Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

''ΛΟΥΜΠΕΝ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Λούμπεν
Διασκευή του μυθιστορήματος της Έλλης Αλεξίου
Κοινωνική σειρά 18 επεισοδίων διάρκειας 30 λεπτών
Πρεμιέρα στη ΥΕΝΕΔ τη Πέμπτη 2 Απριλίου 1981
Παραγωγή VIRGO T.V. – Ν. Σακελλάρη
Σκηνικά της Τατιάνας Βολανάκη
Φωτογραφία του Σάκη Μανιάτη
Σενάριο και σκηνοθεσία του Φράνσις Κάραμποτ
Ηθοποιοί Νικήτας Τσακίρογλου (Ανδρέας), Νέλλη Σακελλάρη (Μυρτώ), Μάνος Κατράκης (αφηγητής), Ναταλία Αλκαίου, Άννα Γεραλή, Χρήστος Τσάγκας, Νάσος Κεδράκας, Νίκος Κούρος, Άγγελος Γεωργιάδης, Άρης Ρέτσος, Κάρμεν Ρουγγέρη, Όλγα Τουρνάκη
…Η κοινωνική άνοδος ενός βίαιου και ανήθικου άντρα, που ξεκινά από τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις και με τη βοήθεια ενός πλούσιου γάμου, ανέρχεται όλο και περισσότερο τις κοινωνικές βαθμίδες, χρησιμοποιώντας με απληστία τις ευκαιρίες που του δίνονται μέχρι τη τελική του καταστροφή….

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

''ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ



Το δίλημμα

Κοινωνική σειρά 16 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ2 το 1986
Παραγωγή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Ποντίκα
Σενάριο των Κατερίνα Αποστόλου και Καλής Καρατζά
Ηθοποιοί Κατερίνα Αποστόλυ, Ελένη Χατζηαργύρη, Γιάννης Ζαβραδινός, Ανδρέας Μπάρκουλης, Καίτη Πάνου, Βάσος Ανδρονίδης, Γιάννης Μπέζος, Ναταλία Τσαλίκη
…Μια γυναίκα επιστρέφει μετά από πολύχρονη απουσία στη πατρίδα της. Συναντά το πρώτο της έρωτα κι έχει την ευκαιρία μέσα από ενθυμήσεις να αναθεωρήσει το παρελθόν της και να προδιαγράψει ένα καλύτερο μέλλον…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

VIDEO ΑΠΟ ChristosM1

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

''ΤΟ ΜΠΟΥΛΟΥΚΙ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Το μπουλούκι
Κοινωνική σειρά 13 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ1 τη Τρίτη 29 Μαρτίου 1988
Παραγωγή, σενάριο και σκηνοθεσία του Τάσου Ψαρρά
Ηθοποιοί Βασίλης Κολοβός, Δήμητρα Χατούπη, Βάνα Φιτσιώρη, Κατερίνα Καραγιάννη, Τάσος Παλαντζίδης, Ρέα Χαλκιαδάκη, Κώστας Ίτσιος
…Η ζωή και οι περιπέτειες στα χρόνια της δεκαετίας του ΄60 μιας ομάδας θεατρίνων που τριγυρίζει στα χωριά της Μακεδονίας. Προσπάθεια απεικόνισης της ζωής των θεατρικών «μπουλουκιών» και ταυτόχρονα μια κοινωνική τοιχογραφία της προδικτατορικής εποχής….

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

VALERY GISCARD D' ESTAING - ΒΑΛΕΡΙ ΖΙΣΚΑΡ ΝΤ' ΕΣΤΕΝ

Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν
Ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν (Valery Guiscard d' Estaing, γενν. 2 Φεβρουαρίου 1926) είναι Γάλλος πολιτικός.
Βιογραφία
Κατά την περίοδο της νεότητάς του υπηρέτησε στις δυνάμεις της Ελεύθερης Γαλλίας. Μετά τις σπουδές του στην Grand Ecοle - ENA, διορίστηκε Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας σε ηλικία 36 ετών και πέρασε στην ιστορία ως ο νεαρότερος Γάλλος Υπουργός Οικονομικών. Από το 1974 ως το 1981 διατέλεσε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, τηρώντας κεντροδεξιά πολιτική. Κατά τη διάρκεια της θητείας του σε υψηλά αξιώματα η Γαλλία σταθεροποιήθηκε ως η δεύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης και τέταρτη στον κόσμο. Όπως και ο Σαρλ ντε Γκωλ, προώθησε τη σύσφιξη των σχέσεων Γαλλίας-Γερμανίας αλλά, σε αντίθεση με τον Ντε Γκωλ, υποστήριζε την ένταξη της Μ. Βρετανίας στην (τότε) ΕΟΚ. Το 1981 έχασε τις εκλογές από τον Φρανσουά Μιτεράν, ενώ παράλληλα ο Ζακ Σιράκ, πρώην πρωθυπουργός του, διέσπασε την ενότητα της παράταξης των συντηρητικών στρεφόμενος εναντίον του. Μετά από μία δυσμενή περίοδο, τελευταία αρχίζει να επανακτά την επιρροή που ασκούσε παλιά και έχει προτείνει την άμεση εκλογή Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ελπίζοντας στην ανάδειξή του στο αξίωμα αυτό.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

PAVLO'S DOG: ''JULIA''

''ΚΥΡΙΑ ΑΡΣΕΝΙΑ Σ' ΑΓΑΠΩ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Κυρία Αρσενία σ΄ αγαπώ
Σατιρικό σίριαλ 9 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ1 τη Κυριακή 9 Ιανουαρίου 1983
Παραγωγή ΑΣΟΣ T.V.
Σενάριο και σκηνοθεσία του Παύλου Μάτεση
Ηθοποιοί Χρυσούλα Διαβάτη, Ντόρα Σιμοπούλου, Νατάσα Τσαγκαρισιάνου, Νεφέλη Ορφανού, Κώστας Κοντογιάννης
…Η ζωή σε μια αθηναϊκή γειτονιά. Ανάμεσα στους χαρακτήρες πρωτεύοντα ρόλο έχει η κυρία Αρσενία, μια προξενήτρα παλαιού τύπου, η οποία προσπαθεί να ¨κουκουλώσει» όλο τον αντρικό πληθυσμό της συνοικίας. Η ζωή της όμως αλλάζει την ερωτεύεται ένας νεαρός και της κάνει πρόταση γάμου. Από τους υπόλοιπους χαρακτήρες του σίριαλ, ξεχωρίζουν η κομμώτρια Νάνσυ που έχει τη συνήθεια κάθε φορά που την εγκαταλείπει ο εραστής της να κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, μια παμπόνηρη χαρτορίχτρα καθώς και πολλοί άλλο χαρακτηριστικοί τύποι της αθηναϊκής γειτονιάς της δεκαετίας του ΄70….

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

''ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Το μυστικό
Κοινωνικό σίριαλ 6 επεισοδίων διάρκειας 30 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ2 τη Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 1986
Παραγωγή ΟΣΚΑΡ
Σενάριο των Διονυσία Παπαϊωάννου και Ιφιγένειας Γιαννοπούλου
Σκηνοθεσία του Γιώργου Χονδροκώστα
Ηθοποιοί Λευτέρης Ελευθεριάδης, Ελένη Θεοφίλου, Τασσώ Καββαδία
…Η εξαφάνιση ενός εντεκάχρονου αγοριού αναστατώνει την οικογένειά του που το αναζητά απελπισμένα. Όταν αργότερα με τη συνδρομή της αστυνομίας το παιδί βρεθεί, παρά τις πιέσεις όλων θα κρατήσει το στόμα του κλειστό, αρνούμενο να δώσει εξηγήσεις της πολύωρης εξαφάνισής του….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

CARL SANDBURG - ΚΑΡΛ ΣΑΝΤΜΠΕΡΓΚ

Καρλ Σάντμπεργκ
O Καρλ Σάντμπεργκ (Carl Sandburg), (6 Ιανουαρίου 1878 – 22 Ιουλίου 1967), ήταν Aμερικανός ποιητής, ιστορικός και λαογράφος. Τιμήθηκε δύο φορές με το βραβείο Πούλιτζερ: για την βιογραφία του Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Lincoln:The War Years) και για την συλλογή ποιημάτων The Complete Poems of Carl Sandburg.
Ο Καρλ Σάντμπεργκ οφείλει τη φήμη του στο περιοδικό Ποίηση (Poetry) της Χάριετ Μονρόου (Harriet Monroe). Γεννημένος στο Γκέιλσμπεργκ (Galesburg) από Σουηδούς μετανάστες γονείς, από δεκατριών ετών ήταν πλανόδιος μεροκαματιάρης σ’ όλη την ΄Αγρια Δύση. Υπηρέτησε στον Ισπανο-Αμερικανικό πόλεμο, σπούδασε ενώ δούλευε στο κολλέγιο της γενέτειράς του, και έγινε δημοσιογράφος και σοσιαλιστής. Συγκριτικά πρόκειται για ελάσσων ποιητή, μιας και δεν ήταν παρά ένας ρεπόρτερ. Χρησιμοποιούσε άκρως ελεύθερες μορφές γραφής, και η ποίησή του μοιάζει με του Μάστερς με την έννοια ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να κριθεί ως ποίηση, αλλά μάλλον ως ρυθμικός πεζός λόγος. Στην χειρότερη περίπτωση είναι εκκεντρικός, συναισθηματικός και ψευτο-σκληρός. Στην σπάνια καλή περίπτωση χρησιμοποιεί τη γλώσσα της καθημερινής ζωής, είναι τρυφερός και λεπτολόγος. Γνώριζε καλά τις συλλογικές επιθυμίες της τότε βιομηχανικής εργατιάς, ανταποκρινόταν σ’ αυτές, και πίστευε διακαώς σ’ ένα ευτυχισμένο μέλλον της. Η αδυναμία του είναι πως δεν έχει δημιουργικό μέσο για ν’ αντιμετωπίσει το κακό. Ο Σάντμπεργκ ήταν ανώριμος, δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τις δυνάμεις του κακού. Πάντως τα καλύτερά του ποιήματα αντανακλούν την γλώσσα της περιοχής και μια αυστηρή επιλογή θα τα διασώσει.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.poiein.gr/

GREGOR MENDEL - ΓΚΡΕΓΚΟΡ ΜΕΝΤΕΛ

Γκρέγκορ Μέντελ
Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1822 και πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 1884. Υπήρξε βοτανικός και γενετιστής φυτών, ο πρώτος που έθεσε τις μαθηματικές βάσεις της γενετικής, από τον οποίο προήλθε και ο όρος μεντελισμός. Το ενδιαφέρον του για τις φυσικές επιστήμες αναπτύχθηκε αρκετά νωρίς. Μετά από σπουδές δύο ετών στο Φιλοσοφικό ινστιτούτο του Ολμούτζ (Τσεχοσλοβακία), μόνασε στη μονή του τάγματος των Αυγουστινιανών, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας το 1847. Το διάστημα 1851-1853 διδάχθηκε θετικές επιστήμες, ενώ όντας καθηγητής πλέον, δίδασκε σε τοπικό γυμνάσιο μέχρι και το 1868, όπου και αναδείχθηκε σε ηγούμενο του μοναστηριού του. Το 1862, συνάδελφοί του ίδρυσαν τη Φυσιογνωστική Εταιρεία, στης οποίας τις συνεδριάσεις, συμμετείχε ενεργά και ο ίδιος.
Αρωγός του οι βιβλιοθήκες του μοναστηριού και του γυμνασίου, που περιείχαν σημαντικά επιστημονικά συγγράμματα για τη γεωργία και τη βοτανική, αποτελώντας για αυτόν εφαλτήριο για τις μελλοντικές του ανακαλύψεις.Η εξελικτική άποψη της καταγωγής του ανθρώπου προκάλεσε από την αρχή ισχυρές δονήσεις στο συντηρητικό οικοδόμημα της κοσμοθεωρίας μας, που καλλιεργούνταν αξιωματικά σχεδόν από τις εκκλησιαστικές και κοινωνικές «αυθεντίες» της εποχής.Στα πλαίσια της μελέτης της εξελικτικής αλλαγής, ασχολήθηκε με το φαινόμενο που ονομάζουμε κληρονομικότητα και τους νόμους που της δίνουν υπόσταση. Διασταυρώνοντας ποικιλίες μπιζελιού με σταθερές διαφορές σε μεμονωμένα εναλλακτικά μορφικά χαρακτηριστικά, όπως το ύψος ή το χρώμα, υποθέτοντας ότι η μορφή αυτή στις σταθερές ποικιλίες και στους απογόνους τους οφείλεται σε ζεύγη στοιχειωδών μονάδων κληρονομικότητας, γνωστά ως γονίδια. Οι μονάδες αυτές υπακούν σε απλούς στατιστικούς νόμους, η αρχή των οποίων έγκειται στο γεγονός ότι στα αναπαραγωγικά κύτταρα των υβριδίων, τα μισά μεταβιβάζουν τη μια γονιδιακή μονάδα και τα άλλα μισά την άλλη (Αρχή του διαχωρισμού ή 1ος νόμος Μέντελ). Στην περίπτωση της ύπαρξης περισσοτέρων από ένα ζεύγος εναλλακτικών χαρακτηριστικών, τα διάφορα ζεύγη χαρακτήρων εισέρχονται σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς στους απογόνους. (Αρχή της ανεξάρτητης κατανομής ή 2ος νόμος Μέντελ).Η Θεωρία αυτή της εξέλιξης με μεταλλάξεις, τυπικά τοποθετημένη στο σταυροδρόμι της επιστήμης και της φιλοσοφίας, τεκμηριώνει τη γενετική ανισότητα των ανθρώπων, τη διαφορά μεταξύ των ικανοτήτων τους. Ήταν ανάγκη να διακριθεί τι οφείλεται στη φυσική επιλογή και τι στην τύχη. Η εξέλιξη έχει ένα σκοπό, και αυτός δεν μπορεί να εναποτεθεί στην τύχη.Παρότι η θεωρία αυτή και η εργασία που εκπόνησε δημοσιεύτηκαν το 1866, μάλλον δεν είχαν καμία επίδραση στη βιολογική σκέψη της εποχής του, παρότι έφθασε στις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της δυτικής Ευρώπης και Αμερικής. Παρόλα αυτά, ο Μέντελ συνέχισε την έρευνά του, προσπαθώντας να επαληθεύσει τη θεωρία του με πειράματα και με άλλα φυτά. Αν και το ενδιαφέρον του Μέντελ για τη βοτανική και τη μετεωρολογία συνεχίστηκαν σχεδόν μέχρι το θάνατό του, οι θετικές επιστήμες έπαψαν να αποτελούν το επίκεντρο της ζωής του, διότι η εκλογή του ως ηγούμενο του μοναστηριού, το 1868, συνοδεύτηκε από ένα πλήθος διοικητικά καθήκοντα και μια παρατεταμένη διαμάχη με την Αυστρο-Ουγγρική κυβέρνηση για οικονομικούς λόγους.Τον Μέντελ σέβονταν και αγαπούσαν όλοι οι αδελφοί του μοναχοί και οι συμπολίτες του, αλλά ήταν άγνωστος στην επιστημονική κοινότητα. Η φήμη του ήλθε μόνο μετά το θάνατό του. Ποτέ δεν υπήρξε άλλωστε αυτό το κίνητρο για τις ανακαλύψεις του. Το τι ακολούθησε αποτελεί μέρος της ιστορίας της γενετικής, επιβεβαίωση και επέκταση της θεωρίας του από βιολόγους και ενσωμάτωσή της ως βασικής σε μια γρήγορα αναπτυσσόμενη επιστήμη, με ανυπολόγιστες συνέπειες στην κατανόηση της εξέλιξης, της φυσιολογίας, της βιοχημείας, της ιατρικής, της γεωπονικής και της κοινωνιολογίας. Η απόσταξη της αλήθειας είναι τελικά ευθύνη καθενός.
ΑΠΟ ΤΟ http://biographies.nea-acropoli.gr/

INDRO MONTANELLI - ΙΝΤΡΟ ΜΟΝΤΑΝΕΛΙ

Ίντρο Μοντανέλι
(22 Απριλίου 1909 - 22 Ιουλίου 2991)
Τη δεκαετία του 1940 έτρεχε στα μέτωπα του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τη δεκαετία του 1970 οι Ερυθρές Ταξιαρχίες τον είχαν πυροβολήσει. Στη δεκαετία του 1990 είχε σφαχτεί με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Σήμερα, η ιταλική δημοκρατία τον τιμά. Αναγνωρίζει την ευφυΐα, το σθένος, την πένα του σπουδαίου δημοσιογράφου Ιντρο Μοντανέλι, κυκλοφορώντας ένα γραμματόσημο αφιερωμένο στα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Τα ρεπορτάζ του Μοντανέλι από το αλβανικό μέτωπο έγραψαν ιστορία. Πήγε κι ήρθε αρκετές φορές, έστειλε πληθώρα ανταποκρίσεων, δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει ότι ήταν ένας άδικος για την Ελλάδα πόλεμος.
Πολλά χρόνια μετά είχε δηλώσει στην ΕΡΤ και στον συνάδελφο Δημήτρη Δεληολάνη ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσει η Ιταλία, γιατί οι στρατιώτες της δεν είχαν ηθικό έρεισμα -σε αντίθεση με τους έλληνες φαντάρους, που και έρεισμα είχαν, και δίκιο. Ο φιλελληνισμός του Μοντανέλι επεκτάθηκε αργότερα στη συγγραφή τόμων ολόκληρων για την αρχαία Ελλάδα, που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.
Οσο για τη σύγκρουσή του με τον Μπερλουσκόνι, προέκυψε το 1994, όταν ο «καβαλιέρε» αποφάσισε να κατέβει στην πολιτική. Ηταν τότε ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Il Giornale», με διευθυντή τον Μοντανέλι. Ζήτησε, λοιπόν, από τους συντάκτες του φύλλου να «πάρουν κεφάλια» ενόψει εκλογών και ο Μοντανέλι παραιτήθηκε οργισμένος. Μπορεί να ήταν βαθύτατα συντηρητικός και χαρακτηρισμένος δεξιός, αλλά υπηρετικό προσωπικό δεν έγινε ποτέ...
ΑΠΟ ΤΟ http://www.enet.gr/

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ ΤΟ 1954

Η ανεξαρτησία του Βιετνάμ το 1954
Κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ το Βιετνάμ όπως και ολόκληρη η χερσόνησος της Ινδοκίνας, καταλήφθηκε από τους Ιάπωνες, οι οποίοι την κατέστησαν βάση των επιχειρήσεων τους στη νοτιοανατολική Ασία. Παρά όμως την ιαπωνική κατοχή, την τοπική εξουσία συνέχισαν να ασκούν οι Γάλλοι, οι οποίοι διέθεταν εκεί στρατό 60.000 ανδρών. Το 1941 ο Χο Τσι Μινχ ίδρυσε την «Ένωση για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ», το οποίο υποστηριζόμενο από τους τότε συμμάχους Κινέζους και Αμερικανούς αγωνίστηκε κατά της Γάλλο-ιαπωνικής κατοχής.
Τον Μάρτιο του 1945 οι Ιάπωνες αφόπλισαν τα γαλλικά στρατεύματα και εξεδίωξαν τους Γάλλους από την εξουσία. Με την ήττα και την παράδοση των Ιαπώνων, τον Αύγουστο του 1945, το βόρειο τμήμα του Βιετνάμ καταλήφθηκε από την Κίνα και το Νότιο από Βρετανικά στρατεύματα. Ο Χο Τσι Μινχ με τους αντάρτες Βιετμίνχ, κατέλαβε το Ανόι (πρωτεύουσα του Β. Βιετνάμ) και στις 2 Σεπτεμβρίου ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Βιετνάμ, το οποίο ονόμασε Λαϊκή Δημοκρατία. Οι Βρετανοί απελευθέρωσαν τους Γάλλους που κρατούντο σε στρατόπεδα αιχμαλώτων και τους επανεξόπλισαν. Τα γαλλικά αυτά τμήματα, μαζί με άλλα που αποβιβάστηκαν στο νότιο Βιετνάμ και τη βοήθεια των Βρετανών επανάκτησαν τον έλεγχο της περιοχής.
Τον Μάρτιο του 1946 ο Χο Τσι Μινχ αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Η Γαλλία αναγνώρισε τη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ ως μέλος της «Γαλλικής Ένωσης». Ο Χο Τσι Μινχ όμως που ζητούσε πλήρη ανεξαρτησία δεν δέχτηκε τη γαλλική πρόταση στις διαπραγματεύσεις που έγιναν στο Παρίσι και οι Γάλλοι, για να την επιβάλουν, στις 23 Νοεμβρίου 1946 βομβάρδισαν τη Χαϊφόγκ, με συνέπεια να φονευθούν 6.000 άνθρωποι. Σε απάντηση οι κομμουνιστές, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στις 19 Δεκεμβρίου κατά των γαλλικών φρουρών στο Ανόι και άλλες πόλεις. Οι Γάλλοι απέκρουσαν τις επιθέσεις και διέκοψαν κάθε σχέση με τον Χο Τσι Μινχ ο οποίος κατέφυγε στα βουνά του Βορείου Βιετνάμ για να οργανώσει τον απελευθερωτικό αγώνα εναντίον των Γάλλων.
Πόλεμος για ανεξαρτησία από τη γαλλική αποικιοκρατία
Το απελευθερωτικό κίνημα, εκμεταλλευόμενο την απέχθεια του λαού κατά της αποικιοκρατίας, πέτυχε να αποσπάσει τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειονότητας των Βιετναμέζων. Οι Βιετμίνχ με συνεχείς επιθέσεις προξενούσαν σημαντικές απώλειες, έσπερναν τον φόβο και διατηρούσαν τα γαλλικά στρατεύματα κατοχής σε κατάσταση συνεχούς επαγρύπνησης και εγρήγορσης.
Το 1947 οι γαλλικές δυνάμεις ανέλαβαν εκτεταμένες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και πέτυχαν να ελέγξουν τις μεγάλες πόλεις, τις σιδηροδρομικές-οδικές αρτηρίες και τις περιοχές με στρατηγική σημασία της χώρας, χωρίς όμως να μπορέσουν να καταστρέψουν τα αντάρτικα τμήματα. Οι Βιετμίνχ κατάφεραν να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους και άρχισαν να συγκροτούν μεγάλες μονάδες. Οι Γάλλοι επειδή δε μπορούσαν να ελέγξουν όλη τη χώρα, απέσυραν τις δυνάμεις τους από τις ορεινές περιοχές του Βορείου Βιετνάμ και επικέντρωσαν την προσπάθεια τους στον έλεγχο των πεδινών περιοχών και κυρίως στο δέλτα του Ερυθρού ποταμού, που κατάφεραν να ελέγξουν πλήρως.
Το 1949, ο Μάο Τσετούνγκ ο οποίος είχε επικρατήσει στην Κίνα, αναγνώρισε την κυβέρνηση του Χο Τσι Μινχ και μαζί με την Σοβιετική Ένωση εφοδίασε με σύγχρονα όπλα τους Βιετναμέζους κομμουνιστές. Στη συνέχεια οι συγκρούσεις εντάθηκαν, και πολλές φορές έφτασαν μέχρι το γειτονικό Λάος. Τα γαλλικά στρατεύματα που υποστηρίζονταν από 160.000 Βιετναμέζους, έδωσαν σκληρές μάχες στην προσπάθεια τους να εξοντώσουν τους 100.000 περίπου Βιετμίνχ, χωρίς όμως να καταφέρει να νικήσει η μία ή άλλη πλευρά.
Ο Γάλλος αρχιστράτηγος Ναβάρ για να μπορέσει να διώξει τους αντάρτες από το δέλτα του Ερυθρού ποταμού, αποφάσισε τον Νοέμβριο του 1953 να δημιουργήσει μια τεράστια οχυρωμένη βάση στην περιοχή της πόλης Ντιέν Μπιέν Φου. Οι Βιετμίνχ αποφάσισαν να ρίξουν όλο το βάρος των επιχειρήσεων στο Ντιέν Μπιέν Φου. Έτσι αφού συγκέντρωσαν δύναμη 100.000 ανδρών, στις αρχές Μαρτίου του 1954 επιτέθηκαν κατά της οχυρωμένης βάσης. Μετά από σκληρότατο αγώνα, στις 7 Μαΐου 1954 κατέβαλαν την αντίσταση των αμυνομένων και τους ανάγκασαν να παραδοθούν. Περίπου 10.000 Γάλλοι παραδόθηκαν, ενώ 4.000 έχασαν τη ζωή τους. Από την πλευρά των ανταρτών υπήρχαν 8.000 νεκροί και 10.000 τραυματίες. Μετά την πτώση του οχυρού οι αντάρτες συνέχισαν τις επιθέσεις τους σε άλλες περιοχές και τελικά η Γαλλία αναγκάστηκε να ζητήσει ανακωχή.
Η διάσκεψη της Γενεύης, αμέσως μετά, κατέληξε στον διαχωρισμό του Βιετνάμ σε δύο τμήματα στον 17ο παράλληλο. Το Β. Βιετνάμ, υπό την κομμουνιστική σφαίρα επιρροής, που αποτέλεσε τη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ, με πρόεδρο τον Χο Τσι Μινχ και με διακηρυγμένο στόχο την απελευθέρωση όλης της χώρας και το Νότιο στο οποίο οι Γάλλοι έδωσαν μια αυτονομία διατηρώντας συμβολική παρουσία, η οποία μεταβιβάστηκε στους Αμερικανούς στην αρχή της δεκαετίας του '60. Έτσι τελείωσε η γαλλική αποικιοκρατία στο Βιετνάμ.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ελευθεροτυπία (εφημερίδα)
Η Ελευθεροτυπία είναι απογευματινή καθημερινή εφημερίδα που εκδίδεται στην Αθήνα και κυκλοφορεί πανελλαδικά.
Ξεκίνησε να εκδίδεται στις 21 Ιουλίου του 1975 και υπήρξε η πρώτη εφημερίδα που εκδόθηκε μετά τη μεταπολίτευση, καθώς οι υπόλοιπες της εποχής είτε απλά επανεκδόθηκαν μετά τη διακοπή της κυκλοφορίας τους την περίοδο της χούντας είτε δεν είχαν διακόψει την κυκλοφορία τους.
Εμφανίσθηκε ως «η εφημερίδα των 80 συντακτών», με αρχικούς ιδιοκτήτες τον Χρήστο Τεγόπουλο και τον Χρήστο Σιαμαντά, αλλά μετά από τρία χρόνια (Μάιος 1978), ο έλεγχος της εφημερίδας περιήλθε αποκλειστικά στον πρώτο μέσω της «Χ.Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.» και παρέμεινε ως τον θάνατό του (Νοέμβριος 2006).
Τον Νοέμβριο του 1975 κυκλοφόρησε και η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, η πρώτη κυριακάτικη έκδοση απογευματινής εφημερίδας, ενώ τον Μάιο του 1978 κυκλοφόρησε και η Πρωινή Ελευθεροτυπία, παράλληλα με το απογευματινό φύλλο, χωρίς μάλιστα η έκδοση της μίας να επηρεάσει την κυκλοφορία της άλλης. Η πρωινή αυτή έκδοση διακόπηκε δύο χρόνια αργότερα (Μάιος 1980). Από τον Ιανουάριο του 1983 η εφημερίδα άλλαξε το σχήμα της σε tabloid, προσαρμοσμένη στις ανάγκες των καιρών.
Η Ελευθεροτυπία υπήρξε εξ αρχής αντιπολιτευόμενη εφημερίδα προς τις τότε κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας χωρίς άμεση κομματική ταύτιση, ενώ με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία φάνηκε να έχει φιλοκυβερνητικό χαρακτήρα. Είχε μάλιστα υιοθετήσει το σλόγκαν «Στηρίζουμε την Αλλαγή, ελέγχουμε την Εξουσία». Ωστόσο πάντα κρατούσε αποστάσεις από το επίσημο ΠΑΣΟΚ ενώ του άσκησε κατά καιρούς έντονη κριτική, όπως στην περίοδο του σκανδάλου Κοσκωτά. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήρθε σε έντονη ρήξη με την κυβέρνηση Μητσοτάκη εξαιτίας της δημοσίευσης προκηρύξεων τρομοκρατικών οργανώσεων που απαγορευόταν με νόμο της εποχής.
Ένα πρόσωπο που συνέδεσε το όνομά του με την εφημερίδα ήταν αυτό του Σεραφείμ Φυντανίδη, που υπήρξε διευθυντής της για περισσότερα από 30 χρόνια (μία θητεία από τις μακρότερες στον αθηναϊκό Τύπο), από το ξεκίνημα της έκδοσης της εφημερίδας το 1975 μέχρι την παραίτησή του τον Απρίλιο του 2007. Η καλύτερη κυκλοφοριακή περίοδος της εφημερίδας υπήρξε τον Νοέμβριο του 1977, όταν ο μέσος όρος πωλήσεων το μήνα εκείνο έφτασε τα 160.448 φύλλα (105.066 σε Αθήνα - Πειραιά και 55.382 στην υπόλοιπη Ελλάδα).
Από τα χαρακτηριστικά της εφημερίδας είναι και η έχουσα με την επικαιρότητα φράση - σλόγκαν της τελευταίας σελίδας που καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1990.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

HENRY KISSINGER - ΧΕΝΡΥ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ: Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

20 Ιουλίου σήμερα.
Ημέρα γιορτής, ημέρα χαράς. Είναι η γιορτή του προστάτη της Κύπρου μας, του Χένρυ Άλφρεντ Κίσινγκερ. Του πολιούχου της Κυρήνειας και του προστάτη της Αμμοχώστου. Όλοι σήμερα στη Μεγαλόνησο γιορτάζουν και θεωρούν ότι η σημερινή γιορτή είναι ισάξια με τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Εκατοντάδες χιλιάδες πιστών από το νησί αλλά και από το εξωτερικό, θα παραστούν στο τεράστιο ναό του Αγίου, να προσευχηθούν, να αφήσουν λουλούδια, χρυσά τάματα ενώ εκατοντάδες θα πάνε με τα γόνατα για να ανάψουν τις πανύψηλες λαμπάδες τους, να σταθούν για λίγο αφήνοντας τους στεναγμούς της καρδιάς τους, σα μια θερμή ικεσία προς τον φιλάνθρωπο Άγιο. Ο ίδιος δε θα παραστεί, διότι όποτε εμφανίστηκε στο νησί, οι κάτοικοι πάθαιναν αμόκ από τη χαρά τους, ενώ πάρα πολλοί είχαν ποδοπατηθεί από το μεγάλο ενθουσιασμό που επικρατούσε.
Σύντομο βιογραφικό του Αγίου Κίσινγκερ:
Γεννήθηκε το 1923 από ιουδαίους γονείς που όπως όλοι τους, είχαν (και φυσικά έχουν) σαν χόμπυ τους τη τοκογλυφία δηλαδή την οικονομική ''εξυπηρέτηση'' και ''διευκόλυνση'' δυστυχισμένων και απελπισμένων ανθρώπων τους οποίους ρουφάνε το αίμα. Ο Άγιος όμως δεν ήταν ευχαριστημένος από αυτό γιατί ήθελε να αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία όλων των ανθρώπων του κόσμου κι όχι μόνο των Η.Π.Α. Σπούδασε και αμέσως αναρριχήθηκε στα ηγετικά στελέχη της ανθρωπιστικής, αντιρατσιστικής και φιλάνθρωπης οργάνωσης που ονομάζεται ''ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ''. Ουσιαστικά αυτός κυβερνά το πλανήτη τα τελευταία 50 χρόνια. Οι καλές του πράξεις αναρίθμητες.
Διαβάστε μερικές:
Οργάνωσε το πόλεμο του Βιετνάμ όπου σκότωσε 2.500.000 βιετναμέζους που όμως όλοι ήταν καθάρματα και οι υπόλοιποι τον ευγνωμονούν που τους απάλλαξε από τη σαπίλα. Έκανε μεγάλο καλό στην οικονομία της χώρας του, διότι το πολεμικά υλικά που δαπανήθηκαν -κι έτσι δούλεψαν τα εργοστάσια όπλων- ήταν της τάξεως των πολλών-πολλών δις δολαρίων (άσε δε και τα πειράματα που έκαναν σε κάθε λογής νέα τεχνολογία εξόντωσης ''παρείσακτων''). Επίσης σκότωσε και 49.οοο Αμερικανούς (άφησε και 250.000 ανάπηρους) που όμως ήταν προβληματικοί (μαύροι, ισπανόφωνοι, φτωχοί κλπ) άρα πάλι πρόσφερε κοινωνικό έργο. Φυσικά επειδή η ράτσα του, είναι της αρχής ''Γιάννης πίνει - Γιάννης κερνάει'' όσον αφορά τα παγκόσμια βραβεία (Νόμπελ, Όσκαρ, Πούλιτζερ κλπ), οι όμοιοί του (οι ιουδαίοι που διαχειρίζονται τα βραβεία)τον τίμησαν το 1973 με Νόμπελ Ειρήνης (ΑΚΟΥΣΟΝ-ΑΚΟΥΣΟΝ) για τις άοκνες και ανιδιοτελείς προσπάθειες που έκανε να αποσυρθούν οι Αμερικάνοι από το Βιετνάμ.
Στην Ινδονησία το 1965 σκότωσε 1.500.000 με 2.500.000 ανθρώπους, αλλά ήταν όλοι αμαρτωλοί.
Άφησε το 1975 το φιλαράκι του Πολ Ποτ, να σκοτώσει το 25% της Καμπότζης αλλά και πάλι ξεκαθαρίστηκε η κοινωνία της Καμπότζης από τους ''κακούς''.
Επίσης στη Χιλή και στην Αργεντινή έβαλε ''άγιους'' ανθρώπους να κυβερνήσουν όπου κι εκεί έκαναν καλό ξεκαθάρισμα στα κατακάθια της κοινωνίας.
Τώρα για τη Μεγαλόνησο: Υποσχέθηκε στα αδέλφια του τους Ισραηλίτες την εγκατάσταση του μόνιμου αεροπλανοφόρου ''ΚΥΠΡΟΣ'' που θα το χρησιμοποιούσαν ως στρατιωτική βάση σε περίπτωση επίθεσης από τους Άραβες. Οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο στο νησί από το 1964 (χριστιανοί εναντίον μουσουλμάνων) και με απολύτως ειρηνικό τρόπο χώρισε το νησί στα τέσσερα (χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βρετανοί και αμερικάνοι) και φυσικά έφτιαξε τη τεράστια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ. Βεβαίως όλοι οι Κύπριοι αναγνώρισαν το μεγαλείο του , αφού ''δεν άνοιξε μύτη'' αλλά υποκλίθηκαν και στο θαύμα που έκανε: Σαν άλλος Κόπερφιλντ εξαφάνισε 1619 άτομα.
Θαύμα.... Γι αυτό και η εκκλησία μας τον ανακύρηξε Άγιο θαυματουργό και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΘΑΡΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΨΟΦΗΣΕΙ ΑΚΟΜΑ......
Για να μιλήσουμε σοβαρά, αν θέλετε να διαβάσετε τα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Κύπρο και τον ηρωισμό των αεροπόρων και καταδρομέων μας, πατήστε αυτό το link:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/06/nikh1974.html
Αν πιστεύετε στα σενάρια συνομωσίας, πατήστε αυτό το link:

''ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Τα φώτα της πόλης
Κοινωνική σειρά 14 επεισοδίων των 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ2 τη Τετάρτη 9 Απριλίου 1986
Παραγωγή του Πέτρου Κοντραφούρη
Σενάριο του Βαγγέλη Κατσάνη
Σκηνοθεσία του Πολ Σκλάβου
Ηθοποιοί Γιάννης Πετρόπουλος, Γιάννης Σαββαϊδης, Μαρία Τσακαλίδου, Βασίλης Κολοβός, Μανώλης Δεστούνης, Κώστας Τσάκωνας, Νίκος Γαροφάλου, Σπεράντζα Βρανά
…Ένας νέος σε μια επαρχιακή πόλη παρακινείται από τα γεμάτα ενθουσιασμό
γράμματα του αδελφού του κι έρχεται στην Αθήνα. Πιάνει δωμάτιο σε μ
ια λαϊκή πανσιόν και παρ΄ ότι τα πράγματα δεν ανταποκρίνονται στα όνειρα που έκανε, πιάνει δουλειά ως βιομηχανικός εργάτης. Γρήγορα ερωτεύεται τη πολύπειρη ερωτικά κόρη της ιδιοκτήτριας της πανσιόν, για την οποία ακούγονται διάφορα και τελικά μπλέκεται άθελά του με μια υπόθεση διακίνησης ναρκωτικών και καταλήγει στη φυλακή….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

''ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΡΥΔΙΑ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Σκληρά καρύδια
Διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος της Ε. Βαλαβάνη
Κοινωνικό σίριαλ 8 επεισοδίων των 45 επεισοδίων
Πρεμιέρα στην ΕΡΤ1 την Τρίτη 28 Ιουλίου 1983
Παραγωγή της Αθηνάς Τζομπανάκη
Σενάριο και σκηνοθεσία ου Φράνσις Κάραμποτ
Ηθοποιοί Νίκος Γαλανός (Στέφανος Ανδρέου), Στράτος Παχής (διευθυντής φυλακών), Νέλλη Σακελλάρη (κοινωνική λειτουργός), Άννα Γεραλή (Άννα), Θανάσης Κατσίκας, Σπύρος Μπιμπίλας, Πάρις Κατσίβελος.
…Μετά από μια άγρια εξέγερση ανήλικων κρατουμένων σ΄ ένα σωφρονιστήριο, καταφθάνει ένας ιδεολόγος δημοσιογράφος ο οποίος με τη βοήθεια της κοινωνικής λειτουργού του ιδρύματος, διερευνά τα αίτια της εξέγερσης και τις συνθήκες διαβίωσης των ανηλίκων….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

SPANISH CIVIL WAR - ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ

Ισπανικός Εμφύλιος
Ο Ισπανικός Εμφύλιος, ο οποίος διήρκησε από τις 17 Ιουλίου 1936 μέχρι τη 1 Απριλίου 1939, ήταν ο πόλεμος μεταξύ των Ισπανών Εθνικιστών υπό την καθοδήγηση του πραξικοπηματία στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο και των Δημοκρατικών Ισπανικών Δυνάμεων που καθοδηγούνταν από τον Πρόεδρο της 2ης Ισπανικής Δημοκρατίας Μανουέλ Αθάνια. Νικήτριες αναδείχθηκαν οι δυνάμεις του Φράνκο μετά από φριχτές σφαγές κατά αμάχων και ένοπλων τμημάτων της νόμιμης κυβέρνησης. Οι Δημοκρατικοί εφοδιάζονταν με όπλα και εθελοντές που προέρχονταν από την ΕΣΣΔ και την Κομμουνιστική Διεθνή. Η βοήθεια πάντως αυτή δεν ήταν συνεχής και σταμάτησε περί το 1938 όταν η ΕΣΣΔ άρχισε να αλλάζει την διπλωματική τακτική της και να ευνοεί μια μελλοντική συμμαχία με τον Χίτλερ. Κάπου 250 Έλληνες εθελοντές πολέμησαν στην Ισπανία. Οι εθνικιστές υποστηρίζονταν από την Φασιστική Ιταλία και την Ναζιστική Γερμανία οι οποίοι προσέφεραν συνεχώς και αδιάλειπτα το καλλίτερο ως τότε πολεμικό υλικό στον κόσμο και πολεμικά σώματα ελίτ , όπως η γερμανική Λεγεώνα Κόνδωρ και τα 'Ιταλικά Εθελοντικά Σώματα' που συχνά ενεργούσαν αυτόνομα στην πρώτη γραμμή του πυρός. Ήταν αυτή ακριβώς η βοήθεια που επέτρεψε στους εθνικιστές να φτάσουν στην τελική νίκη.
Το πολιτικό εύρος των Δημοκρατικών Δυνάμεων ήταν μεγάλο, από Φιλελεύθερους αστούς μέχρι Κομμουνιστές και Αναρχικούς επαναστάτες. Η κύρια δύναμή τους βρισκόταν στις αστικές και βιομηχανικές περιοχές, όπως η Αστούριας και η Καταλωνία, αλλά είχαν επίσης ισχυρά ερείσματα στους ακτήμονες. Μαζί τους τάχτηκαν και η εθνικιστική κυβέρνηση των Βάσκων αυτονομιστών.
Αντίθετα οι Εθνικιστικές Δυνάμεις είχαν περισσότερα ερείσματα στις αγροτικές περιοχές και στις ανώτερες και πλούσιες τάξεις. Βάση τους ήταν και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Ισπανίας αλλά και απλοί κακοποιοί που πολεμούσαν έμισθα.
Αν και ο πόλεμος κράτησε 3 χρόνια, οι βιαιότητες στην χώρα είχαν ξεκινήσει καιρό πριν. Ο αριθμός των θυμάτων είναι αμφισβητήσιμος και κυμαίνεται από 300.000 μέχρι 1.000.000 ανθρώπους. Πολλοί από αυτούς τους θανάτους οφείλονται σε μαζικές εκτελέσεις κατά συντριπτική πλειοψηφία από το στρατό του Φράνκο. Ο πόλεμος άρχισε με τη στάση του Φράνκο και άλλων στρατιωτικών εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης με αποτέλεσμα ξεσηκωμούς σε όλη την Ισπανία και τις αποικίες όπου η
Δημοκρατικοί εξεγείρονταν εναντίον της Εκκλησίας που την θεωρούσαν φορέα της παλαιάς τάξης πραγμάτων.
Στην διάρκεια αυτών των εξεγέρσεων θανατώθηκαν 12 Αρχιεπίσκοποι, 238 Μοναχές 2.365 Μοναχοί και 4.184 Παπάδες. Μεγαλοϊδιοκτήτες και βιομήχανοι έγιναν επίσης στόχοι επιθέσεων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου οι Εθνικιστές οργάνωσαν μεγάλο πρόγραμμα δολοφονίας, βιασμού και βασανισμού πολιτικών αντιπάλων του
Φρανθίσκο Φράνκο. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου η Γερμανική ναζιστική αεροπορία (Luftwaffe) και η Ιταλική βομβάρδισαν πολλές πόλεις και χωριά. Ανάμεσα τους και τη βασκική πόλη Γκερνίκα (Guernica/Gernika), την οποία ισοπέδωσαν στις 26 Απριλίου 1937 σκοτώνοντας μόνο αμάχους. Ο Πάμπλο Πικάσσο, συγκλονισμένος από τη φρίκη της καταστροφής, ζωγράφισε τον ομώνυμο διάσημο πίνακά του και τον εξέθεσε για πρώτη φορά στο ισπανικό περίπτερο της Διεθνούς Έκθεσης του Παρισιου του 1937. Ο πίνακας έγινε σύμβολο διαμαρτυρίας ενάντια στη βία και τον πόνο του πολέμου και του φασισμού. Από τότε δε, μετά από επιθυμία του Πάμπλο Πικάσσο, ο πίνακας δε θα πάει στη Μαδρίτη παρα μόνο όταν εγκατασταθεί η Δημοκρατία στην Ισπανία ξανά, δηλαδή όταν θα πάψει και το τελευταίο κατάλοιπο απολυταρχικών καθεστώτων, η Βασιλεία. Η Διπλωματία που έκρινε τον πόλεμο
Ο πόλεμος αυτός δεν κρίθηκε ωστόσο από τις εσωτερικές διαμάχες της Ισπανίας. Υπήρξε αποτέλεσμα των διπλωματικών ανταγωνισμών της προπολεμικής περιόδου (1923-1936) στην Ευρώπη τόσο ώστε κατά πολλούς ο 2ος ΠΠ πρακτικά ξεκίνησε στην Ισπανία με τους ίδιους πάντα πρωταγωνιστές στο παρασκήνιο, ενώ η αρχή του 2ου ΠΠ ακολουθεί μόλις 6 μήνες μετά την λήξη του Ισπανικού Εμφύλιου.
Η εμφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης σε θέση ισχύος και με άμεση επιρροή στα φτωχά εργατικά στρώματα σχεδόν παντού στην Ευρώπη του μεσοπολέμου που τυραννιόταν απ την οικονομική κρίση , ώθησε την Αγγλία και την Γαλλία σε κρυφή υποστήριξη των φασιστικών δυνάμεων στην Ιταλία και Γερμανία η οποία εκφράστηκε έντονα μέσω της "Πολιτικής Κατευνασμού" (‘Appeasement’) μέρος της οποίας ήταν και η ανοχή του Γερμανικού επανεξοπλισμού και η ανακατάληψη του Σάαρ , κατά παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών που με ένοχη σιωπή αποδέχτηκαν Αγγλοι και Γάλλοι. Σήμερα είναι περισσότερο γνωστό ότι ταυτόχρονα υπήρξε και καθαρή οικονομική υποστήριξη από εταιρείες Αγγλικές , Γαλλικές και Αμερικανικές οι οποίες είχαν επενδύσεις στην Γερμανία, λόγω του ιδιαίτερα φτηνού εργατικού δυναμικού της Γερμανίας μετά την καταστροφή της στον 1ο ΠΠ (Οι πηγές αφθονούν σήμερα στο διαδίκτυο).
Μετά την πτώση της δικτατορίας του Πρίμο Ντε Ριβέρα και την αποπομπή του Βασιλέα Αλφόνσου 8ου , με εκλογές , η Ισπανία του 1936 μπήκε σε μια συνήθη δημοκρατική διαδικασία όπως και κάθε άλλη χώρα σε παρόμοια περίπτωση. Στην πρώτη τότε δημοκρατική κυβέρνηση πρωτοστατούσαν Κεντρο-Δεξιοί και Σοσιαλιστές , όπως και με τα σημερινά κόμματα στην Ισπανία, το δε Σοσιαλιστικό Κόμμα φέρει ακριβώς την ίδια ονομασία με το κόμμα που σή
μερα (2008) είναι στην κυβέρνηση (PSOE). Οι Κομμουνιστές ήταν μόλις το 3% του εκλογικού σώματος. Οι στρατιωτικοί που είχαν συνηθίσει επί κάπου 200 χρόνια τα πραξικοπήματα επιχείρησαν δύο τέτοια μέσα στην περίοδο 1931-35 τα οποία και απέτυχαν. Στο πρώτο από αυτά ο στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο δεν συμμετείχε καν και στο δεύτερο εντάχθηκε την τελευταία στιγμή με πρόσκληση από την χούντα που διοικούσε ο στρατηγός Εμίλιο Μόλα που ήταν και ο κύριος οργανωτής και των δύο. Ο Φρανθίσκο Φράνκο επελέγη γιατί ήταν πρώην διοικητής της Ισπανικής Λεγεώνας των Ξένων και είχε επιρροή στα στρατεύματα αυτά που ήταν ιδιαίτερα αξιόμαχα. Αλλά το δεύτερο αυτό κίνημα απέτυχε στην Μαδρίτη και Βαρκελώνη εκεί που βρισκόταν το κλειδί της διοίκησης της Ισπανίας και τελικά οι 4 στρατηγοί της Χούντας είτε συνελήφθησαν είτε έμεναν παγιδευμένοι σε μικρές περιοχές χωρίς ελπίδα να επεκτείνουν την δράση τους. Μόνο ο
Φρανθίσκο Φράνκο βρέθηκε μόνος του στις Κανάριες Νήσους ανεμπόδιστος να επικρατήσει αν και χωρίς κανένα μέσο να προωθηθεί στην ενδοχώρα.
Ο Εμφύλιος Ισπανικός Πόλεμος δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ αν δεν υπήρχαν οι εξωτερικοί παράγοντες που έτρεξαν αμέσως να επέμβουν στρατιωτικά και διπλωματικά υπέρ των Εθνικιστών. Έτσι ο
Φρανθίσκο Φράνκο
χωρίς να διαθέτει κανένα μεταφορικό ή άλλο οικονομικό μέσο να συνεχίσει το πραξικόπημα βρέθηκε να μεταφέρεται στις Ισπανικές αποικίες της Β. Αφρικής με αγγλικό αεροπλάνο για να ηγηθεί τις ισπανικής Λεγεώνας των Ξένων , να αποβιβάζει τον στρατό στην ενδοχώρα με γερμανικά αεροπλάνα ενώ την ίδια ώρα τον ενίσχυαν ιταλικά συντάγματα , αεροπλάνα και πυροβολικό που κατέφθαναν στην Σεβίλλη. Άφθονη επίσης οικονομική βοήθεια εισέρρεε μέσω της γείτονος δικτατορικής Πορτογαλίας του Σαλαζάρ οι πηγές της οποίας προέρχονταν από κεφαλαιούχους Ισπανούς και μη , με χρήματα που βρίσκονταν σε τράπεζες του Λονδίνου. (Βλέπε : Arms for Spain , The untold story of the Spanish Civil War , συγγραφέας Gerald Howson και The Battle for Spain , συγγραφέας Antony Beevor). Στην συνέχεια αμερικανικά εμπορικά πλοία τον εφοδίαζαν με πετρέλαιο και μεταφορικά οχήματα, τα οποία η Αμερικανική κυβέρνηση χαρακτήριζε ως 'μη πολεμικό υλικό' - φυσικά πρόκειται για υλικό που χρησιμοποιήθηκε άμεσα σε πολεμικές επιχειρήσεις.
Και οι 3 αυτές χώρες ωστόσο τάχθηκαν διπλωματικά υπέρ της Μή Επέμβασης πράγμα που τους βοηθούσε να εξουδετερώνουν κάθε αναγνώριση της κατάστασης και άρα και κάθε βοήθεια προς την επίσημη και νόμιμη Δημοκρατική Ισπανική Κυβέρνηση. Στην ΚΤΕ η Άγγλοι αντιστάθηκαν πεισματικά να αναγνωρίσου
ν ότι μια χώρα μέλος είχε δεχτεί επίθεση από ξένα στρατεύματα και αρνήθηκαν ακόμα και να εξετάσουν τα στοιχεία των ταυτοτήτων Ιταλών στρατιωτικών που στο μεταξύ είχαν συλληφθεί και τα στοιχεία τους είχαν προσκομίστηκαν από την νόμιμη ισπανική κυβέρνηση. Έτσι καθίσταται σαφής η μεροληπτική τους στάση υπέρ του Φράνκο. Η αγγλική ειδικά εξωτερική πολιτική της εποχής εκείνης ήταν φανατικά αντισοσιαλιστική και εξαιρετικά προσεκτική με την οποιαδήποτε εξέλιξη θα μπορούσε να την θίξει στα στρατηγικά σημεία της Αυτοκρατορίας , εν προκειμένω το πέρασμα του Γιβραλτάρ και τη Δυτική Μεσόγειο. Ας σημειωθεί πάντως ότι το Βρετανικό Ναυαρχείο σε μυστική του έκθεση τόνιζε τους φόβους του από μια παρουσία των Γερμανο-Ιταλών στην Ισπανία σε ενδεχόμενο μελλοντικό πόλεμο στον οποίο θα εμπλεκόταν και η Αγγλία , αλλά η εξωτερική πολιτική της Αγγλίας την εποχή εκείνη υπαγορεύονταν από εξαιρετικά κοντόφθαλμα άτομα τα οποία έπαιζαν όλα τους τα επιχειρήματα στην δυνατότητα ελέγχου των δύο δικτατόρων με διπλωματικές 'αντιπαροχές' οι οποίες όμως άνοιξαν υπερβολικά επικίνδυνα την όρεξη των Χίτλερ-Μουσολίνι για νέες απαιτήσεις. Η τακτική αυτή θεωρείται σήμερα υπεύθυνη όχι μόνο για την τύχη της Ισπανίας αλλά ακόμα και για την ουσιαστική πρόκληση του ίδιου του 2ου ΠΠ (Βλέπε : Fateful Choices , συγγραφέας Ian Kershaw , Penguin Books , 2008)
Και ενώ αρχικά η υπεροπλία του Φρανθίσκο Φράνκο έδωσε την εντύπωση ότι θα επρόκειτο για μια 3μηνη εκστρατεία , η κακή στρατιωτική αντίληψη του ίδιου και πιθανόν οι εσωτερικές σκοπιμότητες εντυπωσιασμού με σκοπό να αναλάβει την πλήρη αρχηγία του πραξικοπήματος, η οποία ανήκε πάντα στον στρατηγό Μόλα , έκαναν το μέτωπο να βαλτώσει ειδικά όταν η Σοβιετική Ένωση απάντησε με
σημαντική βοήθεια σε υλικό και εθελοντές πιλότους - Σεπτέμβρης 1936 - η οποία απέτρεψε την κατάληψη της Μαδρίτης. Ακολούθησε μια πολύχρονη κυκλωτική κίνηση στην υπόλοιπη περιοχή της Ισπανίας που του απαίτησε πολύ χρόνο αλλά και πολύ υλικό κάνοντάς τον να ζητά ολοένα και περισσότερη βοήθεια.
Είναι ιστορικά άξιο αναφοράς ότι οι Χίτλερ – Μουσολίνι , πρώτοι τον κατέκριναν σαν ανίκανο στρατιωτικό , κι έφτασαν μάλιστα να σκεφτούν σοβαρά να τον εγκαταλείψουν στην τύχη του γιατί η βοήθεια εκείνη τους κόστιζε πολύ τόσο σε υλικό για τα άλλα σχέδια που είχαν για την Ευρώπη αλλά και σε δυσφήμιση γιατί ο στρατός των ΄αγροτο-εργατών΄ της Δημοκρατικής Ισπανίας είχε κολλήσει στο πεδίο της μάχης τους επίδοξους κατακτητές της Ευρώπης. Τελικά γ
ια λόγους γοήτρου αλλά και από τον φόβο της Αγγλίας για μια ‘Σοσιαλιστική Ιβηρική Χερσόνησο’ αποφασίστηκε η ενίσχυση μέχρι τέλους του Φρανθίσκο Φράνκο ώστε να τερματίζεται εκείνη η 3ετής διπλωματική ανωμαλία. Στις τελευταίες μάχες που έγιναν γύρω απ την Βαρκελώνη και την Καταλονία η νίκη κρίθηκε αποκλειστικά από την υπεροπλία των Γερμανο-Ιταλών ειδικά σε θωρακισμένα , πυροβολικό και αεροπορία έναντι στην απελπιστική ένδεια των δημοκρατικών δυνάμεων.
Ανταμοιβή στις ΄προσφορές΄ Χίτλερ για την επέμβαση στην Ισπανία φαίνεται ότι ήταν η Τσεχοσλοβακία, που η τύχη της παίχτηκε μυστικά στο ίδιο διπλωματικό 'διακανονισμό' με την Ισπανία , ήδη απ το φθινόπωρο του 1938, παρά τις εναγώνιες προσπάθειες των δημοκρατικών ηγετών στην Ισπανία να τους δοθεί βοήθεια και πίστωση χρόνου. Η τελευταία δημοκρατική κυβέρνηση βλέποντας τον 2ο ΠΠ που πλησίαζε ήλπιζε ότι αν τους βοηθήσουν να αντέξουν ως το φθινόπωρο του 1939 υποχρεωτικά θα απολάμβαναν ,όντας στο αντιχιτλερικό στρατόπεδο, την επίσημη αναγνώριση που οι ΄Μεγάλες Δημοκρατίες΄ της Ευρώπης τους είχαν επίτηδες αρνηθεί. Όντως τον Σεπτέμβρη 1939 ο 2ος ΠΠ ξεκίναγε αλλά η Δημοκρατική Ισπανία είχε καταθέσει τα όπλα τον Απρίλη του ίδιου χρόνου ενώ Αγγλία και Γαλλία είχαν ήδη αναγνωρίσει λίγες μέρες πριν τον Φράνκο σαν τον επίσημο εκπρόσωπο της Ισπανίας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

MARTIN TORRIJOS - ΜΑΡΤΙΝ ΤΟΡΙΧΟΣ

Μαρτίν Τορίχος
Ο Μαρτίν Τορίχος (Martín Erasto Torrijos Espino) είναι πολιτικός του Παναμά. Εξελέγη πρόεδρος της χώρας το 2004 έπειτα από τη νίκη του κόμματός του και των εταίρων του στις γενικές εκλογές εκείνης της χρονιάς και ορκίστηκε στο ύπατο αξίωμα για την περίοδο 2004-2009. Ανήκει στο Επαναστατικό Δημοκρατικό Κόμμα {PRD).
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Τσιτρέ της επαρχίας Ερέρα, στις 18 Ιουλίου του 1963. Είναι γιος του ντε φάκτο Προέδρου (1968-78) της χώρας, Ομάρ Τορίχος Ερέρα (Omar Torrijos Herrera). Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Τέξας (Texas A&M University). Έκανε επίσης σπουδές στη βορειοδυτική στρατιωτική ακαδημία του Αγίου Ιωάννη, στο Γουινσκόνσιν των ΗΠΑ. Είναι παντρεμένος, με τρία παιδιά.
Πρόεδρος
Επί προεδρίας του Ερνέστο Πέρες Μπαγιαδάρες (1994–1999) ήταν Υφυπουργός Εσωτερικών και Δικαιοσύνης. Ως υφυπουργός πέτυχε την υπογραφή νόμου με βάση τον οποίο ιδιωτικοποιήθηκαν όλες οι εταιρείες παροχής ύδρευσης στη χώρα. Στη συνέχεια το Δημοκρατικό Επαναστατικό Κόμμα επανέφερε ξανά τον παλαιό νόμο. Στις προεδρικές εκλογές του 1999 ήταν υποψήφιος του Δημοκρατικού Επαναστατικού Κόμματος (PRD), ηττήθηκε όμως από τη Μιρέγια Μοσκόσο του κόμματος Arnulfista, ο σύζυγος της οποίας είχε ανατραπεί σε πραξικόπημα από τον πατέρα του Τορίχος το 1968.
Εξελέγη Πρόεδρος της χώρας στις 2 Μαΐου του 2004, ως υποψήφιος του PRD, στα πλαίσια συνασπισμού με άλλο μικρότερο κόμμα. H ονομασία του συνασπισμού ήταν "Νέα Πατρίδα" (Patria Nueva). Εξελέγη με περίπου 47% των ψήφων, με διαφορά 17 ποσοστιαίων μονάδων από τον κύριο αντίπαλό του υποψήφιο, Γκιγιέρμο Εντάρα (Guillermo Endara), πρώην Πρόεδρο της χώρας. Ο Τορίχος ανέλαβε καθήκοντα την 1η Σεπτεμβρίου του 2004.
Προεδρία
Η κυβέρνηση του Τορίχος εστίασε σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις και η κοινωνική ασφάλεια. Επίσης, προώθησε το σχέδιο για την επέκταση της Διώρυγας του Παναμά, η οποία εγκρίθηκε σε εθνικό δημοψήφισμα, στις 22 Οκτωβρίου του 2006, με βάση το Σύνταγμα. Η πρόταση εγκρίθηκε με 78% υπέρ.
Το Νοέμβριο του 2006 κάλεσε ενεργά τις ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο. Στα τέλη Απριλίου του 2008 συναντήθηκε στην Κούβα με τον Ραούλ Κάστρο και συζήτησε το θέμα υπογραφής μιας συμφωνίας για την ενέργεια. Το 2009 τον διαδέχθηκε στην προεδρία ο Ρικάρδο Μαρτινέλι.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

JANE AUSTEN - ΤΖΕΙΝ ΟΣΤΕΝ

Τζέιν Όστεν
Η Τζέιν Όστεν (Αγγλικά: Jane Austen) (16 Δεκεμβρίου 1775 - 18 Ιουλίου 1817) είναι μία από τις πιο δημοφιλείς και πολυδιαβασμένες μυθιστοριογράφους της αγγλικής λογοτεχνίας. Από το 1811 έως το 1815 γράφοντας τα μυθιστορήματα Λογική και ευαισθησία (1811), Περηφάνια και προκατάληψη (1813), Μάνσφιλντ Παρκ (1814) και Έμμα (1815) καθιερώθηκε ως συγγραφέας. Επίσης έγραψε τα Αββαείο του Νορθάνγκερ και την Πειθώ τα οποία δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό της το 1817.
Τα έργα της Όστεν είναι μέρος της μετάβασης προς το ρεαλισμό του δέκατου-ένατου αιώνα. Οι πλοκές των έργων της αν και κατά βάση κωμικές, υπογραμμίζουν την εξάρτηση των γυναικών από το γάμο προς εξασφάλιση κοινωνικού κύρους και οικονομικής ασφάλειας.
Κατά τη διάρκεια της ζωής της, τα έργα της Όστεν της έφεραν λίγη δόξα και λίγες θετικές κριτικές. Οι κριτικές ήταν λιγόλογεςκαι αναφέρονταν κυρίως σε επιφανειακά χαρακτηριστικά του έργου της, όπως τα ηθικά διδάγματα. Κατά τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, τα μυθιστορήματα της έχαιραν το θαυμασμό μόνο μιας λογοτεχνικής ελίτ. Ένας λόγος γι' αυτό ήταν ότι έγραφε ανώνυμα. Εντούτοις, η δημοσίευση ενός απομνημονεύματος για τη ζωή της από τον ανιψιό της το 1870 γνωστοποίησε την ταυτότητά της και εισήγαγε τη ζωή και τα έργα της στο ευρύτερο αγγλικό κοινό. Έως τη δεκαετία του 1940 η Όστεν είχε πλέον καθιερωθεί ως σπουδαία Αγγλίδα συγγραφέας.
Τα έργα της και η ζωή της έχουν αποτελέσει αντικείμενο πολλών κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών.
Η ζωή της
Η Τζέιν Όστεν γεννήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1775. Ο πατέρας της ήταν διδάκτωρ της Οξφόρδης και κληρικός. Είχε επτά αδέρφια, εκ των οποίων μόνο μία αδερφή, την Κασσάνδρα. Η Τζέιν και η Κασσάνδρα ήταν πολύ αγαπημένες. Πήγαν στο ιδιωτικό σχολείο μαζί και έζησαν μαζί μέχρι το θάνατο της Τζέιν.
Η οικογένεια έζησε στο Στήβεντον, στο Μπαθ, στο Σαουθάμπτον και στο Τσώτον. Εκεί η Τζέιν έδωσε την οριστική τους μορφή στα μυθιστορήματα Περηφάνια και Προκατάληψη και Λογική κι ευαισθησία και έγραψε τα Μάνσφιλντ Παρκ, Έμμα και Πειθώ.
Η Τζέιν Όστεν (όπως και η αδερφή της) δεν παντρεύτηκε ποτέ. Στα 27 της είχε δεχθεί την πρόταση ενός κληρονόμου πλούσιας οικογένειας αλλά την άλλη μέρα άλλαξε γνώμη. Σε επιστολή της προς μια ανηψιά της, που τη ρωτούσε πώς έπρεπε να αντιδράσει σε ανάλογη πρόταση, η Όστεν απάντησε ότι έπρεπε να δεχτεί μόνο αν υπήρχε αγάπη από τη μεριά της.
Η ταινία Becoming Jane παρουσιάζει σφοδρό έρωτα μεταξύ της Τζέιν Όστεν και του Ιρλανδού Τόμας Λεφρόυ. Παρότι η Τζέιν Όστεν αναφέρει φλερτ με τον Λεφρόυ σε κάποιες επιστολές της προς την αδελφή της, Κασσάνδρα, και παρότι ο ίδιος ο Λεφρόυ σε μεγάλη ηλικία παραδέχτηκε σε έναν ανιψιό του ότι στα νιάτα του ήταν ερωτευμένος με την Τζέιν Όστεν, δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να στηρίξουν την υπόθεση του εν λόγω κινμηματογραφικού έργου.
Η Τζέιν Όστεν πέθανε το 1817 έπειτα από πολύμηνη ταλαιπωρία από επώδυνη ασθένεια. Το σπίτι της στο Τσώτον είναι σήμερα μουσείο.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

MICHELANGELO MERISI DA CARAVAGGIO - ΙΚΕΛΑΝΤΖΕΛΟ ΜΕΡΙΖΙ ΝΤΑ ΚΑΡΑΒΑΤΖΙΟ

Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζιο
(29 Σεπτεμβρίου 1571 - 18 Ιουλίου 1610)

Βία και μεγαλείο
Οταν έφτασε στη Ρώμη, ο Μικελάντζελο Μερίζι ήταν ορφανός, φτωχός και απροστάτευτος και δεν είχε τίποτε εκτός από μια ήδη υπολογίσιμη ικανότητα στη ζωγραφική. Παρά το γεγονός ότι η ζωή του είχε ξεκινήσει μάλλον με καλούς οιωνούς - ο πατέρας του, Φέρμο Μερίζι, ήταν αρχιτέκτονας στην υπηρεσία του Μαρκησίου του Καραβάτζιο, από όπου προέρχεται και το παρωνύμιο του ζωγράφου - ο νεαρός επίδοξος καλλιτέχνης διέθετε πνεύμα τόσο ασυμβίβαστο που άγγιζε την ολοκληρωτική ασέβεια προς όλους και προς όλα.
Θεατρικός ρεαλισμός
Γεννήθηκε πιθανώς στο Μιλάνο περίπου το 1571 και μαθήτευσε κοντά στον ζωγράφο Σιμόνε Πετερτσάνο, φτάνοντας όμως στη Ρώμη, κάποια στιγμή ανάμεσα στο 1588 και στο 1592, ο Καραβάτζιο ένιωθε ήδη μια απέχθεια για την παράδοση. H ατμόσφαιρα της παρακμής στην οποία βρέθηκε από τη μία ταίριαζε στον χαρακτήρα του, από την άλλη αποτύπωνε το πόσο υποτιμημένη ήταν εκείνη την εποχή η έμφυτη δεξιότητά του. Αναγκάστηκε για λίγα χρόνια να εργαστεί για ζωγράφους πολύ λιγότερο ταλαντούχους από αυτόν, κάτι που προφανώς ενοχλούσε βαθύτατα τον οξύθυμο νεαρό και έτσι σπάνια έμενε σε ένα εργαστήριο για μεγάλο διάστημα.
Την πρώτη ευκαιρία για αναγνώριση την έδωσε στον Καραβάτζιο ο καρδινάλιος Φραντσέσκο ντελ Μόντε, πιθανώς το 1595. Οι σαράντα περίπου πίνακες που είχε ζωγραφίσει ως τότε ο Καραβάτζιο ήδη δείχνουν μια ευθύτητα και μια κλίση προς έναν θεατρικό ρεαλισμό, ώστε κάποιοι μελετητές πιστεύουν ότι τους ζωγράφισε κατευθείαν από το φυσικό. (Παρεμπιπτόντως, άλλοι μελετητές, με διαφορετικά ενδιαφέροντα, έχουν συχνά εγείρει εδώ ένα ζήτημα ομοφυλοφιλίας του ζωγράφου, καθ' ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους πρώτους πίνακες απεικονίζουν αγόρια στην εφηβεία.)
Τεράστιο σκάνδαλο
Ο εκρηκτικός χαρακτήρας τόσο της τέχνης του όσο και του ίδιου φάνηκε γρήγορα και μάλιστα με την πρώτη μεγάλη παραγγελία που δέχτηκε. Με τη μεσολάβηση του Ντελ Μόντε, ο Καραβάτζιο εξασφάλισε, το 1597, την παραγγελία για την εικονογράφηση του παρεκκλησίου Κονταρέλι στον ναό του Αγίου Λουδοβίκου των Γάλλων, στη Ρώμη. Επρόκειτο για τεράστιο σκάνδαλο. Απεικονίζοντας τρεις σκηνές από τη ζωή του Ευαγγελιστή Ματθαίου («Ο Αγιος Ματθαίος και ο άγγελος», «H κλήση του Αγίου Ματθαίου» και «Το μαρτύριο του Αγίου Ματθαίου»), ο Καραβάτζιο αγνόησε τους περισσότερους παραδομένους κανόνες για τέτοιες απεικονίσεις και επινόησε έναν δραματικό, σύγχρονό του ρεαλισμό, με παροιμιώδη σκληρότητα. Ειδικά στον πρώτο πίνακα, ο Ματθαίος απεικονίζεται όχι ως ευσεβής πατέρας αλλά ως κοινός αγρότης ή εργάτης - και μάλιστα με μια δόση αφέλειας ή βλακείας - ενώ ο άγγελος του σπρώχνει το χέρι για να γράψει το Ευαγγέλιο σαν να καθοδηγεί αναλφάβητο. Τόσο πολύ ενοχλήθηκε η Εκκλησία από αυτή την ερμηνεία του Καραβάτζιο ώστε ο ζωγράφος αναγκάστηκε να ξαναφτιάξει τον πίνακα.
Δεν ήταν η μόνη φορά. H ζωγραφική του Καραβάτζιο προκαλούσε συχνά την ενόχληση της Εκκλησίας, η οποία είχε αρχίσει να βρίσκει έναν απροσδόκητο σύμμαχο στον ισχυρό κύκλο των πιο ακαδημαϊκών ζωγράφων. Παρά τα σκάνδαλα όμως που προκάλεσαν και άλλοι πίνακες - όπως η «Παναγία με προσκυνητές» (ή η «Παναγία του Λορέτο») και ο «Θάνατος της Παρθένου» - ο Καραβάτζιο ήταν ήδη στην ηλικία των τριάντα ετών ο πιο ξακουστός από τους συγχρόνους του. Ευτυχώς, δεν ήταν μόνο η Εκκλησία ισχυρός παράγοντας στη Ρώμη της εποχής. Οι άνθρωποι της γνώσης, οι πιο προοδευτικοί καλλιτέχνες και οι πιο φωτισμένοι αξιωματούχοι θαύμαζαν τον Καραβάτζιο, ο οποίος ξαφνικά άρχισε να κατακλύζεται από παραγγελίες.
Αλλεπάλληλες συλλήψεις
H φήμη του μεγάλωνε, το ίδιο και τα εισοδήματά του, όμως φαίνεται πως ήταν αναπόφευκτο ο ατίθασος χαρακτήρας του να σφραγίσει, εκτός από την τέχνη του, και τη ζωή του. Μπορεί ο ζωγράφος να είχε καλύψει μεγάλη απόσταση από τα πρώτα χρόνια του στη Ρώμη, όμως δεν έπαψε ποτέ να έχει διαρκή προβλήματα με τον νόμο. Το 1600 ένας ζωγράφος τον κατηγόρησε για βιαιοπραγία, ενώ την επόμενη χρονιά ο Καραβάτζιο τραυμάτισε έναν στρατιώτη. Το 1603 φυλακίστηκε βάσει της διαμαρτυρίας ενός άλλου ζωγράφου. Το 1604 κατηγορήθηκε ότι εκσφενδόνισε μια πιατέλα με αγκινάρες στο κεφάλι ενός σερβιτόρου και λίγο αργότερα, την ίδια χρονιά, ότι πέταξε πέτρες σε μια στρατιωτική φρουρά. Τον Μάιο του 1605 συνελήφθη για κατάχρηση όπλων και τον Ιούλιο αναγκάστηκε να κρυφτεί για ένα διάστημα, επειδή είχε τραυματίσει κάποιον που υπερασπιζόταν τη μνηστή του. Τελικά την επόμενη χρονιά, κατά τη διάρκεια έντονης διαφωνίας για μια παρτίδα παλακόρντα (μορφή πρώιμου τένις), ο Καραβάτζιο σκότωσε κάποιον Ρανούτσιο Τομασόνι.
Τρομοκρατημένος - ίσως όχι τόσο από την πράξη του αλλά από τις πιθανές συνέπειές της - ο Καραβάτζιο εγκατέλειψε τη Ρώμη και περιπλανήθηκε αρκετά προτού καταλήξει πρώτα στη Νάπολη και ύστερα στη Μάλτα, στις αρχές του 1608. Αρχικά τον υποδέχτηκαν με τιμές, ως μεγάλος ζωγράφος που ήταν, και εκεί ο Καραβάτζιο ζωγράφισε ένα από τα πιο μεγάλα αριστουργήματά του, τον «Αποκεφαλισμό του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή» για τον Καθεδρικό Ναό της Βαλέτα. Ωστόσο, είτε επειδή έφτασε η είδηση για το έγκλημα που είχε διαπράξει στη Ρώμη είτε επειδή υπέπεσε σε νέα παραπτώματα, φυλακίστηκε για μία ακόμη φορά. Απέδρασε ωστόσο και κατέφυγε στη Σικελία.
Χάρη μετά θάνατον
Ο Καραβάτζιο όχι μόνο επινόησε ένα μοναδικό ύφος - τον βίαιο ρεαλισμό και τη δραματική φωτοσκίαση που αποκαλείται τενεμπρισμός - αλλά άφησε ανεκτίμητο κληροδότημα στους κατοπινούς δημιουργούς. Οι άμεσοι ακόλουθοί του - η πιο σημαντική από τους οποίους ήταν η Αρτεμισία Τζεντιλέσκι - ονομάστηκαν Καραβατζίστι, ενώ ίσως ο πιο σπουδαίος ζωγράφος που συνδέεται με την παράδοση του Καραβάτζιο είναι ο Ζορζ ντε Λα Τουρ. Δεν είναι δύσκολο όμως να δει κανείς στοιχεία του ύφους του στο έργο των μεγαλύτερων ίσως ύστερων δασκάλων της δυτικής ζωγραφικής, του Ντιέγκο Βελάσκες και του Ρέμπραντ.
H τύχη του ίδιου του Καραβάτζιο ήταν ολωσδιόλου διαφορετική από τη δόξα που του επεφύλαξε η Ιστορία. H απελπισμένη φυγή και περιπλάνησή του μπορούσαν να τερματιστούν μόνο με παπική χάρη, την οποία προσπαθούσαν να επιτύχουν για καιρό διάφοροι υποστηρικτές του. Ο ίδιος φαίνεται ότι είχε αποφασίσει να επιστρέψει αλλά τον πρόλαβε η πνευμονία και πέθανε στο Πορτ' Ερκολε της Τοσκάνης, τον Ιούλιο του 1610. H εντολή του Πάπα να δοθεί χάρη στον σπουδαίο ζωγράφο έφτασε τρεις ημέρες μετά τον θάνατό του.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.tovima.gr/

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

DURAN DURAN : ''THE WILD BOYS''

''Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΙΘΑΚΗ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Η τελευταία Ιθάκη
Κοινωνική σειρά 10 επεισοδίων των 30 λεπτών
Πρεμιέρα στην
ΕΡΤ1 τη Τρίτη 20 Μαίου 1986
Σενάριο της Κατερίνας Πλασαρά
Σκηνοθεσία του Κώστα Αριστόπουλου
Ηθοποιοί Κατερίνα Μαραγκού, Τάκης Εμμανουήλ. Μαρίκα Τζιραλίδου, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Έφη Σταμούλη, Χαρά Ρωμούδη.
…Γλυκόπικρες περιπέτειες, αγάπες κι έρωτες διάφορων τύπων και χαρακτήρων που εκπροσωπούν όλα τα κοινωνικά στρώματα και συγκεντρώνονται για να περάσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές σ΄ ένα ξενοδοχείο στο Πόρο….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

TREATY OF BUCHAREST - ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΥ

Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913)
Η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) είναι η συνθήκη ειρήνης που συνομολογήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1913 στο Βουκουρέστι, εξ ου και η ονομασία της, μεταξύ των Βασιλείων της Ελλάδας, της Ρουμανίας, της Σερβίας, και του Μαυροβουνίου αφενός και της Βουλγαρίας αφετέρου. Με τη συνθήκη αυτή δόθηκε τέλος στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο ακριβώς μετά την ήττα της Βουλγαρίας.
Προηγηθέντα της συνθήκης
Οι διαπραγματεύσεις της διάσκεψης για τη συνομολόγηση της συνθήκης αυτής διεξάχθηκαν στο Βουκουρέστι σ΄ έναν αγώνα προσδιορισμού των νέων συνόρων και ειδικότερα των Σερβο-Βουλγαρικών και των Ελληνο-Βουλγαρικών (στη Θράκη). Πριν όμως της σύγκλησης της διάσκεψης αυτής είχαν προηγηθεί οι ακόλουθες πολιτικές, διπλωματικές και άλλες στρατιωτικές ενέργειες:
Στις 26 Απριλίου (1913) ο Έλληνας Πρωθυπουργός Ε. Βενιζέλος ενημερώνει εγγράφως τον Στογιάν Δάνεφ περί μη ύπαρξης σχετικής συμφωνίας μεταξύ Σερβίας και Ελλάδος δηλώνοντάς του πως γενικά οι Έλληνες επιθυμούν να καταστήσουν την υπό κυριαρχία τους Θεσσαλονίκη ελεύθερο λιμένα και επιπρόσθετα πως αν επιχειρηθεί χωριστή συμφωνία με τη Βουλγαρία οι Έλληνες είναι πρόθυμοι να παύσουν να ενδιαφέρονται για τις Σερβο-Βουλγαρικές διαφορές που αφορούσαν το Μοναστήρι κ.ά. (Σημειώνεται πως την πρόταση αυτή του Βενιζέλου επικαλέσθηκε αργότερα ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός Ιβάν Γκέσωφ σε γαλλόφωνο βιβλίο που εξέδωσε προκειμένου ν΄ αποδείξη ότι η Ελλάδα τότε, στο Βουκουρέστι, δεν απαιτούσε κάνενα ζωτικό συμφέρον στη διανομή της Μακεδονίας).
Παράλληλα όμως ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός Γκέσωφ επιζητούσε πρώτα να επιλυθεί, με τη βοήθεια της ομόθρησκης Ρωσίας, η Σερβο-Βουλγαρική διαφορά προκειμένου στη συνέχεια να μείνη μόνο εκείνη με την Ελλάδα (κατά τις επιστολές Γκέσωφ - Σαζόνωφ).
Την ίδια περίοδο η Αυστροουγγαρία συμβουλεύει τη Βουλγαρία να λάβει υπόψης της την κατάσταση όπως εξελίχθηκε και να προβεί σε θυσίες προκειμένου να φθάσει σε συμφωνία με τη Ρουμανία.
Στο μεταξύ στις 19/30 Μαΐου 1913 υπογράφεται η Συνθήκη Λονδίνου (1913) σύμφωνα με την οποία όλα τα εδάφη δυτικά της "γραμμής Αίνου - Μηδείας", εκτός Αλβανίας, παραχωρούνται στους νικητές, καθώς και κάποια εδάφη της Θράκης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Διστροπώντας όμως οι Βούλγαροι να εκκενώσουν εδάφη που παραχωρούνταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ο Σουλτάνος διέταξε τον Ισμέτ πασά με τουρκικές δυνάμεις να εισβάλλει στα συγκεκριμένα κατεχόμενα υπό τη Βουλγαρία εδάφη και να ανακαταλάβει αυτά. Ο Ισμέτ πασάς όμως, προήλασε και πέραν της γραμμής Αίνου - Μηδείας καταλαμβάνοντας και την Αδριανούπολη.
Όταν όμως έγινε γνωστό ότι τούρκοι αιχμάλωτοι και μουσουλμανικοί πληθυσμοί σφαγιάζονταν σε αντίποινα από τους Βουλγάρους ο Σουλτάνος απείλησε έναρξη νέου πολέμου. (Σημειώνεται πως αντ΄ αυτού και μετά τη παρούσα συνθήκη ακολούθησαν η διμερής Βουλγαροτουρκική Συνθήκη Κωνσταντινούπολης (1913), και η Ελληνοτουρκική Συνθήκη Αθηνών (1913)).
Οι Μεγάλες Δυνάμεις
Η θέση των Μεγάλων Δυνάμεων όπως αυτή εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης των Βαλκανικών Βασιλείων στο Βουκουρέστι και ειδικότερα επί των ελληνικών αιτημάτων ήταν η ακόλουθη:
Τόσο πρώτη η Γερμανία όσο και η Γαλλία υποστήριξαν θερμά τις ελληνικές θέσεις και μάλιστα σε βαθμό που η δεύτερη εκ του γεγονότος αυτού να περιέλθει σε διπλωματική ψυχρότητα με τη σύμμαχό της Ρωσία.
Η Ρωσία αντίθετα υποστήριξε θερμά όλα τα αιτήματα της Βουλγαρίας, όπως τη παραχώρηση της Καβάλας κ.ά.
Αλλά και η Αυστροουγγαρία υποστήριξε επίσης τη Βουλγαρία, συγκεκριμένα ο υπουργός εξωτερικών της, κόμης Μπέτερχολντ, εξέφρασε την αδικία σε βάρος της Βουλγαρίας που επειχειρούνταν με την διαρρύθμιση των συνόρων της με την Ελλάδα και Σερβία προβάλλοντας λόγους τόσο εθνολογικούς όσο και οικονομικούς.
Τέλος η Αγγλία και η Ιταλία δεν εναντιώθηκαν αλλά ούτε και υποστήριξαν τα ελληνικά αιτήματα και ιδιαίτερα για τη παραχώρηση της Καβάλας στη Βουλγαρία. Αξίζει όμως ν΄ αναφερθεί η διπλωματική στάση της Αγγλίας όπως δηλώθηκε από τον πρέσβη της στον Ρουμάνο πρωθυπουργό και υπουργό των Εξωτερικών Μαγιορέσκου που είχε ως εξής:
"Οποιαδήποτε κι αν είναι η απόφαση της Συνδιάσκεψης αυτής του Βουκουρεστίου, η αγγλική Κυβέρνηση επιφυλάσσει στον εαυτόν της το δικαίωμα της αναθεώρησής της, προς υπεράσπιση των βρεταννικών συμφερόντων".
Επειδή στη θέση αυτή δεν συνέπραξαν το ίδιο και οι πρέσβεις της Γερμανίας, Γαλλίας και Ιταλίας, αναγκάσθηκε ο άγγλος πρέσβης να σπεύσει και ν΄αποσύρει έγκαιρα τη παράπάνω δήλωσή του ανακοινώνοντας σχετικά στον Μαγιορέσκου.
Η Συνθήκη
Γενικά η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) με την άμεση σχετικά συνομολόγηση και υπογραφή της υπήρξε πολύ σημαντική ιδιαίτερα στους Συμμάχους (Ελλάδα, Σερβία και Ρουμανία) δια της οποίας εκτός του ότι ορίσθηκαν τα σύνορα της ηττημένης Βουλγαρίας με τις όμορες σύμμαχες και νικήτριες Χώρες, ταυτόχρονα απετράπει και η όποια ανάμιξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε βαλκανικά πλέον ζητήματα, εκτός από της εκ μέρους της τελευταίας ανακατάληψη της Αδριανούπολης καθώς και τμημάτων της Ανατολικής Θράκης μέχρι τον ποταμό Έβρο. Πρόσθετα όμως για την Ελλάδα με τη συνθήκη αυτή άρχισε και να οριστικοποιείται και η ποθητή λύση ενός μεγάλου επίσης ζητήματος του Κρητικού που ακόμα χρονοτριβούσε.
Αν και η συνθήκη αυτή δεν συμπεριέλαβε διατάξεις σχετικά με τον καθορισμό συνόρων μεταξύ των νικητριών Χωρών εν τούτοις οι κύριες συνέπειες εξ αυτής της ήταν:
Η Σερβία να λάβει υπό τη κυριαρχία της όλη τη Βόρεια Μακεδονία μέχρι τη Ραντοβίτσα και τη Στρώμνιτσα περιλαμβάνοντας το Μοναστήρι και το μεγαλύτερο τμήμα του Βαρδάρη (Βαρντάσκας). Τα δε Ελληνο-Σερβικά σύνορα είχαν όμως καθορισθεί από συνελθούσα ειδική διμερή επιτροπή που συνέταξε ιδιαίτερο πρακτικό το οποίο και είχαν προσυπογράψει, επτά ημέρες πριν, στις 3 Αυγούστου 1913 οι Πρωθυπουργοί Ελευθέριος Βενιζέλος και Νικόλα Πάσιτς αντίστοιχα .
Τα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα (οροθετική γραμμή) σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης και του προσαρτημένου στη συνθήκη Πρωτοκόλλου της 17 Αυγούστου (1913) καθορίζονται ανατολικά μεν μεταξύ του όρους Μπέλες και των εκβολών του ποταμού Νέστου στο Αιγαίο, και βόρεια από εγγύς Στρωμνίτσας μέχρι όρους Μπέλες.
Η Ρουμανία μετά την επίθεση που ξεκίνησε η Βουλγαρία παρασυρόμενη από το πάθος πολεμικής λύσης, είχε εισβάλει στη Βουλγαρία από την οποία kαι προσάρτησε τη Βουλγαρική Δομβρουτσά.
Η δε Οθωμανική Αυτοκρατορία επανέκτισε την Αδριανούπολη και τμήματα της Α. Θράκης.
Αλλά και η Βουλγαρία αν και ηττημένη, διατήρησε το Μελένοικο και το Νευροκόπι στη βόρεια Μακεδονία καθώς και τη Δυτική Θράκη, εκτός της Καβάλας. Συνεπώς η Βουλγαρία, από τη Συνθήκη αυτή, εξήλθε πολλαπλά κερδισμένη τόσο σε έκταση, όσο και σε πληθυσμό. Συγκεκριμένα έστω και με τα εδάφη που της απέμειναν από εκείνα που είχε προσαρτήσει στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο έφθανε σε έκταση και πληθυσμό την Ελλάδα, υπερβαίνοντας και τη Σερβία.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΠΑΤΗΡ, ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ



Πατήρ, υιός και…πνεύμα
Σατιρική σειρά 30 επεισοδίων των 45 λεπτών
Πρεμιέρα στο MEGA τη Τρίτη 21 Νοεμβρίου 1989 Παραγωγή της Λιάνας Πατέρα
Σενάριο του Γιώργου Κωνσταντίνου
Σκηνοθεσία του Αντώνη Τέμπου
Ηθοποιοί Γιώργος Κωνσταντίνου (Δημήτρης), Τζοβάνα Φραγκούλη (Τζούλια), Σπύρος Παπαδόπουλος (Νίκος), Τάκης Παπαματθαίου, Θόδωρος Συριώτης, Τζόλυ Γαρμπή, Κάκια Παναγιώτου.
Αισθηματικά μπλεξίματα και συγκρούσεις λόγω του «χάσματος γενεών» που προκύπτουν από τη συγκατοίκηση ενός χωρισμένου πατέρα με το φοιτητή γιο του σ΄ ένα διώροφο σπίτι στη Φιλοθέη, στον επάνω όροφο του οποίου ζει μια νεαρή μουσικός…..

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998
VIDEO ΑΠΟ tsalk