Συμφωνία της ΚαζέρταςΗ συμφωνία της Καζέρτας υπογράφηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1944 ανάμεσα στην εξόριστη κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ελληνική κυβέρνηση, τις ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΑΜ και ΕΔΕΣ) και τις Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής. Σκοπός της συμφωνίας ήταν να καθορίσει τα θέματα τα σχετικά με τη δράση, τον έλεγχο και/ή τον αφοπλισμό των ένοπλων τμημάτων που είχαν δημιουργηθεί κατά την Κατοχή.
Ιστορικό
Το Σεπτέμβριο του 1944, λίγο πριν από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, στην Καζέρτα (Cazerta) της Ιταλίας, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στην οποία πήραν μέρος ο Βρετανός υπουργός Μέσης Ανατολής Χάρολντ Μακ Μίλαν, ο
αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων της Μεσογείου Μέτλαν Ουίλσον, ο Άγγλος στρατηγός Ρόναλντ Σκόμπυ και άλλοι Άγγλοι πολιτικοί και στρατιωτικοί, με μέλη της εξόριστης ως τότε ελληνικής κυβέρνησης και με τους στρατιωτικούς ηγέτες των ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων ΕΑΜ και ΕΔΕΣ. Στην ελληνική αντιπροσωπεία μετείχαν ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου με τέσσερις υπουργούς, τους εκπροσώπους της Αριστεράς Αλέξανδρο Σβώλο και Γιάννη Ζεύγο και τους Θεμ. Τσάτσο και Χ. Σγουρίτσα, καθώς και ο στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ στρατηγός Σαράφης και ο στρατιωτικός αρχηγός του ΕΔΕΣ Ναπολέων Ζέρβας. Στη σύσκεψη έλαβε μέρος επίσης και ο Κ. Δεσποτόπουλος, ως νομικός σύμβουλος του Στρατηγού Σαράφη.Ύστερα από μακρές συζητήσεις, στις 26 Σεπτεμβρίου 1944 υπογράφηκε συμφωνία, που υπήρξε καθοριστική για τις πολιτικές εξελίξεις στη μεταπολεμική Ελλάδα. Κατά τους όρους της συμφωνίας αυτής, όλες οι ανταρτικές δυνάμεις που δρούσαν στην Ελλάδα θα υπάγονταν στις διαταγές της ελληνικής κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας,
η οποία στη συνέχεια θα τις έθετε υπό τις διαταγές του στρατηγού Σκόμπυ. Οι στρατιωτικοί ηγέτες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ αναλάμβαναν την υποχρέωση να απαγορεύσουν στις ανταρτικές μονάδες οποιαδήποτε δράση που θα απέβλεπε στην κατάληψη της εξουσίας. Συγκεκριμένα για την Αθήνα, αναφερόταν ότι "ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ". Με την ίδια συμφωνία, τα ιδρυμένα από τις κατοχικές κυβερνήσεις Τάγματα Ασφαλείας θεωρήθηκαν όργανα του εχθρού.Οι ελληνικές ανταρτικές δυνάμεις θα σχημάτιζαν "Εθνικήν Ένωσιν, ίνα συντονίζουν την δράσιν των διά το καλύτερον συμφέρον του Αγώνος". Καθορίζονταν επίσης οι περιφέρειες και τα εδαφικά όρια εντός των οποίων θα δρούσε στο εξής ο ΕΔΕΣ και ο ΕΛΑΣ και γινόταν σχετική ειδική μνεία για την Αττική, την Πελοπόννησο και τη Θράκη. Διοικητής των στρατευμάτων της Αττικής διοριζόταν ο στρατηγός Σπηλιωτόπουλος, που θα ενεργούσε σε συνεργασία με τους αντιπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης στην Αθήνα. Αξιωματικός - σύνδεσμος θα προτεινόταν από τον Στρατηγό Σαράφη με την έγκριση της κυβέρνησης. Ο
Στρατηγός Σαράφης επίσης θα «υπεδείκνυε» τον αξιωματικό - διοικητή των ανταρτικών δυνάμεων Πελοποννήσου, τον οποίο θα βοηθούσε σύνδεσμος της αγγλικής αποστολής.Ανάλογες ρυθμίσεις συμφωνήθηκαν για τη Θράκη και τη Θεσσαλονίκη. Οι στρατιωτικοί διοικητές των περιοχών αυτών θα είχαν ως αποστολή την παρενόχληση της γερμανικής υποχώρησης, την εξουδετέρωση των γερμανικών φρουρών και την τήρηση του νόμου και της τάξης στα εδάφη που θα απελευθερώνονταν. Θα παρείχαν δε τη συνδρομή τους για την αποκατάσταση της πολιτικής εξουσίας και για την πρόληψη "επιβολής οποιασδήποτε ποινής και αδικαιολογήτου συλλήψεως".
Τα γεγονότα που ακολούθησαν, και κυρίως τα Δεκεμβριανά, εκτιμήθηκαν από ορισμένους ιστορικούς ως συνέπεια των όρων της συμφωνίας της Καζέρτας, για την οποία κυρίως η Αριστερά αλλά και μια μερίδα της Δεξιάς είχε διατυπώσει σοβαρές επιφυλάξεις.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου