Πολιτιστική περιοχή Λέντνιτσε Βάλτιτσε Σαράντα οκτώ χιλιόμετρα νοτίως του Μπρνο, στη λοφώδη ύπαιθρο της Μοραβίας υψώνεται ένας μιναρές, ένα νεοκλασικό κτίριο με ημικυκλική τοξωτή στοά, μια ρωμαϊκή αψίδα θριάμβου και μια κιονοστοιχία με κορινθιακά κιονόκρανα και κόγχες που περιέχουν ελληνικούς αμφορείς. Προφανώς πέρα από κάθε λογική, αυτά και άλλα κτίρια είναι ο «παραλογισμός» του Λέντνιτσε Βάλτιτσε, το οποίο εκτείνεται σε έκταση 200 χιλιομέτρων και αποτελεί τη μεγαλύτερη εξοχική περιοχή της Ευρώπης.
Η μεταμόρφωση της περιοχής άρχισε στα μέσα του 18ου αιώνα όταν η οικογένεια Λιχτενστάιν απέκτησε τις εδαφικές εκτάσεις γύρω από το χωριό Λέντνιτς και κατασκεύασε εκεί ένα φρούριο. Την εποχή εκείνη το έδαφος ήταν βαλτώδες και πλημμύριζε τακτικά από τη γειτνίασή του με τον ποταμό Ντίγιε. Διακόσια χρόνια αργότερα, με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια Λιχτενστάιν αναγκάστηκε να αποσυρθεί σε ένα μικρό πριγκιπάτο στα σύνορα Αυστρίας και Ελβετίας, αφήνοντας πίσω ένα εκπληκτικό πάρκο στο οποίο είχαν εγκαταλείψει αρχιτεκτονικά κοσμήματα και ένα μωσαϊκό από λίμνες, ποτάμια και κανάλια. Η περιοχή αυτή είχε κερδίσει την ονομασία «Κήπος του Παραδείσου».
Οι Λιχτενστάιν, ευγενής οικογένεια αυστριακής καταγωγής, αύξησαν την κτηματική περιουσία τους, χάρη στις διπλωματικές τους δραστηριότητες. Αυτό έγινε ιδιαιτέρως εμφανές το 1654, μετά το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου, όταν δήμευσαν από την προτεσταντική αριστοκρατία κοντινές περιοχές στη Βάλτιτσε (όπου υπήρχε ένα κάστρο) και στο Μπρέτσλαβ.
Κατά τον 16ο αιώνα, τα μεσαιωνικά φρούρια του Λέντνιτσε μετασχηματίστηκαν σε κάστρο ρυθμού Αναγέννησης που περιβαλλόταν από κήπο και έναν αιώνα αργότερα οι κτήσεις της οικογένειας έφτασαν στη μεγαλύτερη δόξα τους με τον Κάρολο Ευσέβιο Λιχτενστάιν, έναν ενθουσιώδη λάτρη των τεχνών. Ταξιδιώτης και συγγραφέας, ο Κάρολος Ευσέβιος έδωσε εντολή στον Γιόχαν Μπέρναρντ Φίσερ φον Έρλαχ να κατασκευάσει μια κατοικία μπαρόκ στο Λέντνιτσε που περιβαλλόταν από πάρκο, το οποίο σύμφωνα με τους κανόνες αισθηματικής της εποχής
αποτελείτο από 6 τμήματα στολισμένα με διαφορετικά επίπεδα και σιντριβάνια.
Για την ανακατασκευή του Βάλτιτσε προσέλαβε τον αρχιτέκτονα από την Τοσκάνη Ντομένικο Μαρτινέλι προκειμένου να συνεργαστεί με τον Φίσερ, όμως το σχέδιο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Το 1715 κατασκευάστηκε μια φαρδιά λεωφόρος μήκους 6 χιλιομέτρων περιστοιχισμένη από δέντρα για να ενώσει τις δύο ιδιοκτησίες. Οι γενεές των Λιχτενστάιν που ακολούθησαν συνέχισαν να εμπλουτίζουν τον περιβάλλοντα χώρο. Στα τέλη του 18ου αιώνα πρόσθεσαν έναν μιναρέ τουρκικού ρυθμού, ο οποίος με ύψος περίπου 60 μέτρα ήταν ο ψηλότερος μιναρές εκτός ισλαμικού κόσμου.
Κατασκεύασαν επίσης έναν οβελίσκο σε ανάμνηση της ειρήνης που είχε συναφθεί το 1797 μεταξύ του Ναπολέοντα και του αρχιδούκα Καρόλου των Αψβούργων, καθώς και ένα αντίγραφο του κατεστραμμένου μεσαιωνικού κάστρου που ονόμασαν Γιάνουβ Χραντ.
Κατά τον 19ο αιώνα ο σκοπός του Λέντνιτσε Βάλτιτσε σαν τόπου αναψυχής τονίστηκε με την κατασκευή ενός νεοκλασικού κυνηγετικού περιπτέρου, ενός παρεκκλησίου στο δάσος που ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Ουμβέρτο (προστάτη του κυνηγιού), των ιερών του Απόλλωνα και της Άρτεμης και του Νόβι Ντβουρ, ενός αγροκτήματος που πρόσφερε δυνατότητα βοσκής στα άλογα. Το ενδιαφέρον για την περιοχή αυξήθηκε ακόμη περισσότερο με τη δημιουργία ενός πάρκου ρομαντικού ρυθμού που περιέβαλε μια τεράστια λίμνη με 15 νησιά στα οποία κατοικούσαν σπάνια πουλιά.
Ο βοτανολόγος Φαν Ντερ Σκοτ πρόσθεσε 36.000 εξωτικά φυτά στα 118 ενδημικά είδη κωνοφόρων και 465 είδη φυλλοβόλων δέντρων. Αμέσως μετ
ά κατασκευάστηκε η Ορανζερί (θερμαινόμενος πορτοκαλεώνας) – η μοναδική στην Τσεχία – και το θερμοκήπιο, ενώ τα εσωτερικά του κάστρου του Λέντνιτσε διακοσμήθηκαν με νεοκλασικό ρυθμό.
Το τελευταίο κατασκευαστικό έργο ολοκληρώθηκε το 1926 όταν ιδρύθηκε ο πρώτος βιολογικός σταθμός στη Μοραβία στις ακτές μιας από τις λίμνες.
Σήμερα στο Λέντνιτσε Βάλτιτσε – μια περιοχή με πληθυσμό 2.400 ατόμων – συνεχίζονται τα έργα για τη διασφάλιση της συντήρησης των κτιρίων και του περιβάλλοντος, τα οποία λόγω της ομορφιάς τους, αποτελούν ένα από τα δημοφιλέστερα σημεία έλξης στην Τσεχία.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»
Η μεταμόρφωση της περιοχής άρχισε στα μέσα του 18ου αιώνα όταν η οικογένεια Λιχτενστάιν απέκτησε τις εδαφικές εκτάσεις γύρω από το χωριό Λέντνιτς και κατασκεύασε εκεί ένα φρούριο. Την εποχή εκείνη το έδαφος ήταν βαλτώδες και πλημμύριζε τακτικά από τη γειτνίασή του με τον ποταμό Ντίγιε. Διακόσια χρόνια αργότερα, με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια Λιχτενστάιν αναγκάστηκε να αποσυρθεί σε ένα μικρό πριγκιπάτο στα σύνορα Αυστρίας και Ελβετίας, αφήνοντας πίσω ένα εκπληκτικό πάρκο στο οποίο είχαν εγκαταλείψει αρχιτεκτονικά κοσμήματα και ένα μωσαϊκό από λίμνες, ποτάμια και κανάλια. Η περιοχή αυτή είχε κερδίσει την ονομασία «Κήπος του Παραδείσου».
Οι Λιχτενστάιν, ευγενής οικογένεια αυστριακής καταγωγής, αύξησαν την κτηματική περιουσία τους, χάρη στις διπλωματικές τους δραστηριότητες. Αυτό έγινε ιδιαιτέρως εμφανές το 1654, μετά το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου, όταν δήμευσαν από την προτεσταντική αριστοκρατία κοντινές περιοχές στη Βάλτιτσε (όπου υπήρχε ένα κάστρο) και στο Μπρέτσλαβ.
Κατά τον 16ο αιώνα, τα μεσαιωνικά φρούρια του Λέντνιτσε μετασχηματίστηκαν σε κάστρο ρυθμού Αναγέννησης που περιβαλλόταν από κήπο και έναν αιώνα αργότερα οι κτήσεις της οικογένειας έφτασαν στη μεγαλύτερη δόξα τους με τον Κάρολο Ευσέβιο Λιχτενστάιν, έναν ενθουσιώδη λάτρη των τεχνών. Ταξιδιώτης και συγγραφέας, ο Κάρολος Ευσέβιος έδωσε εντολή στον Γιόχαν Μπέρναρντ Φίσερ φον Έρλαχ να κατασκευάσει μια κατοικία μπαρόκ στο Λέντνιτσε που περιβαλλόταν από πάρκο, το οποίο σύμφωνα με τους κανόνες αισθηματικής της εποχής
αποτελείτο από 6 τμήματα στολισμένα με διαφορετικά επίπεδα και σιντριβάνια.Για την ανακατασκευή του Βάλτιτσε προσέλαβε τον αρχιτέκτονα από την Τοσκάνη Ντομένικο Μαρτινέλι προκειμένου να συνεργαστεί με τον Φίσερ, όμως το σχέδιο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Το 1715 κατασκευάστηκε μια φαρδιά λεωφόρος μήκους 6 χιλιομέτρων περιστοιχισμένη από δέντρα για να ενώσει τις δύο ιδιοκτησίες. Οι γενεές των Λιχτενστάιν που ακολούθησαν συνέχισαν να εμπλουτίζουν τον περιβάλλοντα χώρο. Στα τέλη του 18ου αιώνα πρόσθεσαν έναν μιναρέ τουρκικού ρυθμού, ο οποίος με ύψος περίπου 60 μέτρα ήταν ο ψηλότερος μιναρές εκτός ισλαμικού κόσμου.
Κατασκεύασαν επίσης έναν οβελίσκο σε ανάμνηση της ειρήνης που είχε συναφθεί το 1797 μεταξύ του Ναπολέοντα και του αρχιδούκα Καρόλου των Αψβούργων, καθώς και ένα αντίγραφο του κατεστραμμένου μεσαιωνικού κάστρου που ονόμασαν Γιάνουβ Χραντ.
Κατά τον 19ο αιώνα ο σκοπός του Λέντνιτσε Βάλτιτσε σαν τόπου αναψυχής τονίστηκε με την κατασκευή ενός νεοκλασικού κυνηγετικού περιπτέρου, ενός παρεκκλησίου στο δάσος που ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Ουμβέρτο (προστάτη του κυνηγιού), των ιερών του Απόλλωνα και της Άρτεμης και του Νόβι Ντβουρ, ενός αγροκτήματος που πρόσφερε δυνατότητα βοσκής στα άλογα. Το ενδιαφέρον για την περιοχή αυξήθηκε ακόμη περισσότερο με τη δημιουργία ενός πάρκου ρομαντικού ρυθμού που περιέβαλε μια τεράστια λίμνη με 15 νησιά στα οποία κατοικούσαν σπάνια πουλιά.
Ο βοτανολόγος Φαν Ντερ Σκοτ πρόσθεσε 36.000 εξωτικά φυτά στα 118 ενδημικά είδη κωνοφόρων και 465 είδη φυλλοβόλων δέντρων. Αμέσως μετ
ά κατασκευάστηκε η Ορανζερί (θερμαινόμενος πορτοκαλεώνας) – η μοναδική στην Τσεχία – και το θερμοκήπιο, ενώ τα εσωτερικά του κάστρου του Λέντνιτσε διακοσμήθηκαν με νεοκλασικό ρυθμό.Το τελευταίο κατασκευαστικό έργο ολοκληρώθηκε το 1926 όταν ιδρύθηκε ο πρώτος βιολογικός σταθμός στη Μοραβία στις ακτές μιας από τις λίμνες.
Σήμερα στο Λέντνιτσε Βάλτιτσε – μια περιοχή με πληθυσμό 2.400 ατόμων – συνεχίζονται τα έργα για τη διασφάλιση της συντήρησης των κτιρίων και του περιβάλλοντος, τα οποία λόγω της ομορφιάς τους, αποτελούν ένα από τα δημοφιλέστερα σημεία έλξης στην Τσεχία.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»
_garden.jpg){kind=link}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου