Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

HISTORICAL CENTRE OF THE CITY OF AREQUIPA (PERU) - ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΡΕΚΙΠΑ (ΠΕΡΟΥ)

Το ιστορικό κέντρο της Αρεκίπα
Στις 23 Ιουνίου 2001 στις τρεις μετά το μεσημέρι περίπου, ένας ισχυρός σεισμός με επίκεντρο την Νοροέστε ντε Οκόνια ταρακούνησε το νότιο Περού, αφήνοντας αμέτρητα θύματα στο πέρασμά του και προξενώντας εκτεταμένες καταστροφές. Στην Αρεκίπα, την κυριότερη πόλη της περιοχής, έπεσε ο τρούλος του καθεδρικού ναού και κατέρρευσε ένα από τα δύο κωδωνοστάσια που περιέβαλαν την πρόσοψη. Οι περιστάσεις ήταν τραγικές, όμως οι σεισμοί είναι ένα χαρακτηριστικό της ιστορίας της πόλης και έχουν επανειλημμένως επιφέρει ζημιές στην αρχιτεκτονική της.
Η Βίλα Ερμόσα ντε Αρεκίπα ιδρύθηκε επισήμως στις 25 Αυγούστου 1540 από τον δον Γκαρσία Μανουέλ ντε Καρμπαχάλ με εντολή του κυβερνήτη Φρανθίσκο Πιθάρο. Προηγουμένως, στην τοποθεσία υπήρχε ένας οικισμός των Ίνκας, γνωστός σαν «Άρι Κουιπάι» που σημαίνει «τόπος πέρα από την κορυφή» στη γλώσσα των Αϊμάρα. Η εν λόγω κορυφή πρέπει να ήταν το Μίστι, το πιο κοντινό από τα ηφαίστεια που περικλείουν την εύφορη λεκάνη όπου βρισκόταν η πόλη.
Το Μίστι, το Τσατσάνι και το Πιτσουπίτσου, τρεις γίγαντες με ύψος μεγαλύτερο από 4.900 μέτρα, αποτελούν κάτι παραπάνω από σκηνικό υπόβαθρο για την πόλη: τα ηφαίστεια είναι επίσης πηγή «σίλαρ», του λευκού βράχου που χρησιμοποιείται για όλα τα κτίρια στην αποικιακή πόλη. Ο βράχος αυτός προήλθε από μια τεράστια έκρηξη του όρους Τσατσάνι που συνέβη πριν από 2 εκατομμύρια χρόνια και πλέον, όταν το βουνό εκτίναξε μι τεράστια ποσότητα μάγματος σε ύψος 50 χιλιόμετρα πάνω από τον κρατήρα.
Τέσσερα χρόνια μετά την άφιξη των Ισπανών κατασκευάστηκε ένας ναός στον πεζόδρομο, ο οποίος μετά από αίτημα του αυτοκράτορα Καρόλου Ε΄, ονομάστηκε Πλάζα ντε Άρμας. Ο ναός υπέστη εκτεταμένες ανακαινίσεις όχι μόνο λόγω των ζημιών από τον σεισμό αλλά και για την επέκτασή του και με την πάροδο των αιώνων ο αρχικός ναός μεταμορφώθηκε σε έναν εντυπωσιακό καθεδρικό ναό. Η σημερινή εμφάνισή του χρονολογείται από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν μεγάλο μέρος του κτιρίου έπρεπε να κατασκευαστεί εκ νέου μετά από μια πυρκαγιά. Η πρόσοψή του είναι η μοναδική στο Περού που καλύπτει ολόκληρη την πλευρά ενός τετραγώνου και ο καθεδρικός ναός της Αρεκίπα είναι ένας από τους 100 μόνο ναούς σε ολόκληρο τον κόσμο που επιτρέπεται να φέρει τη σημαία του Βατικανού. Η αρχιτεκτονική του είναι νεοαναγεννησιακή, όμως το εσωτερικό του ναού δεν ταιριάζει με τη μεγαλοπρέπεια της πρόσοψής του.
Στην απέναντι πλευρά της Πλάζα ντε Άρμας, μιας πλατείας που περιβάλλεται από ψηλά προπύλαια και κομψά κτίρια από την αποικιακή και τη δημοκρατική περίοδο, βρίσκεται η εκκλησία ντε λα Κομπανία που ολοκληρώθηκε το 1698, περίπου έναν αιώνα μετά την έναρξη κατασκευής της. Η διώροφη πρόσοψη χαρακτηρίζεται από ελικοειδής κίονες και ανάγλυφα με θέματα που απεικονίζουν τη βλάστηση των Άνδεων σε ρυθμό που δίνει νέα ερμηνεία στο ισπανικό μπαρόκ. Στο εσωτερικό υπάρχει ένα τεράστιο ιερό από ξύλο κέδρου σκαλισμένο με λεπτό τρόπο που τελειώνει με χρυσά φύλλα. Το παρεκκλήσιο του Σαν Ινιάσιο με τον πολύχρωμο θόλο του βρίσκεται στα αριστερά του ιερού.
Η αποικιακή αρχιτεκτονική της «Σιουδάδ Μπλάνκα» (λευκή πόλη) θριαμβεύει στους δρόμους πίσω από τον καθεδρικό ναό. Η περιοχή αυτή είναι η περιοχή των «κασόνα», των οικιών των προυχόντων της πόλης, που καλύπτουν έναν μόνο όροφο με δωμάτια που καταλήγουν σε προαύλια παραφορτωμένα με λουλούδια. Τα πιο πολυτελή από αυτά, όπως η Κάσα ντελ Μοράλ (στην Κάλε Μοράλ 318) και η Κάσα Ρίκετς (στην Κάλε ντε Σαν Φρανσίσκο) αγοράστηκαν από ιδιωτικά ιδρύματα και τώρα μπορεί να τα επισκεφτεί το κοινό. Εξακολουθούν να περιέχουν την αρχική επίπλωσή τους, καθώς επίσης και πίνακες του 17ου και 18ου αιώνα.
Το στολίδι της Αρεκίπα είναι το μοναστήρι της Σάντα Καρολίνα, με έκταση 20.000 τετραγωνικών μέτρων με παρεκκλήσια, μονές, κελιά και τραπεζαρίες που καλύπτουν μια ολόκληρη περιοχή της πόλης η οποία περιβάλλεται με ψηλούς τοίχους. Μόλις 40 χρόνια μετά την ίδρυση της Αρεκίπα, η Μαρία ντε Γκουζμάν, μια πλούσια Ισπανίδα χήρα, ίδρυσε τη μονή σύμφωνα με την παράδοση κατά την οποία η δεύτερη από τις κόρες μιας πλούσιας οικογένειας έπρεπε να παραιτηθεί από τα επίγεια πλούτη της για να ζήσει σε κοινότητα του Θεού. Στην πραγματικότητα, επί 3 αιώνες μόνο το ένα τρίτο από τις 450 επισκέπτριες της Σάντα Καταλίνα ήταν μοναχές. Οι υπόλοιπες ήταν υπηρέτριες των ευγενών γυναικών οι οποίες, αν και απομονωμένες, οργάνωναν συναυλίες και συνέχιζαν να ζουν με χλιδή. Το 1871 η επαίσχυντη συμπεριφορά των καλογραιών προσείλκυσε την προσοχή του Πίου Θ΄, ο οποίος έστειλε μια Δομινικανή μοναχή από την Ευρώπη για να αποκαταστήσει την τάξη.
Τα επόμενα 100 χρόνια οι μοναχές τήρησαν τους πιο αυστηρούς κανόνες της μοναστικής ζωής, όμως μέχρι το 1970 είχαν απομείνει μόλις 20, πολύ λίγες για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την κατάλληλη συντήρηση που απαιτούσε το μεγάλο συγκρότημα. Εκείνη τη χρονιά η μονή άνοιξε για το κοινό και μετά από 4 αιώνες οι κάτοικοι της Αρεκίπα είχαν τελικώς την ευκαιρία να ανακαλύψουν τους θησαυρούς που κρύβονταν πίσω από τους τοίχους της.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
»

''ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ'': ΤΗΛΕΤΑΙΝΙΑ

Κάθε πράγμα στον καιρό του
Τηλεταινία διάρκειας 60 λεπτών
Πρεμιέρα στον ΑΝΤ1 την Πέμπτη 1 Ιουλίου 1993
Παραγωγή του ΑΝΤ1
Σενάριο του Άγγελου Γεωργιάδη
Σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη
Ηθοποιοί Γιάννης Γκιωνάκης, Αλίκη Καμινέλη, Γιούλη Ηλιοπούλου, Νίκος Δαδινόπουλος
….Ο παθιασμένος έρωτας ενός μεσήλικα με μια λαϊκή τραγουδίστρια και η προσπάθεια των παιδιών του να τον συνεφέρουν…..
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

''ΜΑΝΑΜ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Μάναμ ο Βάρβαρος
Σατιρική σειρά 26 επεισοδίων των 30 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ1 την Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 1993
Παραγωγή ΘΕΑΣΗ
Σενάριο και σκηνοθεσία του Άρη Φωτιάδη
Ηθοποιοί Δημήτρης Πιατάς (Μάναμ), Κώστας Σιμενός (δημοσιογράφος), Ελένη Κεφαλοπούλου (σύζυγος του δημοσιογράφου), Ματθίλδη Μαγγίρα
….Ένας Έλληνας δημοσιογράφος που βρίσκεται σε αποστολή στην Ινδία, γνωρίζεται με τον Μάναμ, έναν Ινδό της πανάρχαιας φυλής των Μανάς και εντυπωσιασμένος από την φιλοσοφική αίσθηση και τον τρόπο ζωής του, τον πείθει να τον ακολουθήσει στην Αθήνα. Ο Μάναμ εγκαθίσταται στο σπίτι του δημοσιογράφου, η σύζυγος του οποίου είναι διάσημη σταρ σαπουνόπερας της ελληνικής τηλεόρασης κι έρχεται με σαρκαστικό τρόπο σε επαφή με όλον το νεοελληνικό πολιτισμό. Η συμπεριφορά και οι αντιδράσεις του επηρέασαν άμεσα την καθημερινότητα της οικογένειας με αποτέλεσμα να γίνει ο σωτήρας αλλά και ο δυνάστης τους, μέχρι την επιστροφή του στην Ινδία….
Σάτιρα ελεύθερα εμπνευσμένη από την κινηματογραφική ταινία «Ο αλήτης του Μπέβερλι Χιλ» με έντονα φαρσικά στοιχεία.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

''ΜΑΝΩΛΗΣ Ο ΝΤΕΛΜΠΕΝΤΕΡΗΣ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Μανώλης ο ντελμπεντέρης
Διασκευή του αφηγήματος του Α. Εφταλιώτη
Κοινωνικό σίριαλ 15 επεισοδίων των 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 την Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 1991
Παραγωγή του Άρη Χατζόπουλου
Σενάριο του Τάσου Ραμσή
Σκηνοθεσία του Γιώργου Πετρίδη
Ηθοποιοί Λευτέρης Ελευθεριάδης (Μανώλης), Ελένη Ερήμου (Φλώρα), Ελένη Κρίτα (Κλάρα), Βασίλης Τσάγκλος («Νυφίτσας»), Τάσος Ραμσής (Μπατάλιας), Λάζος Τερζάς (παπάς), Τζόλυ Γαρμπή (μάνα), Τάσος Σαμαρτζής (λόρδος Πήρσον), Γιώργος Σαπανίδης (λογιστής), Ντίνα Ανδριοπούλου (Δροσούλα), Γιώργος Μούτσιος, Φώτης Πετρίδης
….Ο ξενιτεμός ενός τυχοδιώκτη στο Λονδίνο και η πολύπλευρη και ταραχώδης ζωή του από τα σαλόνια της αγγλικής αριστοκρατίας όπου «κυνηγούσε» τον πλούσιο γάμο μέχρι τη χρυσοθηρία στην Αμερική. Ο Μανώλης, αφού προηγουμένως έχει αρραβωνιαστεί μια κοπέλα από το χωριό του, τη Δροσούλα, για να την αφήσει υπηρέτρια στη μάνα του, ξενιτεύεται και δοκιμάζει τα πάντα στην πολυτάραχη ζωή του, από το κυνήγι της προίκας μέσω του πλούσιου γάμου στο Λονδίνο, μέχρι το χρυσάφι στην Καλιφόρνια. Αποτυχημένος σε όλα, επιστρέφει μετά από πολλές περιπέτειες στην πατρίδα του το Μόλυβο της Μυτιλήνης, όπου τον θεωρούσαν πνιγμένο σε ναυάγιο κι αναθυμάται το παρελθόν, ενώ ακόμα και η Δροσούλα, αρνείται πλέον να τον παντρευτεί….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

''ΓΕΙΑ ΧΑΡΑΝΤΑΝ ΖΟΥΓΑ'': ΠΑΛΙΟ ΣΟΟΥ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Γειά χαραντάν Ζούγα
Κωμικό σόου 36 επεισοδίων των 40 λεπτών
Πρεμιέρα στο MEGA το Σάββατο 16 Οκτωβρίου 1993
Παραγωγή ΑΝΩΣΗ
Κείμενα του Γιάννη Ζουγανέλη
Σκηνοθεσία του Νίκου Σούλη
Ηθοποιοί Γιάννης Ζουγανέλης, Ισιδώρα Σιδέρη, Σάκης Μπουλάς, Λάκης Παπαδόπουλος, Μιχάλης Ανθής, Μαρία Ζαφειράκη, Σοφία Φιλιππίδη, Σπύρος Κωνσταντόπουλος
….Μια μέση ελληνική οικογένεια, η οικογένεια Μιαούλη, βιώνει τα τεκταινόμενα της εποχής μας και σχολιάζει με μικρά σκετς, παρλάτες, ανέκδοτα, παρωδίες και πολύ μουσική, τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα. Κωμικό σόου δομημένο σε τρία μέρη με τους τίτλους: «Οικογένεια Μιαούλη», «Καφενείο η Ελλάς» και «Οι κολοσσιαίοι» που σατιρίζει την κοινωνική επικαιρότητα….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

''ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΣ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Αυτόπτης μάρτυς
Μίνι σίριαλ 3 επεισοδίων των 30 λεπτών
Παραγωγή Ε.Κ.Κ./ΕΤ-1
Πρεμιέρα στην ΕΤ-1 την Πέμπτη 27 Ιουνίου 1996
Σενάριο του Μάρκου Χολέβα και του Γιάννη Ξανθόπουλου
Σκηνοθεσία του Μάρκου Χολέβα
Ηθοποιοί Αντώνης Φραγκάκης (Πέτρος), Ανέστης Βλάχος, Λήδα Ματσάγκου, Ευριπίδης Αποστολίδης, Μπέτυ Νικολέση, Γιάννης Κυριακίδης
…..Ο Πέτρος, βλέπει στο όνειρό του ένα φόνο και διαπιστώνει στη συνέχεια ότι διεπράχθη στην πραγματικότητα. Αρχίζει την αναζήτηση του δολοφόνου και προκειμένου να πείσει την αστυνομία για την αλήθεια των ισχυρισμών του υποστηρίζει πως υπήρξε αυτόπτης μάρτυς….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

PORT, FORTRESSES AND GROUP OF MONUMENTS, CARTAGENA(COLOMBIA) - ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ,ΤΑ ΟΧΥΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΧΕΝΑ(ΚΟΛΟΜΒΙΑ)

Το λιμάνι, τα οχυρά και το συγκρότημα μνημείων της Καρταχένα
Τριάντα ένας τόνοι χρυσού ήταν η ποσότητα που ξόδεψε το ισπανικό στέμμα για να κατασκευάσει τα οχυρά που υποτίθεται ότι θα προστάτευαν την Καρταχένα και το εμπόριό της σε πολύτιμα αγαθά και σκλάβους από πειρατικές επιθέσεις. Αναφέρεται ότι όταν έγινε γνωστή η δαπάνη των έργων αυτών στον βασιλιά Φίλιππο Β΄ βγήκε έξω στο μπαλκόνι και αναφώνησε, «Με αυτή την τιμή θα μπορούσαμε να τη βλέπουμε από την Ισπανία».
Πάντως, τα τεράστια έξοδα αποδείχθηκαν δικαιολογημένα χρόνια αργότερα, το 1741, όταν η Καρταχένα αντιστάθηκε ηρωικά στις εφόδους του βρετανικού στόλου, του οποίου ηγείτο ο ναύαρχος Έντουαρντ Βέρνον. Ύστερα από πολιορκία μηνών και ενώ ήδη κατασκευάζονταν στην Αγγλία αναμνηστικά μετάλλια του θριάμβου, τα αγγλικά πλοία επέστρεψαν άπρακτα πίσω, εξουθενωμένα από τη μάχη και τις ασθένειες. Ο ήρωας της αντίστασης ήταν ο δον Μπλας ντε Λέζο, ο γενναίος Βάσκος ηγέτης ο οποίος είχε ήδη χάσει ένα μάτι, ένα χέρι και ένα πόδι στη μάχη. Μετά τον θάνατό του, αναγέρθηκε προς τιμή του ένα άγαλμα στο Καστίγιο ντε Σαν Φελίπε ντε Μπαράχας, το μεγαλύτερο φρούριο στην πόλη που κατασκευάστηκε για την υπεράσπιση του λόφου του Σαν Λάζαρο.
Η Κολομβία ανακαλύφθηκε το 1502 από τον Ροδρίγο ντε Μπαστίδας και στον ορμίσκο στην ακτή της Καραϊβικής είχε δοθεί η ονομασία Μπαχία ντε Καρταχένα λόγω της ομοιότητάς της με την ισπανική πόλη. Η προσπάθεια των Ισπανών να εγκατασταθούν στη χώρα συνάντησε την εχθρότητα των αυτοχθόνων πληθυσμών. Μόλις την 1η Ιανουαρίου 1533 ο Πέδρο ντε Ερέδια από τη Μαδρίτη κατάφερε να ιδρύσει την πόλη της Καρταχένα στο σημείο όπου βρισκόταν το χωριό των γηγενών Κουραμάρι. Η Καρταχένα, που ήταν το πρώτο αποικιακό λιμάνι της νότιας Αμερικής, έγινε σημείο αναφοράς για τα ισπανικά γαλιόνια που φόρτωναν πλούτη από τη Σάντα Φε, την Αντιόκια, την Ποπαγιάν και ακόμη το Κίτο, πρωτεύουσα του Εκουαντόρ.
Οι αντιβασιλείς στον δρόμο τους προς και από το Περού σταματούσαν εκεί και μαζί με αυτούς υψηλοί αξιωματούχοι στον δρόμο τους προς τη Λίμα, το Σαντιάγκο και το Μπουένος Άϊρες. Στα τέλη του 16ου αιώνα ο στόλος της Καρταχένα αριθμούσε από 80 έως 90 γαλιόνια και η πόλη είχε αποκτήσει την ύποπτη φήμη ότι ήταν το μεγαλύτερο λιμάνι δουλεμπορίου. Κατά συνέπεια έγινε ο αγαπημένος στόχος των πειρατών και αυτό οδήγησε στην κατασκευή της ογκώδους οχύρωσης της πόλης.
Το 1811 η Καρταχένα ήταν η πρώτη πόλη της Κολομβίας που ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία, όμως παρά την ακλόνητη πίστη του Σιμόν Μπολιβάρ στο ακαταμάχητο των αμυντικών του θέσεων αναγκάστηκε μα παραδοθεί στον αποικιακό στρατό το 1815. Η σφοδρή επιθυμία για ελευθερία ικανοποιήθηκε μόλις 6 χρόνια αργότερα, αλλά αυτή η πρώτη εξέγερση είχε ήδη αποδώσει στην πόλη τον τίτλο της Σιουδάδ Ερόικα, της ηρωικής πόλης.
Ο αρχικός πυρήνας της πόλης βρίσκεται μέσα στο οχυρωμένο τρίγωνο, το Σιουδάδ Αμαρουγιάδα, το οποίο αποτελείται από 27 επάλξεις. Ο σχεδιασμός των οχυρώσεων έγινε από τον Ιταλό μηχανικό Μπατίστα Αντονέλι και τον Ισπανό αρχιτέκτονα Χουάν ντε Τεχάδα. Η κατασκευή άρχισε το 1634 και διήρκεσε επί 100 και πλέον έτη. Το 1657 κατασκευάστηκε το Καστίγιο ντι Σαν Φελίπε ντε Μπαράχας και το 1697, υπό τη διεύθυνση του Αλόνσο ντε Σολίς, το Καστίγιο ντε Σαν Φερνάντο ντε Μποκατσίκα. Μέσα στα τείχη η πόλη ήταν χωρισμένη σε 3 περιοχές. Σαν Πέδρο, Σαν Διέγο και Γκετσεμανί. Η περιοχή του Σαν Διέγο ήταν το τμήμα στο οποίο ζούσαν οι μεσοαστοί έμποροι, η Γκετσεμανί ήταν η λαϊκή συνοικία και το Σαν Πέδρο ήταν η τοποθεσία του καθεδρικού ναού που κατασκευάστηκε μεταξύ 1575 και 1612 και διέθετε κομψά σπίτια ανδαλουσιανού ρυθμού στα οποία κατοικούσαν οι Ισπανοί κυβερνήτες και οι αξιωματούχοι. Ο Δομινικανός επίσκοπος Ντιονίσιο ντε Σάντις αποφάσισε την κατασκευή του σπουδαιότερου θρησκευτικού κτιρίου της Καρταχένα. Ήταν μια απλή και ογκώδης βασιλική που δεν διέφερε πολύ από τις στρατιωτικού ρυθμού οχυρώσεις της πόλης.
Ενδιαφέροντα δείγματα της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής της Καρταχένα παραμένουν, για παράδειγμα, η εκκλησία του 1603 του Σαν Πέδρο Κλάβερ, η εκκλησία Κονβέντο ντε Σάντο Ντομίνγκο, η παλαιότερη στην πόλη που κατασκευάστηκε μεταξύ 1559 και 1570 και το Παλάσιο ντελ Ινκουισισιόν, ένα μεγαλοπρεπές δείγμα αποικιακής αρχιτεκτονικής που ολοκληρώθηκε το 1770. Όμως η ομορφιά της πόλης εντοπίζεται κυρίως στα αστικά κτίρια που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα. Η Κάλε Φακτορία, η Κάλε Σάντο Ντομίνγκο και η Κάλε ντε λας Ντάμας περιστοιχίζονται από υπέροχα σπίτια αποικιακού ρυθμού με παράθυρα και μπαλκόνια στολισμένα με λεπτά σκαλισμένο ξύλο. Στους δρόμους δεσπόζουν τα «ρεπίσα», τα χαρακτηριστικά μπαλκόνια που εξέχουν και τα οποία στην τοπική διάλεκτο είναι γνωστά με την ονομασία «πάνζα» (κοιλιές). Υπέροχα πρότυπα του ρυθμού των ξυλόγλυπτων της Καρταχένα αναφέρεται ότι εκτελούσαν σημαντική κοινωνική αποστολή: Σε μια πόλη όπου κυριαρχούσε ο αυστηρός κανόνας των Ιησουϊτών οι νεαρές γυναίκες σπανίως έβγαιναν έξω και, στις περιπτώσεις που γινόταν αυτό, πάντοτε συνοδεύονταν. Για τον λόγο αυτό τα μπαλκόνια ήταν ο χώρος συναντήσεων στις οποίες οι κόρες των καλών οικογενειών μπορούσαν να βρουν σύζυγο χωρίς να βγαίνουν από το σπίτι.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»

''Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ'': ΤΗΛΕΤΑΙΝΙΑ

Ο άγνωστος δεν είχε αφήσει το όνομά του
Τηλεταινία διάρκειας 62 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 1989
Παραγωγή της ΕΤ-2
Σενάριο του Άρη Σφακιανάκη και της Κωστούλας Τωμαδάκη
Σκηνοθεσία της Κωστούλας Τωμαδάκη
Ηθοποιοί Γιώργος Κώνστας, Κώστας Μαρκόπουλος, Βάσια Παναγοπούλου, Κατερίνα Ραζέλου, Γιώργος Κέντρος
….Μια ομάδα επιστημόνων επιλέγει ένα απόμερο ξενοδοχείο της Μάνης κι εκεί πειραματίζεται πάνω στις ανθρώπινες αντιδράσεις, παρακολουθώντας διάφορα περιστατικά….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

18TH-CENTURY ROYAL PALACE AT CASERTA WITH THE PARK,THE AQUEDUCT OF VANVITELLI AND THE SAN LEUCIO COMPLEX(ITALY)- ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΣΤΗΝ ΚΑΖΕΡΤΑ

Το βασιλικό ανάκτορο στην Καζέρτα, το υδραγωγείο του Βανβιτέλι και το Σαν Λεούτσο
Καθισμένος σε ένα ογκώδες μπαρόκ γραφείο την 20 Σεπτεμβρίου 1860, ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι υπέγραψε την επιστολή με την οποία εκχωρούσε την ανώτατη εξουσία στον Βίκτωρα Εμμανουήλ Β΄ της Σαβοΐας, μαζί με το πιο εκθαμβωτικό σύμβολο της ισχύος των Βουρβόνων στην Ιταλία. Έναν μόλις αιώνα νωρίτερα, ο Κάρολος των Βουρβόνων είχε χαράξει στον θεμέλιο λίθο που τοποθέτησε στην κατοικία του , «Είθε το ανάκτορο, το κατώφλι του και η οικογένεια των Βουρβόνων να παραμείνει υπό την εξουσία του εφόσον αυτός ο λίθος παραμένει σταθερός».
Ήταν 20 Ιανουαρίου 1752. Για την ολοκλήρωση της κατασκευής του ανακτόρου που επρόκειτο να ανταγωνιστεί τις Βερσαλλίες απαιτήθηκαν 22 χρόνια, περισσότερα από 6 εκατομμύρια δουκάτα και χιλιάδες εργάτες. Το σχέδιο στο σύνολό του δόθηκε στον Λουίτζι Βανβιτέλι, ενώ τα υδραυλικά έργα είχε αναλάβει ο Φραντσέσκο Κολετσίνι. Τα συντριβάνια επρόκειτο να χαράξει ο Πάολο Σολάρι, το περίγραμμα του πάρκου ο Μαρσέλ Μπιανκούρ από το Παρίσι και τον σχεδιασμό του αγγλικού κήπου ο Τζον Άντριου Γκρέβερ, ο βοτανολόγος που ήταν υπεύθυνος για την καλλιέργεια της πρώτης καμέλιας στην Ευρώπη.
Το ανάκτορο είναι πράγματι εκπληκτικό. Ο Λουίτζι Βανβιτέλι – και αργότερα ο γιος του Κάρλο, ο οποίος ανέλαβε τη συνέχιση των σχεδίων από τον πατέρα του – δημιούργησε ένα μοναδικό μνημείο που αναμιγνύει το μπαρόκ και τον νεοαναγεννησιακό ρυθμό σε μια σύνθεση που αναδεικνύεται μέσα από τον ορθολογισμό του Διαφωτισμού. Το κτίριο, με ύψος 36 μέτρα, είναι κατασκευασμένο εν μέρει με τούβλα και εν μέρει με τραβερτίνη λίθο από το Σαν Ιόριο. Οι διακοσμήσεις, από την άλλη πλευρά, είναι σκαλισμένες με μάρμαρο από τη νότια Ιταλία και την Καράρα. Οι 5 όροφοι περιέχουν 1.200 δωμάτια, 34 κλιμακοστάσια και περίπου 2.000 παράθυρα. Ξεκινώντας από την υπέροχη τετράγωνη εσωτερική αυλή που βλέπει στην κύρια σκάλα, τα εσωτερικά περιέχουν καλλιτεχνικά αριστουργήματα, όπως αγάλματα από ανασκαφές στην Πομπηία και στο Ηράκλειο, ένα μικρό θέατρο της αυλής όπου παρουσιάζονταν εντυπωσιακές παραστάσεις από όπερες του Παϊζιέλο και του Τσιμαρόζα και το παχνί των Χριστουγέννων με την αναπαράσταση της γέννησης του Χριστού με περισσότερες από 1.200 μορφές βοσκών και ζώων των πιο διάσημων καλλιτεχνών του 18ου αιώνα από τη Νάπολη. Επί πλέον, τα βασιλικά διαμερίσματα διαθέτουν ατελείωτες συλλογές ζωγραφικών πινάκων, επίπλων και επιπλώσεων από τα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα. Το τεράστιο πάρκο που καλύπτει 1.200 στρέμματα περιέχει μια ποικιλία από λιβάδια, φράχτες, κήπους και δάση που τα διασχίζουν δύο λεωφόροι με μήκος περίπου 3 χιλιόμετρα. Δώδεκα διαδοχικοί καταρράκτες μαζί με τις λίμνες σχηματίζουν μια θαλάσσια οδό που ενώνει την υπέροχη πηγή της Αφροδίτης και του Άδωνι με το ανάκτορο. Πίσω από το ανάκτορο, ο μεγάλος καταρράκτης με ύψος 78 μέτρα σηματοδοτεί την άφιξη των υδάτων που προέρχονται από το Καρολίνειο Υδραγωγείο. Αυτό το εκπληκτικό τμήμα μηχανικής (επίσης από τον Βανβιτέλι) συγκεντρώνει τα νερά που έρχονται από τις πηγές των βουνών και τα μεταφέρει επί 40 χιλιόμετρα. Το πιο εντυπωσιακό τμήμα του υδραγωγείου είναι η επίστυλη οδογέφυρα Πόντι ντέλα Βάλε που έχει μήκος 530 και ύψος 56 μέτρα και αποτελείται από τρεις σειρές αψίδων.
Ο Κάρλος των Βουρβόνων δεν μπόρεσε να απολαύσει αυτό το μοναδικό συγκρότημα επειδή το 1759 προτάθηκε για τον ισπανικό θρόνο. Όμως τη θέση του τελικώς πήρε ο γιος του Φερδινάνδος που ήταν μόλις 8 ετών. Αρχικώς, το αγόρι έγινε βασιλιάς της Νάπολης σαν Φερδινάνδος Δ΄ και ακολούθως, από το 1816, βασιλιάς των Δύο Σικελιών υπό την ονομασία Φερδινάνδος Α΄. Φωτισμένος ηγεμόνας που του άρεσαν οι δεξιώσεις και το κυνήγι, ήταν η ζωή και η ψυχή της Καζέρτας, η οποία αργότερα έγινε κέντρο των πιο διάσημων διανοιών του αιώνα.
Εμπνεόμενος από τα ουτοπικά δόγματα του Γκαετάνο Φιλαντζέρι, ο βασιλιάς ανακάλυψε τη Φερδινανδόπολη, μια «πόλη της ευτυχίας» στο κοντινό χωριό του Σαν Λεούτσο. Η δημιουργία εργοστασίων μέταξας και υφασμάτων θεωρήθηκε ότι θα εξασφάλιζε την οικονομική αυτάρκεια του χωριού. Οι νόμοι της κοινότητας βασίστηκαν στις αρχές της ισότητας και της αμοιβαίας υποστήριξης και το χωριό άκμασε μέχρι την εποχή που τα εργοστάσια αγοράστηκαν από ιδιώτες όταν η περιουσία των Βουρβόνων δημεύτηκε από τους άρχοντες της Σαβοΐας.
Από τη βασιλεία του Φερδινάνδου Α΄ παραμένει ο πολύ ελκυστικός αστικός σχεδιασμός που έγινε από τον Κολετσίνι και το Καζίνο Ρεάλε ντι Μπελβεντέρε, χαρακτηριστικό του οποίου είναι η οροφή με τις τοιχογραφίες του Φέντελε Φιασκέτι με την υπέροχη θέα του ανακτόρου και του πάρκου της Καζέρτας. Το Σαν Λεούτσο εξακολουθεί να είναι τόπος εργοστασίων μέταξας που παράγει υφάσματα εξαιρετικής ποιότητας.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»

''ΟΙ ΔΙΔΥΜΟΙ'': ΤΗΛΕΤΑΙΝΙΑ

Οι δίδυμοι
Τηλεταινία διάρκειας 65 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 την Τρίτη 11 Ιουνίου 1996
Σενάριο και σκηνοθεσία της Λάγιας Γιούργου
Ηθοποιοί Ελευθερία Ρήγου, Τάσος Αποστόλου, Άντζελα Μπρούσκου, Νίκος Κάπιος
….Ο δίδυμος αδελφός ενός αυτόχειρα παίρνει τη θέση του νεκρού προκειμένου να εκμαιεύσει την αλήθεια από τη μοιραία γυναίκα που θεωρεί υπεύθυνη της αυτοκτονίας του αδελφού του….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

''ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Διλήμματα
Κοινωνική σειρά 20 επεισοδίων των 45 λεπτών
Πρεμιέρα στον ΑΝΤ1 την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 1997
Παραγωγή και σκηνοθεσία του Στράτου Μαρκίδη
Σενάριο του Γιώργου Χρυσοβιτσάνου
Ηθοποιοί Πάνος Μιχαλόπουλος (Χρήστος), Κώστας Αποστολίδης (Μιχάλης), Ειρήνη Μπαλτά (Αλεξάνδρα), Έφη Μουρίκη, Μπεάτα Ασημακοπούλου, Τάνια Καψάλη
….Δύο άνδρες που τους συνδέει μακροχρόνια επαγγελματική σχέση αλλά και βαθιά φιλία συγκρούονται όταν η κόρη του ενός, ερωτεύεται τον άλλο….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

JAN CHRISTIAAN SMUTS - ΓΙΑΝ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΣΜΑΤΣ

Γιαν Κρίστιαν Σματς
(24 Μαίου 1870 – 11 Σεπτεμβρίου 1950)
Ο νοτιοαφρικανός πολιτικός Γιαν Κρίστιαν Σματς γεννήθηκε στο Μπόβενπλαατς της τότε αγγλικής Αποικίας του Ακρωτηρίου και ήταν γόνος οικογενείας ολλανδών αποίκων, των λεγομένων Μπόερς. Σπούδασε στην πατρίδα του φυσικές επιστήμες και από το 1891 στο Πανεπιστήμιο του ΚέΪμπριτζ νομικά. Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών του σημείωσε λαμπρές επιδόσεις και έλαβε διακρίσεις.
Ο Σματς επέστρεψε στην Αποικία του Ακρωτηρίου το 1895, χρονιά όπου η ανεξάρτητη Δημοκρατία του Τράνσβααλ που είχαν ιδρύσει οι Μπόερς είδε τις σχέσεις της με την Αγγλία να φθάνουν σε επικίνδυνο σημείο έντασης. Θεωρώντας ότι υπεύθυνη γι' αυτή την επιδείνωση ήταν η Αγγλία, ο Σματς μετανάστευσε στο γειτονικό Τράνσβααλ, πρώτα στο αναπτυσσόμενο Γιοχάνεσμπουργκ και κατόπιν, το 1898, στη μικρή πρωτεύουσα Πρετόρια. Εκεί ο Σματς άσκησε για ένα διάστημα τη δικηγορία, τελικά όμως ο πρόεδρος του Τράνσβααλ Πάουλους Κρούγκερ τον διόρισε γενικό εισαγγελέα.
H Νοτιοαφρικανική Ενωση
Εναν χρόνο αργότερα ξέσπασε ο δεύτερος Πόλεμος των Μπόερς, κατά τον οποίο οι ολλανδικής καταγωγής άποικοι των νοτιοαφρικανικών περιοχών πολέμησαν κατά της Αγγλίας, που υπέβλεπε την ανεξαρτησία τους καθ' ότι εποφθαλμιούσε τα πλούσια κοιτάσματα χρυσού και διαμαντιών του υπεδάφους τους. Ο πόλεμος έληξε το 1902 με ήττα των Μπόερς και τα κράτη τους, το Τράνσβααλ και το Ελεύθερο Κράτος του Οράγγη, έγιναν αγγλικές αποικίες. Αν και είχε πολεμήσει κατά των Αγγλων, από πολύ νωρίς μετά το τέλος του πολέμου ο Σματς κατέληξε στην πεποίθηση ότι η καλύτερη λύση για τους Μπόερς αλλά και για ολόκληρη τη Νότια Αφρική ήταν η συμφιλίωση με τους νικητές. Τις ίδιες αντιλήψεις είχε και ο πρώην συμπολεμιστής του στρατηγός Λούις Μπότα, με τον οποίο ο Σματς είχε αναπτύξει στενή φιλία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι δύο άνδρες εργάστηκαν με αφοσίωση προς αυτή την κατεύθυνση επιδιώκοντας να αντικαταστήσουν τη χαμένη ανεξαρτησία των δημοκρατιών των Μπόερς με μια ενιαία κρατική οντότητα στη Νότια Αφρική, η οποία θα βασιζόταν στη συνεργασία με την Αγγλία.
Καρπός αυτών των προσπαθειών υπήρξε το νέο κράτος που ονομάστηκε Νοτιοαφρικανική Ενωση και απαρτιζόταν από το Κράτος του Οράγγη, το Τράνσβααλ, την Αποικία του Ακρωτηρίου και το Νατάλ. H Ενωση ήταν κτήση του αγγλικού στέμματος και ο νόμος της ίδρυσής της, που προέβλεπε ίσα δικαιώματα για Αγγλους και Μπόερς, ψηφίστηκε από το αγγλικό κοινοβούλιο το 1909 και τέθηκε σε ισχύ έναν χρόνο αργότερα.
Πρώτος πρωθυπουργός της Νοτιοαφρικανικής Ενωσης ανέλαβε ο Μπότα. Επί πρωθυπουργίας του η άνοδος του Σματς στην πολιτική σκηνή υπήρξε ταχεία χάρη στη μόνιμη παρουσία του στην κυβέρνηση: ο Σματς διετέλεσε υπουργός Αμυνας, υπουργός Εσωτερικών και Ορυχείων και υπουργός Οικονομικών. Αλλά η δημοτικότητά του στην εργατική τάξη ήταν εξαιρετικά μειωμένη λόγω της βιαιότητας με την οποία συνήθιζε να καταστέλλει τις απεργιακές κινητοποιήσεις και λόγω των παράνομων απελάσεων εργατών στις οποίες δεν δίσταζε να καταφεύγει.
Στον A´ Παγκόσμιο Πόλεμο
Οταν άρχισε ο A' Παγκόσμιος Πόλεμος, το 1914, τόσο ο Μπότα όσο και ο Σματς δεν έτρεφαν καμία αμφιβολία ότι η θέση της Νοτιοαφρικανικής Ενωσης ήταν στο πλευρό της Αγγλίας και έσπευσαν να προσφέρουν τη βοήθεια και τη συνεργασία τους στην πολεμική προσπάθεια. Δεν είχαν όμως όλοι οι Μπόερς την ίδια άποψη. H διαφωνία αυτή κατέληξε σε ανταρσία, την οποία ο Σματς κατέπνιξε με τη συνηθισμένη του σκληρότητα.
Τον Ιούλιο του 1915 οι νοτιοαφρικανικές δυνάμεις εισέβαλαν στις περιοχές της Νότιας Αφρικής που αποτελούσαν γερμανικές κτήσεις. Ως υπουργός Αμυνας αλλά και αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων ο Σματς κατηύθυνε την όλη επιχείρηση, η οποία στέφθηκε με επιτυχία και οδήγησε στην κατάληψη του Νταρ-ες-Σαλαάμ, πρωτεύουσας της Νοτιοανατολικής Αφρικής.
Το 1917 ο Σματς έφθασε στο Λονδίνο επικεφαλής νοτιοαφρικανικής αντιπροσωπείας σε αυτοκρατορική πολεμική διάσκεψη. H προσωπικότητά του κίνησε το ενδιαφέρον του άγγλου πρωθυπουργού Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ, ο οποίος τον τοποθέτησε υπουργό Αεροπορίας. Ο Σματς συνέβαλε ιδιαίτερα στην ανάπτυξη του νέου τότε όπλου και της αεροπορικής δύναμης που επρόκειτο να εξελιχθεί στην πασίγνωστη RAF.
Με τη λήξη του πολέμου (1918) ο Σματς πήρε μέρος, μαζί με τον Μπότα, στις ειρηνευτικές συνομιλίες του Παρισιού ως αντιπρόσωπος της Νοτιοαφρικανικής Ενωσης. Αν και υπέγραψε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, υπήρξε από τους υποστηρικτές της ανάγκης για επιβολή ηπιότερων όρων στη Γερμανία ώστε η ηττημένη χώρα να μη συντριβεί οικονομικά και να μη γεννηθούν στον λαό της αισθήματα αντεκδίκησης. Υπήρξε επίσης ο Σματς ένθερμος θιασώτης της ιδέας της Κοινωνίας των Εθνών και συνέβαλε στη δημιουργία της.
Οι δύο πρωθυπουργίες
Με τον θάνατο του Μπότα, το 1919, λίγο μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών, ο Σματς έγινε αρχηγός του Ενωτικού Νοτιοαφρικανικού Κόμματος και πρωθυπουργός. Διατήρησε αυτή τη θέση ως το 1924, όταν, λόγω της βίαιης καταστολής μιας ακόμη απεργίας, το κόμμα του, με μειωμένη τη δημοτικότητά του, έχασε τις εκλογές, τις οποίες κέρδισε συνασπισμός του ρατσιστικού Εθνικού Κόμματος του στρατηγού Τζέιμς Μπάρι Χέρτσογκ και του Εργατικού.
Το 1933 ο Σματς συμμάχησε με τον Χέρτσογκ, επί πρωθυπουργίας του οποίου διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης ως το 1939, οπότε ξέσπασε ο B' Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Χέρτσογκ αντιτάχθηκε στη συμμετοχή της Νοτιοαφρικανικής Ενωσης στον πόλεμο, πράγμα που οδήγησε στην πτώση του, και ο Σματς έγινε πάλι πρωθυπουργός.
H συμμετοχή της Νοτιοαφρικανικής Ενωσης στον B' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων είχε ιδιαίτερη σημασία για την προστασία της Βόρειας Αφρικής απέναντι στη Γερμανία και στην Ιταλία και χάρη σε αυτήν ο Σματς κέρδισε την εκτίμηση του Γουίνστον Τσόρτσιλ, παλαιού γνωρίμου του από τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο, και το 1941 τιμήθηκε με τον τίτλο του στρατάρχη των αγγλικών ενόπλων δυνάμεων. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου στο Λονδίνο, όπου συμμετείχε στα πολεμικά συμβούλια.
Ο δρόμος για το απαρτχάιντ
Το 1943 ο Σματς πήρε μέρος στη Διάσκεψη του Καΐρου ανάμεσα στον Τσόρτσιλ και στον Ρούζβελτ και διεξήγαγε συνομιλίες με τον στρατηγό Ντουάιτ Αϊζενχάουερ στο Αλγέρι. Το 1945 αντιπροσώπευσε τη Νοτιοαφρικανική Ενωση στη Διάσκεψη του Αγίου Φραγκίσκου, όπου συντάχθηκε η Χάρτα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Ο Σματς ήταν ο μόνος ηγέτης που υπέγραψε τις συνθήκες ειρήνης και των δύο παγκοσμίων πολέμων.
Το κόμμα του Σματς έχασε τις εκλογές του 1948 και ο ίδιος αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική. Μολονότι ο Σματς ουδέποτε υπήρξε φιλολαϊκός ούτε δημοφιλής ηγέτης, οι εθνικιστές που τον διαδέχθηκαν στην εξουσία ήταν ακραίοι ρατσιστές και θεωρείται ότι η απομάκρυνσή του άνοιξε τον δρόμο προς την καθιέρωση του απαρτχάιντ και την αποχώρηση της Νοτιοαφρικανικής Ενωσης από τη Βρετανική Κοινοπολιτεία (όπως είχε μετονομαστεί, το 1947, η Βρετανική Αυτοκρατορία).
Εκτός από την πολιτική, ο Σματς ασχολήθηκε επίσης με τη φιλοσοφία, την ποίηση και τις επιστήμες.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.tovima.gr/

MIKHAIL SHOLOKHOV - ΜΙΧΑΗΛ ΣΟΛΟΧΟΦ

Μιχαήλ Σολόχοφ
Ο Μιχαήλ Σολόχοφ, [Mikhail Aleksandrovich Sholokhov (Ρωσικά: Михаил Александрович Шолохов), 24 Μαίου 1905 – 21 Φεβρουαρίου 1984] παιδί αγροτικής οικογένειας, γεννήθηκε το 1905 στο Κρούζιλιν της Ουκρανίας κοντά στον ποταμό Ντον, από Ρώσο πατέρα και Κοζάκα Μητέρα. Μετά την έκρηξη της Οκτωβριανής Επανάστασης εγκατέλειψε τις σπουδές και κατατάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό. Το 1992 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα κάνοντας διάφορες χειρωνακτικές δουλειές. Συγχρόνως άρχισε να γράφει διηγήματα που δημοσιεύονταν σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Το 1932 έγινε μέλος της ΚΚΣΕ, το 1958 μέλος του Ανωτάτου Σοβιέτ και το 1961 μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Μια όντως εντυπωσιακή εξέλιξη στην κομματική ιεραρχία.Υπήρξε αφοσιωμένος του Στάλιν και στενός φίλος του Χρουστσόφ, τον οποίο συνόδευσε το 1955 στις ΗΠΑ. Το 1941 τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν. Από το 1939 διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Συγγραφέων της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς και μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ. Πέθανε το 1984 στη Βεσινέσκαγια. Κυριότερα έργα του, πλην του «Ηρεμου Ντον», η «Ξεχερσωμένη γη» και «Η μοίρα του ανθρώπου».Παραλαμβάνοντας το 1965 το Νόμπελ, δήλωσε υπερήφανος που το βραβείο απονέμεται σε έναν Σοβιετικό συγγραφέα. «Αντιπροσωπεύω εδώ πάρα πολλούς συγγραφείς της πατρίδας μου», πρόσθεσε.«Αυτό το βραβείο αποτελεί άλλη μία αναγνώριση του μυθιστορήματος ως λογοτεχνικού είδους» είπε ακόμη. «Αυτό το λογοτεχνικό είδος, από την ίδια του τη φύση, προσφέρει τη μέγιστη σφαίρα δραστηριότητας στον καλλιτέχνη του ρεαλισμού». Μιλώντας για ρεαλισμό, ο Σολόχοφ εννοούσε τον ρεαλισμό «τον οποίο αποκαλούμε σοσιαλιστικό ρεαλισμό». «Είμαι ένας από τους συγγραφείς που θεωρούν ύψιστη τιμή τους και ύψιστη ελευθερία τους να έχουν την απεριόριστη τύχη να έχουν θέσει την πένα τους στην ελευθερία των εργαζομένων», διευκρίνισε.Η απώτερη επιθυμία του: «Θα ήθελα τα βιβλία μου να βοηθούν τους ανθρώπους να γίνουν καλύτεροι, να γίνουν αγνότεροι στον νου, θα ήθελα να προκαλούν στον καθένα συναισθήματα αγάπης για τους συνανθρώπους του, την επιθυμία να πολεμήσεις ενεργά για τα ιδανικά της ανθρωπιάς και την πρόοδο του ανθρώπινου είδους».
ΑΠΟ ΤΟ http://archive.enet.gr/

''ΕΛΛΑΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΚΡΙΘΕΙΣ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ


Ελλάς μπορείς να προκριθείς
Κωμική σειρά 147 επεισοδίων των 10 λεπτών και ενός επεισοδίου των 120 λεπτών
Πρεμιέρα στο MEGA τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 1991
Φινάλε την Παρασκευή 26 Ιουνίου 1992
Προγραμματισμός: Καθημερινά Δευτέρα – Παρασκευή 20:15 – 20:25
Παραγωγή του Γρηγόρη Πετρινιώτη και της Νούλας Κουτέλα
Σενάριο του Βασίλη Νεμέα (118) και του Νίκου Φαρούπου (30)
Σκηνοθεσία του Γρηγόρη Πετρινιώτη
Ηθοποιοί Θέμης Μάνεσης (Γεωργίου), Χρήστος Βαλαβανίδης (Νικολάου), Δημήτρης Πουλικάκος (επίτροπος), Κατερίνα Πετούση (ψυχίατρος)
….Δυο χαρακτηριστικού Έλληνες, ο νεοδημοκράτης Νικολάου και ο πασόκος Γεωργίου, συζητούν στα πλαίσια μιας τηλεοπτικής εκπομπής επιδοτούμενης από κοινοτικά κονδύλια, με μια ψυχίατρο της ΕΟΚ προσπαθώντας να της δώσουν να καταλάβει τον ψυχισμό του Έλληνα….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

VIDEO ΑΠΟ ALLILOVEBUTNOTMINE

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ

Αλέξης Πάρνης
24 Μαΐου 1924 Έλληνας ποιητής , θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος.
Βιογραφία
Ο Αλέξης Πάρνης – ψευδώνυμο του Σωτήριου Λεωνιδάκη- γεννήθηκε στον Πειραιά στις 24 Μαΐου 1924. Οργανώθηκε από μικρός στην Εθνική Αντίσταση, πήρε μέρος στην τελευταία μάχη κατά των Γερμανών στην Αθήνα και τραυματίστηκε στα Δεκεμβριανά. Έμαθε για το τέλος του Β΄ΠΠ στο νοσοκομείο της Κορυτσάς όπου νοσηλευόταν και τον Μάιο του 1945 μεταφέρθηκε στο Ρουμπίκ της Αλβανίας.
Εδώ ξεκινάει και η καριέρα του ως Θεατρικός συγγραφέας με το μονόπρακτο “Τελευταία νύχτα” έργο που αναφέρεται στα Δεκεμβριανά και παίχτηκε από τον θίασο των ανταρτών. Από τον Νοέμβριο του 1948 γράφει ως πολεμικός ανταποκριτής, υπολοχαγός για το φύλλο του ΔΣΕ, “Δελτίο ειδήσεων” και αργότερα για την εφημερίδα “Προς την νίκη”. Την ίδια περίοδο κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στην λογοτεχνία με την συλλογή διηγημάτων «Είμαι μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού» που εκδόθηκε από στα τυπογραφία του Δημοκρατικού Στρατού στις Πρέσπες.
Με την κατάρρευση του μετώπου μεταφέρεται στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν όπου θα εργαστεί ως δημοσιογράφος στην τοπική εφημερίδα των Ελλήνων και το 1951 ξεκινάει τις σπουδές του στο Λογοτεχνικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας Μαξίμ Γκόρκυ. Κατά την περίοδο του στην Μόσχα θα συνδεθεί φιλικά με προσωπικότητες των γραμμάτων όπως ο Μπορίς Πάστερνακ και ο Ναζίμ Χικμέτ και θα ξεκινήσει την συγγραφή του επικού ποιήματος “Μπελογιάννη” που θα του δώσει το πρώτο παγκόσμιο βραβείο ποίησης στο φεστιβάλ της Βαρσοβίας του 1955.
Το 1960 το θεατρικό του έργο «Το νησί της Αφροδίτης» γνωρίζει μεγάλη επιτυχία σε 180 θέατρα της Σοβιετικής Ένωσης με πάνω από 22.000 παραστάσεις. Η επιτυχία αυτή του δίνει την δυνατότητα να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1963, και να ανεβάσει το έργο του στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με σκηνοθέτη τον Αλέξη Σολομό και πρωταγωνίστρια την Κυβέλη. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα η γραφή του προσανατολίζεται προς το ψυχογραφικό μυθιστόρημα με στοιχεία από τον ρώσικο ρεαλισμό. Από τις εκδόσεις Εστία θα εκδοθούν τα έργα του το «Ο διορθωτής» (1978), «Λεωφόρος Πάστερνακ» (1979), «Μια Πράγα στον καθένα» (1979), «Ο μαφιόζος» (1980), και «Ο κινηματίας» (1990)
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

BOB DYLAN - ΜΠΟΜΠ ΝΤΙΛΑΝ




Μπομπ Ντίλαν
Ο Μπομπ Ντίλαν (Bob Dylan, πραγματικό όνομα Robert Allen Zimmerman, Εβραϊκά: Shabtai Zisel ben Avraham *24 Μαΐου 1941) είναι Αμερικανός μουσικός. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους τραγουδοποιούς.
Βιογραφία
Οι αρχές

Ο Robert Allen Zimmerman γεννήθηκε στις 24 Μαΐου 1941 στο Ντουλούθ (Duluth) της Μιννεσότα καταγόμενος από τη Λιθουανία (οι εβραίοι παππούς και γιαγία του, Benjamin και Lybba Edelstein, εκδιώχθηκαν από εκεί το 1905, όπως όλοι οι εβραίοι της περιοχής). Ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του γράφει ότι η γιαγιά του ήταν από την Κιργισία και ότι η οικογένειά του ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Ως μαθητής γυμνασίου άρχισε να παίζει φυσαρμόνικα, πιάνο και κιθάρα, ενώ συμμετείχε για πρώτη φορά σε συγκρότημα, τους Golden Chords ερμηνεύοντας τραγούδια των Τσακ Μπέρρυ (Chuck Berry) και Λιτλ Ρίτσαρντ (Little Richard), με έμφαση στη ροκ εν ρολλ, κάντρι, φολκ και μπλουζ μουσική. Το 1959 φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Μινεάπολης. Εκεί άκουσε για πρώτη φορά τη μουσική του φολκ θρύλου Γούντι Γκάθρι (Woody Guthrie), έγινε λάτρης του και αποφάσισε να τον συναντήσει. Για το σκοπό αυτό παράτησε τις σπουδές του και έφτασε στη Νέα Υόρκη, την μητρόπολη της μουσικής αλλά και το μέρος που μπορούσε να συναντήσει το ίνδαλμα του.
Ο Γκάθρι, που νοσηλευόταν σε νοσοκομείο, έχρισε τον νεαρό θαυμαστή του από τη Μινεσότα διάδοχό του. Εν τω μεταξύ, ο Ρόμπερτ Ζίμερμαν μετονομάστηκε σε Μπομπ Ντίλαν. Κατά μια εκδοχή, αυτό οφείλεται στην επιρροή από τον Ουαλλό ποιητή Ντίλαν Τόμας (Dylan Thomas), ο οποίος πέθανε στην Νέα Υόρκη το 1953 στα 39 του χρόνια από υπερβολική χρήση οινοπνευματωδών. Θεωρείται πιθανό ότι προς τιμήν του o Ζίμερμαν άλλαξε το όνομα του επιλέγοντας το Bob Dylan. Έμελλε με αυτό το όνομα, πέρα από μουσικός να γίνει και ποιητής-στιχουργός. Το 1960 άρχισε να παίζει σε διάφορους μουσικούς χώρους, με το νέο του όνομα και έχοντας ως μουσικό πρότυπο τον Γκάθρι. Τραγουδούσε σε πλατείες και folk bars στην περιοχή του Γκρίνουϊτς Βίλατζ (Greenwich Village). Ο γνωστός μουσικός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Σέλτον έγραψε γι' αυτόν: "Αυτό το αγόρι, μια διασταύρωση παιδιού του κατηχητικού και μπήτνικς έχει μεγάλο ταλέντο". Σύντομα, ο Ντίλαν υπέγραψε συμβόλαιο με την πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία Κολούμπια. Μέχρι σήμερα ηχογραφεί στην ίδια εταιρεία.
Το πρώτο album
Στις αρχές του 1962 κυκλοφόρησε ο πρώτος ομώνυμος δίσκος του, με δύο δικά του τραγούδια (Talking New York, Song for Woody) και τα υπόλοιπα διασκευές μεταξύ των οποίων και το The House of the Rising Sun.
Ο δεύτερος δίσκος του κυκλοφόρησε το 1963 με τίτλο The Freewheelin' Bob Dylan, ο οποίος περιείχε και το πολύ δημοφιλές τραγούδι Blowin' in the wind. Με αυτόν το δίσκο ο Dylan ξέφυγε από τα στενά όρια της folk κοινότητας της Νέας Υόρκης και έγινε ευρύτερα γνωστός. Η φυσιογνωμία του, ο τρόπος ερμηνείας, οι στίχοι, η μουσική του αλλά και οι ριζοσπαστικές απόψεις του έστρεψαν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Απέκτησε ένα ένθερμο κοινό από, δίνοντας πολλές συναυλίες ενώ στίχοι του γίνονταν συνθήματα για τους νέους.
Ο τραγουδιστής διαμαρτυρίας
Ο Dylan είναι η νέα φωνή της Αμερικής, είναι η διαμαρτυρία, η άρνηση, η αμφισβήτηση, η επανάσταση. Αυτός όμως αρνείται τον ρόλο της φωνής του κινήματος. Εγκαταλείπει τα τραγούδια διαμαρτυρίας και επηρεασμένος από τους μεγάλους συμβολιστές ποιητές (Baudelaire, Rimbaud και κυρίως τον T. S. Elliot) δημιουργεί πολύπλοκα rock ποιήματα. Κυκλοφορεί τρεις οριακούς, μεγάλους δίσκους, που καθορίζουν την ιστορία της rock: Highway 61 Revisited: Like A Rolling Stone, Desolation Row, Queen Jane Approximately, Ballad of a Thin Man, δίσκος που σηματοδότησε τη στροφή του στο ηλεκτρικό blues. Bringing it all back home: Subterranean homesick blues, Maggie's Farm, Love minus zero/No limit, Mr. Tambourine Μan, Blonde on Blonde: Rainy Day Women, Just Like A Woman, I want you, Leonard Skin Pillbox Hat, Obviously 5 believers. Οι πιστοί folk οπαδοί που τον αποδοκιμάζουν στο Newport Festival (1965) όταν ανεβαίνει στη σκηνή με δερμάτινη ζακέτα και ψηλοτάκουνες μπότες και τολμά να παίξει ηλεκτρική κιθάρα Fender Stratocaster θα δώσουν τη θέση τους σε χιλιάδες νέους θαυμαστές. O 25χρόνος Dylan έχει πάνω από 10.000.000 πωλήσεις δίσκων. Γίνεται σημαία, rock λάβαρο.
Το 1965 αποτελεί έτος ορόσημο. Η rock μουσική αμφισβητεί διαρκώς το κατεστημένο, κοινωνικό και πολιτικό. Μια μουσική μόνιμης και διαρκούς αμφισβήτησης. Το καλοκαίρι του 1965 ένα δικό του τραγούδι, το Mr. Tambourine Man γίνεται μεγάλη επιτυχία παιγμένο από τους Byrds. Στις 22 Νοεμβρίου του ίδιου έτους σε διακοπές στην Ισπανία παντρεύεται την Sara Lawndes. Κάνουν μαζί 2 παιδιά.
Το 1966 κάνει παγκόσμια περιοδεία με το συγκρότημα του, τους The Hawks (που αργότερα έγιναν γνωστοί ως The Band). Tον Mάιο δίνει μια ιστορική συναυλία στην Αγγλία που ηχογραφείται, αλλά κυκλοφορεί μετά από 22 χρόνια το 1998. Μετά το τέλος της περιοδείας του, αγοράζει ένα παλιό σπίτι στην εξοχή, κοντά στην Νέα Υόρκη στην περιοχή του Woodstock. Ξεκουράζεται και ηρεμεί. Το πρωί της 29 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς τραυματίζεται σοβαρά με την μηχανή του, μια μαύρη Triumph 500. Σπάει λαιμό, κόκαλα, έχει πολλά τραύματα στο πρόσωπο. Πολλοί λένε ότι ήταν δολοφονική ενέργεια από την CIA, άλλοι ότι μετά το ατύχημα ο Dylan δεν ήταν πια ο ίδιος. Για ενάμιση χρόνο αναρρώνει απομονωμένος στο σπίτι του στο Woodstock, απολαμβάνοντας την οικογενειακή ζωή. Δέχεται ελάχιστους φίλους: τα μέλη των Hawks και τον Allen Ginsberg. Όλο αυτό το διάστημα έγραφε τραγούδια, πότε στο σπίτι του, πότε στο κοντινό υπόγειο των Band, το φημισμένο Big Pink. Οι ηχογραφήσεις αυτές κυκλοφόρησαν το 1975 σε album, το περίφημο The Basement Tapes, αφού σχεδόν όλα είχαν βγει στην αγορά ανεπίσημα, ως bootlegs. Ο Dylan επιστρέφει στο στούντιο και τον Ιανουάριο του 1968 κυκλοφορεί τον δίσκο John Wesley Harding που περιλάμβανε και το All along the Watchtower, πιο γνωστό από την διασκευή του Jimi Hendrix. Το 1969 κυκλοφορεί τον country δίσκο Nashville Skyline με συμμετοχή των Charlie Daniels και Johnny Cash με single το Lay Lady Lay, όπου ακούμε τον Dylan με μια νέα, μελωδική φωνή.
Είμαστε στο τέλος της δεκαετίας του 1960, μια εποχή επικίνδυνη και άγρια. Η γενιά του καίγεται σωματικά και εγκεφαλικά, υπό την επήρεια ψυχεδελικών ουσιών, που σε λίγα χρόνια θα αντικατασταθούν απ' την ηρωίνη. Η μουσική ακολουθεί τους ίδιους δρόμους (ψυχεδέλεια, flower power). Ο Dylan, αντίθετα, αποφασίζει να κάνει το αγροτικό του, γυρίζει στις υπαίθριες ρίζες για να κρατηθεί. Ταυτόχρονα απέχει από συναυλίες και κυκλοφορεί δίσκους με διασκευές και επανεκτελέσεις δικών του τραγουδιών. Μοναδικές έντονες στιγμές, η συμμετοχή του στην συναυλία που διοργάνωσε ο φίλος του George Harrison των Beatles για φιλανθρωπικούς σκοπούς, η συμμετοχή του με ένα μικρό ρόλο στην ταινία του Sam Peckinpah Pat Garret and Billy the Kid, για την οποία έγραψε και τη μουσική και η κυκλοφορία του Planet Waves το 1973, που έδειξε ότι κάτι κινείται.
Η επιστροφή
Το 1974 είναι η χρονιά της μεγάλης επιστροφής. Πραγματοποιεί σειρά θριαμβευτικών συναυλιών με τους Band, από τις οποίες θα κυκλοφορήσει ένας διπλός live δίσκος, Before the flood. Το 1975 είναι μια μεγάλη και παραγωγική χρονιά για τον Bob Dylan και μια δύσκολη περίοδος για τον γάμο του με τη Sara. Στις αρχές τις χρονιάς κυκλοφορεί το αριστουργηματικό Blood on the Tracks, εμπνευσμένο από την έγγαμη συμβίωση και τις δυσκολίες της. Η χρονιά κλείνει με το Desire, το οποίο περιέχει το Sara, ένα τραγούδι ύμνο στη γυναίκα του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι με αυτό το τραγούδι έφερε ξανά έστω και προσωρινά κοντά του τη Sara. Τον Nοέμβριο του 1976 ο Dylan χόρεψε μαζί με τους Neil Young, Van Morrison, Eric Clapton, Joni Mitchell, Dr. John και Ronnie Hawkins στο "τελευταίο βαλς" των Band. Η μεγαλειώδης συναυλία ηχογραφήθηκε, κυκλοφόρησε σε δίσκο (The Last Waltz) και κινηματογραφήθηκε από τον Martin Scorsese. Το 1977 εκδίδεται το διαζύγιο με τη Sara. Ο Dylan αναζητά διέξοδο, στην αρχή σε εφήμερες σχέσεις και κατόπιν στον χριστιανισμό.
Το 1979 το Slow Train Coming ανοίγει μια τριλογία δίσκων, με τους οποίους ο Dylan ψάχνει να βρει εκείνον που βάπτισε όλα τα ζωντανά πλάσματα, ψάχνει την αρχή, το αργοκίνητο τρένο της δημιουργίας. Γίνεται ένας αναγεννημένος χριστιανός (New-born Christian) και απογοητεύει τους παλιούς προοδευτικούς οπαδούς του. Τη δεκαετία του '80, αυτή την δύσκολη δεκαετία για όλους τους μύθους της πρώτης rock γενιάς, ο Dylan χάνεται και χάνει. Τον απορροφά η μαύρη τρύπα των πολλαπλών θρησκευτικών και πολιτικών αναζητήσεων. Η σημαία ξεθωριάζει. Τα προσωπικά του αδιέξοδα τον απομονώνουν από τους χιλιάδες φίλους του. Όμως συνεχίζει να βγάζει δίσκους (έστω και μέτριους), να κάνει περιοδείες, να υπάρχει, να ψάχνεται, και το 1989 κυκλοφορεί έναν εμπνευσμένο δίσκο, σε παραγωγή Daniel Lanoix, το Oh Mercy.
Έφηβος για πάντα
Το 1992 γιορτάζει τα 30 χρόνια επί σκηνής με καλεσμένους όλους τους παλιούς του φίλους. Κάνει παγκόσμια περιοδεία, έρχεται μάλιστα και στην Ελλάδα στις 14 Ιουνίου του 1993. Όλα αυτά τα χρόνια δεκάδες καλλιτέχνες διαφόρων μουσικών ειδών διασκευάζουν τα τραγούδια του. Όμως, η πηγή της έμπνευσης του Ντίλαν δεν στέρεψε. Συνεχίζει να βγάζει μεγάλους δίσκους και να θυμίζει ότι υπάρχει ως ενεργός δημιουργός.
Σχεδόν 60χρονος, κυκλοφορεί το 1997 το Time Out of Mind, γραμμένο πριν και μετά από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας με την καρδιά του και ένα ταξίδι στον παράδεισο μετ' επιστροφής. Ένας δίσκος κλάσης, ένας δίσκος που φέρει την υπογραφή του ίδιου του Ντίλαν (Love Sick, Dirt Road Blues, Tryin' to get to heaven, Cold Irons Bound, Can't Wait) αλλά παράλληλα ένας σύγχρονος δίσκος που πετυχαίνει και εμπορικά. Το Time Out of mind σαρώνει τα βραβεία Grammy, ανοίγοντας μια περίοδο απόδοσης τιμών. Τα επόμενα χρόνια βραβεύεται από τον βασιλιά της Σουηδίας, προτείνεται για το Νόμπελ Λογοτεχνίας και παίρνει το Βραβείο Όσκαρ για το τραγούδι Things have changed. Ο τελευταίος του δίσκος του, Love and Theft, κυκλοφόρησε στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, την ίδια ημέρα των τρομοκρατικών επιθέσεων της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και στο αμερικανικό Πεντάγωνο.
Ο Ντίλαν επιβεβαιώνει ότι διανύει μια ακόμη εφηβεία, συμμετέχοντας σε ταινίες, διαφημιστικά, και φυσικά περιοδεύοντας ανά τον κόσμο σε μια "Never Ending Tour". Τελευταίο του δημιούργημα, ο πρώτος τόμος της αυτοβιογραφίας του με τίτλο Chronicles.
O Μπομπ Ντίλαν, πολύ μεγάλος μουσικός, στιχουργός και ποιητής επηρέασε όσο λίγοι την σύγχρονη μουσική αλλά και τη σκέψη όσων μεγάλωσαν ή προβληματίστηκαν με τα τραγούδια του. Δεκάδες επίσημοι και ανεπίσημοι δίσκοι, βιογραφίες, διασκευές, ακυκλοφόρητες μαγνητοταινίες και τραγούδια μαρτυρούν το μέγεθος της επιρροής αυτής. Ωστόσο για τον καθένα που τον έχει γνωρίσει μέσα από τις δημιουργίες του, ο Μπομπ Ντίλαν είναι μια προσωπική διαδρομή, ένα ταξίδι. Ένα από εκείνα που ξεκινούν ένα χειμωνιάτικο πρωινό στη Νέα Υόρκη ή σε κάποιο δισκάδικο στο Μοναστηράκι.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΚΟΣΜΑΣ ΔΟΥΜΠΙΩΤΗΣ

Κοσμάς Δουμπιώτης
Ο Κοσμάς Δουμπιώτης γεννήθηκε το 1826 στη Σκόπελο. Η μητέρα του καταγόταν από τη Νικήτη Χαλκιδικής. Μετά το θάνατο του φυσικού του πατέρα υιοθετήθηκε από τον Αστέριο Δουμπιώτη, αδελφό του Κωνσταντίνου. Ως λοχαγός του ελληνικού στρατού τέθηκε αρχηγός της Επανάστασης του Ολύμπου του 1878 που διαδραματίστηκε στην περιοχή της Πιερίας. Μετά την αποτυχία της επανάστασης επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1899 εξελέγη βουλευτής Σποράδων και διετέλεσε προσωρινός πρόεδρος της Βουλής ως ο γηραιότερος των βουλευτών. Πέθανε στις 24 Μαΐου του 1922.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ELSA MAXWELL - ΕΛΣΑ ΜΑΞΓΟΥΕΛ

Έλσα Μάξγουελ
Η Έλσα Μάξγουελ (Αγγλικά: Elsa Maxwell) (24 Μαΐου 1883 - 1 Νοεμβρίου 1963) ήταν Αμερικανίδα δημοσιογράφος, συγγραφέας, τραγουδοποιός και ραδιοφωνική παραγωγός, η οποία καθιερώθηκε ως επαγγελματίας διοργανώτρια κοσμικών εκδηλώσεων.
Γεννήθηκε στο Κέοκουκ της Αϊόβα στις 24 Μαΐου 1883 αλλά μετακόμισε στην Καλιφόρνια σε πολύ μικρή ηλικία. Εγκατέλειψε το σχολείο στα 14 για να εργαστεί ως πιανίστρια στο θέατρο, αν και ποτέ δεν είχε παρακολουθήσει μαθήματα μουσικής. Μέχρι το 1905 ήταν μέλος σε ένα θίασο για έργα του Σαίξπηρ, κατόπιν πέρασε στην επιθεώρηση και τελικά βρέθηκε στα νυχτερινά μαγαζιά της Νότιας Αφρικής.
Στα ταξίδια της συνάντησε σημαντικούς ανθρώπους και άρχισε να παραβρίσκεται σε κοινωνικές εκδηλώσεις τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη. Μέχρι το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου οργάνωνε δεξιώσεις για εστεμμένους και διασημότητες σε όλη την Ευρώπη. Καθιερώθηκε ως η καλύτερη οικοδέσποινα το 1919 όταν οργάνωσε ένα έξοχο γεύμα στο ξενοδοχείο Ritz στο Παρίσι για τον Άρθρουρ Μπάλφουρ, Γραμματέα του Αγγλικού Υπουργείου Εξωτερικών. Αργότερα οργάνωσε τους Διεθνείς Αγώνες Μηχανοκίνητων Σκαφών στο Λίντο της Βενετίας και βοήθησε τον Πρίγκιπα του Μονακό στον προγραμματισμό των κοινωνικών του υποχρεώσεων.
Τα πάρτυ της Μάξγουελ έμειναν στην ιστορία όχι μόνο για τους διάσημους καλεσμένους της αλλά και για τις καινοτομίες που επινόησε στη διασκέδασή τους. Έχε εφεύρει απλά παιχνίδια που έπαιζαν οι καλεσμένοι τα οποία ήταν αρκετά δημοφιλή στη δεκαετία του '30. Αγαπούσε πολύ τα πάρτυ με θέμα τα κοστούμια, και συχνά απαιτούσε από τους άνδρες καλεσμένους της να φορούν γυναικεία ρούχα και το αντίθετο.
Η Έλσα Μάξγουελ επέστρεψε στην Νέα Υόρκη στις αρχές του 1930 και μετακόμισε στο Χόλιγουντ το 1938. Εκεί διαφοροποίησε τη καριέρα της γράφοντας και παίζοντας σε όχι και τόσο επιτυχείς κινηματογραφικές παραγωγές, γράφοντας τέσσερα βιβλία, αρθρογραφώντας, κάνοντας εκπομπές στο ραδιόφωνο («Elsa Maxwell's Party Line»), συνθέτοντας περίπου 80 τραγούδια, και δίνοντας ομιλίες. Αργότερα έκανε εμφανίσεις στην εκπομπή του Τζακ Πάαρ «Tonight». Και βέβαια συνέχισε να οργανώνει πάρτυ για εξέχουσες προσωπικότητες.
Η Έλσα Μάξγουελ, η οποία δεν παντρεύτηκε ποτέ, συνήθιζε να λέει για την ζωή της ότι «δεν ήταν κακή για μια κοντή, χοντρή, ερασιτέχνη πιανίστρια από το Κέοκουκ της Αϊόβα, χωρίς χρήματα και υπόβαθρο, που αποφάσισε να γίνει ένας μύθος και έκανε ακριβώς αυτό».
Πέθανε στη Νέα Υόρκη την 1η Νοεμβρίου 1963.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

''ΕΚΕΙΝΕΣ...ΚΙ ΕΓΩ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ


Εκείνες…κι εγώ
Κωμική σειρά 55 επεισοδίων των 40 λεπτών
Πρεμιέρα στον ΑΝΤ1 την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 1996 Παραγωγή της Ελβίρας Ράλλη
Σενάριο του Κώστα Πρετεντέρη
Σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου και του Ανδρές Μορφονιού
Ηθοποιοί Γιάννης Μπέζος (Ζάχος Δόγγανος), Νίκη Σερέτη (Δεββώρα), Τάσος Κωστής (Δημήτρης Μαρίκος), Λουκία Πιτσιόλα (Ελένη), Πάνος Χατζηκουτσέλης (κύριος Παπαπέτρου), Περικλής Αλμπάνης (Ιούλιος 1997-98), Άννα Παϊτατζή (Ορτανσία, 1997-98), Ράνια Παπαδάκου (Λίλη), Πάνος Βίτσικας (Πετράκης), Σωτήρης Σκάντζικας
….Οι περιπέτειες ενός ανύπανδρου γοητευτικού γλεντζέ που έχει αθεράπευτη αδυναμία στις γυναίκες. Ο Ζάχος Δόγγανος είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας που ζει μόνος με τη μαύρη υπηρέτριά του Δεββώρα. Στενός φίλος, θαυμαστής των κατακτήσεων του και συνέταιρός του είναι ο Δημήτρης, ενώ η Ελένη που εργάζεται στην ίδια επιχείρηση είναι η αιώνια αρραβωνιαστικιά του, που υπομένει στωικά τις αμέτρητες απιστίες του. Αν και εδώ που τα λέμε αυτές οι απιστίες ανήκουν μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας του παρά στην πραγματικότητα, που συνήθως επιφυλάσσει πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις στο αμετανόητο γεροντοπαλίκαρο με τη χρυσή καρδιά….
Ριμέικ της παλαιότερης (19760 ομότιτλης σειράς, με τον Γιάννη Μπέζο να ανανεώνει δημιουργικά, προσαρμόζοντάς τον στη δική του προσωπικότητα, ένα ρόλο «στοιχειωμένο» από την ερμηνεία του μεγάλου Λάμπρου Κωνσταντάρα. Αναμφίβολα το καλύτερο ριμέικ της ελληνικής τηλεόρασης και μια από τις πιο διασκεδαστικές κομεντί , ιδιαίτερα στον κύκλο επεισοδίων της πρώτης χρονιάς.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998
VIDEO ΑΠΟ ales1o

CARL LINNAEUS - ΚΑΡΟΛΟΣ ΛΙΝΝΑΙΟΣ

Κάρολος Λινναίος
Ο Κάρολος Λινναίος (Carl Nilsson Linnaeus)(* 23 Μαΐου 1707 Ρόσουλτ, † 10 Ιανουαρίου 1778 Ουψάλα), γνωστός και ως Carl von Linné μετά τον τίτλο ευγενείας που του απένειμε ο βασιλιάς της Σουηδίας το 1762, ήταν Σουηδός βοτανολόγος που έβαλε τα θεμέλια για τη δημιουργία του σύγχρονου μοντέλου της ταξινομίας (διωνυμική ονοματολογία).
Βιογραφία
Νεαρή ηλικία

Ο Κάρολος Λινναίος γεννήθηκε στο Ρόσουλτ (Råshult), της κοινότητας Stenbrohult στην επαρχία του Σμώλαντ (Småland) της νότιας Σουηδίας. Ο πατέρας του Νιλς (Nils Ingemarsson) ήταν
κληρικός και η μητέρα του Χριστίνα (Christina Broderson) ήταν η κόρη του εφημέριου της κοινότητας. Όταν αυτός πέθανε ανέλαβε τα καθήκοντα του εφημέριου ο Νιλς.
Το ενδιαφέρον για τα φυτά το είχε ήδη ο πατέρας του, ο Νιλς. Αυτός διάλεξε και το επώνυμο Λινναίος (εκείνη την εποχή οι Σουηδοί δεν είχαν επίσημα επώνυμα) από μια φλαμουριά (στα σουηδικά 'Linn') που υπήρχε κοντά στο πατρικό του σπίτι. Ο Κάρολος προοριζόταν να γίνει κληρικός, όπως ο πατέρας του και ο παππούς του, αλλά αυτό δεν τον ενθουσίαζε. Το ενδιαφέρον του για την βοτανική, έδωσε αφο
ρμή στον τοπικό ιατρό και δάσκαλο Ρότμαν (Johann Rothman), να μεταπείσει τον πατέρα του και έτσι εστάλη το 1727, μετά το γυμνάσιο, για σπουδές ιατρικής στο πανεπιστήμιο του Λουντ (Lund). Οι σπουδές ιατρικής ήταν συνώνυμες με τις σπουδές φυσικών επιστημών, εκείνη την εποχή. Στο Λουντ ασχολήθηκε με τον βοτανικό τους κήπο, αλλά επειδή δεν έχαιρε μεγάλης προσοχής, του προτάθηκε να πάει στο πανεπιστήμιο της Ουψάλας όπου θα είχε μεγαλύτερες προοπτικές. Την επόμενη χρονιά έφυγε για την Ουψάλα.
Ουψάλα
Στην Ουψάλα πέρασε δυσκολίες ελλείψει πόρων και περιουσίας, μέχρις ότου γνωριστεί με τον φημισμένο καθηγητή Όλαφ Κέλσιο (Olaf Celsius). Ο Κέλσιος εντυπωσιάστηκε με τις γνώσεις και τις βοτανικές συλλογές του Λινναίου και επειδή τον βρήκε σε ανάγκη, του προσέφερε διατροφή και στέγη. Κατά την περίοδο αυτήν, ο Λινναίος διάβασε μία επιθεώρηση του Sermo de Structura Florum (Leiden, 1718 του Sebastien Vaillant). Μέσω αυτής πείσθηκε για τη σπουδαιότητα του στήμονα και του ύπερου που εν τέλει τον οδήγησε στη θεμελίωση του δικού του συστήματος ταξινόμησης φυτών. Με αφορμή ενός άλλου έργου που έπεσε στα χέρια του, το Nuptiae Arborum Dissertatio (Ουψάλα, 1729) του Wallin, έγραψε μία πραγματεία περί των φύλων των φυτών (Preludia Sponsaliorum Plantarum 1729, "Οι γάμοι των φυτών"). Αυτό τράβηξε την προσοχή του καθηγητή βοτανικής του πανεπιστημίου, Ρούντμπεκ (Olaf Rudbeck), ο οποίος λόγω ηλικίας (70 χρονώ) ήταν αναγκασμένος να παραδίδει τα μαθήματα μέσω αντιπροσώπου. Έτσι τον έθεσε βοηθό του και αναπληρωτή καθηγητή. Το 1730 ο Λινναίος ξεκίνησε τις παραδώσεις. Το 1732 η Ακαδημία των Επιστημών της Ουψάλας χρηματοδότησε τον Λινναίο για την εξερεύνηση της, ουσιαστικά άγνωστης έως τότε, Λαπωνίας. Τα αποτελέσματα αυτής της εξερευνητικής αποστολής εκδόθηκαν στο έργο του Flora Lapponica (Άμστερνταμ, 1737).
Ευρώπη
Το 1735 έφυγε από τη Σουηδία και πήγε στην Ολλανδία, ηγέτιδα στις φυσικές επιστήμες εκείνη την εποχή, και έκανε το διδακτορικό του στην ιατρική στο Χαρντερβάικ (Harderwijk). Τελικά έφθασε στο Λέιντεν (Leiden) όπου έδειξε το προσχέδιο του έργου του περί ταξινόμησης, Systema Νaturae, στον βοτανολόγο Jan Fredrik Gronovius ο οποίος έμεινε έκπληκτος και το έστειλε να εκδοθεί με δικά του έξοδα. Η πρώτη έκδοση ήταν δεκασέλιδη, ενώ η δέκατη τρίτη το 1770 αποτελείτο από 3000 σελίδες. Σε αυτό το μνημειώδες έργο δημοσιεύτηκε το σύστημα ταξινόμησης που δημιούργησε, τόσο για τα φυτά όσο και για τα ζώα (για τα δεύτερα στην 10η έκδοση). Χρησιμοποιούσε τη μορφολογία (τη συγκριτική μελέτη της μορφής των οργανισμών) για τη διευθέτηση των δειγμάτων των συλλογών.
Την επόμενη χρονιά, το 1736, επισκέφθηκε την Αγγλία και το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου γνωρίστηκε με πολλούς αξιόλογους επιστήμονες. Με την επιστροφή του στην Ολλανδία ολοκλήρωσε την έκδοση του έργου του Genera Plantarum. Μέχρι την επόμενη χρονιά είχε εκδώσει το Hortus Cliffortianus, μια περιγραφή της συλλογής φυτών και του διάσημου κήπου του εύπορου τραπεζίτη G. Clifford, αλλά και το Classes Plantarum (1738).
Επιστροφή στη Σουηδία
Επιστρέφοντας στη Σουηδία, τον Σεπτέμβριο το 1738, εξάσκησε την ιατρική και τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς πήρε για σύζυγό του την Σάρα Μορέα (Sara Morea). Το 1739 ήταν ένας από τους ιδρυτές της σουηδικής Βασιλικής Ακαδημίας των Επιστημών (Kungliga Vetenskapsakademin). Το 1741 του δόθηκε μία έδρα στην ιατρική της Ουψάλας, όμως σύντομα την αντάλλαξε με μια έδρα στην βοτανική. Την ίδια χρονιά ταξίδεψε στις νήσους Αίλαντ (Öland) και Γκότλαντ (Gothland) με κρατική διαταγή και δημοσίευσε τα αποτελέσματα του ταξιδιού στο Oländska och Gothländska Resa (1745).
Όταν δεν ταξίδευε, εργαζόταν πάνω στην ταξινόμησή του, εκτείνοντας τη μελέτη του στα βασίλεια των ζώων και των ορυκτών. Επιχειρούσε να κατηγοριοποιήσει τα στοιχεία του φυσικού κόσμου με τον κατάλληλο (και βολικό) τρόπο. Το 1744 ο Λινναίος έφερε το θερμόμετρο στη σημερινή του μορφή, αντιστρέφοντας την κλίμακα που εφηύρε ο Άντερς Κέλσιος (Anders Celsius) - αρχικά το σημείο βρασμού του νερού ήταν στους 0 βαθμούς και το σημείο τήξης του πάγου στους 100 . Το 1745 εξέδωσε τα έργα του Flora Suecica και Fauna Suecica, κατόπιν δύο τόμους με παρατηρήσεις που έκανε κατά τη διάρκεια ταξιδιών στη Σουηδία, Wästgöta Resa (Στοκχόλμη 1747) και Skanska Resa (Στοκχόλμη, 1751) αλλά και το Hortus Upsaliensis (1748). Το 1750 βγήκε το έργο του Philosophia Botanica, που ήταν μια κριτική στα διάφορα αξιώματα που είχε εξεδώσει το 1735 στο Fundamenta Botanica.Όμως το σημαντικότερο έργο αυτής της περιόδου ήταν το Species Plantarum (Στοκχόλμη, 1753), το οποίο είναι το σημείο εκκίνησης της σύγχρονης ονοματολογίας των φυτών. Την ίδια χρονιά του δόθηκε ο τίτλος του "ιππότη του πολικού αστέρα", που δόθηκε για πρώτη φορά σε άνδρα των επιστημών. Οι παραδόσεις του στο πανεπιστήμιο τραβούσαν ανθρώπους απ' όλα τα
μέρη του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό πως, ενώ ο αριθμός των φοιτητών στην Ουψάλα ήταν περίπου πεντακόσιοι, όταν κατείχε την έδρα στη βοτανική αυξήθηκε στους χίλιους πεντακόσιους.
Τα τελευταία χρόνια
Το 1757 ο βασιλιάς της Σουηδίας Αδόλφος Φρειδερίκος (Adolf Fredrik), έδωσε τίτλο ευγενείας στον στον Λινναίο (που κατοχυρώθηκε το 1762), ο οποίος άρχισε να χρησιμοποιεί το επώνυμο von Linné, όχι όμως και στα επιστημονικά του έργα. Στα εξήντα του άρχισε να υποχωρεί η μνήμη. Το 1774 έπαθε αποπληξίαη οποία τον εξασθένισε. Πέθανε στις 10 Ιανουαρίου του 1778 στον καθεδρικό ναό της Ουψάλας, κατά τη διάρκεια μιας λειτουργίας. Θάφτηκε στον ίδιο ναό. Ο συνονόματος γιος του, Κάρολος Λινναίος ο νεότερος, έγινε επίσης βοτανολόγος. Οι βοτανικές και ζωολογικές συλλογές του εξαγοράστηκαν το 1783 από το ίδρυμα "Λινναία Εταιρία του Λονδίνου" (The Linnean Society of London). Οι συλλογές περιλαμβάνουν 14.000 φυτά, 158 ψάρια, 1.564 κοχύλια, 3.198 έντομα, 1.600 βιβλία και 3.000 επιστολές και έγγραφα. Ο βοτανικός του κήπος υπάρχει ακόμη και σήμερα στην Ουψάλα και είναι επισκέψιμος.
Το σύστημα ταξινόμησης του Λινναίου
Από τις παλαιότερες προσπάθειες συστηματοποίησης της ταξινόμησης, ο Λινναίος επηρεάστηκε περισσότερο από τις εργασίες των Γκασπάρ Μπάουχιν (Gaspard Bauhin, 1560-1624), Τζων Ραίη (John Ray, 1627–1705) και Ζοζέφ Πιτόν ντε Τουρνεφόρ (Joseph Pitton de Tournefort, 1656—1708). Ο Ελβετός Μπάουχιν ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τη διάκριση του γένους και του είδους στη βοτανική και δημιούργησε μ' αυτόν τον τρόπο μία δυαδική ονοματολογία. Ο Άγγλος Τζων Ραίη εισήγαγε ένα πιο περιεκτικό σύστημα ταξινόμησης και μια νέα έννοια του είδους. Και ο Γάλλος βοτανολόγος Τουρνεφόρ δημιούργησε ένα σύστημα ταξινόμησης φυτών με ακριβείς ορισμούς των γενών.
Η συνεισφορά του Λινναίου στην ταξινομία είναι μεγαλύτερη από την απλή επιστημονική ονοματοδοσία σε πολλά από τα φυτά και τα ζώα του κόσμου. Κατά τον 18ο αιώνα, οπότε και συντελέστηκε μια μεγάλη επέκταση της γνώσης της φυσικής ιστορίας, ο Λινναίος δημιούργησε ένα εκτεταμένο σύστημα ταξινόμησης
τόσο για τα φυτά όσο και για τα ζώα. Το μεγαλύτερο μέρος της ταξινόμησής του έχει αλλάξει πολύ, αλλά οι βασικές αρχές του συστήματός του ακολουθούνται ακόμη.
Το σύστημα του Λινναίου για τη διευθέτηση των οργανισμών είναι ένα ιεραρχικό σύστημα ταξινόμησης. Οι κατηγορίες, οι ταξινομικές μονάδες στις οποίες ομαδοποιούνται οι οργανισμοί τοποθετούνται σε μια απ' τις πολλές ταξινομικές βαθμίδες. Ο Λινναίος αρχικά χρησιμοποίησε τις ακόλουθες πέντε βαθμίδες (με φθίνουσα σειρά): βασίλειο, ομοταξία (κλάση), τάξη, γένος και είδος. Η ιεραρχία των ταξινομικών βαθμίδων έχει επεκταθεί σημαντικά από την εποχή του Λινναίου. Πλέον περιλαμβάνει επτά υποχρεωτικές βαθμίδες για το ζωικό βασίλειο:
βασίλειο, συνομοταξία (φύλο), ομοταξία (κλάση), τάξη, οικογένεια, γένος και είδος.
Όλοι οι οργανισμοί που ταξινομούνται πρέπει να τοποθετηθούν σε τουλάχιστον επτά ταξινομικές μονάδες, ένα σε κάθε υποχρεωτική βαθμίδα. Υπάρχει η δυνατότητα να υποδιαιρεθούν περαιτέρω αυτές οι επτά βαθμίδες και να χρησιμοποιηθούν περισσότερα από επτά ταξινομικές μονάδες. Σήμερα αναγνωρίζονται περισσότερες από τριάντα ταξινομικές βαθμίδες. Χρησιμο
ποιούνται στις πολύ μεγάλες και πολύπλοκες ομάδες, όπως τα έντομα, όπου απαιτούνται για να εκφράσουν το διαφορετικό βαθμό εξελικτικού διαχωρισμού.
Διωνυμική ονοματολογία
Η μεγαλύτερη καινοτομία του Λινναίου, και το σημαντικότερο στοιχείο του συστήματός του, είναι η χρήση της διωνυμικής ονοματολογίας που εισήγαγε το 1735 με το έργο του Systema Naturae. Κάθε είδος έχει ένα λατινικό όνομα που αποτελείται από δύο λέξεις και γράφονται με πλάγια γραφή ή είναι υπογραμμισμένες. Η πρώτη λέξη είναι το όνομα του γένους, και γράφεται πάντα με κεφαλαίο το αρχικό γράμμα. Η δεύτερη λέξη είναι το ειδικό επίθετο που γράφεται με πεζά γράμματα. Το όνομα του γένους είναι πάντα ουσιαστικό ενώ το όνομα του είδους είναι συνήθως επίθετο. Το ειδικό επίθετο δεν αναφέρεται ποτέ μόνο του. Για τον καθορισμό του είδους είναι απαραίτητη η αναφορά όλου του διωνύμου. Το ειδικό επίθετο μπορεί να χρησιμοποιηθεί διαφορετικά γένη και μη συγγενικά γένη, ενώ το όνομα του γένους μπορεί να δοθεί μόνο σε μία ομάδα οργανισμών. Για παράδειγμα το επιστημονικό όνομα του αλιγάτορα του Μισισιπή είναι Alligator mississippiensis. Το ειδικό επίθετο, που μεταφράζεται "Μισισίπιος", χρησιμοποιείται και σε άλλα γένη, όπως στο Morone mississippiensis (ένα ψάρι της οικογένειας των περκοειδών) και στο Ictinia mississippiensis, ένα αρπακτικό πτηνό της τάξης των ιερακόμορφων. Στη ζωολογία εισήγαγε τη διώνυμη ονοματολογία η 10η έκδοση του Systema Naturae το 1758, οπότε και 'γίνανε διώνυμοι όλοι οι οργανισμοί.
Τριωνυμική ονοματολογία
Υπάρχουν περιπτώσεις όπου το είδος διαιρείται σε υποείδη, οπότε χρησιμοποιείται μια τριωνυμική ονοματολογία. Το υποειδικό όνομα μπορεί να είναι επανάληψη του ειδικού ονόματος.
Η διαίρεση σε υποείδη δεν είναι τόσο δημοφιλής στη ζωολογία, καθώς τα όρια ανάμεσα στα υποείδη σπάνια είναι σαφή. Η αναγνώριση ενός υποείδους βασίζεται σε λίγους επιφανειακούς χαρακτήρες και δεν υποδεικνύει μια εξελικτικά διακριτή μονάδα. Αντίθετα στη βοτανική χρησιμοποιούνται αρκετές υποδιαιρέσεις του είδους όπως το υποείδος, η ποικιλία, και η μορφή
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ