HISTORIC CITY OF SUCRE (BOLIVIA) - Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΒΟΛΙΒΙΑ (ΣΟΥΚΡΕ)

Η ιστορική πόλη της Σούκρε
Στις 6 Αυγούστου 1825, στις αίθουσες του Πανεπιστημίου Σαν Φρανσίσκο Χαβιέρ ανακηρύχθηκε η δημοκρατία του Καράκας, η οποία από εκείνη τη στιγμή και μετά έγινε γνωστή στη Βολιβία προς τιμή του Σιμόν Μπολιβάρ, αρχιτέκτονα της ελευθερίας της χώρας και ήρωα όλης της Λατινικής Αμερικής. Πέντε ημέρες αργότερα, στις ίδιες αίθουσες η πρωτεύουσα της χώρας μετονομάστηκε Σούκρε. Η «Κάσα ντε λα Λιμπερτάδ» (σημερινή ονομασία του κτιρίου του πανεπιστημίου) είναι μια υπέροχη οικοδομή που κατασκευάστηκε πριν από το 1700 από την Εταιρία του Ιησού γύρω από ένα μεγάλο μοναστήρι για να γίνει κατοικία των ιεραποστόλων. Πάντως, από την η ημερομηνία της ανεξαρτησίας μέχρι το 1898, το κτίριο έγινε έδρα του βολιβιανού κοινοβουλίου, του νομοθετικού σώματος της χώρας.
Η Σούκρε είναι επίσης διάσημη επειδή υπήρξε η «πόλη με τις 4 ονομασίες». Εκτός από τη σημερινή της ονομαζόταν επίσης Σιουντάντ Μπλάνκα λόγω των λευκών κτιρίων της, Κάρκας από την ονομασία των ιθαγενών που κατοικούσαν την περιοχή και Λα Πλάτα, ονομασία που της δόθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1538 (ημερομηνία της ίδρυσής της) από τον Πέδρο ντε Ανθούρες, μαρκήσιο του Κάμπο Ρεδόνδο και οδηγό των στρατευμάτων του Φρανθίσκο Πιθάρο. Η πόλη – που κατασκευάστηκε στην τοποθεσία του χωριού των ιθαγενών Τσόκε-Τσάκα – ιδρύθηκε με εντολή του Πιθάρο για την εκμετάλλευση των ορυκτών αποθεμάτων στο Ποτοσί. Αποτέλεσε επίσης σταθμό για τις εξερευνήσεις στις χώρες που βρίσκονταν δυτικά των Άνδεων.
Από το 1552 έγινε επισκοπική έδρα και 7 χρόνια αργότερα ο Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας διέταξε τον οργανισμό «Αουντιένσια ντε Κάρκας» να κυβερνήσει την τεράστια περιοχή που περιλάμβανε την Παραγουάη, το νότιο Περού, τη βόρεια Χιλή, την Αργεντινή και τη Βολιβία. Το 1609 η πόλη αναβαθμίστηκε θρησκευτικά και έγινε έδρα αρχιεπισκοπής.
Τα χρόνια του 16ου αιώνα μιλούσαν ήδη για πληθυσμό αρκετών χιλιάδων, μεταξύ των οπίων περιλαμβάνονταν αγρότες, μεταλλωρύχοι, στρατιώτες, ιεραπόστολοι και έμποροι. Στις 27 Μαΐου 1624 ο Ιησουΐτης Χουάν ντε Φρίας Εράν ίδρυσε το πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο Χαβιέρ που μεταφέρθηκε στο μοναστήρι των Ιησουϊτών το 1767 όταν το Τάγμα εξορίστηκε από ολόκληρη την Αμερική. Στο νέο του κτίριο το πανεπιστήμιο έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην εκπαίδευση των πρωτοπόρων διανοουμένων που υποστήριζαν την ανεξαρτησία, όπως τη θεμελίωσε η ιδέα του Θωμά Ακινάτου για λαϊκή κυριαρχία.
Κατά τον 17ο αιώνα, η Λα Πλάτα ήταν το πιο σημαντικό πολιτικό, θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο στη δυτική Λατινική Αμερική. Σήμερα το ιστορικό κέντρο του αποτελεί τέλειο δείγμα ισπανικής αποικιοκρατίας και κυρίως η θρησκευτική τέχνη από τον 16ο αιώνα. Τα πιο σημαντικά κτίρια της πόλης βρίσκονται γύρω από την Πλάζα ντε Άρμας: η εκκλησία Μαγιόρ, το ανάκτορο του αρχιεπισκόπου, το Καπιτώλιο, η Ρεάλ Αουντιένσια και οι φυλακές. Πάντως, το παλαιότερο κτίριο στη Σούκρε είναι η εκκλησία του Σαν Λάζαρο, η κατασκευή της οποίας άρχισε το 1544. Η εκκλησία, που κατασκευάστηκε όχι πολύ μακριά από την τοποθεσία όπου λατρευόταν η τοπική θεότητα Τάνγκα-Τάνγκα, περιβάλλεται από στοές και έχει ένα παρεκκλήσιο δίπλα της στο οποίο γινόταν η πολιτική κατήχηση των γηγενών Ινδιάνων κατοίκων.
Το 1559 ξεκίνησαν οι εργασίες για τον καθεδρικό ναό, η μακρόστενη και αντιφατική κατασκευή του οποίου οδήγησε σε μια τάση αρχιτεκτονικών ρυθμών που εξαπλώθηκαν σε όλη την Λατινική Αμερική από τον 16ο μέχρι τον 18ο αιώνα: έχει διακοσμήσεις από την Αναγέννηση, νεοκλασικό κυρίως ναό και υπέροχες μπαρόκ εισόδους μέχρι την Καπίγια ντε λα Βιργιέν ντε Γουαδελούπε.
Η θρησκευτική αρχιτεκτονική της Σούκρε περικλείει και άλλες εκπλήξεις, όπως οι γοτθικοί εγκάρσιοι διάδρομοι στην εκκλησία του Σάντο Ντομίνγκο και η ανδαλουσιανή διακόσμηση στην εκκλησία του Σαν Μιγκέλ (1621) και του Σαν Φρανσίσκο (1581). Η εκκλησία του Σαν Μιγκέλ είναι ένα αριστούργημα αναγεννησιακής τέχνης, έντονα επηρεασμένη από τον κομψό ρυθμό μουντεχάρ που προέρχεται από τη μαυριτανική αρχιτεκτονική που εξαπλώθηκε σε όλη την Ισπανία με την έναρξη του 13ου αιώνα. Σε αντίθεση, η εκκλησία του Σαν Φρανσίσκο διαθέτει μια αξιοθαύμαστη συγχώνευση από ισπανικές και τοπικές διακοσμητικές παραδόσεις με τη χρήση στολιδιών μουντεχάρ, που περιλαμβάνουν οκτάγωνα, σημάδια και αστέρια σε κόκκινο, γαλάζιο και χρυσό που διακρίνονται στον κυρίως ναό, στα δύο παρεκκλήσια και στο πρεσβυτέριο.
Το 1898 η πρωτεύουσα της Βολιβίας μεταφέρθηκε στη Λα Παζ και η Σούκρε, που έχει σήμερα 150.000 κατοίκους, έγινε μια ήσυχη επαρχιακή πόλη.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»