ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΛΥΤΑΣ

Γεώργιος Πλυτάς
Ο Γεώργιος Πλυτάς (Αθήνα, 1911 - 30 Απριλίου 1997) ήταν γιος του τέως δημάρχου Αθηναίων Αμβρόσιου Πλυτά. Είχε διατελέσει βουλευτής ΕΡΕ και Ν.Δ., καθώς και δήμαρχος Αθηναίων (1964-1967).
Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ, εμπορικό δίκαιο και πολιτική οικονομία στο Ελβετικό Ινστιτούτο Σεντ Γκάλεν, καθώς επίσης και στο Ασφαλιστικό Ινστιτούτο του Λονδίνου. Διατέλεσε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ασφαλιστικών Εταιρειών, πρόεδρος του ΕΟΤ, πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας. Εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών με την ΕΡΕ (1961) και με τη ΝΔ τα έτη 1977 και 1981. Διατέλεσε υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών (1977-78) και υπουργός Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος (1980-81). Το 1982 διαγράφηκε από τη ΝΔ και προσχώρησε στο ΚΟΔΗΣΟ, του οποίου διατέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ως το 1984, οπότε και επανεντάχθηκε στη ΝΔ. Αρθρογράφησε σε διάφορες εφημερίδες και έγραψε τα έργα Τα οικονομικά του Δήμου Αθηναίων(1975), Στην κόψη του ξυραφιού κ.ά. Πέθανε στις 30 Απριλίου 1997.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΚΟΥΤΣΟΓΙΩΡΓΑΣ

Μένιος Κουτσόγιωργας
Ο Αγαμέμνων (Μένιος) Κουτσόγιωργας του Ιωάννου (1922 – 18 Απριλίου 1991) υπήρξε Δικηγόρος, Βουλευτής, Υπουργός και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Γεννήθηκε στο χωριό Ροδινή, της κοινότητας Ζήρειας του Ν. Αχαΐας το Μάιο του 1922. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Παρισιού. Ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα ως Δικηγόρος Αθηνών επί τριακονταετία με πολλές υποθέσεις στα ανώτατα διοικητικά και αστικά δικαστήρια. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση 1940-44 (οργάνωση ‘’Όμηρος’’) συνελήφθη από τις Ιταλικές αρχές κατοχής και φυλακίστηκε στα στρατόπεδα Καλαβρύτων και Χαζίλι Πατρών. Πολιτικός φίλος και νομικός σύμβουλος του Γεωργίου Παπανδρέου. Συνήγορος υπεράσπισης του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου κατά την δίκη της υπόθεσης Ασπίδα. Κατά την δικτατορία 1967-74 ανέπτυξε αντιστασιακή δραστηριότητα, συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Τρίπολη. Στενός πολιτικός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου κατά την ίδια περίοδο, συνελήφθη πάλι το 1970 όπου ανακρίθηκε και φυλακίσθηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και ύστερα στο Κορυδαλλό. Ιδρυτικό μέλος της ΄΄Νέας Κίνησης Δικηγόρων Αθηνών’’, διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας ήταν παντρεμένος με την Αλίκη Κουτσόγιωργα με την οποία έκανε τρία παιδιά.
Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, εκλεγόταν Βουλευτής (ΠΑΣΟΚ) Αχαίας συνεχώς από το 1974-1989. Υπουργός Προεδρίας Κυβέρνησης 1981-84, Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης 1984-87, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Δικαιοσύνης με ευθύνη επίβλεψης και συντονισμού κυβερνητικού έργου στον εσωτερικό τομέα, 1987-88, Υπουργός Προεδρίας Κυβέρνησης 1988-89. Πολλές φορές προσωρινός αναπληρωτής κωλυόμενων συναδέλφων του. To Σεπτέμβριο 1988 κατά την διάρκεια της παραμονής του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στο νοσοκομείο Χέρφιλντ, τον αντικατέστησε στα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης όπου και εκφώνησε την καθιερωμένη ομιλία. Ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας υπήρξε ένας οξυδερκής πολιτικός και αποτέλεσε ένα από τα κύρια και βασικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και των κυβερνήσεων μετά το 1981. Ως Υπουργός Προεδρίας έθεσε το θεσμικό πλαίσιο για, -την εξυγίανση της δημόσιας διοίκησης με την κατάργηση του καθεστώτος της πολυθεσίας και της πολυ-απασχόλησης στο δημόσιο τομέα και έθεσε ανώτατο όριο απολαβών (ν. 1232/82) και την αποκατάσταση των διωχθέντων από το καθεστώς της δικτατορίας. -κατήργησε την ΥΕΝΕΔ (ν. 1288/82). -εισήγαγε σύστημα προσλήψεων με κοινωνικά και ποιοτικά κριτήρια. -ρύθμισε τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων με το άρθρο 30 του νόμου 1264. Η θητεία του ως Υπουργού κατά την πρώτη τετραετία επισφραγίστηκε με τον ν. 1388/83 που αφορούσε την ίδρυση Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης στο πρότυπο της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης της Γαλλίας (ΕΝΑ). Ως Υπουργός Εσωτερικών εισηγήθηκε τον εκλογικό νόμο με βάση τον οποίο διεξήχθησαν οι εκλογές του 1985. Εισηγήθηκε επίσης το νομοθέτημα για την οργάνωση της τοπικής αυτοδιοίκησης και της περιφερειακής ανάπτυξης (ν. 1622/86) που προέβλεπε μεταξύ άλλων την εθελοντική συνένωση κοινοτήτων σε Δήμους και απετέλεσε βάση για το σχέδιο Καποδίστριας. Ως Υπουργός Δικαιοσύνης έθεσε νέες βάσεις για την λειτουργία των δικαστηρίων και το καθεστώς των δικαστικών λειτουργών. Είχε ξεχωρίσει για την οξύτητα στις συγκρούσεις του με την αντιπολίτευση και χαρακτηριστική έχει μείνει η φράση του στη Βουλή "δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε". Συνέβαλε αποφασιστικά κατά γενική ομολογία στην εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1985 ως γνήσιος εκφραστής, εκπρόσωπος αλλά και εμπνευστής της στρατηγικής της πόλωσης και της έντονης αντιπαράθεσης ιδιαίτερα με την παράταξη της ΝΔ αλλά και του ΚΚΕ. Ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας δεν συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 1989 μετά από πρόταση της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ και υπό το βάρος των κατηγοριών για την υπόθεση της Τράπεζας Κρήτης. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 1989, έγινε κοινή πρόταση παραπομπής στο ειδικό δικαστήριο από το ΚΚΕ και τη ΝΔ για την υπόθεση Κοσκωτά. Η πρόταση υπερψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1989 για τους Α. Παπανδρέου, Α. Κουτσόγιωργα, Δ. Τσοβόλα και Γ. Πέτσο. Τον Οκτώβριο του 1990 αποφασίστηκε από το τριμελές συμβούλιο του ΕΔ και τους βουλευτές κατήγορους η προφυλάκιση μόνο του Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα ηλικίας τότε 68 ετών ως υπόπτου φυγής. Η απόφαση για την προφυλάκιση πάρθηκε στο έντονα τεταμένο πολιτικά κλίμα της εποχής παρά την κατάθεση ιατρικού φακέλου που τεκμηρίωνε την σοβαρή κατάσταση της υγείας του Α. Κουτσόγιωργα καθώς και την ύπαρξη ανήκεστου βλάβης. Την Δευτέρα 11 Μαρτίου 1991 άρχισε η συνεδρίαση του ειδικού δικαστηρίου. Στις 11 Απριλίου, δύο μόλις μήνες μετά, ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας υπέστη σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο κατά την διάρκεια της συνεδρίασης και ενώ εξέταζε ένα μάρτυρα. Μετά μια εβδομάδα, στις 18 Απριλίου 1991, ο Α. Κουτσόγιωργας απεβίωσε. Κατά γενικό τεκμήριο, ο τραγικός χαμός του Α. Κουτσόγιωργα επηρέασε την συνολική τροπή και έκβαση της δίκης μιας και η μαρτυρία του θεωρείτο κρίσιμη για την αντικειμενική εκτίμηση της υπόθεσης της Τράπεζας Κρήτης. Την κηδεία του παρακολούθησε πλήθος χιλιάδων ατόμων και πήρε την μορφή μαζικής διαμαρτυρίας για την δίκη στο Ειδικό Δικαστήριο και την χρήση αυτής για την εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων.
Τιμές – Παράσημα
Γαλλική Δημοκρατία: Grande Officier de l’Ordre de National du Merite ( από Πρόεδρο Μιτεράν)
Πολωνία: Komandoria z Gwiazda Orderu Zaslugi.
Πορτογαλική Δημοκρατία: Δίπλωμα του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Πρίγκιπα Ερρίκου.
Αυστριακή Δημοκρατία: Das Grosse Goldene Ehrenzeichen am Bande fur Verdienste um die Republic Osterreich.
Αίγυπτος: Order of the Nile.
Κύπρος: Σταυρός Κυπριακής Δημοκρατίας. Χρυσός Σταυρός Οικουμενικού Πατριαρχείου ( από Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο).
Μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ: ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ''ΟΜΗΡΟΣ'' ΠΟΥ ''ΕΔΡΑΣΕ'' Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΚΟΥΤΣΟΓΙΩΡΓΑΣ ΗΤΑΝ ΜΕΛΟΣ ΚΙ Ο ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΤΑΚΟΣ.

ΜΑΡΙΑ ΔΕΣΥΛΛΑ - ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Μαρία Δεσύλλα - Καποδίστρια
Η Μαρία Δεσύλλα - Καποδίστρια ήταν δήμαρχος Κέρκυρας και δισέγγονη του Γεωργίου Καποδίστρια, αδερφού του Ιωάννη Καποδίστρια.
Γεννήθηκε το 1881 στην Κέρκυρα και ήταν εγγονή του Αντωνίου Καποδίστρια (θαν.1906) καθώς και δισέγγονη του Γεωργίου Καποδίστρια, αδερφού του Ιωάννη Καποδίστρια. Ήταν παντρεμένη με τον Σταμάτιο Δεσσύλα, δήμαρχο Κέρκυρας, τον οποίο αντικατέστησε στη δημαρχία στις 18 Απριλίου 1956 μετά το θάνατό του. Συγκεκριμένα στις αναπληρωματικές εκλογές που ακολούθησαν εξελέγη με 5.365 ψήφους σε σύνολο 10.207. Στον δημαρχιακό θώκο παρέμεινε μέχρι το 1959.
Ως απόγονος της οικογένειας, και επειδή ο προπάππος της ήταν ο μοναδικός από τα αδέρφια που είχε αποκτήσει παιδιά, είχε στην κατοχή της την εξοχική κατοικία της οικογένειας στην θέση Κουκουρίτσα. Το 1979 δώρισε το σπίτι στην Αναγνωστική Εταιρία Κερκύρας, τη Φιλαρμονική Εταιρία Κερκύρας και την Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών, με σκοπό τη δημιουργία Μουσείου το οποίο να στεγάζει τα διασωθέντα προσωπικά αντικείμενα του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος, καθώς και προσωπογραφίες και έπιπλα εποχής που ανήκαν στην οικογένεια.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΦΑΡΑΚΟΣ

Γρηγόρης Φαράκος
Ο Γρηγόρης Φαράκος του Κωνσταντίνου (Ναύπλιο, 11 Ιανουαρίου 1923 – Αθήνα, 23 Μαρτίου 2007) ήταν Έλληνας πολιτικός και συγγραφέας. Υπήρξε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, (Ιούλιος 1989 - Φεβρουάριος 1991) και βουλευτής του ΚΚΕ και, αργότερα, του Συνασπισμού. Επίσης διετέλεσε διευθυντής της εφημερίδας «Ριζοσπάστης». Το 1946 αποφοίτησε από τη σχολή Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων του Ε.Μ.Π.. Σπούδασε επίσης κοινωνικές και οικονομικές επιστήμες και ειδικεύτηκε σε θέματα ενεργειακής οικονομίας.
Στην Κατοχή πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ (σπουδάζουσας), ως καπετάνιος λόχου του ΕΛΑΣ (σπουδαστών) και ως «καπετάνιος» του λόχου «Λόρδος Μπάυρον» (των φοιτητών). Είχε γίνει μέλος του ΚΚΕ το 1941.
Κατά τα Δεκεμβριανά τραυματίσθηκε στην Αθήνα. Το 1947 εξορίστηκε στην Ικαρία, αλλά διέφυγε και πήρε μέρος στον Εμφύλιο στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας όπου και τραυματίσθηκε για δεύτερη φορά.
Έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1961 και από το 1968 ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος. Στη διάρκεια της δικτατορίας βγήκε στη παρανομία. Ήλθε στην Ελλάδα ως υπεύθυνος του κλιμακίου της Κ.Ε. του ΚΚΕ, συνελήφθη το 1968 και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Απελευθερώθηκε τον Ιούλιο του 1974.
Μετά τη Μεταπολίτευση εκλέγονταν βουλευτής Αθηνών του ΚΚΕ από το 1974 μέχρι το 1989 και από το 1989 έως το 1993 με τον Συνασπισμό. Τον Μάιο του 1991 παραιτήθηκε και από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και ασχολήθηκε με την ιστορική μελέτη και συγγραφή. Έκτοτε κατοικούσε μόνιμα στην Αθήνα μέχρι το θάνατό του.
Έργα
Ενεργειακή οικονομία και πολιτική, 1961.
Ένας αιώνας του Κεφαλαίου, 1967.
Επιστημονικοτεχνική επάνάσταση και εργατική τάξη, 1973.
Η Νεολαία και το εργατικό κίνημα, εκδόσεις Οδηγητή, 1977.
Θέματα του ελληνικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1978.
Μαρτυρίες και στοχασμοί, 1941-1991: 50 χρόνια πολιτικής δράσης, εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα, 1993. Εισαγωγή - ιστορική επιμέλεια Παύλος Β. Πετρίδης.
Η μάχη των συμβόλων: το κατέβασμα της χιτλερικής σημαίας από την αρχαία Ολυμπία, εκδόσεις Φιλίστωρ, 1996.
Άρης Βελουχιώτης: το χαμένο αρχείο, άγνωστα κείμενα, η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι ατον Άρη Βελουχιώτη, 1941-1945, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1997.
Δεκέμβρης του 44: νεότερη έρευνα, νέες προσεγγίσεις, εκδόσεις Φιλίστωρ. Πρακτικά επιστημονικής συνάντησης, 2000.
Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία Ι - Το αντάρτικο-στρατός για τώρα και για μετά, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2000.
Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία ΙΙ - Μυστική έκθεση 1946 και άλλα ντοκουμέντα, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2000.
Σχέσεις ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου, 2004.
Σχετικά με το ΚΚΕ και το Κομμουνιστικό Κίνημα, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2005.
Δημοσίευσε επίσης και πολλές άλλες μελέτες και άρθρα σε διάφορα περιοδικά έντυπα και εφημερίδες.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ

Στυλιανός Μαυρομιχάλης
Ο Στυλιανός Μαυρομιχάλης (1902-1981) ήταν δικαστικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στην Μάνη και καταγόταν απο την σπουδαία Μανιάτικη οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων. Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1963 σχημάτισε κυβέρνηση, η οποία παρέμεινε μέχρι τις 8 Νοεμβρίου, με σκοπό να οδηγήσει την χώρα στις εκλογές. Επίσης είχε διατελέσει πρόεδρος του Αρείου Πάγου την περίοδο 1963-1968. Έγραψε πολλές νομικές μελέτες όπως: «Η υπο αίρεσιν καταγγελία της συμβάσεως», «Αποζημίωσις λόγω καταγγελίας της συμβάσεως», «Η ρήτρα πληρωμής είδος», «Το Άρθρο 63 του αστικού κώδικα» κ.α.
Απεβίωσε στις 30 Οκτωβρίου του 1981.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ ΖΑΙΜΗΣ

Θρασύβουλος Ζαϊμης
Ο Θρασύβουλος Ζαΐμης, γόνος πλούσιας οικογένειας με σημαντική συνεισφορά στους εθνικούς αγώνες και μεγάλη επιρροή στα πράγματα της Πελοποννήσου, ήταν ο δέκατος στη σειρά Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Πρωταγωνίστησε στην ελληνική πολιτική ζωή από το 1850 έως το 1880 διατελώντας τέσσερις φορές Πρόεδρος της Βουλής και δύο φορές πρωθυπουργός.
Οι Ζαΐμηδες, υπήρξαν οικογένεια προυχόντων στην περιοχή των Καλαβρύτων και πρωταγωνίστησαν τόσο στην Επανάσταση του 1821, όσο και στις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις της χώρας.
Γιος του αγωνιστή της Εθνεγερσίας Ανδρέα Ζαΐμη, ο Θρασύβουλος γεννήθηκε στην Κερπινή το 1825.
Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι. Στην πολιτική εισήλθε νεότατος, το 1850, και από τότε εκλέγονταν συνεχώς βουλευτής Καλαβρύτων. Στη μακρά πολιτική του σταδιοδρομία διακρίθηκε για τη μετριοπάθειά του.
Πρόεδρος της Βουλής εξελέγη για πρώτη φορά, το 1854-1855, με 68 ψήφους επί 70 ψηφισάντων. Επανεξελέγη, και μάλιστα από τις τάξεις της αντιπολίτευσης, το 1860, με 62 ψήφους, όταν ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές καταψήφισαν τον κυβερνητικό υποψήφιο Δημήτριο Καλλιφρονά, ο οποίος πήρε τελικά 50 ψήφους.
Υπηρέτησε ως υπουργός Δημόσιας Εκπαίδευσης το 1859-1860. Αργότερα πέρασε στην αντιοθωνική μερίδα συνεργαζόμενος με τους Ρούφο Μπενιζέλο και Δημήτριο Βούλγαρη. Μετά την έξωση του Όθωνα ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών.
Το 1863, μετείχε, μαζί με τον Κωνσταντίνο Κανάρη και τον Δημήτριο Γρίβα, στην επιτροπή που πρόσφερε το Στέμμα της Ελλάδας στο Γεώργιο Α΄.
Τον Μάιο του 1864, ως απεσταλμένος του Βασιλείου της Ελλάδος, ο Θρασύβουλος Ζαΐμης παρέλαβε από τον τελευταίο Άγγλο Αρμοστή Χένρυ Στορκς τη διοίκηση των Ιονίων νήσων, που ενώνονταν πλέον με την Ελλάδα.
Ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας τον Ιανουάριο του 1869, αλλά τον Ιούλιο του 1870, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί μετά από διεθνείς πιέσεις, εξαιτίας της σφαγής Άγγλων περιηγητών στο Δήλεσι.
Τον Οκτώβριο του 1871 σχημάτισε εκ νέου κυβέρνηση, η οποία παραιτήθηκε μετά από δίμηνο.
Στις 4 Φεβρουαρίου 1874 επανεξελέγη Πρόεδρος της Βουλής με 87 ψήφους έναντι των 72 που πήρε ο Ιωάννης Δεληγιάννης.
Στις 17 Οκτωβρίου 1875 αναδείχθηκε για τέταρτη φορά Πρόεδρος της Βουλής με 131 ψήφους επί 132 ψηφισάντων και παρέμεινε στο αξίωμα έως το 1877. Κατά τη θητεία του αυτή λειτούργησε για πρώτη φορά, στις 3 Νοεμβρίου 1875, το νέο κτίριο του Κοινοβουλίου, στην οδό Σταδίου, όπου σήμερα στεγάζεται το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
Ανέλαβε, επίσης, το υπουργείο της Δικαιοσύνης το 1877 στη λεγόμενη «οικουμενική» κυβέρνηση καθώς και σε νέα κυβέρνηση το 1878.
Ο Θρασύβουλος Ζαΐμης πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 1880 στην Αθήνα και ετάφη στην Κερπινή Καλαβρύτων.
Την πολιτική παράδοση των Ζαΐμηδων συνέχισε ο γιος του Αλέξανδρος, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής, Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
ΑΠΟ ΤΟ http://edrana.blogspot.com/

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΥΡΟΣ

Γεώργιος Μαύρος
Ο Γεώργιος Μάυρος του Ιωάννη ήταν Έλληνας πολιτικός και αρχηγός κόμματος. Γεννήθηκε στο Καστελόριζο (Δωδεκάνησα) τον Μάρτιο του 1909. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Βερολίνου Νομικά. Το 1937 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και υφηγητής του Διεθνούς Ιδιωτικού Δικαίου. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1938 μέχρι το 1942. Μετά την απελευθέρωση αναμίχθηκε με τη πολιτική. Από το 1946 μέχρι το 1977 εκλέχθηκε 10 φορές βουλευτής. Συμμετέχοντας σε όλες σχεδόν τις δημοκρατικές κυβερνήσεις είχε αναλάβει υπουργός Δικαιοσύνης (1945), Παιδείας (1946), Εμπορίου και Βιομηχανίας (1949), Οικονομικών (1951), Εθνικής Αμύνης (1952), Συντονισμού (1963,και 1964) και Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (1964-1966). Το 1981 εκλέχτηκε βουλευτής επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ.
Ο Γεώργιος Μαύρος συμμετείχε επίσης στη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος του 1974 ως υπουργός Εξωτερικών όταν επί των ημερών του συνέβη ο «Αττίλας ΙΙ» στην Κύπρο. Στο τέλος του ίδιου χρόνου εξελέγη αρχηγός του κόμματος της Ένωσης Κέντρου.
Έγραψε πολλές μελέτες και άρθρα επί Διεθνούς Ναυτικού και Ιδιωτικού Ναυτικού Δικαίου, καθώς και σχόλια επί δικαστικών αποφάσεων στο περιοδικό «Θέμις», στο οποίο και διετέλεσε διευθυντής (1935-1940). Θεωρούταν ο πλέον καταρτισμένος Έλληνας πολιτικός σε θέματα του Δικαίου της θάλασσας. Επίσης διετέλεσε μέλος του Συμβουλίου των διοικητών της Διεθνούς Τράπεζας στην Ουάσιγκτον (1949-1952). Έλαβε μέρος στις Διασκέψεις της Διεθνούς Κοινοβουλευτικής Ένωσης στο Κάιρο, Βελιγράδι, Ρώμη, Βαρσοβία, Λονδίνο, Αθήνα και Βρυξέλλες καθώς και σ΄ εκείνες της Διεθνούς Τράπεζας και του Νομισματικού Ταμείου στο Παρίσι, Ουάσιγκτον και Τόκιο.
Κατά τη θητεία του ως υπουργός Εξωτερικών στη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος, το όνομά του συνδέθηκε με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο (επιχείρηση Αττίλας ΙΙ), καθώς αποδέχτηκε την «άνωθεν» ρήση «η Κύπρος βρίσκεται μακράν» αναλαμβάνοντας εκ των υστέρων επικεφαλής της αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης για το Κυπριακό, λαμβάνοντας μέρος στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών (1974), όταν παράλληλα η Ελλάδα διέκοψε την υποχρέωση της συμμετοχής της στις προγραμματισμένες ασκήσεις του ΝΑΤΟ εκείνη την εποχή.
Ο Γεώργιος Μαύρος μιλούσε γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Πέθανε το 1995.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΑΥΛΟΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

Παύλος Μπακογιάννης
Ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν Έλληνας πολιτικός.
Γεννήθηκε το 1937 στο χωριό Βελωτά της Ευρυτανίας. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του παπα - Κώστα και της Ειρήνης Μπακογιάννη. Γυμνάσιο πήγε στο Θέρμο Τριχωνίδας, για ένα χρόνο στο Καρπενήσι (1950) και το τελείωσε στην Πάτρα. Σπούδασε Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία, παίρνοντας πτυχίο Πολιτικής Οικονομίας και Πολιτικών Επιστημών των Πανεπιστημίων Μονάχου, Τύμπιγκεν και Κωστάντσας (Konstanz) στο Πανεπιστήμιο της οποίας ανακηρύχθηκε κατόπιν Διδάκτωρ των Κοινωνικών Επιστημών. Δίδαξε Πολιτικές Επιστήμες και Δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του 60 και για 10 περίπου χρόνια διηύθυνε το ελληνόφωνο πρόγραμμα της ραδιοφωνίας της Βαυαρίας.
Ήταν διευθυντής του ελληνικού προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Από τη θέση αυτή αντιτάχθηκε στο δικτατορικό καθεστώς και έκανε εκπομπές με σχόλια και ειδήσεις που αναμεταδίδονταν και από την «Ντόϋτσε Βέλλε» και πολύ γρήγορα έγιναν σημείο αναφοράς του αντιδικτατορικού αγώνα.
Στο Μόναχο γνώρισε τη Ντόρα Μητσοτάκη, κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης και την οποία και παντρεύτηκε το 1974. Μαζί της απέκτησε παιδιά, την Αλεξία και τον Κώστα.
Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (1974) επέστρεψε στην Ελλάδα. Εργάσθηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» και το 1982 ανέλαβε εκδότης - διευθυντής του εβδομαδιαίου περιοδικού «ΕΝΑ» ως το Φεβρουάριο του 1985. Από το Νοέμβριο του 1985 μέχρι το Νοέμβριο του 1989 διετέλεσε πολιτικός σύμβουλος του Προέδρου της Ν.Δ. Κώστα Μητσοτάκη. Τον Ιούνιο του 1989 εκλέχθηκε βουλευτής της μονοεδρικής περιφέρειας Ευρυτανίας. Ακολούθησε η Κυβέρνηση Τζαννετάκη, στο σχηματισμό της οποίας έλαβε ενεργό ρόλο, ως διαπραγματευτής μεταξύ του κόμματός του και του Συνασπισμού.
Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Ευρυτανίας. Το πρώτο του μάλιστα βιβλίο είχε τίτλο: "Η Ευρυτανία και οι οικονομικές της δυνατότητες" (Αθήνα, 1960). Κατήρτησε ολοκληρωμένο σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής, το οποίο υπέβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως πολιτικός θεωρούνταν ήπιος και συναινετικός. Θεωρούσε επιβεβλημένη την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών, την επούλωση των πληγών του Εμφυλίου και του Διχασμού και την Εθνική Συμφιλίωση. Στα πλαίσια αυτής του της πεποίθησης εργάστηκε για την επιτυχία του πρωτοποριακού, για την εποχή, εγχειρήματος συγκυβέρνησης Αριστεράς και Δεξιάς. Για τους ίδιους λόγους ήταν εισηγητής, εκ μέρους της Ν.Δ., του νομοσχεδίου για την απάλειψη των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου που υπερψηφίστηκε και έγινε Νόμος το καλοκαίρι του 1989.
Η επαναστατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφόνησε τον Παύλο Μπακογιάννη το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 1989 στην είσοδο της πολυκατοικίας της οδού Ομήρου στην Αθήνα, όπου στεγαζόταν το γραφείο του. Η δολοφονία του συγκλόνισε την πολιτική επικαιρότητα εκείνων των ημερών, η οποία μονοπωλούνταν από έναρξη της διαδικασίας για την παραπομπή των πολιτικών του σκανδάλου Κοσκωτά. Την ημέρα που δολοφονήθηκε, συνέπεσε να εγκριθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση η χρηματοδότηση του προγράμματος για την Ευρυτανία, που ο ίδιος είχε καταρτίσει.
Στο Καρπενήσι οι αρχές τις πόλης τον τίμησαν δημιουργώντας το ομώνυμο πάρκο, όπου έχει στηθεί ο ανδριάντας του, και δίνοντας το όνομά του σε κεντρικό δρόμο της πόλης.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΑΝΑΓΗΣ ΤΣΑΛΔΑΡΗΣ

Παναγής Τσαλδάρης
Ο Παναγής Τσαλδάρης (Κόρινθος 1868 - Αθήνα 17 Μαΐου 1936) ήταν ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στο Καμάρι Κορινθίας. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, όπου ανακηρύχθηκε αριστούχος διδάκτωρ Νομικής το 1889 και συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Γκαίτινγκεν, στο Βερολίνο, στη Λειψία και στο Παρίσι. Το 1893 επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με τη δικηγορία.
Εκλέχτηκε πρώτη φορά βουλευτής Κορινθίας στην αναθεωρητική Βουλή του 1910 και στην απλή του 1912. Από τότε εκλεγόταν συνεχώς, με εξαίρεση τις εκλογές του 1923, στις οποίες αρνήθηκε να μετάσχει. Χρημάτισε υπουργός Δικαιοσύνης το 1915 στην κυβέρνηση Γούναρη, εσωτερικών και Συγκοινωνιών το 1920 και το 1926 στις κυβερνήσεις Καλογερόπουλου, Γούναρη και Ζαΐμη. Αρχικά υπήρξε ηγετικό στέλεχος στο Κόμμα των Εθνικοφρόνων. Το 1919 συμμετείχε ως εκπρόσωπός του στην ίδρυση της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης με έμβλημα ένα κλαδί ελιάς. Το 1922 ανέλαβε την αρχηγία του Λαϊκού κόμματος μετά τον τουφεκισμό του Γούναρη.
Το Λαϊκό Κόμμα υποστήριζε τη βασιλευομένη δημοκρατία ως το καταλληλότερο πολίτευμα για την Ελλάδα. Αλλά σε όλη την δεκαετία του 1920 ο Τσαλδάρης απέφευγε να έρθει σε απευθείας σύγκρουση και ρήξη με τους Φιλελεύθερους για αυτό το ζήτημα επιδεικνύοντας συναινετική διάθεση για να καταλαγιάσουν τα πάθη. Θεωρούσε ότι μοναδική διέξοδος για το πρόβλημα ήταν να ερωτηθεί ο λαός με δημοψήφισμα, όταν όμως τα πράγματα θα ήταν πιο ήρεμα, και να υποταχθούν όλοι στην κρίση του. Στη συνέχεια θα διαφανεί ότι ο ίδιος δεν επιθυμούσε την παλινόρθωση και για αυτό προσπαθούσε να μετριάσει τα ακραία στοιχεία του Λαϊκού Κόμματος. Σε κάθε περίπτωση ο Τσαλδάρης επέλεξε και επέβαλε την την εποικοδομητική αντιπολίτευση.
Δύο υπήρξαν τα θεμελιώδη αιτήματα των Λαϊκών αυτήν την περίοδο: η επαναφορά των αξιωματικών που είχαν αποταχθεί λόγω πολιτικών φρονημάτων και η αποτελεσματική απαγόρευση της παρέμβασης των στρατιωτικών στην πολιτική. Στα εσωτερικά ζητήματα το Λαϊκό Κόμμα, συνεχίζοντας τη Δηλιγιαννική παράδοση, αποσκοπούσε στην άμβλυνση των αρνητικών επιπτώσεων της ανάπτυξης και στην σταθεροποίηση της κοινωνικής τάξης πραγμάτων. Όσο περισσότερο τα στρώματα διαφοροποιούνταν και όσο πιο περίπλοκα γίνονταν τα προβλήματα. Δε θεωρούσε όμως ότι συνολικά η οικονομική ανάπτυξη ήταν αρνητική. Επικέντρωνε όμως αποκλειστικά στην ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα θεωρώντας πως η αγροτική παραγωγή ταίριαζε περισσότερο στο χαρακτήρα του ελληνικού έθνους και εμπόδιζε την εμφάνιση έντονων ταξικών ανταγωνισμών, όπως θεωρούσαν ότι επέφερε η ανάπτυξη της βιομηχανίας με την ενδυνάμωση της εργατικής τάξης. Συγκεκριμένα, θεωρούσε ότι οι αγρότες ήταν ένα συντηρητικό στρώμα σε αντίθεση με τους εργάτες και για αυτό θα έπρεπε να στηριχθούν με δίκαιη διανομή γης, ενώ υποστήριζε την αποκατάσταση των προσφύγων με την παραχώρηση γης. Επιπλέον, υποστήριζε την ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής, την αύξηση των εξαγωγών, την απρόσκοπτη επικράτηση των νόμων της αγοράς στον αγροτικό τομέα. Κεντρικό σημείο της οικονομικής πολιτικής ήταν η άκρα λιτότητα και οι ισολογισμένοι προϋπολογισμοί, ώστε οι μικροαγρότες να απαλλαχθούν από τις φορολογικές επιβαρύνσεις. Το πρόγραμμα αυτό θεωρούσαν οι Λαϊκοί ότι ανταποκρινόταν στα συμφέροντα όχι μόνο των μικροαγροτών και των μεσοαστικών στρωμάτων, με τα οποία το Λαϊκό Κόμμα είχε ισχυρούς δεσμούς, αλλά και σε χρηματιστικούς κύκλους.
Ο Τσαλδάρης υπεράσπιζε τις ισορροπημένες σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας και για αυτό υποστήριζε τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τις συλλογικές συμβάσεις. Ο ίδιος μάλιστα διαφοροποιούταν από την γενικότερη τάση των βουλευτών του Λαϊκού Κόμματων να αρνούνται την ύπαρξη τάξεων. Το 1928 συμμετείχε ως Υπουργός Εσωτερικών στην πεντακομματική Οικουμενική Κυβέρνηση (πλην ΚΚΕ). Προσπαθούσε να ακολουθήσει συγκρατημένη γραμμή, δείχνοντας κατανόηση για τις διαμαρτυρίες και υποστηρίζοντας τις κοινωνικές παροχές. Αλλά παράλληλα στήριζε την πολιτική των εκτοπίσεων, τη διάλυση των εργατικών οργανώσεων και των αριστερών συνδικαλιστών. Η γενικότερη μετριοπαθής στάση του στην Οικουμενική και τα λογικά αιτήματα που έθετε, τα οποία γίνονταν αποδεκτά από τα άλλα κόμματα ενίσχυσαν τη μετριοπαθή πτέρυγα στο Κόμμα. Απέρριπτε τη θεσμοθέτηση γερουσίας στη συζήτηση για το νέο Σύνταγμα. Αντίθετα, υποστήριξε να ενταχθούν στο σύνταγμα στοιχεία άμεσης δημοκρατίας. Επίσης, θεωρούσε πρώτιστο ζήτημα την θεσμοθετημένη προστασία της ιδιοκτησίας. Αυτό τον έφερνε όμως σε σύγκρουση με την πολιτική των απαλλοτριώσεων και ως εκ τούτου με την αγροτική πολιτική και τα αγροτικά στρώματα που επεδίωκε να εκφράσει. Τελικά, το Λαϊκό Κόμμα θα συναινέσει στο νέο σύνταγμα, αλλά θα αποχωρήσει από την Οικουμενική, διαφωνώντας με τους Φιλελευθέρους στη δημοσιονομική πολιτική.
Ο Τσαλδάρης και το Λαϊκό Κόμμα διαφωνούσαν κάθετα με την καθιέρωση της δημοτικής. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρξε συνεπής υποστηρικτής της ισοπολιτείας Ελλήνων και Εβραίων Ελλήνων Πολιτών διαφωνώντας με τη θέση του Ελ. Βενιζέλου ότι η ισοπολιτεία αποτελούσε δικαίωμα μόνο των «εξελληνισμένων» της Ισραηλίτικης Κοινότητας της Θεσσαλονίκης και ότι θα έπρεπε να περάσει αρκετός χρόνος μέχρι οι Έλληνες να πεισθούν ότι οι Εβραίοι έχουν ειλικρινή πρόθεση να ενσωματωθούν. Γι' αυτό κατηγόρησε την κυβέρνηση Βενιζέλου στα 1928 ότι εμπόδιζε την αφομοίωσή τους.
Αντέδρασε έντονα στην πολιτική προσέγγισης με την Τουρκία που ακολούθησε ο Βενιζέλος, υποστηρίζοντας πως η Ελλάδα προέβη σε παραχωρήσεις προς την Τουρκία χωρίς κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα. Επίσης υποστήριξε πως η συμφωνία του 1930 δεν εξασφάλιζε τα δικαιώματα της Ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία και πως η ρύθμιση του ζητήματος των περιουσιών ήταν εις βάρος των Ελληνικών συμφερόντων.
Το 1932 το Κόμμα κέρδισε τις εκλογές. Για να αποτραπεί ένα πραξικόπημα από φιλελεύθερους στρατιωτικούς που φοβούνταν για τη δημοκρατία, ο Τσαλδάρης έδωσε γραπτή δήλωση ότι το Κόμμα αναγνώριζε το δημοκρατικό καθεστώς ανακουφίζοντας τη φιλελεύθερη κοινή γνώμη. Στη συνέχεια, σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας του κόμματος του, του Εθνικού Ριζοσπαστικού και των Ελευθεροφρόνων. Πολύ σύντομα όμως τα πράγματα θα οδηγηθούν σε νέες εκλογές και σε μια καθαρή νίκη της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης. Η νίκη αυτή οδήγησε σε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα του Πλαστήρα, οξύνοντας τις σχέσεις μεταξύ των δύο κομμάτων και ανοίγοντας το δρόμο για εξωκοινοβουλευτικές παρεμβάσεις.
Το Μάρτιο του 1933 ο Τσαλδάρης σχημάτισε νέα κυβέρνηση με τον Κονδύλη υπό τη δική του προεδρία. Σημαντικό μέλημα της νέας κυβέρνησης ήταν η αναζήτηση των πρωταίτιων του πραξικοπήματος. Μέσα σε αυτό το κλίμα έλαβε χώρα και η απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου. Τελικά, ο Τσαλδάρης θα επιδείξει ακόμη μια φορά συναινετικός παραχωρώντας αμνηστεία και προκαλώντας εσωτερική κρίση στο Κόμμα με αποχωρήσεις σημαντικών στελεχών του. Ο Τσαλδάρης και το Λαϊκό Κόμμα θα αρνηθούν όμως αμνηστεία στους διωκόμενους κομμουνιστές και θα εντείνουν τις διώξεις εναντίον τους.
Ο αντικομμουνισμός εξάλλου αποτελούσε θεμελιώδη τμήμα του ιδεολογικού πλαισίου και του λόγου των Λαϊκών. Στις εξωκοινοβουλευτικές δικτατορικές λύσεις που υποστήριζαν ολοένα και περισσότερο οι ακραίοι του Κόμματος, η μετριοπαθής ηγεσία των Λαϊκών υπό τον Τσαλδάρη θα λάβει σαφή αρνητική θέση. Στη συνέχεια το Λαϊκό Κόμμα υπό το φόβο νέου πραξικοπήματος που σχεδίαζε ο Βενιζέλος, κατήργησε κοινοβουλευτικά άρθρα του συντάγματος που περιόριζαν τις ελευθερίες και προώθησε νέο δημοψήφισμα για το πολιτειακό. Ο ίδιος ο Τσαλδάρης θα αρνηθεί αρχικά την τελευταία αυτή προοπτική, αλλά στη συνέχεια θα υποκύψει πιεζόμενος από τα φιλοβασιλικά στοιχεία της αντιβενιζελικής παράταξης, παραμένοντας όμως διστακτικός. Το 1935 ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα υπό τους αντιστράτηγους Παπάγο και Ρέππα, εξαιτίας ακριβώς της διστακτικής στάσης του. Γενικά, το Λαϊκό Κόμμα θα στηρίξει τους πραξικοπηματίες που θα επιβάλλουν το δημοψήφισμα και την επάνοδο της βασιλείας. Η μετριοπαθής και σχετικά φιλοδημοκρατική στάση του Τσαλδάρη ηττήθηκε ολοκληρωτικά οδηγώντας σε όξυνση του εθνικού διχασμού.
Απεβίωσε το 1936 από ανακοπή καρδιάς. Ήταν παντρεμένος με την Λίνα Λάμπρου και δεν είχε παιδιά. Ανιψιός του ήταν ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Αλέξανδρος Παπαναστασίου
Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου ήταν Έλληνας κοινωνιολόγος και πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε και πρωθυπουργός.
Γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1876 στο Λεβίδι Αρκαδίας. Ήταν γιος του Παναγιώτη και της Μαριγώς Παπαναστασίου. Σπούδασε Νομική και κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική και τη φιλοσοφία στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης, του Βερολίνου, του Λονδίνου και των Παρισίων.
Την εποχή που σπούδαζε στη Γερμανία, επικρατούσαν εκεί σοσιαλιστικές ιδέες, από τις οποίες επηρεάστηκε και ο τρόπος σκέψης του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Ιδιαίτερα ασχολήθηκε με τα θεωρητικά προβλήματα του συνεργατισμού και διαμόρφωσε μέσα του έντονες συνεταιριστικές αντιλήψεις. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1907 και την επόμενη χρονιά ίδρυσε την "Κοινωνιολογική Εταιρία" και ήταν συνιδρυτής (μαζί με τον Δελμούζο και τον Πετιμεζά) της "Ομάδας των Κοινωνιολόγων". Το 1910, μέλη της Κοινωνιολογικής Εταιρίας ίδρυσαν το Λαϊκό Κόμμα και στις εκλογές του ίδιου έτους ο Παπαναστασίου εκλέχτηκε βουλευτής. Έδωσε έντονες μάχες για την παραχώρηση των τσιφλικιών στους ακτήμονες της Θεσσαλίας.
Το 1916, ως βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων, προσχώρησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης και αντιπροσώπευσε την Επαναστατική Κυβέρνηση των Ιόνιων Νησιών. Το Μάρτιο του 1917 του ανατέθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης η Γενική Διοίκηση των Ιόνιων Νήσων.
Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου εξελέγη πολλές φορές βουλευτής (1910,1915,1923,1926,1928,1932,1933 και 1936). Από το 1917 ως το 1920 ήταν Υπουργός Συγκοινωνιών και προσωρινά Υπουργός περιθάλψεως και Εσωτερικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Το 1922 προσυπέγραψε το Δημοκρατικό Μανιφέστο, με το οποίο καταγγέλθηκε η πολιτική των φιλοβασιλικών κυβερνήσεων στο Μικρασιατικό. Για την πράξη αυτή συνελήφθη και φυλακίστηκε.
Το Μάρτιο του 1924 σχημάτισε κυβέρνηση με τη στήριξη του κόμματος των Φιλελευθέρων, η οποία κατέθεσε στις 25 Μαρτίου του 1924 ψήφισμα στη Δ΄ Συντακτική Συνέλευση για την ανακύρηξη αβασίλευτης Δημοκρατίας, κηρύσσοντας έκπτωτη τη μοναρχία. Το ψήφισμα επικυρώθηκε με δημοψήφισμα στις 13 Απριλίου 1924. Σημαντικά νομοθετήματα της πρωθυπουργίας του θεωρείται η ίδρυση Πανεπιστήμιου στη Θεσσαλονίκη, η αναγνώριση της δημοτικής γλώσσας κ.ά.
Από το 1926 έως το 1928 διετέλεσε Υπουργός Γεωργίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζαΐμη. Εκεί εφάρμοσε κάποιες από τις συνεταιριστικές του ιδέες, υπέγραψε πρωτοκολλο για την ίδρυση της Αγροτικής Τράπεζας, και φρόντισε το θέμα των ακτημόνων κ.ά. Στις 26 Μαΐου 1932 πήρε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, η οποία ορκίστηκε αλλά παραιτήθηκε σχεδόν αμέσως, στις 3 Ιουνίου 1932. Από τον Ιανουάριο έως το Μάρτιο του 1933 ήταν υπουργός Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά Γεωργίας στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Μετά την αποτυχία του κινήματος του 1935 παραπέμφθηκε σε στρατοδικείο, αλλά απαλλάχθηκε.
Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της βαλκανικής ειρήνης και συνεργασίας και ίδρυσε την οργάνωση "Βαλκανική Ένωση" για το σκοπό αυτό. Αντιτάχθηκε στις δικτατορίες του Πάγκαλου και του Μεταξά. Η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά τον έθεσε σε κατ' οίκον περιορισμό. Πέθανε ξαφνικά στις 17 Νοεμβρίου 1936 από ανακοπή καρδιάς.
Σήμερα, στο Λεβίδι της Αρκαδίας υπάρχει Μουσείο προς τιμήν της μνήμης του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, το οποίο στεγάζεται στο ισόγειο του Δημαρχείου. Μάλιστα, πέραν των προσωπικών αντικειμένων του, φυλάσσεται και ο εγκέφαλος του Αρκά πολιτικού σε ειδικό χημικό υγρό.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗΣ

Κώστας Κολιγιάννης
Ο Κώστας Κολιγιάννης (Ελλοπία Βοιωτίας, 1909; – Βουδαπέστη, 5 Σεπτεμβρίου 1979) ήταν στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ), στο οποίο διετέλεσε α΄ γραμματέας από το 1961 έως το 1972.
Έγινε μέλος της ΟΚΝΕ στη δεκαετία του 1930. Επί Μεταξά, συνελήφθη και κλείστηκε αρχικά στη φυλακή της Ακροναυπλίας και αργότερα στη φυλακή της Πύλου, απ' όπου δραπέτευσε το 1943.
Το 1945 εκλέχθηκε αναπληρωματικό μέλος και το 1949 τακτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής (ΚΕ) του ΚΚΕ. Έλαβε ενεργά μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο και διέφυγε κατόπιν στην Ανατολική Ευρώπη. Τον Νοέμβριο του 1952 εξελέγη μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του κόμματος.
Το 1955 τάχθηκε κατά του Ζαχαριάδη και, όταν ο τελευταίος καθαιρέθηκε το 1956, ανέλαβε τα καθήκοντα του γραμματέα του κόμματος. Επισήμως διετέλεσε α΄ γραμματέας του ΚΚΕ από το 1961 έως το 1972.
Το 1965, ο Κολιγιάννης ήρθε σε ρήξη με τον Μήτσο Παρτσαλίδη και άλλα στελέχη του ΚΚΕ για το θέμα της σύνθεσης της ΚΕ από εκπροσώπους του «εσωτερικού» (τα μέλη του εκτός νόμου ΚΚΕ που δραστηριοποιούνταν στην Ελλάδα, κυρίως μέσω της ΕΔΑ) και εκπροσώπους του «εξωτερικού» (τους πολιτικούς προσφύγες στην Ανατολική Ευρώπη). Η ρήξη αυτή είχε ρίζες ιδεολογικές και σχετίζονταν περισσότερο με τις σχέσεις του ΚΚΕ με το αντίστοιχο κόμμα της ΕΣΣΔ καθώς και τη θέση του ΚΚΕ απέναντι στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της εποχής εκείνης.
Κατά την 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, στο Βουκουρέστι τον Φεβρουάριο του 1968, ο φιλοσοβιετικός Κολιγιάννης και η ομάδα του επικράτησαν, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί το κόμμα σε διάσπαση και να δημιουργηθεί τελικά το ΚΚΕ Εσωτερικού από τους διαφωνούντες. Το 1972 παραιτήθηκε από τη θέση του γραμματέα «λόγω ασθένειας». Η 17η Ολομέλεια της ΚΕ, που έγινε εν απουσία του τον Δεκέμβριο του 1972, εξέλεξε ως αντικαταστάτη του τον Χαρίλαο Φλωράκη.
Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στην Ουγγαρία, όπου και πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 1979. Η κηδεία του και η ταφή της σωρού του έγιναν λίγες ημέρες μετά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ελλοπία Βοιωτίας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

Άρης Βελουχιώτης
O Άρης Βελουχιώτης (Λαμία, 27 Αυγούστου 1905 - Μεσούντα Αχελώου, 16 Ιουνίου 1945) (πραγματικό όνομα Θανάσης Κλάρας) ήταν ηγετικό στέλεχος («καπετάνιος») του ΕΛΑΣ και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Γεννήθηκε στη Λαμία και νέος ακόμη εντάχθηκε στo ΚΚΕ. Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο πολέμησε ως δεκανέας πυροβολικού. Τον Ιανουάριο του 1942, κατόπιν έγκρισης του ΚΚΕ, προωθήθηκε στο βουνό για τη συγκρότηση αντάρτικων ομάδων. Υπήρξε ηγέτης του ΕΛΑΣ (του αντάρτικου σώματος του ΕΑΜ) κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της Ελλάδας από τους Γερμανούς κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τις απαρχές του Εμφύλιου που ακολούθησε ανάμεσα στούς αριστερους και τον εθνικό στρατό.
Σημαντικό μέλος του ΚΚΕ, ήλθε σε ρήξη μαζί του εξαιτίας της άρνησής του να παραδώσει τα όπλα μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας για να συνεχίσει τον πόλεμο. Ο Βελουχιώτης και ύστερα από την σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε την δράση του. Η δράση αυτή, η οποία έδινε βάση για κτύπημα εναντίον του ΚΚΕ, επειδή παραβίαζε τη συμφωνία της Βάρκιζας, δεν επέτρεπε καμία καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη. Η στάση του αυτή τελικά τον οδήγησε στον θάνατο. Οι διαφορετικές απόψεις για το πρόσωπό του μέσα στην τότε ελληνική αριστερά, η απόφασή του να μην παραδώσει τα όπλα, ο επεισοδιακός του θάνατος αλλά και η εμφυλιοπολεμική του δράση και η σκληρότητα με την οποία αντιμετώπισε τους Έλληνες αντιπάλους του τον έκαναν μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της εποχής του.
Ιστορία
O Άρης Βελουχιώτης, ηγετική μορφή της Εθνικής Αντίστασης κατά την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής της Ελλάδας, υποστράτηγος του ΕΛΑΣ και σημαντικό στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα από τους πιο επίμονους υπέρμαχους για τον αντιστασιακό αγώνα και την ελευθερη διενεργεια δημοψηφισματος μετα την απελευθερωση που θα αποφασιζε για την επιστροφη του βασιλια και τον τυπο του πολιτευματος. Το πραγματικό του όνομα Αθανάσιος Κλάρας το αντικατέστησε με το ψευδώνυμο Βελουχιώτης από τον Νοέμβριο του 1941 όταν, ως στέλεχος του ΕΑΜ προετοίμαζε τον ένοπλο αγώνα στη Ρούμελη εναντίον των Γερμανών και Ιταλών κατακτητών. Σπούδασε στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή της Λάρισας και από το 1924 οπότε εντάχθηκε στην κομμουνιστική νεολαία αφοσιώθηκε στον αγώνα για τη διάδοση των αρχών του κομμουνισμού.
Φυλακίστηκε και εξορίστηκε πολλές φορές ως το 1940 και κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου πολέμησε στο μέτωπο, αφού προηγουμένως είχε υπογράψει δήλωση με την οποία αποκήρυσσε τις ιδέες του. Μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, άρχισε την παράνομη αντιστασιακή δράση του και τον Φεβρουάριο του 1942 είχε συγκροτήσει ένοπλη ομάδα από 15 άνδρες και άρχισε τον αγώνα από το χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας. Με την αύξηση της δύναμης του ΕΛΑΣ ο Βελουχιώτης ανέλαβε ηγετική θέση και η φήμη του εδραιώθηκε μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου τη νύχτα 25-26 Νοεμβρίου 1942, που πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία ανταρτικών ομάδων του ΕΛΑΣ υπό τον Βελουχιώτη, του ΕΔΕΣ υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα και Άγγλων αξιωματικών.
Ακολούθησε τον Δεκέμβριο του 1942 η επιτυχία του κατά τη σύγκρουση του με Ιταλικό σύνταγμα στο Μικρό χωριό Ευρυτανίας και σειρά άλλων επιχειρήσεων. Μετά την επιτυχία που είχε η συνεργασία των ανταρτικών ομάδων στην ανατίναξη του Γοργοπόταμου, καταβλήθηκε προσπάθεια για τη εδραίωση της συνεργασίας των αντιστασιακών οργανώσεων και ομάδων. Οι προσπάθειες αυτές δεν καρποφόρησαν και η αποτυχία επισφραγίστηκε ύστερα από μια άκαρπη συνάντηση του Βελουχιώτη με τον Ζέρβα και τον υπαρχηγό της Βρετανικής Αποστολής Κρις Γούντχαουζ στη Ροβελίστα της Ηπείρου (Δεκέμβριος του 1942). Η αποτυχία αυτή είχε ως επακόλουθο την ένταση μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των ανταρτικών ομάδων, κορύφωμα των οποίων ήταν η δολοφονία του συνταγματάρχη της ΕΚΚΑ Δημήτριου Ψαρού από στέλεχος του ΕΛΑΣ παρά τη ρητή αντίθετη διαταγή του Βελουχιώτη (γενικά παραμένει άγνωστο το αν υπήρχαν οδηγίες ή ήταν εν βρασμό ψυχής η δολοφονία). Για το έγκλημα αυτό θεωρήθηκε από πολλούς υπεύθυνος ο Βελουχιώτης αν και είναι βέβαιο ότι ο ίδιος προσωπικά δεν ήταν παρών στη δολοφονία. Από τη Ρούμελη ο Βελουχιώτης στάλθηκε στην Πελοπόννησο και πολέμησε επικεφαλής του ΕΛΑΣ της περιοχής εναντίον των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας που αποτελούσαν τις δυνάμεις ασφαλείας των κατοχικών κυβερνήσεων. Ιδιαίτερα αιματηρές για τα Τάγματα Ασφάλειας ήταν οι συγκρούσεις που έγιναν σε πολλές πόλεις της Πελοποννήσου μετά τον Σεπτέμβριο του 1944 όταν άρχισαν να αποχωρούν οι Γερμανοί.
Στο τέλος Σεπτεμβρίου 1944, ο Βελουχιώτης, με τη μεσολάβηση του υπουργού της εξόριστης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας Παναγιώτη Κανελλόπουλου, δέχθηκε να αναστείλει τη λειτουργία των έκτακτων στρατοδικείων του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και έφυγε για τη Ρούμελη τον επόμενο μήνα, τις μέρες της αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα. Τον Νοέμβριο του 1944 σε σύσκεψη καπετάνιων του ΕΛΑΣ πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ για την αναμενόμενη σύγκρουση με τους Άγγλους:
«Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει.»
Αντικρούστηκε όμως από τον καπετάνιο της Ομάδας Μεραρχιών της Μακεδονίας Μάρκο Βαφειάδη και τελικά ο Βελουχιώτης δεν έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά. Ο Βελουχιώτης, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουάριου 1945) υπέγραψε με τον στρατιωτικό αρχηγό του ΕΛΑΣ Στέφανο Σαράφη την αποστράτευση των ανταρτικών ομάδων κατηγόρησε όμως με δριμύτητα την πολιτική ηγεσία του ΕΑΜ για την εσφαλμένη τακτική της που, κατά την άποψη του, οδηγούσε στην εγκαθίδρυση των Άγγλων στην Ελλάδα και στη δίωξη των αγωνιστών του ΕΑΜ. Έτσι στο Γαρδίκι παρά την αρχική αποδοχή της Συμφωνίας της Βάρκιζας διακήρυξε την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας εναντίον του νέου ζυγού, η ενέργειά του όμως αυτή προκάλεσε την αντίδραση όχι μόνο της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και της ηγεσίας του ΚΚΕ που τον αποκήρυξε.
Στις 16 Ιουνίου 1945 ο Βελουχιώτης είχε κυκλωθεί στη Μεσούντα του Αχελώου από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν και την ημέρα εκείνη προτίμησε να τερματίσει τη ζωή του. Την ίδια ημέρα, η εφημερίδα Ριζοσπάστης δημοσίευσε την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τη διαγραφή του Βελουχιώτη από το κόμμα. Οι ακριβείς συνθήκες του θανάτου του δεν είναι γνωστές. Η Εθνοφυλακή αποκεφάλισε το πτώμα του και κρέμασε το κεφάλι του στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων την επόμενη ημέρα.
Το όνομα του Βελουχιώτη έγινε συνώνυμο με τη δράση του ΕΛΑΣ και οι απόψεις οι κρίσεις για τη δράση του υπήρξαν ποικίλες και συχνά αντιφατικές. Πολλά επίσης υπήρξαν τα δημοσιεύματα για τον Βελουχιώτη, εκτός από την αναφορά σε γενικά έργα.
Είπαν για τον Άρη Βελουχιώτη
«Άντρες σαν τον Άρη Βελουχιώτη είναι ζήτημα αν γεννιέται ένας κάθε εκατό χρόνια» - Π. Κανελλόπουλος, πρώην πρωθυπουργός.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

Κωνσταντίνος Καραμανλής
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, γιος του δάσκαλου Γεωργίου Καραμανλή (1880 -1932) και της Φωτεινής Δόλογλου (1888 -1940), γεννήθηκε στα 1907 στο χωριό Πρώτη Σερρών (παλιά ονομασία Κιούπκιόϊ). Στα 1918, ο πατέρας του συνελήφθη από τους Βουλγάρους και κρατήθηκε αιχμάλωτος.
Στα 1919 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γράφεται στο διτάξιο γυμνάσιο της Ν. Ζίχνης και στα 1920 πηγαίνει στο κανονικό γυμνάσιο στα Σέρρας. Στα 1923 κατεβαίνει στην Αθήνα για να τελειώσει εκεί το γυμνάσιο και γράφεται στο ιδιωτικό οικοτροφείο "Λύκειο Μεγαρέως" για να συνεχίσει στο 8ο της Κυψέλης, απ' όπου παίρνει το απολυτήριό του.
Στα 1925 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπαίνει στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και στα 1929 θα πάρει το πτυχίο του με άριστα! Δύο χρόνια πιο μπροστά (1927) είχε πάρει αναβολή από το στράτευμα και στη διάρκεια των δύο επομένων (1928 -29) δούλεψε σαν ασφαλιστικός πράκτορας. Στα 1930, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατατάσσεται στο 19ο Σύνταγμα πεζικού στα Σέρρας, απ' όπου και ύστερα από θητεία τεσσάρων μηνών απολύεται σαν προστάτης με "άριστη διαγωγή" και ανοίγει δικηγορικό γραφείο στα Σέρρας. Στα 1932, ζητάει από τον πατέρα του να πολιτευθεί: "Θα ήθελα να αφιερωθώ στους ανθρώπους του λαού μου, γι' αυτούς και δια μέσου αυτών θα ήθελα να δικαιώσω το πέρασμά μου από τον κόσμο αυτό", φέρεται να δηλώνει στις αντιρρήσεις του πατέρα του που με τίποτα δε θέλει να μπει το "χτικιό" της πολιτικής μέσα στην οικογένειά του. Την ίδια χρονιά (1932) ο Γεώργιος Καραμανλής πεθαίνει από τύφο. Ύστερα από το "Kίνημα του '35" (στη διάρκεια του οποίου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συλλαμβάνεται για δύο εβδομάδες μαζί με άλλα στελέχη του Λαϊκού κόμματος από τους κινηματίες), θα πάρει μέρος στις εκλογές του Ιουνίου και θα εκλεγεί για πρώτη φορά βουλευτής Σερρών. Τον Ιανουάριο του 1936 στην Ελλάδα ξαναγίνονται εκλογές και o Καραμανλής έρχεται πρώτος σε ψήφους. H Δικτατορία της 4ης Αυγούστου διακόπτει την εξέλιξη της πολιτικής καριέρας του νεαρού βουλευτή ενώ την ίδια χρονιά πεθαίνει και η μητέρα του Φωτεινή. Στις 23.3.41, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γράφεται στον δικηγορικό σύλλογο της Αθήνας και γίνεται μέλος μιας ομάδας από γνωστούς επιστήμονες (Κ. Τσάτσος, Ξ.. Ζολώτας, Αγγ. Αγγελόπουλος, Γρ. Κασιμάτης). Τον Ιούλιο του 1944 και ύστερα από περιπετειώδες ταξίδι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φθάνει στην Αλεξάνδρεια, απ' όπου σε λίγες μέρες ξαναγυρίζει στην ελεύθερη πλέον Αθήνα. Στα 1946 γίνονται οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές και ο Κ. Καραμανλής σαρώνει στην κυριολεξία και βγαίνει πρώτος βουλευτής στα Σέρρας. Στη συνέχεια γίνεται μέλος μιας διακομματικής επιτροπής στην Αμερική υπό τον Σοφοκλή Βενιζέλο, ενώ τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο Παναγής Τσαλδάρης θα τον χρήσει υπουργό εργασίας σε ηλικία 39 χρόνων. Ανάμεσα στα χρόνια 1948 -1950 θα διατελέσει άλλες δύο φορές υπουργός, τη μία μεταφορών και την άλλη Προνοίας και στα 1950 υπουργός της Εθνικής Άμυνας.
Στα 1951 προσχωρεί στο κόμμα του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου και στα 1952 παντρεύεται την ανεψιά του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, την Αμαλία. Στα χρόνια 1950 -1952 ο Κ. Καραμανλής γίνεται υπουργός Δημοσίων έργων και για ένα μικρό διάστημα υπουργός Μεταφορών. Στα 1955 και ύστερα από τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπάγου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γίνεται πρωθυπουργός σε ηλικία 48 χρόνων και την επόμενη χρονιά ιδρύει δικό του κόμμα, την ΕΡΕ, κάνει εκλογές και παρά το γεγονός ότι το ποσοστό του κόμματός του είναι 47,38% και της «Δημοκρατικής Ένωσης» 48,15%, η ΕΡΕ κερδίζει 165 έδρες και σχηματίζει κυβέρνηση!
Την επόμενη χρονιά στην Ελλάδα ξαναγίνονται εκλογές, που αυτή τη φορά τις κερδίζει η ΕΡΕ με ποσοστό 41,11% και 171 έδρες.
1961: Η ΕΡΕ σχηματίζει και πάλι κυβέρνηση με ποσοστό 50,8% (176 έδρες). Το καλοκαίρι του 1963 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτείται και στις εκλογές του φθινοπώρου (3 Νοεμβρίου) η ΕΡΕ χάνει από την Ένωση Κέντρου. Στην συνέχεια θα εγκαταλείψει την Ελλάδα και θα πάει στο Παρίσι όπου τον βρίσκει η Δικτατορία της 21ης Απριλίου. Και φυσικά τον βρίσκει αντίθετο!
Με την πτώση της Χούντας η "Λύση Καραμανλή" προσφέρεται σαν η πλέον ιδανική για την τότε πολιτική κατάσταση της χώρας. Δύο ώρες μετά τα μεσάνυχτα της 24ης Ιουλίου 1974 θα φθάσει στην Αθήνα και θα γίνει δεκτός με ένα πραγματικά φρενιασμένο παραλήρημα. Από εχθρούς και φίλους αναγνωρίζεται σαν ένας «άλλος» Καραμανλής, που νομιμοποιεί το Κ.Κ.Ε., οργανώνει την επαναλειτουργία των κομμάτων και προετοιμάζει τις εκλογές. Μερικούς μήνες αργότερα (30.9.74) ιδρύει τη «Νέα Δημοκρατία» και στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς κερδίζει μια πρωτοφανή πλειοψηφία (54,37%) και εκλέγει 219 βουλευτές. Αυτή η "ανώδυνη μετάβαση από τη δικτατορία στη Δημοκρατία" χαρακτηρίζεται (σύμφωνα και με τους βιογράφους του) διεθνώς "ως θαύμα".
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα συνεχίσει να κυβερνά την Ελλάδα μέχρι τις 5 Μαΐου 1980, οπότε εκλέγεται πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στο ύπατο αυτό αξίωμα έμεινε μέχρι τον Μάρτιο του 1985, οπότε και παραιτήθηκε για να ξαναεκλεγεί στις 4 Μαΐου 1990, για να αποτελέσει τελικά ένα πραγματικό φαινόμενο της πολιτικής ιστορίας του τόπου μας, αφού συνολικά χρημάτισε 15 χρόνια πρωθυπουργός και εκλέχτηκε δύο φορές πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Διεθνείς αναγνωρίσεις
Στον Κωνσταντίνο Καραμανλή κατά καιρούς απονεμήθηκαν τα βραβεία Καρλομάγνου και Σούμαν, το χρυσό μετάλλιο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καθώς και το ανώτατο μετάλλιο της Σορβόννης και των Πανεπιστημίων των Παρισίων.
Είπαν γι' αυτόν
Οικοδόμησε μια σύγχρονη και προοδευτική δημοκρατία και εξόπλισε την ελληνική πολιτεία με νέους ευρωπαϊκούς θεσμούς, που έλαβαν συνταγματική κατοχύρωση. Το Σύνταγμα του 1975 θεωρείται ένα από τα πιο συγχρονισμένα των χωρών της Ευρώπης.
Νομιμοποίησε το ΚΚΕ, που ευρίσκετο εκτός νόμου 40 περίπου χρόνια. Έλυσε επίσης, ένα εξίσου σοβαρό ελληνικό πρόβλημα, το γλωσσικό, με την καθιέρωση της δημοτικής, σαν επίσημης γλώσσας του κράτους.

Πέθανε στις 23 Απριλίου 1998

ΑΠΟ ΤΟ http://www.myserres.gr

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ

Σπυρίδων Μαρκεζίνης
Ο Σπύρος Μαρκεζίνης (Αθήνα, 9 Απριλίου 1909- 4 Ιανουαρίου 2000) ήταν διορισμένος πρωθυπουργός την περίοδο της χούντας, υπουργός, βουλευτής, πρόεδρος κόμματος, δικηγόρος και συγγραφέας.
Προερχόταν από πολιτική οικογένεια. Ο ίδιος αναφέρει ότι οι πρόγονοί του διετέλεσαν Βουλευτές Θήρας ή Κυκλάδων, ενώ ο προπάππος του υπέγραψε το Σύνταγμα του 1844.
Σπούδασε Νομικά (πήρε το πτυχίο του το 1929 με Άριστα) και Πολιτικές και Οικονομικές επιστήμες (1930). Το 1936 έγινε νομικός σύμβουλος του βασιλιά Γεωργίου Β΄, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1946, οπότε έλαβε το επίσημο βάπτισμα του πυρός στην πολιτική.
Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1946 στις Κυκλάδες. Το 1947 ίδρυσε το «Νέο Κόμμα». Το 1949 (20 Ιανουαρίου έως 14 Απριλίου) διατέλεσε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Σοφούλη. Μετά την αποτυχία του στις εκλογές του 1950, προσχώρησε στον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου. Το 1952 (19 Νοεμβρίου) ανέλαβε το υπουργείο Συντονισμού. Το 1954, μετά από διαφωνία του με τον Παπάγο, παραιτήθηκε (3 Απριλίου) και σχημάτισε το Κόμμα των Προοδευτικών με 30 βουλευτές, που απέτυχε όμως στις εκλογές του 1956. Το 1958 έλαβε μέρος στις εκλογές σε συνασπισμό με την «Προοδευτική Αγροτική Δημοκρατική Ένωση» και συγκέντρωσαν 10,5% των ψήφων. Το 1961 συνεργάστηκε με την Ένωση Κέντρου και το 1964 με την ΕΡΕ και εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών.
Το 1973 ανέλαβε «δοτός» πρωθυπουργός και προσπάθησε να φιλελευθεροποιήσει το δικτατορικό καθεστώς, όμως μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ανατράπηκε από το πραξικόπημα του Δ. Ιωαννίδη. Το 1979 επανασύστησε το Κόμμα των Προοδευτικών.
Τιμήθηκε με πολλά παράσημα (μεγαλόσταυρο του Φοίνικα, χρυσό σταυρό Γεωργίου Α΄ κ.ά.). Το όνομά του έχει επίσης συνδεθεί με την υποτίμηση της δραχμής και τη συναλλαγματική σταθεροποίηση, τη δεκαετία του 1950 (Ήταν η εποχή που «κόπηκαν» τρία μηδενικά από το πληθωριστικό νόμισμα κι έτσι το χιλιάρικο έγινε δραχμή).
Μετά την αποχώρησή του από την πολιτική, στη δεκαετία του '80 αφοσιώθηκε στη συγγραφή του έργου Νεώτερη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος το οποίο θεωρείται από τα σημαντικότερα έργα γι' αυτήν την περίοδο.
Μερικά Έργα
Το διαζύγιο
Ο βασιλεύς εις το Ιδιωτικόν Δίκαιον
Ο βασιλεύς ως Διεθνής Παραστάτης
Από του πολέμου εις την ειρήνην
Η κρίσις του τρίτου μ.Χ. αιώνος και τα εξ αυτής συμπεράσματα
Αναμνήσεις 1972-74 (1979)
Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος, 3 τόμοι, Αθήνα 1994

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΣ

Αλέξανδρος Κουμουνδούρος Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1815 - 1883) ήταν δέκα φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στον Καμπο Αβιας, στην μεσσηνιακη Μανη και καταγόταν από ιστορική οικογένεια της Μάνης. Ήταν γιός του αγωνιστή Σπύρου Κομουνδούρου, γόνου μεγάλης Μανιάτικης οικογένειας, στρατηγού και επάρχου Πύργου. Παιδί σχεδόν είχε κινδυνέψει να αιχμαλωτιστεί από τους Τουρκοαιγυπτίους του Ιμπραήμ. Φοίτησε στο γυμνάσιο Ναυπλίου και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Άσκησε τη δικηγορία για ένα μικρό διάστημα στην Καλαμάτα και έγινε αντιεισαγγελέας πρωτοδικών. Το 1841 έσπευσε να πολεμήσει στην επαναστατημένη Κρήτη όντας αρχηγός σώματος, αποτελούμενου απο άλλους νέους φοιτητές και επιστήμονες. Μάλιστα στην μάχη του Αποκορώνου κινδύνευσε να αιχμαλωτιστεί απο τους Τούρκους.
Ασχολήθηκε με την πολιτική και το 1850 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσσηνίας. Απο τότε εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής μέχρι τον θάνατό του. Διετέλεσε υπουργός Οικονομικών (1856,1863) στην κυβέρνηση Βούλγαρη, Δικαιοσύνης (1862), Παιδείας και Εκκλησιαστικώς (1864) και Εσωτερικών (1864-1865],1877) ενω χρημάτισε και δύο φορές πρόεδρος της Βουλής (1855). Το 1864 έγινε απόπειρα δολοφονίας του στην οδό Σταδίου στην είσοδο της Συνέλευσης. Τον επόμενο χρόνο ίδρυσε το Κουμουνδουρικό κόμμα και τον ίδιο χρόνο έγινε πρωθυπουργός. Από το 1865 έως τον θάνατο του, ορκίστηκε 10 φορές πρωθυπουργός.
Ως υπουργός και πρωθυπουργός κατάφερε να εξασφαλίσει στο ακέραιο τα συμφέροντα της Ελλάδας, χάρη στη μετριοπάθεια του, την ευθύτητα του, την ψυχραιμία του και την εξαιρετική του τόλμη. Το 1866 είχε τεθεί το Κρητικό ζήτημα, το οποίο όμως κατάφερε να το ξεπεράσει με επιτυχία αφού δεν υποτάχθηκε στις απαιτήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν η Ελλάδα να παρασυρθεί σε πόλεμο με την Τουρκία, γιατί πίστευε οτι μια φιλοπόλεμη πολιτική δεν θα ωφελούσε σε τίποτα την Ελλάδα, από την στιγμή που δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για πόλεμο. Επίσης όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, επιτυχία της διακυβέρνησής του θεωρείται η ειρηνική προσάρτηση της Θεσσαλίας και της νοτίου Ηπείρου (Άρτα) αφού πρώτα δεν δίστασε να απειλήσει την Τουρκία με επίθεση 40.000 Ελλήνων στρατιωτών στην Θεσσαλία.
Στο εσωτερικό της χώρας, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος φρόντισε για την διευθέτηση πολλών εσωτερικών προβλημάτων. Φρόντισε με νόμους τη ρύθμιση της φορολογίας ενώ με τα κατάλληλα μέτρα κατάφερε να περιορίσει την ληστεία, καθώς ήταν η εποχή που είχε συμβεί η σφαγή στο Δήλεσι καθώς και η απαγωγή του πρωθυπουργού Σωτήριου Σωτηρόπουλου από τον Λήσταρχο Λαφαζάνη στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, σε στεριά και θάλασσα. Σημαντικός ήταν και ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών», με τον οποίο αμέσως παραπέμφθηκαν σε ειδικό δικαστήριο όλοι οι συνεργάτες του υπουργείου του Δημητρίου Βούλγαρη (1877) με την κατηγορία της πλαστογραφίας και της αντιποίησης αρχής. Επίσης μερικά απο τα σημαντικά μέτρα που έλαβε ήταν η ανακατανομή 2.650.000 στρεμμάτων γης καθώς και η αμνηστία που έδωσε σε 100 ληστές με σκοπό να πολεμήσουν στην Κρήτη.
Απεβίωσε στην Αθήνα σε ηλικία 68 ετών. Είχε αποκτήσει 3 παιδιά τους: Κωνσταντίνο, υποστράτηγο και βουλευτή, Σπυρίδωνα, βουλευτή, υπουργό ναυτικών και πρόεδρο της Βουλής, και Όλγα, παντρεμένη με τον εφοπλιστή Εμπειρίκο. Διέθετε μεγάλες εκτάσεις στην Αττική και συγκεκριμένα στη λίμνη Κουμουνδούρου αλλα και μια έπαυλη στην Τριζοίνα όπου φιλοξενήθηκαν οι βασιλείς Γεώργιος Α' και Ολγα καθώς και άλλοι πολλοί. Η έπαυλη βρίσκεται σε ένα τεράστιο κτήμα που φτάνει ως τον Αγιο Παντελεήμονα και τη Μονή Αγίου Δημητρίου, σήμερα δε βρίσκεται στην κατοχή του Γιώργου Στ. Κλάδου. Στις δόξες της, η έπαυλη είχε πιάνα κι άλλα αριστοκρατικά αντικείμενα. Το 1884 ο Δήμος Αθηναίων τον τίμησε δίνοντας το όνομα του σε πλατεία της πρωτεύουσας.
Επίσης ανηψιά του ήταν η Αικατερίνη Μυσιρλή, μητέρα του Αλέξανδρου Κορυζή
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.

ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ

Μάρκος Βαφειάδης
Ο Μάρκος Βαφειάδης (Θεοδοσιούπολη, Μικρά Ασία, 1906 - Αθήνα, 23 Φεβρουαρίου 1992) ήταν ηγετική φυσιογνωμία του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου.
Η ζωή του
Με τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, ο Βαφειάδης ήρθε στη Θεσσαλονίκη και κατόπιν στην Καβάλα ως πρόσφυγας. Το 1932 φυλακίστηκε και εξορίστηκε για την κομμουνιστική του δράση. Η δικτατορία του Μεταξά τον εξόρισε στο νησάκι του Αη-Στράτη, από όπου δραπέτευσε. Εργάστηκε στην Κρήτη για την ανατροπή του καθεστώτος, συνελήφθη ξανά στην Αθήνα, φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία και εξορίστηκε στη Γαύδο.
Εμφύλιος πόλεμος
Το Μάιο του 1941, δραπέτευσε από τη Γαύδο και ξεκίνησε τον αγώνα κατά της γερμανικής κατοχής. Το 1942 εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και ορίστηκε υπεύθυνος του ΕΛΑΣ για την περιοχή της Μακεδονίας. Το 1944 διαφώνησε με τον Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος ήθελε να επιτεθεί ο ΕΛΑΣ εναντίον των Βρετανών. Το 1946 διαφώνησε και με τον Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος επιθυμούσε την επανέναρξη των μαχών.
Παρά ταύτα, ο Ζαχαριάδης τον ενέταξε στις ομάδες ανταρτών και τον Οκτώβριο του 1946 έγινε αρχηγός του Δημοκρατικού Στρατού. Το 1947 ορίστηκε πρωθυπουργός της Κυβέρνησης του Βουνού. Κατόπιν νέας του διαφωνίας με το Ζαχαριάδη σε θέματα στρατηγικής, απομακρύνθηκε από κάθε αξίωμα και, ενώ ήταν εξόριστος στη Σοβιετική Ένωση. διαγράφτηκε και από το ΚΚΕ.
Μετά τον πόλεμο
Μετά το θάνατο του Στάλιν, επανήλθε στο ΚΚΕ, από όπου διαγράφτηκε εκ νέου το 1964. Το ΚΚΕ Εσωτερικού που προέκυψε το 1968, τον ενέταξε στις τάξεις του. Παρέμεινε εξόριστος στην Σοβιετική Ένωση επί 23 χρόνια και επέστρεψε στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 1983. Κατόπιν έγραψε τα Απομνημονεύματα του και εξελέγη βουλευτής με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1989 και του 1990.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΑΟΥΛΗΣ

Βώκος ή Μιαούλης Ανδρέας
Γεννήθηκε στην Ύδρα στις 20 Μαϊου 1769. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ανδρέας Βώκος, γιος του Δημητρίου Βώκου. Ο πατέρας του ήταν εμποροπλοίαρχος και καταγόταν από τα Φύλλα και εγκαταστάθηκε τελικά στην Ύδρα.
Ένας από τους προγόνους του καπετάν Δημήτρη Βώκου έφτασε στα μαχαίρια με τους Τούρκους. Αναγκάστηκε έτσι η γενιά των Βωκαίων, από τον παππού - ίσως και πιο πέρα - του καπετάν Δημήτρη, το 1668, να φύγει και να κρυφτεί, πρώτα στο ερημονήσι Δοκό και ύστερα να περάσει στην Ύδρα.
Ο Ανδρέας Μιαούλης από μικρός ασχολήθηκε με το ναυτικό επάγγελμα και σε ηλικία μόλις 16 ετών έγινε κυβερνήτης του οικογενειακού εμπορικού πλοίου.
Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων διέσπασε αρκετές φορές τον αγγλικό αποκλεισμό, κέρδισε πολλά χρήματα από το εμπόριο, ναυπήγησε δικά του πλοία και αντιμετώπισε πειρατές.
Στην Επανάσταση του 1821 ορίστηκε συναρχηγός της υδραίικης ναυτικής μοίρας μαζί με τον Ιάκωβο Τομπάζη και τον επόμενο χρόνο τον διαδέχτηκε στην αρχηγία του στόλου.
Το πρώτο του ανδραγάθημα πραγματοποιήθηκε στη ναυμαχία της Πάτρας στις 20 Φεβρουαρίου 1822.
Αλυσίδα ολόκληρη από ναυμαχίες, μικρές και μεγάλες ναυτικές επιχειρήσεις συνθέτουν τον πίνακα της δράσης του. Στη Χίο στις 19 Μαϊου 1822, έξω από τις Σπέτσες, στις 8 Σεπτεμβρίου 1822, στη Μυτιλήνη και σε άλλα σημεία του Βορ. Αιγαίου το 1823, στα Ψαρά, στις 3 Ιουλίου 1824, στο Γέροντα, στις 29 Αυγούστου 1824, έξω από τη Σάμο, στις 6 Σεπτεμβρίου 1824, μέσα στο λιμάνι της Μεθώνης, στις 30 Απριλίου 1825, στη Σούδα κι έξω από το Μεσολόγγι, ιδιαίτερα όταν άρχισε η μεγάλη έλλειψη τροφών στη φρουρά. Πάσχισε με κάθε μέσο να βοηθήσει την πολιορκημένη πόλη. Πέτυχε να περάσει ποσότητα τροφίμων στις 20 Νοεμβρίου 1825, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο και στις 1 Απριλίου 1826 και το Μεσολόγγι έπεσε ύστερα από 10 μέρες.
Ο Καποδίστριας, που τον εκτιμούσε ιδιαίτερα, του ανέθεσε την αρχηγία του στόλου του Αιγαίου, αλλά στη συνέχεια υπήρξε από τους πρωτεργάτες της αντικαποδιστριακής κίνησης και έφτασε στο σημείο να διατάξει την πυρπόληση των ελληνικών πλοίων στο λιμάνι του Πόρου, ενέργεια που τον στιγμάτισε. Ορίστηκε μέλος της επιτροπής που μετέβη στο Μόναχο για να προσφέρει την αφοσίωση του έθνους στον Oθωνα, από τον οποίο διορίστηκε αρχηγός του Ναυτικού Διευθυντηρίου και γενικός επιθεωρητής του στόλου. Το 1834 έγινε σύμβουλος της επικρατείας.
Πέθανε στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1835 και τάφηκε στον Πειραιά στην Ακτή που ονομάστηκε έκτοτε Ακτή Μιαούλη.
ΑΠΟ ΤΟ www.servitoros.gr

ΣΚΟΥΡΑ ΕΛΕΝΗ

Ελένη Σκούρα
Η Ελένη Σκούρα υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής.
Γεννήθηκε το 1896 στο Βόλο όπου και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές. Στη συνέχεια, από το 1915 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε φωνητική μουσική και το 1950 έλαβε το πτυχίο της Νομικής, δικηγορώντας στη συνέχεια στην ίδια πόλη με τον σύζυγό της δικηγόρο Δημήτριο Σκούρα.
Η Ελένη Σκούρα είχε αναπτύξει πλούσια κοινωφελή και πατριωτική δράση ιδιαίτερα κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και στη γερμανική κατοχή ως Πρόεδρος της "Στέγης της Φαλαγγίτισσας" και επίσης της "Φανέλας του Στρατιώτη". Το καλοκαίρι του 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίσθηκε μαζί με τον σύζυγό της και τον αδελφό της Απόστολο Παπαχρήστου.
Στις 18 Ιανουαρίου 1953 εξελέγη βουλευτής στο Νομό Θεσσαλονίκης με το κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού.
Η Ελένη Σκούρα τιμήθηκε από τον βασιλιά Παύλο με το στρατιωτικό μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων καθώς και με τον Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος Ευποιίας.
Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1991.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΓΟΣ

Αλέξανδρος Παπάγος
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1883. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Βρυξελλών καθώς και στη Σχολή Εφαρμογής Ιππικού της Υπρ (πόλη του Βελγίου) και το 1906 κατετάγη στον Ελληνικό Στρατό, ως μόνιμος Ανθυπίλαρχος.
Στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο ήταν Διαγγελέας του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου και συμμετείχε στις επιχειρήσεις για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων (1913). Ως Ίλαρχος υπηρέτησε στο 1ο Σύνταγμα Ιππικού και στο Γ' Σώμα Στρατού ως Επιτελής. Ως Επίλαρχος υπηρέτησε ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού (1916). Το 1917 προσχώρησε στην παράταξη του Βασιλέως Κωνσταντίνου, τέθηκε σε αυτεπάγγελτη διαθεσιμότητα και εξορίστηκε διαδοχικά στα νησιά Ιο, Θήρα, Μήλο και Κρήτη. Ανακλήθηκε, όμως, το 1920 στην ενεργό υπηρεσία, με το βαθμό του Συνταγματάρχη και υπηρέτησε και πάλι ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού στη Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου αποκάλυψε όλη τη δύναμη της ηρωικής ψυχής του και την επιτελική ιδιοφυΐα του.Το 1923 τέθηκε και πάλι από την Επανάσταση του 1922 σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία, ανακλήθηκε, όμως στην ενεργό υπηρεσία το 1927 με το βαθμό του Συνταγματάρχη και τοποθετήθηκε λίαν τιμητικά ως Επιτελής στην Ανωτέρα Σχολή Στρατηγικών Σπουδών και στη συνέχεια ως Διοικητής της Ταξιαρχίας Ιππικού Λάρισας.Το 1930 προήχθη στο βαθμό του Υποστρατήγου και στα τέλη του 1931, επί Κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, ανέλαβε Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ). Το 1933 τοποθετήθηκε Αρχηγός Ιππικού του ΓΕΣ και το 1935, με το βαθμό του Αντιστράτηγου, διοίκησε τα Α' και Γ' Σώματα Στρατού.Τον Οκτώβριο του 1935 έγινε Υπουργός Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Γ. Κονδύλη και επιδόθηκε στην υλική και ηθική ανασυγκρότηση του Στρατού. Τον Αύγουστο του 1936, όταν είχαν αρχίσει τα πρώτα νέφη να καλύπτουν το διεθνή ορίζοντα, ανέλαβε την αρχηγία του ΓΕΣ και προετοίμασε το Στρατό μαζί με τον Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, για το νικηφόρο Ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-41 κατά τον οποίο υπήρξε Αρχιστράτηγος.Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ίδρυσε τη μυστική οργάνωση υπό τον τίτλο ''Στρατιωτική Ιεραρχία''. Συνελήφθη όμως από τους Γερμανούς τον Ιούλιο 1943 μαζί με άλλους πέντε στρατηγούς, απεστάλη στη Γερμανία και εγκλείστηκε σε διάφορα στρατόπεδα, στα οποία παρέμεινε μέχρι τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Στην Ελλάδα επανήλθε το Μάιο του 1945 και το 1947 έλαβε το βαθμό του Στρατηγού. Στις 19 Ιανουαρίου 1949, σε μια περίοδο κατά την οποία η χώρα ζούσε δραματικές ημέρες αγωνίας, ο Αλεξ. Παπάγος ανέλαβε για δεύτερη φορά την αρχιστρατηγία των Ενόπλων Δυνάμεων και οδήγησε τις Εθνικές Δυνάμεις, για άλλη μια φορά, στην τελική νίκη.Για την όλη προσφορά του προς την Πατρίδα, τον Οκτώβριο του 1949 του απονεμήθηκε από το βασιλέα Παύλο (Υπουργός Στρατιωτικών ήταν ο Παν. Κανελλόπουλος) ο τίτλος του Στρατάρχη, απονεμόμενος για πρώτη φορά σε Έλληνα στρατιωτικό. Στις 28 Μαΐου 1951 ο Στρατάρχης Παπάγος, προς τον οποίο ο λαός, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθετήσεως απέβλεπε με αύξουσα εμπιστοσύνη, υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό Σοφοκλή Βενιζέλο και στις 30 Ιουλίου του ίδιου έτους, υπακούοντας στην πάνδημη προτροπή, ανήγγειλε την απόφασή του να πολιτευθεί "δια να επιτύχει", όπως δήλωσε, "την πραγματική αλλαγή την οποία ζητεί το Έθνος".Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 1951, ο ''Ελληνικός Συναγερμός'' του Στρατάρχη Αλεξάνδρου Παπάγου συγκέντρωσε το 35% των ψήφων και κατέλαβε την πρώτη θέση μεταξύ των κομμάτων, χωρίς όμως να έχει δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης. Στις εκλογές του Νοεμβρίου 1952 και με την αλλαγή του εκλογικού συστήματος (πλειοψηφικό) ο ''Ελληνικός Συναγερμός'' έλαβε 240 έδρες επί συνόλου 300 και ο Στρατάρχης έγινε Πρωθυπουργός.Παρέμεινε Πρωθυπουργός μέχρι τις 7 Νοεμβρίου 1955 που απεβίωσε ως Εκλεκτός της Ιστορίας και Άξιος της Πατρίδας.
"Νομοθετικόν Διάταγμα 17-10-1949
Άρθρον μόνο
Τιμής ένεκεν, λόγω των υψίστων υπηρεσιών ας προσήνεγκεν εις την μαχομένην Πατρίδα ο Στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος, υπό την ανωτάτην ηγεσίαν του οποίου αι Ένοπλοι ημών Δυνάμεις ετίμησαν κατ'επανάληψιν τα Ελληνικά Όπλα και κατήγαγον περιλάμπρους νίκας, επιτρέπεται, όπως διά Β. Διατάγματος, προκαλουμένου υπό του Υπουργού των Στρατιωτικών, απονεμηθεί εις αυτόν το αξίωμα του Στρατάρχου του Ελληνικού Στρατού."

ΑΠΟ ΤΟ homepages.pathfinder.gr