συνολικά σε όλη του τη ζωή ο Αύγουστος Πικάρ έκανε 27 πτήσεις με αερόστατο, θέτοντας ένα τελικό ρεκόρ υψομέτρου στα 23 χιλιόμετρα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 ο Πικάρ σκέφθηκε ότι με μία τροποποίηση της γόνδολας θα μπορούσε να κατεβεί σε πολύ μεγάλα βάθη στον ωκεανό. Σχεδίασε λοιπόν μια μικρή χαλύβδινη κοίλη άτρακτο που μπορούσε να αντέξει μεγάλη εξωτερική πίεση. Η κατασκευή της άρχισε, αλλά διακόπηκε από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεχίζοντας τις εργασίες το 1945, ο Πικάρ ολοκλήρωσε το σκάφος σε σχήμα φυσαλίδας που διατηρούσε κανονική πίεση του αέρα στο εσωτερικό του ακόμα και όταν η πίεση του νερού μέσα του αυξανόταν σε πάνω από 478 ατμόσφαιρες. Πάνω από τη βαριά αυτή ατσάλινη κατασκευή συνδέθηκε μία μεγάλη δεξαμενή για να γεμίζει με ένα ελαφρό υγρό ώστε να παρέχει άνωση στην όλη κατασκευή. Τα υγρά είναι σχεδόν ασυμπίεστα και μπορούν να παράσχουν άνωση που δεν μεταβάλλεται πρακτικά καθώς αυξάνεται η πίεση. Κι έτσι η μεγάλη δεξαμενή γεμίστηκε με βενζίνη, όχι ως καύσιμο, αλλά για άνωση. Για τη βύθιση και την ανάδυση του συνόλου, προσδέθηκε έρμα από σίδηρο με μηχανισμό απελευθερώσεώς του. Το βαθυσκάφος αυτό αποκλήθηκε FNRS-2, δοκιμάσθηκε σε μερικές μη επανδρωμένες καταδύσεις το 1948 και μετά δόθηκε στο γαλλικό ναυτικό το 1950. Εκεί επανασχεδιάσθηκε και το 1954 καταδύθηκε με ένα άνδρα στα 4.176 m βάθος.
Με την εμπειρία του FNRS-2, ο Αύγουστος Πικάρ και ο γιος του Ζακ ναυπήγησαν το βελτιωμένο βαθυσκάφος «Τριέστε» (= Τεργέστη). Ο Ζακ καταδύθηκε πολλές φορές με αυτό, κυρίως στα ανοικτά της Ιταλίας, από το 1954 και μετά, πριν το πουλήσουν στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό το 1957 για 250.000 δολάρια της εποχής. Στην 65η τους κατάδυση, ο Ζακ Πικάρ και ο Don Walsh έφθασαν σε βάθος 10.912 μέτρα στην Τάφρο των Μαριανών, ένα νέο ρεκόρ βάθους.
Ο Αύγουστος Πικάρ πέθανε στη Λωζάννη της Ελβετίας. Ο εγγονός του Μπερτράν Πικάρ έγινε κι αυτός αεροναύτης και πήρε μέρος στον πρώτο γύρο του κόσμου με αερόστατο.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΜΟΥ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Θα μιλήσεις με τον δικηγόρο μου
Κωμική σειρά 31 επεισοδίων των 30 λεπτών
Πρεμιέρα στον ΑΝΤ1 την Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 1992
Παραγωγή του Ντίνου Ταυρίδη
Σενάριο του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπακωνσταντή
Ηθοποιοί Γιάννης Μπέζος (Αντώνης), Ναταλία Τσαλίκη (Κλεοπάτρα), Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου (Φρόσω Νομικού), Μαρία Κωνσταντάρου (Μαριάνθη), Αλίκη Αλεξανδράκη (Καλιρρόη), Αλέκος Κολιόπουλος (Μανώλης), Έρση Μαλικένζου
….Ο Αντώνης και η Κλεοπάτρα, ένα ζευγάρι που έχει κλείσει δέκα τρία χρόνια γάμου, αποφασίζουν να χωρίσουν. Η αρχική αγάπη δείχνει να έχει μεταβληθεί σε κανιβαλικό μίσος και η μεταξύ τους επικοινωνία διακόπτεται οριστικά επικοινωνώντας πλέον μόνο μέσω δικηγόρων. Μοιράζουν τα πάντα, ακόμα και τα παιδιά τους. Η Κλεοπάτρα παίρνει μαζί της την κόρη, ενώ ο Αντώνης μένει με τον γιο τους. Η έχθρα δεν αργεί να μεταφερθεί και σε επίπεδο «συμπεθέρων» ενώ τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο όταν η Κλεοπάτρα προσλαμβάνεται ως διευθύντρια στην εταιρία που εργάζεται ο Αντώνης και δεν χάνει την ευκαιρία να του κάνει τη ζωή δύσκολη σε καθημερινή βάση. Ωστόσο σιγά-σιγά τα πράγματα με την καθημερινή επαφή αρχίζουν να καταλαγιάζουν. Η μοναχική ζωή δεν είναι εύκολη για κανέναν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες αμφοτέρων να συνάψουν καινούργιους δεσμούς. Τελικά η εργένικη ανία του άντρα, οι οικογενειακοί φίλοι και προπαντός τα παιδιά, αρχίζουν να παίζουν τον κατευναστικό τους ρόλο μέχρι την τελική συμφιλίωση.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

LAWRENCE FERLINGHETTI - ΛΟΡΕΝΣ ΦΕΡΛΙΝΓΚΕΤΙ

Λόρενς Φερλινγκέτι
Ο Λώρενς Φερλινγκέττι (Lawrence Ferlinghetti) είναι αμερικανός εκδότης, ποιητής, συγγραφέας και ζωγράφος. Γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου 1919, μεγάλωσε στη Μασαχουσσέτη και υπηρέτησε στο Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, παίρνοντας μέρος και στην απόβαση της Νορμανδίας, Μετά τον πόλεμο σπούδασε στην Αμερική και στη Σορβόννη, όπου έκανε το διδακτορικό του.
Ξαναγύρισε στην Αμερική το 1953 και μαζί με τον Πήτερ Μάρτιν άνοιξε στο Σαν Φρανσίσκο το βιβλιοπωλείο City Lights (με όνομα παρμένο απ' την ομώνυμη ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν). Δυο χρόνια αργότερα ξεκίνησε τις ομώνυμες εκδόσεις, που τα επόμενα χρόνια θα γίνονταν το βήμα των σημαντικότερων ποιητών και συγγραφέων μπητ και εναλλακτικής λογοτεχνίας και ποίησης. Το βιβλιοπωλείο, μαζί με τις εκδόσεις, αποτέλεσε τουλάχιστον για μια δεκαετία κύριο φυτώριο, μέρος ζύμωσης και έκφρασης της νέας αμερικανικής κουλτούρας των δεκαετιών '50-'60 για τη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ.
Επηρεάστηκε ιδεολογικά, μεταξύ άλλων, από το βουδισμό και τον αναρχοκομμουνισμό. Έχει εκθέσει αρκετές φορές έργα ζωγραφικής του. Απ' το συγγραφικό του έργο ξεχωρίζουν η ποιητική συλλογή A Coney Island Of The Mind του 1958, που μεταφράστηκε σε εννιά γλώσσες και έχει πουλήσει ένα εκατομμύριο αντίτυπα, και η συλλογή Landscapes Of Living And Dying που έχει βραβευτεί στην Αμερική. Έχει γράψει επίσης θεατρικά έργα.
Βιβλιογραφία
Στην Ελλάδα έχουν εκδοθεί τα έργα του:
Εφτά Μέρες στη Νικαράγουα (οδοιπορικό, εκδ. Αίολος 1985)
Έρωτας τις μέρες της οργής (μυθιστόρημα, εκδ. Απόπειρα 1991)
Αυτά είναι τα ποτάμια μου (ποιήματα, εκδ. Καστανιώτης 1995)
Λαϊκά μανιφέστα (δοκίμιο, εκδ. Ελεύθερος Τύπος)
Ποιήματα (εκδ. Νεφέλη 1981)
Ποιήματα (εκδ. Πρόσπερος 1989)
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΓΟΝΑΤΑΣ

Επαμεινώνδας Γονατάς
Ο Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς (Αθήνα, 1924 – Αθήνα, 24 Μαρτίου 2006) ήταν έλληνας ποιητής και διηγηματογράφος της Μεταπολεμικής γενιάς, ο οποίος διακρίθηκε κυρίως ως «λογοτέχνης του παράδοξου».
Ο Γονατάς ήταν γόνος οικογένειας πολιτικών με καταγωγή από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, αλλά δεν ταυτίστηκε ποτέ με κανένα πολιτικό στρατόπεδο. Στο σχολείο ήταν συμμαθητής με τον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη, με τον οποίο τον συνέδεσε βαθειά φιλία. Ήταν επίσης φίλος με τον ποιητή Δημήτρη Π. Παπαδίτσα, τον διηγηματογράφο Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο και τον πεζογράφο Νίκο Καχτίτση — τον τελευταίο τον γνώρισε μόνον διά αλληλογραφίας.
Σπούδασε Νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος σε μεγάλες εταιρείες. Η πρώτη του εμφάνιση στα Γράμματα έγινε το 1945 με το αφήγημα Ο ταξιδιώτης. Αργότερα συνεργάστηκε με τον Δημήτρη Π. Παπαδίτσα στην έκδοση του περιοδικού Πρώτη Ύλη (1959–1964). Το 1959 κυκλοφόρησε η συλλογή σύντομων αφηγημάτων Η κρύπτη, και ακολουθούν: Το βάραθρο (1963), Οι αγελάδες (1963), Ο φιλόξενος καρδινάλιος (1986) και Η προετοιμασία (1991). Η τελευταία του συλλογή αφηγημάτων με τίτλο Τρεις δεκάρες κυκλοφόρησε εντός του 2006, μόλις πριν πεθάνει.
Ο Γονατάς, βγήκε από την αφάνεια το 1976, όταν τον ξεχώρισε σε συνέντευξη ο «δάσκαλός» του Νίκος Εγγονόπουλος. Αργότερα το βιβλίο του Ο φιλόξενος καρδινάλιος έμελε να τον καθιερώσει ως συγγραφέα «καλτ». Στα έργα του ήταν λακωνικός και υπαινικτικός, καθώς «ξεκινούσε από βιωμένες καταστάσεις αλλά υπερέβαινε το ατομικό, για να συνδυάσει τον στοχασμό με το όνειρο, το καθημερινό με το ανοίκειο, το λογικό με το παράλογο, την πρόζα με την ποίηση». Ολιγογράφος, είχε επιλέξει την αφάνεια, «επειδή δεν τον ενδιέφερε η δημοσιότητα, αλλά η επικοινωνία». Ο ίδιος πάντως δεν συμφωνούσε με τον χαρακτηρισμό του ως συγγραφέα του φανταστικού και του παραδόξου:
«Δεν κατασκευάζω όνειρα. Δεν είμαι "ονειροποιός". Ό,τι γράφω, είναι βιωμένο. Και το φανταστικό στοιχείο που βλέπουν στο έργο μου είναι στην ουσία το παράλογο, έχει σχέση με τον διχασμό της πραγματικότητας.» — Ε. Χ. Γονατάς, εφημ. Τα Νέα, 4 Ιουνίου 1994.
Υπήρξε επίσης σπουδαίος μεταφραστής. Το 1994 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης για την Επιλογή από τις Voces του Αντόνιο Πόρτσια. Έχει ακόμα μεταφράσει έργα των Ιβάν Γκολ, Γκιστάβ Φλομπέρ, Γκέοργκ Kρίστοφ Λίχτενμπεργκ, Πιέρ Μπεττενκούρ, κ.ά.
Αγαπούσε πολύ την καλαίσθητη παραδοσιακή Τυπογραφία και είχε την τύχη να δει τα βιβλία του να βγαίνουν από τα πιο καλά τυπογραφεία της Αθήνας: το τυπογραφείο των Αφών Ταρουσσόπουλου, το τυπογραφείο «Κείμενα» του Φίλιππου Βλάχου και τελευταία από το τυπογραφείο των εκδόσεων «Στιγμή» του Αιμίλιου Καλιακάτσου (όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν πλέον από τις εκδόσεις «Στιγμή»).
Πέθανε σε ηλικία 82 ετών από καρκίνο του πνεύμονα.
Για τον ίδιο υπάρχει βραβευμένο ντοκυμαντέρ της Εύας Στεφανή που επιμένει σε μια καθημερινή εκτεταμένη συζήτηση μαζί του.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ROBERT KOCH - ΡΟΜΠΕΡΤ ΚΟΧ

Ρόμπερτ Κοχ
(11 Δεκεμβρίου 1843 – 27 Μαΐου 1910)
Γερμανικής καταγωγής επιστήμονας ερευνητής της Μικροβιολογίας. Θεωρείται ο θεμελιωτής της βακτηριολογίας, αφού είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε τους βάκιλους του σπλήνα και της φυματίωσης, καθώς επίσης το μικρόβιο της χολέρας.
Οι μελέτες και οι εργαστηριακές του ανακαλύψεις, έδωσαν σημαντική ώθηση στην πρακτική Ιατρική, γι αυτό τιμήθηκε με το Νόμπελ Ιατρικής το 1905. Ο Κοχ σπούδασε Ιατρική στο ιστορικό Πανεπιστήμιο Goettingen και δούλεψε ως νομίατρος στη γερμανοκρατούμενη τότε Σηλεσία της Πολωνίας. Εκεί άρχισε τις έρευνές του με την καλλιέργεια αποικιών βακτηριδίων. Η πρώτη σπουδαία ανακάλυψη του ήταν ο βάκιλος του σπλήνα, ένα ιστορικό εύρημα που απέδειξε ότι για τις μολυσματικές ασθένειες υπεύθυνοι είναι μικροοργανισμοί. Αυτό συνέβη το 1876.
Λίγο αργότερα, το 1882 και ενώ πια εργαζόταν σαν διευθυντής του Υγειονολογικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου του Βερολίνου (αργότερα μετατράπηκε σε Ινστιτούτο μολυσματικών ασθενειών και πήρε τιμής ένεκεν το όνομά του) ο Κοχ ανακάλυψε τον βάκιλο της φυματίωσης (στις 24 Μαρτίου 1882), που ονομάζεται ακόμα «βάκιλος του Κοχ». Το μυστήριο με τις μολύνσεις της εποχής που «θέριζαν» εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο άρχισε σιγά σιγά να εξηγείται και να προκύπτουν μέθοδοι θεραπείας. Την επόμενη χρονιά ο Ρόμπερτ Κοχ ανακάλυψε και το μικρόβιο της χολέρας. Στη συνέχεια οι έρευνές του επικεντρώθηκαν πάνω στην επίσης ευρέως διαδεδομένη τότε ασθένεια της ελονοσίας. Όλες εκείνες οι μελέτες άνοιξαν το δρόμο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των επιδημιών.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.ethnos.gr/

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

TEARS FOR FEARS: ''MAD WORLD''

CRACOW 'S HISTORIC CENTRE (POLAND) - ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΚΡΑΚΟΒΙΑΣ (ΠΟΛΩΝΙΑ)

Το ιστορικό κέντρο της Κρακοβίας (Πολωνία)
Κάθε ώρα ένας σαλπιγκτής ανεβαίνει στην κορυφή του πύργου της εκκλησίας του Κόσιολ Μαριάτσι (της Παναγίας) στην πλατεία της αγοράς και παίζει τον ύμνο της Παναγίας. Η μελωδία, η οποία κάποτε παιζόταν τη στιγμή που άνοιγαν ή έκλειναν οι πύλες της πόλεως, διακόπτεται ξαφνικά πάντοτε στο ίδιο σημείο, σε ανάμνηση της εισβολής των Τατάρων το 1240 και τη στιγμή που ο σαλπιγκτής της πόλης ήταν ο πρώτος που εντόπισε τους στρατιώτες του εχθρού. Ήταν επίσης ο πρώτος που σκοτώθηκε από τους εχθρούς, καθώς χτυπήθηκε από ένα βέλος την ώρα που ηχούσε τη σάλπιγγα για να προειδοποιήσει τους κατοίκους της πόλεως για τον κίνδυνο που εμφανίστηκε.
Αυτή η ασυνήθιστη παράδοση είναι ενδεικτική των δεσμών της Κρακοβίας με το παρελθόν της. Τα πρώτα γραπτά στοιχεία της ύπαρξης της πόλης είναι καταγεγραμμένο από έναν εβραίο έμπορο από την Κόρδοβα, τον Ιμπραήμ Ιμπν Γιακουμή, ο οποίος το 965 την περιέγραψε σαν σπουδαίο εμπορικό κέντρο πάνω από τον λόφο Βάβελ. Το έτος 1000 η πόλη έγινε αρχιεπισκοπική έδρα και στον λόφο κατασκευάστηκαν ένα κάστρο και μερικές εκκλησίες σε ρωμανικό ρυθμό.
Η πόλη, που ήταν πρωτεύουσα του μικρού βασιλείου της Πολωνίας υπό τη δυναστεία των Πιάστ από τον 11ο αιώνα, συνέχισε να ακμάζει μέχρις ότου λεηλατήθηκε και καταστράφηκε από τους Τατάρους. Το 1257 άρχισε η ανοικοδόμηση και πόλη κατασκευάστηκε με νέο σχέδιο που παρέμεινε αναλλοίωτο μέχρι σήμερα. Η πλατεία της αγοράς (Ρίνεκ), η μεγαλύτερη της Ευρώπης, σχεδιάστηκε λεπτομερώς και η πόλη εμπλουτίστηκε με νέο σύστημα οχυρωματικών έργων, πύργων και πυλών που αυξήθηκαν σε μεταγενέστερες εποχές.
Η ιστορία της Κρακοβίας έφτασε σε αποφασιστικό σημείο στη διάρκεια της βασιλείας του τελευταίου των Πιάστ, Κάζιμιρ του Μεγάλου (1333 -1370). Προστάτης των τεχνών και των επιστημών, ο Κάζιμιρ ίδρυσε το «Ανάκτορο των Υφασμάτων», στο κέντρο του Ρίνεκ, τον ναό της Παναγίας και δύο νέα κέντρα, το Κάζιμιρτς και το Κλέπαρτς, τα οποία σήμερα είναι δύο περιοχές της πόλης. Πάνω από όλα όμως, ίδρυσε την Ακαδημία της Κρακοβίας που αργότερα έγινε γνωστή ως πανεπιστήμιο Γιαγκελόνικ και υπήρξε το πιο διάσημο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Πολωνίας. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο Κάζιμιρ έδωσε την κόρη του σε γάμο στον Λιθουανό μέγα δούκα, Λαδίσλαο Γιαγκελόν, ο οποίος αργότερα έγινε βασιλιάς της Πολωνίας και της Λιθουανίας και ήταν ιδρυτής της πιο σπουδαίας βασιλικής δυναστείας της βόρειας Ευρώπης, που διήρκησε 200 χρόνια.
Από τα μέσα του 16ου αιώνα και εντεύθεν η Κρακοβία πέρασε μια περίοδο μεγάλης δόξας. Κάτω από τη φωτισμένη διακυβέρνηση των βασιλέων της δυναστείας η πόλη έγινε ακόμη πιο ασφαλής με την κατασκευή του Μπάρμπικαν, του μεγαλύτερου οχυρωματικού έργου στην Ευρώπη και η πόλη προσείλκυσε διάσημους ανθρωπιστές, καλλιτέχνες και επιστήμονες. Ο Νικόλαος Κοπέρνικος σπούδασε εκεί πριν μεταβεί στην Ιταλία και ο Βιτ Στος, ένας διάσημος καλλιτέχνης της ξυλογλυπτικής, έφτασε στην πόλη από την Νυρεμβέργη το 1477 και πέρασε 12 χρόνια φιλοτεχνώντας το τεράστιο διακοσμητικό έργο «Θάνατος της Παρθένου» από ξύλο φλαμουριάς για το ιερό του ναού της Παναγίας. Τρία χρόνια αργότερα, έχοντας μεταπηδήσει από το ξύλο στο μάρμαρο, ο Στος σμίλεψε τον τάφο του Κάζιμιρ Δ΄ Γιαγκελόν μέσα στον καθεδρικό ναό και έτσι άρχισε την παράδοση των μεγάλων βασιλικών τάφων στην Κρακοβία.
Όταν ο Στος επέστρεψε στην πατρίδα του, κλήθηκαν στην πόλη οι γλύπτες Φραντσέσκο Φιορεντίνο και Μπαρτολομέο Μπερέτσι από την Τοσκάνη, οι οποίοι δημιούργησαν στον καθεδρικό ναό μερικά από τα πιο εντυπωσιακά δείγματα της γλυπτικής της Αναγέννησης έξω από την Ιταλία. Σε αυτά τα χρόνια, το κάστρο του λόφου της Βάβελ ανακατασκευάστηκε και διακοσμήθηκε με μια συλλογή από πίνακες που παραγγέλθηκαν στη Φλάνδρα. Πάντως, αυτά ήταν τα τελευταία χρόνια δόξας της Κρακοβίας. Στα τέλη του 16ου αιώνα η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στη Βαρσοβία και η Κρακοβία, αν μια διατήρησε την πολυάσχολη πνευματική ζωή της, έπρεπε να προσαρμοστεί στον ρόλο της συμπρωτεύουσας με χαρακτηριστικά μικρού εμπορικού κέντρου.
Άλλο ένα κόσμημα πάντως, προστέθηκε στην ομορφιά της. Στα τέλη του 18ου αιώνα, ο πρίγκιπας Τσαρτορίσκι επέστρεψε από ένα ταξίδι στην Ιταλία με μια μοναδική αγορά, τον πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίντσι «Γυναίκα με την ερμίνα» τον οποίο μπορεί κανείς σήμερα να θαυμάσει στο μουσείο που φέρει την ονομασία του αρχικού ιδιοκτήτη. Αυτό το αριστούργημα που γλίτωσε ως εκ θαύματος κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρήκε στην Κρακοβία την τοποθεσία που ταιριάζει στην ομορφιά του.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»

DIETRICH ECKART - ΝΤΙΤΡΙΧ ΕΚΑΡΤ

Ντίτριχ Έκαρτ
Ο Ντίτριχ Έκαρτ (23 Μαρτίου 1868 - 26 Δεκεμβρίου 1923) ήταν Γερμανός δημοσιογράφος, φίλος και σημαντικός σύντροφος του Αδόλφου Χίτλερ, τον οποίο βοήθησε στην άνοδό του.
Ο Έκαρτ γεννήθηκε στο Νόιμαρκτ στο Άνω Παλατινάτο της Γερμανίας. Αφού εγκατέλειψε τις σπουδές Ιατρικής που πραγματοποιούσε στο Μόναχο, μεταβαίνει το 1899 στο Βερολίνο, όπου αποτυγχάνει σαν ποιητής και δραματουργός. Το 1913 επιστρέφει στο Μόναχο. Εκεί γίνεται μέλος της ακροδεξιάς "Εταιρείας της Θούλης" (Thule-Gesellschaft), για την οποία γράφει και δημοσιεύει άρθρα με ακροδεξιό και αντισημιτικό περιεχόμενο.Το σύνθημα των Ναζί "Ξύπνα Γερμανία!" (Deutschland erwache!) είναι δική του επινόηση. Το 1920 γίνεται συντάκτης της κομματικής εφημερίδας του Χίτλερ "Λαϊκός Παρατηρητής" (Völkischer Beobachter). Ενάμιση μήνα μετά από το Πραξικόπημα του Χίτλερ παθαίνει συγκοπή και πεθαίνει στο Μπερχτεσγκάντεν στις 26 Δεκεμβρίου του 1923.
Το 1924 ο Χίτλερ δημοσιεύει το βιβλίο του "Mein Kampf", το οποίο αφιερώνει στον Ντίτριχ Έκαρτ. Το 1936 τον τιμά δίνοντας σε μια εγκατάσταση του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου το όνομά του.
Δημοσιεύσεις
Μονογραφίες:
1915: Heinrich der Hohenstaufe.
1924:Der Bolschewismus von Moses bis Lenin. Zwiegespräche zwischen Hitler und mir.
Σε Εφημερίδες:
Auf gut deutsch (1918-20)
Völkischer Beobachter (1920- †)
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΕΣΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ


Εσύ αποφασίζεις
Κοινωνική σειρά 75 επεισοδίων των 50 λεπτών
Πρεμιέρα στο MEGA την Τρίτη 9 Νοεμβρίου 1993
Φινάλε στις 19 Δεκεμβρίου 1995
Παραγωγή της Φρόσως Ράλλη Σενάριο της Κατερίνας Μαρινάκη, της Μαίρης Ζαφειροπούλου, Του Σταύρου Καλαφατίδη, της Ντίνας Κάσσου, της Βίλυς Ηλιοπούλου και της Πηγής Δημητρακοπούλου
Σκηνοθεσία της Κατερίνας Αθανασίου, του Πάνου Θωμαϊδη, του Χρήστου Παληγιαννόπουλου και του Μάριου Ρετσίλα
Παρουσίαση του Γιάννη Βούρου
….Αυτοτελείς ιστορίες με τη μορφή τηλεταινιών που θίγουν μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και δομούνται ως ηθικά διλήμματα….
Κοινωνικό σίριαλ με πρωτότυπη δομή που ζητά τη συμμετοχή του τηλεθεατή στη διαμόρφωση του φινάλε. Κάθε επεισόδιο είναι γυρισμένο με δυο διαφορετικά φινάλε και οι τηλεθεατές καλούνται με τα τηλεφωνήματά τους να επιλέξουν την κατά την γνώμη τους, ιδανικότερη λύση. Μεταφορά μιας νοτιοαμερικάνικης εκπομπής, η απροσδόκητη επιτυχία της οποίας «άναψε» το πράσινο φως στην επέλαση της μόδας των Reality Show.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

VIDEO ΑΠΟ 2812Doris

AKIRA KUROSAWA - ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ

Ακίρα Κουροσάβα
(Akira Kurosawa, Ota του Τόκιο, 23 Μαρτίου 1910 – Setagaya του Τόκιο, 6 Σεπτεμβρίου 1998).Ιάπωνας σκηνοθέτης, κινηματογραφικός παραγωγός και σεναριογράφος, καταγόμενος από οικογένεια σαμουράϊ. Σπούδασε στην Στρατιωτική Ακαδημία και την Σχολή Καλών Τεχνών. Ασχολήθηκε αρχικά με συγγραφή σεναρίων για την εταιρεία «Τόχο» και από το 1936, για καθαρά βιοποριστικούς λόγους, άρχισε να σκηνοθετεί κινηματογραφικές ταινίες.Γύρισε την πρώτη δική του ταινία (γιατί έως τότε λειτουργούσε ως βοηθός σκηνοθέτη, στην αρχή δίπλα στον Καζίρο Γιαμαμότο) το 1943 με τίτλο «Ο Θρύλος του Τζούντο» («Sanshiro Sugata»). Η «δυτική» τεχνοτροπία του έργου τον έφερε αντιμέτωπο με την καθεστωτική λογοκρισία της εποχής, καθώς μαινόταν ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά τον νεαρό σκηνοθέτη έσωσε ο Γιασουχίρο Οζού (μετέπειτα δημιουργός του «Ταξιδιού στο Τόκιο»), τολμώντας να επαινέσει δημόσια το έργο του, κάνοντάς το έτσι de facto αποδεκτό.Ο Κουροσάβα μεγάλωσε σε μία εποχή έντονου εθνικισμού και κομμουνιστοφοβίας, λόγω του Α Παγκοσμίου Πολέμου, των «εξεγέρσεων του ρυζιού» (1918), του οικονομικού κραχ του 1929, της εισβολής στην Μαντζουρία (1931) και της τελικής ανάληψης της ηγεσίας της χώρας του από τους στρατιωτικούς. Η ίδια ατμόσφαιρα είχε φυσικά μεταφερθεί και στον χώρο του κινηματογράφου, όπου η αφηγηματική πλοκή αντιμετωπιζόταν από την καθεστωτική λογοκρισία με πολλή καχυποψία, ως «δυτική επιρροή».Ο Κουροσάβα ολοκλήρωσε το έργο «Αυτοί που πάτησαν την ουρά της τίγρης» (1945) με την έναρξη σχεδόν της αμερικανικής κατοχής, και για μία ακόμα φορά ήλθε αντιμέτωπος με τους λογοκριτές, αυτή την φορά από τους ιουδαιοχριστιανούς Αμερικανούς, που δεν ήθελαν να επιτρέψουν αναφορές στο παλαιό ηρωϊκό παρελθόν της κατακτημένης χώρας. Η ταινία, που ήταν εμπνευσμένη από ένα θεατρικό έργο του Καμπούκι και αναφερόταν στις περιπέτειες 8 σαμουράϊ του 12ου αιώνα, απαγορεύτηκε τελικά για μία ολόκληρη 7ετία, ενώ ο Κουροσάβα υποχρεώθηκε για το διάστημα 1946 – 1949 να περιοριστεί στην δημιουργία 6 σύγχρονων κοινωνικών δραμάτων: «Οι νέοι δεν χρειάζονται λύπηση» («No Regrets for Our Youth», 1946), «Μία υπέροχη Κυριακή» («One Wonderful Sunday», 1947), «Μεθυσμένος Άγγελος» («Drunken Angel», 1948), «Η ήσυχη διένεξη» («The Quiet Duel», 1949) «Αδέσποτος σκύλος» («Stray Dog», 1949) και «Σκάνδαλο» («Scandal», 1949).Ο σκηνοθέτης επέστρεψε στις ιστορικές ταινίες το 1950 με το «Ρασομόν» («Rashomon»), έναν αριστουργηματικό αφηγηματικό κινηματογραφικό προβληματισμό επάνω στην αλήθεια και το ψέμα, ο οποίος του χάρισε το βραβείο Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και έκανε το όνομά του γνωστό σε όλον τον κόσμο.Στις 20 ταινίες που έκτοτε ακολούθησαν, ο Κουροσάβα εστίασε στην Παράδοση και την πολύπαθη Ιστορία της πατρίδας του και παρουσίασε τις ιδιαίτερες κοινωνικές συνθήκες της μεσαιωνικής κυρίως εποχής της (ιδίως κατά τον ταραχώδη 16ο αιώνα), αν και παράλληλα πάντοτε τολμούσε να απλώνεται και σε επεξεργασία κορυφαίων έργων της ευρωπαϊκής Γραμματείας, με μεγαλύτερη προτίμηση στον κύκλο του Σαίξπηρ. Για τον Κουροσάβα, η Ιστορία, την οποία κατά κανόνα δεν μπορούμε να επηρεάσουμε, δεν αποτελεί μία αναπότρεπτη μοίρα, αλλά κίνητρο για μελέτη, στοχασμό και επανακαθορισμό της ζωής μας.Το έργο του επηρέασε σημαντικά τον κινηματογράφο της Ευρώπης, ενώ από την πλευρά του μετέφερε αρκετά ευρωπαϊκά στοιχεία στον κινηματογράφο της χώρας του, ιδίως στην αντίληψη περί πολιτικής εξουσίας και Ιστορίας. Σπουδαιότερες ταινίες του θεωρούνται οι: «Το κρυμμένο φρούριο» («The Hidden Fortress», μία αλληγορία για την ανθρώπινη απληστία, 1958), «Οι 7 Σαμουράϊ» («The Seven Samurai», που αναδεικνύει την ηθική διάσταση της θυσίας, 1954), «Ο Θρόνος του Αίματος» («Throne of Blood», μία αλληγορία για την μανία για εξουσία και την αυτοκαταστροφική φύση του ανθρώπου, μεταφορά του σαιξπηρικού «Μάκβεθ» στον ιαπωνικό Μεσαίωνα, 1957), «Ρασομόν», «Καγκεμούσα» («Kagemusha» ή «Shadow Warrior», αφήγηση της εσωτερικής μάχης ενός άνδρα ενάντια στον εγωϊσμό και την αλαζονεία του, 1980), «Ραν» («Ran», μεταφορά του σαιξπηρικού «Βασιλιά Ληρ» στην ιαπωνική ιστορική πραγματικότητα, 1985), «Σαντζούρο» («Sanjuro», με θέμα έναν «ρονίν», δηλαδή αδέσποτο σαμουράϊ, 1962), «Γιοχίμπο» ή «Ο σωματοφύλακας» («Yojimbo», 1961), «Οι κακοί κοιμούνται ήσυχα» («The Bad Sleep Well», μία επίθεση στο ιαπωνικό οικονομικό «θαύμα» και το βαρύ πολιτισμικό τίμημά του, 1960) κ.ά. στις περισσότερες από τις οποίες πρωταγωνιστεί ο κορυφαίος ηθοποιός Τοσίρο Μιφούνε.