BATTLE OF ISSUS - Η ΜΑΧΗ ΣΤΗΝ ΙΣΣΟ

Η μάχη στην Ισσό
Στην πεδιάδα της Ισσού, τον Νοέμβριο του έτους 333 π.Χ., έλαβε χώρα μια απ’ τις σημαντικότερες μάχες του ένδοξου Έλληνα Στρατηλάτη. Ο Μέγας Αλέξανδρος, που από καιρό είχε πληροφορηθεί την άφιξη του Δαρείου στους Σώχους της Συρίας, διέσχισε την παραλιακή πεδιάδα της Ισσού, σχεδιάζοντας να βαδίσει εναντίον των Περσών από νότια, δια μέσου των Συριακών Πυλών. Η καθυστέρηση όμως του Μακεδόνα βασιλιά στην Ταρσό, εξαιτίας της αρρώστιας του, παρέσυρε τον Δαρείο στην απόφαση να σπεύσει να τον συναντήσει στο στενότατο για τον στρατό του σημείο της Ισσού, με αποτέλεσμα να βρεθεί στα νώτα των Ελλήνων, οι οποίοι ήδη βρίσκονταν στη Μυρίανδρο. Ο στρατός του Δαρείου ανερχόταν σε 500.000 - 600.000 Πέρσες, Μήδους, Σκύθες, Χαλδαίους, Αρμένιους, αλλά και Έλληνες μισθοφόρους (30.000). Ο Αλέξανδρος εκμεταλλεύτηκε το στρατηγικό σφάλμα των Περσών και, γυρίζοντας πίσω με ένα μεγαλοφυές σχέδιο, διέταξε τα στρατεύματα του, μόλις πλησιάσουν την παράταξη του Δαρείου, να γονατίσουν και να μείνουν με τα χέρια τους στο χώμα, ωσάν να προσκυνούν. Το τέχνασμα του Αλέξανδρου απέδωσε, γιατί οι Πέρσες ψυχολογικά προετοιμασμένοι για μάχη, όταν είδαν τους Έλληνες να γονατίζουν και να τους προσκυνούν, απώλεσαν την πολεμική τους ορμή και σάστισαν. Ο Δαρείος πίστεψε ότι κέρδισε τον πόλεμο χωρίς μάχη. Οι Μακεδόνες όμως σηκώθηκαν και επιτέθηκαν με ανδρεία και ορμή εναντίον των εχθρών, οι οποίοι ευρεθέντες ψυχολογικά άοπλοι ηττήθηκαν κατά κράτος. Κατά τη διάρκεια της μάχης, οι Πέρσες έχασαν 100.000 πεζούς και 10.000 ιππείς, ενώ οι απώλειες των Μακεδόνων ήταν μόνο 300 πεζοί και 150 ιππείς. Η μεγαλοπρέπεια του νου και του χαρακτήρα του Μεγάλου Αλέξανδρου, ο οποίος πολέμησε ατρόμητα, εκθέτοντας τον εαυτό του σε κίνδυνο και προκαλώντας τον θαυμασμό και την εμπιστοσύνη των στρατιωτών του, φαίνεται και στη συμπεριφορά του προς την αιχμάλωτη βασιλική οικογένεια, καθώς υποχρέωσε τους Έλληνες να μεταχειρίζονται τα μέλη της ανάλογα με τη θέση τους στην ιεραρχία της περσικής αυλής.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.e-e-e.gr/

SECOND BATTLE OF EL ALAMEIN - Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΛ ΑΛΑΜΕ'Ι'Ν

Δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν
Η δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν πραγματοποιήθηκε μεταξύ 23 Οκτωβρίου και 5 Νοεμβρίου 1942, στην τοποθεσία Ελ Αλαμέιν, δυτικά της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου. Η μάχη υπήρξε σημείο καμπής των επιχειρήσεων του Άξονα και σήμανε την έναρξη της υποχώρησης των ιταλογερμανικών δυνάμεων στο βορειοαφρικανικό μέτωπο. Η επιτυχία των συμμαχικών δυνάμεων στη μάχη απέτρεψε οριστικά το ενδεχόμενο απώλειας της στρατηγικής σημασίας διώρυγας του Σουέζ και των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών της Μέσης Ανατολής.
Σχεδίο μάχης
Μετά την πρώτη μάχη του Ελ Αλαμέιν, η προέλαση των δυνάμεων του Άξονα ανακόπηκε και δημιουργήθηκε στασιμότητα στο μέτωπο. Αμέσως μετά ο Άγγλος στράτηγος Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ ανέλαβε την διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων και οργάνωσε την αντεπίθεση θα οδηγήσει στην οριστική υποχώρηση του εχθρού. Το σχέδιο των Συμμάχων απέβλεπε στην εξαπάτηση του εχθρού σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις τους και στη συντριβή του αντιπάλου με επιθετικές ενέργειες στην τοποθεσία Ελ Αλαμέιν. Την επιχείρηση ανέλαβε η 8η βρετανική Στρατιά, υπό τον ίδιο τον Μοντγκόμερι, αποτελούμενη από το 30ο Σώμα Στρατού στον βόρειο τομέα και το 13ο Σώμα Στρατού στο νότιο τομέα.
Το σχέδιο των επιχειρήσεων των Γερμανών προέβλεπε άμυνα στην κατεχόμενη τοποθεσία Ελ Αλαμέιν, με ιδιαίτερη βαρύτητα στον βόρειο τομέα. Οι δυνάμεις του Άξονα διέθεταν στην περιοχή υπό τον στρατηγό Ρόμελ, το 21ο Σώμα Στρατού στον βόρειο τομέα και το 10ο στο νότιο τομέα.
Η επίθεση
Η συμμαχική επίθεση εκδηλώθηκε στις 22.00 το βράδυ της 23ης Οκτωβρίου 1942. Η αντίσταση των γερμανοϊταλικών στρατευμάτων ήταν ιδιαίτερα σθεναρή, αποτρέποντας τη δυνατότητα στους Συμμάχους να διασπάσουν την αμυντική τους γραμμή.
Τη νύχτα 2 προς 3 Νοεμβρίου δημιουργήθηκε ρήγμα στον βόρειο τομέα και στον νότια στις 3 Νοεμβρίου. Από την επόμενη μέρα, άρχισε η καταδίωξη των υποχωρούντων δυνάμεων του Άξονα. Οι ιταλικές μεραρχίες, εγκαταλελειμμένες στην έρημο χωρίς εφόδια και τροφή, είτε διαλύθηκαν είτε παραδόθηκαν στους Συμμάχους. Τα γερμανικά στρατεύματα συνέχισαν να υποχωρούν, εγκαταλείποντας την Κυρηναϊκή και τελικά εγκαταστάθηκαν στη γραμμή Μπάρετ στην Τυνησία.
Η ελληνική συμμετοχή
Στις επιχειρήσεις συμμετείχαν και τμήμα του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος της Μέσης Ανατολής με την 1η Ταξιαρχία υπό τον συνταγματάρχη Παυσανία Κατσώτα, η οποία υπάγονταν στην βρετανική 50η Μεραρχία. Από τις 19 ως τις 23 Οκτωβρίου συμμετείχε σε εικονικές επιθέσεις στο νότιο τομέα, εντεταγμένες στο σχέδιο περιπλάνησης του αντιπάλου. Επίσης, εκτέλεσε πολλές περιπολίες και νυχτερινές επιχειρήσεις προξενόντας σημαντικές απώλειες στον εχθρό.
Το διάστημα 23 Οκτωβρίου-3 Νοεμβρίου εκτέλεσε πολλές επιδρομές εναντίων των εχθρικών γραμμών. Μετά την έναρξη της γερμανικής υποχώρησης, η 1η ελληνική Ταξιαρχία ανέλαβε την καταδίωξη του εχθρού στον τομέα της, προελαύνοντας σε βάθος 100 χιλιομέτρων.
Απολογισμός
Η μάχη του Ελ Αλαμέιν υπήρξε η πρώτη αποφασιστική νίκη των Συμμάχων και σημείωσε την αρχή της απομάκρυνσης των δυνάμεων του Άξονα από τη Βόρεια Αφρική.
Οι απώλειες των Συμμάχων ανήλθαν σε 3.500 νεκρούς και 10.000 τραυματιές. Οι απώλειες των ελληνικών δυνάμεων ανήλθαν σε 6 αξιωματικούς και 83 οπλίτες νεκρούς και 26 αξιωματικούς και 202 οπλίτες τραυματιές.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

MITHRIDATIC WARS - ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Μιθριδατικοί Πόλεμοι
Οι Μιθριδατικοί Πόλεμοι αποτελούν μια σειρά ένοπλων συγκρούσεων ανάμεσα στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία και έναν από τους πιο αξιόλογους πολεμίους της, το βασιλιά του ελληνιστικού βασιλείου του Εύξεινου Πόντου, Μιθριδάτη Στ' του Ευπάτορα.
Αιτία των πολέμων στάθηκαν οι επεκτατικές διαθέσεις του Μιθριδάτη, που φιλοδοξούσε να ενώσει υπό το σκήπτρο του όλες τις πόλεις του Πόντου, τη Βιθυνία, την Παφλαγονία, την Καππαδοκία, καθώς και μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ανατολίας και της νεοσύστατης ρωμαϊκής επαρχίας της Ασίας. Από την πλευρά της η Ρώμη διένυε μια περίοδο εσωτερικών διαταραχών, τόσο εντός της πόλης όσο και στην ιταλική χερσόνησο. Η Δημοκρατία, σε μια εποχή όπου έζησαν οι επιφανέστεροι στρατιωτικοί και πολιτικοί της, μαστιζόταν από εμφύλιες διαμάχες, αλλά και επαναστάσεις στις πολυάριθμες επαρχίες της.
Οι Μιθριδατικοί Πόλεμοι μπορούν να διακριθούν σε τρεις περιόδους, ανάμεσα στους οποίες επικράτησε μια εύθραυστη ειρήνη.
Ο Πρώτος Μιθριδατικός Πόλεμος διήρκησε από το 88 έως το 84 π.Χ. και χαρακτηρίζεται από τις προσπάθειες του Μιθριδάτη να επιβάλλει την κυριαρχία του στα γειτονικά του βασίλεια, αλλά και στον ελλαδικό χώρο. Στις βλέψεις του έδωσε τέλος ο στρατηγός και πολιτικός Σύλλας, ο οποίος υπέγραψε με το βασιλιά του Πόντου, την Ειρήνη του Δαρδάνου.
Ο Δεύτερος Μιθριδατικός Πόλεμος ( 83 - 81 π.Χ. ) είναι στην πραγματικότητα μια σύντομη διακοπή της ειρήνης και διαδραματίστηκε εξαιτίας μιας παρεξήγησης. Οι στρατιωτικές προετοιμασίες του Μιθριδάτη για να αντιμετωπίσει επαναστάσεις στο κράτος του εκλήφθηκαν από τη Ρώμη ως προσπάθεια αναζωπύρωσης του πολέμου.
Ο Τρίτος Μιθριδατικός Πόλεμος, που διήρκησε από το 75 έως το 63 π.Χ., χαρακτηρίστηκε από την οριστική επικράτηση των ρωμαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων του Λούκουλλου και του Πομπήιου στην ανατολή και από την καθοριστική ήττα του Μιθριδάτη και τον συμμάχων του. Τον επίλογο έγραψε η αυτοκτονία του βασιλιά του Πόντου, ώστε να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του.
Η αποτυχία των προσπαθειών του Μιθριδάτη για την ίδρυση ενός μεγάλου ελληνιστικού βασιλείου στην ανατολή, το οποίο και θα αντιστάθμιζε την ισχύ του ρωμαϊκού κόσμου, είχε βαθύτατες συνέπειες στην ιστορία του αρχαίου κόσμου. Μόλις έγινε προφανές πως ένα τέτοιο κράτος δεν ήταν παρά ένα ουτοπικό όνειρο, ένα προς ένα τα βασίλεια της ανατολής, υποτάχθηκαν στη ρωμαϊκή υπερδύναμη, που μισό αιώνα αργότερα μετατράπηκε στην πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

SIEGE OF LENINGRAD - Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ

Πολιορκία του Λένινγκραντ
Η Πολιορκία του Λένινγκραντ ή Πολιορκία των 900 ημερών είναι το σύνολο των πολεμικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στο Λένινγκραντ (η σημερινή Αγ. Πετρούπολη) και την ευρύτερη περιοχή του, από το Σεπτέμβριο του 1941 έως τον Ιανουάριο του 1944. Αποτελεί τμήμα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, δηλ. του Ανατολικού Μετώπου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Προετοιμασία της επιχείρησης
Περνώντας μέσα από τις Βαλτικές Δημοκρατίες, των οποίων οι κάτοικοι ήταν ευνοϊκά διακείμενοι προς τους ναζί, η Βέρμαχτ (γερμανικές ένοπλες δυνάμεις) έφθασε προ των πυλών του Λένινγκραντ στις 4 Σεπτεμβρίου 1941. Η σοβιετική πόλη είχε αρχίσει να προετοιμάζεται από τον Ιούνιο, όταν χιλιάδες χιλιόμετρα κανονικών αλλά και πρόχειρων οχυρώσεων κατασκευάσθηκαν από επιστρατευμένους κατοίκους υπό τις οδηγίες του Κλιμ Βοροσίλοβ.
Οι διαταγές του Χίτλερ, υπό την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Βόρειο Σέλας» (Operation Nordlicht), απέκλειαν οποιαδήποτε χρονοτριβή και διέτασσαν την πλήρη ισοπέδωση της πόλης του Λένιν. Αυτό έφερε τους επιτελείς του σε πολύ δύσκολη θέση, διότι οι ιδιαιτερότητες του Λένινγκραντ εκμηδένιζαν τα γερμανικά πλεονεκτήματα και κάθε είδους ευθεία επίθεση θα είχε ανυπολόγιστο κόστος σε ζωές στρατιωτών και πολεμικό υλικό. Πιο συγκεκριμένα:
Η πόλη, χτισμένη στο δέλτα του ποταμού Νέβα, περιβαλλόταν από ελώδεις εκτάσεις, όπου τα τεθωρακισμένα θα κολλούσαν και θα γίνονταν εύκολη λεία για τους Ρώσους αντιαρματιστές. Ακόμη όμως κι αν περνούσαν, οι κύριες αστικές περιοχές διαρρέονται από κανάλια και επικοινωνούν με πολύ στενές γέφυρες - θα αναγκάζονταν, λοιπόν, να αναλωθούν σε πολύμηνες μάχες εκ του συστάδην, κτήριο προς κτήριο και γέφυρα προς γέφυρα, σε μια άγνωστη μεγαλούπολη που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να διαθέσει εκατοντάδες χιλιάδες επιστράτους για την άμυνά της.
Πιθανή απόβαση από το Φινλανδικό Κόλπο ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία λόγω του απροσπέλαστου της Κροστάνδης, ενός οχυρωμένου νησιού στη θαλάσσια είσοδο της πόλης που λειτουργεί ως αβύθιστο πλοίο. Επίσης, ο γερμανικός στρατός δε διέθετε εμπειρία σε τέτοιου είδους αποβατικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας. Επιπλέον εμπόδιο αποτελούσε ο αρκετά ισχυρός Σοβιετικός Στόλος Βόρειας Θάλασσας και τα υποβρύχιά του.
Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν Ρώσοι και Εβραίοι, εν αντιθέσει με τις Βαλτικές Δημοκρατίες, όπου οι κάτοικοι είχαν δει τους Γερμανούς ως απελευθερωτές. Επομένως ήταν δύσκολο να συγκροτηθούν δωσιλογικές ομάδες ή να βρεθούν ντόπιοι με καλή γνώση της πόλης, οι οποίοι θα βοηθούσαν την Βέρμαχτ.
Μπροστά στο αδιέξοδο, ο διοικητής της Στρατιάς του Βορρά Βίλχελμ φον Λέεμπ προέκρινε το σχέδιο της πολιορκίας. Η επιλογή αυτή δεν άρεσε ιδιαίτερα στον Χίτλερ, ο οποίος ήθελε να κλείσει όσο το δυνατόν ταχύτερα το μέτωπο στο Λένινγκραντ, ώστε να συγκεντρώσει περισσότερες δυνάμεις στην επίθεση κατά της Μόσχας. Παρ' όλα αυτά αναγκάσθηκε να ακολουθήσει την επιλογή του ανώτατου αξιωματικού του, αν και σχολίασε ειρωνικά ότι ως συνεπής καθολικός, ο Φον Λέεμπ προτιμά να προσεύχεται παρά να πολεμά.
Η έναρξη της Πολιορκίας
Η εφαρμογή του σχεδίου πολιορκίας ξεκίνησε επίσημα στις 8 Σεπτεμβρίου 1941. Η Βέρμαχτ και η Γαλάζια Μεραρχία (από τη φρανκική Ισπανία) σχημάτισαν έναν ημικυκλικό κλοιό στα νότια της πόλης, από το Φινλανδικό Κόλπο έως τις νότιες ακτές της λίμνης Λάντογκα. Με αυτόν τον τρόπο απέκοψαν το Λένινγκραντ από τις δορυφορικές πόλεις και τους κύριους οδικούς άξονες, καθιστώντας αδύνατο τον ανεφοδιασμό σε τρόφιμα, καύσιμα και πολεμοφόδια.
Οι περιοχές στα βόρεια της πόλης ήταν στην ευθύνη των Φινλανδών. Αυτοί δε συμμετείχαν στην πολιορκία με επιθετικές ενέργειες, ήλεγχαν όμως την Άνω Λάντογκα και την Καρελία, αποτρέποντας πιθανό ελιγμό του Κόκκινου Στρατού ή κινήσεις ενίσχυσης και απεγκλωβισμού από βορράν.
Με αυτά τα δεδομένα, η λογική έλεγε ότι η παράδοση της πόλης εξ αιτίας της πείνας και του χειμερινού ψύχους, σε συνδυασμό με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς των υποδομών, ήταν υπόθεση λίγων μηνών. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χίτλερ δεν ανακάλεσε τον Φον Λέεμπ, όταν είδε ότι δεν εφάρμοζε το «Βόρειο Σέλας». Βάσει των υπολογισμών που έγιναν στις 12 Σεπτεμβρίου, η επάρκεια τροφίμων για τους πολιορκημένους ήταν η ακόλουθη: άλευρα και σιτηρά 35 ημέρες, ζυμαρικά 30 ημέρες, κρέας 33 ημέρες, λίπη 45 ημέρες, ζάχαρη 60 ημέρες.
Πράγματι, οι συνθήκες ζωής στο Λένινγκραντ έγιναν άθλιες. Στα τέλη του Σεπτέμβρη τα αποθέματα πετρελαίου εξαντλήθηκαν και απαγορεύθηκε η χρήση ηλεκτρικής ενέργειας σε μη στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Μία απόπειρα να χρησιμοποιηθεί ξυλεία από τα γύρω δάση απέτυχε παταγωδώς, αφού οι υποσιτισμένοι κάτοικοι κάλυψαν μόνο το 1% του πλάνου. Ο χειμώνας που ξεκινούσε χωρίς τρόφιμα και θέρμανση ήταν τραγικός για τη μεγαλούπολη, που όμως κατάφερε να οργανώσει σθεναρή αντίσταση υπό την ηγεσία του στρατηγού Γκεόργκι Ζούκοφ, αντικαταστάτη του Βοροσίλοβ. Η σοβιετική αντίσταση
Το Λένινγκραντ σώθηκε εκείνον τον πρώτο χειμώνα χάρη στον αδύναμο κρίκο του κλοιού: τις νοτιοανατολικές ακτές της Λάντογκα. Ο Φον Λέεμπ προσπάθησε το Νοέμβριο να τις ελέγξει καταλαμβάνοντας το Τιχβίν (κομβική πόλη 200 χμ. ανατολικά του Λένινγκραντ), δεν κατάφερε όμως να το κρατήσει - τον Δεκέμβριο εξαναγκάσθηκε σε υποχώρηση με βαρύτατες απώλειες, αφήνοντας έτσι ένα μικρό κενό. Δόθηκε έτσι στον Κόκκινο Στρατό η ευκαιρία να παίξει το τελευταίο του χαρτί, κάνοντας κάτι εξωπραγματικό: κατασκεύασε το Δρόμο της Ζωής (Дорога жизни) επάνω στην παγωμένη λίμνη, από τη ΝΑ ακτή προς τη ΝΔ, δημιουργώντας οδό εφοδιασμού σε τρόφιμα και πολεμοφόδια.
Το πρώτο δρομολόγιο έγινε στις 20/11 και μπορεί με απόλυτους αριθμούς ο Δρόμος της Ζωής να μην απέδωσε πολλά (δύο στα τρία καμιόνια καταστρέφονταν από πυρά των γερμανικών αεροπλάνων), ακόμη όμως και αυτά τα λίγα υπήρξαν αρκετά για να σωθεί η πόλη. Επίσης, ο Δρόμος της Ζωής υπήρξε πολύτιμος για την εκκένωση της πόλης από ασθενείς και τραυματίες: μέχρι τις 24 Απριλίου που σταμάτησαν τα δρομολόγια λόγω τήξης των πάγων, υπολογίζεται πως απομακρύνθηκαν 514.000 άμαχοι και 35.000 στρατιώτες.
Παράλληλα με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, η πόλη προσπάθησε να διατηρήσει την πνευματική ζωή της, στο βαθμό που ήταν εφικτό. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια συνέχισαν να λειτουργούν, ενώ οι πολιτιστικοί θησαυροί της αποθηκεύθηκαν στα υπόγεια του Μουσείου Ερμιτάζ και του Αγίου Ισαάκ - μάλιστα ο τεράστιος χρυσός θόλος του τελευταίου καλύφθηκε με χρώμα, για να μη δίνει στόχο στα γερμανικά αεροπλάνα.
Προς το τέλος της άνοιξης ήταν πια ξεκάθαρο ότι η πόλη άντεξε και τα γερμανικά σχέδια απέτυχαν. Λίγο νωρίτερα ο Φον Λέεμπ είχε υποβάλει την παραίτησή του, επικαλούμενος τυπικά λόγους υγείας, και αντικατασταθεί από το στρατηγό Γκέοργκ φον Κίχλερ. Κατά ένα παιχνίδι της τύχης, η αποτυχία του στο Λένινγκραντ τού έσωσε τη ζωή. Εάν είχε καταφέρει να ισοπεδώσει την πόλη όπως είχε διαταχθεί, σίγουρα δεν θα γλίτωνε με απλή φυλάκιση 3 ετών μετά τη λήξη του πολέμου. Από την άλλη, βέβαια, δεν είναι δυνατό να προβλεφθεί ποια θα ήταν η έκβαση του πολέμου εάν είχε καταληφθεί γρήγορα η πόλη, αφού μεγάλα τμήματα της «Ομάδας Στρατιών Βορρά» θα είχαν απεμπλακεί για να συνεισφέρουν στις μάχες της Μόσχας (Οκτώβριος 1941 - Ιανουάριος 1942) και του Στάλινγκραντ (Αύγουστος 1942 - Φεβρουάριος 1943).
Εν τω μεταξύ, οι κακουχίες των κατοίκων στο εσωτερικό της πόλης συνεχίζονταν. Οι πάγοι της Λάντογκα έλιωσαν και τα καμιόνια του Δρόμου της Ζωής αντικαταστάθηκαν από φορτηγίδες, αλλά και πάλι οι περισσότερες βυθίζονταν από πυρά της Λουφτβάφε. Άρχισαν να αναφέρονται μεμονωμένα περιστατικά κανιβαλισμού που αντιμετωπίσθηκαν με άμεσες εκτελέσεις. Τουλάχιστον οι κάτοικοι δεν είχαν πλέον να αντιπαλέψουν τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, ενώ το ηθικό τους ήταν ανεβασμένο. Ολόκληρο το 1942 κύλησε χωρίς σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, με την κατάσταση να έχει παγιωθεί: οι μεν Σοβιετικοί πέθαιναν κατά χιλιάδες από πείνα αλλά αδυνατούσαν να σπάσουν τον κλοιό από ξηράς, οι δε Γερμανοί ήθελαν να μπουν στην πόλη, αλλά τους ήταν τεχνικά αδύνατο και ήλπιζαν μόνο σε παράδοση των πολιορκημένων.
Στα γεγονότα αυτής της φάσης αξίζει να αναφερθεί η Επιχείρηση Μπουρίνι, με τον ασυνήθιστο στόχο της υλοποίησης μιας συναυλίας. Από τη Μόσχα όπου βρισκόταν, ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς είχε συνθέσει μία συμφωνία αφιερωμένη στην αντίσταση του Λένινγκραντ (Opus 60, Leningrad). Ένα αεροσκάφος έσπασε το γερμανικό αποκλεισμό και πέταξε τις παρτιτούρες μέσα σε ένα σακίδιο, ενώ επαγγελματίες μουσικοί ανακλήθηκαν από τα χαρακώματα και σχημάτισαν συμφωνική ορχήστρα για την εκτέλεσή της. Η παράσταση δόθηκε στις 9 Αυγούστου και μεταδόθηκε με μεγάφωνα σε όλη την πόλη, αφού προηγουμένως τρεις χιλιάδες οβίδες εκτοξεύθηκαν κατά θέσεων του γερμανικού πυροβολικού, ώστε να εξασφαλισθεί η σιγή του κατά τη διεξαγωγή της.
Η λύτρωση
Έχοντας την εμπειρία της προηγούμενης χρονιάς, ο Κόκκινος Στρατός επανενεργοποίησε το Δρόμο της Ζωής το Δεκέμβριο του '42 στη Λάντογκα. Αυτή τη φορά όμως, πέρα από το δρόμο για τα κάρα και τα φορτηγά, έστησε και σιδηρόδρομο μήκους 30 χμ. Επίσης από το φθινόπωρο είχε ποντίσει πετρελαιαγωγό σε βάθος 12,5 μέτρων, ο οποίος έγινε απρόσβλητος από τα γερμανικά πυρά όταν πάγωσε η επιφάνεια της λίμνης.
Στις 18 Ιανουαρίου του 1943, πεντακόσιες ημέρες από την έναρξη της πολιορκίας και σχεδόν ταυτόχρονα με τη νίκη στο Στάλινγκραντ, παίχθηκε η πρώτη πράξη της λύτρωσης: υπό τις οδηγίες του Ζούκοφ οι σοβιετικοί πέτυχαν επιτέλους να διανοίξουν χερσαία δίοδο, σπάζοντας την πολιορκία στα νοτιοανατολικά με την Επιχείρηση Αστραπή (Операция Искра). Τον επόμενο μήνα διεύρυναν αυτή τη δίοδο με τη Μάχη στο Κράσνι Μπορ, όπου αποδεκάτισαν τη Γαλάζια Μεραρχία (με απώλειες κοντά στο 75%, η ήττα αυτή είναι η χειρότερη στην ιστορία του ισπανικού στρατού). Οι συνθήκες ζωής στην πόλη βελτιώθηκαν, αλλά και πάλι ήταν δύσκολη μια γενική αντεπίθεση που θα εξεδίωκε τους πολιορκητές. Μία νέα προσπάθεια (Επιχείρηση Πολικός Αστέρας) απέτυχε εξαιτίας της γερμανικής υπεροπλίας και αυτή η κατάσταση διατηρήθηκε για όλο το 1943.
Τελικά η πολιορκία λύθηκε τον Ιανουάριο του 1944, όταν ο Κόκκινος Στρατός κατάφερε την οριστική απώθηση των εισβολέων. Τότε ολόκληρη η ανθρωπότητα βρέθηκε μπροστά στο μέγεθος της τραγωδίας αλλά και του ηρωισμού: από τα τρία εκατομμύρια κατοίκους του Λένινγκραντ, οι 800.000-1.100.000 πέθαναν από τους βομβαρδισμούς και την πείνα. Ακούσθηκαν πολλές χαρακτηριστικές ιστορίες για ανθρώπους που προτίμησαν να πεθάνουν από το κρύο παρά να κάψουν τη βιβλιοθήκη τους για να ζεσταθούν, ή για τον καθηγητή Βοτανικής του πανεπιστημίου που προτίμησε να πεθάνει από πείνα, παρά να φάει τη συλλογή που περιελάμβανε πλήθος βρώσιμων φυτών, καρπών και σπόρων (περισσότερα από 200.000 τεμ. διαφόρων ειδών).
Για τον ηρωισμό των κατοίκων της, η πόλη ήταν η μόνη της Σοβιετικής Ένωσης που έλαβε από τους Δυτικούς τον τιμητικό τίτλο της Ηρωικής Πόλης.
Θεωρίες συνομωσίας
Σχετικά με την πολιορκία του Λένινγκραντ έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια μία θεωρία από μία μειοψηφία (κυρίως βρεττανών και αμερικανών) ιστορικών, σύμφωνα με την οποία εσκεμμένα ο Κόκκινος Στρατός άφησε τους γερμανούς να φθάσουν μέχρι εκεί. Προχωρώντας ακόμη παραπέρα, η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι η κατάληψη του Λένινγκραντ θα εξυπηρετούσε το Στάλιν, διότι οι γερμανοί θα εξολόθρευαν την πολυάριθμη εβραϊκή κοινότητα και θα εξαφάνιζαν την αυτοκρατορική κληρονομιά της πόλης.
Για την πλειοψηφία των ιστορικών η άποψη αυτή είναι εξωφρενική, αφού παραγνωρίζει ορισμένα βασικά δεδομένα:
Κανείς ηγέτης δε χαρίζει στον εχθρό τη δεύτερη σε πληθυσμό και πρώτη σε ιστορική και συμβολική σημασία πόλη του.
Ενδεχόμενη πτώση του Λένινγκραντ θα είχε τεράστιο ψυχολογικό αντίκτυπο σε ολόκληρο το ανατολικό μέτωπο, τη στιγμή που οι γερμανοί (στις 5 Δεκεμβρίου 1941) βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα, αλλά και αργότερα όταν ο Κόκκινος Στρατός κρατούσε με νύχια και δόντια το Στάλιγκραντ και όλα κρέμονταν από μία κλωστή.
Εάν ο Στάλιν ήθελε να χαρίσει την πόλη στους γερμανούς, δε θα έφθανε στο σημείο να κατασκευάσει σιδηρόδρομο επάνω στο παγωμένο νερό για να την ανεφοδιάζει. Αντίθετα, θα είχε κάθε δικαιολογία να διατάξει την παράδοσή της κατά τον πρώτο τραγικό χειμώνα.
Ο Στάλιν έδειξε συχνά ότι δε διέθετε τους συνήθεις ηθικούς ενδοιασμούς: Εάν ήθελε την εξόντωση της εβραϊκής κοινότητας, θα το διέτασσε απευθείας. Δεν υπήρχε λόγος να θυσιάσει και τον υπόλοιπο πληθυσμό της πόλης.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

BATTLE OF AMIENS - ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΜΙΕΝΗΣ

Μάχη της Αμιένης
Με την ονομασία Μάχη της Αμιένης παρέμεινε στη νεότερη παγκόσμια ιστορία η μεγάλη πολεμική προσπάθεια την οποία ανέλαβαν στις 8 Αυγούστου 1918 η 4η Βρετανική Στρατιά και η 1η Γαλλική Στρατιά ως Συμμαχίες Δυνάμεις υπό την γενική αρχηγία του Άγγλου Στρατάρχου Σερ Ντάγκλας Χαίηγκ. Η μάχη δε αυτή που επακολούθησε την επίσης μεγάλη επίθεση που είχαν αναλάβει οι Γερμανοί τον Μάρτιο του ίδιου έτους και η οποία είχε ανακοπεί σε απόσταση μόλις 14 χλμ. περίπου από την Αμιένη, εξ ου και το όνομά της, και που εξελίχθηκε μετά από σφοδρούς και αδιάκοπους αγώνες σε γενική προέλαση των συμμαχικών δυνάμεων η οποία και τελικά εξανάγκασε τους Γερμανούς να συνθηκολογήσουν στις 11 Νοεμβρίου του 1918.
Η κυρίως μάχη της Αμιένης διάρκεσε από της 8ης μέχρι της 21ης Αυγούστου, δηλαδή 13 ολόκληρα 24ωρα. Σ΄ αυτήν δε ενεπλάκησαν 32 συμμαχικές και 42 γερμανικές Μεραρχίες. Οι σύμμαχες δυνάμεις πέτυχαν κατ΄ αυτήν προέλαση σε βάθος 10 - 20 χλμ. με συνολικό μήκος μετώπου περίπου 75 χλμ. όπου και συνέλαβαν άνω των 40.000 Γερμανών αιχμαλώτων ενώ κυρίευσαν περί τα 600 πυροβόλα.Το σημαντικότερο όμως αποτέλεσμα της έκβασης αυτής ήταν ότι είχε δημιουργηθεί τέτοιας έκτασης ρήγμα του γερμανικού μετώπου που συνέπειά του ήταν η συνθηκολόγηση. Δεν ήταν όμως και μικρότερης αξίας ο αντίκτυπος της έκβασης της μάχης αυτής επί του ηθικού των αντιμαχομένων στρατευμάτων. Όλες οι προσπάθειες του γερμανικού Ανωτάτου Αρχηγείου όπως αποκαταστήσει το κλονισμένο ηθικό των Γερμανών στρατιωτών απέβησαν άκαρπες, ενώ αντίθετα οι συμμαχικές δυνάμεις καταχωρούσαν την επιτυχία τους αυτή στη πρώτη σελίδα στην ιστορία της συμμαχικής νίκης του 1918.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

THE BATTLE OF LEUCTRA - Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΛΕΥΚΤΡΩΝ

Μάχη των Λεύκτρων
Η Μάχη των Λεύκτρων ήταν μια από τις πλέον περισπούδαστες μάχες της αρχαιότητας από πλευράς στρατιωτικής τακτικής.
Η περίφημη αυτή μάχη, μεταξύ Σπαρτιατών και Θηβαίων, που συγκροτήθηκε το 371 π.Χ. στα Λεύκτρα της Βοιωτίας, στην οποία και νικήθηκαν οι μέχρι τότε θεωρούμενοι αήττητοι Σπαρτιάτες, έδωσε αφενός μεν τέλος στη «πελοποννησιακή συμμαχία» αφετέρου χάρισε την ηγεμονική θέση των Θηβαίων στον τότε ελλαδικό χώρο.
Αφορμή στον μεταξύ Σπάρτης και Θηβών αυτόν πόλεμο έδωσε η στάση του θηβαίου στρατηγού Επαμεινώνδα στο συνέδριο των ελληνικών πόλεων - κρατών που είχε συνέλθει στη Σπάρτη μετά την Ανταλκίδεια ειρήνη. Αυτός τότε επέμενε στο συνέδριο ν΄ αναγνωρισθεί ως αντιπρόσωπος όλων των Βοιωτικών πόλεων και όχι μόνο της Θήβας, πράγμα που όχι μόνο δεν δέχθηκαν οι αντιπρόσωποι των άλλων πόλεων αλλά απέκλεισαν τους Θηβαίους από το συνέδριο. Τότε οι Έφοροι της Σπάρτης διέταξαν επιπρόσθετα, προκειμένου να πτοήσουν τους Θηβαίους, τον ευρισκόμενο στη Φωκίδα και κοντά στη περιοχή, Σπαρτιάτη Βασιλέα Κλεόμβροτο να εισβάλει στη Βοιωτία. Οι Σπαρτιάτες αριθμούμενοι σε 11.000 έφθασαν στη περιοχή και στρατοπέδευσαν στη κοιλάδα των Λέυκτρων, ανατολικά του Ελικώνα. Οι Θηβαίοι ανερχόμενοι σε 6.000 έφθασαν στη περιοχή από βόρεια και στην αρχή δείλιασαν. Ο στρατηγός τους τότε Επαμεινώνδας τους ενθάρρυνε και εφήρμοσε για πρώτη φορά στην ιστορία των μέχρι τότε πολέμων νέα στρατιωτική τακτική η οποία και τον ανέδειξε σε έναν από τους ευφυέστερους στρατηγούς όλων των εποχών.
Αντί της ενιαίας γραμμής μετώπου που ακολουθούνταν μέχρι τότε χώρισε τη φάλαγγά του σε δύο τμήματα εκ των οποίων το ένα διενεργούσε επίθεση και το άλλο άμυνα. Η παράταξη αυτή κλήθηκε από τον εφευρέτη της λοξή φάλαγγα, η δε ενέργεια αυτής συνίστατο σε τούτο, ότι τη κύρια δράση είχε η πτέρυγα της επίθεσης, που προβαλλόταν της γραμμής μετώπου, η οποία είχε ως κύριο σκοπό τη διάσπαση και διχοτόμηση της εχθρικής παράταξης, ενώ η ολιγότερη ισχυρά αμυντική πτέρυγα παρέμενε καθηλωμένη «εν αναμονή» του αποτελέσματος, προκειμένου να επέμβει και να προκαλέσει σύγχυση στην «πανταχόθεν» πληττόμενη και πλευροκοπούμενη Σπαρτιατική φάλαγγα. Έτσι αν το κατ΄ έναντι εχθρικό τμήμα επιχειρούσε επίθεση δεξιότερα της «πτέρυγας επίθεσης», η αριστερή «πτέρυγα άμυνας» προχωρούσε σε κυκλοτερή επίθεση, αν συνέβαινε το αντίθετο, δηλαδή το αντιπαρερχόμενο εχθρικό τμήμα προέβαινε σε επίθεση στα νώτα της «πτέρυγας επίθεσης», τότε η «πτέρυγα άμυνας» έστρεφε από τα νώτα προς τα δεξιά και πλευροκοπούσε τον εχθρό. Η όλη αυτή εφαρμογή τακτικής παρουσιάζει την εικόνα του δεξιόστροφου ή αριστερόστροφου πτερωτού κοχλία. Εν προκειμένω στη μάχη των Λεύκτρων η όλη διάταξη κινήθηκε δεξιόστροφα.
Στην αρχή ο Επαμεινώνδας εξαπέλυσε το ιππικό του κατά των προμαχούντων Σπαρτιατών ιππέων οι οποίοι βλέποντας να μη κινείται η εχθρική γραμμή κάμφθηκαν. Οι Θηβαίοι ιππείς της πτέρυγας επίθεσης στράφηκαν τότε κατά του κέντρου και του αριστερού εχθρικού τμήματος, ενώ ο Επαμεινώνδας με την αριστερή πτέρυγα της πεζής παράταξής του και ο Πελοπίδας με τον ιερό λόχο επιτέθηκαν με θυελλώδη ορμή κατά των Σπαρτιατών όπου και η σθεναρή παράταξή τους διασπάσθηκε.Την ολοσχερή ήττα των Σπαρτιατών που αγωνίσθηκαν με γενναιότητα επισφράγισε ο θάνατος του Κλεοβρότου.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

THE BATTLE OF KEFALOVRISO - Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟΥ

Μάχη του Κεφαλόβρυσου
Η Μάχη του Κεφαλόβρυσου (ή Μάχη του Καρπενησίου) έλαβε χώρα κοντά στο Καρπενήσι το βράδυ της 8ης Αυγούστου 1823, μεταξύ δύναμης επαναστατημένων Ελλήνων άτακτων και των Οθωμανικών στρατευμάτων. Οι Έλληνες πολέμησαν υπό την καθοδήγηση του Σουλιώτη Μάρκου Μπότσαρη.
Η μάχη
Ο Μπότσαρης με δύναμη 450 Σουλιωτών (κατά μία άλλη εκδοχή 350) επιτέθηκαν στο Τουρκικό στρατόπεδο, στην τοποθεσία Κεφαλόβρυσο. Οι Τούρκοι είχαν λάβει ελλιπή αμυντικά μέτρα γεγονός που οδήγησε σε πολλές απώλειες από πλευράς τους, καθώς οι Σουλιώτες εισέβαλαν αθόρυβα στο στρατόπεδο τους. Οι Σουλιώτες πίστεψαν ότι είχαν νικήσει, αναγκάστηκαν όμως να υποχωρήσουν όταν διαπίστωσαν ότι ο Μπότσαρης είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι, και μόνο ύστερα από την ασφαλή απομάκρυνση του άψυχου σώματος του αρχηγού τους από το πεδίο της μάχης. Οι Τουρκικές απώλειες υπήρξαν βαριές, περίπου 1000 άνδρες, σε αντίθεση με τις Ελληνικές που ήταν ελάχιστες.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΓΡΑΝΑΣ

Μάχη της Γράνας
Η Μάχη της Γράνας ήταν μια ιστορική μάχη που έγινε περί την Τρίπολη Αρκαδίας τον Αύγουστο του 1821 που έληξε με πλήρη νίκη των Ελλήνων.
Η επιτυχής έκβαση της μάχης αυτής συνέτεινε τα μέγιστα στην επιτάχυνση της μετέπειτα κατάληψης της Τρίπολης από τους Έλληνες αγωνιστές. Συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1821 οι Έλληνες είχαν αρχίσει την πολιορκία της Τρίπολης. Οι δε πολιορκούμενοι στη πόλη Τούρκοι κατά τη διάρκεια της νύκτας επιχειρούσαν συχνές εξόδους για εξεύρεση τροφίμων, θερισμό ή συλλογή καρπών από τα πέριξ αγροκτήματα. Όταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κλήθηκε από τους πολιορκητές σε βοήθεια και είδε τα συμβάντα διέταξε ν΄ ανοιχθεί τάφρος (γράνα), βάθους ενός μέτρου και πλάτους δύο μέτρων από του Μύτικα, του χωριού Μπεντένι μέχρι του προ του χωριού Λουκά λόφου όπου ήταν οχυρωμένος ο οπλαρχηγός Ιωάννης Δαγρές. Το όλο αυτό έργο που κάλυπτε μια απόσταση περίπου 700 μέτρων ολοκληρώθηκε με προσωπική εργασία των χωρικών της περιοχής μέσα σε τρεις ημέρες. Έτσι την 3η πρωινή ώρα στις 10 Αυγούστου όταν εξήλθαν από τη Τρίπολη περίπου 3.000 Τούρκοι με γυναικόπαιδα προς τη περιοχή Τσιπιανά ο Κολοκοτρώνης έδωσε εντολή να γίνει η κατάληψη της γράνας. Οι Τούρκοι αγνοώντας την ύπαρξη της τάφρου επιστρέφοντας έπεσαν στην ενέδρα των Ελλήνων. Τότε ακολούθησε ένοπλη συμπλοκή που από το φονικό πυρ των Ελλήνων σκοτώθηκαν περίπου 800 και τραυματίσθηκαν άλλοι 1000 Τούρκοι, ενώ οι απώλειες των Ελλήνων ήταν μόλις 30 νεκροί.
Οι Τούρκοι τρομοκρατημένοι από τη μάχη αυτή δεν επεχείρησαν άλλη έξοδο μέχρι τον Σεπτέμβριο όπου και κυριεύθηκε η Τρίπολη. Ο δε Δημήτριος Υψηλάντης με ημερήσια διαταγή του (στις 31 Αυγούστου 1821) απένειμε δημόσιο έπαινο στο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη για το στρατήγημά του αλλά και στους Έλληνες που συμμετείχαν στη μάχη αυτή.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

BATTLE OF VARNA - Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΒΑΡΝΑΣ

Μάχη της Βάρνας
Η μάχη της Βάρνας έλαβε χώρα στις 10 Νοεμβρίου, 1444 κοντά στη Βάρνα της ανατολικής Βουλγαρίας. Σε αυτή τη μάχη η οθωμανική αυτοκρατορία υπό τον σουλτάνο Μουράτ Β' νίκησε τον πολωνικό και τον ουγγρικό στρατό υπό τις διαταγές του Βλάντισλαβ Γ' της Βάρνας (Władysław III Warneńczyk) και του Ιω.Ουνιάδη (Janos Hunyadi).
Προοίμιο
Μετά από μία ανεπιτυχή εκστρατεία, το 1441/1442 ενάντια στο Βελιγράδι, ο οθωμανός σουλτάνος Μουράτ Β' υπέγραψε μια δεκάχρονη συνθήκη ανακωχής με την Ουγγαρία και έκανε ειρήνη με το εμιράτο Καραμάν τον Αύγουστο του 1444. Κατόπιν παραιτήθηκε από το θρόνο χάριν του 12χρονου γιου του Μεχμέτ Β' Φατίχ (γνωστότερος ως Μωάμεθ Β').
Παρά τη συνθήκη που υπέγραψε, η Ουγγαρία συνεργάστηκε με τη Βενετία και τον Πάπα Ευγένιο Δ' για να οργανώσει ένα νέο σταυροφορικό στρατό. Υπό την πίεση των νέων ο γιος ανακάλεσε τον Μουράτ Β' στο θρόνο. Εκείνος αρχικά αρνήθηκε επίμονα με την αιτιολογία ότι δεν ήταν πλέον σουλτάνος. Πείστηκε εντέλει από τον γιο του, ο οποίος του έγραψε: "Αν είσαι ο σουλτάνος, οδήγησε τις στρατιές σου. Αν είμαι εγώ ο σουλτάνος, με το παρόν σε διατάζω να έλθεις και να οδηγήσεις τις στρατιές μου". Ο Μουράτ Β' δεν είχε άλλη επιλογή από το να αναλάβει και πάλι το θρόνο.
Δυνάμεις
Ο μεικτός χριστιανικός στρατός -που συνίστατο κύρια από ουγγρικές και πολωνικές δυνάμεις, μαζί με Τσέχους, παπικούς ιππότες, Βόσνιους, Κροάτες, Σέρβους, Βούλγαρους και Ρουμάνους- συναντήθηκε στο πεδίο της μάχης με τον αριθμητικά υπέρτερο οθωμανικό στρατό. Οι Ούγγροι ήσαν ελλειπώς εξοπλισμένοι και η βοήθεια από την Βλαχία, την Αλβανία και την Κωνσταντινούπολη δεν έφθασε ποτέ. Ο ουγγρικός στρατός ήταν μικρότερος και ασταθής. Δεν είχε σχεδόν καθόλου πεζικό, εκτός από 100 έως 300 Τσέχους μισθοφόρους τυφεκιοφόρους. Το υπόλοιπο του στρατού αποτελείτο από βαρύ ιππικό, κυρίως βασιλικό μαζί με μισθοφόρους και άλλα Επισκοπικές ίλες ή λάβαρα ευγενών.
Οι Βενετοί είχαν υποσχεθεί ότι δε θα επέτρεπαν με το στόλο τους στους Οθωμανούς να περάσουν τον Βόσπορο. Εκεί θα συναντώνταν με πλοία του παπικού στόλου και θα κινούνταν κατά μήκος της ακτογραμμής προς την Κωνσταντινούπολη, εκτοπίζοντας τους Οθωμανούς από τα Βαλκάνια.
Απώλειες
Οι 30.000 Σταυροφόροι συντρίφθηκαν από 120.000 Οθωμανούς. Περίπου οι μισοί στρατιώτες του ενωμένου στρατού σκοτώθηκαν. Ο θάνατος του Βλάντισλαβ Γ' στη μάχη άφησε την Ουγγαρία στα χέρια του τετράχρονου γιου του Λαντισλάους της Βοημίας και της Ουγγαρίας. Εις έκφραση ευγνωμοσύνης, ο βουλγαρικός λαός έδωσε στον Βλάντισλαβ Γ' το επωνύμιο 'της Βάρνας' (Varnenchik), από τον τόπο που πολέμησε και πέθανε. Με αυτή την ήττα σταμάτησε οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια παρεμπόδισης της διείσδυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας στην ανατολική Ευρώπη για αρκετές δεκαετίες.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

BATTLE OF SKRA-DI- LEGEN - Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΚΡΑ

Μάχη του Σκρα

Η Μάχη του Σκρα θεωρείται μια από τις σημαντικότερες νικηφόρες μάχες του ελληνικού στρατού στη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Συγκεκριμένα κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή του Σκρά της ομώνυμης σήμερα περιοχής στο Νομό Κιλκίς είχε οργανωθεί αμυντικά από τους Βουλγάρους οι οποίοι και παρενοχλούσαν τα Συμμαχικά στρατεύματα ιδίως στην δυτική, του Αξιού ποταμού, περιοχή. Έτσι αποφασίσθηκε από τον Γάλλο επικεφαλής, αρχιστράτηγο Γκυγιωμά η κατάληψη της περιοχής από μονάδες του ελληνικού Σώματος Στρατού Εθνικής Αμύνης, διοικητής των οποίων ήταν ο αντιστράτηγος Εμμανουήλ Ζυμβρακάκης. Η επίθεση διεξάχθηκε από πέντε συνολικά συντάγματα πεζικού, το 5ο και το 6ο της Μεραρχίας Αρχιπελάγους (υπό τον υποστράτηγο Ιωάννου), πλαισιώμενα δεξιά (Α) από το 7ο και 8ο της Μεραρχίας της Κρήτης (υπό τον υποστράτηγο Σπηλιάδη) και αριστερά (Δ) από το 1ο σύνταγμα της Μεραρχίας των Σερρών (υπό τον υποστράτηγο Επαμ. Ζυμβρακάκη), με συνολικό αριθμό 14.546 μαχητές πεζικού, υποστηριζόμενοι από 287 βαρέα και ελαφρά πυροβόλα. Οι Βούλγαροι διέθεταν επίσης πέντε συντάγματα πεζικού υποστηριζόμενα από ισχυρό βαρύ και ελαφρό πυροβολικό.
Στις 16 Μαΐου/29 Μαρτίου του 1918 και από της 5ης ώρας πρωινής άρχισε η προπαρασκευή του ελληνικού πυροβολικού για την καταστροφή των διαφόρων αμυντικών εγκαταστάσεων ενώ τα συντάγματα που ήταν έτοιμα για την επίθεση εξόρμησαν το πρωί της επομένης (17 Μαΐου) καλυπτόμενα από κινητό φραγμό του πυροβολικού. Η Βουλγαρική αντίδραση ήταν επίσης ισχυρή πλην όμως η ορμή του ελληνικού στρατού ήταν τόση που υπερφαλάγγισε την βουλγαρική αντίσταση και στις 06.30 το Σκρα είχε καταληφθεί. Βέβαια οι Βούλγαροι υπερασπίσθηκαν με πείσμα τις θέσεις τους και το απόγευμα της 17ης Μαΐου επεχείρησαν λυσσώδεις αντεπιθέσεις ιδίως κατά του 5ου Συντάγματος πεζικού της Μεραρχίας της Κρήτης που όλες όμως και τελικά αποκρούσθηκαν.
Απώλειες
Οι απώλειες όμως υπήρξαν βαρύτατες. Ο συνολικός αριθμός των απωλειών του ελληνικού στρατού ήταν νεκροί: 29 Αξιωματικοί και 412 οπλίτες, ενώ τραυματίες: 69 Αξιωματικοί και 2135 οπλίτες. Το μεγαλύτερο αριθμό απωλειών είχε η Μεραρχία Αρχιπελάγους με Αξιωματικούς νεκρούς 24 , τραυματίες 54 και οπλίτες νεκρούς 314 και τραυματίες 1723.
Λάφυρα
Οι ελληνικές Μεραρχίες παρά τις βουλγαρικές αντεπιθέσεις διατήρησαν το κατακτηθέν έδαφος. Αιχμαλώτισαν 2.045 Βουλγάρους και περιήλθαν σ΄ αυτές ως λάφυρα 32 πυροβόλα και 12 βομβοβόλα χαρακωμάτων του εχθρού.
Αποτέλεσμα
Η "Νίκη του Σκρα" όπως αναφέρεται στην ελληνική στρατιωτική ιστορία εξέπληξε τόσο τους συμμάχους όσο και τους εχθρούς. Με δεδομένο τη πολύ καλή οχύρωση των βουλγαρικών δυνάμεων που υποστηριζόταν με πολυάριθμο πυροβολικό, η θέση τους θεωρούταν απρόσβλητη και ύστερα μάλιστα από την αποτυχία που είχε σημειώσει ένα χρόνο πριν, τον Μάρτιο του 1917, η 122α γαλλική Μεραρχία στη προσπάθειά της να την εξουδετερώση. Κανείς από τους συμμάχους δεν περίμενε να δει να διασπάται από την ορμή των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων μια τέτοια οχύρωση σ΄ ένα μέτωπο μήκους 12 χλμ και βάθος 1-2 χλμ με συνέπεια τη πλήρη κυριαρχία. Η Βουλγαρική διοίκηση παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες επανακατάληψης και τις σφοδρές αντεπιθέσεις της δεν κατάφερε να επανακτήσει τις θέσεις της.
Η δε Γαλλική διοίκηση διαπίστωσε επίσης πως αν τελικά ο ελληνικός στρατός περιοριζόταν απ΄ την αρχή, μόνο στη κατάληψη της προεξοχής των βουλγαρικών θέσεων της Χούμας ίσως το αποτέλεσμα να είχε δώσει ακόμη και σημαντικά στρατηγικά αποτελέσματα. Η νίκη του Σκρα θεωρήθηκε ισχυρότατο πλήγμα για τους Βουλγάρους και μέγα κατόρθωμα του ελληνικού στρατού. Συγκεκριμένα ο αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων στρατηγός Γκυγιωμά, που είχε εν τω μεταξύ αντικαταστήσει τον στρατηγό Σαράιγ από τον προηγούμενο Δεκέμβριο, χαρακτήρισε το ελληνικό πεζικό ως "πεζικό απαράμιλλης ανδρείας και έξοχης ορμητικότητας".

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ