Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

INTERNATIONAL DAY OF THE DISAPPEARED - ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΩΝ

" Παγκόσμια ημέρα εξαφανισμένων"
Η Διεθνής ημέρα εξαφανισμένων γιορτάζεται στις 30 Αυγούστου, για να επισύρει την προσοχή της Διεθνούς Κοινότητας στο πρόβλημα.Η πρωτοβουλία ανήκει στη Λατινοαμερικανική Συνομοσπονδία των οικογενειών των εξαφανισμένων κρατουμένων , που ιδρύθηκε το 1981 στην Κόστα Ρίκα.Την ημέρα αυτή αποδίδονται τιμές στους Διεθνείς Οργανισμούς που προασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα . Τη Διεθνή Αμνηστία , τον Ερυθρό Σταυρό και την ΄Υπατη Αρμοστία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών , για τα ανθρώπινα δικαιώματα.Δυστυχώς και σήμερα τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται , άνθρωποι φυλακίζονται , αγνοούνται και πολλές φορές δε δίνουν σημεία ζωής. Η μεγαλύτερη παραβίαση συνήθως γίνεται από τα κράτη που δεν είναι δημοκρατικά και που δεν είναι εύκολη η πρόσβαση σε αυτά.Ας ευχηθούμε όλα αυτά να αποτελέσουν ένα κακό όνειρο και να επικρατήσει στον κόσμο ο σεβασμός στον άνθρωπο
ΑΠΟ ΤΟ http://messanagros-rhodes.blogspot.com/

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΟΥΡΑΣ

Γιάννης Γκούρας
Ο Γιάννης Γκούρας (1771—1826) ήταν οπλαρχηγός της Στερεάς, γεννημένος στη Γκουρίστα Παρνασσίδας. Αρχικά ανήκε στην ομάδα του αρματολού Πανουργιά και εν συνεχεία του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Πανουργιά.
Με την έναρξη της επανάστασης στρατολογεί αγωνιστές. Συμμετείχε στο πλάι του Αντρούτσου στη Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς, όπου διακρίθηκε για την τόλμη του.
Στη συνέχεια αποχωρίστηκε απ' τον Αντρούτσο και επέστρεψε στον Πανουργιά. Συμμετείχε στη μάχη των Βασιλικών και παρ’ ότι το δικό του σχέδιο δεν έγινε δεκτό, εν τούτοις επέδειξε μέγιστη μαχητικότητα στο πεδίο της μάχης, αναλαμβάνοντας το κρισιμότερο έργο της αναχαίτισης του κύριου κορμού των τουρκικών δυνάμεων.
Το 1822 διορίζεται φρούραχος της Αθήνας και το 1825 γενικός οπλαρχηγός της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας. Ως φρούραρχος ήταν ιδιαίτερα σκληρός. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου εισέβαλε στην Πελοπόννησο και συγκρούστηκε με τους προκρίτους της Κορινθίας, της Αρκαδίας και της Ηλείας. Στις 7 Απριλίου του 1825 συλλαμβάνει τον Οδυσσέα Αντρούτσο, τον φυλακίζει στην Ακρόπολη και, τελικώς, άνθρωποί του τον σκοτώνουν στις 5 Ιουνίου. Σκοτώθηκε κατά την πολιορκία της Ακρόπολης από τον Κιουταχή την 1 Οκτωβρίου 1826.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

SIEGE OF LENINGRAD - Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ

Πολιορκία του Λένινγκραντ
Η Πολιορκία του Λένινγκραντ ή Πολιορκία των 900 ημερών είναι το σύνολο των πολεμικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στο Λένινγκραντ (η σημερινή Αγ. Πετρούπολη) και την ευρύτερη περιοχή του, από το Σεπτέμβριο του 1941 έως τον Ιανουάριο του 1944. Αποτελεί τμήμα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, δηλ. του Ανατολικού Μετώπου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Προετοιμασία της επιχείρησης
Περνώντας μέσα από τις Βαλτικές Δημοκρατίες, των οποίων οι κάτοικοι ήταν ευνοϊκά διακείμενοι προς τους ναζί, η Βέρμαχτ (γερμανικές ένοπλες δυνάμεις) έφθασε προ των πυλών του Λένινγκραντ στις 4 Σεπτεμβρίου 1941. Η σοβιετική πόλη είχε αρχίσει να προετοιμάζεται από τον Ιούνιο, όταν χιλιάδες χιλιόμετρα κανονικών αλλά και πρόχειρων οχυρώσεων κατασκευάσθηκαν από επιστρατευμένους κατοίκους υπό τις οδηγίες του
Κλιμ Βοροσίλοβ.
Οι διαταγές του Χίτλερ, υπό την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Βόρειο Σέλας» (Operation Nordlicht), απέκλειαν οποιαδήποτε χρονοτριβή και διέτασσαν την πλήρη ισοπέδωση της πόλης του Λένιν. Αυτό έφερε τους επιτελείς του σε πολύ δύσκολη θέση, διότι οι ιδιαιτερότητες του Λένινγκραντ εκμηδένιζαν τα γερμανικά πλεονεκτήματα και κάθε είδους ευθεία επίθεση θα είχε ανυπολόγιστο κόστος σε ζωές στρατιωτών και πολεμικό υλικό. Πιο συγκεκριμένα:
Η πόλη, χτισμένη στο δέλτα του ποταμού Νέβα, περιβαλλόταν από
ελώδεις
εκτάσεις, όπου τα τεθωρακισμένα θα κολλούσαν και θα γίνονταν εύκολη λεία για τους Ρώσους αντιαρματιστές. Ακόμη όμως κι αν περνούσαν, οι κύριες αστικές περιοχές διαρρέονται από κανάλια και επικοινωνούν με πολύ στενές γέφυρες - θα αναγκάζονταν, λοιπόν, να αναλωθούν σε πολύμηνες μάχες εκ του συστάδην, κτήριο προς κτήριο και γέφυρα προς γέφυρα, σε μια άγνωστη μεγαλούπολη που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να διαθέσει εκατοντάδες χιλιάδες επιστράτους για την άμυνά της.
Πιθανή απόβαση από το Φινλανδικό Κόλπο ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία λόγω του απροσπέλαστου της Κροστάνδης, ενός οχυρωμένου νησιού στη θαλάσσια είσοδο της πόλης που λειτουργεί ως αβύθιστο πλοίο. Επίσης, ο γερμανικός στρατός δε διέθετε εμπειρία σε τέτοιου είδους
αποβατικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας. Επιπλέον εμπόδιο αποτελούσε ο αρκετά ισχυρός Σοβιετικός Στόλος Βόρειας Θάλασσας και τα υποβρύχιά του.
Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν Ρώσοι και Εβραίοι, εν αντιθέσει με τις Βαλτικές Δημοκρατίες, όπου οι κάτοικοι είχαν δει τους Γερμανούς ως απελευθερωτές. Επομένως ήταν δύσκολο να συγκροτηθούν δωσιλογικές ομάδες ή να βρεθούν ντόπιοι με καλή γνώση της πόλης, οι οποίοι θα βοηθούσαν την Βέρμαχτ.
Μπροστά στο αδιέξοδο, ο διοικητής της Στρατιάς του Βορρά
Βίλχελμ φον Λέεμπ προέκρινε το σχέδιο της πολιορκίας
. Η επιλογή αυτή δεν άρεσε ιδιαίτερα στον Χίτλερ, ο οποίος ήθελε να κλείσει όσο το δυνατόν ταχύτερα το μέτωπο στο Λένινγκραντ, ώστε να συγκεντρώσει περισσότερες δυνάμεις στην επίθεση κατά της Μόσχας. Παρ' όλα αυτά αναγκάσθηκε να ακολουθήσει την επιλογή του ανώτατου αξιωματικού του, αν και σχολίασε ειρωνικά ότι ως συνεπής καθολικός, ο Φον Λέεμπ προτιμά να προσεύχεται παρά να πολεμά.
Η έναρξη της Πολιορκίας
Η εφαρμογή του σχεδίου πολιορκίας ξεκίνησε επίσημα στις 8 Σεπτεμβρίου 1941. Η Βέρμαχτ και η Γαλάζια Μεραρχία (από τη φρανκική Ισπανία) σχημάτισαν έναν ημικυκλικό κλοιό στα νότια της πόλης, από το Φινλανδικό Κόλπο έως τις νότιες ακτές της λίμνης Λάντογκα. Με αυτόν τον τρόπο απέκοψαν το Λένινγκραντ από τις δορυφορικές πόλεις και τους κύριους οδικούς άξονες, καθιστώντας αδύνατο τον ανεφοδιασμό σε τρόφιμα, καύσιμα και πολεμοφόδια.
Οι περιοχές στα βόρεια της πόλης ήταν στην ευθύνη των Φινλανδών. Αυτοί δε συμμετείχαν στην
πολιορκία με επιθετικές ενέργειες, ήλεγχαν όμως την Άνω Λάντογκα και την Καρελία, αποτρέποντας πιθανό ελιγμό του Κόκκινου Στρατού ή κινήσεις ενίσχυσης και απεγκλωβισμού από βορράν.
Με αυτά τα δεδομένα, η λογική έλεγε ότι η παράδοση της πόλης εξ αιτίας της πείνας και του χειμερινού ψύχους, σε συνδυασμό με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς των υποδομών, ήταν υπόθεση λίγων μηνών. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χίτλερ δεν ανακάλεσε τον Φον Λέεμπ, όταν είδε ότι δεν εφάρμοζε το «Βόρειο Σέλας». Βάσει των υπολογισμών που έγιναν στις 12 Σεπτεμβρίου, η επάρκεια τροφίμων για τους πολιορκημένους ήταν η ακόλουθη: άλευρα και σιτηρά 35 ημέρες, ζυμαρικά 30 ημέρες, κρέας 33 ημέρες, λίπη 45 ημέρες, ζάχαρη 60 ημέρες.
Πράγματι, οι συνθήκες ζωής στο Λένινγκραντ έγιναν άθλιες. Στα τέλη του Σεπτέμβρη τα αποθέματα πετρελαίου εξαντλήθηκαν και απαγορεύθηκε η χρήση ηλεκτρικής ενέργειας σε μη στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Μία απόπειρα να χρησιμοποιηθεί ξυλεία από τα γύρω δάση απέτυχε παταγωδώς, αφού οι υποσιτισμένοι κάτοικοι κάλυψαν μόνο το 1% του πλάνου. Ο χειμώνας που ξεκινούσε χωρίς τρόφιμα και θέρμανση ήταν τραγικός για τη μεγαλούπολη, που όμως κατάφερε να οργανώσει σθεναρή αντίσταση υπό την ηγεσία του
στρατηγού Γκεόργκι Ζούκοφ, αντικαταστάτη του Βοροσίλοβ. Η σοβιετική αντίσταση
Το Λένινγκραντ σώθηκε εκείνον τον πρώτο χειμώνα χάρη στον αδύναμο κρίκο του κλοιού: τις νοτιοανατολικές ακτές της Λάντογκα. Ο Φον Λέεμπ προσπάθησε το Νοέμβριο να τις ελέγξει καταλαμβάνοντας το Τιχβίν (κομβική πόλη 200 χμ. ανατολικά του Λένινγκραντ), δεν κατάφερε όμως να το κρατήσει - τον Δεκέμβριο εξαναγκάσθηκε σε υποχώρηση με βαρύτατες απώλειες, αφήνοντας έτσι ένα μικρό κενό. Δόθηκε έτσι στον Κόκκινο Στρατό η ευκαιρία να παίξει το τελευταίο του χαρτί, κάνοντας κάτι εξωπραγματικό: κατασκεύασε το Δρόμο της Ζωής (Дорога жизни) επάνω στην παγωμένη λίμνη, από τη ΝΑ ακτή προς τη ΝΔ, δημιουργώντας οδό εφοδιασμού σε τρόφιμα και πολεμοφόδια.
Το πρώτο δρομολόγιο έγινε στις 20/11 και μπορεί με απόλυτους αριθμούς ο Δρόμος της Ζωής να μην απέδωσε πολλά (δύο στα τρία καμιόνια καταστρέφονταν από πυρά των γερμανικών αεροπλάνων), ακόμη όμως και αυτά τα λίγα υπήρξαν αρκετά για να σωθεί η πόλη. Επίσης, ο Δρόμος της Ζωής υπήρξε πολύτιμος για την εκκένωση της πόλης από ασθενείς και τραυματίες: μέχρι τις 24 Απριλίου που σταμάτησαν τα δρομολόγια λόγω τήξης των πάγων, υπολογίζεται πως απομακρύνθηκαν 514.000 άμαχοι και 35.000 στρατιώτες.
Παράλληλα με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, η πόλη προσπάθησε να διατηρήσει την πνευματική ζωή της, στο βαθμό που ήταν εφικτό. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια συνέχισαν να λειτουργούν, ενώ οι πολιτιστικοί θησαυροί της αποθηκεύθηκαν στα υπόγεια του Μουσείου Ερμιτάζ και του Αγίου Ισαάκ - μάλιστα ο τεράστιος χρυσός
θόλος του τελευταίου καλύφθηκε με χρώμα, για να μη δίνει στόχο στα γερμανικά αεροπλάνα.
Προς το τέλος της άνοιξης ήταν πια ξεκάθαρο ότι η πόλη άντεξε και τα γερμανικά σχέδια απέτυχαν. Λίγο νωρίτερα ο Φον Λέεμπ είχε υποβάλει την παραίτησή του, επικαλούμενος τυπικά λόγους υγείας, και αντικατασταθεί από το στρατηγό
Γκέοργκ φον Κίχλερ. Κατά ένα παιχνίδι της τύχης, η αποτυχία του στο Λένινγκραντ τού έσωσε τη ζωή. Εάν είχε καταφέρει να ισοπεδώσει την πόλη όπως είχε διαταχθεί, σίγουρα δεν θα γλίτωνε με απλή φυλάκιση 3 ετών μετά τη λήξη του πολέμου. Από την άλλη, βέβαια, δεν είναι δυνατό να προβλεφθεί ποια θα ήταν η έκβαση του πολέμου εάν είχε καταληφθεί γρήγορα η πόλη, αφού μεγάλα τμήματα της «Ομάδας Στρατιών Βορρά» θα είχαν απεμπλακεί για να συνεισφέρουν στις μάχες της Μόσχας
(Οκτώβριος 1941 - Ιανουάριος 1942) και του Στάλινγκραντ (Αύγουστος 1942 - Φεβρουάριος 1943).
Εν τω μεταξύ, οι κακουχίες των κατοίκων στο εσωτερικό της πόλης συνεχίζονταν. Οι πάγοι της Λάντογκα έλιωσαν και τα καμιόνια του Δρόμου της Ζωής αντικαταστάθηκαν από φορτηγίδες, αλλά και πάλι οι περισσότερες βυθίζονταν από πυρά της Λουφτβάφε. Άρχισαν να αναφέρονται μεμονωμένα περιστατικά κανιβαλισμού που αντιμετωπίσθηκαν με άμεσες εκτελέσεις. Τουλάχιστον οι κάτοικοι δεν είχαν πλέον να αντιπαλέψουν τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, ενώ τ
ο ηθικό τους ήταν ανεβασμένο. Ολόκληρο το 1942 κύλησε χωρίς σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, με την κατάσταση να έχει παγιωθεί: οι μεν Σοβιετικοί πέθαιναν κατά χιλιάδες από πείνα αλλά αδυνατούσαν να σπάσουν τον κλοιό από ξηράς, οι δε Γερμανοί ήθελαν να μπουν στην πόλη, αλλά τους ήταν τεχνικά αδύνατο και ήλπιζαν μόνο σε παράδοση των πολιορκημένων.
Στα γεγονότα αυτής της φάσης αξίζει να αναφερθεί η Επιχείρηση Μπουρίνι, με τον ασυνήθιστο στόχο της υλοποίησης μιας συναυλίας. Από τη Μόσχα όπου βρισκόταν, ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς είχε συνθέσει μία συμφωνία αφιερωμένη στην αντίσταση του Λένινγκραντ (Opus 60, Leningrad). Ένα αεροσκάφος έσπασε το γερμανικό αποκλεισμό και πέταξε τις παρτιτούρες μέσα σε ένα σακίδιο, ενώ επαγγελματίες μουσικοί ανακλήθηκαν από τα χαρακώματα και σχημάτισαν συμφωνική ορχήστρα για την εκτέλεσή της. Η παράσταση δόθηκε στις 9 Αυγούστου και μεταδόθηκε με μεγάφωνα σε όλη την πόλη, αφού προηγουμένως τρεις χιλιάδες οβίδες εκτοξεύθηκαν κατά θέσεων του γερμανικού πυροβολικού, ώστε να εξασφαλισθεί η σιγή του κατά τη διεξαγωγή της.
Η λύτρωση
Έχοντας την εμπειρία της προηγούμενης χρονιάς, ο Κόκκινος Στρατός επανενεργοποίησε το Δρόμο της Ζωής το Δεκέμβριο του '42 στη Λάντογκα. Αυτή τη φορά όμως, πέρα από το δρόμο για τα κάρα και τα φορτηγά, έστησε και σιδηρόδρομο μήκους 30 χμ. Επίσης από το φθινόπωρο είχε ποντίσει πετρελαιαγωγό σε βάθος 12,5 μέτρων, ο οποίος έγινε απρόσβλητος από τα γερμανικά πυρά όταν πάγωσε η επιφάνεια της λίμνης.
Στις 18 Ιανουαρίου του 1943, πεντακόσιες ημέρες από την έναρξη της πολιορκίας και σχεδόν ταυτόχρονα με τη νίκη στο Στάλινγκραντ, παίχθηκε η πρώτη πράξη της λύτρωσης: υπό τις οδηγίες του Ζούκοφ οι σοβιετικοί πέτυχαν επιτέλους να διανοίξουν χερσαία δίοδο, σπάζοντας την πολιορκία στα νοτιοανατολικά με την Επιχείρηση Αστραπή (Операция Искра). Τον επόμενο μήνα διεύρυναν αυτή τη δίοδο με τη Μάχη στο Κράσνι Μπορ, όπου αποδεκάτισαν τη Γαλάζια Μεραρχία (με απώλειες κοντά στο 75%, η ήττα αυτή είναι η χειρότερη στην ιστορία του ισπανικού στρατού). Οι συνθήκες ζωής στην πόλη βελτιώθηκαν, αλλά και πάλι ήταν δύσκολη μια γενική αντεπίθεση που θα εξεδίωκε τους πολιορκητές. Μία νέα προσπάθεια (Επιχείρηση Πολικός Αστέρας) απέτυχε εξαιτίας της γερμανικής υπεροπλίας και αυτή η κατάσταση διατηρήθηκε για όλο το 1943
.
Τελικά η πολιορκία λύθηκε τον Ιανουάριο του 1944, όταν ο Κόκκινος Στρατός κατάφερε την οριστική απώθηση των εισβολέων. Τότε ολόκληρη η ανθρωπότητα βρέθηκε μπροστά στο μέγεθος της τραγωδίας αλλά και του ηρωισμού: από τα τρία εκατομμύρια κατοίκους του Λένινγκραντ, οι 800.000-1.100.000 πέθαναν από τους βομβαρδισμούς και την πείνα. Ακούσθηκαν πολλές χαρακτηριστικές ιστορίες για ανθρώπους που προτίμησαν να πεθάνουν από το κρύο παρά να κάψουν τη βιβλιοθήκη τους για να ζεσταθούν, ή για τον καθηγητή Βοτανικής του πανεπιστημίου που προτίμησε να πεθάνει από πείνα, παρά να φάει τη συλλογή που περιελάμβανε πλήθος βρώσιμων φυτών, καρπών και σπόρων (περισσότερα από 200.000 τεμ. διαφόρων ειδών).
Για τον ηρωισμό των κατοίκων της, η πόλη ήταν η μόνη της Σοβιετικής Ένωσης που έλαβε από τους Δυτικούς τον τιμητικό τίτλο της Ηρωικής Πόλης.
Θεωρίες συνομωσίας
Σχετικά με την πολιορκία του Λένινγκραντ έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια μία θεωρία από μία μειοψηφία (κυρίως βρεττανών και αμερικανών) ιστορικών, σύμφωνα με την οποία εσκεμμένα ο Κόκκινος Στρατός άφησε τους γερμανούς να φθάσουν μέχρι εκεί. Προχωρώντας ακόμη παραπέρα, η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι η κατάληψη του Λένινγκραντ θα εξυπηρετούσε το Στάλιν, διότι οι γερμανοί θα εξολόθρευαν την πολυάριθμη εβραϊκή κοινότητα και θα εξαφάνιζαν την αυτοκρατορική κληρονομιά της πόλης.
Για την πλειοψηφία των ιστορικών η άποψη αυτή είναι εξωφρενική, αφού παραγνωρίζει ορισμένα βασικά δεδομένα:
Κανείς ηγέτης δε χαρίζει στον εχθρό τη δεύτερη σε πληθυσμό και πρώτη σε ιστορική και συμβολική σημασία πόλη του.
Ενδεχόμενη πτώση του Λένινγκραντ θα είχε τεράστιο ψυχολογικό αντίκτυπο σε ολόκληρο το ανατολι
κό μέτωπο, τη στιγμή που οι γερμανοί (στις 5 Δεκεμβρίου 1941) βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα, αλλά και αργότερα όταν ο Κόκκινος Στρατός κρατούσε με νύχια και δόντια το Στάλιγκραντ και όλα κρέμονταν από μία κλωστή.
Εάν ο Στάλιν ήθελε να χαρίσει την πόλη στους γερμανούς, δε θα έφθανε στο σημείο να κατασκευάσει σιδηρόδρομο επάνω στο παγωμένο νερό για να την ανεφοδιάζει. Αντίθετα, θα είχε κάθε δικαιολογία να διατάξει την παράδοσή της κατά τον πρώτο τραγικό χειμώνα.
Ο Στάλιν έδειξε συχνά ότι δε διέθετε τους συνήθεις ηθικούς ενδοιασμούς: Εάν ήθελε την εξόντωση της εβραϊκής κοινότητας, θα το διέτασσε απευθείας. Δεν υπήρχε λόγος να θυσιάσει και τον υπόλοιπο πληθυσμό της πόλης.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΟΙ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΝΤΕΣ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Οι συνυπάρχοντες
Διασκευή του μυθιστορήματος του Α. Νικολαίδη
Κοινωνικό σίριαλ 13 επεισοδίων των 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ1 στις 12 Φεβρουαρίου 1985
Παραγωγή της Μπέσης Βουδούρη
Σενάριο του Πάνου Κοκκινόπουλου, ενώ συνεργάστηκε ο Γιώργος Χατζηδάκης
Σκηνοθεσία του Πάνου Κοκκινόπουλου
Ηθοποιοί Χρήστος Τσόγκας (Φίλιππος), Σοφία Ρούμπου, Άννα Μακράκη, Σοφία Σεϊρλή, Δημήτρης Πουλικάκος, Κωνσταντίνος Τζούμας.
…Ένας Έλληνας πολιτικός πρόσφυγας, καταδικασμένος ερήμην εις θάνατον από το στρατοδικείο, ζει αποτραβηγμένος από κάθε πολιτική δραστηριότητα στη Βιέννη. Εκεί μαθαίνει πως το κόμμα τον αποκήρυξε και τον διέγραψε από μέλος. Επιστρέφει παράνομα στην Ελλάδα και κρύβεται σε σπίτια παλιών φίλων και συντρόφων του, προσπαθώντας να καταλάβει τη νέα κατάσταση και να μάθει τους λόγους της διαγραφής του…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

EDWARD MILLS PURCELL - ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΠΑΡΣΕΛ

Έντουαρντ Πάρσελ
Ο Έντουαρντ Πάρσελ (Edward Mills Purcell, 30 Αυγούστου 1912 – 7 Μαρτίου 1997) ήταν Αμερικανός φυσικός, βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής.
Σπούδασε στο
Πανεπιστήμιο Πέρντιου και στη συνέχεια στο Χάρβαρντ, όπου και ανέλαβε καθηγητής το 1949. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ο Πάρσελ ασχολήθηκε με έρευνες επί του ραντάρ (ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία). Με βάση τις ερευνητικές του αυτές εργασίες ανακαλύφθηκαν τεράστια νέφη υδρογόνου στο διάστημα.
Επίσης, με το έργο του προς ανάπτυξη του
πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού (nuclear magnetic resonance), που αποτελεί μέθοδο για τη μέτρηση των μαγνητικών πεδίων του πυρήνα των ατόμων με φασματοσκοπία, ο Πάρσελ τιμήθηκε μαζί με τον επίσης Αμερικανό Φέλιξ Μπλοχ με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1952. Ο Πάρσελ και ο Μπλοχ είχαν εργαστεί τελείως ανεξάρτητα πάνω στο ίδιο αντικείμενο.
Το 1960 το περιοδικό Τάιμ τον είχε ανακηρύξει, μαζί με άλλους Αμερικανούς επιστήμονες, ως «Πρόσωπο της χρονιάς».
Ο Πάρσελ είχε επίσης ασχοληθεί έντονα και με αντικείμενα της Αστρονομίας, Αστροφυσικής και της Αστροβιολογίας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

''ΟΙ ΔΕΣΜΩΤΕΣ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Οι δεσμώτες
Διασκευή του μυθιστορήματος του Α. Τερζάκη
Κοινωνικό σίριαλ 13 επεισοδίων διάρκειας 30 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΥΕΝΕΔ τη Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 1982 Σενάριο και σκηνοθεσία του Γιώργου Χαραλαμπίδη
Ηθοποιοί Λάκης Λαζόπουλος (Φώτος Γαλάνης), Μαίρη Φαρμάκη (Εύα Κράλλη), Τιτίκα Βλαχοπούλου (Μαρία), Σάσα Καζέλη (κυρία Γαλάνη), Χρήστος Δακτυλίδης (συνήγορος), Βύρων Πάλλης (εισαγγελεύς), Σπύρος Κωνσταντόπουλος (πρόεδρος δικαστηρίου)
…Ο αγνός έρωτας δυο νέων που οι οικογένειές τους έχουν καταστραφεί οικονομικά για διαφορετικούς λόγους στα χρόνια του μεσοπολέμου, συντρίβεται από το παρελθόν που τους κρατά δέσμιους των κοινωνικών προκαταλήψεων και τους ωθεί σε τραγικό τέλος….
Ανατομία της αθηναϊκής κοινωνίας του μεσοπολέμου, με δραματουργική αφορμή τη δίκη ενός δολοφόνου που σκότωσε για λόγους ερωτικής αντεκδίκησης, τη γυναίκα που αγαπούσε.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

''ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΩΝ 4'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Το μυθιστόρημα των 4
Διασκευή του μυθιστορήματος των Στρ. Μυριβήλη, Μ. Καραγάτση, Αγ. Τερζάκη και Η. Βενέζη
Κοινωνικό σίριαλ εποχής 13 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΥΕΝΕΔ τη Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 1981
Παραγωγή ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ
Σενάριο των Γαλάτειας Σαράντη και Κώστα Ζώη
Σκηνοθεσία του Κώστα Ζώη
Ηθοποιοί Σπύρος Φωκάς (Σάββας), Αντιγόνη Αμανίτου (Νενέλα0, Κώστας Σιμενός (Αμεντέο), Ιλιάς Λαμπρίδου (Ίζη), Γιώργος Τότσικας (Μανιάτης), Νατάσα Τσαγκαρουσιάνου (Φρόσω), Σοφία Κακαρελίδου (Μελισίνα), Νίκος Δενδρινός (Μυλωνάκης)
…Η ιστορία της Νενέλας, μιας χορεύτριας που στα χρόνια της Κατοχής ζει ένα μεγάλο κι άτυχο έρωτα με ένα Ιταλό, τον Αμεντέο, που ουδέποτε εμπιστεύτηκε απόλυτα και πάντοτε αναρωτιόταν αν την αγαπούσε αληθινά. Την απάντηση θα πάρει πολλά χρόνια αργότερα και μετά από πολλές περιπέτειες κατά τις οποίες θα αποκαλυφθεί η ελληνική καταγωγή του Αμεντέο, με αποτέλεσμα να αλλάξει θρήσκευμα, να επιλέξει την ελληνική υπηκοότητα και να πάρει το όνομα του πατέρα του….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

''ΘΥΕΛΛΑ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Θύελλα
Κοινωνική σειρά 12 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 τη Τετάρτη 12 Αυγούστου 1987
Παραγωγή της Ελένης Κοντραφούρη
Σενάριο του Τάκη Χατζηαναγνώστου
Σκηνοθεσία του Σταμάτη Χονδρογιάννη
Ηθοποιοί Νίκος Τζόγιας (Άρης), Ευγενία Βαρυτίμου (Αλέκα), Χρήστος Λετονός, Αλεξάνδρα Διαμαντοπούλου, Μπάμπης Σαριγιαννίδης
…Η επανάσταση μιας γυναίκας ενάντια στο τέλμα της συζυγικής συμβατικότητας. Η Αλέκα, όταν ανακαλύπτει τις εξωσυζυγικές απιστίες του άντρα της, καταλαβαίνει πως κατέστρεψε τη ζωή της στο πλάι ενός άντρα που δεν την αγάπησε ποτέ. Εγκαταλείπει το σπίτι και το παιδί της, αναζητώντας τον εαυτό της. Αναγκάζεται να επιστρέψει μετά τη σοβαρή ψυχοσωματική αρρώστια του μικρού της γιου, βοηθά στην ανάρρωσή του, αλλά στη συνέχεια φεύγει οριστικά σπάζοντας τα δεσμά ενός συμβατικού γάμου…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

''Η ΜΑΝΑ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ


Η μάνα
Κοινωνικό σίριαλ 8 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ τη Τρίτη 12 Μαΐου 1981
Παραγωγή του Τάκη Σιμωνετάτου
Σενάριο των Βαγγέλη Κατσάνη και Πολ Σκλάβου
Σκηνοθεσία του Πολ Σκλάβου
Ηθοποιοί Αλέκα Κατσέλη (Αγγελική), Νίκος Σκιαδάς (Οικονόμου), Γιάννης Κατράνης (Λευτέρης), Γιάννης Σαββαίδης (Γρηγόρης), Στέφανος Στρατηγός (πατέρας), Αλμπέρτο Εσκενάζι, Τάκης Χρυσικάκος, Κώστας Ναός, Χρήστος Καλαβρούζος
…Η δραματική ιστορία μιας γυναίκας. Ο άντρας της πηγαίνει μετανάστης και σκοτώνεται στα μεταλλεία του Βελγίου και αυτή μεγαλώνει τα παιδιά της στην Αθήνα των χρόνων της δεκαετίας του ΄50, φροντίζοντας να μη τους λείψει τίποτα αλλά και κρατώντας τις ισορροπίες στις μεταξύ τους πολιτικές διαμάχες….

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

''ΥΠΕΡΜΝΗΣΙΑ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Υπερμνησία
Διασκευή του μυθιστορήματος της Λ. Χατζοπούλου – Καραβία
Κοινωνικό σίριαλ 6 επεισοδίων των 30 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ2 τη Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 1984
Παραγωγή και σκηνοθεσία του Γιώργου Εμιρζά
Σενάριο της Λείας Χατζοπούλου – Καραβία
Ηθοποιοί Ελένη Κρίτα (Ειρήνη), Νίκος Χύτας (Δημήτρης), Περικλής Λιανός (Μανώλης), Ντίνος Μακρής, Γιώργος Χριστοδουλάκης
…Η ιστορία της Ειρήνης, μιας ώριμης γυναίκας που συναντά έναν παλιό της φίλο και συμφοιτητή από τα νεανικά της χρόνια και άλλοτε κουβεντιάζοντας, άλλοτε παραμένοντας σιωπηλοί και βυθισμένοι στις προσωπικές τους μνήμες, ανασυνθέτουν τη κοινή ζωή τους στα προδικτατορικά χρόνια….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998