''ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Το ξενοδοχείο
Κοινωνικό σίριαλ 50 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΥΕΝΕΔ το Σάββατο 20 Ιουνίου 1981
Παραγωγή του Κώστα Κατσάρη
Σενάριο του Βαγγέλη Κατσάνη
Σκηνοθεσία του Πολ Σκλάβου
Ηθοποιοί Αλέκος Αλεξανδράκης (Μάστορας), Μιράντα Μυράτ (Δέσποινα), Χρήστος Ζορμπάς (Παντελής), Λούλα Ιωαννίδου (Μαριάνθη), Φρόσω Κοκκόλα (Μάρθα)
…Οι ιστορίες των ενοίκων ενός λαϊκού ξενοδοχείου, με φόντο τον αγώνα της Δέσποινας, μιας δυναμικής αλλά και δεσποτικής γυναίκας που αρνείται να πουλήσει την επιχείρησή της σε έναν εργολάβο για να αναγείρει στη θέση της, ένα μοντέρνο συγκρότημα….

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

''Ο ΒΑΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Ο Βαγιάννης ξαναχτυπά
Αστυνομική σειρά 6 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 τη Τετάρτη 11 Μαρτίου 1987
Παραγωγή και σκηνοθεσία του Νίκου Ζερβού
Σενάριο των Άρη Φωτιάδη και Λάκη Μαθιόπουλου
Ηθοποιοί Κώστας Καρράς (Βαγιάννης), Γιούλη Ζήκου (Φαίη), Βασίλης Κολοβός, Βλάσης Μπονάτσος, Ισαβέλα Μαυράκη, Τζώνυ Βαβούρας, Δημήτρης Πουλικάκος.
…Ο πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ Βαγιάννης, ζει περιθωριακά ασχολούμενος μόνο με ουίσκι και γυναίκες που είναι η μόνιμη συντροφιά του. Ένα βράδυ βρίσκει ένα πτώμα στην είσοδο του σπιτιού του και μπλέκεται σε μια περίεργη υπόθεση έρωτα, εκδίκησης και μυστηρίου που ξεκινά από το μακρινό παρελθόν….

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

''Η ΚΥΡΙΑ ΝΤΟΡΕΜΙ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Η κυρία Ντορεμί
Διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος της Λιλίκας Νάκου
Κοινωνική σειρά εποχής 13 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ1 τη Κυριακή 16 Οκτωβρίου 1983
Παραγωγή του Δημήτρη Παπακωνσταντή
Σενάριο του Γιάννη Κανδύλα
Σκηνοθεσία του Νίκου Κουτελιδάκη
Ηθοποιοί Ελένη Ανουσάκη (Κατερίνα Μακρή), Γιώργος Κέντρος (Ανδρέας Ζήκος), Λουίζα Ποδηματά (Ερατώ), Άννα Μακράκη (Μαργαρίτα Σχοινά), Γιάννης Κακλέας (Λευτέρης), Βασίλης Ανδρονίδης (κύριος Ρώμας), Μιχάλης Γιαννάτος. Λεωνίδας Βαρδαρός, Δημήτρης Τσούτσης, Καίτη Λαμπροπούλου , Χρίστος Κόκκινος.
…Στα χρόνια του μεσοπολέμου, η Κατερίνα Μακρή επιστρέφει από το Παρίσι στην Ελλάδα και αποδέχεται το διορισμό της ως καθηγήτριας γαλλικών και μουσικής, σε ένα γυμνάσιο του Ρεθύμνου. Ο θαυμασμός της για τους ατίθασους χαρακτήρες των Κρητικών εναλλάσσεται με την αποστροφή της για τον επαρχιωτισμό τους, έως ότου ερωτευτεί ένα μαθητή της. Τότε θα συγκρουστεί με το συντηρητισμό της εποχής με δυσάρεστες συνέπειες για τη φήμη της και θα κινδυνέψει να απολυθεί από τη δουλειά της. Τελικά η ιστορία θα τελειώσει με πικρό τρόπο αφού θα αναγκαστεί να επιστρέψει εσπευσμένα στην Αθήνα, ωστόσο και παρά τη δυσάρεστη αυτή εμπειρία της, υπερισχύουν οι καλές αναμνήσεις από τη Κρήτη…..
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

''ΤΟ ΔΙΚΤΥ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Το δίκτυ
Κοινωνικό σίριαλ 13 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών Πρεμιέρα στην ΕΡΤ2 τη Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 1983 Παραγωγή του Τάκη Κακλαμανάκη
Σενάριο του Βαγγέλη Κατσάνη
Σκηνοθεσία του Μάριου Ρετσίλα
Ηθοποιοί Έλενα Ναθαναήλ (Αλεξάνδρα), Γιάννης Αργύρης (Θωμάς Λυκούδης), Νίκος Γαλανός (Λεωνίδας Λυκούδης), Καίτη Πάνου (Σοφία Λυκούδη), Άννα Αδριανού (Άννα Λυκούδη), Γιάννης Βούρος, Μαρία Αλκαίου
…Ο Θωμάς Λυκούδης, ένας μεγαλοβιομήχανος, ερωτεύεται την Αλεξάνδρα, ένα νεαρό κι όμορφο μανεκέν. Το πάθος τον σπρώχνει σταδιακά να χωρίσει τη γυναίκα του και να παντρευτεί την ερωμένη του. Η Αλεξάνδρα ερωτεύεται το γιο του, Λεωνίδα, αλλά παρά τις πολλές ερωτικές προκλήσεις και παγίδες που του στήνει, εκείνος την αρνείται περιφρονητικά. Εκείνη τότε με διάφορες συκοφαντίες, στρέφει τον πατέρα εναντίον του γιου, πείθοντάς τον να τον αποκληρώσει. Τελικά η αποκάλυψη της αλήθειας, θα τη σπρώξει στην αυτοκτονία….
Το σίριαλ παρουσιάζει τον κόσμο του πλούτου σα δίκτυ, που τυλίγει όσους επιδιώκουν το κυνήγι του και είναι ως ένα σημείο βασισμένο στην ιστορία της Φαίδρας...

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

SPINALOGA - ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ

Σπιναλόγκα
Η Σπιναλόγκα είναι μια βραχονησίδα, εκτάσεως 85 στρεμμάτων και με ύψος ως 53 μέτρα. Βρίσκεται στην βορειοανατολική Κρήτη, στην είσοδο του κόλπου της Ελούντας, στην περιοχή του Μεραμπέλλου του Νομού Λασιθίου. Το αρχαίο της όνομα ήταν «Καλιδών» και υπήρχε εκεί το φρούριο των Ολουνιτών, το οποίο προστάτευε το λιμάνι της αρχαίας πολιτείας Ολούντας. Το όνομα «Σπιναλόγκα» το πήρε κατά την Ενετοκρατία και σημαίνει «μακρύ αγκάθι» (spina=αγκάθι, longa=μακρύ). Προέκυψε από παραφθορά της ονομασίας «Stinelonde» (στην Ελούντα), εξελίχθηκε σε «Spinalonde» και τελικά σε «Spinalonga» («Spinalonga» ονομαζόταν και μια νησίδα στη Βενετία, η σημερινή «Giudecca»). Απ’ αυτή την ονομασία, προέκυψε αργότερα και η ελληνική απόδοση «Μακρακάνθη». Σήμερα η ονομασία που έχει επικρατήσει είναι η «Σπιναλόγκα» (λιγότερο γνωστές είναι οι ονομασίες «Νησί» ή «Κολοκύθα»). Πάνω στα απομεινάρια του αρχαίου φρουρίου, οι Βενετοί έχτισαν ένα ισχυρό φρούριο για να αμυνθούν στην επερχόμενη τουρκική απειλή το οποίο άντεξε μέχρι το 1715, οπότε και πέρασε στην κυριαρχία των Τούρκων, κατόπιν συνθηκολογήσεως. Το νησί είχε αποτελέσει καταφύγιο και ορμητήριο των «χαΐνηδων», των Κρητών επαναστατών που έκαναν ανταρτοπόλεμο στους κατακτητές Οθωμανούς που είχαν ήδη καταλάβει την Κρήτη. Όταν το νησί κατελήφθη απ’ τους Τούρκους, χτίστηκαν κατοικίες και εποικίστηκε. Στα τέλη του 19ου αιώνα, υπολογίζεται ότι κατοικούνταν από περισσότερες των διακοσίων οικογενειών.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο χαρακτήρας του νησιού, θα αλλάξει δραματικά, όταν ο ύπατος αρμοστής της Κρητικής Πολιτείας, πρίγκιπας Γεώργιος, θα αποφασίσει την ίδρυση λεπροκομείου στην Σπιναλόγκα για να απομονώσει τους λεπρούς του της Κρήτης, καθώς τότε η λέπρα* (ή «Νόσος του Χάνσεν», ή «λώβη») βρισκόταν σε έξαρση. Η κίνηση αυτή είχε και άλλο κίνητρο, καθώς στην Σπιναλόγκα κατοικούσαν μερικές οικογένειες Τούρκων, οι οποίες αρνούνταν να αποχωρήσουν απ’ την Κρήτη. Με την εγκατάσταση εκεί των λεπρών, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νησί κι έτσι έφυγαν και οι τελευταίοι Τούρκοι απ’ την Κρήτη. Η απόφαση για την ίδρυση του λεπροκομείου, με το όνομα «Άγιος Παντελεήμων», υπογράφηκε στις 30 Μαΐου του 1903 και σε πρώτη φάση μεταφέρθηκαν στις 14 Δεκεμβρίου 1904 στην Σπιναλόγκα περίπου 250 ασθενείς από όλη την Κρήτη. Στην δεκαετία του 1930 χτίστηκαν και νέες κατοικίες, ενώ για την διάνοιξη περιμετρικού δρόμου χρειάστηκε να γκρεμιστούν τμήματα του φρουρίου.
Οι λεπροί μέχρι τότε, ζούσαν απομονωμένοι σε οριοθετημένες συνοικίες (με ασβεστωμένες πέτρες), τις λεγόμενες «μεσκινιές» («μεσκίνηδες» ή «λουβιάρηδες» ονομάζονταν στην Κρήτη οι λεπροί). Ήταν οι «κομμένοι». Ο κόσμος, στην θέα και μόνο των παραμορφωμένων λεπρών, πανικοβάλλονταν κι έτσι οι άτυχοι ασθενείς, αναγκάζονταν να κυκλοφορούν φορώντας κουδουνάκια, για να προειδοποιούν για την παρουσία τους και να απομακρύνεται έγκαιρα ο κόσμος. Η παραβίαση των ορίων της «μεσκηνιάς» από τον λεπρό, μπορούσε να προκαλέσει ακόμη και τον λιθοβολισμό ή πυροβολισμό του. Την λέπρα την αποκαλούσαν και θρησκευτική αρρώστια, λόγω του ότι ο Ιησούς εμφανίζονταν στα ευαγγέλια να θεραπεύει έναν λεπρό κι αυτό προκαλούσε ένα δέος και έναν επιπρόσθετο φόβο. Λόγω του ότι μέχρι τότε η λέπρα ήταν ανίατη ασθένεια κι ο κόσμος αγνοούσε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει φυσική ανοσία απέναντι στην νόσο (αν και έστω η ελάχιστη πιθανότητα μετάδοσης της ασθένειας, ήταν αρκετή για να λειτουργήσει αρνητικά), το στίγμα έφερε κι ολόκληρη η οικογένεια του ασθενή, η οποία οδηγούνταν έτσι σε κοινωνική απομόνωση ως «λεπρόσογο» και «βρόμικοι». Κρατική μέριμνα δεν υπήρχε (οι ασθενείς διαγράφονταν ακόμη και από τα δημοτολόγια) και οι λεπροί ζούσαν αποκλειστικά από την ελεημοσύνη του κόσμου.
Το 1913, με την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, άρχισαν να πηγαίνουν λεπρούς απ’ όλη την χώρα (συνήθως τους πιο «άτακτους» και «αντιδραστικούς»), ενώ σταδιακά η Σπιναλόγκα χαρακτηρίστηκε ως Διεθνές Λεπροκομείο της Ευρώπης· ο δε πληθυσμός έφτασε μέχρι και τους χιλίους κατοίκους. Απέναντι από την Σπιναλόγκα δημιουργήθηκε κι ένας μικρός συνοικισμός, η Πλάκα, όταν δημιουργήθηκαν ένα πανδοχείο για τους επισκέπτες και κάποια καταστήματα με τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, τα οποία προμηθεύονταν οι λεπροί, αλλά και οι επισκέπτες τους. Οι περισσότεροι λεπροί οδηγούνταν στην Σπιναλόγκα δια της βίας (ενίοτε και με χειροπέδες), καθώς γνώριζαν ότι εκεί κατά πάσα πιθανότητα θα περνούσαν το υπόλοιπο της ζωής τους, χωρίς καμμία ελπίδα για επιστροφή. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στην είσοδο του λεπροκομείου είχε τοποθετηθεί μια επιγραφή που καλούσε-προειδοποιούσε τους νεοεισαχθέντες με το εξής μήνυμα: «Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα»…
Παρ’ ότι το λεπροκομείο διέθετε γιατρό και νοσηλευτικό προσωπικό, οι συνθήκες διαβίωσης στο νησί ήταν άθλιες. Μια μεγάλη τρώγλη, χωρίς οργάνωση. Ένα μικρό μηνιαίο επίδομα που τους χορηγούσε η πολιτεία, ήταν ανίκανο να καλύψει τις βασικές τους ανάγκες. Όσοι είχαν δυνάμεις, προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν την τροφή τους είτε καλλιεργώντας κηπευτικά, είτε ασχολούμενοι με το ψάρεμα. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις, που οι ασθενείς δραπέτευαν από το νησί για να πάνε στα κοντινά χωριά προς αναζήτηση τροφής. Οι «δραπέτες» που γίνονταν αντιληπτοί, αλλά και οι λοιποί «παραβάτες», κλείνονταν προς σωφρονισμό σε μια φυλακή που βρισκόταν πάνω σ’ έναν βράχο (από ένα σημείο και μετά, η φυλακή καταργήθηκε). Πολλοί πέθαιναν αβοήθητοι και μέσα σε φρικτούς πόνους, παραμορφωμένοι, τυφλοί, ή ακρωτηριασμένοι από την αρρώστια. Ο νομάρχης Λασιθίου, σε επιστολή του, στις 6 Αυγούστου 1925, προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο είναι αρκετά δηκτικός για την καταλληλότητα της Σπιναλόγκας ως θεραπευτηρίου: «Και ως ειρκτή καταδίκων και ως τάφος ακόμη είναι ανεπαρκής. Επισκεφθείς αυτό απεκόμισα τα χειρίστας εντυπώσεις και ίσως μόνη η μεγάλη φαντασία ενός Δάντη θα ηδύνατο να περιγράψη. Υπέρ τα διακόσια ανθρώπινα άθλια πλάσματα, πάσης ηλικίας, κοινωνικής θέσεως και φύλου και σωματικής παραμορφώσεως, έχουν εκεί εγκαρθειχθή εν πλήρει απογνώσει, άνευ συναισθήσεως ηθικών ή και γραπτών νόμων…». Κι ο διευθυντής του «Ινστιτούτου Παστέρ» στην Τύνιδα, Σαρλ Νικόλ, περιγράφει σε αναφορά του προς τα τέλη της δεκαετίας του 1930, την κατάσταση στη Σπιναλόγκα με μελανά χρώματα, ζητώντας από την ελληνική πολιτεία το κλείσιμο του λεπροκομείου, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Ως μόνη διασκέδαση και απασχόληση, ελλείψει εργασίας, κοιτάζουν την θάλασσα, παίζουν μερικά παιχνίδια και μερικά όργανα μουσικής. Τον περισσότερο όμως καιρό καταριούνται την τύχη τους, πίνουν, μεθούν, τσακώνονται και αγαπούν. Όταν επισκεφθήκαμε το νησί, δεν γίνονταν ούτε της λέπρας καν συστηματική νοσηλεία. Στον τραγικό αυτόν τόπο, ενώ περπατούμε, ακολουθούμενοι, περιστοιχιζόμενοι απ’ όλον τον απρόσβλητο πληθυσμό, δύο ερωτήματα προβάλλουν στην συνείδησή μας: Κι αν από απροσεξία υπάρχει μεταξύ των εγκάθειρκτων αυτών και κανένας υγιής; Ποια θα είναι η ζωή του και πόση η απελπισία του αν το ξέρει… Και μεταξύ των ελαφρότερα προσβεβλημένων (γιατί οι πρώτες εκδηλώσεις της λέπρας είναι ελαφριές) πόσοι δεν θεωρούν τους εαυτούς των αδίκως κλεισμένους στο νησί, καταδικασμένους να περάσουν όλη των την ζωή εκεί μέσα… Πολλοί έπεσαν στη θάλασσα και πνίγηκαν για να γλυτώσουν από την φριχτήν φυλακή, αλλά και μερικοί κατόρθωσαν κολυμπώντας να φύγουν…». Στην Σπιναλόγκα υπήρχαν και μερικοί κάτοικοι, οι οποίοι δεν ήταν ασθενείς. Ήταν κυρίως άνθρωποι που δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να αποχωριστούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Κατά την διάρκεια του αποχωρισμού από τα αγαπημένα τους πρόσωπα εξελίσσονταν δραματικές και τραγικές στιγμές. Μαρτυρείται μάλιστα η περίπτωση μιας κοπέλας, που μην αντέχοντας μακριά από τον αγαπημένο της, έκανε ένεση στον εαυτό της, ισχυριζόμενη ότι ήταν αίμα του άνδρα της, για να μολυνθεί κι αυτή και να υποχρεωθούν οι υπεύθυνοι να την οδηγήσουν στην Σπιναλόγκα. Όπως κι έγινε… Η κοπέλα πάντως δεν ασθένησε, αν και ο άνδρας της πέθανε στα χέρια της. Όπως δεν ασθένησαν και τα περισσότερα από τα παιδιά που γεννήθηκαν στην Σπιναλόγκα, πολλά εκ των οποίων απομακρύνθηκαν από τις οικογένειές τους για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο νόσησης (αν και οι γάμοι μεταξύ χανσενικών τυπικά απαγορεύονταν λόγω της ασθένειας, αυτό δεν εμπόδισε πολλούς απ’ αυτούς να δημιουργήσουν σχέσεις -«παράνομες» και μη- μεταξύ τους) και μεταφέρονταν σε ειδικό παιδικό σταθμό στην Αθήνα. Η σωματική επαφή ασθενών και υγιών (δηλαδή προσωπικό και επισκέπτες) απαγορευόταν αυστηρά, ενώ κατά τις μεταξύ τους οικονομικές συναλλαγές, τα χρήματα περνούσαν υποχρεωτικά από ειδικό κλίβανο για απολύμανση. Το εξιτήριο μπορούσε ν’ αποκτηθεί, μόνο αν έβγαιναν αρνητικές τρεις διαδοχικές απαιτούμενες εξετάσεις.
Κατά την διάρκεια της Κατοχής, η Σπιναλόγκα ήταν ίσως το μοναδικό μέρος της Ελλάδος στο οποίο δεν πάτησαν πόδι οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, καθώς φοβήθηκαν να τους βγάλουν από εκεί, αν και φοβόταν ότι αυτό το μέρος θα μπορούσε να γίνει σημείο απόβασης των Βρετανών, αναλαμβάνοντας έτσι και την τροφοδοσία τους. Η ζωή όμως των λεπρών της Σπιναλόγκας, είχε αρχίσει να αποκτά κάποιο νόημα, λίγα χρόνια πριν, όταν πάτησε το πόδι του στο νησί ένας νέος ασθενής: Ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης…
Ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης, ήταν εικοσιενός ετών, τριτοετής φοιτητής της Νομικής, όταν το 1936 πληροφορήθηκε ότι πάσχει από την Νόσο του Χάνσεν. Λίγον καιρό πριν, η αδελφή του είχε οδηγηθεί στην Σπιναλόγκα χτυπημένη από την ίδια ασθένεια. Ο ίδιος εξαιτίας της ασθένειάς του, χρόνια αργότερα θα τυφλωθεί και θα χάσει το χέρι του. Όπως γράφει και σχολιάζει ο Ρεμουνδάκης στην ανέκδοτη αυτοβιογραφία του «Αητός χωρίς φτερά», όταν έφτασε στην Σπιναλόγκα, η αδελφή του τον υποδέχθηκε λέγοντάς του «»Καλώς τον» κι όχι «καλώς όρισες». Αυτόν τον χαιρετισμό χρησιμοποιούσαν οι άρρωστοι στο νησί…». Η αδελφή του θα πεθάνει λίγα χρόνια αργότερα…
Ο Ρεμουνδάκης, ένας απ’ τους λίγους μορφωμένους ανθρώπους που υπήρχαν στο νησί, δεν ήταν διατεθειμένος να περιμένει μοιρολατρικά το τέλος της ζωής του, ζώντας ως «ζωντανός νεκρός». Αγωνίστηκε για να καλυτερεύσει την ζωή των λεπρών και απαίτησε από την πολιτεία καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και νοσηλείας. Μια από τις πρώτες του κινήσεις ήταν να ιδρύσει την «Αδελφότητα Ασθενών Σπιναλόγκας». Έφερε ασβέστη για να απολυμανθούν τα σπίτια και να φύγει η δυσοσμία που «τρυπούσε» τις μύτες και φύτεψαν δένδρα. Αποκτήθηκε ηλεκτρογεννήτρια και η Σπιναλόγκα απέκτησε ρεύμα, πριν ακόμη κι από την Πλάκα που βρισκόταν απέναντι και στον «έξω κόσμο». Διοργάνωσε υπηρεσία καθαριότητας των εξωτερικών και κοινόχρηστων χώρων και χάρις σ’ αυτόν, το νησί απέκτησε θέατρο, κινηματογράφο, καφενεία και κουρείο, ενώ τοποθετήθηκαν και μεγάφωνα στους δρόμους που έπαιζαν κλασική μουσική. Άρχισαν να ασκούνται επαγγέλματα, να λειτουργεί υποτυπώδες εμπόριο, δημιουργήθηκε σχολείο με δάσκαλο έναν λεπρό, ενώ είναι χαρακτηριστικό μάλιστα, ότι άρχισε να εκδίδεται και σατιρικό έντυπο. Το πιο σημαντικό ίσως που πέτυχε ο Ρεμουνδάκης, ήταν η τόνωση του αισθήματος της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας. Έτσι, η ζωή των λεπρών άρχισε να θυμίζει κάτι από την προηγούμενη ζωή τους, ή όπως μαρτυρεί κι ένας μετέπειτα θεραπευμένος χανσενικός, ο Μανώλης Φουντουλάκης, «Από μια στιγμή και μετά το νησί δεν ήταν το κολαστήριο. Ήταν ένα χωριό εγκλείστων, με τους καλούς, τους κακούς, τους τζαναμπέτηδες και τους ζαμανφουτίστες».
Το 1948, θα ανακαλυφθεί στην Αμερική το πρώτο φάρμακο για την αντιμετώπιση της λέπρας και σταδιακά η Σπιναλόγκα θα αδειάζει μέχρι και το 1957 που αποχώρησαν και οι τελευταίοι ασθενείς, οπότε και έκλεισε. Οι εναπομείναντες χανσενικοί που δεν είχαν θεραπευτεί ακόμη, μετακομίστηκαν στο λεπροκομείο της «Αγίας Βαρβάρας» στο Αιγάλεω (ή «λοιμωδών νόσων», όπως επικράτησε να λέγεται), μεταξύ αυτών κι ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης. Κάποιοι ασθενείς, έστω και θεραπευμένοι, αντιμετώπιζαν με μεγάλη επιφύλαξη -και όχι αβάσιμα- την επιστροφή τους στο περιβάλλον που ζούσαν πριν μπουν στην Σπιναλόγκα, λόγω του «στίγματος» που κουβαλούσαν, φοβούμενοι την κοινωνική απόρριψη. Ο μόνος που λέγεται ότι αρνήθηκε πεισματικά να εγκαταλείψει το νησί, ήταν ένας λυράρης από το Ρέθυμνο, ο Αντώνης Παπαδάκης ή «Καρεκλάς», ο οποίος παρ’ ότι δεν ήταν ασθενής είχε αποφασίσει να ζήσει στην Σπιναλόγκα μαζί με τους λεπρούς. Εξακολουθούσε να ζει στο νησί, τρώγοντας αγριόχορτα και σαύρες, και παίζοντας τη λύρα του, έως ότου οι αρχές τον έφεραν με την βία πίσω στον πολιτισμό, αν και ίδιος προτίμησε την απομόνωση από τον κόσμο και εκφραζόταν μόνο με την μουσική του (η περίπτωσή του καταγράφηκε στην ταινία μικρού μήκους του 1968 «Letzte Worte» [«Τελευταία λέξη»] του Werner Herzog). Όπως λέγονταν, είχε τρελαθεί…
Σήμερα, μετά από χρόνια εγκατάλειψης, η Σπιναλόγκα έχει χαρακτηριστεί ως αρχαιολογικός χώρος και διατηρητέο μνημείο, ενώ δέχεται επισκέψεις τουριστών κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, με πλοιάρια. Η Σπιναλόγκα έγινε περισσότερη γνωστή και στο εξωτερικό, όταν το 2001, η Βρετανίδα συγγραφέας Βικτόρια Χίσλοπ, μαθαίνοντας κατά τύχην για την ιστορία της Σπιναλόγκας, συγκλονισμένη έγραψε το μυθιστόρημα «Το νησί», το οποίο μεταφράστηκε σε αρκετές γλώσσες, ενώ μεταφέρθηκε και στην ελληνική τηλεόραση, ως ομώνυμη τηλεοπτική σειρά.

ΑΠΟ ΤΟ http://www.pare-dose.net/

''ΤΑ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΑ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Τα Λαυρεωτικά
Κοινωνικό σίριαλ εποχής 13 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ τη Τρίτη 20 Απριλίου 1982
Παραγωγή του Σούλη Αθανασίου
Σενάριο και σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη
Ηθοποιοί Βασίλης Διαμαντόπουλος, Σταύρος Ξενίδης, Βύρων Πάλλης, Κώστας Αρζόγλου, Δημήτρης Τζουμάκης, Έρση Μαλικένζου, Χρήστος Καλαβρούζος, Αφροδίτη Γρηγοριάδου, Δημήτρης Ζακυνθινός
…Πέντε χιλιάδες εργάτες του Λαυρίου που ζουν σε άθλιες συνθήκες και εργάζονται χωρίς στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, ξεσηκώνονται όταν η διοίκηση προσλαμβάνει εργάτες με μισό μεροκάματο. Καταλαμβάνουν το εργοστάσιο και προκαλούν την επέμβαση του στρατού. Ακολουθεί αιματοχυσία και τελικά οι πρωταίτιοι δικάζονται…
Το πρώτο σίριαλ της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που προέκυψε από τις εκλογές του 1981 και αναμενόταν με υψηλές προσδοκίες ως «δείγμα γραφής» μιας νέας τηλεοπτικής αντίληψης. Το σίριαλ αφηγείται τη πρώτη απόπειρα εργατικού συνδικαλισμού στη χώρα μας, ενώνοντας όμως αυθαίρετα και για δραματουργικούς λόγους, δυο διαφορετικά ιστορικά γεγονότα. Τα λεγόμενα «Λαυρεωτικά» του 1873 όταν η ελληνική κυβέρνηση υπέκυψε στις αξιώσεις ευρωπαϊκών χωρών για την εκμετάλλευση του υπεδάφους του Λαυρίου και την μεγάλη εργατική απεργία των μεταλλωρύχων του Λαυρίου του 1896. Ο Γιώργος Μιχαηλίδης κατόρθωσε να συνθέσει ένα φρέσκο της εποχής, παρουσιάζοντας τις επιδράσεις; Των σοσιαλιστικών ιδεών, στο ξεκίνημα των εργατικών αγώνων της πατρίδας μας. Ιστορικά αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως οι εργάτες από όλη αυτή την αναταραχή, κέρδισαν τελικά αύξηση μιας πεντάρας στο μεροκάματό τους....

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

''ΚΡΟΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Κρουσταλλένια
Διασκευή του μυθιστορήματος του Α. Τραυλαντώνη
Κοινωνική σειρά εποχής 26 επεισοδίων διάρκειας 30 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ τη Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 1981
Παραγωγή του Ντένις Πετρόπουλου
Σκηνικά του Τάσου Ζωγράφου
Σενάριο του Μπάμπη Τσικληρόπουλου
Σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη
Ηθοποιοί Άννυ Λούλου (Κρουσταλλένια), Νίκος Απέργης (δάσκαλος), Σοφοκλής Πέπας (Βλάσης ο τρελός), Λίνα Λαμπράκη (Τασούλα), Τζόλυ Γαρμπή (Χαρίταινα), Λυδία Λένωση (Σάσα), Γιάννης Λουκάκης (Γεωργίου), Χρήστος Μωραίτης (Δημητρός), Στέλλα Ππαδημητρίου (Ευριδίκη), Κώστας Τσαπέκος (Πανούτσος), Γιώργος Σταμάτης (Τζιριτζάνος)
…Οι συνθήκες ζωής σε μια επαρχιακή πόλη του 1910 και ο έρωτας της πάμφτωχης Κρουσταλλένιας, με ένα φτωχό δάσκαλο που περνάει από χίλια εμπόδια. Η νεαρή Κρουσταλλένια και η μητέρα της, επιστρέφουν στο χωριό τους μετά από πολλά χρόνια και βρίσκουν το σπίτι έρημο και γκρεμισμένο. Αποφασίζουν να ριζώσουν εκεί κι αρχίζουν τη δουλειά με συμπαραστάτες το νεαρό δάσκαλο του χωριού και τον τρελό Βλάση που και οι δυο τους θαμπώνονται από την ομορφιά της κόρης. Ο δάσκαλος κρατά μυστικό τον έρωτά του, αλλά όταν ο πλούσιος του χωριού, Πανούτσος, βάλει στο μάτι τη Κρουσταλλένια και τη ζητήσει για γυναίκα του, η σύγκρουση μεταξύ τους είναι αναπόφευκτη. Ο Πανούτσος χρησιμοποιεί κάθε μέσο από τη διαβολή και τη συκοφαντία, μέχρι τη μετάθεση του δασκάλου στην Αθήνα για να επιτύχει τους σκοπούς του, αλλά τελικά το νεαρό ζευγάρι θα θριαμβεύσει και η ένωσή τους μετά από πολλές περιπέτειες θα επιτευχθεί….

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

''Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Η δίκη του μεσημεριού
Διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Φ. Κονδύλη Κοινωνική σειρά 5 επεισοδίων διάρκειας 50 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 τη Δευτέρα 6 Μαρτίου 1989
Σενάριο του Φώντα Κονδύλη
Σκηνοθεσία του Νίκου Ξυθάλη
Ηθοποιοί Ηλίας Λογοθέτης, Ειρήνη Κουμαριανού, Ιάκωβος Ψαρράς, Θόδωρος Κατσαφάδος, Κώστας Δίγκας
…Η ριψοκίνδυνη απόφαση πέντε παιδιών να υψώσουν το ανάστημά τους την εποχή της δικτατορίας και να συστήσουν μια αντιστασιακή οργάνωση. Ο Έκτορας που αναλαμβάνει αρχηγός, συλλαμβάνει το σχέδιο να ανατινάξουν αγάλματα σε διάφορα σημεία της πόλης, αλλά το σχέδιο αποτυγχάνει κι εκείνοι συλλαμβάνονται, δικάζονται, απολογούνται και καταδικάζονται…

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

SHOICHI YOKOI - ΣΟΙΤΣΙ ΓΙΟΚΟΙ: ''28 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΠΗΛΙΑ''

Σοΐτσι Γιοκόι: 28 χρόνια σε μία σπηλιά
"Ζωή είναι ότι συμβαίνει, ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια" είπε κάποτε ο θρυλικός Τζων Λενον, σε μια προσπάθεια επεξήγησης της... φύσης μας, φράση που ταιριάζει απόλυτα στον άνθρωπο που έμεινε επί 28 χρόνια σε μία σπηλιά, θεωρώντας πως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έχει τελειώσει...
Κι όμως, όσο παρανοϊκή κι αν ακούγεται αυτή η στιχομυθία, σ' αυτές τις λίγες λέξεις συνοψίζεται η ιστορία ενός εκ των πλέον διάσημων Ιαπώνων, του Σοΐτσι Γιοκόι.
Ο Γιοκόι γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του 1915 στο Σαόρι στο νομαρχιακό διαμέρισμα Αΐτσι. Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου επιστρατεύτηκε από τον Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Στρατό και το 1941 μετέβη στο Γκουάμ, το οποίο οι Ιάπωνες ήθελαν να κρατήσουν υπό την κατοχή τους.
Ωστόσο, το 1944, δεδομένου ότι οι αμερικανικές δυνάμεις ανακατέλαβαν το νησί, ο Γιοκόι αναγκάστηκε να κρυφτεί στη ζούγκλα του Γκουάμ για να μην τον ανακαλύψουν οι εχθροί.
Στις 24 Ιανουαρίου του 1972 δύο κυνηγοί τον ανακαλύπτουν σ' ένα απομακρυσμένο σημείο της νήσου. Ο 57χρονος Γιαπωνέζος (λοχίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου), αφού τρομοκρατήθηκε αρχικά από την παρουσία των δύο "εχθρών", στη συνέχεια σοκαρίστηκε όταν έμαθε πως ζούσε επί 28 χρόνια σε μια σπηλιά, ενώ ο πόλεμος είχε τελειώσει...
Μάλιστα, προσοχή....επιστρέφοντας στην Ιαπωνία (με το σκουριασμένο τουφέκι στον ώμο του), δήλωσε πως "νιώθω ντροπιασμένος που επέστρεψα ζωντανός".Κι όμως, η υποδοχή που επιφύλαξαν οι συμπατριώτες του ήταν θερμή, καθώς θεωρήθηκε εθνικός ήρωας. Μετά από "περιοδεία" σε όλα τα ΜΜΕ της Ιαπωνίας, αποφάσισε να παντρευτεί και να εγκατασταθεί στο Αΐτσι. Μάλιστα, το γεγονός πως είχε ζήσει 28 χρόνια σε μια σπηλιά τον ανήγαγε σε τεράστια τηλεοπτική διασημότητα, αλλά και παράδειγμα της αυστηρής διαβίωσης.
Το 1977 τηλεοπτικός σταθμός της Ιαπωνίας έκανε τη ζωή του Σοΐτσι ντοκιμαντέρ, το οποίο πήρε τον τίτλο "Ο Γιοκόι και τα 28 χρόνια της μυστικής ζωής του στο Γκουάμ". Ο ίδιος πήρε ως αντίτιμο 300 δολάρια, αλλά και μια μικρή σύνταξη, εφ' όρου ζωής!
Το 1991 ο Αυτοκράτορας Χιροχίτο τον συνάντησε, με τον Γιοκόι να υποστηρίζει πως αυτή τους η συνάντηση ήταν η μεγαλύτερη τιμή που είχε δεχθεί ποτέ. Είχε προετοιμάσει, μάλιστα, ακόμη και έναν λόγο μετάνοιας για να τον διαβάσει στον αυτοκράτορα. Μήνες αργότερα, ο Γιοκόι αποκάλυψε σε Ιάπωνα δημοσιογράφο πως είχε και έναν σοβαρό προσωπικό λόγο που επέλεξε να παραμείνει απομονωμένος. Συγκεκριμένα, του είπε πως: "Πέρασα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, μεταξύ πολλών αγενών συγγενών. Έμεινε στη ζούγκλα, επειδή ήθελα να ξεφύγω από αυτούς...".
Ο Γιοκόι πέθανε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1997 από έμφραγμα σε ηλικία 82 ετών. Ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο της Ναγκόγια, ενώ η ταφόπλακα που μπήκε στον τάφο του ήταν η ίδια που είχε φτιάξει για τον ίδιο η μητέρα το 1955. Οι επισκέπτες του Γκουάμ μπορούν να κάνουν μια μικρή βόλτα γύρω από τη "Σπηλιά του Γιοκόι", καθώς πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες ατραξιόν του νησιού και μνημείο της ζωής του ήρωα. Πάντως, η σπηλιά παραμένει σφραγισμένη και μόνο η είσοδος είναι ορατή.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.bet-hoven.net/

''ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Για μια καινούργια ζωή
Διασκευή του μυθιστορήματος της Λ. Νάκου
Κοινωνικό σίριαλ 11 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 τη Κυριακή 8 Οκτωβρίου 1988
Παραγωγή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπακωνσταντή
Φωτογραφία του Θόδωρου Μαργκά
Σενάριο του Γιάννη Κανδήλα
Ηθοποιοί Ελένη Ανουσάκη (Μαρίνα Λάμπρου), Χρήστος Καλαβρούζος, Βασίλης Ανδρονίδης, Μαρία Ζαφειράκη, Δήμητρα Χατούπη, Σοφία Σεϊρλή, Μαλαίνα Ανουσάκη
…Στα χρόνια της Μεταξικής δικτατορίας, η Μαρίνα Λάμπρου, μια μοναχική όμορφη γυναίκα, με τη βοήθεια ενός θείου της που είχε διατελέσει υπουργός, διορίζεται υπάλληλος σε ένα υπουργείο. Γνωρίζει τη ζωή στην Αθήνα, τόσο στη καλή κοινωνία του Κολωνακίου, όσο και στις λαϊκές φτωχογειτονιές, συμπαθεί και βοηθά τους αριστερούς, στα χρόνια της Κατοχής συλλαμβάνεται για την αντιστασιακή της δράση και η απελευθέρωση τη βρίσκει ώριμη και πολιτικά συνειδητοποιημένη, να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή…
Κοινωνική τοιχογραφία των χρόνων του μεσοπολέμου και της Κατοχής και ταυτόχρονα η αφήγηση του μοναχικού αγώνα μιας γυναίκας που προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό της και να καταλάβει τον κόσμο γύρω της, στα δύσκολα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

SPONGEBOB SQUAREPANTS - ΜΠΟΜΠ ΣΦΟΥΓΓΑΡΑΚΗΣ (ΣΕΙΡΑ)

Μπομπ Σφουγγαράκης (σειρά)
Μπομπ Σφουγγαράκης ονομάζεται η μεταγλωττισμένη στα ελληνικά αμερικανική σειρά κινουμένων σχεδίων SpongeBob SquarePants. Στην Ελλάδα προβάλλεται από το κανάλι Star Channel. Πρωταγωνιστής της είναι ο ομώνυμος χαρακτήρας Μπομπ Σφουγγαράκης Τετραγωνοπαντελονής.
Πλοκή
Ο Μπομπ Σφουγγαράκης, όπως όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες της εκπομπής, μένει στον βυθό της θάλασσας, συγκεκριμένα στον Βυθό του Μπικίνι, κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό. Το σπίτι του είναι ένας ανανάς, αν και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα σπίτια εκτός των πρωταγωνιστών είναι περίπου όμοια μεταξύ τους, κατασκευασμένα από σίδερο. Οι γείτονές του είναι ο Πάτρικ, ο οποίος είναι ο καλύτερός του φίλος, και ο Καλαμάρης. Δουλεύει σε ένα γνωστό φαστφουντάδικο, τον Τραγανό Κάβουρα ως μάγειρας, αν και πολλές φορές έχει πάρει τη θέση του ταμία, που κανονικά την έχει ο Καλαμάρης, του σερβιτόρου ή ακόμα και του φύλακα. Ο Ευγένιος Καβούρης, συχνά αποκαλούμενος ως Κύριος Καβούρης, είναι ο εργοδότης του, που εκμεταλλεύεται την αφέλειά του προς όφελός του, κάτι που ο Μπομπ δεν καταλαβαίνει ή αγνοεί. Ο Μπομπ, επίσης, παρακολουθεί μαθήματα πλοήγησης και έχει ένα σαλιγκάρι για κατοικίδιο, τον Γκάρυ. Στη ζωή του, κάπου στην αρχή της σειράς, έρχεται η Σάντυ, μια δυναμική σκιουρίνα από το Τέξας, που λατρεύει το αγαπημένο του άθλημα, το καράτε!
Ηλικία τηλεθεατών
Παρόλο που η σειρά αυτή είναι κινούμενα σχέδια, δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά. Το αντίθετο μάλιστα, έχει σχεδιαστεί κυρίως για εφήβους και ενηλίκους, κυρίως επειδή υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν γίνονται κατανοητά από παιδιά κάτω των 13 χρονών, αυτά μπορεί να είναι διακωμωδήσεις ή πολιτικά μηνύματα.. Παρόλο αυτά είναι παιδικό για ηλικίες από 5-18 .
Κύριοι Χαρακτήρες
Μπομπ Σφουγγαράκης Τετραγωνοπαντελονής
Ο Μπομπ Σφουγγαράκης (αγγλ. SpongeBob SquarePants) είναι ένα αρσενικό σφουγγάρι, 22 χρονών. Έχει για σπίτι του έναν ανανά. Δουλεύει στον Τραγανό Κάβουρα ως ικανός μάγειρας και είναι αυτός που φτιάχνει τα νοστιμότερα καβουροπάτι σε ολόκληρη τη θάλασσσα. Για φίλους έχει τον Πάτρικ, τη Σάντυ και τον Καλαμάρη, που είναι και συνεργάτης του. Είναι πρόσχαρος, καλόκαρδος και πρόθυμος να βοηθήσει τους πάντες. Του αρέσει πολύ να παίζει και να διασκεδάζει. Το αγαπημένο του άθλημα είναι το ψάρεμα τσουχτρας ενώ διασκεδάσει κάνοντας φούσκες πολλών σχημάτων! Επίσης τρελαίνεται να παίζει καράτε με τη Σάντυ.
Πάτρικ Αστέρης
Ο Πάτρικ Αστέρης (αγγλ. Patrick Star) είναι ένας αρσενικός αστερίας. Η οικία του είναι ένας λάκκος καλυμμένος με έναν βράχο. Δεν εργάζεται ποτέ. Είναι πολύ χαμηλής νοημοσύνης και αδύνατης μνήμης, αγαπά όμως πραγματικά το Μπομπ και του είναι πολύ πιστός. Ο Μπομπ είναι ο μόνος που τον θεωρεί έξυπνο. Περνάει πολλές ώρες μαζί του και η αγαπημένη τους ασχολία είναι το ψάρεμα τσούχτρας.
Καλαμάρης Πλοκάμιας
Ο Καλαμάρης Πλοκάμιας (αγγλ. Squidward Tentacles) είναι ένα αρσενικό χταπόδι, κάτι που δήλωσε ο δημιουργός της σειράς. Για κατοικία του έχει ένα άγαλμα από το Νησί του Πάσχα και δουλεύει ως ταμίας στον Τραγανό Κάβουρα ή, σε μερικά επεισόδια, ως δάσκαλος τέχνης. Είναι πολύ έξυπνος, αλλά ταυτόχρονα συμφεροντολόγος και οξύθυμος. Του αρέσει να ασχολείται με τη ζωγραφική, τη μουσική και το χορό. Μάλιστα ως κύριο χόμπι έχει το κλαρινέτο, αν και δεν τα καταφέρνει πολύ καλά σε αυτό. Ο Μπομπ Σφουγγαράκης τον θεωρεί φίλο του, χωρίς να καταλαβαίνει ότι ο Καλαμάρης τον βλέπει ανταγωνιστικά.
Ευγένιος Καβούρης
Ο συχνά αποκαλούμενος "κύριος Καβούρης" (αγγλ. Eugene H.Krabs), είναι ένας αρσενικός κάβουρας, γεννημένος στις 30/11/1942, την ίδια μέρα με τον Πλαγκτόν. Για σπίτι του έχει μια άγκυρα, ενώ είναι ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου Τραγανός Κάβουρας όπου δουλεύει ο Μπομπ και ο Καλαμάρης. Είναι πολύ έξυπνος, αλλά ταυτόχρονα τσιγκούνης και εκμεταλλευτής. Κάποια στοιχεία του θυμίζουν το Σκρουτζ Μακ Ντακ. Έχει μια κόρη, την Πέρλα, η οποία είναι φάλαινα.
Σάντυ Φουντούκη
Η Σάντυ - ολόκληρο: Σάντρα Φουντούκη (αγγλ. Sandy Cheeks) είναι ένας θηλυκός σκίουρος. Ήρθε από το Τέξας στον Βυθό του Μπικίνι για να μελετήσει την υποβρύχια ζωή, αφού ασχολείται με την επιστήμη και τις μελέτες. Κατοικεί σε ένα γυάλινο θόλο προστατευμένο από το νερό, αφού είναι ζώο της ξηράς. Είναι πολύ έξυπνη και φιλική, αλλά και ο πιο βίαιος χαρακτήρας της σειράς, κάτι που δικαιολογείται από την τεξανή καταγωγή της. Της αρέσει πολύ το καράτε και λατρεύει να παίζει με τον Μπομπ!
Πλαγκτόν
Ο Πλαγκτόν - ολόκληρο: Σέλντον Πλαγκτόν - (αγγλ. Sheldon Plankton) είναι ένα αρσενικό ζωοπλαγκτόν που λειτουργεί το εστιατόριο "Φιλικός Κουβάς" (αναφέρεται επίσης και ως "Κουβάς Της Παρέας" ή "Τριμμένο Δόλωμα"), ανταγωνιστικά στον "Τραγανό Κάβουρα". Σκοπός της ζωής του είναι να έχει μεγαλύτερη πελατεία από τον Ευγένιο Καβούρη, που ήταν παιδικός του φίλος αλλά πλέον ανταγωνιστής του, όμως δεν το κατάφερε ποτέ. Έτσι, αυτό που σκέφτηκε είναι να κλέψει τη συνταγή του Καβουροπάτυ του Καβούρη, μιας και είναι πολύ πιο νόστιμο από το δικό του μπιφτέκι. Η συζυγός του είναι η Κάρεν, η οποία είναι ένας υπολογιστής.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΨΥΧΙΚΟΥ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Το έγκλημα του Ψυχικού
Διασκευή της νουβέλας του Π. Νιρβάνα
Κοινωνική σειρά 20 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΥΕΝΕΔ τη Τρίτη 6 Ιανουαρίου 1981
Παραγωγή του Γιώργου Ράλλη
Σκηνικά του Νίκου Πετρόπουλου
Σενάριο του Βασίλη Μανουσάκη
Σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη
Ηθοποιοί Γιώργος Κωνσταντίνου (Νίκος Μολοχάνθης), Αντώνης Αντωνίου (Στέφανος Σεφέρης), Ιλιάς Λαμπρίδου (Φρόσω), Νέλλη Γκίνη (Νινέτ), Μάρα Θρασυβουλίδου, Τάσος Ραμσής
…Ο Νίκος Μολοχάνθης, ένας φανατικός λάτρης των κινηματογραφικών περιπετειών του Ζορό και του Ροδόλφο Βαλεντίνο, που εγκατέλειψε τις ιατρικές του σπουδές επειδή δεν άντεχε τη θέα του ….αίματος, αποφασίζει να ιδιοποιηθεί για λόγους προσωπικής προβολής ένα έγκλημα που δεν έκανε. Προηγουμένως με πληρεξούσιο μεταβιβάζει τη περιουσία του στο φίλο του, Στέφανο Σεφέρη, στον οποίο βασίζει και τη σωτηρία του αφού, σύμφωνα με το σχέδιο, εκείνος θα εμφανιστεί τη τελευταία στιγμή και θα επιβεβαιώσει την αθωότητά του. Ο «δράκος του Ψυχικού», όπως τον βαφτίζει ο τύπος, γίνεται ο αγαπημένος των γυναικών κατά τη διάρκεια της δίκης του. Ο Μολοχάνθης απολαμβάνει με αφέλεια τη διασημότητα, βέβαιος για τη τελική του σωτηρία, σύμφωνα με το σχέδιο. Όμως ο Στέφανος καταχράται τη περιουσία και το σκάει στην Αμερική, αφήνοντάς τον στο κελί των μελλοθανάτων. Εκεί σώζεται λίγο πριν την εκτέλεσή του, από τη τυχαία σύλληψη του πραγματικού δολοφόνου….

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

ΜΑΡΟΥΛΑ Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ

Μαρούλα, Η κόρη της Λήμνου
Στον Κότσινα έναν από τους ιστορικότερους οικισμούς της Λήμνου γεννήθηκε και έζησε η πιο γνωστή για τον ηρωισμό της Λημνιά, Η Μαρούλα. Η Μαρούλα ήταν κόρη του Ισίδωρου Κομνηνού και της Ευφροσύνης. Σύμφωνα με την παράδοση ο πατέρας της κατείχε εξέχουσα θέση στη μικρή κοινωνία και ήταν ο πλούσιος προστάτης του οικισμού, ο οποίος τότε άκμαζε και διέθετε ένα από τα μεγαλύτερα Φρούρια του νησιού.Την 21η Μαΐου 1478 τη μέρα που στον Κότζινο οι κάτοικοι πανηγύριζαν τη γιορτή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης, ο Σουλειμάν έφτασε στον Κότσινο και άρχισε μια ηρωική μάχη.Η μάχη ήταν συγκλονιστική και η αντίσταση των Ελλήνων και Βενετών για την υπεράσπιση του φρουρίου, παροιμιώδης. Στη μάχη ο πατέρας της Μαρούλας σκοτώθηκε και η ηρωίδα θρηνούσε για το χαμό του. Όταν όμως κατάλαβε ότι οι απώλειες άρχισαν να λυγίζουν τη θέληση των πολιορκημένων, πήρε το σπαθί του πατέρα της και ρίχτηκε στη μάχη με αυτοθυσία. Η Μαρούλα πολέμησε με αξιοθαύμαστη τόλμη και κατάφερε να απωθήσει τον Τούρκο κατακτητή, γράφοντας το όνομά της με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία του νησιού.Στο λιμανάκι του Κότσινα βρίσκεται σήμερα επιβλητικό μπρούτζινο άγαλμα της θρυλικής ηρωίδας στον προαύλιο χώρο του Ιερού ναού Ζωοδόχου Πηγής, στο λόφο όπου άλλοτε δέσποζε το απόρθητο φρούριο του Κότσινου.
Ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς γράφει στο ποίημά του «Η κόρη της Λήμνου»: «Η Μάρω, το αρχοντικό κορμί, της Λήμνου η κόρη,
ξέρεις πως μόλις άψυχο της φέραν το κορμί του,
επήρε την ασπίδα του κι εζώσθη το σπαθί του»
ΑΠΟ ΤΟ http://www.roussopouli.com/

LORD BYRON - ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ

Λόρδος Βύρων
Ο Λόρδος Βύρων (Αγγλικά:George Gordon Byron VI, 22 Ιανουαρίου 1788 - 19 Απριλίου 1824) ήταν Άγγλος ποιητής, απο τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ρομαντισμού και φιλέλληνας.
Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 22 Ιανουαρίου 1788 και ήταν γιος του Captain John Byron και της δεύτερης συζύγου του, Catherine Gordon. Ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια και ήταν απόγονος του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου του 3ου. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Κέϊμπριτζ αποκτώντας έτσι πολύ καλή μόρφωση. Ήταν χαρακτήρας ανήσυχος, παρορμητικός και τυχοδιωκτικός. Έτσι, ξεκίνησε περιοδείες και περιπλανήσεις στη νότια Ευρώπη (Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα, Τουρκία).
Κατα τη διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα ερωτεύτηκε παράφορα την Θηρεσία, κόρη του Άγγλου προξένου Θεοδώρου Μακρή, στην οποία αφιέρωσε και το ποίημά του «Κόρη των Αθηνών» (1809). Το 1812 εκφώνησε λόγο στη Βουλή των Λόρδων και δημοσίευσε το έργο του «Τσάιλντ Χάρολντ», το οποίο τον έκανε διάσημο. Ο χωρισμός του από τη σύζυγό του Άννα Ισαβέλλα Μίλμπαγκ προκάλεσε σκάνδαλο και έντονες συζητήσεις, πράγμα που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την Αγγλία το 1816. Στην αρχή εγκαταστάθηκε στην Ελβετία και μετά στην Ιταλία, όπου υποστήριξε ενεργά το φιλελεύθερο κίνημα των Ιταλών πατριωτών.
Το 1823 κατευθύνεται, ύστερα απο παρότρυνση των Άγγλων κεφαλαιούχων που ενδιαφέρονταν για σύναψη δανείων με την Ελληνική κυβέρνηση, προς την Ελλάδα σταματώντας στην Κεφαλλονιά, όπου παρέμεινε για έξι μήνες στην οικία του κόμη Δελαδέτσιμα, φίλου του Μαυροκορδάτου. Τελικά αν και αρχικός προορισμός ήταν ο Μοριάς εγκαθίσταται στο Μεσολόγγι, όπου έρχεται σε επαφή με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον οποίο και υποστηρίζει οικονομικά. Εν τω μεταξύ έχει σχηματίσει ιδιωτικό στρατό απο 40 Σουλιώτες υπο τον Δράκο, Τζαβέλλα και Φωτομαρά. Αξίζει να σημειωθεί οτι ήταν απο τους πρώτους που συνειδητοποίησε τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε η σύναψη δανείου στην περίπτωση που χρησιμοποιείτο οχι για εθνικούς σκοπούς αλλά για πολιτικές διαμάχες.
Απεβίωσε στις 19 Απριλίου του 1824 ύστερα απο πυρετό. Το πένθος για το θάνατό του ήταν γενικό και ο Διονύσιος Σολωμός συνέθεσε μακρά ωδή στη μνήμη του. Η καρδιά του ενταφιάστηκε στο Μεσολόγγι.
Από τα έργα του τα πιο γνωστά είναι:
«Τσάιλντ Χάρολντ»
«Δον Ζουάν»
«Μάνφρεντ»
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Τα καθημερινά
Κοινωνική σειρά 12 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 1983
Παραγωγή του Δημήτρη Τσεμπελή
Σενάριο και σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη
Ηθοποιοί Γιώργος Κωνσταντίνου (Λεωνίδας), Ξένια Καλογεροπούλου (Ντίνα), Ελένη Ζαφειρίου (Άννα, μητέρα της Ντίνας), Βέτα Προέδρου (Αφροδίτη, αδελφή του Λεωνίδα), Γιώργος Λουκάκης (Μαθιόπουλος), Νίκος Σκιαδάς (Δημήτρης), Ντίνος Δουλγεράκης (Λιάκος), Κώστας Μπακάλης, Νίκος Σκιαδάς, Βίνα Ασίκη, Αλέκος Ζαρταλούδης.
…Ο Λεωνίδας και η Ντίνα, θα ήταν ένα ευτυχισμένο νιόπαντρο ζευγάρι αν δεν θα είχαν συγγενείς που προσπαθούν συνέχεια να τους επιβάλλουν τρόπους ζωής και τους σπρώχνουν σε ένα άκρατο καταναλωτισμό, τον οποίο δεν αντέχει η τσέπη τους. Ιδιαίτερα η Ντίνα, που είναι πιο ευάλωτη σπρώχνεται από τη μητέρα της να προχωρήσει σε δαπάνες ενώ ακόμα κι ο Λεωνίδας που στην αρχή φέρνει αντίσταση, τελικά υποκύπτει…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

VIDEO ΑΠΟ tsalk

ANDRE MARIE AMPERE - ΑΝΤΡΕ ΜΑΡΙ ΑΜΠΕΡ

Αντρέ Μαρί Αμπέρ
Ο Ανδρέας Μάριος Αμπέρ ή Αντρέ Μαρί Αμπέρ (Γαλλικά: André-Marie Ampère) (20 Ιανουαρίου 1775 - 10 Ιουνίου 1836) ήταν Γάλλος φυσικός και κύριος θεμελιωτής του ηλεκτρομαγνητισμού και της ηλεκτροδυναμικής. Ασχολήθηκε με πλήθος επιστημονικών θεμάτων, αλλά το ενδιαφέρον του στράφηκε κυρίως στον ηλεκτρομαγνητισμό.
Γεννήθηκε στη Λυών εκ πατρός εμπόρου που καρατομήθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση. Από τη παιδική του ηλικία έδειξε κλίση προς τα φυσικομαθηματικά και τα γράμματα σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες και γρήγορα σχετικά κατέστει διεθνής επιστημονική φυσιογνωμία καταλίποντας και αξιόλογα φιλολογικά και φιλοσοφικά έργα. Το 1804 δέχθηκε το δεύτερο οικογενειακό δράμα μετά από εκείνο του πατέρα του όταν πέθανε η γυναίκα του Ιουλία Καρρόν που του άφησε πλέον μέχρι το τέλος της ζωής του ανοικτή πληγή.
Διετέλεσε διαδοχικά καθηγητής της Φυσικής και της Χημείας στη Κεντρική Σχολή (1801), καθηγητής του Λυκείου της Λυών (1804) και επιμελητής της Πολυτεχνικής Σχολής (1804), μέλος του συμβουλευτικού γραφείου των τεχνών, γενικός επιθεωρητής του Πανεπιστημίου (1808), καθηγητής ανάλυσης στο Πολυτεχνείο (1809) καθώς και μέλος πολλών ξένων Ακαδημιών.
Ο Αμπέρ παντρεύτηκε εκ νέου αλλά δεν κατόρθωσε ν΄ αγαπήσει τη νέα του σύζυγο αν και το επεδίωξε, μέχρι που τη χώρισε. Πέθανε το 1836. Γιος του ήταν ο επιφανής Γάλλος φιλόλογος, γλωσσολόγος και ιστοριοδίφης Ιωάννης Ιάκωβος Αμπέρ.
Συμβολή στη Φυσική
Είναι θεμελιωτής της άποψης ότι οι μαγνητικές δυνάμεις προκαλούνται από το κινούμενο και όχι από το ακίνητο ηλεκτρικό φορτίο. Εξήγησε το μαγνητισμό των υλικών. Προς τιμήν του πήρε το όνομα η μονάδα μέτρησης της έντασης του ηλεκτρικού ρεύματος.
Συμβολή στα Μαθηματικά
Ασχολήθηκε με θέματα ολοκλήρωσης, διαφορικών εξισώσεων και μερικών παραγώγων.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

GUILLOTINE - ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ

Γκιλοτίνα
Η γκιλοτίνα (guillotine), λαιμητόμος ή καρμανιόλα είναι μηχανικό όργανο που χρησιμοποιήθηκε σε πολλές χώρες για τον αποκεφαλισμό των καταδικασμένων σε θάνατο. Κατασκευάστηκε από το δρα Ζοζέφ Ινιάς Γκιγιοτέν, (Guillotin 1738-1814) ο οποίος στη Συνέλευση των Τάξεων 1789 πρότεινε πρώτος τη χρήση της ως "ανώδυνο θάνατο". Αργότερα η Νομοθετική επιτροπή ανέθεσε στο γιατρό Λουί να το μελετήσει και να κατασκευάσει το μηχάνημα το οποίο αρχικά ονομάστηκε λουϊζόν ή λουϊζέτ (Louison, Louisette). Τελικά η χρήση του υιοθετήθηκε στις 20 Μαρτίου 1792 διατηρώντας όμως το όνομα του πρώτου εισηγητή. Ο αποκεφαλισμός γινόταν με το πέσιμο βαρειάς λοξής λεπίδας που γλιστρούσε απότομα ανάμεσα σε δύο ορθοστάτες και ο θάνατος ήταν ακαριαίος.
Το μηχάνημα αυτό ήταν ήδη γνωστό και σε χρήση στη Νότια Γαλλία καθώς και στην Ιταλία από τον 16ο αι. που έφερε το όνομα μαναία (mannaia).
Η πρώτη εκτέλεση με λαιμητόμο έγινε στις 25 Απριλίου 1792 στη Γαλλία. Και ενώ αρχικά σχεδιάστηκε για την εκτέλεση κοινών εγκληματιών μετά 4 μήνες από της πρώτης χρήσης επακολούθησε μέσον θανάτωσης πολιτικών καταδίκων και αντιπάλων. Στην περίοδο της Τρομοκρατίας, κατά τη Γαλλική Επανάσταση (1793-94) εκτελέστηκαν στη λαιμητόμο περισσότερα από 4.000 άτομα. Ως ποινή, η Γαλλική Δημοκρατία την κατάργησε μόλις στις 9 Οκτωβρίου 1981.
Στην Ελλάδα, χρησιμοποιήθηκε επίσης, ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Ήταν στημένη στις φυλακές του Παλαμηδιού, στο Ναύπλιο. Με γκιλοτίνα εκτελέστηκε ο δολοφόνος του Πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη, Κώστας Γερακάρης, το 1906.

Πρόσωπα που πέθαναν στην γκιλοτίνα (επιλεγμένος κατάλογος)
Λουδοβίκος ΙΣΤ', Βασιλιάς της Γαλλίας
Μαρία Αντουανέτα, Βασίλισσα
Αντουάν Λοράν Λαβουαζιέ, χημικός
Ζαν Σιλβέν Μπαγί, αστρονόμος
Αντρέ Σενιέ (ποιητής)
Ολέμπ ντε Γκουζ, φεμινίστρια
Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος, Γάλλος επαναστάτης και δικηγόρος
Ζορζ Ζακ Νταντόν, ρήτορας και επαναστάτης
Σαιν Ζιστ, πολιτικός
Μαντάμ ντι Μπαρί, ευγενής
Μαντάμ Ρολάν, συγγραφέας
Σαρλότ Κορντέ, δολοφόνος του Μαρά
Αλέξανδρος Μποαρνέ, πρώτος σύζυγος της Ιωσηφίνας
Ζορζ Κουτόν, πολιτικός

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΝΤΟΒΑΖΑΙΝΙΤΗΣ

Βασίλης Κοντοβαζαινίτης
Aπό τις κλασικές φιγούρες της παλιάς ελληνικής τηλεόρασης (πολλά χρόνια προ ιδιωτικής), είναι ο Βασίλης Κοντοβαζαινίτης. Δικηγόρος στο επάγγελμα, βρέθηκε στο "αθλητικό τμήμα"(;) της ΥΕΝΕΔ και μετέπειτα ΕΡΤ2 (σημερινή ΝΕΤ), την οποία ακόμα και τώρα αποκαλεί "Ενόπλων". Με εκατοντάδες μεταδόσεις (σε όλα τα σπορ) στο ενεργητικό του και σε μια περίοδο που η πληροφορία δεν ήταν τόσο "εύκολη" όσο στις μέρες μας, έχει συνδέσει το όνομά του με αρκετά "ανέκδοτα". Για παράδειγμα, σε μετάδοση αγώνα της Φόρμουλα-1, ενημέρωσε πως "πρώτος τερματίζει ο Παρμαλάτ και δεύτερος ο ...Παρμαλάτ", σχολιάζοντας πως πρόκειται για "σπουδαία οικογένεια οδηγών". (και γαλακτοκομικών).
Επίσης, σε μετάδοση Κωπηλασίας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας, το 1980, είχε ανακαλύψει ..."κλοπή" στο αγώνισμα της οκτακώπου, βλέποντας έναν κοντοπούτανο να βγαίνει μέσα από τη βάρκα μετά τον τερματισμό ("είναι εννιά, είναι εννιά..."). Ηταν ο πηδαλιούχος και το αγώνισμα "οκτάκωπος μετά πηδαλιούχου"... Σε ανάλογη στιγμή έμπνευσης, φέρεται να έχει ανακαλύψει παγκόσμιο ρεκόρ στην άρση βαρών από τον έλληνα "Στεφανούρη", ο οποίος τελικώς αποδείχθηκε συναθλητής του ..."Πλωμάρι" και του "12". Ούζο, δηλαδή. Ο λόγος του μπερδέματος; Εκείνη την ωραία εποχή, ήταν σπάνιες οι αναφορές του ονόματος του αθλητή στο κάτω μέρος της εικόνας της τηλεόρασης. Η μοναδική "λέξη" που φάνηκε στο βάθος, ήταν "Στεφανούρη" και, κάπως έτσι, όταν αναβόσβησαν τα γράμματα WR (Γουόρλντ ρέκορντ) στην άκρη της οθόνης, ο ενθουσιασμός έφερε το "παγκόσμιο ρεκόρ ο έλλην Στεφανούρης". Μόλις το πλάνο άνοιξε, φάνηκε ολόκληρη η διαφημιστική πινακίδα: "ΟΥΖΟ ΣΤΕΦΑΝΟΥΡΗ". Αλλο ανέκδοτο, που επιβεβαιώνεται από πολλούς, αναφέρει πως ο κυρ-Βασίλης έχει μεταδώσει ποδοσφαιρικό αγώνα για περίπου 60 λεπτά ...ανάποδα. Σε ασπρόμαυρη τηλεόραση, μεταδίδοντας από το στούντιο, περιέγραφε τη Σοβιετική Ενωση ως Γιουγκοσλαβία και το αντίστροφο, μέχρι να επιτευχθεί το πρώτο γκολ, στο 60ό λεπτό του αγώνα. Οταν στην οθόνη πέρασε το σκορ, όλα έγιναν κατανοητά... Οταν μετά από χρόνια η τηλεόραση είχε γίνει έγχρωμη και τα "ζωντανά ρεπορτάζ" άρχισαν να μπαίνουν στη ζωή μας, στο πλαίσιο ενός προγράμματος "Παιδί και Αθλητισμός", ο κυρ-Βασίλης πήγε με τηλεοπτικό συνεργείο σε ένα κολυμβητήριο, για να περιγράψει από κοντά "πώς προετοιμάζονται οι πρωταθλητές του αύριο". Κάποια στιγμή κάλεσε κοντά του ένα παιδάκι από την πισίνα, πλησίασε το μικρόφωνο και ρώτησε: "Πώς σε λένε αγόρι μου;". "Μαρία...".
Εκτός από την τηλεόραση, περιέγραφε αγώνες και στο ραδιόφωνο. Αν έχετε ακούσει την έκφραση "μη λες ονόματα Βασίλη", τώρα μαθαίνετε και σε ποιον αναφερόταν, καθώς οι περιγραφές ήταν κάπως έτσι: "Εχουν την μπάλα τώρα οι του Παναθηναϊκού με τον .., κάν'νια μπαλιά, κόβουν τώρα οι του Ολυμπιακού, αλλά ξαναπαίρνουν οι του Παναθηναϊκού...". Ο όρος "κάν'νια" σήμαινε "κάνει μια" και συνδυαζόταν πάντα με τη λέξη "μπαλιά". Οι σέντρες δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα. Κάποια στιγμή, ενώ πάντα ήταν υπερδραστήριος, έδωσε την εντύπωση ότι κουράστηκε, ότι γέρασε. Παρότι το μαλλί μπαμπάκι, τον πρόδιδε από χρόνια. Κάπου μετά τα μέσα της δεκαετίας του΄80, λοιπόν, γύρω στο 1987, ίσως 1988, έμοιαζε (και μέσα από τις περιγραφές του) να περιμένει τη σύνταξη. Χαρακτηριστική η περιγραφή σε αγώνα Παναθηναϊκού - Δόξας Δράμας από το Οάκα. Μετά το 3-0, γύρω στο 60ό λεπτό, ο κυρ-Βασίλης δεν ξαναζήτησε μικρόφωνο. Το πήρε μοναχά στο τέλος του αγώνα, όταν ο συντονιστής Κώστας Μότσης, τού έδωσε (με το ζόρι προφανώς) το λόγο: "Τέλειωσε το ματς εδώ. Παναθηναϊκός - Δόξα Δράμας ...5-0! Από μένα και από τους τεχνικούς του Σταδίου, Παναγιώτη Ντόλκα και Κώστα Κολλιό, καλό σας βράδυ". Εκείνο το ...καλό βράδυ, μάθαμε και ποιοι έβαλαν τα δύο τελευταία γκολ. Μετά, ο κυρ-Βασίλης είπε "καλό βράδυ τηλεόραση". Και συνέχισε να ασχολείται περιφερειακά με τον αθλητισμό ως νομικός εκπρόσωπος ΠΑΕ. Τώρα, σχεδόν 20 χρόνια μετά τις τελευταίες μεταδόσεις (και τη σύνταξη), φορώντας συχνά - πυκνά ...γούνα, επανεμφανίζεται ως εκπρόσωπος του ΝΕΟΥ φορέα, που φιλοδοξεί να αλλάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ενα ούζο, ρε παιδιά. Στεφανούρη, ε... Μέχρι την επόμενη μεγάλη οικογένεια οδηγών (αυτούς τους Μάιλντ Σέβεν της Ρενό, τους κόβω πολύ καλούς), εγώ, ο Μίλτος, νά 'μαι καλά...
ΑΠΟ ΤΟ http://archive.sport.gr/cafe/duplicate/2006/04/060407.asp

LOUIS XVI - ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΙΣΤ'

Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας
Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ (γαλλικά: Louis XVI, γεννήθηκε Λουδοβίκος Αύγουστος, Louis Auguste, 23 Αυγούστου 1754 Βερσαλλίες-21 Ιανουαρίου 1793 Παρίσι) ήταν βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας από το 1774 έως το 1791, και βασιλιάς των Γάλλων από το 1791 έως το 1792. Ο μέλλων βασιλιάς Λουδιβίκος γεννήθηκε ως Λουδοβίκος Αύγουστος στο παλάτι των Βερσαλλιών και ήταν γιός του δελφίνου Λουδοβίκου, μοναδικού γιού του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΕ΄, και της συζύγου του Μαρίας Λεσζίνσκας. Αδελφός άλλων δύο μετέπειτα βασιλέων του Λουδοβίκου ΙΗ', και του Καρόλου του 10ου, πατέρας του τυπικά ανήλικου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΖ' που πέθανε στην φυλακή (1795).
Ο πατέρας του πέθανε σε ηλικία 35 ετών χωρίς πρίν τον βασιλιά πατέρα του χωρίς να μπορέσει να πάρει τον τίτλο. Η μητέρα του Μαρία Ιωσηφίνα της Σαξονίας (1731 - 1767) ήταν κόρη του Φρειδερίκου Αυγούστου Β' της Σαξονίας, βασιλιά της Πολωνίας. Ήταν ο μεγαλύτερος απο 8 παιδιά εκ των οποίων τα τρία πέθαναν σε βρεφική ηλικία. Οι γονείς του τον απαρνήθηκαν αφού λάτρευαν τον άλλον τους γιό Λουδοβίκο της Βουργουνδίας που πέθανε (1761) σε ηλικία 10 ετών. Δυνατό και υγιές παιδί είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την Αγγλική ιστορία και αστρονομία. Ο πρόωρος θάνατος του πατέρα του έφερε τεράστια κατάθλιψη στην μητέρα του που πέθανε και αυτή λίγο αργότερα απο την λύπη της. Τότε σε ηλικία 11 ετών ορίστηκε δελφίνος και διάδοχος του Γαλλικού θρόνου. Ο παππούς του βασιλιάς Λουδοβίκος 15ος απέτυχε να προετοιμάσει τον εγγονό του στον πολύ δύσκολο ρόλο του βασιλιά της Γαλλίας. Μετά τον θάνατο και τις μητέρας του τέθηκε αυτός και τα υπόλοιπα αδέλφια υπο την φροντίδα των άγαμων θείων τους Αδελαίδας, Βικτωρίας, Σοφίας και Λουίζας Μαρίας.
Βασιλιάς της Γαλλίας
Ο νέος βασιλιάς χαρακτηριζόταν απο αφηρημάδα που πολλοί την απέδιδαν στην ισχυρή μυωπία του ώστε μετά βίας μπορούσε να ξεχωρίσει ακόμα και το συνομιλητή του. Ήταν εξαιρετικά μελετηρός και τα ενδιαφέροντα του ήταν η ιστορία, η γεωγραφία, το ναυτικό και οι τέχνες. Το ναυτικό το έκανε προτεραιότητα της πολιτικής του, κάτι στο οποίο η χώρα του μειονεκτούσε σε σχέση με την μεγάλη της αντίπαλο την γειτονική Αγγλίας σχεδιάζοντας να ανατρέψει την δυσχερή Συνθήκη των Παρισίων. Το ενδιαφέρον του για το ναυτικό οφειλόταν και στον ενθουσιασμό του όταν είδε για πρώτη φορά τη θάλασσα. Κληρονόμησε απο τους προκατόχους του μιά κατάσταση στα ανάκτορα οπου ο βασιλιάς ήταν το επίκεντρο μιάς σειράς μεγαλοπρεπών εκδηλώσεων. Για να δημιουργήσει το σύστημα αυτό ο Λουδοβίκος ο 14ος στόχευε απειλώντας τους ευγενείς της αυλής να μειώσει το κύρος τους μπροστά στην απέραντη βασιλική ισχύ. Υπήρχε αυστηρό ιεραρχικό σύστημα με επικεφαλής τον ίδιο τον βασιλιά, και οποιαδήποτε προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης απο την βασιλική ισχύ κατέληγε σε αποτυχία. Ο Λουδοβίκος ο 16ος ως πεφωτισμένος μονάρχης στόχευε να ανατρέψει το συγκεκριμένο σύστημα, μειώνοντας την βασιλική ισχύ και δίνοντας περισσότερες εξουσίες στον λαό. Ήταν ο πρώτος Γάλλος μονάρχης που γνώριζε άπταιστα την αγγλική γλώσσα, και όλες τις ιδέες του διαφωτισμού. Ο στόχος του ήταν μια διαφωτιστική μοναρχία με Σύνταγμα στα πρότυπα του βασιλιά της Πρωσσίας Φρειδερίκου του 2ου. Αλλά η μοχθηρία της συζύγου του Μαρίας Αντουανέτας της οποίας ήταν πειθήνιο όργανο, και τον μελών του Κοινοβουλίου να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις αμαύρωσαν την εικόνα του. Ο λαός τον παρεξήγησε πολύ άδικα και δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τις καλές του προθέσεις. Από το γάμο του με την Αυστριακή πριγκίπισσα Μαρία Αντουανέτα (κόρη του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Α΄ της Αυστρίας και της Μαρίας Θηρεσίας) απέκτησε τα εξής τέκνα :
Μαρία Θηρεσία της Γαλλίας
Λουδοβίκος ΙΖ' της Γαλλίας (1785 - 1795)
Τα άλλα δύο παιδιά τους πέθαναν σε νηπιακή ηλικία πριν την έκρηξη της επανάστασης.
Ανατροπή και σύλληψη της βασιλικής οικογένειας
Στις 5/10/1789 ένα εξαγριωμένο γυναικείο πλήθος βάδισε στο παλάτι των Βερσαλλιών όπου ζούσε η βασιλική οικογένεια, και επιχείρησαν να σκοτώσουν την βασίλισσα που συσχετιζόταν με τον βασιλικό αυταρχισμό. Ολόκληρη η βασιλική οικογένεια μεταφέρθηκε απο το πλήθος αιχμάλωτη στο Παρίσι, στα ανάκτορα του Τουιλερί. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος παρόλα αυτά δέν ήταν τόσο αντιπαθής αφού συσχετιζόταν με πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές προοδευτικές αναμορφώσεις. Αρρώστησε όμως και άρχισε να υποφέρει όμως άσχημα απο κρίσεις αυπνοίας, που τον έφερναν σε σταδιακές κρίσεις παραλυσίας κάτι που εκμεταλλεύτηκε η δόλια και μισητή στον λαό Μαρία Αντουανέττα προκειμένου να εξασκήσει ολοκληρωτική εξουσία. Ταυτόχρονα οι επαναστάτες άρχισαν να αναζητούν τρόπους δημοκρατικής διακυβέρνησης και Συντάγματος. Το επαναστατικό τους κίνημα έδινε μήνυμα σε όλα τα Ευρωπαικά κράτη με παρόμοια καθεστώτα. Μερικοί ισχυροί άντρες όπως ο Μιραμπώ προσπαθούσαν μυστικά να επαναφέρουν τον βασιλιά σάν κυβερνήτη με ένα δημοκρατικό Σύνταγμα, αλλά ο ξαφνικός θάνατος του Μιραμπώ και η κατάπτωση του Λουδοβίκου εξασθένησαν αυτές τις προσπάθειες. Ο Λουδοβίκος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να δείξει οτι στηρίζει την δημοκρατική κυβέρνηση γιατί φοβόταν για την ζωή και την ασφάλεια της οικογένειας του που βρισκόταν αιχμάλωτη στον πύργο του Τουιλερί στο Παρίσι. Η Μαρία Αντουανέττα δεχόταν την ταπείνωση να έχει επαναστατικούς στρατιώτες για φύλαξη ακόμα και στο ίδιο της το δωμάτιο, ενώ της αρνήθηκε η παρουσία εξομολόγου. Ο Λουδοβίκος επιχείρησε να δραπετεύσει απο το Παρίσι μεταφέροντας την οικογένεια του στον ασφαλή πύργο του Μοντμεντί, στα ΒΑ Γαλλικά σύνορα ώστε να μπορεί να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις έχοντας την οικογένεια του σε ασφάλεια. Αναγνωρίστηκε όμως την τελευταία στιγμή σε μιά συναλλαγή, όπου ο έμπορος τον αναγνώρισε απο το νόμισμα που του έδωσε και είχε την μορφή του, και επέστρεψαν στην αιχμαλωσία στο Παρίσι.
Αποτυχία των ξένων δυνάμεων να τον επαναφέρουν
Οι άλλοι μονάρχες της Ευρώπης είδαν με μεγάλη δυσπιστία το επαναστατικό κίνημα στην Γαλλία διότι δικιολογημένα φοβόντουσαν και την δική τους θέση. Εξέφρασαν την συμπαράσταση τους στο βασιλικό ζεύγος με πρώτον απ'όλους τον ίδιο τον αδελφό της βασίλισσας Ρωμαίο αυτοκράτορα των Αψβούργων της Αυστρίας Λεοπόλδο τον 2ο. Ο Λεοπόλδος, και ο αυτοκράτορας της Πρωσσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β' σε συνεργασία με Γάλλους ευγενείς κήρυξαν (27/8/1791) την Συνθήκη του Πιλνίτζ που κήρυττε επίσημα το ενδιαφέρον των μοναρχών της Ευρώπης απέναντι στον Λουδοβίκο και την οικογένεια του. Στην πραγματικότητα ο Λεοπόλδος είχε βλέψεις και σε Γαλλικά εδάφη επωφελούμενος την αναστάτωση, με πρώτο στόχο την Αλσατία. Το επαναστατικό συμβούλιο απάντησε στέλνοντας ευγενείς στις Αυστριακές Κάτω χώρες προκειμένου να ξεσηκώσουν τον λαό και να προκαλέσουν προβλήματα στον αυτοκράτορα, κηρύσσοντας επίσημα τον πόλεμο στον Λεοπόλδο (20/4/1792) μετά απο μιά σειρά αποτυχημένων διαπραγματεύσεων με τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Φρανσουά Ντιμουριέ. Αλλά οι Γάλλοι στρατιώτες ήταν ανέτοιμοι για οποιαδήποτε μάχη. Ενώ προσπαθούσαν να αναδιοργανώσουν τον στρατό του, ο Πρωσσικός στρατός υπο την ηγεσία του δούκα Καρόλου Γουλιέλμου Φερδινάνδου επιτέθηκε στον Ρήνο στο Κομπλένζ και κατέλαβε εύκολα τα φρούρια της περιοχής. Τότε θεωρώντας τον εαυτό του νικητή έκανε την διακήρυξη του Brunswick (25/7) υπογεγραμμένη και απο τους Αυστριακούς σύμφωνα με την οποία ο βασιλιάς Λουδοβίκος 16ος επανερχόταν πλήρης απόλυτης εξουσίας στον Γαλλικό θρόνο, όπως και πρωτύτερα. Οι οποιοιδήποτε αμφισβητίες θα τιμωρούνταν με θάνατο.
Αποκεφαλισμός του βασιλιά και τρομοκρατία των Ιακωβίνων
Οι φανατικότεροι εχθροί του Λουδοβίκου η λεγόμενη "Κομμούνα" βρήκαν την διακήρυξη του Brunswick ως αφορμή να κατηγορήσουν το Λουδοβίκο για εσχάτη εθνική προδοσία της ίδιας της χώρας του από τους εχθρούς της. Ο λαός εξοργίσθηκε θανάσιμα με την βασιλική οικογένεια πολιόρκησε τα ανάκτορα των Τουιλερί όπου ζούσε και τους συνέλαβε. Αφού δικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες με την κατηγορία της εθνικής προδοσίας καταδικάστηκε σε θάνατο με αποκεφαλισμό, και οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα στις 21 Ιανουαρίου του 1793 με το υποτιμητικό για τον ίδιο ονοματεπώνυμο Λουδοβίκος Καπέτος. Πριν την καταδίκη του ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος είπε "ο Λουδοβίκος Καπέτος πρέπει να πεθάνει για να σωθεί η χώρα". Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου αποκεφαλίσθηκαν και οι ηγέτες των Γιρονδίνων. Μετά τον αποκεφαλισμό τους οι Ιακωβίνοι πήραν την εξουσία και επιδόθηκαν σε τυχοδιωκτικές εκτελέσεις των αντιπάλων τους καταδικάζοντας σε θάνατο μέσα σε έναν χρόνο 2.000 φιλομοναρχικούς. Η τρομοκρατία των Ιακωβίνων έληξε με την ανατροπή τους έπειτα από νέα λαϊκή επανάσταση , αυτή τη φορά εναντίον τους, και με τον αποκεφαλισμό του Ροβεσπιέρου (1794).
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ