LOUIS XVI - ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΙΣΤ'

Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας
Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ (γαλλικά: Louis XVI, γεννήθηκε Λουδοβίκος Αύγουστος, Louis Auguste, 23 Αυγούστου 1754 Βερσαλλίες-21 Ιανουαρίου 1793 Παρίσι) ήταν βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας από το 1774 έως το 1791, και βασιλιάς των Γάλλων από το 1791 έως το 1792. Ο μέλλων βασιλιάς Λουδιβίκος γεννήθηκε ως Λουδοβίκος Αύγουστος στο παλάτι των Βερσαλλιών και ήταν γιός του δελφίνου Λουδοβίκου, μοναδικού γιού του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΕ΄, και της συζύγου του Μαρίας Λεσζίνσκας. Αδελφός άλλων δύο μετέπειτα βασιλέων του Λουδοβίκου ΙΗ', και του Καρόλου του 10ου, πατέρας του τυπικά ανήλικου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΖ' που πέθανε στην φυλακή (1795).
Ο πατέρας του πέθανε σε ηλικία 35 ετών χωρίς πρίν τον βασιλιά πατέρα του χωρίς να μπορέσει να πάρει τον τίτλο. Η μητέρα του Μαρία Ιωσηφίνα της Σαξονίας (1731 - 1767) ήταν κόρη του Φρειδερίκου Αυγούστου Β' της Σαξονίας, βασιλιά της Πολωνίας. Ήταν ο μεγαλύτερος απο 8 παιδιά εκ των οποίων τα τρία πέθαναν σε βρεφική ηλικία. Οι γονείς του τον απαρνήθηκαν αφού λάτρευαν τον άλλον τους γιό Λουδοβίκο της Βουργουνδίας που πέθανε (1761) σε ηλικία 10 ετών. Δυνατό και υγιές παιδί είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την Αγγλική ιστορία και αστρονομία. Ο πρόωρος θάνατος του πατέρα του έφερε τεράστια κατάθλιψη στην μητέρα του που πέθανε και αυτή λίγο αργότερα απο την λύπη της. Τότε σε ηλικία 11 ετών ορίστηκε δελφίνος και διάδοχος του Γαλλικού θρόνου. Ο παππούς του βασιλιάς Λουδοβίκος 15ος απέτυχε να προετοιμάσει τον εγγονό του στον πολύ δύσκολο ρόλο του βασιλιά της Γαλλίας. Μετά τον θάνατο και τις μητέρας του τέθηκε αυτός και τα υπόλοιπα αδέλφια υπο την φροντίδα των άγαμων θείων τους Αδελαίδας, Βικτωρίας, Σοφίας και Λουίζας Μαρίας.
Βασιλιάς της Γαλλίας
Ο νέος βασιλιάς χαρακτηριζόταν απο αφηρημάδα που πολλοί την απέδιδαν στην ισχυρή μυωπία του ώστε μετά βίας μπορούσε να ξεχωρίσει ακόμα και το συνομιλητή του. Ήταν εξαιρετικά μελετηρός και τα ενδιαφέροντα του ήταν η ιστορία, η γεωγραφία, το ναυτικό και οι τέχνες. Το ναυτικό το έκανε προτεραιότητα της πολιτικής του, κάτι στο οποίο η χώρα του μειονεκτούσε σε σχέση με την μεγάλη της αντίπαλο την γειτονική Αγγλίας σχεδιάζοντας να ανατρέψει την δυσχερή Συνθήκη των Παρισίων. Το ενδιαφέρον του για το ναυτικό οφειλόταν και στον ενθουσιασμό του όταν είδε για πρώτη φορά τη θάλασσα. Κληρονόμησε απο τους προκατόχους του μιά κατάσταση στα ανάκτορα οπου ο βασιλιάς ήταν το επίκεντρο μιάς σειράς μεγαλοπρεπών εκδηλώσεων. Για να δημιουργήσει το σύστημα αυτό ο Λουδοβίκος ο 14ος στόχευε απειλώντας τους ευγενείς της αυλής να μειώσει το κύρος τους μπροστά στην απέραντη βασιλική ισχύ. Υπήρχε αυστηρό ιεραρχικό σύστημα με επικεφαλής τον ίδιο τον βασιλιά, και οποιαδήποτε προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης απο την βασιλική ισχύ κατέληγε σε αποτυχία. Ο Λουδοβίκος ο 16ος ως πεφωτισμένος μονάρχης στόχευε να ανατρέψει το συγκεκριμένο σύστημα, μειώνοντας την βασιλική ισχύ και δίνοντας περισσότερες εξουσίες στον λαό. Ήταν ο πρώτος Γάλλος μονάρχης που γνώριζε άπταιστα την αγγλική γλώσσα, και όλες τις ιδέες του διαφωτισμού. Ο στόχος του ήταν μια διαφωτιστική μοναρχία με Σύνταγμα στα πρότυπα του βασιλιά της Πρωσσίας Φρειδερίκου του 2ου. Αλλά η μοχθηρία της συζύγου του Μαρίας Αντουανέτας της οποίας ήταν πειθήνιο όργανο, και τον μελών του Κοινοβουλίου να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις αμαύρωσαν την εικόνα του. Ο λαός τον παρεξήγησε πολύ άδικα και δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τις καλές του προθέσεις. Από το γάμο του με την Αυστριακή πριγκίπισσα Μαρία Αντουανέτα (κόρη του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Α΄ της Αυστρίας και της Μαρίας Θηρεσίας) απέκτησε τα εξής τέκνα :
Μαρία Θηρεσία της Γαλλίας
Λουδοβίκος ΙΖ' της Γαλλίας (1785 - 1795)
Τα άλλα δύο παιδιά τους πέθαναν σε νηπιακή ηλικία πριν την έκρηξη της επανάστασης.
Ανατροπή και σύλληψη της βασιλικής οικογένειας
Στις 5/10/1789 ένα εξαγριωμένο γυναικείο πλήθος βάδισε στο παλάτι των Βερσαλλιών όπου ζούσε η βασιλική οικογένεια, και επιχείρησαν να σκοτώσουν την βασίλισσα που συσχετιζόταν με τον βασιλικό αυταρχισμό. Ολόκληρη η βασιλική οικογένεια μεταφέρθηκε απο το πλήθος αιχμάλωτη στο Παρίσι, στα ανάκτορα του Τουιλερί. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος παρόλα αυτά δέν ήταν τόσο αντιπαθής αφού συσχετιζόταν με πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές προοδευτικές αναμορφώσεις. Αρρώστησε όμως και άρχισε να υποφέρει όμως άσχημα απο κρίσεις αυπνοίας, που τον έφερναν σε σταδιακές κρίσεις παραλυσίας κάτι που εκμεταλλεύτηκε η δόλια και μισητή στον λαό Μαρία Αντουανέττα προκειμένου να εξασκήσει ολοκληρωτική εξουσία. Ταυτόχρονα οι επαναστάτες άρχισαν να αναζητούν τρόπους δημοκρατικής διακυβέρνησης και Συντάγματος. Το επαναστατικό τους κίνημα έδινε μήνυμα σε όλα τα Ευρωπαικά κράτη με παρόμοια καθεστώτα. Μερικοί ισχυροί άντρες όπως ο Μιραμπώ προσπαθούσαν μυστικά να επαναφέρουν τον βασιλιά σάν κυβερνήτη με ένα δημοκρατικό Σύνταγμα, αλλά ο ξαφνικός θάνατος του Μιραμπώ και η κατάπτωση του Λουδοβίκου εξασθένησαν αυτές τις προσπάθειες. Ο Λουδοβίκος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να δείξει οτι στηρίζει την δημοκρατική κυβέρνηση γιατί φοβόταν για την ζωή και την ασφάλεια της οικογένειας του που βρισκόταν αιχμάλωτη στον πύργο του Τουιλερί στο Παρίσι. Η Μαρία Αντουανέττα δεχόταν την ταπείνωση να έχει επαναστατικούς στρατιώτες για φύλαξη ακόμα και στο ίδιο της το δωμάτιο, ενώ της αρνήθηκε η παρουσία εξομολόγου. Ο Λουδοβίκος επιχείρησε να δραπετεύσει απο το Παρίσι μεταφέροντας την οικογένεια του στον ασφαλή πύργο του Μοντμεντί, στα ΒΑ Γαλλικά σύνορα ώστε να μπορεί να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις έχοντας την οικογένεια του σε ασφάλεια. Αναγνωρίστηκε όμως την τελευταία στιγμή σε μιά συναλλαγή, όπου ο έμπορος τον αναγνώρισε απο το νόμισμα που του έδωσε και είχε την μορφή του, και επέστρεψαν στην αιχμαλωσία στο Παρίσι.
Αποτυχία των ξένων δυνάμεων να τον επαναφέρουν
Οι άλλοι μονάρχες της Ευρώπης είδαν με μεγάλη δυσπιστία το επαναστατικό κίνημα στην Γαλλία διότι δικιολογημένα φοβόντουσαν και την δική τους θέση. Εξέφρασαν την συμπαράσταση τους στο βασιλικό ζεύγος με πρώτον απ'όλους τον ίδιο τον αδελφό της βασίλισσας Ρωμαίο αυτοκράτορα των Αψβούργων της Αυστρίας Λεοπόλδο τον 2ο. Ο Λεοπόλδος, και ο αυτοκράτορας της Πρωσσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β' σε συνεργασία με Γάλλους ευγενείς κήρυξαν (27/8/1791) την Συνθήκη του Πιλνίτζ που κήρυττε επίσημα το ενδιαφέρον των μοναρχών της Ευρώπης απέναντι στον Λουδοβίκο και την οικογένεια του. Στην πραγματικότητα ο Λεοπόλδος είχε βλέψεις και σε Γαλλικά εδάφη επωφελούμενος την αναστάτωση, με πρώτο στόχο την Αλσατία. Το επαναστατικό συμβούλιο απάντησε στέλνοντας ευγενείς στις Αυστριακές Κάτω χώρες προκειμένου να ξεσηκώσουν τον λαό και να προκαλέσουν προβλήματα στον αυτοκράτορα, κηρύσσοντας επίσημα τον πόλεμο στον Λεοπόλδο (20/4/1792) μετά απο μιά σειρά αποτυχημένων διαπραγματεύσεων με τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Φρανσουά Ντιμουριέ. Αλλά οι Γάλλοι στρατιώτες ήταν ανέτοιμοι για οποιαδήποτε μάχη. Ενώ προσπαθούσαν να αναδιοργανώσουν τον στρατό του, ο Πρωσσικός στρατός υπο την ηγεσία του δούκα Καρόλου Γουλιέλμου Φερδινάνδου επιτέθηκε στον Ρήνο στο Κομπλένζ και κατέλαβε εύκολα τα φρούρια της περιοχής. Τότε θεωρώντας τον εαυτό του νικητή έκανε την διακήρυξη του Brunswick (25/7) υπογεγραμμένη και απο τους Αυστριακούς σύμφωνα με την οποία ο βασιλιάς Λουδοβίκος 16ος επανερχόταν πλήρης απόλυτης εξουσίας στον Γαλλικό θρόνο, όπως και πρωτύτερα. Οι οποιοιδήποτε αμφισβητίες θα τιμωρούνταν με θάνατο.
Αποκεφαλισμός του βασιλιά και τρομοκρατία των Ιακωβίνων
Οι φανατικότεροι εχθροί του Λουδοβίκου η λεγόμενη "Κομμούνα" βρήκαν την διακήρυξη του Brunswick ως αφορμή να κατηγορήσουν το Λουδοβίκο για εσχάτη εθνική προδοσία της ίδιας της χώρας του από τους εχθρούς της. Ο λαός εξοργίσθηκε θανάσιμα με την βασιλική οικογένεια πολιόρκησε τα ανάκτορα των Τουιλερί όπου ζούσε και τους συνέλαβε. Αφού δικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες με την κατηγορία της εθνικής προδοσίας καταδικάστηκε σε θάνατο με αποκεφαλισμό, και οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα στις 21 Ιανουαρίου του 1793 με το υποτιμητικό για τον ίδιο ονοματεπώνυμο Λουδοβίκος Καπέτος. Πριν την καταδίκη του ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος είπε "ο Λουδοβίκος Καπέτος πρέπει να πεθάνει για να σωθεί η χώρα". Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου αποκεφαλίσθηκαν και οι ηγέτες των Γιρονδίνων. Μετά τον αποκεφαλισμό τους οι Ιακωβίνοι πήραν την εξουσία και επιδόθηκαν σε τυχοδιωκτικές εκτελέσεις των αντιπάλων τους καταδικάζοντας σε θάνατο μέσα σε έναν χρόνο 2.000 φιλομοναρχικούς. Η τρομοκρατία των Ιακωβίνων έληξε με την ανατροπή τους έπειτα από νέα λαϊκή επανάσταση , αυτή τη φορά εναντίον τους, και με τον αποκεφαλισμό του Ροβεσπιέρου (1794).
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ