VICTOR FRANCIS HESS - ΒΙΚΤΟΡ ΦΡΑΝΤΣ ΕΣ

Βίκτορ Φραντς Eς
Ο Βίκτορ Φραντς Eς (24 Ιουνίου 1883 - 17 Δεκεμβρίου 1964) ήταν Αμερικανο-αυστριακός φυσικός, ο οποίος ανακάλυψε τις κοσμικές ακτίνες. Το 1936 πήρε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Ο πατέρας του ήταν ο Vinzens Hess και η μητέρα του η Serafine Edle von Grossbauer-Waldstätt, γεννήθηκε στο κάστρο Waldstein στη Στυρία, Αυστρία. Ο πατέρας του ήταν βασιλικός δασοφύλακας στην υπηρεσία του πρίγκηπα Öttingen-Wallerstein. Φοίτησε στο γυμνάσιο του Γκρατς από το 1893 μέχρι το 1901.
Σταδιοδρομία
Από το 1901 μέχρι το 1905 ο Ες ήταν προπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς, και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Φυσική, μέχρι που έλαβε το διδακτορικό του από εκεί το 1910. Εργάστηκε ως βοηθός του Stefan Meyer στο Ινστιτούτο Έρευνας για το ράδιο, στην Ακαδημία Επιστημών της Βιέννης (1910 - 1920). Ο Ες πήρε άδεια απουσίας το 1921 και ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εργάστηκε στην US Radium Corporation, στο Νιου Τζέρσεϊ, και ως σύμβουλος Φυσικός για το Bureau of Mines, στην Ουάσιγκτον. Το 1923 επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς, και ορίστηκε τακτικός καθηγητής της Πειραματικής Φυσικής το 1925. Το Πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ τον διόρισε καθηγητή και Διευθυντή του Ινστιτούτου Ακτινολογίας, το 1931.
Ο Ες μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες με την εβραϊκής καταγωγής γυναίκα του το 1938, για να αποφύγει τις διώξεις των Ναζί. Το ίδιο έτος το πανεπιστήμιο Fordham τον διόρισε καθηγητή της Φυσικής, και αργότερα το 1944 έγινε πολιτογραφημένος πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών. Συνταξιοδοτήθηκε από το Fordham το 1956, και πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου 1964, στο Mount Vernon, Νεα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες.
Πρωτοποριακή ανακάλυψη
Μεταξύ του 1911 και 1913, ο Ες έκανε το έργο με το οποίο κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1936. Για πολλά χρόνια, οι επιστήμονες είχαν αμηχανία για τα επίπεδα της ιονίζουσας ακτινοβολίας που μετράται στην ατμόσφαιρα. Η υπόθεση εκείνη την εποχή ήταν ότι η ακτινοβολία θα μειωθεί καθώς η απόσταση από τη γη, της πηγής της ακτινοβολίας, θα αυξηθεί. Το ηλεκτροσκόπιο που είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν έδωσε μια κατά προσέγγιση μέτρηση της ακτινοβολίας, αλλά άφησε να εννοηθεί ότι στα υψηλότερα επίπεδα της ατμόσφαιρας το επίπεδο της ακτινοβολίας μπορεί να είναι περισσότερο από ότι στο έδαφος. Ο Ες προσέγγισε αυτό το μυστήριο πρώτα, αυξάνοντας κατά πολύ την ακρίβεια των συσκευών μέτρησης, και στη συνέχεια τη λήψη του εξοπλισμό ψηλά σε ένα μπαλόνι. Συστηματικά μετρούσε την ακτινοβολία σε υψόμετρο έως και 5,3 χιλιόμετρα κατά τη διάρκεια του 1911-12. Οι τολμηρές πτήσεις που έκανε τόσο κατά την ημέρα και κατά τη διάρκεια της νύχτας, διατρέχοντας σημαντικό κίνδυνο για τον εαυτό του.
Το αποτέλεσμα της ενδελεχούς εργασίας του Ες, που δημοσιεύθηκε στα Πρακτικά της Ακαδημίας Επιστημών της Βιέννης, έδειξε οτι το επίπεδο της ακτινοβολίας μειώνεται μέχρι και σε υψόμετρο περίπου 1 χμ, αλλά πάνω από το επίπεδο αυτό αυξάνεται σημαντικά, με την ακτινοβολία που διαπιστώθηκε σε 5 km περίπου είναι διπλάσια από αυτή στο επίπεδο της θάλασσας. Το συμπέρασμά του ήταν ότι υπάρχει ακτινοβολία που διαπερνά την ατμόσφαιρα από το διάστημα, και η ανακάλυψη επιβεβαιώθηκε από τον Ρόμπερτ Μίλλικαν το 1925, ο οποίος έδωσε στην ακτινοβολία το όνομα «κοσμικές ακτίνες». Η ανακάλυψη άνοιξε την πόρτα σε πολλές νέες ανακαλύψεις στην πυρηνική φυσική.
Τιμητικές διακρίσεις και βραβεία · Βραβείο Lieben (1919)
· Βραβείο Memorial Abbe
· Μετάλλιο Abbe της Carl Zeiss Ινστιτούτου στην Ιένα (1932)
· Βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1936)
Δημοσιεύσεις
· Hess, Victor F. (1928). The Electrical Conductivity of the Atmosphere and Its Causes. Constable & Company.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

CARL LINNAEUS - ΚΑΡΟΛΟΣ ΛΙΝΝΑΙΟΣ

Κάρολος Λινναίος
Ο Κάρολος Λινναίος (Carl Nilsson Linnaeus)(* 23 Μαΐου 1707 Ρόσουλτ, † 10 Ιανουαρίου 1778 Ουψάλα), γνωστός και ως Carl von Linné μετά τον τίτλο ευγενείας που του απένειμε ο βασιλιάς της Σουηδίας το 1762, ήταν Σουηδός βοτανολόγος που έβαλε τα θεμέλια για τη δημιουργία του σύγχρονου μοντέλου της ταξινομίας (διωνυμική ονοματολογία).
Βιογραφία
Νεαρή ηλικία
Ο Κάρολος Λινναίος γεννήθηκε στο Ρόσουλτ (Råshult), της κοινότητας Stenbrohult στην επαρχία του Σμώλαντ (Småland) της νότιας Σουηδίας. Ο πατέρας του Νιλς (Nils Ingemarsson) ήταν κληρικός και η μητέρα του Χριστίνα (Christina Broderson) ήταν η κόρη του εφημέριου της κοινότητας. Όταν αυτός πέθανε ανέλαβε τα καθήκοντα του εφημέριου ο Νιλς.
Το ενδιαφέρον για τα φυτά το είχε ήδη ο πατέρας του, ο Νιλς. Αυτός διάλεξε και το επώνυμο Λινναίος (εκείνη την εποχή οι Σουηδοί δεν είχαν επίσημα επώνυμα) από μια φλαμουριά (στα σουηδικά 'Linn') που υπήρχε κοντά στο πατρικό του σπίτι. Ο Κάρολος προοριζόταν να γίνει κληρικός, όπως ο πατέρας του και ο παππούς του, αλλά αυτό δεν τον ενθουσίαζε. Το ενδιαφέρον του για την βοτανική, έδωσε αφορμή στον τοπικό ιατρό και δάσκαλο Ρότμαν (Johann Rothman), να μεταπείσει τον πατέρα του και έτσι εστάλη το 1727, μετά το γυμνάσιο, για σπουδές ιατρικής στο πανεπιστήμιο του Λουντ (Lund). Οι σπουδές ιατρικής ήταν συνώνυμες με τις σπουδές φυσικών επιστημών, εκείνη την εποχή. Στο Λουντ ασχολήθηκε με τον βοτανικό τους κήπο, αλλά επειδή δεν έχαιρε μεγάλης προσοχής, του προτάθηκε να πάει στο πανεπιστήμιο της Ουψάλας όπου θα είχε μεγαλύτερες προοπτικές. Την επόμενη χρονιά έφυγε για την Ουψάλα.
Ουψάλα
Στην Ουψάλα πέρασε δυσκολίες ελλείψει πόρων και περιουσίας, μέχρις ότου γνωριστεί με τον φημισμένο καθηγητή Όλαφ Κέλσιο (Olaf Celsius). Ο Κέλσιος εντυπωσιάστηκε με τις γνώσεις και τις βοτανικές συλλογές του Λινναίου και επειδή τον βρήκε σε ανάγκη, του προσέφερε διατροφή και στέγη. Κατά την περίοδο αυτήν, ο Λινναίος διάβασε μία επιθεώρηση του Sermo de Structura Florum (Leiden, 1718 του Sebastien Vaillant). Μέσω αυτής πείσθηκε για τη σπουδαιότητα του στήμονα και του ύπερου που εν τέλει τον οδήγησε στη θεμελίωση του δικού του συστήματος ταξινόμησης φυτών. Με αφορμή ενός άλλου έργου που έπεσε στα χέρια του, το Nuptiae Arborum Dissertatio (Ουψάλα, 1729) του Wallin, έγραψε μία πραγματεία περί των φύλων των φυτών (Preludia Sponsaliorum Plantarum 1729, "Οι γάμοι των φυτών"). Αυτό τράβηξε την προσοχή του καθηγητή βοτανικής του πανεπιστημίου, Ρούντμπεκ (Olaf Rudbeck), ο οποίος λόγω ηλικίας (70 χρονώ) ήταν αναγκασμένος να παραδίδει τα μαθήματα μέσω αντιπροσώπου. Έτσι τον έθεσε βοηθό του και αναπληρωτή καθηγητή. Το 1730 ο Λινναίος ξεκίνησε τις παραδώσεις. Το 1732 η Ακαδημία των Επιστημών της Ουψάλας χρηματοδότησε τον Λινναίο για την εξερεύνηση της, ουσιαστικά άγνωστης έως τότε, Λαπωνίας. Τα αποτελέσματα αυτής της εξερευνητικής αποστολής εκδόθηκαν στο έργο του Flora Lapponica (Άμστερνταμ, 1737).
Ευρώπη
Το 1735 έφυγε από τη Σουηδία και πήγε στην Ολλανδία, ηγέτιδα στις φυσικές επιστήμες εκείνη την εποχή, και έκανε το διδακτορικό του στην ιατρική στο Χαρντερβάικ (Harderwijk). Τελικά έφθασε στο Λέιντεν (Leiden) όπου έδειξε το προσχέδιο του έργου του περί ταξινόμησης, Systema Νaturae, στον βοτανολόγο Jan Fredrik Gronovius ο οποίος έμεινε έκπληκτος και το έστειλε να εκδοθεί με δικά του έξοδα. Η πρώτη έκδοση ήταν δεκασέλιδη, ενώ η δέκατη τρίτη το 1770 αποτελείτο από 3000 σελίδες. Σε αυτό το μνημειώδες έργο δημοσιεύτηκε το σύστημα ταξινόμησης που δημιούργησε, τόσο για τα φυτά όσο και για τα ζώα (για τα δεύτερα στην 10η έκδοση). Χρησιμοποιούσε τη μορφολογία (τη συγκριτική μελέτη της μορφής των οργανισμών) για τη διευθέτηση των δειγμάτων των συλλογών.
Την επόμενη χρονιά, το 1736, επισκέφθηκε την Αγγλία και το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου γνωρίστηκε με πολλούς αξιόλογους επιστήμονες. Με την επιστροφή του στην Ολλανδία ολοκλήρωσε την έκδοση του έργου του Genera Plantarum. Μέχρι την επόμενη χρονιά είχε εκδώσει το Hortus Cliffortianus, μια περιγραφή της συλλογής φυτών και του διάσημου κήπου του εύπορου τραπεζίτη G. Clifford, αλλά και το Classes Plantarum (1738).
Επιστροφή στη Σουηδία
Επιστρέφοντας στη Σουηδία, τον Σεπτέμβριο το 1738, εξάσκησε την ιατρική και τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς πήρε για σύζυγό του την Σάρα Μορέα (Sara Morea). Το 1739 ήταν ένας από τους ιδρυτές της σουηδικής Βασιλικής Ακαδημίας των Επιστημών (Kungliga Vetenskapsakademin). Το 1741 του δόθηκε μία έδρα στην ιατρική της Ουψάλας, όμως σύντομα την αντάλλαξε με μια έδρα στην βοτανική. Την ίδια χρονιά ταξίδεψε στις νήσους Αίλαντ (Öland) και Γκότλαντ (Gothland) με κρατική διαταγή και δημοσίευσε τα αποτελέσματα του ταξιδιού στο Oländska och Gothländska Resa (1745).
Όταν δεν ταξίδευε, εργαζόταν πάνω στην ταξινόμησή του, εκτείνοντας τη μελέτη του στα βασίλεια των ζώων και των ορυκτών. Επιχειρούσε να κατηγοριοποιήσει τα στοιχεία του φυσικού κόσμου με τον κατάλληλο (και βολικό) τρόπο. Το 1744 ο Λινναίος έφερε το θερμόμετρο στη σημερινή του μορφή, αντιστρέφοντας την κλίμακα που εφηύρε ο Άντερς Κέλσιος (Anders Celsius) - αρχικά το σημείο βρασμού του νερού ήταν στους 0 βαθμούς και το σημείο τήξης του πάγου στους 100 . Το 1745 εξέδωσε τα έργα του Flora Suecica και Fauna Suecica, κατόπιν δύο τόμους με παρατηρήσεις που έκανε κατά τη διάρκεια ταξιδιών στη Σουηδία, Wästgöta Resa (Στοκχόλμη 1747) και Skanska Resa (Στοκχόλμη, 1751) αλλά και το Hortus Upsaliensis (1748). Το 1750 βγήκε το έργο του Philosophia Botanica, που ήταν μια κριτική στα διάφορα αξιώματα που είχε εξεδώσει το 1735 στο Fundamenta Botanica.Όμως το σημαντικότερο έργο αυτής της περιόδου ήταν το Species Plantarum (Στοκχόλμη, 1753), το οποίο είναι το σημείο εκκίνησης της σύγχρονης ονοματολογίας των φυτών. Την ίδια χρονιά του δόθηκε ο τίτλος του "ιππότη του πολικού αστέρα", που δόθηκε για πρώτη φορά σε άνδρα των επιστημών. Οι παραδόσεις του στο πανεπιστήμιο τραβούσαν ανθρώπους απ' όλα τα μέρη του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό πως, ενώ ο αριθμός των φοιτητών στην Ουψάλα ήταν περίπου πεντακόσιοι, όταν κατείχε την έδρα στη βοτανική αυξήθηκε στους χίλιους πεντακόσιους.
Τα τελευταία χρόνια
Το 1757 ο βασιλιάς της Σουηδίας Αδόλφος Φρειδερίκος (Adolf Fredrik), έδωσε τίτλο ευγενείας στον στον Λινναίο (που κατοχυρώθηκε το 1762), ο οποίος άρχισε να χρησιμοποιεί το επώνυμο von Linné, όχι όμως και στα επιστημονικά του έργα. Στα εξήντα του άρχισε να υποχωρεί η μνήμη. Το 1774 έπαθε αποπληξίαη οποία τον εξασθένισε. Πέθανε στις 10 Ιανουαρίου του 1778 στον καθεδρικό ναό της Ουψάλας, κατά τη διάρκεια μιας λειτουργίας. Θάφτηκε στον ίδιο ναό. Ο συνονόματος γιος του, Κάρολος Λινναίος ο νεότερος, έγινε επίσης βοτανολόγος. Οι βοτανικές και ζωολογικές συλλογές του εξαγοράστηκαν το 1783 από το ίδρυμα "Λινναία Εταιρία του Λονδίνου" (The Linnean Society of London). Οι συλλογές περιλαμβάνουν 14.000 φυτά, 158 ψάρια, 1.564 κοχύλια, 3.198 έντομα, 1.600 βιβλία και 3.000 επιστολές και έγγραφα. Ο βοτανικός του κήπος υπάρχει ακόμη και σήμερα στην Ουψάλα και είναι επισκέψιμος.
Το σύστημα ταξινόμησης του Λινναίου
Από τις παλαιότερες προσπάθειες συστηματοποίησης της ταξινόμησης, ο Λινναίος επηρεάστηκε περισσότερο από τις εργασίες των Γκασπάρ Μπάουχιν (Gaspard Bauhin, 1560-1624), Τζων Ραίη (John Ray, 1627–1705) και Ζοζέφ Πιτόν ντε Τουρνεφόρ (Joseph Pitton de Tournefort, 1656—1708). Ο Ελβετός Μπάουχιν ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τη διάκριση του γένους και του είδους στη βοτανική και δημιούργησε μ' αυτόν τον τρόπο μία δυαδική ονοματολογία. Ο Άγγλος Τζων Ραίη εισήγαγε ένα πιο περιεκτικό σύστημα ταξινόμησης και μια νέα έννοια του είδους. Και ο Γάλλος βοτανολόγος Τουρνεφόρ δημιούργησε ένα σύστημα ταξινόμησης φυτών με ακριβείς ορισμούς των γενών.
Η συνεισφορά του Λινναίου στην ταξινομία είναι μεγαλύτερη από την απλή επιστημονική ονοματοδοσία σε πολλά από τα φυτά και τα ζώα του κόσμου. Κατά τον 18ο αιώνα, οπότε και συντελέστηκε μια μεγάλη επέκταση της γνώσης της φυσικής ιστορίας, ο Λινναίος δημιούργησε ένα εκτεταμένο σύστημα ταξινόμησης τόσο για τα φυτά όσο και για τα ζώα. Το μεγαλύτερο μέρος της ταξινόμησής του έχει αλλάξει πολύ, αλλά οι βασικές αρχές του συστήματός του ακολουθούνται ακόμη.
Το σύστημα του Λινναίου για τη διευθέτηση των οργανισμών είναι ένα ιεραρχικό σύστημα ταξινόμησης. Οι κατηγορίες, οι ταξινομικές μονάδες στις οποίες ομαδοποιούνται οι οργανισμοί τοποθετούνται σε μια απ' τις πολλές ταξινομικές βαθμίδες. Ο Λινναίος αρχικά χρησιμοποίησε τις ακόλουθες πέντε βαθμίδες (με φθίνουσα σειρά): βασίλειο, ομοταξία (κλάση), τάξη, γένος και είδος. Η ιεραρχία των ταξινομικών βαθμίδων έχει επεκταθεί σημαντικά από την εποχή του Λινναίου. Πλέον περιλαμβάνει επτά υποχρεωτικές βαθμίδες για το ζωικό βασίλειο:
βασίλειο, συνομοταξία (φύλο), ομοταξία (κλάση), τάξη, οικογένεια, γένος και είδος.
Όλοι οι οργανισμοί που ταξινομούνται πρέπει να τοποθετηθούν σε τουλάχιστον επτά ταξινομικές μονάδες, ένα σε κάθε υποχρεωτική βαθμίδα. Υπάρχει η δυνατότητα να υποδιαιρεθούν περαιτέρω αυτές οι επτά βαθμίδες και να χρησιμοποιηθούν περισσότερα από επτά ταξινομικές μονάδες. Σήμερα αναγνωρίζονται περισσότερες από τριάντα ταξινομικές βαθμίδες. Χρησιμοποιούνται στις πολύ μεγάλες και πολύπλοκες ομάδες, όπως τα έντομα, όπου απαιτούνται για να εκφράσουν το διαφορετικό βαθμό εξελικτικού διαχωρισμού.
Διωνυμική ονοματολογία
Η μεγαλύτερη καινοτομία του Λινναίου, και το σημαντικότερο στοιχείο του συστήματός του, είναι η χρήση της διωνυμικής ονοματολογίας που εισήγαγε το 1735 με το έργο του Systema Naturae. Κάθε είδος έχει ένα λατινικό όνομα που αποτελείται από δύο λέξεις και γράφονται με πλάγια γραφή ή είναι υπογραμμισμένες. Η πρώτη λέξη είναι το όνομα του γένους, και γράφεται πάντα με κεφαλαίο το αρχικό γράμμα. Η δεύτερη λέξη είναι το ειδικό επίθετο που γράφεται με πεζά γράμματα. Το όνομα του γένους είναι πάντα ουσιαστικό ενώ το όνομα του είδους είναι συνήθως επίθετο. Το ειδικό επίθετο δεν αναφέρεται ποτέ μόνο του. Για τον καθορισμό του είδους είναι απαραίτητη η αναφορά όλου του διωνύμου. Το ειδικό επίθετο μπορεί να χρησιμοποιηθεί διαφορετικά γένη και μη συγγενικά γένη, ενώ το όνομα του γένους μπορεί να δοθεί μόνο σε μία ομάδα οργανισμών. Για παράδειγμα το επιστημονικό όνομα του αλιγάτορα του Μισισιπή είναι Alligator mississippiensis. Το ειδικό επίθετο, που μεταφράζεται "Μισισίπιος", χρησιμοποιείται και σε άλλα γένη, όπως στο Morone mississippiensis (ένα ψάρι της οικογένειας των περκοειδών) και στο Ictinia mississippiensis, ένα αρπακτικό πτηνό της τάξης των ιερακόμορφων. Στη ζωολογία εισήγαγε τη διώνυμη ονοματολογία η 10η έκδοση του Systema Naturae το 1758, οπότε και 'γίνανε διώνυμοι όλοι οι οργανισμοί.
Τριωνυμική ονοματολογία
Υπάρχουν περιπτώσεις όπου το είδος διαιρείται σε υποείδη, οπότε χρησιμοποιείται μια τριωνυμική ονοματολογία. Το υποειδικό όνομα μπορεί να είναι επανάληψη του ειδικού ονόματος.
Η διαίρεση σε υποείδη δεν είναι τόσο δημοφιλής στη ζωολογία, καθώς τα όρια ανάμεσα στα υποείδη σπάνια είναι σαφή. Η αναγνώριση ενός υποείδους βασίζεται σε λίγους επιφανειακούς χαρακτήρες και δεν υποδεικνύει μια εξελικτικά διακριτή μονάδα. Αντίθετα στη βοτανική χρησιμοποιούνται αρκετές υποδιαιρέσεις του είδους όπως το υποείδος, η ποικιλία, και η μορφή
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

JOSEPH FOURIER - ΖΟΖΕΦ ΦΟΥΡΙΕ

Ζοζέφ Φουριέ
Ο Ζοζέφ Φουριέ (Joseph Fourier, 21 Μαρτίου 1768 Οζέρ– 16 Μαΐου 1830 Παρίσι) ήταν Γάλλος μαθηματικός.
Πραγματεύτηκε συστηματικά τις μαθηματικές σειρές που έχουν το όνομά του, βασικές στη μελέτη όλων των περιοδικών φαινομένων. Συγκεκριμένα, επεξεργάστηκε μια μέθοδο απεικόνισης των περιοδικών λειτουργιών μέσω τριγωνομετρικών σειρών. Εφάρμοσε με επιτυχία αυτές τις διαδικασίες στην αναλυτική μελέτη της θερμότητας που διαδίδεται στο εσωτερικό της γης, πρόβλημα που ήταν και η αφορμή για την ανάπτυξη αυτών που σήμερα είναι γνωστές ως σειρές Φουριέ.
Ο Φουριέ έμεινε ορφανός από πατέρα από την ηλικία των οκτώ, κάτι που τον εμπόδισε να κάνει στρατιωτική καριέρα, κι έτσι στράφηκε στα μαθηματικά. Πήρε μέρος στη Γαλλική Επανάσταση στην περιοχή του, και σαν συνέπεια της συμμετοχής του αυτής κέρδισε το 1795 μια θέση στην École Normale Supérieure, που την ακολούθησε μια θέση στην École Polytechnique.
Ο Φουριέ ακολούθησε το Ναπολέοντα στην εκστρατεία του 1798 και έγινε κυβερνήτης της Κάτω Αιγύπτου. Μετά την ανακατάληψη της χώρας από τους Άγγλους επέστρεψε στη Γαλλία, όπου διορίστηκε νομάρχης της Ισέρ, όπου και έκανε τα πειράματά του με τη θερμότητα. Το 1816 μετακινήθηκε στην Αγγλία, όπου το 1822 δημοσίευσε την εργασία Théorie analytique de la chaleur (Αναλυτική θεωρία της θερμότητας). Εκεί ανέπτυξε την ερμηνεία του για το νόμο ψύξης του Νεύτωνα, το γεγονός δηλαδή ότι η ροή θερμότητας ανάμεσα σε δυο μόρια είναι ανάλογη με την απειροελάχιστη διαφορά στη θερμοκρασία τους. Σε αυτή την εργασία διατυπώνει τον ισχυρισμό ότι μια μεταβλητή ή μια συνάρτηση, ανεξάρτητα απ΄ το αν είναι συνεχής ή όχι, μπορεί να επεκταθεί σε σειρά ημιτόνων και πολλαπλασίων της μεταβλητής. Αν και αυτό το συμπέρασμα ήταν λανθασμένο και αρχικά ημιτελές, αποτέλεσε επανάσταση στην μελέτη περιοδικών και άλλων φαινομένων, και συμπληρώθηκε αργότερα με εργασίες του Λαγκράνζ και του Ντιρισλέ.
Άλλα επιτεύγματα του Φουριέ είναι η παρατήρηση ότι τα αέρια στην ατμόσφαιρα της Γης παίζουν ρόλο στην αύξηση της θερμοκρασίας, που οδήγησε στη μελέτη αυτού που σήμερα ονομάζεται φαινόμενο του θερμοκηπίου. Εισήγαγε επίσης την έννοια της πλανητικής ενεργειακής ισορροπίας, μελετώντας την ακτινοβολία που κερδίζει και χάνει η γη από τον ήλιο και το διάστημα. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η θερμότητα από το εσωτερικό της γης παίζει μικρό ρόλο στην επιφανειακή της θερμοκρασία. Εργάστηκε επίσης πάνω στη σχέση υπεριώδους ακτινοβολίας και θερμοκρασίας.
Πέθανε στο Παρίσι το 1830.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ALBERT ABRAHAM MICHELSON - ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΒΡΑΑΜ ΜΑΙΚΕΛΣΟΝ

Άλμπερτ Αβραάμ Μάικελσον
Ο Άλμπερτ Αβραάμ Μάικελσον (Albert Abraham Michelson, 19 Δεκεμβρίου 1852 - 9 Μαΐου 1931) ήταν Αμερικανοεβραίος φυσικός γνωστός για το έργο του πάνω στην μέτρηση της ταχύτητας του φωτός και κυριότερα για το Πείραμα Μάικελσον-Μόρλευ. Το 1907 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής και έγινε ο πρώτος Αμερικανός που παίρνει το βραβείο Νόμπελ στις επιστήμες.
Βιογραφία
Ο Μάικελσον γεννήθηκε σττο Strzelno της επαρχίας του Πόζεν (σημ. Πόζναν) στο Βασίλειο της Πρωσίας (σημερινή Πολωνία) σε μια εβραϊκή οικογένεια. Μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους γονείς του το 1855, όταν ήταν δύο χρονών. Μεγάλωσε στις πόλεις Camp Murphy, Καλιφόρνια και Βιρτζίνια Σίτι, Νεβάδα, όπου ο πατέρας του ήταν έμπορος. Πέρασε τα σχολικά του χρόνια στο Σαν Φρανσίσκο στο σπίτι της θείας του, Henriette Levy, η οποία ήταν η μητέρα του συγγραφέα Harriet Lane Levy.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

THOMAS HUXLEY - ΤΟΜΑΣ ΧΑΞΛΕΥ

Τόμας Χάξλεϋ
Ο Τόμας Χένρυ Χάξλεϋ, (4 Μαΐου 1825 – 29 Ιουνίου 1895) ήταν Άγγλος βιολόγος, γνωστός και ως το "μπουλντόγκ του Δαρβίνου", λόγω της ένθερμης υποστήριξης της θεωρίας της εξέλιξης του Κάρολου Δαρβίνου.
Οι επιστημονικές του αντιπαραθέσεις με τον Ρίτσαρντ Όουεν οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ της ανατομίας του εγκεφάλου του ανθρώπου και του γορίλα.
Προσπάθησε να εκλαϊκεύσει την επιστήμη, και σε αυτόν αποδίδεται η επινόηση του όρου "αγνωστικισμός", που περιέγραφε τη στάση του απέναντι στη θρησκευτική πίστη.
Επίσης, του αποδίδεται η επινόηση της έννοιας της "βιογένεσης", μιας θεωρίας που δηλώνει ότι όλα τα κύτταρα δημιουργούνται από άλλα κύτταρα, και της έννοιας της "αβιογένεσης", που περιγράφει την δημιουργία ζωής από μη ζωντανή ύλη.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Ο Χάξλεϋ, γεννημένος στο Ealing του δυτικού Λονδίνου, ήταν ο έκτος από τα οκτώ παιδιά του Τζορτζ Χάξλεϋ, καθηγητή μαθηματικών στο Ealing. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών ξεκίνησε σπουδές ιατρικής στο Charing Cross Hospital, με υποτροφία. Όταν ήταν είκοσι ετών, βραβεύτηκε με το χρυσό μετάλλιο στην ανατομία και τη φυσιολογία, κατά τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Το 1845, δημοσίευσε την πρώτη του επιστημονική διατριβή.
Ταξίδι με το Rattlesnake
Μετά τις σπουδές, ο Χάξλεϋ έκανε αίτηση για μια θέση στο ναυτικό. Διορίστηκε χειρούργος στο πλοίο HMS Rattlesnake, που επρόκειτο να ξεκινήσει εξερευνητικό ταξίδι στο Torres Strait. Το Rattlesnake αναχώρησε από την Αγγλία στις 3 Δεκεμβρίου, 1846, και όταν έφτασε στο νότιο ημισφαίριο, ο Χάξλεϋ ξεκίνησε να μελετά τα θαλάσσια ασπόνδυλα. Άρχισε να στέλνει λεπτομέρειες των ανακαλύψε΄ων του στην Αγγλία, και το 1849 δημοσιεύθηκε η διατριβή του On the Anatomy and the Affinities of the Family of Medusae (Περί της ανατομίας και των συγγενειών της οικογένειας των μεδουσών).
Η αξία του έργου του αναγνωρίστηκε και, επιστρέφοντας στην Αγγλία, τιμήθηκε με το Βασιλικό μετάλλιο και εκλέχθηκε μέλος του συμβουλίου της Βασιλικής Κοινότητας. Απέκτησε δεσμούς φιλίας με τον Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ και τον Τζον Τίνταλ, που διατήρησε για το υπόλοιπο της ζωής του. Παραιτήθηκε από το ναυτικό και, τον Ιούλιο του 1854, έγινε λέκτωρ στο Imperial College του Λονδίνου.
Γάμος και οικογένεια
Το 1855, παντρεύτηκε την Ενριέτα Ανν Χήθορν (1825-1915), μία Αγγλίδα μετανάστρια που είχε γνωρίσει στο Σύδνεϋ. Έκαναν πέντε κόρες και τρεις γιούς, ένας από τους οποίους έγινε γνωστός συγγραφέας (Λέοναρντ Χάξλεϋ):
Νόελ Χάξλεϋ (1856-1860) πέθανε σε ηλικία 4 ετών.
Τζέσσι Οριάνα Χάξλεϋ (1856-1927), παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Φρεντ Γουόλερ το 1877.
Μάριαν Χάξλεϋ (1859-1889)
Λέοναρντ Χάξλεϋ (1860-1933) συγγραφέας.
Ρέητσελ Χάξλεϋ (1862-1934)
Νέτι Χάξλεϋ (1863-1940)
Χένρυ Χάξλεϋ (1865-1946), έγινε γιατρός στο Λονδίνο.
Έθελ Χάξλεϋ (1866-1941)
Το "μπουλντόγκ του Δαρβίνου"
Το 1859, δημοσιεύθηκε Η Καταγωγή των Ειδών (The Origin of Species) του Κάρολου Δαρβίνου. Ο Χάξλεϋ είχε απορρίψει τη θεωρία περί μετάλλαξης του Ζαν Μπατίστ-Λαμάρκ, θεωρώντας πως δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για την υποστήριξή της. Ωστόσο, πίστευε πως ο Δαρβίνος είχε διατυπώσει μια υπόθεση που αποτελούσε μια καλή βάση, παρόλο που οι αποδείξεις δεν ήταν ακόμη αρκετές, και έγινε ένας από τους βασικούς υποστηρικτές του Δαρβίνου στην αντιπαρέθεση που ακολούθησε μετά την δημοσίευση του βιβλίου. Τον Ιούνιο του 1860 μίλησε υπέρ της θεωρίας του Δαρβίνου για την φυσική επιλογή, σε μια αντιπαράθεση που έλαβε χώρα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Είχε μάλιστα και την υποστήριξη του φίλου του Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ, ενώ την αντίθετη άποψη υποστήριξαν ο Επίσκοπος της Οξφόρδης Σάμιουελ Ουίλμπερφορς και ο καπετάνιος του HMS Beagle, Ρόμπερτ Φιτζρόυ.
Έπειτα, ο Χάξλεϋ ασχολήθηκε με το θέμα της καταγωγής του ανθρώπου, υποθέτωντας ότι ο άνθρωπος καταγόταν από τους πιθήκους. Στην άποψη αυτή εναντιώθηκε ο Ρίτσαρντ Όουεν, που δήλωσε ότι ο άνθρωπος ήταν ξεκάθαρα διαφορετικός από οποιοδήποτε άλλο ζώο, λόγω της ανατομικής δομής του εγκεφάλου του. Αυτό το επιχείρημα ήταν αντίθετο με τα γνωστά δεδομένα και καταρρίφθηκε από τον Χάξλεϋ με αρκετές δημοσιεύσεις και διαλέξεις, που εκδόθηκαν συγκεντρωτικά το 1863 στο βιβλίο Evidence as to Man's Place in Nature.
Επί τριανταένα χρόνια ασχολήθηκε με την παλαιοντολογική έρευνα. Πολλά από τα απομνημονεύματά του για τα απολιθώματα ψαριών οδήγησαν στην καθιέρωση σημαντικών μορφολογικών δεδομένων. Η μελέτη των απολιθωμάτων των ερπετών οδήγησαν στο να αποδείξει, το 1867 τη συγγένειά τους με τα πτηνά.
Από το 1870 και έπειτα, αποσύρθηκε από την επιστημονική έρευνα και ασχολήθηκε με τα δημόσια καθήκοντά του. Από το 1871 ως το 1880 διετέλεσε γραμματέας της Βασιλικής Κοινότητας και από το 1881 ως το 1885 είχε τη θέση του προέδρου. Το 1888, του απενεμείθη το Copley Medal από την Βασιλική Κοινότητα.
Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε το 1885. Το 1890 εγκαταστάθηκε Ήστμπορν, όπου και απεβίωσε, μετά από μία επίπονη περίοδο ασθενείας.
Πολλοί από τους απογόνους του ακολούθησαν επιτυχημένη ακαδημαϊκή καριέρα, όπως τα εγγόνια του Άλντους Χάξλεϋ (συγγραφέας), Τζούλιαν Χάξλεϋ (ο πρώτος Γενικός Γραμματέας της UNESCO και ιδρυτής του WWF) και Άντριου Χάξλεϋ (που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ στη φυσιολογία).
Στον Χάξλεϋ αποδίδεται η φράση "προσπάθησε να μάθεις κάτι για τα πάντα και τα πάντα για κάτι".
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ALFRED KRUPP - ΑΛΦΡΕΝΤ ΚΡΟΥΠ

Άλφρεντ Κρουπ
Ο Άλφρεντ Κρουπ (Γερμανική γλώσσα: Alfred Krupp) (26 Απριλίου 1812 - 14 Ιουλίου 1887) υπήρξε Γερμανός βιομήχανος και εφευρέτης.
Ανέλαβε την διεύθυνση της πατρικής του εταιρείας Κρούπσε Γκούσστάλφαμπρίκ (γερμ. Kruppsche Gussstahlfabrik, Krupp) και την έκανε μεγαλύτερη βιομηχανική εταιρεία της Ευρώπης. Ένα από τα επιτεύγματά του ήταν η κατασκευή τροχών τραίνου από ενιαίο ατσάλι. Ήταν ο μεγαλύτερος κατασκευαστής πολεμικών όπλων της εποχής του και γι' αυτό ονομαζόταν Βασιλιάς των Κανονιών (γερμ. Kanonenkönig).
Η αρχή της σταδιοδρομίας του
Ο Άλφρεντ Κρουπ γεννήθηκε στις 26 Απριλίου 1812. Ήταν γιος του βιομηχάνου Φρίντριχ Κρουπ και της γυναίκας του, Θηρεσία Έλενα Γιοχάνα Κρουπ, το γένος Βιλχέλμι (1790-1850). Η οικονομική κατάσταση της οικογένειας ήταν πολύ δύσκολη, αφού το χυτήριο ατσαλιού που ο πατέρας του είχε ιδρύσει δεν πήγαινε καθόλου καλά. Το 1826, όταν ο πατέρας του πέθανε, άφησε την εταιρία με επτά υπαλλήλους και χρέος 10.000 Τάλιρα (λίρες). Ο μικρός Άλφρεντ, τότε ηλικίας δεκατεσσάρων ετών, διακόπτει το σχολείο και αναλαμβάνει την διεύθυνση της εταιρείας. Οι δουλειές άρχισαν να πηγαίνουν κάπως καλύτερα από το 1830 και μετά, όταν, λόγω της ανάπτυξης του σιδηρόδρομου, αυξήθηκε η ζήτηση σε ατσάλι. Με την ίδρυση του Γερμανικού Τελωνειακού Ομίλου το 1834 και την εντατικοποίηση της διακίνησης των αγαθών, η εταιρεία του Κρουπ αρχίζει να ευημερεί. Το 1836 απασχολούσε 60 εργάτες. Ο Κρουπ, εκτός από την εταιρεία του, φρόντιζε και τους υπαλλήλους που απασχολούσε, παρέχοντάς τους υγειονομική ασφάλεια και εργατική στέγη. Για αντάλλαγμα, όμως, απαιτούσε να είναι αφοσιωμένοι, εργατικοί και να ταυτίζονται με την εταιρεία.
Το 1838 ο Κρουπ κατέθεσε ευρεσιτεχνία για μια μηχανή παραγωγής κουταλιών και πιρουνιών. Ταξίδευε σε όλη την Ευρώπη και έπαιρνε μέρος σε εμπορικές και βιομηχανικές εκθέσεις. Η εταιρεία του μεγάλωνε, αλλά συνέχιζε να πάσχει οικονομικά και να βρίσκεται συνεχώς στο χείλος της πτώχευσης, αφού ο Κρουπ ακόμα ξεπλήρωνε τα χρέη του πατέρα του.
Το 1843 στράφηκε στην παραγωγή όπλων όταν, μετά από επταετή πειραματισμό, κατασκεύασε την πρώτη ατσάλινη κάννη ντουφεκιού. Αντιμετωπίζει όμως την αδιαφορία των στρατιωτικών που, αγνοώντας τις δυνατότητες του υλικού, προτιμούσαν τα πατροπαράδοτα μπρούτζινα όπλα και θεωρούσαν το ατσάλι «ακατάλληλο για την κατασκευή καλών όπλων».
Το 1847 κατασκεύασε ένα ατσάλινο κανόνι και το δώρισε στο Υπουργείο Πολέμου της Πρωσίας. Το κανόνι αυτό παρέμεινε για δύο χρόνια παραγνωρισμένο στην αποθήκη, μέχρι τελικά να δοκιμαστεί. Και πάλι όμως, παρ' όλο που η απόδοσή του κανονιού ήταν πολύ ικανοποιητική, οι στρατιωτικοί δεν το προτίμησαν.
Η ακμή
Η μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε με την ανακάλυψη του τρόπου παραγωγής του «ενιαίου τροχού» το 1852/53 και τον εφοδιασμό εταιρειών σιδηροδρόμου στην Αμερική. Οι δουλειές άρχισαν να πηγαίνουν για πρώτη φορά τόσο καλά, που στην δεκαετία του 1850 η εταιρεία έφτασε να απασχολεί 1.000 εργάτες.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

JOHN KEYNES - ΤΖΟΝ ΚΕΥΝΣ

Τζον Κέυνς
Ο Τζον Μέιναρντ Κέυνς (John Maynard Keynes, * 5 Ιουνίου 1883, † 21 Απριλίου 1946) ήταν Άγγλος οικονομολόγος, μαθηματικός, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας και ανώτατος κρατικός υπάλληλος. Δημιούργησε, με τα έργα του και τους οπαδούς του, τη λεγόμενη κεϋνσιανή σχολή στην οικονομική επιστήμη. Ο Κέυνς και ο Μίλτον Φρίντμαν ήταν δύο από τους πιο σημαντικούς οικονομολόγους του 20ου αιώνα.
Από τον Κέυνς έχει πάρει το όνομά της και η Κεϋνσιανή ρύθμιση, η αναδιανομή δηλαδή μέρους των κερδών του κεφαλαίου στις κατώτερες τάξεις, με τη μορφή κοινωνικών και άλλων παροχών, προκειμένου να αποφεύγεται η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι αναταραχές. Ας σημειωθεί όμως ότι μια τέτοια ρύθμιση δεν ήταν ποτέ στόχος του ίδιου του Κέυνς. Ο Κέυνς πρότεινε την άνοδο των δημοσίων δαπανών σε περιόδους κρίσεων για να καλύψουν μέρος του ελλείμματος ζήτησης που υπό προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει την οικονομία μακριά από μια θέση ισορροπίας πλήρους απασχόλησης. Οι δημόσιες δαπάνες μπορεί να ξοδεύονται ως επιδόματα ανεργίας κτλ., αλλά ο κύριος στόχος δεν είναι η αναδιανομή αλλά η επανόρθωση της ισορροπίας. Μάλιστα η αύξηση της φορολογίας σε περιόδους κρίσης είναι πλήρως αντίθετη στη νοοτροπία του Κέυνς ο οποίος ζητά αύξηση των ελλειμμάτων στις κρίσεις, τα οποία χρηματοδοτούνται από πλεονάσματα στις καλύτερες εποχές.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

PIERRE CURIE - ΠΙΕΡ ΚΙΟΥΡΙ

Πιερ Κιουρί
Ο Πιερ Κιουρί (15 Μάιου 1859 - 19 Απριλίου 1906) ήταν Γάλλος φυσικός ο οποίος ασχολήθηκε με την κρυσταλλογραφία, τον μαγνητισμό και την ραδιενέργεια. Το 1903 πήρε το Νόμπελ Φυσικής μαζί με την γυναίκα του Μαρία Κιουρί, και τον Ανρί Μπεκερέλ «για τις έρευνές τους πάνω στα φαινόμενα ακτινοβολίας που ανακάλυψε ο Ανρί Μπεκερέλ».
Τα πρώτα χρόνια
Ο Πιερ γεννήθηκε στο Παρίσι και εκπαιδεύτηκε από τον πατέρα του. Σε νεαρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερη κλίση στα μαθηματικά και στην γεωμετρία. Στην ηλικία των 18 ετών είχε ήδη ολοκληρώσει σπουδές στο αντίστοιχο επίπεδο του πτυχίου. Δεν συνέχισε όμως αμέσως για το διδακτορικό εξαιτίας της έλλειψης χρημάτων.
Το 1880 μαζί με τον αδερφό του Ζακ έδειξε ότι μπορεί να παραχθεί ηλεκτρική τάση σε κρυστάλλους που τους ασκείται πίεση, ένα φαινόμενο που ονομάστηκε πιεζοηλεκτρικό. Σύντομα έδειξε και το αντίστροφο φαινόμενο το οποίο χρησιμοποιείται ευρέως πλέον στην σύγχρονη ηλεκτρονική τεχνολογία.
Έρευνα
Ο Πιερ Κιουρί έγινε διάσημος αρχικά για την έρευνά του πάνω στον μαγνητισμό. Μελέτησε τον παραμαγνητισμό, τον διαμαγνητισμό και τον σίδηρομαγνητισμό για την διδακτορική του θέση και ανακάλυψε την επίδραση της θερμοκρασία στον παραμαγνητισμό, διατυπώνοντας έναν σημαντικό νόμο που είναι γνωστός ως νόμος του Κιουρί. Η σταθερά που εισάγεται από αυτόν τον νόμο είναι επίσης γνωστής σταθερά του Κιουρί. Ανακάλυψε επίσης ότι τα σιδηρομαγνητικά υλικά έχουν μία κρίσιμη θερμοκρασία πάνω από την οποία χάνουν τις σιδηρομαγνητικές τους ιδιότητες και ονομάζεται σημείο Κιουρί.
Ο Κιουρί δούλεψε επίσης με την σύζυγό του Μαρία Κιουρί πάνω στην απομόνωση των στοιχέιον Ράδιο και Πολώνιο. Αυτοί ήταν και οι πρώτοι που εισήγαγαν τον όρο ραδιενέργεια και από τους πρωτοπόρους στην μελέτη της. Ερεύνησαν επίσης τα είδη ακτινοβολίας που εκπέμπονται από ραδιενεργές ουσίες και τις χώρισαν σε ακτινοβολία α, β και γ. Η μονάδα μέτρησης ραδιενέργειας, το Κιουρί φέρει το όνομά τους.
Προσωπική ζωή
Ο Κιουρί παντρεύτηκε την Πολωνίδα φυσικό Μαρία Σκουοντόφσκα που έγινε γνωστή μετά τον γάμο της ως Μαρία Κιουρί. Τα παιδιά τους Ιρέν Ζολιό Κιουρί και Φρεντερίκ Ζολιό Κιουρί ακολούθησαν την ίδια καριέρα με τους γονείς τους και βραβεύτηκαν με Νόμπελ Χημείας το 1935 για την σύνθεση νέων ραδιενεργών στοιχέιων. Η άλλη κόρη τους Εβ έγραψε μία βιογραφία για την μητέρα τους. Επίσης η εγγονή τους Ελέν έγινε πυρηνικός φυσικός και ο εγγονός τους Πιερ -Ζολιό βιοχημικός
Ο Κιουρί πέθανε τον Απρίλιο του 1906 χτυπημένος από μία άμαξα.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ERNST RUDIN - ΕΡΝΣΤ ΡΥΝΤΙΝ

Ερνστ Ρύντιν

Γεννήθηκε στο Σαν Γκάλεν της Ελβετίας στις 19 Απριλίου 1874 και πέθανε στις 22 Οκτωβρίου 1952)
Ήταν ψυχίατρος και γενετιστής. To 1916 ονομάσθηκε Καθηγητής της Ψυχιατρικής του Τμήματος Γενεαλογίας του Γερμανικού Ιδρύματος Ψυχιατρικών Ερευνών (με έδρα το Μόναχο). Το 1919 ο Ρύντιν έγινε Διευθυντής στο Ίδρυμα. Το 1933 το Ναζιστικό καθεστώς τον προήγαγε σε Επιθεωρητή της Γερμανικής Εταιρείας Φυλετικής Υγιεινής και τον ονόμασε Πρόεδρο του Συμβουλίου Ειδικών επί πληθυσμιακών και φυλετικών θεμάτων. Ο Ρύντιν ήταν ο βασικός συντάκτης της Νομοθετικής Πράξης περί Στείρωσης και ένας από τους δύο συγγραφείς της Πραγματείας που εκδόθηκε για να δικαιολογήσει το Νόμο περί Αποτροπής απόκτησης Γενετικά Πασχόντων Παιδιών. Ο συνάδελφός του σε αυτήν ήταν ο Φαλκ Ρούτκε (Falk Ruttke) ήταν ο "τεχνικός σύμβουλος" στην κατάστρωση των Νόμων της Νυρεμβέργης, με τους οποίους νομιμοποιήθηκαν οι διωγμοί των Εβραίων. Ο Ρούτκε προσχώρησε στο NSDAP το 1937 και το 1939 ο ίδιος ο Χίτλερ του απένειμε το Μετάλλιο Τεχνών και Επιστημών Γκαίτε. Πέντε χρόνια αργότερα ο Φύρερ προσωπικά τίμησε τον Ρύντιν με χάλκινο μετάλλιο, στο οποίο υπήρχε χαραγμένη μια σβάστικα και ο τιμητικός τίτλος "Πρωτοπόρος της Φυλετικής Υγιεινής". Tο 1943 απηύθυνε μια επιστολή προς τον Χίτλερ, με την οποία εγκωμίαζε τόσο αυτόν όσο και το Ναζιστικό Κόμμα για τα "αποφασιστικά, πρωτοπόρα βήματα για την πραγμάτωση της φυλετικής υγιεινής στο Ράιχ... και την παρεμπόδιση της περαιτέρω διείσδυσης εβραϊκού αίματος στην γονιδιακή δεξαμενή του γερμανικού λαού". Το 1945 η Αμερικανική διοίκηση τον έπαυσε από τα διευθυντικά του καθήκοντα. Ποτέ, ωστόσο, δεν τον παρέπεμψε σε δίκη, καθώς ισχυρίσθηκε ότι ήταν μόνο κατ' όνομα μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και γλίτωσε από τις διώξεις χάρη στον ισχυρισμό αυτό. Ήταν ένα τρανταχτό παράδειγμα της ομάδας των ψυχιάτρων που δεν υπέστησαν την παραμικρή δίωξη, αλλά συνέχισαν να ζουν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

RICHARD DAWKINS - ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΝΤΟΚΙΝΣ

Ρίτσαρντ Ντόκινς
Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς (Clinton Richard Dawkins), FRS, FRSL (γεν. 26 Μαρτίου 1941) είναι Βρετανός ηθολόγος, εξελικτικός βιολόγος και συγγραφέας βιβλίων εκλαϊκευμένης επιστήμης. Διατηρεί την Έδρα Charles Simonyi για την λαϊκή κατανόηση της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Γεννημένος στο Ναϊρόμπι της Κένυας, ο Ντόκινς μετακόμισε στη Μεγάλη Βρετανία με τους γονείς του σε ηλικία οκτώ ετών. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, πέρασε δύο χρόνια ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ, πριν να επιστρέψει στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το 1970. Βγήκε από την αφάνεια το 1976 με το βιβλίο του "Το εγωιστικό γονίδιο", το οποίο μαζικοποίησε την γονιδιο-κεντρική άποψη για την εξέλιξη και εισήγαγε τον όρο μιμίδιο (meme). Το 1982, παρουσίασε στο βιβλίο του "The extended phenotype" μια ευρέως αναφερμένη θεωρία στον τομέα της εξελικτικής βιολογίας, η οποία ανέφερε ότι τα φαινοτυπικά αποτελέσματα δεν περιορίζονται στο σώμα ενός οργανισμού, αλλά μπορούν να επεκταθούν στο περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένων και των σωμάτων άλλων οργανισμών.
Εκτός από τη εργασία του στην Βιολογία, ο Ντόκινς είναι ευρέως γνωστός για τις απόψεις του σχετικά με τον αθεϊσμό, την εξέλιξη, τον δημιουργισμό (creationism), τη θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού και τη θρησκεία. Είναι εξέχων κριτικός του δημιουργισμού και του ευφυούς σχεδιασμού. Στο βιβλίο του "Ο Τυφλός Ωρολογοποιός" (The Blind Watchmaker, 1986), μίλησε ενάντια στην «αναλογία του ωρολογοποιού», ένα επιχείρημα για την ύπαρξη ενός υπερφυσικού δημιουργού που βασίζεται πάνω στην παρατηρηθείσα πολυπλοκότητα των ζώντων οργανισμών, και αντί αυτού περιέγραψε τις εξελικτικές διαδικασίες ως ανάλογες με τον «τυφλό ωρολογοποιό». Από τότε έγραψε αρκετά επιστημονικά βιβλία, και έκανε τακτικές εμφανίσεις στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, συζητώντας τα προαναφερόμενα θέματα.
Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς είναι άθεος, ελευθεριακός σκεπτικιστής, κοσμικός ουμανιστής, επιστημονικός ορθολογιστής και υποστηρικτής της κίνησης Brights. Έχει αναφερθεί πολλές φορές στα ΜΜΕ ως το «Ροτβάιλερ του Δαρβίνου», σε αναλογία με τον Βρετανό βιολόγο Τόμας Χάξλεϊ, ο οποίος ήταν γνωστός ως το «Μπουλντόγκ του Δαρβίνου» για την υπεράσπιση της φυσικής επιλογής. Στο βιβλίο του «Η περί θεού αυταπάτη» (The God Delusion, 2006), ο Ντόκινς υποστηρίζει ότι σχεδόν βέβαια δεν υπάρχει ένας υπερφυσικός δημιουργός και ότι η θρησκευτική πίστη μπορεί να χαρακτηριστεί ως ψευδαίσθηση, ως μία ψευδής εμμονή και πεποίθηση. Μέχρι το Νοέμβριο του 2007, η αγγλική έκδοση πώλησε περισσότερα από 1.5 εκατομμύριο αντίγραφα και μεταφράστηκε σε 31 άλλες γλώσσες, αποτελώντας το δημοφιλέστερο βιβλίο του μέχρι σήμερα.
Διακρίσεις
Zoological Society of London, αργυρό μετάλλιο 1989
Faraday Award 1990
Kistler Prize 2001
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

AUGUSTE PICCARD - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΠΙΚΑΡ

Αύγουστος Πικάρ
Ο Αύγουστος Πικάρ (Auguste Antoine Piccard, 28 Ιανουαρίου 1884 – 24 Μαρτίου 1962) ήταν Ελβετός φυσικός και εφευρέτης, γνωστός ως εξερευνητής της στρατόσφαιρας και των μεγαλύτερων βαθών των ωκεανών.
Ο Πικάρ και ο δίδυμος αδελφός του Ζαν Φελίξ γεννήθηκαν στη Βασιλεία της Ελβετίας. Ο Αύγουστος επέδειξε έντονο ενδιαφέρον στην Επιστήμη από παιδί, παρακολούθησε το Ομοσπονδιακό Ελβετικό Ιδρυμα Τεχνολογίας στη Ζυρίχη (ETH Zürich) και έγινε καθηγητής της Φυσικής στις Βρυξέλλες, στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών το 1922, την ίδια χρονιά που γεννήθηκε ο γιος του Ζακ Πικάρ. Ο Αύγουστος Πικάρ ήταν μέλος του Συνεδρίου Solvay του 1927.
Επιτεύγματα
Το 1930, το ενδιαφέρον του για τα αερόστατα και για την ανώτερη ατμόσφαιρα τον οδήγησαν στη σχεδίαση μιας σφαιρικής γόνδολας αεροστάτου κατασκευασμένης από αλουμίνιο, που θα επέτρεπε την άνοδο σε μεγάλα ύψη χωρίς την ανάγκη ειδικών στολών με παροχή οξυγόνου. Με υποστήριξη του Βελγικού Εθνικού Ταμείου Επιστημονικής Έρευνας (Fonds National de la Recherche Scientifique), ο Πικάρ κατασκεύασε τη γόνδολά του.
Στις 27 Μαΐου 1931, ο Αύγουστος Πικάρ και ο Πάουλ Κίπφερ απογειώθηκαν μέσα σε αυτή από το Άουγκσμπουργκ της Γερμανίας και έφθασαν στο ύψος-ρεκόρ των 15.785 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Σε αυτή την πτήση ο Πικάρ μπόρεσε να συλλέξει πολλά δεδομένα για την ανώτερη ατμόσφαιρα και να μετρήσει τη ροή των κοσμικών ακτίνων. Στις 18 Αυγούστου 1932, ξεκινώντας από το Dübendorf της Ελβετίας, ο Πικάρ και ο Μαξ Κοσύν (Max Cosyns) πραγματοποίησαν μία δεύτερη άνοδο σε ύψος-ρεκόρ, φθάνοντας στα 16.200 μέτρα. Συνολικά σε όλη του τη ζωή ο Αύγουστος Πικάρ έκανε 27 πτήσεις με αερόστατο, θέτοντας ένα τελικό ρεκόρ υψομέτρου στα 23 χιλιόμετρα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 ο Πικάρ σκέφθηκε ότι με μία τροποποίηση της γόνδολας θα μπορούσε να κατεβεί σε πολύ μεγάλα βάθη στον ωκεανό. Σχεδίασε λοιπόν μια μικρή χαλύβδινη κοίλη άτρακτο που μπορούσε να αντέξει μεγάλη εξωτερική πίεση. Η κατασκευή της άρχισε, αλλά διακόπηκε από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεχίζοντας τις εργασίες το 1945, ο Πικάρ ολοκλήρωσε το σκάφος σε σχήμα φυσαλίδας που διατηρούσε κανονική πίεση του αέρα στο εσωτερικό του ακόμα και όταν η πίεση του νερού μέσα του αυξανόταν σε πάνω από 478 ατμόσφαιρες. Πάνω από τη βαριά αυτή ατσάλινη κατασκευή συνδέθηκε μία μεγάλη δεξαμενή για να γεμίζει με ένα ελαφρό υγρό ώστε να παρέχει άνωση στην όλη κατασκευή. Τα υγρά είναι σχεδόν ασυμπίεστα και μπορούν να παράσχουν άνωση που δεν μεταβάλλεται πρακτικά καθώς αυξάνεται η πίεση. Κι έτσι η μεγάλη δεξαμενή γεμίστηκε με βενζίνη, όχι ως καύσιμο, αλλά για άνωση. Για τη βύθιση και την ανάδυση του συνόλου, προσδέθηκε έρμα από σίδηρο με μηχανισμό απελευθερώσεώς του. Το βαθυσκάφος αυτό αποκλήθηκε FNRS-2, δοκιμάσθηκε σε μερικές μη επανδρωμένες καταδύσεις το 1948 και μετά δόθηκε στο γαλλικό ναυτικό το 1950. Εκεί επανασχεδιάσθηκε και το 1954 καταδύθηκε με ένα άνδρα στα 4.176 m βάθος.
Με την εμπειρία του FNRS-2, ο Αύγουστος Πικάρ και ο γιος του Ζακ ναυπήγησαν το βελτιωμένο βαθυσκάφος «Τριέστε» (= Τεργέστη). Ο Ζακ καταδύθηκε πολλές φορές με αυτό, κυρίως στα ανοικτά της Ιταλίας, από το 1954 και μετά, πριν το πουλήσουν στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό το 1957 για 250.000 δολάρια της εποχής. Στην 65η τους κατάδυση, ο Ζακ Πικάρ και ο Don Walsh έφθασαν σε βάθος 10.912 μέτρα στην Τάφρο των Μαριανών, ένα νέο ρεκόρ βάθους.
Ο Αύγουστος Πικάρ πέθανε στη Λωζάννη της Ελβετίας. Ο εγγονός του Μπερτράν Πικάρ έγινε κι αυτός αεροναύτης και πήρε μέρος στον πρώτο γύρο του κόσμου με αερόστατο.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ROBERT KOCH - ΡΟΜΠΕΡΤ ΚΟΧ

Ρόμπερτ Κοχ

(11 Δεκεμβρίου 1843 – 27 Μαΐου 1910)
Γερμανικής καταγωγής επιστήμονας ερευνητής της Μικροβιολογίας. Θεωρείται ο θεμελιωτής της βακτηριολογίας, αφού είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε τους βάκιλους του σπλήνα και της φυματίωσης, καθώς επίσης το μικρόβιο της χολέρας.
Οι μελέτες και οι εργαστηριακές του ανακαλύψεις, έδωσαν σημαντική ώθηση στην πρακτική Ιατρική, γι αυτό τιμήθηκε με το Νόμπελ Ιατρικής το 1905. Ο Κοχ σπούδασε Ιατρική στο ιστορικό Πανεπιστήμιο Goettingen και δούλεψε ως νομίατρος στη γερμανοκρατούμενη τότε Σηλεσία της Πολωνίας. Εκεί άρχισε τις έρευνές του με την καλλιέργεια αποικιών βακτηριδίων. Η πρώτη σπουδαία ανακάλυψη του ήταν ο βάκιλος του σπλήνα, ένα ιστορικό εύρημα που απέδειξε ότι για τις μολυσματικές ασθένειες υπεύθυνοι είναι μικροοργανισμοί. Αυτό συνέβη το 1876.
Λίγο αργότερα, το 1882 και ενώ πια εργαζόταν σαν διευθυντής του Υγειονολογικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου του Βερολίνου (αργότερα μετατράπηκε σε Ινστιτούτο μολυσματικών ασθενειών και πήρε τιμής ένεκεν το όνομά του) ο Κοχ ανακάλυψε τον βάκιλο της φυματίωσης (στις 24 Μαρτίου 1882), που ονομάζεται ακόμα «βάκιλος του Κοχ». Το μυστήριο με τις μολύνσεις της εποχής που «θέριζαν» εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο άρχισε σιγά σιγά να εξηγείται και να προκύπτουν μέθοδοι θεραπείας. Την επόμενη χρονιά ο Ρόμπερτ Κοχ ανακάλυψε και το μικρόβιο της χολέρας. Στη συνέχεια οι έρευνές του επικεντρώθηκαν πάνω στην επίσης ευρέως διαδεδομένη τότε ασθένεια της ελονοσίας. Όλες εκείνες οι μελέτες άνοιξαν το δρόμο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των επιδημιών.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.ethnos.gr/

PIERRE-SIMON LAPLACE - ΠΙΕΡ-ΣΙΜΟΝ ΛΑΠΛΑΣ

Πιέρ Σιμόν Λαπλάς
Ο Πιέρ Σιμόν Λαπλάς (Pierre-Simon Laplace 23 Μαρτίου 1749 - 5 Μαρτίου 1827) ήταν Γάλλος μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος. Οι μελέτες του πάνω στη μηχανική του αστρονομικού συστήματος έδωσαν τεράστια ώθηση στην έρευνα του διαστήματος.
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1749 στο Μπωμόν-αν-Ωζ, στη στρατιωτική σχολή του οποίου και σπούδασε με τη βοήθεια των συμπατριωτών του επειδή προέρχοταν από φτωχή οικογένεια. Σε ηλικία 18 ετών (1767) διορίστηκε καθηγητής των μαθηματικών στη στρατιωτική σχολή του Παρισιού. Άρχισε από τότε ακόμα να ασχολείται πολύ σοβαρά με την έρευνα και το 1773 παρουσιάζει πρότυπη μαθηματική εργασία επί διαφορικού λογισμού όπου και γίνεται μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Γαλλίας και πρόεδρος της επίτροπής οργάνωσης του Πολυτεχνείου. Εκλέχθηκε γερουσιαστής και αργότερα έφτασε μέχρι το αξίωμα του υπουργού Εσωτερικών όπου και ανακηρύχθηκε μέλος όλων των Ακαδημιών του κόσμου, πράγμα που πετύχαιναν ελάχιστοι. Το 1804 έλαβε τον τίτλο του κόμητα και το 1817 τον τιτλο του μαρκήσιου, μετά από την αποκατάσταση των Βουρβόνων. Πέθανε το 1827.
Συνέγραψε σειρά έργων που εξέδωσε αργότερα η γαλλική κυβέρνηση σε επτά τόμους και στη συνέχεια και η Ακαδημία των Επιστημών.
Έργο
Εξέτασε πολλά θέματα που προβλημάτιζαν την εποχή του πάνω στην Ουράνια Μηχανική. Την ελλειπτική κίνηση των πλανητών, τις κινήσεις της Σελήνης, το σχήμα της Γης, τη μέθοδο για να βρεθεί η απόσταση του Ήλιου, τις τροχιές των πλανητών Δία και Κρόνου κλπ. Η θεωρία του για την κοσμογονία εκτίθεται μέσα από το έργο του «Έκθεση του συστήματος του κόσμου» που εξέδωσε το 1796. Σημειώνεται πως το έργο αυτό απανεκδόθηκε το 1824 μαζί με την «Ιστορία της Αστρονομίας».
Είναι επίσης αυτός που επινόησε την περίφημη εξίσωση Λαπλάς. Αν και ο μετασχηματισμός Λαπλάς ονομάζεται προς τιμή του Λαπλάς, (οποίος χρησιμοποίησε το μετασχηματισμό στην εργασία του για τη θεωρία πιθανοτήτων), ο μετασχηματισμός αυτός ανακαλύφθηκε αρχικά από τον Λεονάρτ Όϊλερ, τον Ελβετό μαθηματικό. Η μετατροπή Λαπλάς εμφανίζεται σε όλους τους κλάδους της μαθηματικής φυσικής.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

KARL BRANDT - ΚΑΡΛ ΜΠΡΑΝΤ

Καρλ Μπραντ
Ο Καρλ Μπραντ (γερμαν: Karl Brandt) ήταν ιατρός, μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και της SS, ηγετικό στέλεχος του Προγράμματος Ευθανασίας Τ-4 και προσωπικός ιατρός του Χίτλερ. Δικάστηκε στην συνακόλουθη της Δίκης της Νυρεμβέργης Δίκη των Ιατρών και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε το 1948.
Η αρχή της σταδιοδρομίας
Ο Μπραντ γεννήθηκε στην σημερινή Μυλούζ της Αλσατίας (η οποία, τότε, ανήκε στην Γερμανία) στις 8 Ιανουαρίου 1904. Σπούδασε Ιατρική στην Ιένα (Jena), στο Φράιμπουργκ (Freiburg/Breisgau), στο Μόναχο και το Βερολίνο κατά την περίοδο 1924 - 1928. Ειδικεύτηκε στην Χειρουργική στην Χειρουργική Πανεπιστημιακή Κλινική του Βερολίνου κατα την περίοδο 1928 - 1934. Την 1η Μαρτίου του 1932 έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (αριθ. μέλους 1009617) και την 1η Μαρτίου 1934 εντάχθηκε στην SS (αριθ. μέλους 260353). Το 1933 κλήθηκε επειγόντως στην Βαυαρία για να φροντίσει τον Βίλχελμ Μπρούκνερ (Wilhelm Bruckner), έναν από τους υπασπιστές του Χίτλερ, ο οποίος είχε τραυματισθεί σε ατύχημα με αυτοκίνητο. Ο Χίτλερ εντυπωσιάστηκε τόσο από τα αποτελέσματα των φροντίδων του Μπραντ, που τον προσκάλεσε να γίνει ο προσωπικός του ιατρός. Ο Μπραντ δέχτηκε και εισήλθε στον στενό προσωπικό κύκλο του Χίτλερ και ονομάστηκε Επιθεωρητής Υγείας και Υγιεινής του Ράιχ. Το 1935, όμως, ο Χάινριχ Χόφφμαν (Heinrich Hoffman) σύστησε στον Χίτλερ έναν άλλο ιατρό, τον Τέοντορ Μορέλ (Theodor Morell), ο οποίος, εξετάζοντας τον Χίτλερ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έπασχε από "πλήρη κατάπτωση του πεπτικού συστήματος". Σύστησε θεραπεία με βιταμίνες, ορμόνες, φωσφόρο και δεξτρόζη. Ο Μπραντ διαφώνησε μαζί του και είπε στον Χίτλερ ότι κινδύνευε να δηλητηριαστεί από τέτοια δοσολογία φαρμάκων και βιταμινών. Ο Χίτλερ του απάντησε: "Κανείς γιατρός δεν μου είπε ποτέ επακριβώς τι πρόβλημα έχω. Η μέθοδος θεραπείας του Μορέλ είναι τόσο λογική, που τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Θα ακολουθήσω τις συμβουλές του κατά γράμμα". Αργότερα, ο Χίτλερ εκμυστηρεύτηκε: "Ήμουν τυχερός που βρήκα τον Μορέλ. Μου έσωσε τη ζωή".
Επικεφαλής του Τ-4
Ύστερα από αυτό ο Μπραντ, αν και συνέχισε να είναι προσωπικός ιατρός του Χίτλερ, δεν ασχολήθηκε επισταμένως με τον υψηλό ασθενή του. Αντίθετα, ήταν αυτός που συνέταξε τον Νόμο περί Προστασίας της Κληρονομικής Υγείας και ο πρώτος που συνέστησε την υποχρεωτική στείρωση των πασχόντων. Το 1939 ιδρύθηκε η "Επιτροπή του Ράιχ για την επιστημονική καταγραφή σοβαρών κληρονομικών και συγγενών παθήσεων" και αποφασίστηκε η υιοθέτηση ευθανασίας για την "θεραπεία" των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των ψυχικά ασθενών. Επικεφαλής αυτού του Προγράμματος, που αποκλήθηκε "Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4" τέθηκαν ο Καρλ Μπραντ και ο, επίσης ιατρός, Φίλιπ Μπούλερ (Philip Bouhler). Ο Χίτλερ δήλωσε σχετικά με αυτό: "Θα έχει ως αποτέλεσμα την φυλετική ακεραιότητα του Γερμανικού λαού".
Το Πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή από το φθινόπωρο του 1939. Πρώτο θύμα του ήταν ένα παιδί πολύ μικρής ηλικίας, ο Γκέρχαρντ Κρέτσμαρ (Gerhard Kretschmar). Όπως διαπιστώθηκε από τα σχετικά έγγραφα και έρευνες του Ιστορικού Ούντο Μπεντζενχόφερ (Udo Benzenhofer), το παιδί είχε γεννηθεί στις 20 Φεβρουαρίου 1939 στο Πόμπεν (Pomben), ένα χωριό της νοτιοανατολικής Σαξωνίας και οι γονείς του είχαν ικετεύσει τον Χίτλερ να το βοηθήσει ώστε να "κοιμηθεί ήσυχα". Όταν ρωτήθηκε σχετικά ο Μπραντ, στην ανάκρισή του, απάντησε: "Ήταν ένα παιδί εκ γενετής τυφλό, έπασχε από ιδιωτία - ή τουλάχιστον φαινόταν να πάσχει - και του έλειπαν το ένα πόδι και τμήμα του ενός βραχίονα".
Κατά την προανάκριση πριν την δίκη του, ο Μπραντ είπε στον ανακριτή του, όταν αυτός τον ρώτησε πώς επιλέχτηκε η μέθοδος των θαλάμων αερίων, ότι στην αρχή η ιατρική ομάδα ήθελε να χρησιμοποιήσει ενέσεις με ναρκωτικό (όπως είπε ο ίδιος, "Barbituric acid" βαρβιτουρικό οξύ)), αλλά η μέθοδος ήταν πολύ άβολη, καθώς θα απαιτούσε χρόνο και δεν θεωρήθηκε "ανθρωπιστική". Άλλοι ιατροί συνέστησαν την χρήση του αερίου μονοξειδίου του άνθρακα (ο Μπραντ το αποκάλεσε "coal oxide", οξείδιο του άνθρακα), στη χρήση του οποίου ο Μπραντ αρχικά αντιτάχθηκε. Άλλαξε όμως γνώμη όταν θυμήθηκε ότι είχε προσωπική εμπειρία από αυτό: Κάποτε είχε λιποθυμήσει ανώδυνα όταν εισέπνευσε αναθυμιάσεις από μια ελαττωματική σόμπα. Επιπλέον, η Αστυνομία είχε πολλά περιστατικά απόπειρας αυτοκτονίας ή τυχαίου θανάτου με χρήση αυτού του αερίου, το οποίο παραγόταν και από την εξάτμιση των οχημάτων με κινητήρα εσωτερικής καύσης: Αργότερα η τεχνική αυτή θα εφαρμοστεί για την εξόντωση κρατουμένων σε Στρατόπεδα εξόντωσης με τα αποκαλούμενα "οχήματα αερίων" (gas vans).
Ο Μπραντ συζήτησε τις ποικίλες μεθόδους που είχαν προταθεί με τον Χίτλερ, ο οποίος υποτίθεται ότι τον ρώτησε ποια είναι η πιο ανθρωπιστική. Ο Μπραντ συνέστησε τη χρήση του αερίου. Έτσι, κατέληξαν στη μέθοδο που θα υιοθετούσαν για τη μαζική εξόντωση. Ο Μπραντ, μάλιστα, δήλωσε υπερήφανα στον Αμερικανό ανακριτή του: "Αυτή είναι μία μόνο περίπτωση στα ιατρικά χρονικά, κατά την οποία πραγματοποιούνται τεράστια άλματα".
Έμενε πλέον να δοκιμαστεί η μέθοδος στην πράξη. Για το σκοπό αυτό επιλέχθηκε το κτίριο μιας παλαιάς φυλακής στο Βρανδεμβούργο (Brandenburg-Havel). Προσωπικό για την κατασκευή διατέθηκε από το ανάλογο γραφείο κατασκευών της SS και δημιουργήθηκε ένας θάλαμος που έμοιαζε πολύ με λουτρό. Είχε διαστάσεις 3 x 5 x 3 μέτρα και ολόκληρο το εσωτερικό επενδύθηκε με κεραμικά πλακίδια. Το δάπεδο το διέτρεχε περιμετρικά ένας σωλήνας διαμέτρου μιας ίντσας, τοποθετημένος σε ύψος περίπου 10 εκατοστών, ο οποίος, σε όλο το μήκος του, έφερε μικρές οπές. Η θύρα του θαλάμου ήταν μεταλλική, έφερε ελαστική επένδυση στεγανοποίησης περιμετρικά, ασφάλιζε από έξω και έφερε ένα μικρό παράθυρο για την επισκόπηση του εσωτερικού. Εκεί έγινε το πρώτο πείραμα, με οκτώ θύματα, η ημερομηνία, όμως, δεν είναι επιβεβαιωμένη. Όλοι οι μάρτυρες θυμούνται ότι ήταν χειμώνας, άρα πρέπει να ήταν είτε Δεκέμβριος του '39 είτε Ιανουάριος του '40. Ο επίσης ιατρός και συμμετέχων στο Πρόγραμμα Βίκτορ Μπρακ (Viktor Brack) κατέθεσε στη δίκη ότι "η εγκατάσταση ήταν πολύ απλή: Ένα αεροστεγώς κλεισμένο δωμάτιο με ένα περιμετρικά τοποθετημένο σωλήνα με οπές και έξω από αυτό η μεταλλική φιάλη με ένα μετρητή πίεσης και έναν ιατρό - χειριστή".
Ο Μπραντ συνέχισε το έργο του στο Πρόγραμμα Τ-4 ακόμη και όταν αυτό ανεστάλη από τον Χίτλερ τον Αύγουστο του 1941, καθώς απλά το διέσπειρε όχι σε έξι μόνο κέντρα, όπως μέχρι τότε, αλλά σε πολλά ιδρύματα της Γερμανίας και της Πολωνίας.
Σύλληψη και δίκη
Στις 16 Απριλίου 1945 ο Χίτλερ ανακάλυψε ότι ο Μπραντ είχε στείλει τη σύζυγο και τα παιδιά του στη Θουριγγία, ώστε να παραδοθούν στις Συμμαχικές δυνάμεις που προήλαυναν κατά εκεί. Ο Χίτλερ εξεμάνη και διέταξε να κατηγορηθεί ο Μπραντ επί εσχάτη προδοσία, πράγμα που έγινε και ο Μπραντ καταδικάστηκε σε θάνατο. Τον έσωσε ο Χίμλερ, ο οποίος κατάφερε να καθυστερήσει την εκτέλεσή του, και, μεσολαβώντας στις 2 Μαΐου στον Καρλ Ντένιτς, κατάφερε να τον απαλλάξει, αλλά συνελήφθη και ο ίδιος από τους Συμμάχους. Ο Μπραντ συνελήφθη επίσης από τους Συμμάχους και παραπέμφθηκε σε δίκη συνακόλουθη της Δίκης της Νυρεμβέργης, η οποία αποκλήθηκε Δίκη των Ιατρών. Στο Δικαστήριο, όταν ρωτήθηκε γιατί δέχτηκε να εκτελέσει ιατρικά πειράματα (όπως αποκάλεσε τις πράξεις του) σε ασθενείς, απάντησε: "Θα πιστέψετε ότι ήταν ευχαρίστησή μου να λάβω εντολές για να ξεκινήσω ένα πρόγραμμα ευθανασίας; Επί δεκαπέντε έτη εργαζόμουν στα κρεβάτια του πόνου και κάθε νοσηλευόμενος ήταν για μένα σαν αδελφός, κάθε παιδί το οποίο φρόντιζα ήταν σαν δικό μου παιδί. Και ύστερα με κτύπησε το αδυσώπητο πεπρωμένο. Αυτό είναι καταδικαστέο; Δεν έπρεπε να είναι το πρώτο μου μέλημα να περιορίσω την έκταση της ευθανασίας; (...) Με βαθιά αφοσίωση βασάνισα τον εαυτό μου ξανά και ξανά, αλλά καμία σοφία, καμία φιλοσοφία δεν μπορούσε να βοηθήσει εδώ, υπήρχε ένα διάταγμα και πάνω του γραμμένο το όνομά μου. Δεν λέω ότι μπορούσα να φαλκιδεύσω την ασθένεια. Δεν ζω για να πολεμώ το πεπρωμένο, και έτσι συγκατατέθηκα στην ευθανασία. Ως μεγάλος άνθρωπος κατανοώ το πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι έγκλημα κατά ανθρώπου ή κατά της ανθρωπότητας. Εδώ δεν μπορώ να πιστεύω ως ιερέας ή να σκέπτομαι ως ένορκος. Είμαι γιατρός και μπορώ να διακρίνω τον νόμο της φύσης ως νόμο της λογικής. Από αυτό πηγάζει η αγάπη για τον άνθρωπο".
Το Δικαστήριο δεν πείστηκε από τα λεγόμενα του Μπραντ. Βρέθηκε ένοχος για όλα τα σημεία του κατηγορητηρίου που εκδικάστηκαν και καταδικάστηκε σε θάνατο. Πριν την εκτέλεσή του απέστειλε μια επιστολή προς τις αρχές, στην οποία ανέγραφε: "Για να τονίσω την σημασία της θανατικής ποινής, ανυψώνοντάς την πάνω από το επίπεδο της απλής εκτέλεσης, στο επίπεδο μιας συνετής πράξης επ' ωφελεία της Ανθρωπότητας, προσφέρομαι εγώ ο ίδιος, ασκώντας ελεύθερα την θέλησή μου, να αποτελέσω αντικείμενο ιατρικών πειραμάτων χωρίς καμία πιθανότητα επιβίωσης". Όπως είναι φυσικό, η προσφορά του Μπραντ απορρίφθηκε. Εκτελέστηκε με απαγχονισμό στη φυλακή του Λάντσμπεργκ (Βαυαρία) στις 2 Ιουνίου 1948. Την στιγμή που του φορούσαν την μαύρη κουκούλα πριν τον απαγχονισμό, είπε: "Πώς μπορεί το έθνος που έχει την πρωτοκαθεδρία στα πειράματα να τολμά να κατηγορεί και να τιμωρεί άλλα έθνη, που απλά αντέγραψαν τις πειραματικές του διαδικασίες; Ακόμη και την Ευθανασία! Δείτε την Γερμανία, τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται και παρατείνουν την αθλιότητά της. Δεν προκαλεί, φυσικά, έκπληξη ότι το έθνος, που θα βαρύνεται για πάντα με την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του επινοώντας ηθικές αρχές. Δεν παρεκτρέπει τον Νόμο: Εδώ ποτέ δεν υπήρξε δικαιοσύνη! Ούτε στο σύνολο, ούτε σε ατομικό επίπεδο. Κίνητρο είναι μόνον η ισχύς και αυτή η ισχύς απαιτεί θύματα. Τέτοιου είδους θύματα είμαστε, τέτοιο θύμα είμαι και εγώ".
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

JOSEF MENGELE - ΓΙΟΖΕΦ ΜΕΝΓΚΕΛΕ

Γιόζεφ Μένγκελε
(γερμ. Josef Mengele, 16 Μαρτίου 1911, Γκίντσμπουργκ, Γερμανία - 7 Φεβρουαρίου 1979, Βερτιόγκα, Βραζιλία)
Ο επονομαζόμενος «Αγγελος του Θανάτου», ο ανώτατος γιατρός του Αουσβιτς που αποφάσιζε το ποιος θα πεθάνει αμέσως και ποιος θα χρησιμοποιηθεί ως εργάτης ή ως πειραματόζωο. Γεννημένος στο Γκέντζμπουργκ της Βαυαρίας στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, ο Μένγκελε βιάστηκε από τα 20 χρόνια του να γραφτεί μέλος των Stahlhelm, μιας ακροδεξιάς οργάνωσης την οποία είχαν ιδρύσει γερμανοί στρατιώτες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Ινστιτούτο Ανθρωπολογίας του Μονάχου, όπου επηρεάστηκε από τις ρατσιστικές ιδέες του Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ (μάλιστα ο τίτλος της πτυχιακής του ήταν «Συμπεράσματα από τη μορφολογική εξέταση της κάτω γνάθου τεσσάρων φυλών»), και Ιατρική στη Φραγκφούρτη (με πτυχιακή εργασία: «Συμπεράσματα από την εξέταση των χειλών, σιαγόνων και ουρανίσκου των διαφόρων φυλών»). Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Βιέννη και στη Βόννη. Το 1935 εργάστηκε στο ναζιστικής σύλληψης «Ινστιτούτο κληρονομικής βιολογίας και φυλετικής υγιεινής», ενώ μόλις ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ως στρατιωτικός γιατρός εστάλη στο μέτωπο της Γαλλίας και της Ρωσίας. Ο τραυματισμός του αλλά και η γενναιότητα που επέδειξε στα πεδία των μαχών έκλεισαν το πρώτο κεφάλαιο της ζωής τού εξολοθρευτή-γιατρού. Ανίκανος πλέον να μετάσχει στην πρώτη γραμμή αλλά παρασημοφορημένος με τον «Σιδηρούν Σταυρό» τοποθετήθηκε από τον Χάινριχ Χίμλερ στο Αουσβιτς. Εκεί ήταν που άρχισε η κυρίως δράση του. Μια σειρά αλγεινών ιατρικών ερευνών που θα χαραχθούν βαθιά μέσα στη συνείδηση της ανθρωπότητας.
Στο Αουσβιτς είχε την απόλυτη ελευθερία να διεξάγει κάθε είδους πειράματα, τα οποία θα βοηθούσαν στην εξαγωγή συμπερασμάτων για τις φυλετικές διαφορές, τη γενετική ταυτότητα του ανθρώπου, την ευγονική (την ιδέα της γενετικής κατασκευής της αρίας φυλής) και τη μοριακή βιολογία. Κάθε μέρα στεκόταν στο σημείο όπου εκφόρτωναν τα τρένα τους αιχμαλώτους «με ένα ζεστό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο όμορφο πρόσωπό του, φορώντας μια άψογα ραμμένη στολή και άψογα γυαλισμένες μπότες, κρατώντας ένα δερμάτινο ραβδί. Οχι για να χτυπάει τους άρτι αφιχθέντες κρατουμένους, αλλά για να τους ξεχωρίζει. Περίπου το 70%-80% τους έστελνε στην αριστερή λωρίδα. Το υπόλοιπο 20%-30% έκρινε ότι έπρεπε να σχηματίσουν μια γραμμή στα δεξιά. Οι πρώτοι πήγαιναν κατευθείαν στα κρεματόρια. Οι υπόλοιποι αποτελούσαν το νέο ερευνητικό του πεδίο». Τα πειράματα στα οποία υπέβαλε τους κρατουμένους ο Μένγκελε ήταν πολλά και όλα τους φρικαλέα. Στην προσπάθειά του να βρει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής τούς έκανε συνεχείς μεταγγίσεις αίματος, τους εξέθετε σε ακραίες συνθήκες κόπωσης, στέρησης και κλιματολογικών αλλαγών, τους έκανε απανωτές μεταμοσχεύσεις, τους αφαιρούσε κομμάτια, τους ακρωτηρίαζε, τους φούσκωνε με διάφορα υγρά, διενεργούσε πειράματα σε καθένα από τα όργανά τους. Στην προσπάθειά του να βρει τον τρόπο με τον οποίο θα κατασκεύαζε την αρία φυλή που ο Χίτλερ τόσο επιθυμούσε, με τη βοήθεια μεσαιωνικών βασανιστηρίων προσπαθούσε να αλλοιώσει τη μορφολογία τους, να ψηλώσει τα άκρα τους, να αλλάξει το χρώμα και τη μορφή τους, αλλά και να παρατηρήσει σχολαστικά τις αντιδράσεις τους κατά τη διάρκεια των πειραμάτων του. Προσπάθησε ακόμη να αλλάξει και το χρώμα των ματιών διαφόρων κρατουμένων, χρησιμοποιώντας διάφορες σταγόνες που ο ίδιος είχε επινοήσει - φυσικά οι περισσότεροι πέθαιναν από φρικτούς πόνους ή τυφλώνονταν.
Η μεγάλη εμμονή του Μένγκελε όμως ήταν οι δίδυμοι. Με τις ευλογίες του μέντορά του Οτμαρ φον Βέρσερ του Kaiser Wilhem Institute του Βερολίνου, από τα εργαστήρια του Μένγκελε και μόνο κατά το διάστημα 1943-1944 πέρασαν περίπου 1.500 ζευγάρια διδύμων. Από τα οποία είναι ζήτημα αν επέζησαν τα 100. «Στην αρχή μάς πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα σε αυτό το μεγάλο γυμναστήριο. Οπου μας κρατούσαν έξι-οκτώ ώρες. Μας άφηναν σε μια μεγάλη αίθουσα γυμνούς ενώ γιατροί με άσπρες μπλούζες κατέγραφαν καθετί επάνω μας. Μετρούσαν, φωτογράφιζαν, εξέταζαν τα κεφάλια, τα χέρια και κάθε άλλο σημείο του σώματός μας που τους ενδιέφερε και μετά συνέκριναν τα στοιχεία με αυτά που είχαν πάρει από τον δίδυμο αδελφό μας» (από το βιβλίο «Echoes from Auschwitz» της επιζήσασας Εύας Μόουζες Κορ).
Ο Μένγκελε είχε την πεποίθηση ότι οι δίδυμοι αποτελούν το τέλειο είδος πειραματόζωου, καθώς έχοντας στα χέρια του δύο οργανισμούς με πανομοιότυπη κατασκευή και ομοιάζουσα ψυχοσύνθεση μπορούσε με ακρίβεια να διεξαγάγει παράλληλα ιατρικά και ψυχολογικά τεστ. Κάτι που σημαίνει ότι όσα πειράματα τελικώς δεν του έβγαιναν, μπορούσε να τα συνεχίσει, τροποποιώντας μια-δυο τεχνικές, στον άλλο αδελφό, ενώ παράλληλα κατέγραφε λεπτομερώς τις ψυχικές διαταραχές που παρουσιάζονταν στον άλλο. «Ο δρ Μένγκελε ενδιαφερόταν περισσότερο για τον Τίμπι. Δεν είμαι σίγουρος γιατί, ίσως επειδή ήταν λίγο μεγαλύτερός μου. Η πρώτη επέμβαση που του έκανε, στη σπονδυλική στήλη, τον άφησε τελείως παράλυτο. Στη συνέχεια του αφαίρεσε τα γεννητικά όργανα. Μετά την τέταρτη επέμβαση δεν ξαναείδα τον Τίμπι. Πώς αισθανόμουν; Δεν υπάρχουν λόγια. Μου σκότωσαν τον πατέρα, τη μητέρα, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου και τώρα είχαν διαμελίσει και τον δίδυμο αδελφό μου» (μαρτυρία ενός επιζήσαντος «πειραματόζωου» του Μένγκελε, η οποία φυλάσσεται στο Μουσείο Children of Auschwitz Nazi Deadly Laboratory Experiments Survivors). Ο Μένγκελε συγκέντρωσε όλα τα αρχεία του, που περιείχαν την πορεία των πειραμάτων αλλά και συμπεράσματά του, σε δύο μεγάλα βαγόνια και τα έστειλε στον Βέρσερ. Δυστυχώς, μόλις το Αουσβιτς απελευθερώθηκε από τους Ρώσους στις 27 Ιανουαρίου του 1947, ο Βέρσερ τα έκαψε. Από τα λίγα που μας έχουν μεταφέρει οι ελάχιστοι επιζώντες όμως έχουμε μάθει ότι ο Μένγκελε τους άλλαζε το φύλο, τους «κτυπούσε» με ακτίνες «Χ», τους αφαιρούσε εσωτερικά όργανα και τα τοποθετούσε σε άλλους οργανισμούς, μετάγγιζε αίμα από τον ένα αδελφό στον άλλο, τους γέμιζε με βακτηρίδια, τους υποχρέωνε σε αιμομεικτικές εγκυμοσύνες.
Το δικαστήριο της Φραγκφούρτης τον καταδίκασε για «ειδεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία διέπραξε μόνος ή με συνεργάτες και μάλιστα επιδεικνύοντας τεράστιο ζήλο». Ο Μένγκελε είχε προλάβει να γυρίσει στη γενέτειρά του και από εκεί, μέσω Γένοβας, να διαφύγει για τη Λατινική Αμερική το 1949. Το 1958 νυμφεύθηκε για δεύτερη φορά και έναν χρόνο αργότερα απέκτησε ουρουγουανική υπηκοότητα. Το 1961 πήγε στη Βραζιλία, όπου συναντήθηκε με τον ναζιστή Βόλφγκανγκ Γκέραρντ. Το 1985 μια ομάδα βραζιλιάνων, δυτικογερμανών και αμερικανών ειδικών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Μένγκελε πέθανε από εγκεφαλικό το 1979 ενώ κολυμπούσε. Οι εξετάσεις που έγιναν στην οδοντοστοιχία του πτώματος επιβεβαίωσαν τη θεωρία αυτή.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.tovima.gr/

ALEXANDER STEPANOVICH POPOV - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΟΠΟΦ

Αλέξανδρος Ποπόφ
Ο Αλεξάντρ (Αλέξανδρος) Στεπάνοβιτς Ποπόφ (ρωσ. Александр Степанович Попов, 4/16 Μαρτίου 1859 – 31 Δεκεμβρίου/13 Ιανουαρίου 1905/1906) ήταν Ρώσος φυσικός και ηλεκτροτεχνικός, ήταν ο πρώτος που παρουσίασε την πρακτική εφαρμογή των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων (αλλά δεν υπέβαλε αίτηση καταχώρησης ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεση του). Στη Ρωσία πιστεύεται πως ήταν ο εφευρέτης του ραδιοφώνου και με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της τότε Ε.Σ.Σ.Δ. (1945) γιορτάζεται προς τιμή του η 7η Μαΐου ως «Μέρα Ραδιοφωνίας».
Γεννήθηκε στο χωριό Τουρίνσκιγιε Ρουντνικί (Турьинские Рудники), σημερινό Κρασνοτουρίνσκ (Краснотурьинск), της Περιφέρειας Σβερντλόβσκ (Свердловская область) στα Ουράλια Όρη. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και φρόντισε ούτως ώστε ο μικρός Αλέξανδρος να ξεκινήσει την εκπαίδευση του στο καλής φήμης ιεροδιδασκαλείο του Περμ (Пермь), με σκοπό να ακολουθήσει αργότερα τα βήματα του. Εκείνος όμως από την εφηβεία του έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες και προτίμησε να ολοκλήρωσει τις σπουδές του, το 1882, στο φυσικομαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης, στο οποίο παρέμεινε και εργάστηκε ως εργαστηριακός βοηθός. Λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης του Πανεπιστημίου, σύντομα μετέβη σε θέση καθηγητή φυσικής και ηλεκτροτεχνικής στη Ναυτική Ακαδημία (Минный офицерский класс), (1883 - 1900/1901) στην Κροστάνδη (Кронштадт) της νήσου Κότλιν (Котлин), έπειτα συνέχισε ως καθηγητής της έδρας της Φυσικής το 1901 και τέλος ως καθηγητής και διευθυντής (1905) του Ηλεκτροτεχνικού Ινστιτούτου της Αγίας Πετρούπολης, το οποίο σήμερα φέρει το όνομα του.
Το 1905 αρρώστησε σοβαρά, επηρεασμένος από κάποιες φοιτητικές εξεγέρσεις. Κατέληξε από εγκεφαλική αιμορραγία στις 13 Ιανουαρίου του 1906.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ