MIKHAIL SHOLOKHOV - ΜΙΧΑΗΛ ΣΟΛΟΧΟΦ

Μιχαήλ Σολόχοφ
Ο Μιχαήλ Σολόχοφ, [Mikhail Aleksandrovich Sholokhov (Ρωσικά: Михаил Александрович Шолохов), 24 Μαίου 1905 – 21 Φεβρουαρίου 1984] παιδί αγροτικής οικογένειας, γεννήθηκε το 1905 στο Κρούζιλιν της Ουκρανίας κοντά στον ποταμό Ντον, από Ρώσο πατέρα και Κοζάκα Μητέρα. Μετά την έκρηξη της Οκτωβριανής Επανάστασης εγκατέλειψε τις σπουδές και κατατάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό. Το 1992 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα κάνοντας διάφορες χειρωνακτικές δουλειές. Συγχρόνως άρχισε να γράφει διηγήματα που δημοσιεύονταν σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Το 1932 έγινε μέλος της ΚΚΣΕ, το 1958 μέλος του Ανωτάτου Σοβιέτ και το 1961 μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Μια όντως εντυπωσιακή εξέλιξη στην κομματική ιεραρχία.Υπήρξε αφοσιωμένος του Στάλιν και στενός φίλος του Χρουστσόφ, τον οποίο συνόδευσε το 1955 στις ΗΠΑ. Το 1941 τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν. Από το 1939 διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Συγγραφέων της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς και μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ. Πέθανε το 1984 στη Βεσινέσκαγια. Κυριότερα έργα του, πλην του «Ηρεμου Ντον», η «Ξεχερσωμένη γη» και «Η μοίρα του ανθρώπου».Παραλαμβάνοντας το 1965 το Νόμπελ, δήλωσε υπερήφανος που το βραβείο απονέμεται σε έναν Σοβιετικό συγγραφέα. «Αντιπροσωπεύω εδώ πάρα πολλούς συγγραφείς της πατρίδας μου», πρόσθεσε.«Αυτό το βραβείο αποτελεί άλλη μία αναγνώριση του μυθιστορήματος ως λογοτεχνικού είδους» είπε ακόμη. «Αυτό το λογοτεχνικό είδος, από την ίδια του τη φύση, προσφέρει τη μέγιστη σφαίρα δραστηριότητας στον καλλιτέχνη του ρεαλισμού». Μιλώντας για ρεαλισμό, ο Σολόχοφ εννοούσε τον ρεαλισμό «τον οποίο αποκαλούμε σοσιαλιστικό ρεαλισμό». «Είμαι ένας από τους συγγραφείς που θεωρούν ύψιστη τιμή τους και ύψιστη ελευθερία τους να έχουν την απεριόριστη τύχη να έχουν θέσει την πένα τους στην ελευθερία των εργαζομένων», διευκρίνισε.Η απώτερη επιθυμία του: «Θα ήθελα τα βιβλία μου να βοηθούν τους ανθρώπους να γίνουν καλύτεροι, να γίνουν αγνότεροι στον νου, θα ήθελα να προκαλούν στον καθένα συναισθήματα αγάπης για τους συνανθρώπους του, την επιθυμία να πολεμήσεις ενεργά για τα ιδανικά της ανθρωπιάς και την πρόοδο του ανθρώπινου είδους».
ΑΠΟ ΤΟ http://archive.enet.gr/

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ

Αλέξης Πάρνης
24 Μαΐου 1924 Έλληνας ποιητής , θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος.
Βιογραφία
Ο Αλέξης Πάρνης – ψευδώνυμο του Σωτήριου Λεωνιδάκη- γεννήθηκε στον Πειραιά στις 24 Μαΐου 1924. Οργανώθηκε από μικρός στην Εθνική Αντίσταση, πήρε μέρος στην τελευταία μάχη κατά των Γερμανών στην Αθήνα και τραυματίστηκε στα Δεκεμβριανά. Έμαθε για το τέλος του Β΄ΠΠ στο νοσοκομείο της Κορυτσάς όπου νοσηλευόταν και τον Μάιο του 1945 μεταφέρθηκε στο Ρουμπίκ της Αλβανίας.
Εδώ ξεκινάει και η καριέρα του ως Θεατρικός συγγραφέας με το μονόπρακτο “Τελευταία νύχτα” έργο που αναφέρεται στα Δεκεμβριανά και παίχτηκε από τον θίασο των ανταρτών. Από τον Νοέμβριο του 1948 γράφει ως πολεμικός ανταποκριτής, υπολοχαγός για το φύλλο του ΔΣΕ, “Δελτίο ειδήσεων” και αργότερα για την εφημερίδα “Προς την νίκη”. Την ίδια περίοδο κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στην λογοτεχνία με την συλλογή διηγημάτων «Είμαι μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού» που εκδόθηκε από στα τυπογραφία του Δημοκρατικού Στρατού στις Πρέσπες.
Με την κατάρρευση του μετώπου μεταφέρεται στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν όπου θα εργαστεί ως δημοσιογράφος στην τοπική εφημερίδα των Ελλήνων και το 1951 ξεκινάει τις σπουδές του στο Λογοτεχνικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας Μαξίμ Γκόρκυ. Κατά την περίοδο του στην Μόσχα θα συνδεθεί φιλικά με προσωπικότητες των γραμμάτων όπως ο Μπορίς Πάστερνακ και ο Ναζίμ Χικμέτ και θα ξεκινήσει την συγγραφή του επικού ποιήματος “Μπελογιάννη” που θα του δώσει το πρώτο παγκόσμιο βραβείο ποίησης στο φεστιβάλ της Βαρσοβίας του 1955.
Το 1960 το θεατρικό του έργο «Το νησί της Αφροδίτης» γνωρίζει μεγάλη επιτυχία σε 180 θέατρα της Σοβιετικής Ένωσης με πάνω από 22.000 παραστάσεις. Η επιτυχία αυτή του δίνει την δυνατότητα να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1963, και να ανεβάσει το έργο του στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με σκηνοθέτη τον Αλέξη Σολομό και πρωταγωνίστρια την Κυβέλη. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα η γραφή του προσανατολίζεται προς το ψυχογραφικό μυθιστόρημα με στοιχεία από τον ρώσικο ρεαλισμό. Από τις εκδόσεις Εστία θα εκδοθούν τα έργα του το «Ο διορθωτής» (1978), «Λεωφόρος Πάστερνακ» (1979), «Μια Πράγα στον καθένα» (1979), «Ο μαφιόζος» (1980), και «Ο κινηματίας» (1990)
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΝΕΜΟΔΟΥΡΑΣ

Στέλιος Ανεμοδουράς
Ο δημιουργός του Μικρού Ήρωα, Στέλιος Ανεμοδουράς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Μαΐου του 1917. Η καταγωγή των γονιών του ήταν από τη Μάνη και αγαπούσε πολύ τα μανιάτικα μοιρολόγια. «Έχουν μεγάλη λογοτεχνική αξία», έλεγε. Μεγάλωσε στον Πειραιά, έναν τόπο που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης γι' αυτόν. Εξάλλου οι ιστορίες του ξεκινάνε με χρονική αφετηρία τον βομβαρδισμό του Πειραιά. Τέλειωσε τη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα εξέδιδε το λογοτεχνικό περιοδικό «Αργώ». Τα πρώτα του διαβάσματα ήταν η «Διάπλαση των Παίδων» και ο Διονύσιος Σολωμός. «Είχα μια έφεση στο γράψιμο και ήθελα να γράψω ευγενή πράγματα».
Μετά την απελευθέρωση θα εργαστεί ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες «Ελεύθερη Ελλάδα», «Δημοκρατική Αλλαγή», «Αθηναϊκή», «Νέα», στον «Θησαυρό», κάνοντας μεταφράσεις (ήξερε καλά ξένες γλώσσες) γράφοντας ιστορικά αναγνώσματα (από το «Έτσι ξεκίνησε ο Χίτλερ» έως τη «Βρουγχίλδη», που αναφερόταν στο Βασίλειο της Γαλλίας το 1400 με βασιλιάδες και ιππότες). Το «φροντιστήριό» του για τη γέννηση του «Μικρού Ήρωα» ήταν το περιοδικό «Μάσκα», που έβγαζε ο εξπέρ του είδους Απόστολος Μαγγανάρης και τον οποίο ο Ανεμοδουράς θεωρούσε δάσκαλό του. Μεταφράζοντας αρχικά τις περιπέτειες του Ζορό, με παρότρυνση του Μαγγανάρη θ' αρχίσει να γράφει δικές του ιστορίες με τον ίδιο ήρωα, που θα έχουν μάλιστα μεγαλύτερη απήχηση στους αναγνώστες!
Το πρώτο προσωπικό άνοιγμά του θα το κάνει με τον «Υπεράνθρωπο», ένα περιοδικό μικρού σχήματος, που θα κρατήσει δύο χρόνια. Ένας ήρωας στα πρότυπα του αμερικανικού Σούπερμαν, με ελληνική φινέτσα και φαντασία. Πολλοί θα θυμούνται τους αγώνες του κατά του Κακού, με συμπαραστάτες τον Κεραυνό και την Αστραπή, τον Ελ-Γκρέκο και τον κωμικό της παρέας, τον φοβιτσιάρη Κοντοστούπη.
Με τίτλο «Μικρός Ήρωας» εκδίδει το πρώτο τεύχος το 1952 σε ηλικία 35 ετών. Η θρυλική παρέα των Μικρών Ηρώων γίνεται αγαπημένο ανάγνωσμα της νεολαίας δύο δεκαετιών, του '50 και του '60.
Tο θρυλικό Παιδί-Φάντασμα - ο Mικρός Ήρωας Γιώργος Θαλάσσης - και οι βασικοί σύντροφοί του στις περιπέτειες, η γλυκιά Kατερίνα και ο διαρκώς αβυσσαλέα πεινασμένος Σπίθας. Ένα τρίπτυχο-φωτιά που γαλούχησε γενιές και γενιές, δρώντας μέσα από τις σελίδες του μακροβιότερου ελληνικού παιδικού περιοδικού. Xρόνος δράσης, η γερμανική Kατοχή. Kυκλοφορούσε σε εβδομαδιαία βάση, σε δύο εκδόσεις. H μία κανονική και η άλλη εικονογραφημένη. H πρώτη ήταν και η πιο επιτυχημένη και μακροβιότερη. Tα επεισόδια δεν ήταν αυτοτελή, η δράση κορυφωνόταν προς το τέλος, και καθώς μέσα σ’ ένα κρεσέντο αγωνίας κάποιος θανάσιμος κίνδυνος απειλούσε τους ήρωες, συνεχιζόταν στο επόμενο τεύχος.
Kατά καιρούς, στη συντροφιά των τριών ηρώων προστίθεντο και κάποιοι άλλοι «περαστικοί» ήρωες, που η «ζωή» τους κρατούσε για μερικά τεύχη. Στο τέλος έβρισκαν έναν ηρωικό θάνατο. Aπό αυτούς, οι πιο χαρακτηριστικοί ήταν ο Διαβολάκος και η σφεντόνα του, το Zουζούνι με το φυσοκάλαμό του και ο λιλιπούτειος Mπόμπιρας.
Το τελευταίο τεύχος κυκλοφόρησε το 1967, οπότε απαγορεύτηκε η έκδοσή του από τη δικτατορία. Συνολικά 788 τεύχη, 788 ιστορίες έθρεψαν τη φαντασία πολλών παιδιών και εφήβων.
Εκδηλώσεις για τον Ανεμοδουρά έκαναν η Ένωση Εφημεριδοπωλών Πειραιώς, ο Δήμος Αθηναίων με τον δήμαρχο Δημήτρη Αβραμόπουλο (πιστός παιδικός αναγνώστης του Μικρού Ήρωα) να του απονέμει το μετάλλιο της πόλης το '97, το Ίδρυμα Μπότση με απονομή τιμητικής διάκρισης, επίσης τον ίδιο χρόνο.
Κάτι σημαίνει το ότι έγινε τρυφερό τραγούδι από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, σε στίχους και μουσική δική του, για το σπονδυλωτό έργο «Το τραμ το τελευταίο», που παρουσίασε το Ελεύθερο Θέατρο το '76 στο Άλσος Παγκρατίου (τον Γιώργο Θαλάσση, την Κατερίνα και τον Σπίθα ερμήνευσαν αντίστοιχα ο Ντίνος Λύρας, η Υβόνη Μαλτέζου και ο Γιώργος Σαμπάνης). Το ότι δόθηκε πριν από λίγα χρόνια, τιμής ένεκεν, μια θεατρική παράσταση με τον Γιώργο Νινιό-Παιδί Φάντασμα και τον Δημήτρη Πιατά-Σπίθα.
Πιστός στις αρχές του, ευγενικός, εργατικός και αεικίνητος έως το τέλος έβγαζε τα περιοδικά «Κατερίνα, Σούπερ-Kατερίνα» και «Μπλεκ», γραφιάς αλλοτινών εποχών.
Την Παρασκευή 5 Μαΐου 2000 υπέστη οξύ καρδιακό επεισόδιο και ώσπου να μεταφερθεί στο Ιατρικό Κέντρο εξέπνευσε σε ηλικία 83 ετών και κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο με δημοσία δαπάνη. Ο Μικρός Ήρωας Γιώργος Θαλάσσης, που σώπασε το 1967, δάκρυσε τελευταία φορά το 2000...
Ο Στέλιος Ανεμοδουράς που έχει δυο γιους (Γιώργο και Κώστα) και τρία εγγόνια (Λεωκράτη, Ναταλία, Στέλιο), θα μείνει στη μνήμη όχι μόνο των δικών του αλλά και πάμπολλων «παιδιών», που εθήτευσαν στις εξωσχολικές ιστορίες του. Ιστορίες φαντασίας, ελευθερίας, ξεγνοιασιάς αλλά και ήθους και αξιοπρέπειας.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.mani.org.gr/

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΝΤΟΣ

Δημήτρης Κοντός
Ο Δημήτρης Κοντός γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1931. Αποφοίτησε μετά πολλών επαίνων από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το 1955 με δάσκαλο το Γιάννη Μόραλη. Το 1958 έφυγε για την Ρώμη, όπου εκεί βρίσκονταν ήδη ο Νίκος Κεσσανλής, ο Βλάσσης Κανιάρης, ο Γιάννης Γαϊτης και ο Κώστας Τσόκλης, δίνοντας ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί τη μάχη τους για μια θέση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι της σύγχρονης τέχνης. Προσαρμοστικός και δεκτικός στα διεθνή ρεύματα της τέχνης, ρίχτηκε με ζήλο στη δουλειά, επιχειρώντας μια διεύρυνση του εικαστικού του πεδίου, με επιρροές που δέχθηκε -και αφομοίωσε- από τις νέες τεχνικές και τις καλλιτεχνικές προτάσεις των πρωτοποριακών κινημάτων που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία της μεταπολεμικής τέχνης. Το 1959 δημιούργησαν με το Γαϊτη, τον Κανιάρη, τον Κεσσανλή και τον Τσόκλη το Gruppo Sigma, με εμφανίσεις στη Νάπολη, την Μπολόνια και αργότερα στην Αθήνα, οι οποίες δεν πέρασαν απαρατήρητες και απασχόλησαν συχνά τον ιταλικό και ελληνικό Τύπο. Το 1961 πηγαίνει στο Παρίσι με προτροπή του Τσόκλη και την προοπτική μιας πιο μόνιμης εγκατάστασης. Στο Παρίσι διερευνά στη δουλειά του δύο ιδέες ταυτόχρονα: η πρώτη έχει σχέση με τη δομική αντίληψη της ζωγραφικής ως κατασκευή, όπου, χρησιμοποιώντας ως δομικά υλικά πολλά μικρά τελάρα τα οποία επικαλύπτοντας το ένα το άλλο, γίνονται στοιχεία μιας μεγαλύτερης σύνθεσης και στη δεύτερη, ως διαφορετική εφαρμογή της πρώτης, ανάπτυξη των τελάρων που άρχιζε από τον τοίχο και κατέληγε στο δάπεδο δημιουργώντας μια νέα «συνομιλία» μεταξύ ζωγραφικής και αρχιτεκτονικού χώρου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1963, ο Κοντός, αναπτύσσει μια αξιόλογη καλλιτεχνική δραστηριότητα, συμμετέχοντας σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις των ελλήνων της διασποράς, που αποτελούσε τη νέα προοδευτική δύναμη της σύγχρονης τέχνης, παρόλο που η προβολή της δουλειάς τους από τις λιγοστές γκαλερί της εποχής δεν ήταν πάντοτε εφικτή. Το 1964, ο Κοντός διορίζεται βοηθός στην Έδρα Ζωγραφικής και Ελεύθερου Σχέδιου στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π. Την επόμενη χρονιά, παρουσιάζει στην έκθεση "Αντικείμενο" στη γκαλερί Μέρλιν, τους κύβους, βασισμένους στη σπειροειδή γραφή, μια απεικόνιση ελεύθερων χειρονομιακών ρυθμών σε ρέουσα κίνηση, η οποία αναπτυσσόμενη σε όλη την επιφάνεια του λευκού φόντου, μοιάζει να μην έχει αρχή και τέλος, οδηγώντας συνειρμικά σε μια αλληλουχία οπτικών συσχετίσεων. Το 1968, εκδίδει το "Roman Pictural", μια εξαιρετικά πρωτότυπη εικαστική πρόταση σε παγκόσμια κλίμακα, και όπως ο τίτλος δηλώνει είναι ένα εικαστικό μυθιστόρημα 124 σελίδων σε σχήμα βιβλίου τσέπης, του οποίου η πλοκή αναπτύσσεται μέσα από την διαρκώς εξελισσόμενη ροή της ελικοειδούς γραφής του, ως μέσο διάδοσης του πνευματικού περιεχομένου της τέχνης.Το 1971, παρουσιάζει στην γκαλερί Δεσμός το έργο "Ημερολόγιο" σαν μια ακόμα ενδιαφέρουσα εφαρμογή της ελικοειδούς γραφής του. Το έργο, ένας κύβος πάνω στον οποίο ήταν τοποθετημένα 5.500 φύλλα με τυπωμένη στην όψη τους την ίδια πάντα ελισσόμενη γραφή και ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις τόνων και αποχρώσεων σε κάθε φύλλο, δημιουργήθηκε με το σκεπτικό να εξαφανίζονται τα φύλλα σταδιακά, με καθημερινή αφαίρεση, όπως εξαφανίζονται, με καθημερινή επίσης αφαίρεση, σ’ ένα κοινό ημερολόγιο.Το 1975, έχοντας ξεκινήσει ήδη έναν νέο κύκλο δουλειάς, παρουσιάζει στη γκαλερί Δεσμός, τα "Λατρευτικά". Στον νέο αυτό κύκλο, ο Κοντός κινείται στα όρια της ηθικής και της μεταφυσικής. Χρησιμοποιώντας σαν πρόσχημα την υποβλητική ενέργεια της θρησκευτικής εικόνας, επισημαίνει διάφορα φαινόμενα κοινωνικής εκτροπής με προφανείς αναφορές στον τυφλό φανατισμό και τις θρησκόληπτες αντιλήψεις της βυζαντινής εικονολατρίας με σκωπτικό τρόπο και πικρό χιούμορ.Το 1984, ο Κοντός εκλέγεται καθηγητής στη νεοσύστατη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και μετακομίζει εκεί, επιχειρώντας ένα νέο ξεκίνημα.Το 1994, όντας ήδη άρρωστος, παρουσιάζει το "Roman Pictural" στην Αίθουσα Τέχνης Παρατηρητής της Θεσσαλονίκης, ενώ τον επόμενο χρόνο θα παρουσιάσει σε έκθεση, παλιά σχέδια της περιόδου 1958-1963, στην γκαλερί Μαρία Παπαδοπούλου στην Αθήνα. Πεθαίνει στις 20 Μαΐου του 1996.
ΑΠΟ ΤΟ http://diarryexcerpts.blogspot.com/

SIGRID UNDSET - ΣΙΓΚΡΙΝΤ ΟΥΝΤΣΕΤ

Σίγκριντ Ούντσετ
Η Σίγκριντ Ούντσετ (Sigrid Undset) (20 Μαΐου 1882 – 10 Ιουνίου 1949) ήταν Νορβηγίδα μυθιστοριογράφος η οποία κέρδισε το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1928.
Η Ούντσεντ γεννήθηκε στο Κάλουντμποργκ στη Δανία, αλλά η οικογένειά της μετακόμισε στη Νορβηγία όταν ήταν δύο χρονών. Το 1924 ασπάστηκε τον Καθολικισμό. Απομακρύνθηκε από τη Νορβηγία και πήγε στις ΗΠΑ το 1940 εξαιτίας της αντίθεσής της στη Ναζιστική Γερμανία και την Γερμανική κατοχή, αλλά επέστρεψε μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1945. Το γνωστότερο έργο της είναι το Kristin Lavransdatter, μια νεωτεριστική τριλογία για τη ζωή στη Σκανδιναβία τον Μεσαίωνα. Η ιστορία τοποθετείται στη μεσαιωνική Νορβηγία και εκδόθηκε από το 1920 ως το 1922 σε τρεις τόμους. Το Kristin Lavransdatter απεικονίζει την ζωή της γυναίκας από τη γέννηση μέχρι το θάνατο.
Η Ούντσετ πειραματίστηκε με νεωτεριστικά σχήματα λόγου στο μυθιστόρημά της όπως ο εσωτερικός μονόλογος.
Η Ούντσετ πέθανε στο Λιλλεχάμερ της Νορβηγίας σε ηλικία 67 ετών, όπου είχε ζήσει από το 1919 ως το 1940.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

CHARLES PERRAULT - ΣΑΡΛ ΠΕΡΟ

Σαρλ Περό
O Σαρλ Περό γεννήθηκε στο Παρίσι στις 12 Ιανουαρίου του 1628 και πέθανε στην ίδια πόλη στις 16 Μαΐου του 1703. Από τα παιδικά του χρόνια έδειξε ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία. Προστατευόμενος του Κολμπέρ, ισχυρού υπουργού του Λουδοβίκου XIV, έγινε μέλος της διάσημης Γαλλικής Ακαδημίας. Συγγραφέας αναρίθμητων έργων, οφείλει τη φήμη του στο Ιστορίες και διηγήματα από τα Περασμένα, που δημοσιεύτηκε με το όνομα του γιου του. Είναι μια συλλογή διηγημάτων με ομοιοκαταληξία, καθώς και πεζά κείμενα που δημιουργήθηκαν με την ελπίδα να ψυχαγωγήσουν τα παιδιά αλλά και να κατακτήσουν το ευρωπαϊκό κοινό. Τα πιο γνωστά παραμύθια, ίσως και τα πιο όμορφα, όπως η ''Σταχτοπούτα'', η ''Κοκκινοσκουφίτσα'' και η ''Ωραία Κοιμωμένη'', έχουν μελοποιηθεί από συνθέτες όπως ο Ροσίνι και ο Όφενμπαχ.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.perizitito.gr/

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΕΡΡΑΙΒΟΣ

Χριστόφορος Περραιβός
Ο Χριστόφορος Περραιβός ήταν Έλληνας στρατιωτικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1773 στην Περραιβία, κοντά στον Όλυμπο και συγκεκριμένα στους Παλαιούς Πόρους (Πούρλες) Πιερίας. Εξ ου και το ψευδώνυμο. Το πραγματικό επίθετο της οικογενείας του ήταν Χατζηβασίλης. Ο γιος του Θεμιστοκλής απέφυγε ν΄ απαντήσει για τον τόπο γέννησής του. Πιθανολογείται, όπως εξάγεται από ανέκδοτο φυλλάδιο του Γ. Κορδάτου, «Ο Ρήγας Φεραίος και η εποχή του» σελ.47, ότι ήταν νόθος γιος του πρωτοσύγκελου της Μητρόπολης Λάρισας, Ιερεμίου, που είχε αναλάβει την εκπαίδευσή του.
Το 1793 σπούδασε στην ακμάζουσα τότε ελληνική Σχολή του Βουκουρεστίου και το 1796 στη Βιέννη, προκειμένου να σπουδάσει ιατρική. Εκεί συνάντησε τον Ρήγα Φεραίο, έγινε οπαδός του και έκτοτε συνεχής σύντροφός του. Όταν από προδοσία οι Αυστριακοί ανακάλυψαν τα επαναστατικά σχέδια του Ρήγα Φεραίου, (17 Δεκεμβρίου 1797), συνέλαβαν και τον Περραιβό, ο οποίος όμως αφέθηκε ελεύθερος, αφού ο Ρήγας τον κάλυψε λέγοντας ότι ήταν συμφοιτητής του που γνώρισε τυχαία.
Στη συνέχεια ο Περραιβός πήγε στην Επτάνησο όπου έγινε όργανο αρχικά των Γάλλων και στη συνέχεια των Ρώσων. Οι Γάλλοι εκτιμώντας τα οργανωτικά αλλά και τα συνωμοτικά του προσόντα του εμπιστεύτηκαν πολλές δύσκολες αποστολές σε διεργασίες. Στη Κέρκυρα όπου έμεινε αρκετά χρόνια, μέχρι το 1817, συνέγραψε την "Ιστορία του Σουλίου και της Πάργας" την οποία εξέδωσε στο Παρίσι το 1803 (μόνο τον α΄ τόμο) και στη συνέχεια το 1815 εκδίδει πλήρως το έργο του στη Βενετία. Αργότερα το 1857 ακολούθησε η τρίτη έκδοσή, διορθωμένη.
Παρά ταύτα ο Χ. Περραιβός, τόσο στην Επτάνησο όσο και στη Βενετία, πολλές φορές καταδιώχθηκε ως συνωμότης, κατορθώνοντας όμως κάθε φορά να μένει εκτός φυλακών. Το 1817 μετά την ήττα του Ναπολέοντα όπου η γαλλική πολιτική ήταν πλέον ανίσχυρη προς την Ιερά Συμμαχία, πήγε στην Αγία Πετρούπολη όπου και διερχόμενος από την Οδησσό συναντήθηκε με τους αρχηγούς της Φιλικής Εταιρείας Σκουφά, Αναγνωστόπουλο, Τσακάλωφ και Κομιζόπουλο και έγινε μέλος της.
Από την εποχή αυτή αρχίζει και η νέα δράση του Περραιβού. Κατ΄ εντολή της Φιλικής Εταιρείας κατήλθε στη Μάνη για να προετοιμάσει τη μεγάλη εξέγερση. Επισκέφθηκε πολλές πόλεις της Πελοποννήσου και λίγο πριν την επανάσταση μετέβη στην Ήπειρο στη περιοχή του Σουλίου, μετά στους Παξούς και τέλος στο Μεσολόγγι. Κατά δε την Επανάσταση του 1821 έδρασε και ως πολιτικός αλλά και ως στρατιωτικός. Μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη, ο Περραιβός τέθηκε υπό τις διαταγές του Υψηλάντη και τον ακολούθησε στις εκστρατείες του εναντίον των Τούρκων.
Έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος στη Γ' Εθνοσυνέλευση και στη Δ' Εθνοσυνέλευση Άργους.
Μετά την ίδρυση του Ελληνικού Βασιλείου διορίσθηκε συνταγματάρχης στη Βασιλική φάλαγγα. Στις 18 Μαρτίου του 1844 ο Βασιλεύς Όθωνας του απένειμε τον βαθμό του υποστράτηγου.
Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία ενενήντα περίπου χρόνων στις 4 Μαΐου 1863.
Συγγραφικό έργο
Εκτός της παραπάνω αναφερόμενης δίτομης "Ιστορίας του Σουλίου και της Πάργας", ο Χ.Περραιβός συνέγραψε επίσης τα "Πολεμικά απομνημονεύματα" το 1836 σε δύο τόμους, και τη βιογραφία του Ρήγα Φεραίου του Θεσσαλού το έτος 1860.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

KATSUSHIKA HOKUSAI - ΚΑΤΣΟΥΣΙΚΑ ΧΟΚΟΥΣΑΙ

Κατσουσίκα Χοκουσάι
(Οκτώβριος ή Νοέμβριος 1760 – 4 Μαίου 1849)
Ο ζωγράφος, σκιτσογράφος και ξυλογλύπτης Χοκουσάι έζησε και εργάστηκε στο Έντο, το σημερινό Τόκιο. Από το 1779 εργάστηκε στο εργαστήριο του ξυλογλύπτη Σουνς, του οποίου την τεχνική αρχικά μιμήθηκε στα έργα του, ξυλογλυπτικά και διακόσμηση βιβλίων. Στη συνέχεια και μέχρι το έτος 1795 περίπου δημιούργησε ο καλλιτέχνης πορτρέτα ωραίων κοριτσιών (Μπιτζίν-γκα), τα οποία ήταν επηρεασμένα από το στιλ των μεγάλων τεχνητών του είδους Κιγιονάγκα και
Ουταμάρο, καθώς επίσης διακοσμήσεις ποιητικών εκδόσεων και μικρές ευχετήριες κάρτες (σουριμόνο). Από το έτος 1798 ασχολήθηκε ο Χοκουσάι με ξυλόγλυπτα τοπία σε απομίμηση ευρωπαϊκών χαλκογραφιών. Από το 1800 περίπου αυτά τα σχέδια τοπίων και παραστάσεων απέκτησαν το ίδιότυπο στιλ του καλλιτέχνη.
Ο Χοκουσάι ήταν ένας από τους πιο πολύπλευρους καλλιτέχνες του στιλ ουκίγιο-ε (εικόνες του επιπλέοντος κόσμου) με ιδιοφυή έλεγχο της σύνθεσης και της τεχνικής. Μετά το 1820 δημιούργησε ο Χοκουσάι τα ώριμα έργα του, ανάμεσά τους περισσότερα από 30.000 σχέδια και διακοσμήσεις σε πάνω από 500 βιβλία, καθώς επίσης πλήθος από σειρές ξυλογλυπτικών παραστάσεων με τοπία, πουλιά, άνθη κλπ.
ΑΠΟ ΤΟ http://sfrang.com/

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΔΑΤΟΣ

Γιάννης Κορδάτος
Ο Γιάννης Κ. Κορδάτος ή Γιάνης Κορδάτος, κατά προτίμηση του ιδίου (Ζαγορά Πηλίου, 1891 – Αθήνα, 29 Απριλίου 1961) ήταν Έλληνας ιστορικός, πολιτικός, νομικός και κοινωνιολόγος.
Φοίτησε σε σχολεία της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, και τέλειωσε το γυμνάσιο στον Βόλο. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπήρξε πολυγραφότατος, μελετητής της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή.
Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη της «Φοιτητικής Συντροφιάς» και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος - Κομμουνιστικό ή ΣΕΚΕ(Κ) (1920), προκατόχου του ΚΚΕ, και διετέλεσε γενικός γραμματέας του (1920–1924) και διευθυντής του Ριζοσπάστη (1922–1924). Το 1927, αποχώρησε από το ΚΚΕ, επειδή διαφώνησε με τις θέσεις του κόμματος για την Μακεδονία. Συνέχισε ωστόσο να είναι κοντά στο ΚΚΕ, και γι' αυτό φυλακίστηκε στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.
Αν και αυτοδίδακτος ιστορικός, εντούτοις ήταν πολυγραφότατος. Το βιβλίο του Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης, που κυκλοφόρησε το 1924, ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα του «ιστορικού υλισμού» στην Ελλάδα, και προκάλεσε ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Παρόμοιες αντιδράσεις προκάλεσε και το βιβλίο του Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, μια «κριτική έρευνα», όπως γράφει ο ίδιος, «πάνω στο μεγαλύτερο επαναστατικό κίνημα που συγκλόνισε τον κόσμο, τον χριστιανισμό και το λαϊκό ηγέτη και επαναστάτη Χριστό». Το βιβλίο αυτό, αν και αποτέλεσμα μόχθου 20 ετών, δεν κυκλοφόρησε παρά μόνο μετά τον θάνατό του, καθώς κανένας εκδότης δεν τολμούσε να αναλάβει την έκδοσή του.
Ήταν επίσης μεγάλος γνώστης της Ελληνικής Γραμματείας, αρχαίας και νέας, και ασχολήθηκε επαγγελματικά ως επιμελητής των εκδόσεων της κλασικής Ελληνικής Γραμματείας, που κυκλοφόρησαν από τον οίκο του Ι. Χ. Ζαχαρόπουλου.
Σήμερα, στην γενέτειρά του Ζαγορά, λειτουργεί πολιτιστικός σύλλογος που φέρει το όνομά του, ενώ το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε κεντρικό αμφιθέατρο στο κτίριο Παπαστράτου στον Βόλο.
Εργογραφία
Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 (1924, δ΄ εκδ. βελτιωμένη 1946)
Νεοελληνική πολιτική ιστορία (1925)
Αρχαίες θρησκείες και χριστιανισμός (1927)
Δημοτικισμός και λογιωτατισμός: κοινωνιολογική μελέτη του γλωσσικού ζητήματος (1927)· βελτιωμένη επανέκδοση υπό τον τίτλο Ιστορία του γλωσσικού μας ζητήματος (1943)
Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, 1342–1349 (1928)
Εισαγωγή εις την ιστορίαν της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας (1930)
Η επανάσταση της Θεσσαλομαγνησίας το 1821 (1930)
Τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (1931)
Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος (1932)
Εισαγωγή εις την νομικήν επιστήμην (1939)
Νέα προλεγόμενα εις τον Όμηρον: κριτική της ιστορίας των ομηρικών επών (1940)
Τα αρχαία Ελληνικά Γράμματα (1940)
Ο Ρήγας Φεραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία (1945)
Η Σαπφώ και οι κοινωνικοί αγώνες στη Λέσβο (1945)
Οι επεμβάσεις των Άγγλων στην Ελλάδα (1946)
Ιστορία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας (1946)
Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής (1947)
Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου (1953)
Η αρχαία τραγωδία και κωμωδία: Ποιες είναι οι κοινωνικές ρίζες του αρχαίου ελληνικού θεάτρου (1954)
Τ' Αμπελάκια κι ο μύθος για το συνεταιρισμό τους: συμβολή στην οικονομικοκοινωνική ιστορία της Ανατολικής Θεσσαλίας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1955)
Μεγάλη ιστορία της Ελλάδας, 13 τόμοι (1956–1959)
Ιστορία της επαρχίας Βόλου και Αγίας: από τα αρχαία χρόνια ως τα σήμερα (1960)
Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας: από το 1453 ως το 1961 (1962)
Σελίδες από την ιστορία του αγροτικού κινήματος στην Ελλάδα (1964)
Ιησούς Χριστός και χριστιανισμός, 2 τόμοι (1975)
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Μαρία Πολυδούρη
Η Μαρία Πολυδούρη (1 Απριλίου 1902 - 29 Απριλίου 1930) ήταν ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής από την Καλαμάτα.
Βιογραφία
Γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1902 και ήταν κόρη του φιλόλογου Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών.
Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το πεζοτράγουδο "Ο πόνος της μάνας". Αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού που ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη. Στα 16 της διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας και παράλληλα εξέφρασε ζωηρό ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Το 1920, σε διάστημα σαράντα ημερών, έχασε και τους δύο γονείς της.
Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών και παράλληλα ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην υπηρεσία της εργαζόταν και ο ομότεχνός της Κώστας Καρυωτάκης. Γνωρίστηκαν και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας που μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της.
Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922. Η Μαρία ήταν τότε 20 ετών ενώ ο Καρυωτάκης 26. Εκείνη είχε δημοσιεύσει κάποια πρωτόλεια ποιήματα ενώ εκείνος είχε εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές, τον "Πόνο των ανθρώπων και των πραμάτων" (1919) και τα "Νηπενθή" (1921) και είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση κάποιων κριτικών και ομότεχνών του.
Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη, μία νόσο που τότε ήταν ανίατη και αποτελούσε κοινωνικό στίγμα. Ενημέρωσε αμέσως την αγαπημένη του Μαρία και της ζήτησε να χωρίσουν. Εκείνη του πρότεινε να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, όμως εκείνος ήταν πολύ περήφανος για να δεχτεί τη θυσία της. Η Μαρία αμφέβαλε για την ειλικρίνειά του και θεώρησε ότι η ασθένειά του ήταν πρόσχημα του εραστή της για να την εγκαταλείψει.
Το 1924 μπήκε στη ζωή της ο δικηγόρος Αριστοτέλης Γεωργίου, που μόλις είχε επιστρέψει από το Παρίσι. Ήταν νέος, ωραίος και πλούσιος και η Πολυδούρη τον αρραβωνιάστηκε στις αρχές του 1925. Η Μαρία όμως αγαπούσε πάντα τον Καρυωτάκη.
Παρά την αφοσίωση του αρραβωνιαστικού της, η Πολυδούρη δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σοβαρά σε καμία δραστηριότητα. Έχασε τη δουλειά της στο δημόσιο μετά από αλλεπάλληλες απουσίες και εγκατέλειψε τη Νομική. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μάλιστα πρόλαβε να εμφανιστεί ως ηθοποιός σε μία παράσταση.
Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τον αρραβώνα της και έφυγε για το Παρίσι. Σπούδασε ραπτική αλλά δεν πρόλαβε να εργαστεί γιατί προσβλήθηκε από φυματίωση. Επέστρεψε στην Αθήνα και συνέχισε τη νοσηλεία της στη "Σωτηρία" όπου έμαθε για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της Κώστα Καρυωτάκη. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή "Οι τρίλλιες που σβήνουν" και το 1929 τη δεύτερη, "Ηχώ στο χάος". Η Πολυδούρη άφησε δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιό της και μία ατιτλοφόρητη νουβέλα με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της. Η φυματίωση όμως τελικά την κατέβαλε και, τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 άφησε την τελευταία της πνοή στην Κλινική Χριστομάνου.
Έργο
Η Μαρία Πολυδούρη ανήκει στη γενιά του 1920, που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι ο δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις από τον έρωτα της ζωής της Κώστα Καρυωτάκη αλλά και τα μανιάτικα μοιρολόγια. Οι συναισθηματικές και συγκινησιακές εξάρσεις της Πολυδούρη καλύπτουν συχνά κάποιες τεχνικές αδυναμίες και στιχουργικές ευκολίες του έργου της. Ο Κ. Σεργιόπουλος έχει πει για την Πολυδούρη: "Η Μαρία Πολυδούρη έγραφε τα ποιήματά της όπως και το ατομικό της ημερολόγιο. Η μεταστοιχείωση γινόταν αυτόματα και πηγαία {...}, γι'αυτήν η έκφραση εσήμαινε κατ' ευθείαν μεταγραφή των γεγονότων του εσωτερικού της κόσμου στην ποιητική γλώσσα με όλες τις γενικεύσεις και τις υπερβολές, που της υπαγόρευε η ρομαντική της φύση...".
Τα Άπαντα της Μαρίας Πολυδούρη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις "Αστάρτη", σε επιμέλεια Τάκη Μενδράκου. Ο συγγραφέας και ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης έχει γράψει μία μυθιστορηματική βιογραφία της με τον τίτλο "Βρέχει Φως". Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει Έλληνες συνθέτες, κλασσικοί έντεχνοι και ροκ. Ανάμεσά τους οι Μενέλαος Παλλάντιος, Κωστής Κριτσωτάκης, Νίκος Μαμαγκάκης, Γιάννης Σπανός, Νότης Μαυρουδής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Κουμπιός, Στέλιος Μποτωνάκης και το συγκρότημα "Πληνθέτες".
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ANTONIO GRAMSCI - ΑΝΤΟΝΙΟ ΓΚΡΑΜΣΙ

Αντόνιο Γκράμσι
Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, Άλες Σαρδηνίας, 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.
Σπούδασε με υποτροφία που κέρδισε στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο. Εκεί, μυήθηκε στις σοσιαλιστικές ιδέες και στα 1913 έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Σε πολύ μικρό διάστημα αναδείχτηκε σε καθοδηγητικό στέλεχος. Το 1914 παίρνει το πτυχίο του και τον επόμενο χρόνο περνά στην σύνταξη της σοσιαλιστικής εφημερίδας του Τορίνο «Η Κραυγή του Λαού» και λίγο αργότερα στην σύνταξη του κεντρικού οργάνου του Σοσιαλιστικού Κόμματος «Εμπρός» και της «Νέας Τάξης».
Το 1920, καθοδηγεί την μεγάλη απεργία των εργατών για την υπεράσπιση των εργοστασιακών επιτροπών του Τορίνο και διατυπώνει το πολιτικό πρόγραμμα «Για την ανανέωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος». Στις 21 Ιανουαρίου 1921, ιδρύει το Κ.Κ. Ιταλίας.
Η άνοδος των φασιστών στην εξουσία είχε ως αποτέλεσμα να τεθούν εκτός νόμου το Κ.Κ.Ι. και οι άλλες δημοκρατικές οργανώσεις και να συλληφθούν οι ηγέτες τους, ανάμεσα στους οποίους και ο Γκράμσι. Στην δίκη πού ακολούθησε, ο Γκράμσι καταδικάστηκε σε εικοσαετή φυλάκιση. Αλλά και μέσα στην φυλακή ο Γκράμσι δεν σταμάτησε ν’ αγωνίζεται. Μελετά και γράφει με σκοπό να προετοιμάσει ένα μεγαλόπνοο έργο πάνω στα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα του εργατικού κινήματος και πάνω στα εθνικά και πολιτιστικά προβλήματα της Ιταλίας. Αυτό το έργο δεν πρόλαβε να το τελειώσει, γιατί η επιδείνωση της υγείας του τον οδήγησε στον θάνατο στις 27 Απριλίου 1937.
Άφησε έναν τεράστιο όγκο δοκιμίων, άρθρων και σημειώσεων, που εκδόθηκαν για πρώτη φορά υστέρα από τον πόλεμο και που επηρέασαν και επηρεάζουν την σύγχρονη κίνηση των ριζοσπαστικών ιδεών σε όλον τον κόσμο.
Έργα
Ιστορικός υλισμός
Σοσιαλισμός και κουλτούρα
Οι διανοούμενοι
Για τον Μακιαβέλι, για την πολιτική και για το σύγχρονο κράτος
Γράμματα από τη φυλακή
Η οργάνωση της κουλτούρας
Παρελθόν και παρόν
Τα εργοστασιακά συμβούλια και το κράτος της εργατικής τάξης
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ANNA SEWELL - ΑΝΝΑ ΣΙΓΟΥΕΛ

Άννα Σίγουελ
Η Άννα Σίγουελ ή Σιούελ (30 Μαρτίου 1820 – 25 Απριλίου 1878) υπερασπίστηκε με πάθος τα ζώα σε όλη της τη ζωή. Γεννήθηκε από γονείς που ανήκαν στο θρησκευτικό δόγμα των Κουάκερων στο Γιάρμουθ, στην κομητεία του Νόρφοκ. Η οικογένειά της στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο. Μεταξύ 1836 και 1867, η Άννα Σιούελ έζησε σε πολλά μέρη στο νότο της Αγγλίας και κυρίως στην πόλη Μπαθ, γνωστή για τα ιαματικά της λουτρά. Επέστρεψε το 1867 στη γενέτειρά της, το Νόρφοκ, και εγκαταστάθηκε στη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, το Νόργουιτς. Ήταν ανάπηρη το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Έγραψε το βιβλίο "Μαύρη καλλονή" για να καταγγείλει την κακομεταχείριση που υφίσταντο συχνά τα άλογα και να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη. Από την πρώτη του έκδοση κιόλας, το βιβλίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία, την οποία διατηρεί αμείωτη μέχρι τις μέρες μας, και συνέβαλε κατά πολύ στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των αλόγων στην βικτοριανή Αγγλία. Η συγγραφέας πέθανε πέντε μήνες μετά τη δημοσίευση του έργου της, το 1878.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.perizitito.gr/

JACQUES FERRON - ΖΑΚ ΦΕΡΟΝ

Ζακ Φερρόν
Ο Ζακ Φερρόν (Jacques Ferron: Λούισβιλ, Κεμπέκ, Καναδάς, 20 Ιανουαρίου 1921 – Λονγκέιγ, Κεμπέκ, Καναδάς, 22 Απριλίου 1985) ήταν γαλλοκαναδός πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του είναι μοναδικό στο ύφος του και συνδυάζει την δηκτική παρατήρηση με την πικρή ειρωνία για την πολιτική, κοινωνική και εθνική κατάσταση του μεταπολεμικού Κεμπέκ.
Ο Φερρόν γεννήθηκε στο Λούισβιλ, ένα χωριό κοντά στην πόλη Τρεις Ποταμοί (Trois Rivières), 150 χλμ. ανατολικά από το Μόντρεαλ. Σε ηλικία δέκα ετών έχασε την μητέρα του και δύο χρόνια κατόπιν ο πατέρας του τον έστειλε οικότροφο σε κολέγιο του Μόντρεαλ, όπου είχε για συμμαθητές πολλούς μετέπειτα γνωστούς διανοουμένους και πολιτικούς του Κεμπέκ. Από το 1941 έως το 1945 σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Λαβάλ, στην Πόλη του Κεμπέκ. Το 1943, νυμφεύθηκε την Μαντλίν Τερριέν (Madeleine Therrien), με την οποία απέκτησε μία κόρη (1947), πριν καταλήξει στο διαζύγιο (1949). Επίσης το 1943, κι ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, κατατάχθηκε στον Καναδικό Στρατό, που του έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει τον υπόλοιπο Καναδά, από την Νέα Βρουνσβίκη έως την Βρετανική Κολομβία.
Το 1946 απολύθηκε από τον Στρατό για να αρχίσει την σταδιοδρομία του ως οικογενειακός γιατρός, αρχικά στην ύπαιθρο του Κεμπέκ, και κατόπιν στο Μόντρεαλ. Το 1952, νυμφεύθηκε την Μαντλίν Λαβαλλέ (Madeleine Lavallée), με την οποία απέκτησε δύο κόρες (1953, 1956) και έναν γιο (1958). Το 1958 ήταν υποψήφιος βουλευτής του ομοσπονδιακού Σοσιαλδημοκατικού Κόμματος του Καναδά (μετέπειτα Νεοδημοκρατικό Κόμμα του Καναδά), αλλά δύο χρόνια μετά το εγκατέλειψε για να υποστηρίξει το κίνημα για την ανεξαρτησία του Κεμπέκ. Το 1963, μαζί με μερικούς φίλους και συγγενείς, ίδρυσε το Κόμμα Ρινόκερως, με στόχο να χλευάσει την καναδική πολιτική σκηνή. Το 1969 προσχώρησε στο εθνικιστικό Κόμμα του Κεμπέκ (Parti Québécois), και τον Δεκέμβριο του 1970 μεσολάβησε για την σύλληψη των μελών του Μετώπου για την Απελευθέρωση του Κεμπέκ (Front de Libération du Québec), που δολοφόνησαν τον επαρχιακό υπουργό και παλιό συμμαθητή του, Πιέρ Λαπόρτ. Το 1980 υπέγραψε την δήλωση 150 διανοουμένων υπέρ της απόσχισης του Κεμπέκ από τον Καναδά.
Στα Γράμματα εμφανίστηκε το 1949, με το θεατρικό έργο Ο δράκος (L'Ogre) και δύο χρόνια αργότερα άρχισε να γράφει τακτικά στην επιθεώρηση Information médicale et paramédicale, μία συνεργασία που έμελε να κρατήσει τριάντα χρόνια. Ακολούθησαν τα θεατρικά έργα: Η γενειάδα του Φρανσουά Ερτέλ (La barbe de François Hertel, 1953;), Η Ντοντύ ή Βραβείο της Ευτυχίας (La Dodu ou Prix du bohneur, 1956), Η θεία Ελίζ ή Βραβείο της Αγάπης (Tante Élise ou Prix de l'amour, 1956 κ.ά. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Ιστορίες μιας αβέβαιης χώρας (Contes d'un pays incertain) κυκλοφόρησε το 1962. Συνολικά έγραψε δεκαέξι μυθιστορήματα, νουβέλες και συλλογές διηγημάτων, μεταξύ των οποίων Παπά Μπος (Papa Boss, 1966), Ο ουρανός του Κεμπέκ (Le ciel du Québec, 1969), Η αγριοκερασιά (L'Amélanchier, 1970), Ο Άγιος Ηλίας (Le Saint-Élias, 1972), κ.λπ. Με το έργο του και την πολιτική του στάση, συμμετείχε στην «Ήσυχη Επανάσταση», την κοινωνική μεταμόρφωση του Κεμπέκ, που από κοινωνία οπισθοδρομική ελεγχόμενη από την Καθολική Εκκλησία και την ανώτερη αγγλόφωνη τάξη, εξελίχθηκε σε κοινωνία εθνική, αλλά και ταυτοχρόνως καταναλωτική και αποκομμένη από τις ρίζες της. Για το συγγραφικό του έργο, τιμήθηκε με το Βραβείο του Κυβερνήτη του Καναδά (1964) και με πολλά άλλα βραβεία.
Τα πιο πολλά πεζογραφήματα του Φερρόν έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες — κυρίως στα αγγλικά — αλλά, δυστυχώς, κανένα απ' αυτά δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.
Πέθανε το 1985.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

AHMED ARIF - ΑΧΜΕΝΤ ΑΡΙΦ

Αχμέντ Αρίφ
Ο Αχμέντ Αρίφ (Ahmed Arif, Ντιγιαρμπακίρ, 21 Απριλίου 1927 - Άγκυρα, 2 Ιουνίου 1991) ήταν Τούρκος ποιητής Κουρδικής καταγωγής.
Ο Αρίφ σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας. Συνελήφθη το 1950 για πολιτικούς λόγους και παρέμεινε στη φυλακή μέχρι το 1952. Τα ποιηματά του, που έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, διαβάζονταν ευρέως εξαιτίας του πρωτότυπου λυρισμού και εικονοποιίας του επηρεασμένα από τους παραδοσιακούς πολιτισμούς της Ανατολίας. Έχει δημοσιεύσει μόνο μία ποιητική συλλογή: την Hasretinden Prangalar Eskittim (Δεσμά Ξεθωριασμένα από την Αναμονή, 1968) - τόμος ο οποίος έχει εμφανιστεί σε αριθμό ρεκόρ εκδόσεων.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΜΑΝΟΛΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ

Μανόλης Τριανταφυλλίδης
Ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης (1883 Αθήνα – 20 Απριλίου 1959 Αθήνα) υπήρξε έλληνας γλωσσολόγος και ένας εκ των ιδρυτών του Εκπαιδευτικού Ομίλου, οργάνου του εκπαιδευτικού δημοτικισμού με μεγάλη συμβολή στα εκπαιδευτικά προγράμματα των κυβερνήσεων υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο και συγγραφέας της «Νεοελληνικής Γραμματικής».
Βίος
Ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης, υπό το κράτος της οικογενειακής πίεσης, γράφτηκε αρχικά στη φυσικομαθηματική σχολή, για να αλλάξει εντελώς κατεύθυνση μετά από ένα χρόνο και να στραφεί στη φιλοσοφική σχολή και τις συναφείς θεωρητικές σπουδές. Κατόπιν μετέβη στη Γερμανία, προκειμένου να ακολουθήσει παιδαγωγικές σπουδές. Εντέλει τον έλκυσε η Γλωσσολογία, για την οποία εκπόνησε διδακτορική διατριβή υπό την εποπτεία του Καρλ Κρουμπάχερ.
Πριν ακόμη επιστρέψει στην Ελλάδα, καταπιάστηκε με τη δημιουργία του Εκπαιδευτικού Ομίλου, που κατόρθωσε να προβάλλει τη δημοτική γλώσσα ως σύμβολο μιας γλωσσικής επανάστασης με πολιτικές προεκτάσεις. Το 1917 ο Τριανταφυλλίδης μαζί με τον Δελμούζο καλούνται από την κυβέρνηση Βενιζέλου να εκδώσουν τα πρώτα σχολικά βιβλία στη δημοτική, μια μεταρρύθμιση που θα διακοπεί βίαια το 1920, μετά την πτώση της κυβέρνησης Βενιζέλου με προτροπή μάλιστα της σχετικής Επιτροπείας της κυβέρνησης Γούναρη στην έκθεσή της «να πεταχτούν τα βιβλία έξω από τα σχολεία και να καούν στην πυρά».
Ο Τριανταφυλλίδης μετέβη και πάλι στη Γερμανία το 1920, για να επιστρέψει το 1923, επί Πλαστήρα, προκειμένου να διδάξει στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Αργότερα έγινε ένας από τους πρώτους καθηγητές του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μαζί με καθηγητές όπως ο Γιάννης Αποστολάκης, ο Χαράλαμπος Θεοδωρίδης και ο Αλέξανδρος Δελμούζος.
Αυτή την ιδεολογική ελευθερία που απλόχερα του πρόσφερε το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, την αρνήθηκε τρις το πανεπιστήμιο Αθηνών και η Ακαδημία Αθηνών, υπό το κράτος του γλωσσολογικού συντηρητισμού της αθηναϊκής φιλοσοφικής σχολής και ιδιαίτερα του τμήματος κλασικής φιλολογίας, που εκείνη την εποχή δεχόταν την ιδεολογική επίδραση του καθηγητή και αργότερα ακαδημαϊκού Ιωάννη Σταματάκου. Ο Σταματάκος στη σχετική του εισήγηση λίγο-πολύ περιγράφει τον Μ. Τριανταφυλλίδη ως εγκληματία.
Το 1934 παραιτήθηκε από την καθηγητική του ιδιότητα και επέστρεψε στην Αθήνα, ασχολούμενος αποκλειστικά με τη συγγραφή του έργου του Ιστορική Εισαγωγή, του θεμέλιου πάνω στο οποίο συντάχθηκε αργότερα η Νεοελληνική Γραμματική. Ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης πέθανε το 1959 στην Αθήνα. Η περιουσία του βάσει διαθήκης κληροδοτήθηκε στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και με αυτήν δημιουργήθηκε το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών - Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη.
Ιδεολογία
Ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης διαμόρφωσε νωρίς τη δική του ιδιότυπη γλωσσική ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία, προκειμένου να επιτευχθεί η πνευματική επανάσταση στην ελληνική πραγματικότητα, χρειάζεται να απαλλαγεί ο λαός από την καθαρεύουσα, τη γλώσσα της αρχαιομανίας, όπως την οριοθετεί και να διδαχθεί τη δημοτική ως ζωντανή, αληθινή γλώσσα της προόδου.
Ανάμεσα στις συγκρουόμενες σοσιαλιστικές και φιλελεύθερες ιδεολογίες, η πρότασή του υπήρξε η αποσύνδεση της εκπαίδευσης από το Γλωσσικό ζήτημα, προβλέποντας ότι οι κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις του γλωσσικού ζητήματος θα επισκίαζαν τις ανάγκες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Παίρνοντας αποστάσεις από την ορμητική μερίδα των δημοτικιστών με τις ακραίες ψυχαρικές θέσεις, πρότεινε μια γλώσσα μεικτή, για την οποία κατηγορήθηκε σφοδρά από τον Ψυχάρη και χαρακτηρίστηκε συντηρητικός από τον Δελμούζο.
Ο Τριανταφυλλίδης θεωρείται πως αποτίμησε θετικά την προσπάθεια του Κοραή για τη δημιουργίας μιας κοινής Νεοελληνικής, παρά την αντίθεση του Ψυχάρη και άλλων δημοτικιστών της εποχής του. Αντίθετα από τον Ψυχάρη, ο Τριανταφυλλίδης «αντιλήφθηκε τη δυναμική παράδοση του δημοτικισμού ανεξάρτητα από τις εκάστοτε γλωσσικές επιλογές [...] Προσεγγίζοντας τον κοραϊσμό έξω από το αυστηρό σχήμα του Ψυχάρη, ο Τριανταφυλλίδης κατέστησε δυνατή την ένταξη του Κοραή στο στρατόπεδο του δημοτικισμού».
Ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης, εισάγοντας ουσιαστικά νεωτερισμό στην εποχή του, ενδιαφέρθηκε επίσης για τη συστηματική διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας σε οµογενείς και ξενόγλωσσους, τη μετάβαση δηλαδή από τη διδασκαλία της Ελληνικής ως µητρικής γλώσσας στη διδασκαλία της Ελληνικής ως δεύτερης ή ξένης γλώσσας.
Εργογραφία
Ξενηλασία ή ισοτέλεια. Μελέτη περί των ξένων λέξεων της Νέας Ελληνικής, 1905.
Ένα βιβλίο για τη γλώσσα μας, 1912.
Τα Ευαγγέλια και ο Αττικισμός, 1913.
Το λήμμα, 1915.
Δημοτικισμός, 1926.
Ο Ψυχάρης και το γλωσσικό ζήτημα, 1929.
Ιστορική Εισαγωγή, 1938.
Νεοελληνική Γραμματική, 1941.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

BRAM STOKER - ΜΠΡΑΜ ΣΤΟΚΕΡ

Μπραμ Στόκερ
Ο Αβραάμ "Μπραμ" Στόκερ (Abraham "Bram" Stoker) ήταν Ιρλανδός συγγραφέας τρόμου που γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1847 στο Κλόνταρφ της Ιρλανδίας και πέθανε στις 20 Απριλίου του 1912 στο Λονδίνο της Αγγλίας. Γονείς του ήταν ο Αβραάμ Στόκερ (γεννήθηκε το 1799, παντρεύτηκε το 1844 και πέθανε το 1876) και η Σάρλοτ Ματίλντα Μπλέικ Θόρνλεϋ (1818-1901).
Ζωή
Ο Στόκερ το 1878, όταν εργαζόταν ως δημόσιος υπάλληλος στο Δουβλίνο, έγραφε κριτικές θεάτρων στην εφημερίδα The Dublin Mail, που ο ιδιοκτήτης της ήταν ο συγγραφέας τρόμου Τζόσεφ Σέρινταν λε Φανού.
Το 1878 παντρεύτηκε την Φλόρενς Μπάλκομπ, που ήταν πρώην σύζυγος του Όσκαρ Ουάιλντ. Το ζευγάρι μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου ο Στόκερ έγινε για 27 χρόνια διευθυντής επιχειρήσεων του Θεάτρου Λυσόμ, ιδιοκτησία του Άγγλου ηθοποιού και φίλου του Στόκερ, Χένρι Ίρβινγκ, . Ο Στόκερ απέκτησε ένα μονάχα παιδί, τον Ίρβινγκ Νοέλ Στόκερ, που γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου το 1879.
Βιβλιογραφία
Ο Μπραμ Στόκερ είναι πιο γνωστός για τη συγγραφή του διάσημου μυθιστορήματος τρόμου Δράκουλας. Ο Στόκερ, για να γράψει το Δράκουλας, εμπνεύστηκε από έργα των Έμιλι Γκέραρντ (Transylvania Superstitions), Τζον Γουίλιαμ Πολιντόρι (The Vampyre) και Τζόσεφ Σέρινταν λε Φανού (Carmilla). Άλλα του έργα είναι:
Μυθιστορήματα και νουβέλες
Το Πέρασμα του Φιδιού (1890)
Μις Μπέτυ (1898)
Το Μυστήριο της Θάλασσας (1902)
Το Κόσμημα των Εφτά Αστεριών (1903)
Ο Άνθρωπος, επίσης γνωστό ως Οι Πύλες της Ζωής (1905)
Λαίδη Άθλαϋν (1908)
Η κυρία του σαβάνου (1909)
Το λημέρι του Λευκού Σκουληκιού (1911)
Συλλογές σύντομων ιστοριών
Κάτω απ' το Ηλιοβασίλεμα, (1881)
Ο Καλεσμένος του Δράκουλα (1897, δημοσίευση το 1937 από την Φλόρενς Μπάλκολμ-Στόκερ)
Άλλες ιστορίες όχι σε συλλογές
Νυφικός των νεκρών (διαφορετικό τέλος του Το Κόσμημα των Εφτά Αστεριών)
Θαμμένοι θησαυροί
Η Αλυσίδα του Πεπρωμένου
Η Θανατική Μοίρα της Διπλής Γέννας
Στην Κοιλάδα της Σκιάς
Το Σπίτι του Δικαστή
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

RICHARD HULSENBECK - ΡΙΧΑΡΝΤ ΧΙΛΖΕΝΜΠΕΚ

Ρίχαρντ Χίλζενμπεκ
O Ρίχαρντ Χίλζενμπεκ (Carl Wilhelm Richard Hülsenbeck, Frankenau, 23 Απριλίου 1892 - Muralto, 20 Απριλίου 1974) ήταν Γερμανός καλλιτέχνης με συμμετοχή στο κίνημα του ντανταϊσμού.
Γεννήθηκε στην γερμανική πόλη Φρανκενάου και σπούδασε ιατρική, φιλοσοφία και ιστορία της τέχνης. Το 1916 εγκαταστάθηκε στη Ζυρίχη και αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ντανταϊσμού. Ο ίδιος είχε καταλυτικό ρόλο, μαζί με τον Ραούλ Χάουσμαν, στην οργάνωση της ντανταϊστικής ομάδας του Βερολίνου, δίνοντας εκεί μία ομιλία το 1918 και εκδίδοντας το δικό του μανιφέστο, το 1919.
Μετά την διάλυση του ντανταϊστικού κινήματος, περιορίστηκε σημαντικά η καλλιτεχνική του παραγωγή. Το 1936 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε ως ψυχίατρος και ψυχαναλυτής, ακολουθώντας τις θεωρίες του Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, με το όνομα Charles R. Hulbeck.
Επέστρεψε στην Ευρώπη μετά το 1970 και πέθανε στην Ελβετία το 1974.
Στο συγγραφικό του έργο, εκτός από τα ποιήματά του, ιδιαίτερης αξίας είναι και τα βιβλία του για την ιστορία του ντανταϊστικού κινήματος, όπως τα En avant Dada (Εμπρός Νταντά) και Dada-Almanach (ανθολογία), γραμμένα το 1920.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

DAPHNE DU MAURIER - ΔΑΦΝΗ ΝΤΙ ΜΩΡΙΕ

Δάφνη ντι Μωριέ
(13 Μαίου 1907 - 19 Απριλίου 1989)
Η Δάφνη ντι Μωριέ γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1907 αλλά έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην Κορνουάλη. Ήταν κόρη του γνωστού ηθοποιού Τζέραλντ ντι Μωριέ και εγγονή του σκιτσογράφου και συγγραφέα Τζορτζ ντι Μωριέ. Άρχισε από πολύ μικρή να γράφει. Το πρώτο της βιβλίο, "Το αξιαγάπητο πνεύμα", κυκλοφόρησε το 1931. Έναν χρόνο αργότερο παντρεύεται τον στρατηγό σερ Φρέντερικ Μόνταγκιου Μπράουνινγκ, με τον οποίο θα κάνει τρία παιδιά. Έγραψε τριάντα τέσσερα βιβλία, δεκαεπτά μυθιστορήματα και πολλά διηγήματα, και αρκετά από τα έργα της μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. "Η ταβέρνα της Τζαμάικα" (1936), που έγινε ταινία από τον Χίτσκοκ, "Ρεβέκκα" (1938), επίσης από τον Χίτσκοκ, "Η εξαδέλφη μου Ραχήλ" (1951), από τον Χένρυ Κόστερ, "Μην κοιτάζεις τώρα" (1971), από τον Νίκολας Ρεγκ. Το 1969 τιμήθηκε με τον τίτλο της Dame Commander της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Πέθανε στην Κορνουάλη, στο Κιλμάρθ, το 1989. ΑΠΟ ΤΟ http://www.perizitito.gr/

LEONARDO DA VINCI - ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ

Λεονάρντο Ντα Βίντσι
Ο Λεονάρντο γεννήθηκε στην πόλη Αντσιάνο της Ιταλίας στις 15 Απριλίου του έτους 1452 μ.Χ. Το πλήρες όνομα του ήταν "Leonardo di ser Piero da Vinci" και ήταν καρπός του έρωτα του Πιέρο ντα Βίντσι και της Κατερίνας, της οποίας δεν γνωρίζουμε την πλήρη ταυτότητα. Οι δυο τους δεν έγιναν ποτέ νόμιμο ζευγάρι. Μεγάλωσε με τον πατέρα του στην πόλη της Φλωρεντίας, όπου από πολύ μικρή ηλικία έδειξε δείγματα της ευφυΐας και του καλλιτεχνικού του ταλέντου. Αυτός ήταν και ο λόγος που στάλθηκε σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών ως μαθητευόμενος στο εργαστήριο του φλωρεντινού ζωγράφου και αρχιτέκτονα Αντρέα ντελ Βερόκιο (1433-1485). Το 1472 ο Λεονάρντο γίνεται μέλος της συντεχνίας των ζωγράφων της Φλωρεντίας, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι αποτελούσε έναν ανεξάρτητο καλλιτέχνη. Σε όλη την περίοδο του 1472-1480 εργάστηκε στο εργαστήριο του Βερόκιο ενώ παράλληλα φιλοτεχνούσε και δικούς του πίνακες. Αργότερα, το 1482 μετακόμισε στο Μιλάνο όπου πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως μηχανικός, ζωγράφος και γλύπτης στον ηγεμόνα του Μιλάνου Λουδοβίκο Σφόρτσα. Ο Λεονάρντο διέθετε δικό του εργαστήριο με βοηθούς. Την ίδια περίπου περίοδο εργάστηκε ως σύμβουλος αρχιτέκτονας στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου, ενώ το διάστημα 1495-1498 μετά από παραγγελία του Λουδοβίκου Σφόρτσα ζωγραφίζει τον Μυστικό Δείπνο στο μοναστήρι της Σάντα Μαρία ντελε Γκράτσιε. Ως καλλιτέχνης της αυλής, ο Λεονάρντο δέχθηκε αρκετές παραγγελίες για έργα που τις περισσότερες φορές ωστόσο άφηνε ημιτελή. Τον Οκτώβριο του 1499 ξεκινά κατά πάσα πιθανότητα ένα φιλόδοξο έργο για λογαριασμό του Λουδοβίκου ΙΒ'', βασιλιά της Γαλλίας. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, εγκαταλείπει το Μιλάνο και περνά ένα διάστημα στη Βενετία, για να επιστρέψει το 1500 στην Φλωρεντία όπου ξεκινά ίσως η παραγωγικότερη περίοδος του ως ζωγράφος. Τον Ιούνιο του 1502, ταξιδεύει με τον Καίσαρα Βοργία στην κεντρική και άνω Ιταλία με την ιδιότητα του αρχιτέκτονα και μηχανικού. Μεταξύ άλλων σχεδιάζει χάρτες για τις εκστρατείες του Καίσαρα. Τον Μάρτιο του επόμενου χρόνου βρίσκεται πάλι στη Φλωρεντία όπου ξεκινά να εργάζεται πάνω στο περίφημο έργο του, την Μόνα Λίζα, κατόπιν παραγγελίας του συζύγου της Φραντσέσκο ντελ Τζοκόντο. Λίγο αργότερα αρχίζει την τοιχογραφία Η Μάχη του Ανγκιάρι για την αίθουσα συνεδριάσεων του Παλάτσο Βέκιο, έργο που θα μείνει ημιτελές. Την περίοδο 1508-1512 ζει σχεδόν αποκλειστικά στο Μιλάνο, παρέχοντας τις υπηρεσίες του στον Charles d'' Amboise, κυβερνήτη της πόλης. Ο Λεονάρντο αποτελεί πλέον διάσημο καλλιτέχνη και το διάστημα αυτό υποβάλλει σχέδια για το μνημείο του Trivulzio, συνεχίζει τις ανατομικές του μελέτες και αναλαμβάνει αρκετές παραγγελίες. Μετά τον θάνατο του Charles d'' Amboise το 1511 και την εκδίωξη των Γάλλων από το Μιλάνο τον επόμενο χρόνο, ο Λεονάρντο επισκέπτεται την Ρώμη υπό την προστασία του αδελφού του πάπα Λεόντα Ι'', Τζουλιάνο των Μεδίκων. Στο περιβάλλον της παπικής αυλής καταπιάνεται με διάφορα επιστημονικά πειράματα και μελέτες. Πέρα από διάφορες εφευρέσεις του, σχεδιάζει το έργο της αποξήρανσης των ελών της περιοχής Ποντίνι, νότια της Ρώμης.Μετά το θάνατο του Τζουλιάνο των Μεδίκων, το 1516, δέχεται την πρόσκληση του βασιλιά της Γαλλίας, Φραγκίσκου Α'' και εργάζεται ως ζωγράφος της βασιλικής αυλής. Παράλληλα συνεχίζει τα πειράματα του και ασχολείται με αρχιτεκτονικά και αρδευτικά σχέδια. Στις 23 Απριλίου του 1519 συντάσσει την διαθήκη του και τελικά πεθαίνει στις 2 Μαΐου στο Cloux της Γαλλίας, κοντά στον βασιλικό πύργο του Amboise. Σύμφωνα με προσωπική του επιθυμία, τάφηκε στην εκκλησία Sainte Florentine, στο Amboise.
ΑΠΟ ΤΟ http://el.shvoong.com/

ΜΑΝΟΥΗΛ ΧΡΥΣΟΛΩΡΑΣ

Μανουήλ Χρυσολωράς

(Κωνσταντινούπολη, 1350 – Κωνστάντζα Ελβετίας, 15 Απριλίου 1415).

Έλληνας λόγιος που άκμασε στην Ιταλία στις αρχές του 15ου αιώνα, ο πρώτος που εδραίωσε τη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας στην Δύση και επευφημήθηκε ως «homo prope divinus of incredibili humanitate» και πρωτεργάτης της Αναγέννησης. Προσωπικός φίλος του αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου, υπηρετούσε από το 1390 ως πρέσβης των Παλαιολόγων στην Ιταλία, όπου και προσχώρησε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Το 1396 ιδρύθηκε ειδικά γι’ αυτόν στην Φλωρεντία από τον Κολούτσιο Σαλουτάτι μία έδρα Ελληνικής Φιλολογίας, την περίοδο 1397 – 1400 δίδαξε στην Μπολώνια και αργότερα στα Πανεπιστήμια της Βενετίας, του Παριστιού και της Ρώμης.Το 1408 ο πάπας Αλέξανδρος ο Ε τον έχρισε καρδινάλιο και του ανέθεσε να εργαστεί για την ένωση των Εκκλησιών. Οργάνωσε την Σύνοδο της Κωνστάντζας (1414 – 1415), έλαβε μέρος ως αντιπρόσωπος των Ελλήνων και κέρδισε με την ευγλωττία του πάρα πολλούς από τους συμμετέχοντες και μάλιστα προτάθηκε από πολλούς για επόμενος πάπας (πέθανε ωστόσο κατά την διάρκεια των εργασιών της Συνόδου) και θάφτηκε στο «παρεκκλήσι των Δομινικανών» ή «Inselhotel».Συνέγραψε πολλά έργα ιστορικά, δογματικά και φιλολογικά, σημαντικότερο των οποίων θεωρείται το «Ερωτήματα», μία Γραμματική της Ελληνικής γλώσσας προς χρήση των ξένων σπουδαστών (η οποία εκδόθηκε στην Βενετία πολύ μετά τον θάνατό του, το έτος 1471 και έκτοτε γνώρισε πολλές επανεκδόσεις). Μετέφρασε στα λατινικά την «Πολιτεία» του Πλάτωνος, και την επιμέλεια της μετάφρασης έκανε ο μαθητής του Ουμπέρτος Δεκέμβριος ενώ σημαντικό θεωρείται και το έργο του «Επιστολές», στο οποίο συγκρίνει την αρχαία και την σύγχρονή του Ρώμη.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.gnwsis.gr/