23 ΙΟΥΝΙΟΥ 1986: Α.Ε.Κ. - ΗΡΑΚΛΗΣ: ΤΟ ΜΠΑΡΑΖ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

23 Ιουνίου 1986. Α.Ε.Κ. - Ηρακλής: Το μπαράζ της ντροπής
Μετά την απόφαση-σκάνδαλο για την αφαίρεση βαθμών (λόγω της σύλληψης επ' αυτοφόρω παράγοντα της Α.Ε.Κ. από την Αστυνομία,νε δωροδοκεί ποδοσφαιριστές του Πανσερραϊκού) απ'το... επόμενο πρωτάθλημα (κι όχι υποβιβασμό όπως προβλεπόταν στη Β΄Εθνική), η ΑΕΚ με τον Ηρακλή ισοβάθμησαν στην 3η θέση με 36 βαθμούς. Η διοργανώτρια αρχή όρισε αγώνα μπαράζ που θα διεξαγόταν στο Βόλο στις 21/06/1986.
Ο Ηρακλής εξ'αρχής δεν ήθελε να κατέβει να αγωνιστεί, αλλά για να αποφύγει κυρώσεις (αφαίρεση βαθμών, τιμωρία έδρας) αναγκάστηκε να κατέβει.Ο Ηρακλής εμφανίστηκε με 9 παίκτες διαθέσιμους, καθώς η διοίκηση του Ηρακλή είπε πως οι παίκτες δεν ήξεραν για μπαράζ και είχαν ξεκινήσει τις διακοπές τους!).

Το παιχνίδι ξεκίνησε και μετά απ'τη συμπλήρωση 10 λεπτών αγώνα, εμφανίστηκε ο Ζήφκας, ο οποίος και μπήκε στον αγώνα! Ο Ηρακλής συνέχισε με 10.

Απο εκεί και πέρα άρχισε το γλεντοκόπι :

26ο λεπτό : Πιάς (ΑΕΚ) και Ζήφκας αποβάλλονται με απ'ευθείας κόκκινη κάρτα. Η ΑΕΚ συνεχίζει με 10, ο Ηρακλής με 9.

45ο λεπτό : Δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Καραΐσκο, αποβολή, ο Ηρακλής με 8 και ο Αλέφαντος χτυπιέται στον πάγκο.

47ο λεπτό : Ο Σαντεξής (στην μοναδική του συμμετοχή στο πρωτάθλημα) κάνει σκληρό φάουλ στο Τζίμη Πατίκα. Ο Πατίκας δε μπορεί να συνεχίσει (η ΑΕΚ έχει κλείσει τις αλλαγές της) και ο Σαντεξής αποβάλλεται με απ'ευθείας κόκκινη κάρτα. Η ΑΕΚ μένει με 9, ο Ηρακλής με 7

53ο λεπτό : Το σκορ είναι ακόμη 0 - 0 και ο Αδάμου θα τραυματιστεί και δε θα μπορέσει να συνεχίσει. Δεν υπάρχει άλλος παίκτης να πάρει τη θέση του, ο Ηρακλής μένει με 6 και ο διαιτητής διακόπτει τον αγώνα υπέρ της ΑΕΚ, για να κερδίσει έτσι η ΑΕΚ το εισητήριο της εξόδου - έστω "στα χαρτιά" - στο κύπελλο UEFA...
ΑΠΟ ΤΟ http://pesetero-blog.blogspot.com/

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΔΙΚΙΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΔΙΚΙΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ
Αγωνιστική περίοδος 1974 - 1975

Η υπόθεση των λουλουδιών την περίοδο 1974-’75 ταρακούνησε τον «Γηραιό». Στον ημιτελικό του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό (28/5/75) ήρθε η ήττα με κατεβασμένα χέρια. Οι Νικολούδης, Χαλιαμπάλιας και Ροκίδης ομολόγησαν ότι έγινε απόπειρα εξαγοράς τους από παράγοντες του Παναθηναϊκού (Αντώνης Μαντζαβελάκης μέσω του προέδρου Απόστολου Νικολαίδη) για να έχουν μειωμένη απόδοση. Στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η αποστολή του Ηρακλή ήρθαν τρεις ανθοδέσμες προς τους τρεις παίκτες γεμάτες δεσμίδες χιλιάρικα. Ύστερα από θυελλώδεις συζητήσεις στο διοικητικό συμβούλιο του Ηρακλή, αποφασίστηκε να διαγραφούν οριστικά οι Χαλιαμπάλιας και Ροκίδης, την ώρα που υπήρξε επιείκεια για τον Τάκη Νικολούδη, στον οποίο επιβλήθηκε εξάμηνη διακοπή συμβολαίου.
Στο δικαστήριο (Άρειος Πάγος) ο Παναθηναϊκός κρίθηκε ένοχος, όταν όμως το θέμα έφτασε στη Δ.Α.Ε. γλίτωσαν τη β'εθνικη από τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, Γιώργο Ανδριανόπουλο (παιδικό φίλο του προέδρου του Παναθηναικού)!!!!

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΔΕΝ ΥΠΟΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΟΠΩΣ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΤΟ 1980

Αγωνιστική περίοδος 1979 - 1980

Την περίοδο 1979-80 το ελληνικό ποδόσφαιρο συγκλονίζεται από μια υπόθεση δωροδοκίας. Ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ Φιλώτας Πέλλιος κατήγγειλε ότι ο τότε πρόεδρος του Ηρακλή, Κώστας Περτσινίδης, επιχείρησε να τον δωροδοκήσει για να έχει μειωμένη απόδοση στη ρεβάνς του ημιτελικού Κυπέλλου μεταξύ των δύο ομάδων. Οι κατηγορίες δεν επιβεβαιώθηκαν νομικά, ωστόσο ο Ηρακλής υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική για πρώτη φορά στην 72χρονη ιστορία του. Παράγοντες και φίλαθλοι του Ηρακλή έφτασαν μέχρι τον τότε πρωθυπουργό, Γεώργιο Ράλλη, για να ζητήσουν την προσωπική παρέμβασή του για την ηθική αποκατάσταση του συλλόγου. Οι «κυανόλευκοι» συμβιβάστηκαν με τη μοίρα τους. Αργότερα το δικαστήριο δικαίωσε τον Ηρακλή με τελεσίδικη απόφαση και το όνομά του αποκαταστάθηκε στη συνείδηση των Ελλήνων φιλάθλων, όχι όμως και η βλάβη από τον υποβιβασμό. Ο «Γηραιός», έστω και χωρίς τον Βασίλη Χατζηπαναγή, επέστρεψε… τρένο στη φυσική του θέση, όμως εξαιτίας εκείνης της απόφασης δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των ομάδων που είναι ανελλιπώς παρούσες στη μεγάλη κατηγορία (Ολυμπιακός, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) από το 1959, όταν σχηματίστηκε η Α΄ Εθνική.
Αγωνιστική περίοδος 1981-1982
Το 1982 ο ποδοσφαιριστής του Ηρακλή Γιώργος Ορφανίδης κατήγγειλε ότι ο τότε πρόεδρος της Καστοριάς, Γιώργος Χαλκίδης, του πρόσφερε 2 εκατομμύρια δρχ. για να 'χει μειωμένη απόδοση στον αγώνα Ηρακλή-Παναθηναϊκού για το Κύπελλο. Όλα αυτά για λογαριασμό του μεγαλομετόχου του Παναθηναϊκού, Βαρδή Βαρδινογιάννη, όπως ισχυρίστηκε ο παίκτης. Οι δύο παράγοντες κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ο Χαλκίδης καταδικάστηκε πρωτοδικώς σε 3χρονη φυλάκιση και απαλλάχτηκε στο Εφετείο, ενώ ο Βαρδής Βαρδινογιάννης αθωώθηκε. Ο Παναθηναϊκός τη γλίτωσε και στο ΑΣΕΑΔ, όχι επειδή οι δικαστικοί που συγκροτούν το όργανο δεν πείστηκαν για την ενοχή της ΠΑΕ, αλλά γιατί ο νόμος δεν προέβλεπε επιβολή ποινής, αφού ο δράστης ήταν απλώς μέτοχος και όχι μέλος του ΔΣ της εταιρίας.
Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΔΕΝ ΥΠΟΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΟΠΩΣ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΤΟ 1980

Αγωνιστική περίοδος 1985 - 1986

Η ΑΕΚ επρόκειτο ν'ανέβει στις Σέρρες για να αντιμετωπίσει τον Πανσερραϊκό. Ο - τότε - γενικός αρχηγός της ΑΕΚ, Γιάννης Χρυσοβιτσιάνος, είχε "πιάσει" τους ποδοσφαιριστές της ομάδας των Σερρών, Γιάννη Αντωνιάδη, Γιώργο Σφακιανάκη και Μιχάλη Γαλατίδη, προτείνοντας τους να έχουν μειωμένη απόδοση ώστε να βοηθήσουν να "έλθει διπλό" το ματς, με το αντίστοιχο βέβαια... τίμημα. Μεσάζων ήταν ένας τύπος ονόματι Ρήγας, που στο παρελθόν είχε φορέσει τη φανέλα της ΑΕΚ. O μεγαλοπαράγοντας της Α.Ε.Κ. πιάστηκε επ' αυτοφόρω από την Αστυνομία να δωροδοκεί. Αποτέλεσμα; Η πολιτεία όχι μόνο δεν την έστειλε όπως προβλεπόταν στην Β΄Εθνική, αλλά απλώς της αφαίρεσε 4 ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ βαθμούς από το ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ(;;;;;;;;) Τότε η Α.Ε.Κ. έπαιξε μπαράζ στον Βόλο με τον Ηρακλή για το ποιά ομάδα θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο αγώνας έμεινε στην ιστορία ως "ΜΠΑΡΑΖ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ" γιατί ο Ηρακλής έστειλε τους παίκτες του (ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΣ) για διακοπές και κατέβηκε με 9 αναπληρωματικούς παίκτες και μετά από λίγο ο αγώνας διακόπηκε σε βάρος του, ενώ ήταν 0-0 γιατί η ομάδα της Θεσσαλονίκης έμεινε με 5 παίκτες λόγω 3 κόκκινων καρτών και ενός τραυματισμού

Η ΑΕΚ ΔΕΝ ΥΠΟΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΟΠΩΣ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΤΟ 1980 ΚΑΙ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ ΣΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΟΥΕΦΑ

Αγωνιστική περίοδος 1986 - 1987

Ο Αλεσάντρο Ίσις που έπαιζε στον Ο.Φ.Η. ήταν ένας πολύ καλός αμυντικός χαφ, κλασικός Λατινοαμερικάνος κανάγιας, υπερβολικά σκληρός πολλές φορές, αλλά με σχετικά σύντομη παρουσία λόγω των... ούρων του. Τα πιο διάσημα ούρα ποδοσφαιριστή στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου.Η νομοθεσία τότε προέβλεπε πως αν ένας παίκτης πιαστεί "ντοπέ", τιμωρείται και ο ίδιος αλλά και η ομάδα με αφαίρεση βαθμών. Ο ΟΦΗ, δεύτερος τότε στο πρωτάθλημα, αν τιμωρούνταν θα έχανε την ευρωπαϊκή έξοδο που για πρώτη φορά του χαμογελούσε. Επειδή όμως θα ξεσπούσε λαϊκή επανάσταση στο Ηράκλειο αν η ομάδα έχανε με τέτοιο τρόπο την Ευρώπη, επιστρατεύτηκε η γνωμάτευση ενός απίθανου "ντοπολόγου" (κάποιου Μάνφρεντ Ντόνικε) και τα ούρα του Ίσις βγήκαν... γάργαρο νερό. Οι εφημερίδες έκαναν λόγο για σκάνδαλο αλλά όταν το Ηράκλειο έδινε 60% στο ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο, ποιος τις άκουγε;
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ ΣΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΟΥΕΦΑ

Αγωνιστική περίοδος 1987-1988

Η Λάρισα, η οποία καθοδηγούμενη απ'τον Γιάτσεκ Γκμοχ και τον μεγάλο Βασίλη Καραπιάλη, πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.Μάρτιος του 1988 και η Λάρισα αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό. Στο ημίχρονο του αγώνα γίνεται η κλήρωση των δύο ποδοσφαιριστών από κάθε ομάδα που θα περνούσαν από έλεγχο. Ξαφνικά, οι "πράσινοι" ζητούν να υποβληθεί κατ' εξαίρεση σε έλεγχο και ο Βούλγαρος ποδοσφαιριστής Γκεόργκι Τσίγκοφ, κάτι που προέβλεπε σαν δυνατότητα ο κανονισμός, αλλά ποτέ δεν είχε συμβεί στο παρελθόν. Τα αποτελέσματα βγάζουν θετικό το δείγμα του Βούλγαρου με την απαγορευμένη ουσία κοδεΐνη, που ουσιαστικά δεν προσφέρει καμιά απολύτως βοήθεια στην αύξηση της απόδοσης. Ακολουθεί... τρικούβερτο γλέντι, καθώς η νομοθεσία τότε προέβλεπε πως σε περίπτωση ντόπινγκ ενός ποδοσφαιριστή τιμωρείται ΚΑΙ η ομάδα. Η Λάρισα τιμωρήθηκε με -4 βαθμούς, με αποτέλεσμα να "κατεβαίνει" στη 2η θέση και η ΑΕΚ να περνάει πρώτη. Οι οπαδοί της Λάρισας ξεσηκώνονται και κλείνουν την Εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης για 36 ώρες, "κόβοντας" την Ελλάδα στα δύο. Η ατμόσφαιρα στη περιοχή είναι βαριά και η δυσοσμία έντονη, από το κάψιμο εκατοντάδων ελαστικών.Με τις απειλές για γενίκευση των επεισοδίων αλλά και τη δύναμη του εκλογικού σώματος στον κάμπο τότε, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άλλαξε τον νόμο, τιμωρήθηκε μόνο ο Βούλγαρος ποδοσφαιριστής και επιστράφηκαν οι βαθμοί. Η Λάρισα έγινε εκείνη τη χρονιά η πρώτη επαρχιακή ομάδα που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδας. Ο Τσίγκοφ έγινε... σύνθημα ("Τσίγκοφ, πρεζάκια, δώσε μας χαπάκια", "Τσίγκοφ, κατούρα να γίνουμε μαστούρα") και η απορία για το ποιός έπαιξε το ρόλο του... Πήλιου Γούση, "δίνοντας" το θέμα του ντοπαρίσματος Τσίγκοφ στον Παναθηναϊκό, αναζητείται ακόμα. Οι φήμες έλεγαν (και λένε) πως η πληροφορία δόθηκε απο ανθρώπους της... Λάρισας και το σχετικό ερώτημα της εποχής ήταν : "Ποιός έριξε την κοδεΐνη στο ποτό του Τσίγκοφ;". Δυστυχώς ο Τσίγκοφ δεν είχε κανέναν γνωστό... ντοπολόγο, όπως ο Ίσις.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΣΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ ΑΛΛΑ ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΒΑΣΕΙ ΨΗΦΩΝ

Αγωνιστική περίοδος 1986 - 1987

Το 1987 ο πρόεδρος της Παναχαϊκής κατηγόρησε ευθέως τη διοίκηση της ΑΕΚ ότι προσέγγισε με σκοπό να δωροδοκήσει τον παίκτης της ομάδας της Πάτρας, Λεωνίδα Βόσδου χωρίς όμως να έχει κάποιο στοιχείο στα χέρια του. Η ιστορία μπήκε στο... χρονοντούλαπο, αφού κανείς θέλησε να ασχοληθεί.
Η ΑΕΚ ΔΕΝ ΥΠΟΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΟΠΩΣ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΤΟ 1980

Αγωνιστική περίοδος 2009 - 2010
Η Ε.Π.Ο. μετά από οχλήσεις του φιλοκυβερνητικού προέδρου του Λεβαδειακού Κομπότη και με δήθεν πρόσχημα την οικονομική κατάσταση του Ηρακλή, δεν δίνει άδεια στον Ηρακλή με τη συνέπεια τον υποβιβασμό της ομάδας στη Β΄Εθνική και την ταυτόχρονη παραμονή της ομάδας της Λιβαδειάς, τη στιγμή που η Α.Ε.Κ. και ο Π.ΑΟ.Κ. έχουν πολύ πιο μεγάλα οικονομικά προβλήματα......

Όπως είδαμε στα παραπάνω γεγονότα, το ''κράτος'' 'οτι θέλει κάνει κι αποφασίζει με γνώμονα τον αριθμό οπαδών - άρα και ψήφων.
Περιμένουμε στις 17 Ιουνίου για τη τελική απόφαση.

ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ

http://pesetero-blog.blogspot.com/
http://www.navimania.gr/
http://bp3.blogger.com/
http://pesetero-blog.blogspot.com/

http://www.xaros7.gr/

FANNY BLANKERS-KOEN - ΑΝΙ ΜΠΛΑΝΚΕΡΣ-ΚΟΕΝ

Φάνι Μπλάνκερς - Κόεν

(26 Απριλίου 1918 – 25 Ιανουαρίου 2004)
- Να πάρει ο διάολος. Αυτή στην αλήθεια πετάει, δεν τρέχει! αναφώνησε ένας από τους κριτές που παρακολουθούσαν τον τελικό των 100 μέτρων στο Λονδίνο.
Υπήρχε αιτία για την έκπληξη του Βρετανού κριτή. Η "ιπτάμενη Ολλανδέζα", όπως ονομάστηκε η Φάνι Μπλάνκερς - Κόεν, έτρεξε την απόσταση σε 11,9 δευτερόλεπτα, με τη δεύτερη αθλήτρια να μένει στα 12,2. Στον ημιτελικό των 200μ. η μητέρα δύο παιδιών από την Ολλανδία τερματίζει πρώτη με νέο ολυμπιακό ρεκόρ. Στον τελικό φτάνει εύκολα στη νίκη με χρόνο 24,4 δευτερόλεπτα. Στα 4χ100 οδηγεί την ολλανδική ομάδα στο χρυσό μετάλλιο, ένα δέκατο του δευτερολέπτου μπροστά από την Αυστραλία. Το τέταρτο χρυσό μετάλλιο το κατέκτησε στα 80μ. εμπόδια, αλλά εκεί χρειάστηκε να ιδρώσει λίγο περισσότερο. Μεγάλη αντίπαλός της στον τελικό η Αγγλίδα Μορίν Γκάρντνερ με ατομική επίδοση 11,2 δευτερόλεπτα. Η Φάνι Μπλάνκερς - Κόεν λίγο πριν τους Ολυμπιακούς έτρεξε την απόσταση σε 11 δευτερόλεπτα, αλλά έχοντας απέναντί σου μια αθλήτρια που έφτασε στο στάδιο με το ιδιωτικό της αυτοκίνητο και ατομικά εμπόδια, δεν είναι να μην ανησυχείς; Ολη νύχτα δεν έκλεισε μάτι.
Με την πιστολιά του αφέτη τα κορίτσια ρίχνονται στη μάχη. Η Φάνι με τη σκέψη στην Γκάρντνερ, που τρέχει δίπλα της, μένει πίσω στην εκκίνηση. Στη συνέχεια, ανεβάζοντας το ρυθμό της, στο πέμπτο εμπόδιο έχει φτάσει την αντίπαλό της. Χτυπάει όμως το πόδι της στο εμπόδιο, χάνει το ρυθμό και τερματίζει ταυτόχρονα με την Γκάρντνερ. Ο χρόνος και των δύο αθλητριών 11,2 δευτερόλεπτα, που αποτελεί νέο ολυμπιακό ρεκόρ.
Ερχεται η ώρα της απονομής, οι δυο αθλήτριες φτάνουν μπροστά από το βάθρο χωρίς να γνωρίζουν ποια από τις δύο είναι νικήτρια. Ξαφνικά, η μπάντα αρχίζει να παίζει τον εθνικό ύμνο της Αγγλίας. Πάει, έχασα, σκέφτεται η Φάνι. Δεν υπολόγιζε όμως σωστά. Ο ύμνος ήταν προς τιμήν της βασίλισσας Ελισάβετ που τη στιγμή εκείνη έφτασε στο στάδιο.
Η Φάνι Μπλάνκερς - Κόεν ήταν ένα φαινόμενο στον κλασικό αθλητισμό. Τέσσερις φορές αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στα σπριντ και τα εμπόδια, ενώ δημιούργησε παγκόσμια ρεκόρ ακόμα και στα άλματα, το μήκος και το ύψος. Μερικά από τα ρεκόρ της: Στα 80μ. εμπόδια με 11,3 το 1942. Στο ύψος με 1.71 το 1943. Στο μήκος με 6.25 το Σεπτέμβρη του 1943, ρεκόρ που έμεινε ακατάρριπτο επί 11 χρόνια.
Η "ιπτάμενη Ολλανδέζα" πήρε μέρος σε τρεις Ολυμπιάδες. Στο Βερολίνο το 1936 ήταν μόλις 18 χρόνων κι αρκέστηκε στην 6η θέση στο ύψος και στην 5η στη σκυταλοδρομία 4χ100. Δώδεκα χρόνια αργότερα στο Λονδίνο ήταν το πρόσωπο των αγώνων. Στο Ελσίνκι το 1952 σε ηλικία 34 χρόνων αρρώστησε. Συμμετείχε στον προκριματικό των 100μ., αλλά ο γιατρός δεν της επέτρεψε να τρέξει στον ημιτελικό. Προσπάθησε για κάτι καλό στα 80μ. εμπόδια, χτύπησε όμως στο τρίτο εμπόδιο και εγκατέλειψε.
ΑΠΟ ΤΟ http://www2.rizospastis.gr/

HILLSBOROUGH DISASTER - Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΟ ΧΙΛΣΜΠΟΡΟ

Η τραγωδία στο Χίλσμπορο
Είκοσι ένα χρόνια πέρασαν από την τραγωδία (μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως που συνδέεται με τον αθλητισμό) του Χίλσμπορο, όπου 96 άνθρωποι (από 14 έως 67 ετών) έχασαν την ζωή τους και άλλοι 766 τραυματίστηκαν, πριν τον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, μεταξύ της Λίβερπουλ και Νότινχαμ Φόρεστ.
Το Στάδιο Χίλσμπορο (Hillsborough) είναι γήπεδο ποδοσφαίρου που βρίσκεται στην πόλη Σέφιλντ της Αγγλίας και άνοιξε της πύλες του το 1899. Είναι η έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας Σέφιλντ Γουένσντεϊ και έχει χωρητικότητα 39.814 θέσεων.
Στις 15 Απριλίου του 1989, ένα μεσημέρι γιορτής μετατράπηκε σε εφιάλτη.
Στους οπαδούς της Νότινχαμ δόθηκαν 21.000 εισιτήρια και στην Λίβερπουλ 14.600 αριθμός πολύ μικρός για τις ανάγκες του συλλόγου. Φυσικά μέσα στο γήπεδο βρισκόντουσαν πολλές χιλιάδες παραπάνω. Πάνω από 10.000 φίλαθλοι της Λίβερπουλ χωρίς εισιτήριο, βρέθηκαν έξω από το γήπεδο της Σέφιλντ Γουέντσντεϊ, με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να παρακολουθήσουν από κοντά την αγαπημένη τους ομάδα.
Δυστυχώς έγινε... και κάποιοι από αυτούς μπήκαν στην ήδη υπεράριθμη εξέδρα των οπαδών των «Reds». Η αστυνομία δεν μπόρεσε να ελέγξει (!) αυτόν τον τεράστιο όγκο φιλάθλων, με αποτέλεσμα την είσοδο τους σε ένα από τα χειρότερα γήπεδα εκείνης της περιόδου.
Ακολούθησε πραγματικός χαμός. Οι φωνές χαράς αυτών που έμπαιναν στο Χίλσμπορο του Σέφιλντ σκέπαζαν τις κραυγές αυτών που ήταν ήδη μέσα και ένιωθαν να πλακώνονται από μια ανθρώπινη μάζα. Κάποιοι πηδούσαν από την εξέδρα μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να σωθούν, άλλους τους τραβούσαν στο πάνω διάζωμα. Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν τα κατάφεραν και πέθαναν από ασφυξία...
Οι πρώτοι νεκροί ήταν αυτοί που βρίσκονταν μπροστά στα κάγκελα και δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν. Όλοι τους είχαν στριμωχτεί τόσο πολύ που σύμφωνα με μαρτυρίες, υπήρχαν νεκροί ακόμα και όρθιοι (!) ανάμεσα στο πλήθος.
Μπροστά από την εξέδρα ήταν η εστία του τότε τερματοφύλακα της Λίβερπουλ, Μπρους Γκρόμπελαρ, ο οποίος έβλεπε τον πανικό που επικρατούσε πίσω του. Φώναξε στον διαιτητή της αναμέτρησης, ο οποίος στο 6ο λεπτό αποφάσισε την διακοπή του αγώνα.
Τότε ξεκίνησε η επιχείρηση διάσωσης των ανθρώπων που ασφυκτιούσαν στην εξέδρα, αλλά ήταν πολύ αργά. Ο απολογισμός ήταν τραγικός. Ο απολογισμός; 94 νεκροί (7 γυναίκες) εκείνη τη μέρα και 776 τραυματίες. Λίγες μέρες αργότερα υπέκυψε ένα παιδί 14 ετών από τα τραύματα του ενώ οι νεκροί έφτασαν τους 96 το 1993 όταν μετά από 4 χρόνια σε κώμα ο Τόνι Μπλαντ άφησε την τελευταία του πνοή.
Oι ευθύνες από τον τότε εκπρόσωπο του υπουργείου εσωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Λόρδο Τέιλορ, αποδόθηκαν στην αστυνομία, αλλά όλοι στο Λίβερπουλ ζητούσαν... «Justice for the 96».
Η τραγωδία αυτή ήρθε λίγο μετά από το Χέιζελ και κάποιοι βιάστηκαν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα και να χαρακτηρίσουν χούλιγκανς τους οπαδούς της Λίβερπουλ.
Μάλιστα, ο τότε πρόεδρος της UEFA, Ζακ Ζορζ, τούς είχε χαρακτηρίσει «ζώα». Βέβαια, τις επόμενες ημέρες μόλις πληροφορήθηκε ακριβώς τι συνέβη ζήτησε συγγνώμη.
Αυτό, όμως, που προκάλεσε το μένος της κοινής αγγλικής γνώμης και την έκρηξη των «Liverpoolians» ήταν το πρωτοσέλιδο της «SUN», στις 19 Απριλίου του 1989.
Η συγκεκριμένη εφημερίδα βγήκε με τίτλο: «Η αλήθεια» («Τhe Truth») και στο πρωτοσέλιδό της έγραφε: «Κάποιοι οπαδοί έκλεβαν τα θύματα. Κάποιοι οπαδοί κατουρούσαν τους γενναίους αστυνομικούς. Κάποιοι οπαδοί χτυπούσαν αυτούς που έδιναν το φιλί της ζωής».
Μετά από χιλιάδες μηνύσεις προς την εφημερίδα, οι πωλήσεις της στο Λίβερπουλ έπιασαν... πάτο. Εξοργισμένοι άνθρωποι, που είχαν θρηνήσει για τα συγγενικά και φιλικά τους πρόσωπα, έκαιγαν την «Sun» και ορκίζονταν να μην την ξαναπιάσουν στα χέρια τους.
Τελικά, το καλοκαίρι του 2004 η εφημερίδα παραδέχτηκε στο πρωτοσέλιδό της ότι έκανε το λάθος της ιστορίας της, ζητώντας συγνώμη. Αλλά δεν κέρδισε τίποτα. Οι τοπικές εφημερίδες του Λίβερπουλ δεν την δέχτηκαν. «H αλήθεια; Αυτός ο ηλίθιος δεν ξέρει τη σημασία της λέξης», έγραψε η Liverpool Echo, έχοντας φωτογραφία τον διεθυντή της Sun, Κέλβιν ΜακΚένζι.
Με νωπές τις μνήμες από την τραγωδία του Χέιζελ, η κρίση του αγγλικού ποδοσφαίρου κορυφώθηκε εκείνο το μεσημέρι της 15ης Απριλίου. Ενώ είχε αρθεί η τιμωρία των ομάδων από τα Κύπελλα Ευρώπης, μετά το Χίλσμπορο τέθηκε εκ νέου σε ισχύ.
Εξω από το Ανφιλντ υπάρχει το μνημείο αφιερωμένο στους 96 ανθρώπους με τα ονόματά τους... Mνημείο υπάρχει και έξω από το Χίλσμπορο.
Τα ονόματα των θυμάτων και οι ηλικίες τους όπως αναφέρονται στο επίσημο site της Λίβερπουλ:
John Alfred Anderson (62), Thomas Howard (39), Colin Mark Ashcroft (19), Thomas Anthony Howard (14), James Gary Aspinall (18), Eric George Hughes (42), Kester Roger Marcus Ball (16), Alan Johnston (29), Gerard Bernard Patrick Baron (67), Christine Anne Jones (27), Simon Bell (17), Gary Philip Jones (18), Barry Sidney Bennett (26), Richard Jones (25), David John Benson (22), Nicholas Peter Joynes (27), David William Birtle (22), Anthony Peter Kelly (29), Tony Bland (22), Michael David Kelly (38), Paul David Brady (21), Carl David Lewis (18), Andrew Mark Brookes (26), David William Mather (19), Carl Brown (18), Brian Christopher Mathews (38), David Steven Brown (25), Francis Joseph McAllister (27), Henry Thomas Burke (47), John McBrien (18), Peter Andrew Burkett 24), Marion Hazel McCabe (21), Paul William Carlile (19), Joseph Daniel McCarthy (21), Raymond Thomas Chapman (50), Peter McDonnell (21), Gary Christopher Church (19), Alan McGlone (28), Joseph Clark (29), Keith McGrath (17), Paul Clark (18), Paul Brian Murray (14), Gary Collins (22), Lee Nicol (14), Stephen Paul Copoc (20), Stephen Francis O'Neill (17), Tracey Elizabeth Cox (23), Jonathon Owens (18), James Philip Delaney (19), William Roy Pemberton (23), Christopher Barry Devonside (18), Carl William Rimmer (21), Christopher Edwards (29), David George Rimmer (38), Vincent Michael Fitzsimmons (34), Graham John Roberts (24), Τhomas Steven Fox (21), Steven Joseph Robinson (17), Jon-Paul Gilhooley (10) Henry Charles Rogers (17), Barry Glover (27), Colin Andrew Hugh William Sefton (23), Ian Thomas Glover (20), Inger Shah (38), Derrick George Godwin (24), Paula Ann Smith (26), Roy Harry Hamilton (34), Adam Edward Spearritt (14), Philip Hammond (14), Philip John Steele (15), Eric Hankin (33), David Leonard Thomas (23), Gary Harrison (27), Patrik John Thompson (35), Stephen Francis Harrison (31), Peter Reuben Thompson (30), Peter Andrew Harrison (15), Stuart Paul William Thompson (17), David Hawley (39), Peter Francis Tootle (21), James Robert Hennessy (29), Christopher James Traynor (26), Paul Anthony Hewitson (26), Martin Kevin Traynor (16), Carl Darren Hewitt (17), Kevin Tyrrell (15), Nicholas Michael Hewitt (16), Colin Wafer (19), Sarah Louise Hicks (19), Ian David Whelan (19), Victoria Jane Hicks (15), Martin Kenneth Wild (29), Gordon Rodney Horn (20), Kevin Daniel Williams (15), Arthur Horrocks (41), Graham John Wright (17)...
Αν κάποιος ψάξει για κάποιο θετικό στοιχείο που ακολούθησε της τραγωδίας, αυτό είναι η ασύλληπτη βελτίωση των υποδομών στα αγγλικά γήπεδα. Η κυβέρνηση αναγκάζει τις διοικήσεις να επενδύσουν πολλά χρήματα με γνώμονα τον σεβασμό προς τον πελάτη. Τα κιγκλιδώματα αφαιρούνται, οι θέσεις ορθίων καταργούνται, οι ανέσεις πολλαπλασιάζονται και η Μέκκα του ποδοσφαίρου, η οποία βασανίστηκε από τραγωδίες και χουλιγκανισμό, μετατράπηκε σε πρότυπο για τους πάντες.
Κάτι τέτοιο βέβαια, δικαιολογημένα, ουδόλως απασχόλησε τους συγγενείς των θυμάτων οι οποίοι ζητούν την καταδίκη των δύο υψηλόβαθμων στελεχών της αστυνομικής δύναμης που είχε υπό την εποπτεία της την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα. Το 2002, περνούν την αίθουσα του δικαστηρίου ως κατηγορούμενοι αλλά ο ένας αθωώνεται και ο άλλος, παρά το ότι αρχικά κρίνεται ένοχος, εξασφαλίζει την ελευθερία του από τη στιγμή που το σώμα ενόρκων δε μπορούσε να καταλήξει σε ποινή.
Να σημειωθεί πως μέχρι τα γεγονότα του Χίλσμπορο, η αθλητική τραγωδία που είχε συγκλονίσει όσο καμία άλλη τη Γηραιά Αλβιώνα, ήταν αυτή της Γλασκώβης. Το 1971, εξήντα έξι φίλαθλοι έχασαν τη ζωή τους στο ντέρμπι ανάμεσα σε Σέλτικ και Ρέιντζερς.

ΑΠΟ ΤΟ http://www.in.gr/ ΚΑΙ ΤΟ http://www.contra.gr/

JUAN RAMON VERON - ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΒΕΡΟΝ

Χουάν Ραμόν Βερόν
Ο Χουάν Ραμόν Βερόν (Juan Ramón Verón) γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1944 στη Λα Πλάτα της Αργεντινής.
Ήταν διάσημος για τις ικανότητες και την τεχνική του, χειριζόταν τη μπάλα με δεξιοτεχνία και σκόραρε με ιδιαίτερη ευκολία πετυχαίνοντας εντυπωσιακά γκολ. Για το λόγο αυτό το παρατσούκλι του ήταν Μάγισσα (La Bruja) και το κληρονόμησε και ο γιος του ο Χουάν Σεμπάστιαν Βερόν που είναι και αυτός καταξιωμένος ποδοσφαιριστής και τον αποκαλούν Μικρή Μάγισσα (La Brujita).
Καριέρα
Ο Χουάν Ραμόν Βερόν έχει αγωνιστεί στην Εστουδιάντες που κυριαρχούσε στην Αργεντινή τη δεκαετία του 60 με την οποία πρωταγωνίστησε κερδίζοντας 3 πρωταθλήματα Αργεντινής, 3 Κόπα Λιμπερταδόρες και ένα Διηπειρωτικό κύπελλο. Θεωρήται ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της Εστουντιάντες.
Στις 28 Ιουνίου 1972 ο Παναθηναϊκός κατάφερε να τον αποκτήσει έτσι ώστε να διακριθεί και με την πράσινη φανέλα ενώ ήταν εν ενεργεία διεθνής, αγωνίστηκε, σε 57 αγώνες σκοράροντας 22 γκολ. Το 1975 έχοντας κάνει πολύ καλές εμφανίσεις στον ΠΑΟ επέστρεψε στην Εστουντιάντες.
Το 1976 μεταγράφηκε στην Κολομβιανή Τζούνιορ ντε Μπαρανκουίλα με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Κολομβίας το 1977 και στη συνέχεια στην Cúcuta Deportivo. Το 1980 επέστρεψε και πάλι στην Εστουντιάντες για να κλέισει μετά από ένα χρόνο την καριέρα του.
Έκανε μια επιτυχημένη καριέρα προπονητή στην Κεντρική Αμερική και τώρα είναι σύμβουλος στην Εστουντιάντες.
Τίτλοι
1967 Πρωτάθλημα Αργεντινής 1968 Διηπειρωτικό κύπελλο
1968 Κόπα Λιμπερταδόρες
1968 Πρωτάθλημα Αργεντινής 1969 Κόπα Λιμπερταδόρες
1969 Πρωτάθλημα Αργεντινής 1970 Κόπα Λιμπερταδόρες
1977 Πρωτάθλημα Κολομβίας
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

HISTORY OF FOOTBALL (SOCCER) - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Η ιστορία του ποδοσφαίρου
Η ανάγκη δημιουργίας ενός κανονισμού για το άθλημα που σήμερα ονομάζουμε ποδόσφαιρο γεννήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, προκειμένου να οριοθετηθεί το παιχνίδι σε σχέση με άλλα παρόμοια, όπως το ράγκμπι, που παίζονταν στα δημόσια σχολεία της Αγγλίας.
Οι πρώτοι κανόνες τέθηκαν στο περίφημο κολέγιο του Κέιμπριτζ το 1848, σε μία συνεδρίαση στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι από τα κολέγια Ίτον, Χάροου και Ράγκμπι. Εννέα χρόνια αργότερα, το πρώτο ποδοσφαιρικό σωματείο, η Σέφιλντ, προσέθεσε τους δικούς της και διαφοροποίησε κάποιους άλλους.
Όλες αυτές οι προσπάθειες κορυφώθηκαν το 1863. Στις 26 Οκτωβρίου, αντιπρόσωποι ομάδων κι ενός κολεγίου συγκεντρώθηκαν στην Ταβέρνα των Μασόνων στο Λονδίνο, όπου συμφώνησαν στην ίδρυση της Ένωσης Ποδοσφαίρου Αγγλίας και στη δημιουργία των κανονισμών που διέπουν το άθλημα έως σήμερα. Τότε γεννήθηκε και ο όρος «soccer», όπως ονομάζεται το ποδόσφαιρο στ' αγγλικά. Η λέξη προέρχεται από τη σύντμηση δύο λέξεων: Social Ceremony, που στα ελληνικά σημαίνει «κοινωνική τελετή».
Σήμερα, υπεύθυνη για την τροποποίηση των κανονισμών είναι η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, η γνωστή μας FIFA, που ιδρύθηκε στις 21 Μαΐου του 1904 στο Παρίσι. Τιμήν ένεκεν, για την προσφορά της στο άθλημα, η Βρετανία είναι η μόνη χώρα που διατηρεί τέσσερις εθνικές ομάδες, αυτές της Αγγλίας, της Σκοτίας, της Ουαλίας και της Βόρειας Ιρλανδίας.
ΑΠΟ ΤΟ http://funclips.pblogs.gr/

DRAZEN PETROVIC - ΝΤΡΑΖΕΝ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ

Ντράζεν Πέτροβιτς
Στις 7 Ιουνίου του 1993, ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στους δρόμους της Γερμανίας στο Ντένκεντορφ, έκοψε άδοξα το νήμα της ζωής του Ντράζεν Πέτροβιτς κάνοντας όλο τον κόσμο του μπάσκετ να δακρύσει συντετριμμένος από την μεγάλη αυτή απώλεια του Μότσαρτ του παγκόσμιου μπάσκετ.Ο Ντράζεν Πέτροβιτς (Dražen Petrović, 22 Οκτωβρίου 1964 – 7 Ιουνίου 1993), γνωστός και ως Mozart του Μπάσκετ, ήταν ένας από τους κορυφαίους αθλητές Καλαθοσφαίρισης όλων των εποχών. Γεννήθηκε στην Κροατία (τότε Γιουγκοσλαβία) το 1964 και ήταν ο πρώτος αθλητής της χώρας του που κατάφερε να περάσει τον Ατλαντικό και να παίξει στο ΝΒΑ.Ο Ντράζεν γεννήθηκε στην Σίμπενικ της Κροατίας και ήταν ο δεύτερος γιος των Γιόβαν και Μπισέρκα Πέτροβιτς. Με το μπάσκετ ασχολήθηκε μετά απο την παρότρυνση του μεγαλύτερού του αδελφού, Αλεξάντερ, στην ηλικία των 13 ετών στα παιδικά τμήματα της τοπικής ομάδας, Σιμπένκα, και σε ηλικία 15 ετών προωθήθηκε στην αντρική ομάδα! Στα σπλάχνα της Σιμπένκα γεννήθηκε ένας σταρ που οδήγησε την ομάδα σε δύο τελικούς του κυπέλλου Κόρατς (1982, 1983) χάνοντας όμως και τις δύο φορές απο την Λιμόζ. Το 1983, με δύο βολές του Πέτροβιτς στο τέλος, η Σιμπένκα νίκησε την Μπόζνα Σαράγεβο και στέφεται πρωταθλήτρια Γιουγκοσλαβίας, όμως 2 μέρες αργότερα η ομοσπονδία της χώρας της αφαιρεί το πρωτάθλημα επικαλούμενη αντικανονική διαιτησία.Αφού υπηρέτησε για ένα χρόνο στο στρατό, ο Πέτροβιτς ακολούθησε τα βήματα του αδελφού του και πήρε μεταγραφή στην Τσιμπόνα του Ζάγκρεμπ. Οι διακρίσεις ήταν πλέον θέμα χρόνου με βάση το απίστευτο ταλέντο του και βεβαίως δεν άργησαν να έρθουν. Στο πρώτο του παιχνίδι με την Τσιμπόνα καλείται να αντιμετωπίσει την Σιμπένκα πετυχαίνοντας 56 πόντους, παρά το γεγονός ότι οι οπαδοί της πρώην ομάδας του, του φώναζαν και τον παρακαλούσαν να σταματήσει! Στο πρώτο κιόλας χρόνο του στην Τσιμπόνα κατακτά το πρωτάθλημα και το κύπελλο Γιουγκοσλαβίας! Επιπλέον, η Τσιμπόνα μετά τη νίκη με 87-78 επί της Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα! Αξίζει να σημειωθεί ότι σε εκείνο το παιχνίδι ο Drazen πέτυχε 39 πόντους και ότι το συγκεκριμένο ευρωπαϊκό ήταν το πρώτο για τον ίδιο και την ομάδα του. Το δεύτερο ήρθε τον επόμενο χρόνο, καθώς ο Πέτροβιτς πέτυχε 22 πόντους και η Τσίμπονα νίκησε τη Ζαλγκίρις Κάουνας, στην οποία αγωνίζονταν ένας άλλος θρύλος του μπάσκετ, ο Αρβιντας Σαμπόνις. Η ίδια χρονιά έφερε στην Τσιμπόνα άλλο ένα εθνικό κύπελλο, με τον Πέτροβιτς να πετυχαίνει 46 πόντους απέναντι στην Μπόζνα. Το 1987 ήρθε και το τρίτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο με την κατάκτηση του κυπέλλου κυπελλούχων απέναντι στη Σκαβολίνι, με τον ίδιο να σημειώνει 28 πόντους. Ο μέσος όρος πόντων του Πέτροβιτς, κατά τη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων που αγωνίστηκε με την Τσιμπόνα, ήταν 37,7 πόντοι στην πρώτη κατηγορία του γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος και 33,8 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με προσωπικά ρεκόρ αυτά των 112 και 62 πόντων! Το φύλλο αγώνος ήταν γνωστό ότι συχνά έδειχνε 40, 50, ακόμη και 60 πόντους για εκείνον σε ένα μόνο παιχνίδι. Μάλιστα, σε ένα παιχνίδι Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1986, πέτυχε 9 τρίποντα απέναντι στη CSP Limoges - τα επτά από τα οποία ήταν συνεχόμενα, στην περίοδο του πρώτου ημιχρόνου - για μια τελική συγκομιδή 45 πόντων και 25 ασσίστ.Με την εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας, ο Πέτροβιτς κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 1984 και στο Παγκόσμιο του 1986. Από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1987 ο Πέτροβιτς επέστρεψε ξανά με το χάλκινο μετάλλιο, καθώς η Γιουγκοσλαβία ηττήθηκε από τη διοργανώτρια και μετέπειτα πρωτάθλήτρια Ευρώπης, την Εθνική Ελλάδας των άλλων μεγάλων αστεριών. Στην παγκόσμια Πανεπιστημιάδα, που διεξήχθη στο Ζάγκρεμπ το 1987, η ομάδα της Γιουγκοσλαβίας, με τον Πέτροβιτς στη σύνθεση της, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, ο Πέτροβιτς κατέλαβε με τη Γιουγκοσλαβία τη δεύτερη θέση, αφού έχασαν για ακόμη μία φόρα από την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση.Το 1986 οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς τον είχαν επιλέξει στον τρίτο γύρο του NBA draft (Νο 60), όμως ο ίδιος επέλεξε να παρατείνει την παρουσία του στην Ευρώπη υπογράφοντας το 1988 στην Ρεάλ Μαδρίτης ένα βασιλικό συμβόλαιο με 4 εκατομμύρια δολάρια! Στην πρώτη του χρονιά με τα χρώματα της Βασίλισσας έχασε το πρωτάθλημα από τη Μπαρτσελόνα, τη μισητή αντίπαλο, στις λεπτομέρειες. Η ρεβάνς δεν άργησε να έρθει αφού στο τελικό του κυπέλλου η Ρεάλ επικράτησε της ομάδας της Καταλονίας και κατέκτησε το κύπελλο. Την ίδια χρονιά, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων η Ρεάλ θριάμβευσε απέναντι στην Καζέρτα του Οσκάρ Σμίντ με τον Πέτροβιτς να σημειώνει 62 πόντους! Αυτή ήταν και η πρώτη και τελευταία του σεζόν στην Ισπανική Λίγκα, αλλά ακόμη κρατά ένα από τα ρεκόρ ατομικής απόδοσης στο πρωτάθλημα Ισπανίας σε σειρά τελικών σε πόντους (42) και τρίποντα (8).Την περίοδο 1989-1990 “έσπασε ” το συμβόλαιο που είχε με τη Ρεάλ και ενσωματώθηκε στους Μπλέιζερς. "Γιατί έφυγα από την Μαδρίτη; Η Ευρώπη δεν μπορούσε πια να μου προσφέρει αυτά που ήθελα. Κάθε βράδυ ήταν το ίδιο και δεν είχε μείνει κάτι που δεν είχα κερδίσει. Να έπαιρνα ακόμα ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα; Ο κόσμος θα έλεγε, εντάξει και τι έγινε, κέρδισες ακόμη ένα. Δεν ξέρω τι θα περιμένω εδώ, αλλά ξέρω ότι μπορώ να παίξω εδώ μόνο, αν πάρω χρόνο συμμετοχής", είπε μόλις έβαλε την υπογραφή του στους Μπλέιζερς.Στην πρώτη του περίοδο με τους Μπλέιζερς, με τους βασικούς Clyde Drexler και Terry Porter να έχουν καθιερωθεί, ο Πέτροβιτς περιορίστηκε στο να παίζει 12 λεπτά ανά παιχνίδι (λεπτά τα οποία συγκέντρωνε κυρίως στο τέλος κάθε παιχνιδιού, όταν όλα είχαν κριθεί) αφήνοντας του ένα φτωχό μέσο όρο 7,4 πόντων ανά παιχνίδι. Το ξεκίνημα της περιόδου 1990-1991 έφερε την πικρή απογοήτευση του Πέτροβιτς σε αποκορύφωση, καθώς ο αγωνιστικός του χρόνος μειώθηκε σε 7 λεπτά. Προς επιμονή του, μετά από 38 παιχνίδια στη σεζόν (στα 20 από τα οποία ο Πέτροβιτς δεν αγωνίστηκε καθόλου), μια ανταλλαγή με τους Ντένβερ Νάγκετς τον έστειλε στους Νιου Τζέρσι Νετς.Το καλοκαίρι ανάμεσα στις δύο πιο απογοητευτικές περιόδους της επαγγελματικής του καριέρας, ο Πέτροβιτς, παρ' όλα αυτά, έγραφε ξανά ιστορία με την εθνική ομάδα, καθώς η Γιουγκοσλαβία στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια, επικρατώντας της Σοβιετικής Ένωσης, για να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Μπουένος Άιρες.Στις 23 Ιανουαρίου 1991, ο Πέτροβιτς έγινε παίκτης των Νιου Τζέρσι Νετς. Τότε ο Κλάιντ Ντρέξλερ προέβλεψε ότι ο Ντράζεν θα είναι μέσα σε δυο χρόνια στην Ωλ-σταρ ομάδα της Ανατολής. Ανέφερε χαρακτηριστικά, ότι δεν είχε ξαναδεί άλλον να σουτάρει τόσο καλά όπως αυτός και να δουλεύει τόσο σκληρά. Αυτό δείχνει την μεγάλη δίψα που είχε για να πετύχει στο ΝΒΑ. Αποφασισμένος να μην αφήσει το περιστατικό με το Πόρτλαντ να επαναληφθεί, ανταποκρίθηκε άμεσα στον αυξημένο αγωνιστικό του χρόνο (20,5 λεπτά ανά παιχνίδι), μετρώντας ένα μέσο όρο 12,6 πόντων ανά παιχνίδι και 43 παιχνίδια με τους Νετς. Η πρώτη του ολοκληρωμένη περίοδος με την ομάδα του Νιου Τζέρσι ήταν πραγματικά φανταστική: χωρίς να έχει χάσει ούτε ένα παιχνίδι, ο Πέτρο, όπως τον αποκαλούσαν, είχε ένα μέσο όρο 20,6 πόντων σε 36,9 λεπτά στο παρκέ, ενώ ήταν και ο κορυφαίος όλων των γκαρντ του NBA σε ποσοστό ευστοχίας εντός πεδιάς (51%). Καθιερώθηκε ως ο ηγέτης της ομάδας και ανακυρήχτηκε MVP της. Ακόμα σπουδαιότερα, η επιτυχία του συνοδεύτηκε και με επιτυχία της ομάδας, καθώς οι Νετς σημείωσαν 14 περισσότερες νίκες από την προηγούμενη περίοδο και κατάφεραν να φτάσουν στα play-off. Ο Πέτροβιτς συνέχισε την ανοδική του πορεία, αύξησε το μέσο όρο πόντων του (22,3) την περίοδο 1992-1993 και επανέλαβε τα εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας σε σουτ τριών πόντων από την προηγούμενη σεζόν (45%), για να ηγηθεί και πάλι όλων των γκαρντ του πρωταθλήματος σε ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα (52%). Τα Αμερικανικά μέσα ενημέρωσης τον τίμησαν, επιλέγοντας τον στην τρίτη καλύτερη ομάδα ολόκληρου του πρωταθλήματος εκείνη την περίοδο. Ωστόσο, η αποτυχία να λάβει μια πρόσκληση για το NBA All-Star game του 1993, απογοήτευσε βαθύτατα τον Πέτροβιτς. Ήταν μάλιστα, ο μοναδικός ανάμεσα στους 15 μεγαλύτερους σκόρερ του NBA εκείνη τη σεζόν που δεν κλήθηκε!Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη συμμετείχε και η, ανεξάρτητη πλέον, Κροατία και ο Πέτροβιτς ήταν ο αρχηγός της κροατικής εθνικής ομάδας καλαθοσφαίρισης στο Ολυμπιακό τουρνουά. Χάνοντας μόνο από την Αμερικανική Dream Team, του Τζόρνταν και των άλλων αστέρων, σε παιχνίδια νοκ-άουτ, η δυνατή και εμπνευσμένη κροατική ομάδα κατάφερε να φτάσει στον τελικό - με τις καθοριστικές ελεύθερες βολές που εκτέλεσε ο ίδιος ο Πέτροβιτς στον ημιτελικό με τη, διαλυμένη πια, Σοβιετική Ένωση. Στο τέλος, η θρυλική σήμερα ομάδα των Η.Π.Α., αποτελούμενη από αστέρες του NBA, αποδείχθηκε πολύ σκληρή για την Κροατία, αναγκάζοντας τον Πέτροβιτς και τους συμπαίκτες του να γυρίσουν στην πατρίδα τους με το ασημένιο μετάλλιο.Το καλοκαίρι του 1993, μετά από την καλύτερη σεζόν του στο NBA και τον αποκλεισμό των Νετς από τον πρώτο γύρο από τους Κλίβλαντ Καβαλίερς, ο Πέτροβιτς ταξίδεψε στην Πολωνία, όπου η κροατική εθνική ομάδα έπαιζε έναν αγώνα για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 1993. Σκεπτόταν σοβαρά την αποχώρηση του από τους Νετς, απογοητευμένος από την τεταμένη κατάσταση ανάμεσα σε εκείνον και τους συμπαίκτες του, καθώς επίσης και το γεγονός ότι οι Νετς δεν του είχαν κάνει ακόμη πρόταση για επέκταση του συμβολαίου του. Είπε, ακόμη, σε Αμερικανούς δημοσιογράφους ότι η έλλειψη αναγνώρισης στο πρωτάθλημα τον είχε κάνει να σκέφτεται να αφήσει τελείως το NBA και να παίξει μπάσκετ στην Ελλάδα. Μάλιστα, αργότερα φημολογήθηκε ότι ο Πέτροβιτς είχε συμφωνήσει σε όλα με τον Παναθηναϊκό, σύμφωνα με τον Παύλο Γιαννακόπουλο, ο οποίος είχε προσφέρει υπογεγραμμένο συμβόλαιο με κενούς τους όρους ποσού αμοιβής. Μετά το παιχνίδι, για προσωπικούς λόγους, ο παίκτης αποφάσισε να μην επιστρέψει στην Κροατία από την Πολωνία μαζί με τους συμπαίκτες του και ξεκίνησε το ταξίδι με ιδιωτικό όχημα. Μάλιστα λέγεται ότι ο Βράνκοβιτς έχοντας κακό προαίσθημα για αυτή του την ενέργεια τον προειδοποίησε να μην ταξιδέψει μόνος!Ο Ντράζεν Πέτροβιτς σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη βρεγμένη άσφαλτο του Autobahn 9 στο Ντένκεντορφ (κοντά στην πόλη Ίνγκολστατ, στο γερμανικό κρατίδιο της Βαυαρίας), στις 17:20 περίπου στις 7 Ιουνίου, 1993 τεσσερισήμισι μήνες πριν κλείσει τα 29 του χρόνια.Σύμφωνα με την αναφορά της αστυνομίας του Ίνγκολστατ, εκείνο το απόγευμα, ένα διερχόμενο φορτηγό προσέκρουσε και εισχώρησε στην οδική διαχωριστική νησίδα. Όλα αυτά συνέβησαν καθώς ο οδηγός προσπαθούσε να αποφύγει τη σύγκρουση με ένα ιδιωτικό όχημα στη δική του λωρίδα και έχασε τον έλεγχο του φορτηγού, το οποίο προσέκρουσε στο οδικό διάφραγμα για να σταματήσει τελικά και να μπλοκάρει και τις 3 λωρίδες κυκλοφορίας με κατεύθυνση το Μόναχο. Δευτερόλεπτα αργότερα, ένα VW Golf, το οποίο μετέφερε τον κοιμισμένο Πέτροβιτς στη θέση του συνοδηγού, προσέκρουσε στο φορτηγό, σκοτώνοντας μόνον αυτόν και αφήνοντας την οδηγό - Κλάρα Ζάλαντζι, μοντέλο από τη Γερμανία- και μια Τουρκάλα μπασκετμπολίστρια, η οποία καθόταν στα πίσω καθίσματα, με σοβαρούς μόνο τραυματισμούς. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι η οράτητα του δρόμου ήταν πολύ κακή και ότι ο Πέτροβιτς δε φορούσε ζώνη ασφαλείας.Το 2002 Ο Πέτροβιτς έγινε μέλος του Basketball Hall of Fame.
ΑΠΟ ΤΟ http://sportsgazette.blogspot.com/

LEV IVANOVICH YASHIN - ΛΕΒ ΓΙΑΣΙΝ

Λεβ Γιασίν
Ο Λεβ Ιβάνοβιτς Γιασίν (ρωσικά: Лев Иванович Яшин, μεταγραφή σε λατινικό αλφάβητο: Lev Ivanovich Yashin) (22 Οκτωβρίου 1929-20 Μαρτίου 1990) ήταν Σοβιετικός ποδοσφαιριστής που έπαιζε στη θέση του τερματοφύλακα.Είχε ύψος 1,89 cm και τα παρατσούκλια του, ήταν «μαύρη αράχνη», «μαύρο χταπόδι» και «μαύρος πάνθηρας». Θεωρείται ως ο καλύτερος τερματοφύλακας του 20ου αιώνα από την διεθνή ομοσπονδία ιστορίας και στατιστικής ποδοσφαίρου (IFFHS).
Ζωή και καριέρα
Ο Γιασίν γεννήθηκε στην Μόσχα σε οικογένεια βιομηχανικών εργατών. Ήταν μόλις 12 ετών όταν το καλοκαίρι του 1942 κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισε να δουλεύει ως βοηθός σε εργαστήριο μετάλλου.
Πρώτα βήματα
Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στη Ντιναμό Μόσχας το 1949 σε ηλικία 20 χρονών ενώ στην Εθνική κλήθηκε το 1954.
Η καταξίωση
Στη Ντιναμό απέδειξε το τεράστιο ταλέντο του και αυτό τον οδήγησε στην Εθνική όπου εκεί τον έμαθε και ο υπόλοιπος κόσμος. Το 1956 κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το χρυσό μετάλλιο και το 1960 το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Σαν μέλος της Σοβιετικής Ένωσης πήρε μέρος στις διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958 (αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Σουηδία ), 1962 (αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Χιλή), και 1966 (τέταρτη θέση). Το 1970 ταξίδεψε στο Μεξικό για το Παγκόσμιο Κύπελλο όμως ήταν 40 ετών και ο ρόλος του ήταν πιο πολύ αυτός του βοηθού προπονητή παρά του παίκτη μιας και ήταν η τρίτη επιλογή της ομάδας ως τερματοφύλακας. Το τελευταίο του παιχνίδι το έδωσε το 1971 σε ένα συμβολικό αγώνα με τη Ντιναμό Μόσχας απέναντι σε μια ομάδα επίλεκτων της Ευρώπης στο στάδιο Λένιν της Μόσχας. Σε αυτό το παιχνίδι παρευρέθησαν πάνω από 100.000 άνθρωποι για να τον δουν να αγωνίζεται για τελευταία φορά. Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του την έκανε το 1963 ως μέλος της «επίλεκτης ενδεκάδας κόσμου» απέναντι στην Εθνική Αγγλίας στο στάδιο Γουέμπλεϋ καθώς έκανε απίστευτες αποκρούσεις. Το 1963 γίνεται ο πρώτος και μοναδικός τερματοφύλακας στον κόσμο που κέρδισε το βραβείο του καλύτερου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή. Λέγεται πως έχει αποκρούσει περίπου 150 πέναλτι σε όλη του την καριέρα. Η ΦΙΦΑ, για να τον τιμήσει, εγκαθίδρυσε το βραβείο Λεβ Γιασίν για τον καλύτερο τερματοφύλακα σε κάθε τελική διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου.
Λοιπά στοιχεία
Ο Γιασίν συνήθιζε να αγωνίζεται με μαύρη εμφάνιση και μαύρα γάντια. Από το γεγονός αυτό του έδωσαν παρατσούκλια όπως μαύρη αράχνη, μαύρο χταπόδι, μαύρο πάνθηρα κ.ά.
Για γούρι επαιρνέ μαζί του 2 καπέλα σε κάθε αγώνα και το ένα το άφηνε πίσω από το τέρμα του ενώ το άλλο το φορούσε στο κεφάλι του
Το 2000 η ΦΙΦΑ τον ανακήρυξε σε Τερματοφύλακα του 20ου Αιώνα.
Αν και ήταν ιδιαιτέρα αθλητικός όταν ρωτήθηκε για το μυστικό της επιτυχίας του δήλωσε: Ένα τσιγάρο για να καλμάρουν τα νεύρα και ένα ποτό για να σφίξουν οι μύες.
Έχει κερδίσει ένα Σοβιετικό πρωτάθλημα χόκεϋ επί πάγου.
Μερικοί από τους παίκτες που τον τίμησαν στο τελευταίο παιχνίδι του ήταν οι Πελέ, Εουσέμπιο και Φραντς Μπεκενμπάουερ
Μετά το τέλος της καριέρας του προπόνησε κάποιες ομάδες σε μικρά πρωταθλήματα της Φινλανδίας.
Το ένα του πόδι ακρωτηριάστηκε έπειτα από τραυματισμό στο γόνατο. Εξαιτίας, όμως, επιπλοκών πέθανε στις 20 Μαρτίου 1990.
Στατιστικά
Αγωνίστηκε σε 812 παιχνίδια συνολικά στην καριέρα του.
320 παιχνίδια βασικός στη Ντιναμό Μόσχας
78 διεθνείς εμφανίσεις (δέχτηκε 70 γκολ)
13 αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου (4 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ)
2 εμφανίσεις στην "επίλεκτη ενδεκάδα (ΧΙ) κόσμου" (το 1963 κόντρα στην Αγγλία - 1968 κόντρα στην Βραζιλία)
Τιμητικό παιχνίδι από την ΦΙΦΑ το (1971)
480 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ.
Βραβεία
Εγχώρια
1 χρυσό μετάλλιο για το Σοβιετικό πρωτάθλημα χόκεϋ επί πάγου
5 χρυσά, 5 ασημένια και 1 χάλκινο, το σύνολο των μεταλλίων στα Σοβιετικά πρωτάθληματα ποδοσφαίρου
3 φορές κάτοχος του Σοβιετικού Κυπέλλου
Διεθνή
1 ολυμπιακό χρυσό μεταλλίο
1 χρυσό μεταλλίο ως κάτοχος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος
1 ασημένιο μεταλλείο ως φιναλίστ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος
Αλλα επιτεύγματα
Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς, Βραβείο "Χρυσή Μπάλα" (1963)
4η θέση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου (1966)
3 φορές Καλύτερος τερματοφύλακας της ΕΣΣΔ (1960,1963,1966)
22 επίσημες εποχές με τον ίδιο σύλλογο (1950 - 1970)
Τάγμα του Λένιν (1967)
Ολυμπιακό Τάγμα (1986)
Χρυσό Τάγμα της ΦΙΦΑ για την Αρετή (1988)
Χρυσό μετάλλιο «του σφυριού και του δρεπανιού» (αστέρι) του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργατιάς μαζί με το Τάγμα του Λένιν (ισάξιο με το στρατιωτικό βραβείο «Ήρωας της ΕΣΣΔ») (1989)
Τίτλος του «Καλύτερου Τερματοφύλακα του Αιώνα» της ΦΙΦΑ, , και μέλος της «Ενδεκάδας (ΧΙ) του Αιώνα» της ΦΙΦΑ (2000)
Χρυσός Παίκτης της Ρωσίας από την Ποδοσφαιρική Ένωση της Ρωσίας, ως ο πιο εξέχων παίκτης τους τα τελευταία 50 χρόνια (Νοέμβριος 2003 για τον εορτασμό του Ιωβηλαίου της ΟΥΕΦΑ)
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔEΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ

Απόστολος Νικολαΐδης
Ο Απόστολος Νικολαΐδης ήταν διακεκριμένος αθλητής του ποδοσφαίρου του στίβου, του μπάσκετ και του βόλεϊ. Γεννήθηκε στη Φιλιππούπολη το 1896 και πέθανε στις 15 Οκτωβρίου 1980.
Αγωνίστηκε με το σωματείο της Ελληνικής Γυμναστικής Εταιρείας και τον Παναθηναϊκό.
Ήταν αυτός που συνέβαλε στη μετονομασία της Πανελληνίου Ποδοσφαιρικής Ενώσεως σε Ποδοσφαιρικό Σύλλογο Παναθηναϊκού και στην υιοθέτηση του πράσινου χρώματος. Το Γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας πήρε το όνομα του για την προσφορά του στον ΠΑΟ.
Έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας το 1920 σαν ποδοσφαιριστής και σαν αθλητής του Δεκάθλου.
Διετέλεσε πρόεδρος της Ε.Ο.Α. Από το 1945 έως το 1968 ήταν ο Πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ. Ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Ράλι Ακρόπολις.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΙΒΟΥ

Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου
Οι Βαλκανικοί αγώνες στίβου προήλθαν νομοτελειακά από την ανάγκη αγωνιστικής έκφρασης των χωρών της Χερσονήσου του Αίμου. Η κοινή διαπίστωση της αποτυχίας των αθλητών των Βαλκανικών χωρών στους Ολυμπιακούς και στους Πανευρωπαικούς Αγώνες έκαναν την ιδέα να ωριμάσει.Ο θεσμός αυτός, που είναι από τους παλαιότερους (περιφερειακούς) στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού, άνοιξε το δρόμο για την ανάπτυξη του κλασσικού αθλητισμού στα Βαλκάνια. Επιπλέον οι αγώνες γίνονται μια περίοδο εξαιρετικά δύσκολη για την περιοχή και στη συνέχεια υπήρξαν, για πολλά χρόνια, η μοναδική επαφή των Βαλκανικών χωρών σε πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο. Η γέννεση των Βαλκανικών Αγώνων προήλθε μετά από μια περίοδο τετραετούς διεργασίας στον χώρο της Χερσονήσου του Αίμου. Η ιδέα ήταν δύο διακεκριμένων Ελλήνων φιλάθλων, του Δημητρίου Δέλλα και του Παύλου Μανιτάκη, οι οποίοι (για λογαριασμό του ΣΕΓΑΣ) από το 1924 μέχρι το 1928 καλλιέργησαν και προλείαναν το έδαφος με συναντήσεις τους με αθλητικούς εκπροσώπους των άλλων Βαλκανικών χωρών. Το πεδίο των συναντήσεων αυτών ήταν οι Ολυμπιακοί του 1924 (Παρίσι) και του 1928 (Άμστερνταμ) και αφετηρία η πλήρης αποτυχία των αθλητών των Βαλκανικών χωρών. Οι Βαλκανικοί αγώνες στίβου είναι ο αρχαιότερος περιφερειακός θεσμός στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού. Οι Πανευρωπαικοί, οι Σκανδυναυικοί, οι Παναμερικανικοί Αγώνες κλπ είναι σαφώς μεταγενέστεροι. Στη διαδρομή της όλης προσπάθειας σημαντικός ήταν ο ρόλος του προέδρου του ΣΕΓΑΣ Μιχαήλ Ρινόπουλου, του Γ. Κίτσου αλλά και του εκπροσώπου του Ρουμάνικου αθλητισμού, Μ. Οικονόμου. Η ιδέα βέβαια έτυχε της ανεπιφύλακτης στήριξης από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου.Σημαντικό γεγονός για την επιτυχία της ελληνικής πρωτοβουλίας είναι η τέλεση αγώνων στο Παναθηναικό Στάδιο (1927) μεταξύ αθλητών από την Αθήνα και την Σόφια. Ο ΣΕΓΑΣ συγκάλεσε στις 2-3 Φεβρουαρίου του 1928 διαβαλκανική αθλητική σύσκεψη στη Θεσσαλονίκη. Οι αντιπροσωπείες της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας «εκδήλωσαν κατ αρχήν αποδοχήν, διετηρήθη δε κανονικώς η με αυτάς ελληνική επαφή καθ όλο το έτος». Το 1929 ήταν το έτος των μεγάλων ενεργειών. Η πρώτη εγκύκλιος του ΣΕΓΑΣ (ημερομηνία 3-1-1929) αφορούσε τους Βαλκανικούς και εστάλη σε όλες τις ομοσπονδίες. Το σχέδιο κανονισμού καταρτίστηκε από τον ΣΕΓΑΣ και η πρόταση ήταν να διεξαχθεί δοκιμαστική Βαλκανιάδα εντός του 1929 και η Ελλάδα ανέλαβε όλα τα έξοδα διαμονής και διατροφής των ξένων αποστολών (υπήρξε και έκπτωση στις εισιτήρια των τραίνων). Μετά από αρκετές διαβουλεύσεις στην σύνοδο που πραγματοποιήθηκε το Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη αποφασίστηκε η τέλεση των αγώνων στο Παναθηναικό Στάδιο στις αρχές φθινοπώρου. Οι αγώνες έγιναν 28-28 Σεπτεμβρίου και τους παρακολούθησαν περισσότεροι από 20.000 θεατές. Καταλυτική σημασία είχε το ιδρυτικό πρωτόκολλο της 27ης Σεπτεμβρίου του 1929.Η πρώτη (επίσημη) Βαλκανιάδα διεξάγεται στις 5-12 Οκτωβρίου 1930 στο Παναθηναικό Στάδιο. Την έναρξη των αγώνων κήρυξε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος, παρουσία του πρωθυπουργού της Τουρκίας Κεμάλ Ατατούρκ. Η Ελλάδα καταλαμβάνει την πρώτη θέση με 11 πρώτες νίκες. Η πρώτη διοργάνωση εκτός Ελλάδας γίνεται το 1934 στο Ζάγκρεμπ.Οι Βαλκανικοί Αγώνες στίβου αποτέλεσαν την σημαντικότερη αθλητική έκφραση της χώρας μας για πολλές δεκαετίες. Τα τελευταία χρόνια που οι αθλητές και οι αθλήτριες των χωρών της Χερσονήσου του Αίμου, είχαν διακρίσεις στις μεγάλες διοργανώσεις, ο θεσμός γνώρισε μεγάλη κρίση. Με πρωτοβουλία του ΣΕΓΑΣ οι Βαλκανικοί Αγώνες παρέμειναν ζωντανοί, σαν ένα κομμάτι της κληρονομιάς και της παράδοσης του αθλητισμού μας.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.segas.gr/

ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ

Σοφία Σακοράφα
Η Σοφία Σακοράφα είναι πρώην ακοντίστρια και μία από τις κορυφαίες Ελληνίδες αθλήτριες του στίβου και νυν πολιτικός.
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα, στις 29 Απριλίου 1957. Άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό σε ηλικία 15 ετών, αγωνιζόμενη με τα χρώματα του Γ.Σ. Τρικάλων. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1982 στο διεθνές μήτινγκ «Βαρδινογιάννεια» στα Χανιά, πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ με επίδοση 74,20 μέτρα. Η επίδοση αυτή παρέμεινε πανελλήνιο ρεκόρ μέχρι την εισαγωγή του νέου τύπου ακοντίου, οπότε και όλα τα ρεκόρ μηδενίστηκαν.
Πέτυχε συνολικά 17 φορές πανελλήνιο ρεκόρ, βελτιώνοντάς το συνολικά πάνω από 30 μέτρα.
Είναι απόφοιτη της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής Θεσσαλονίκης (σήμερα ΤΕΦΑΑ), ενώ σήμερα είναι βουλευτίνα, εκλεγμένη με το ΠΑΣΟΚ στη Β' Αθήνας (33.503 σταυροί προτίμησης στις εκλογές του 2007).
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 1987 ΤΕΛΙΚΟΣ ΕΥΡΟΜΠΑΣΚΕΤ: ΕΛΛΑΔΑ - ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ 103-101

Ελλάς - Σοβιετική Ένωση 103-101
Τα είχα όλα μια φορά...
Σα να μη πέρασε μια μέρα...Ηταν 14 Ιουνίου 1987 όταν ο ελληνικός αθλητισμός καμάρωνε για το μεγαλύτερο επίτευγμά του. Η Εθνική ομάδα του μπάσκετ κατακτούσε το πρωτάθλημα Ευρώπης και οι έλληνες ξεχύνονταν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν την απίστευτη επιτυχία.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μπήκε με δειλά βήματα, στην διοργάνωση αλλά δεν άργησε και πολύ για να...ξεψαρώσει. Την εύκολη επικράτηση επί της γειτόνισας Ρουμανίας, ακολούθησε η μεγάλη εμφάνιση και νίκη κόντρα στο μεγαθήριο, που άκουγε στο όνομα Γιουγκοσλαβία. Την φόρα της παρέας του Νίκου Γκάλη, έκοψε απότομα η Ισπανία του Σαν Επιφάνιο και η Σοβιετική Ενωση με την βοήθεια των διαιτητών. Η Εθνική Ελλάδας όμως αντεπιτέθηκε και με την νίκη της επί της Γαλλίας, πήρε την πρόκριση για τα προημιτελικά της διοργάνωσης.
Εκεί η Ιταλία αποδείχθηκε εύκολη λεία, για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, το οποίο κλήθηκε να αντιμετωπίσει στα ημιτελικά την μεγάλη των "πλάβι" σχολή. Παρά το νωθρό ξεκίνημα, η ομάδα του Κώστα Πολίτη πήρε τα πάνω της και με πρωτοστάτη τον εκπληκτικό Γκάλη, έριξε στο καναβάτσο τους γιουγκοσλάβους και πέρασε στον μεγάλο τελικό της διοργάνωσης. Ολη η Ελλάδα ζούσε σε έκσταση αλλά τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Ο τελικός κόντρα στην Σοβιετική Ενωση, κράτησε όλους τους έλληνες κολλημένους στις τηλεοπτικές τους οθόνες. Οι συγκινήσεις που έκρυβε ο αγώνας ανεπανάληπτες, με αποκορύφωμα τις δύο εύστοχες βολές του Καμπούρη και το άστοχο τρίποντο του Γιοβάισα στο τέλος της παράτασης. Το ταμπλό έγραψε 103-101 και η Εθνική Ελλάδας ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Για πρώτη φορά στην ιστορία της και...μοναδική ακόμα και σήμερα...
ΑΠΟ ΤΟ http://archive.sport.gr/
VIDEO ΑΠΟ joydivis

9 ΙΟΥΝΙΟΥ 1979: ΤΕΛΙΚΟΣ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ - ΑΕΚ 3-1

Τελικός κυπέλλου Ελλάδας 1979

Η ΠΡΩΤΗ γεύση σε κάθε έκφαση της ζωής, η γλυκειά και πρωτόγνωρη, αφήνει πάντα πολλές και όμορφες αναμνήσεις στον καθένα μας. Κι αν, μάλιστα δεν είσαι συνηθισμένος στο να απολαμβάνεις τακτικά τέτοιες γεύσεις, τότε η πρώτη, μετά από μια διαδρομή πάνω από 80 χρόνια, μέσα στους στίβους, σου μένει χαραγμένη με ανεξίτηλα πελώρια γράμματα στην ιστορία σου.Ναι, είναι αλήθεια αυτό πέρα για πέρα. Κι αν ρωτήσει κανένας, έτσι δειγματοληπτικά κάποιο φίλο του Πανιωνίου, αυτού του μεγάλου σε ιστορία και πολυποίκιλη δράση συλλόγου της Νέας Σμύρνης, ποιο γεγονός τον έχει κάνει υπερήφανο, ως φίλο, ως λάτρη αυτής της κυανέρυθρης ιστορίας των 100 και πλέον χρόνων, η απάντηση θα είναι χωρίς πολλές σκέψεις.-Μα η κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας στις 9 Ιουνίου 1979. Το βράδυ εκείνο, μέσα στο Καραϊσκάκη, ο Δαβίδ γονάτισε τον Γολιάθ ( ο Πανιώνιος κατατρόπωσε την ΑΕΚ με 3-1) και πρόβαλε στο μεγάλο σκηνικό, ντόπιο και ξένο του ποδοσφαίρου , ως δύναμη και ιδιαίτερη αξία.Από τότε, από τη Σαββατιάτικη εκείνη ζεστή βραδιά, που την έκαναν οι φίλοι του Πανιωνίου μέσα κι έξω από το Καραϊσκάκη , ιδιαίτερα εκείνοι που είχαν καταλάβει την εξέδρα προς το Φάληρο, ακόμη πιο καυτή έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Ήλθε κι άλλη μεγάλη χαρά. «Ζευγάρωσε» ο Πανιώνιος τις διακρίσεις του στο Κύπελλο, δέκα και κάτι χρόνια μετά. Όλοι γιόρτασαν κι αυτή την κατάκτηση. Όλοι την δέχτηκαν με υπερηφάνεια και καμάρι. Όμως εκείνη του 1979, ήταν πρωτόγνωρη, ήταν κυρίαρχη στα συναισθήματα, γιατί για να φτάσει ο Πανιώνιος στις 9 Ιουνίου και να στεφανωθεί κυπελλούχος, είχε ξεπεράσει τρομερά εμπόδια.Είχε αποκλείσει τον τότε μεγάλο Άρη Θεσσαλονίκης ( εκείνη τη χρονιά είχε βγει 2ος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα), αφού κατάφερε να ανατρέψει το 5-2 του Χαριλάου με το εκπληκτικό μέσα στη Ν. Σμύρνη 5-1. Κι ύστερα ήλθε η σειρά του Ολυμπιακού. Ήταν ο μεγάλος, ο αδιαφιλονίκητος, ο σίγουρος για την κατάκτηση του Κυπέλλου. Είχε κερδίσει ο «θρύλος» στην έδρα του 3-2, αλλά μέσα στην ιστορική έδρα των κυανέρυθρων υπέστη κι αυτός το μοιραίο χτύπημα. Έχασε με 2-1 και ο Πανιώνιος πέρασε στον τελικό, όπου τον περίμενε η ΑΕΚ.Δεν σας κρύβω πως όλοι τον είχαν χαμένο από χέρι τον Πανιώνιο. Γιατί τότε η ΑΕΚ με Μαύρο, Μπάγεβιτς, Τάσο κι ένα σωρό άλλα αστέρια της βομβάρδιζαν το κουράγιο και το σθένος των κυανέρυθρων με συνεχείς δηλώσεις. Ο τότε τεχνικός της ομάδας, ο μεγάλος «δάσκαλος» του ποδοσφαίρου, Πάνος Μάρκοβιτς και οι λεβέντες του, έμεναν αμίλητοι.Ούτε δηλώσεις, ούτε τυμπανοκρουσίες. Πώς άλλωστε να γίνει κάτι τέτοιο, αφού η ομάδα του Πανιωνίου ήταν μεταξύ πτώσης και παραμονής στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς. Παθιασμένοι, όμως, ήταν όλοι οι παίκτες και ποθούσαν τη διάκριση, όπως ο πεινασμένος ένα κομμάτι ζεστό ψωμί. Φιλικά μου έλεγε τότε ο Μητσάρας, ο Μαυρίκης με την τεράστια ψυχή, τα εξής:«Να είσαι στο γήπεδο εκείνη τη βραδιά, γιατί θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι...Θα γράφεις μια ολόκληρη εβδομάδα, γιατί εμείς θέλουμε να γράψουμε ιστορία στις 9 Ιουνίου».
Η αξέχαστη βραδιά
Θυμάμαι αρκετά, γιατί είχα πάει από νωρίς στο γήπεδο, αφού η «Αθλητική Ηχώ» είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, ώστε να αφιερώσει αρκετές σελίδες στο μεγάλο τελικό, με πάμπολλα στιγμιότυπα. Να ξεκαθαρίσω κάτι, πρωτίστως. Δεν ξέρω αν ο τότε διευθυντής της εφημερίδας, ο αείμνηστος Σταμάτης Γρατσίας πίστευε πως ο Πανιώνιος θα στεφόταν κυπελλούχος, αλλά ο έτερος αείμνηστος, ο εκδότης της εφημερίδας, ο παπούς, Γιώργος Γεωργαλάς, γνήσιος Νεοσμυρνιώτης, μου είπε λίγο πριν φύγω για το γήπεδο μαζί με δύο τρεις άλλους νεαρούς συναδέλφους, τα εξής:« Κοίτα ρε Μανιάτη- προσφιλής του έκφραση για μένα- να τους ...ταπώσετε τους Αεκτζήδες για να πάρει φωτιά η Νέα Σμύρνη...».Όταν έφτασα στο Στάδιο Καραϊσκάκη κι ανέβηκα στη εξέδρα των δημοσιογραφικών θεωρίων άρχισα να σημειώνω, τα πάντα. Θυμάμαι Δημάρχους, παραδημάρχους, φίλους που είχαν να πατήσουν χρόνια το πόδι τους στο γήπεδο να δίνουν τώρα με κυανέρυθρα κασκόλ το παρών. Αεικίνητοι ήταν ο αλησμόνητος στρατηγός Πάνος Αμμανίτης, ο δοκιμαζόμενος σήμερα σκληρά με την υγεία του Γιάννης Αναγνωστόπουλος και ο τότε πρόεδρος του Πανιωνίου, Δικαίος Δαβάκης. Η εξέδρα, όμως, στην απέναντι πλευρά, προς τη μεριά του Φαλήρου, σιγά- σιγά χρωματιζόταν παράξενα. Καπέλα κυανέρυθρα, κασκόλ με τα ίδια χρώματα και εκατοντάδες σημαίες ομόρφαιναν το χώρο. Όσο για τα πανό, ε, αυτά ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Οι Σύνδεσμοι φιλάθλων είχαν κάνει τρομερή δουλειά. Ο Κούλης ο Τσίχλας, ο Βασίλης ο Μισύρης και τόσοι άλλοι που μου διαφεύγουν τα ονόματα τους- τους ζητώ συγγνώμη- είχαν κάνει το καλύτερο.Για πρώτη φορά είδα τόσο ζεστό κόσμο να στηρίζει τον Πανιώνιο. Και τότε θυμάμαι που είπα σε ένα συνάδελφο Αεκτζή που πήγε να μου κάνει πλάκα, γιατί ήξερε ότι κάλυπτα το ρεπορτάζ του Πανιωνίου πολλά χρόνια, τα εξής:« Στο τέλος φίλε έλα μαζί μου στο πούλμαν του Πανιωνίου, να δεις πως θα πανηγυρίζουν Μάρκοβιτς και παίκτες το κύπελλο...».Μη με ρωτήσετε αν πίστευα τα όσα έλεγα. Αλλά ξέσπασα στα πειράγματα που μου έκαναν. Ποιος ξέρει ίσως έτσι να προκαλούσα και τη μοίρα του Πανιωνίου να μη του στρέψει τα νώτα. Και δεν του τα έστρεψε φίλοι μου.Έχουν περάσει από τότε 27 χρόνια. Πολλά για να φέρουν λησμονιά σε πολλούς. Όχι και σ΄ εμένα. Γιατί ειλικρινά εκείνη η βραδιά ήταν πρωτόγνωρη στην κυριολεξία. Η ατμόσφαιρα, η δράση μέσα στο γήπεδο, οι εικόνες που έβλεπες και κατέγραφες, όλα μα όλα είχαν μια άλλη διάσταση. Αυτή του υπέροχου και ωραίου, του ιστορικού και του αξέχαστου.
Λίγα για το παιχνίδι
Βουβάθηκαν οι κυανέρυθροι, όταν μόλις στο 3 λεπτό του αγώνα ο Κύπριος Τάσος ξετίναζε τα δίχτυα του Κάκαρη κι έφερνε την ΑΕΚ να φαντάζει νωρίς- νωρίς ως θριαμβεύτρια. Οι φίλοι του Πανιωνίου, αυτό το πολυπληθές τότε ανώνυμο και επώνυμο φίλαθλο κοινό, δεν το έβαλε κάτω. Μετά το ξάφνιασμα αναθάρρησε και στήριξε ψυχικά την ομάδα. Όμως το πρώτο 45λεπτο έληξε με την ΑΕΚ να προηγείται με 1-0.Ο πανούργος και οξυδερκής Πάνος Μάρκοβιτς μέσα στα αποδυτήρια έκανε τη δική του επανάσταση. Έριξε στη μάχη το μεγάλο αρχηγό της ομάδας, τον Βασίλη Μωραϊτέλη και φώναξε σε όλους δυνατά και ψυχωμένα. «Τώρα θα τους τσακίσετε...Δεν θέλω άλλη λέξη ν΄ακουστεί εδώ μέσα παρά μόνο μια. Πως θα βγείτε στο β΄ μέρος και θα τιμήσετε τους εαυτούς σας πρώτα και μετά τον Πανιώνιο κι όλο αυτόν τον υπέροχο κόσμο που βρίσκεται στις εξέδρες».Έτσι κι έγινε. Στο 51 ο «μουστάκιας», ο Νίκος Αναστόπουλος με εκπληκτικό τρόπο έβαζε τα πράγματα στα ίσα, κάνοντας το σκορ 1-1. Η μάχη εντάθηκε για να φτάσει στο 67’ και ο Λίμα, να χωθεί σαν φίδι στην περιοχή της ΑΕΚ και να κάνει το 2-1. Τότε η εξέδρα σείστηκε στην κυριολεξία. Αλήθεια πού βρέθηκαν τόσοι κυανέρυθροι φίλαθλοι εκείνη την ημέρα; Ήταν κάτι το εκπληκτικό και ανεπανάληπτο. Ούτε στη δεύτερη κατάκτηση κυπέλλου έγινε κάτι τέτοιο, ούτε άλλη φορά στα τόσα χρόνια που κάλυπτα το ρεπορτάζ αυτού του ιστορικού συλλόγου.Ο Πανιώνιος πήρε φαλάγγι την ΑΕΚ. Ο Μωραϊτέλης με ρεσιτάλ ευφυίας και ευρηματικότητας τραβούσε όλους τους παίκτες προς τη δόξα, για να γράψουν όλοι μαζί με το τρίτο γκολ του αείμνηστου Γιάννη Παθιακάκη στο 84 λεπτό το χρυσό, αξέχαστο θρίαμβο, που σαν πρώτο μεγάλο, ιστορικό γεγονός στην πολύχρονη ιστορία του συλλόγου, έφερνε δάκρυα χαράς κι ευτυχίας σε μικρούς και μεγάλους.
Κι όταν το κύπελλο πέρασε στα χέρια των παικτών, το γήπεδο πήρε φωτιά. Ο Μάρκοβιτς κλαίγοντας είχε χαθεί μέσα στις αγκαλιές παικτών και φιλάθλων. Δαβάκης, Αναγνωστόπουλος, Αμμανίτης, Πάλλας, Δώνας, Βεντούρης και τόσοι άλλοι, χοροπηδούσαν από χαρά κι ευτυχία. Επιτέλους ο Πανιώνιος κατακτούσε τον πρώτο του μεγάλο τίτλο. Έμελλε, μάλιστα, να τον κατακτήσει μια χρονιά πριν γίνει ΠΑΕ, αφού την επόμενη το 1980 άλλαξε το ποδοσφαιρικό καθεστώς με τη δημιουργία των ΠΑΕ.Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες για εκείνη τη βραδιά. Θα σταθώ, όμως, στο πούλμαν της επιστροφής. Παίκτες και παράγοντες μαζί και δύο δημοσιογράφοι- ο ένας ήμουν εγώ- φιλοξενήθηκαν στο πούλμαν για να μας μεταφέρει στη Ν. Σμύρνη. Η πορεία ήταν μαγευτική. Σημαίες πάνω σε μηχανάκια, σε αυτοκίνητα ανέμιζαν και συνόδευαν την αποστολή. Χριστέ μου τι έγινε όταν φτάσαμε στη Ν. Σμύρνη. Κόσμος είχε ξεχυθεί στους δρόμους της πόλης, που ήταν λαμπροφωτισμένη, αφού ο Δήμαρχος είχε σπεύσει να της δώσει τη δική της όψη για μια υποδοχή όπως άξιζε σε εκείνους που χάραξαν το όνομα τους με χρυσά γράμματα στην ποδοσφαιρική ιστορία του Πανιωνίου. Μία ώρα και κάτι έκανε η αποστολή να διασχίσει όλη την πλατεία της Ν. Σμύρνης. Μάλιστα από τα μπαλκόνια αρκετοί έρραναν το πούλμαν με λουλούδια και όλοι μαζί φώναζαν ρυθμικά Πανιώνιος, Πανιώνιος.Κι εκείνοι που χάραξαν με ανεξίτηλα γράμματα τα ονόματα τους στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας, αλλά και σ΄ αυτή του Πανιωνίου ήταν οι εξής:Κάκαρης, Ζαχαρόπουλος, Γραβάνης, Χαλκίδης, Εμβολιάδης, Σαϊπάς( 46 Μωραϊτέλης), Λίμα, Μαυρίκης, Αναστασόπουλος, Παθιακάκης, Βαλλίδης. Με τεχνικό ηγέτη και εμψυχωτή τον μεγάλο δάσκαλο του ελληνικού ποδοσφαίρου, Πάνο Μάρκοβιτς.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.panionios.gr/

SANTIAGO BERNABEU - ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΜΠΕΡΝΑΜΠΕΟΥ

Σαντιάγκο Μπερναμπέου

Ο Σαντιάγκο Μπερναμπέου ήταν ποδοσφαιριστής και για πολλά χρόνια πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης.
Γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου 1895 στην Μαδρίτη .Έπαιξε ποδόσφαιρο στην Ρεάλ από το 1912 έως το 1926, οπότε σταμάτησε και ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Το 1943 αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία της Ρεάλ και έμεινε σε αυτή την θέση μέχρι το 1958. Υπήρξε ο αναμορφωτής της Ρεάλ. Ανακατασκεύασε το γήπεδο Σαν Μαρτίν και αύξησε τη χωρητικότητα του σε 20.000. Έθεσε τις βάσεις για την μεγάλη Ρεάλ που κατέκτησε τα 6 συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών. Σήμερα το γήπεδο της Ρεάλ φέρει το όνομά του. Πέθανε στις 2 Ιουνίου 1978.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

HEYSEL STADIUM DISASTER - Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΖΕΛ

Η τραγωδία του Χέιζελ

Στις 29 Μαϊου του 1453, γράφτηκε μία από τις πιο “μαύρες” σελίδες του ελληνισμού αλλά και ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότητας, καθώς εκείνη την ημέρα ξεκίνησε η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους “βάρβαρους”. Τι μεγάλη σύμπτωση όμως, αφού 532 χρόνια μετά, την ίδια ημέρα (29/05/1985) έγινε και η …άλωση ενός ολόκληρου ποδοσφαιρικού κόσμου μετά την “τραγωδία” του τελικού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μεταξύ της Λίβερπουλ και της Γιουβέντους (0-1, αλλά ποιος νοιάζεται) στο στάδιο “Χέιζελ” των Βρυξελλών, που στοίχισε τη ζωή σε 39 ανθρώπους.
Λίβερπουλ και Γιουβέντους ήταν έτοιμες να προσφέρουν πλούσιο θέαμα στους χιλιάδες οπαδούς των δύο ομάδων που είχαν γεμίσει το γήπεδο για να δουν έναν από τους μεγαλύτερους τελικούς στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Οι “κόκκινοι” με τους Ρας, Νταλγκλίς, Σούνες και οι “μπιανκονέρι” με τους Πλατινί, Μπόνιεκ και Σιρέα ετοιμάζονταν να ξεδιπλώσουν στο Βέλγιο, το πλούσιο ταλέντο τους.
Τη νύχτα του τελικού, το στάδιο “Χέιζελ” ήταν κατάμεστο από 60.000 θεατές. Περίπου 25.000 φίλαθλοι προέρχονταν από κάθε ομάδα, ενώ οι υπόλοιπες θέσεις ανήκαν στην “ουδέτερη” ζώνη. Σε αυτήν την περιοχή, όμως, υπήρχαν αρκετοί φίλοι της Γιουβέντους, λόγω της μεγάλης παρουσίας Ιταλών μεταναστών στο Βέλγιο. Σημειώνεται ότι σε αυτόν το χώρο υπήρχαν και φίλοι των “ρεντς”, αλλά πολύ λίγοι, ενώ στις εξέδρες των Αγγλων δεν ήταν λίγοι αυτοί που κατάφεραν να εισέλθουν χωρίς εισιτήριο, δημιουργώντας μία ανυπόφορη κατάσταση και φυσικά οξύνοντας τα πνεύματα.
Περίπου μία ώρα πριν τη σέντρα, οπαδοί της Λίβερπουλ πέρασαν το διαχωριστικό και επιτέθηκαν στους οπαδούς της Γιουβέντους στην “ουδέτερη” ζώνη, στον τομέα Z. Ορισμένοι Ιταλοί αντεπιτέθηκαν. Για αρκετά λεπτά, καθίσματα και άλλα αντικείμενα εκσφενδονίζονταν εκατέρωθεν.
Λίγο πριν τη σέντρα, δεκάδες οπαδοί της Λίβερπουλ προσέγγισαν ακόμα περισσότερο τον τομέα Z, με αποτέλεσμα ολόκληρη η μάζα των φιλάθλων της Γιουβέντους να προσπαθεί να ξεφύγει από την επίθεση των Αγγλων. Τα σπασμένα καθίσματα και τα σκαλιά δεν βοηθούσαν την κατάσταση και ορισμένοι θεατές σκόνταψαν. Αρκετοί στοιβάχτηκαν σε έναν τοίχο στο τέλος της εξέδρας, η οποία δεν άντεξε το βάρος και κατέρρευσε!Δεκάδες άνθρωποι παγιδεύτηκαν κάτω από τα συντρίμμια, τη στιγμή που εκατοντάδες περνούσαν από πάνω τους για να σωθούν. Τριάντα εννέα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, εκ των οποίων 32 Ιταλοί, τέσσερις Βέλγοι, δύο Γάλλοι και ένας Ιρλανδός. Περισσότεροι από 350 τραυματίστηκαν, αλλά η χαοτική κατάσταση που επικρατούσε και η περιορισμένες δυνάμεις των Αρχών καθυστέρησαν την ιατρική περίθαλψη.
Την ώρα που δεκάδες ανθρώπινα σώματα βρίσκονταν στο έδαφος, ορισμένοι Ιταλοί επεδίωξαν εκδίκηση και έτρεξαν προς το μέρος των φιλάθλων της Λίβερπουλ. Η Αστυνομία προσπάθησε να σταματήσει αυτήν την επίθεση και οι τηλεοπτικές εικόνες έδειξαν τις μάχες που ακολούθησαν. Μεταξύ αυτών, ένας Ιταλός να απειλεί με επαναληπτική καραμπίνα έναν αστυνομικό!Οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων είχαν ενημερωθεί για τα επεισόδια που λάμβαναν χώρα, αλλά είναι ακόμα αδιευκρίνιστο εάν γνώριζαν για την ύπαρξη νεκρών και τον μεγάλο αριθμό αυτών των περιπτώσεων. Οι αρχηγοί της Λίβερπουλ και της Γιουβέντους κάλεσαν τα πλήθη να ηρεμήσουν, ενώ τόσο οι εντολές των ηγετών των δύο κρατών, όσο και αυτές της ΟΥΕΦΑ απαιτούσαν το παιχνίδι να διεξαχθεί κανονικά.
ΠΟΙΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ;

Στο αγωνιστικό κομμάτι -αν μπορεί να υπάρξει τέτοιο σε ένα τελικό σαν και εκείνον- πρωταγωνιστής δυστυχώς ήταν ανεκδιήγητος Ελβετός διαιτητής, Ντάινα. Στο 56ο λεπτό, ο Μπόνιεκ ανατρέπεται φανερά εκτός μεγάλης περιοχής, αλλά ο διαιτητής καταλογίζει πέναλτι το οποίο εκτελεί εύστοχα ο Πλατινί και ανοίγει το σκορ. Ο Γάλλος άσος πανηγυρίζει έξαλλα το γκολ, προφανώς μη αντιλαμβανόμενος την κατάσταση.
Το “μέτωπο” μεταξύ των οπαδών της Γιουβέντους και των Αστυνομικών διατηρήθηκε ανοιχτό για περίπου δύο ώρες, δηλαδή ακόμα και κατά τη διάρκεια του αγώνα.Η Γιουβέντους διατηρεί το προβάδισμα, αλλά λίγο αργότερα ο Γουίλαν ανατρέπεται εντός μεγάλης περιοχής των “μπιανκονέρι”. Ο Ντάινα κλείνει τα μάτια και αφήνει το παιχνίδι να συνεχιστεί, καταδικάζοντας ουσιαστικά τους Αγγλους.Αυτός ίσως να ήταν η επιθυμητή από την πλειοψηφία κατάληξη του αγώνα, ώστε να μην υπάρξουν άλλα έκτροπά μέχρι την ολοκλήρωση της βραδιάς. Δεν είναι λίγοι που υποστηρίζουν ότι ο διαιτητής δέχθηκε εντολές για να καθορίσει το αποτέλεσμα. Το ποδόσφαιρο, όμως, έχασε εκείνη τη βραδιά κάτι περισσότερο από μία δίκαιη απονομή…
ΟΙ 39 ΑΤΥΧΟΙ ΟΠΑΔΟΙ
Τα ονόματα των 39 άτυχων οπαδών που γνώρισαν τον θάνατο τη νύχτα της 29ης Μαϊου του 1985 στο στάδιο “Χέιζελ” των Βρυξελλών, είναι τα παρακάτω (σε παρένθεση οι ηλικίες των θυμάτων):Ρόκο Ατσέρα (29), Μπρούνο Μπάλι (50), Αλφονς Μπος, Τζιανκάρλο Μπρουσκέρα (21), Αντρέα Καζούλα (11), Τζιοβάνι Καζούλα (44), Νίνο Τσερούλο (24), Βίλι Σιέλενς, Τζιουζεπίνα Κόντι (17), Ντιρκ Ντενέκι, Ντιονίζιο Φάμπρο (51), Ζακ Φρανσουά, Εουτζένιο Γκαλιάνο (35), Φραντσέσκο Γκάλι (25), Τζιανκάρλο Γκονέλι (20), Φραντσέσκο Γκάλι (25), Τζιανκάρλο Γκονέλι (20), Αλμπέρτο Γκουαρίνι (21), Τζιοβαίνιο Λαντίνι (50), Ρομπέρτο Λορεντίνι (31), Μπάρμπαρα Λούσι (58), Φράνκο Μαρτέλι (46), Λόρις Μεσόρε (28), Τζιάνι Μαστρολάκο (20), Σέρτζιο Μπαστίνο Ματσίνο (20), Λουτσιάνο Ρόκο Παπαλούκα (38), Λουίτζι Πιντόνε (31), Μπέντο Πιστολάτο (50), Πάτρικ Ράντκλιφ, Ντομένικο Ραγκάτσι (44), Αντόνιο Ρανιανέζε (29), Κλοντ Ρομπέρ, Μάριο Ρόνκι (43), Ντομένικο Ρούσο (28), Ταρτσίζιο Σάλβι (49), Τζιανφράνκο Σάρτο (47), Αμεντέο Τζιουζέπε Σπαλαόρε (55), Μάριο Σπάνου (41), Ταρτσίζιο Βεντουρίν (23), Ζαν Μισέλ Βαλά, Κλαούντιο Τζαβαρόνι (28)
ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ “ΕΧΩΣΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΚΟΚΚΑΛΟ”
Η εικοσαετία 1965-1985 άνηκε ολοκληρωτικά στους αγγλικούς συλλόγους, κατά ένα τρόπο που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα μπορούσε να γίνει για να τους …σταματήσουν!Υπήρχε κάτι όμως, όπως και έγινε…
Και βέβαια δεν αναφερόμαστε στη ψυχολογική επίπτωση που είχε η τραγωδία του Χέιζελ στους αγγλικούς συλλόγους, αλλά στη τιμωρία που τους επιβλήθηκε, τόσο από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία όσο και από την ίδια την Αγγλική Ομοσπονδία. Μία τιμωρία που “τσάκισε” τις αγγλικές ομάδες, αφού το θέμα του χουλιγκανισμού ξέφυγε από τους “κόλπους” της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, φτάνοντας μέχρι το αγγλικό κοινοβούλιο, όπου η τότε πρωθυπουργός “σιδηρά κυρία”, Μάργκαρετ Θάτσερ, με τη σύμφωνη γνώμη της ίδιας της βασίλισσας Ελισάβετ, επέβαλλε ποινή αποχής των αγγλικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για ΠΕΝΤΕ χρόνια και ενώ η ΟΥΕΦΑ είχε τιμωρήσει μόνο τη Λίβερπουλ για έξι χρόνια!Το να “καταδικάζεις” τις ίδιες σου τις ομάδες για πέντε χρόνια μακριά από τις “χρυσοφόρες” διοργανώσεις της Ευρώπης δεν είναι κάτι απλό, όμως απέδωσε, χώνοντας το μαχαίρι βαθιά στο “κόκκαλο” του χουλιγκανισμού, ο οποίος πλέον έχει “τελειώσει” (τουλάχιστον μέσα) στα αγγλικά γήπεδα…

ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ του 2005, η κληρωτίδα έφερε αντιμέτωπες τη Λίβερπουλ και τη Γιουβέντους, είκοσι χρόνια μετά την τραγωδία. Μέχρι τότε, δεν είχε διεξαχθεί άλλο παιχνίδι μεταξύ τους, επίσημο και μη. Το συγκρότημα του Ράφα Μπενίτεθ ήταν αυτό που πήρε την πρόκριση, κερδίζοντας με 2-1 στο “Ανφιλντ” και αποσπώντας “λευκή” ισοπαλία στο Τορίνο.Στο περιθώριο του αγώνα, σημειώθηκαν μικρής έκτασης επεισόδια, παρά τα πολλά μέτρα ασφαλείας που είχαν ληφθεί, ενώ στην αναμέτρηση της Αγγλίας, οι φίλοι της Λίβερπουλ σήκωσαν ένα πανό συγγνώμης και φιλίας, το οποίο βρήκε ανταπόκριση από την μεγαλύτερη μερίδα φίλων της Γιουβέντους.
ΑΠΟ ΤΟ http://mirodias.yooblog.gr/