ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ

Κωνσταντίνος Κουκίδης
Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα.Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από την ελιά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, την γαλανόλευκη σημαία πού θ' αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό. Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνα που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει. Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους,τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος καιαποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση."ΟΧΙ"! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ' αυτά οιΈλληνες.. Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνωστα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη τουΙ ερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ' ένα σάλτο στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του.Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό: 60 μέτρα πιο κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στον βράχο, σκεπασμένος με το σάβανο πού διάλεξε. Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί κεφαλής των εμπροσθοφυλακών, οαρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός Έλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουν μήνυμα στονΧίτλερ:«Μάϊν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8 και 10, εισήλθαμε εις τας Αθήνας, επίκεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, και στις 8 και 45, υψώσαμετην σημαία τού Ράϊχ πάνω στην Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκενα την παραδώσει. Όμως οι στρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ' αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο:"A Greek carries his flag to the death" (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο). Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλικάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους. Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα του 17χρονου ευζώνου (κατά μια άλλη άποψη ήταν μέλος της Εθνικής Οργανώσεως Νέων (Ε.Ο.Ν – η νεολαία του Ιωάννη Μεταξά), αλλά τι σημασία έχει; ).Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα αυτού του ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας. Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει. Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ' όνομάτου στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας,κάθε φορά που αντικρίζετε τη σημαία μας. Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή ησημαία, έχει βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας...
Πάγκαλος Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κυβέρνησης, τότε Υπουργός Εξωτερικών...
Αυτοί μάς κυβερνούσαν τότε, αυτοί μάς κυβερνούν δυστυχώς και σήμερα.....
«Δεν λες ότι πήρε τη σημαία ο άνεμος να τελειώνουμε; »....
πως δεν το σκέφτηκε αυτό ο Κωνσταντίνος Κουκίδης;
Τελικά μήπως μας αξίζει σαν λαός ο πόνος και η ντροπή που κάθε μέρα βιώνουμε;
ΑΠΟ ΤΟ http://nightly-visitor.blogspot.com/

THE ABDUCTION OF GENERAL KREIPE IN CRETE - Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΚΡΑΙΠΕ

Η απαγωγή του στρατηγού Κράιπε
Η απαγωγή του στρατηγού Κράιπε είναι μια από τις πιο παράτολμες και διάσημες επιχειρήσεις ανορθόδοξου πολέμου κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρωτεργάτες είναι οι βρετανοί αξιωματικοί Πάτρικ Λη Φέρμορ και Στάνλεϊ Μος που την υλοποίησαν χάρη στην υποστήριξη και τη συμμετοχή μικρή ομάδα Κρητικών ( Ο χωροφύλακας Μανώλης Πατεράκης, ο ανθυπολοχαγός Γιώργος Τυράκης από την Σάτα (γνωστός στην περιοχή ως Τυρογιώργης), ο Γρηγόρης Χναράκης, ο Αντώνης Παπαλεωνίδας και ο χωροφύλακας Αντώνης Ζωιδάκης, ο Στρατής Σαβιολής και ο Νίκος Κόμης).
Ως κατοικία του στρατηγού Κράιπε είχε επιλεγεί η βίλα ‘Αριάδνη’, απέναντι από τα ερείπια της αρχαίας Κνωσσού, πέντε περίπου χιλιόμετρα από το Ηράκλειο. Η βίλα είχε χτιστεί από τον ίδιο τον Άγγλο αρχαιολόγο Έβανς (Arthur Evans), που διενήργησε τις ανασκαφές για το ανάκτορο του βασιλιά Μίνωα. Για συμβολικούς λόγους ο Έβανς τότε είχε χαρίσει στην βίλα το όνομα της κόρης του μυθικού βασιλιά. Στην μικρή κωμόπολη Άνω Αρχάνες, σε απόσταση 17 περίπου χιλιομέτρων από την βίλα, βρισκόταν το στρατηγείο του Κράιπε. Κατά την συνήθειά του, ο στρατηγός πήγαινε καθημερινά στο στρατηγείο του και επέστρεφε σπίτι του λίγο πριν τις 9 το βράδυ. Κατά την διάρκεια αυτής ακριβώς της καθημερινής διαδρομής του Κράιπε κρίθηκε σκόπιμο να εκτελεστεί το παράτολμο εγχείρημα της απαγωγής του.
Στις 21.30 της 26ης Απριλίου 1944, μια ολιγάριθμη ομάδα παραμόνευσε κρυμμένη στη διασταύρωση που ενώνει τον επαρχιακό δρόμο Ηρακλείου - Καστελλίου με τις Αρχάνες. Όταν εμφανίστηκε το υπηρεσιακό αυτοκίνητο του Γερμανού στρατηγού Χάινριχ Κράιπε (διοικητή των χερσαίων δυνάμεων του «Φρουρίου Κρήτης – Festung Kreta» δύο μέλη της ομάδας, ντυμένα με γερμανικές στολές, υποχρέωσαν το όχημα να σταματήσει δήθεν για έλεγχο. Τα υπόλοιπα μέλη κινήθηκαν αστραπιαία, εξουδετέρωσαν τον οδηγό και ακινητοποίησαν τον στρατηγό. Κάποια από τα μέλη της ομάδας μπήκαν στο αυτοκίνητο με τον υψηλόβαθμο επιβάτη, ενώ οι υπόλοιποι απομακρύνθηκαν με τα πόδια. Το αυτοκίνητο με τους απαγωγείς και το Γερμανό στρατηγό διέσχισε τους γεμάτους από κόσμο δρόμους του Ηρακλείου και απομακρύνθηκε, μέσω Χανιώπορτας, προς τα δυτικά.
Κινούμενη στα βουνά της Κρήτης και έχοντας πλήρη προστασία από τους αντάρτες η ομάδα κατόρθωσε να διαφύγει με τορπιλάκατο στην Αίγυπτο, παίρνοντας μαζί της και τον γερμανό στρατηγό. Η είδηση της απαγωγής του, στις 26 Απριλίου 1944, έπεσε ως ‘κεραυνός εν αιθρία’ στις γερμανικές δυνάμεις κατοχής της Κρήτης και το Γερμανικό Επιτελείο του Βερολίνου, συγκλονίζοντας ακόμη και τον ίδιο τον Χίτλερ. Ο Κράιπε (Karl Heinrich Georg Ferdinand Kreipe) ήταν ένας ζωντανός θρύλος για τους πολεμιστές της Wehrmacht, έχοντας παρασημοφορηθεί πάμπολλες φορές στην μακρόχρονη υπηρεσία του στο στράτευμα από την εποχή ακόμη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τραγική ειρωνεία, ο εμπειροπόλεμος ταξίαρχος Κράιπε απήχθη ανήμερα της κοινοποίησης της προαγωγής του σε υποστράτηγο, στα πλαίσια της ανάληψης των νέων του καθηκόντων ως ανώτατος διοικητής της Μεγαλονήσου, 1.200 χιλιόμετρα μακριά από το πλησιέστερο μέτωπο! Φαίνεται πως ήταν της μοίρας γραφτό ο πόλεμος να τελειώσει κατ’ αυτόν τον τρόπο για έναν άνδρα, που πάμπολλες φορές σκόρπισε τον τρόμο στους αντιπάλους του, και μάλιστα κατά την διάρκεια μιας μετάθεσης που θεωρείτο ευνοϊκή. Γιατί ο Κράιπε είχε έρθει στην Κρήτη μόλις δύο μήνες και δύο μέρες πριν την απαγωγή του, σε αντικατάσταση του στρατηγού Μύλερ (Friedrich Wilhelm Müller), προκειμένου να ξεκουραστεί από τις αδιάκοπες παρουσίες του στην πρώτη γραμμή του Ανατολικού Μετώπου. Το αρχικό σχέδιο των Βρετανών προέβλεπε την απαγωγή του Μύλερ, που είχε προ πολλού καταφέρει να ξεσηκώσει θύελλα αντίδρασης στα συμμαχικά κλιμάκια εξαιτίας των εγκλημάτων του σε βάρος του άμαχου πληθυσμού του ηρωικού κρητικού λαού. Η ενδιάμεση απρόβλεπτη αντικατάστασή του από τον Κράιπε δεν πτόησε τους Βρετανούς, εφόσον έτσι κι αλλιώς στόχος τους ήταν η εξύψωση του ηθικού των μελών της ντόπιας αντίστασης και του λαού, με ταυτόχρονη προσβολή του ηθικού των δυνάμεων κατοχής της Κρήτης.
ΑΠΟ ΤΟ http://history.heraklion.gr/ ΚΑΙ ΤΟ http://flamehistory.blogspot.com/

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

25 Μαρτίου 1821
Η 25η Μαρτίου είναι η Εθνική εορτή της Παλιγγενεσίας τους Έθνους μας.Την ημέρα αυτή τιμούμε τους ήρωες της επανάστασης του 1821.Τους ήρωες αυτούς που έδωσαν την ζωή τους ώστε η πατρίδα μας να είναι μια ελεύθερη χώρα.Από τις 29 Μαΐου του 1453, μετά την άλωση της Πόλης, και για τέσσεριςαιώνες οι Έλληνες ζούσαν κάτω από την τουρκική κατοχή.Πολλοί από τους Έλληνες της εποχής αυτή δεν άντεχαν τον τουρκικό ζυγό και είχαν καταφύγει στα βουνά.Αυτοί ήταν και οι πρωτεργάτες της επαναστάσεως.Στις 25 Μαρτίου του 1821 στην μονή της Μέγιστης Λαύρας στα Καλάβρυτα, οεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης.Τότε άρχισε επίσημα η Ελληνική Επανάσταση που οδήγησε μετά από πολλούςαγώνες και θυσίες, στην ελευθέρωση και αναγνώριση του Ελληνικού κράτουςτο 1830 με τη συνθήκη του Λονδίνου. Συνθήκη που υπέγραψαν στις 22Ιανουαρίου του 1830 η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία.
Δύο χρόνια μετά, στις 14 Αυγούστου 1832, ορίστηκαν και τα σύνορα τηςΕλλάδας να φτάνουν μέχρι την νοητή γραμμή που έχει άκρα τον Παγασητικόκαι τον Αμβρακικό κόλπο. Τον Δεκέμβριο του έτους αυτού αποδέχτηκε ηΟθωμανική αυτοκρατορία αυτή την απόφαση και από τότε ξεκινά η πορεία τουΝέου Ελληνικού Κράτους.
Ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου ως Εθνικής Εορτής καθιερώθηκε με τοδιάταγμα 980, στις 15 Μαρτίου του 1838. Την ίδια χρονιά έγινε και οπρώτος επίσημος εορτασμός, σαν μέρα τιμής στους ήρωες της επανάστασης του 1821.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.patrachess.gr/

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΩΣ ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ

Ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου ως Εθνική εορτή
«Η ημέρα της 25ης Μαρτίου, λαμπρά καθ’ εαυτήν δια την εορτήν του Ευαγγελισμού, είναι επίσης λαμπρά και δια την έναρξιν του Ιερού Αγώνος και καθιερούται εις το διηνεκές ως ημέρα της Εθνικής Εορτής», λέει το Βασιλικό Διάταγμα της 15ης Μαρτίου 1838 του Όθωνα.
Η πιο γλαφυρή περιγραφή του πρώτου εορτασμού είναι ένα γράμμα μιας κυρίας επί των τιμών της Βασίλισσας Αμαλίας, της Βαρώνης Νορτενφίχτ σε μια φίλη της στο Μόναχο, έγραφε:
«Αθήναι, 25 Μαρτίου 1838. Σήμερα είναι η Επέτειος της Αναγεννήσεως της Ελλάδος. Ο Βασιλεύς ανεκήρυξε την ημέραν αυτήν Εθνική Εορτή και οι Έλληνες δέχτηκαν την απόφασή του με ενθουσιασμό. Στις 5 το πρωί τα κανόνια και η μουσική ανήγγειλαν την εορτή. Στις 9 πήγαν οι Βασιλείς με τα’ αμάξι στην εκκλησία για την δοξολογία, φορώντας εθνικές ενδυμασίες. Απ’ όλα τα γύρω χωριά έφτασαν πλήθη κόσμου, όλοι γιορτάσιμα ντυμένοι. Στα πρόσωπά τους έλαμπε η χαρά. Στην Πλατεία των Ανακτόρων στήθηκε χορός. Σχηματίστηκαν πολλοί κύκλοι, όλοι άνδρες. Πλησίασε και μια γυναίκα σε έναν κύκλο λέγοντας: - Σήμερα θα χορέψω κι εγώ. Δικαιούμαι πιο πολύ απ’ όλους σας. Στον Αγώνα έχασα τα’ αδέλφια μου και τα παιδιά μου…Δεν είναι λόγια αληθινής Σπαρτιάτισσας; Τον χορό παρηκολούθησαν οι Βασιλείς από τον εξώστη των Ανακτόρων. Το μεσημέρι έβρεξε και σταμάτησε η γιορτή, το βράδυ όμως βελτιώθηκε ο καιρός κι έγινε λαμπαδηφορία. Φωταγώγησαν και την Ακρόπολη και άναψαν στον απέναντι μεγάλο λόφο πολλές φωτιές, που σχημάτισαν έναν τεράστιο πύρινο σταυρό….».
Πρόκειται ασφαλώς για τον Λυκαβηττό, όπου σήμερα το ηλεκτρικό φως ανάβει τις γιορταστικές φωτεινές επιγραφές. Τα μέσα καινούργια, η ιδέα όμως αρκετά παλιά…
Έτσι χρειάστηκε να περάσουν δέκα επτά ολόκληρα χρόνια από το 1821, για να εορτασθεί η 25η Μαρτίου ως Εθνική Εορτή.
Πρώτα, η Εθνική Εορτή συνέπιπτε με την Πρωτοχρονιά. Ήταν η επέτειος της περίφημης «Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους» προς όλον τον κόσμο, από την Πρώτη Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου, την 1η Ιανουαρίου 1822. Η αρχική ιδέα να καθορισθεί η εθνική επέτειος την 25η Μαρτίου ήταν του Κωλέττη, όταν το 1835, ως Υπουργός Εσωτερικών, σκέφθηκε να ρυθμίσει τις εθνικές εκδηλώσεις. Είχε ετοιμάσει μάλιστα και το σχετικό διάταγμα, αλλ’ εν τω μεταξύ έπαυσε να είναι υπουργός και τον έστειλαν πρεσβευτή στο Παρίσι. Αναβλήθηκε λοιπόν το ζήτημα.
Πρέπει να σημειωθεί ότι και το 1837 είχε εορτασθεί η 25η Μαρτίου, όχι μόνον θρησκευτικά ως ημέρα του Ευαγγελισμού, αλλά και πολιτικά ως Εθνική Εορτή, ανεπίσημα όμως.
Στην καθιέρωση της 25ης Μαρτίου ως Εθνικού Επετείου υπήρξαν αντιρρήσεις και διχογνωμίες. Πρώτα-πρώτα για το γεγονός ότι η Επανάσταση είχε αρχίσει έναν μήνα πριν, στις 22 Φεβρουαρίου 1821, στο Ιάσιο της Μολδαβίας από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Αυτό όμως, έγινε επειδή ο Υψηλάντης πληροφορήθηκε ότι η κίνηση είχε γίνει γνωστή από τους Τούρκους και επιτάχυνε την Επανάσταση. Γιατί, σύμφωνα με απόφαση της Φιλικής Εταιρείας, ο Αγώνας θα άρχιζε παντού στις 25 Μαρτίου.
Ο Παπαφλέσσας, αντιπρόσωπος του Υψηλάντη, αυτήν την ημερομηνία καθόρισε για την έναρξη της Επανάστασης στο μυστικό συνέδριο των κορυφαίων προεστών και αρχιερέων τον Ιανουάριο του 1821 στο Αίγιο. Επίσης, χαρακτηριστικό είναι ότι ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, την Πρώτη Επαναστατική Προκήρυξη, που υπογράφει ως Ηγεμών και Αρχιστράτηγος στην Καλαμάτα, την χρονολογεί με την 24ην Μαρτίου 1821, για να φανεί ότι ο Αγώνας αρχίζει πια την επομένη, όπως έχει ορισθεί και ξέρουν οι αρχηγοί και ο λαός. Στη Ρούμελη η επανάσταση άρχισε τις πρωινές ώρες της 24ης Μαρτίου ύστερα από την προς τούτο συνέλευση της Αγίας Μαύρας, όπως λεγόταν τότε η Λευκάδα, κατόπιν πρόσκλησης του εκπροσώπου της Φιλικής Εταιρείας στη Λευκάδα Ιωάννου Ζαμπελιού, στην οποία συμμετείχαν οι πρωτοκαπεταναίοι της Ρούμελης, Ανδρούτσος, Πανουργιάς, Καραϊσκάκης, Μακρής, Στουρνάρης, Κοντογιάννης και άλλοι, προσήλθε δε σε αυτήν και ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, γιος του Πετρόμπεη για να λάβει γνώση και να ενημερώσει τους «Φιλικούς» και καπεταναίους του Μωρηά.
Την έναρξη της επανάστασης στην Ανατ. Χέρσο Ελλάδα κήρυξε ο γέρο - Πανουργιάς, εκπρόσωπος αυτής, στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία Σαλώνων περιστοιχισμένος από μυημένους «Φιλικούς», καπεταναίους, προκρίτους και κληρικούς, ενώ ο Ανδρούτσος από την Πάτρα όπου βρισκόταν προσωρινά, έστειλε την από 22-3-1821 μνημειώδη επιστολή του στους Γαλαξιδιώτες για τον άνισο ξεσηκωμό τους: «Εγώ με τα παλικάρια μου είμαι στο ποδάρι», τους έγραφε.
Οπωσδήποτε, ανεξάρτητα με την ακριβή ημερομηνίας έναρξης της Επανάστασης του 1921, στον καθορισμό της ημερομηνίας εορτασμού του γεγονότος, συνετέλεσε αποφασιστικά η επιθυμία και απόφαση να συμπέσει ο εορτασμός της Παλιγγενεσίας του Γένους με την μεγάλη γιορτή της εκκλησίας μας, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Σωστά λοιπόν, καθιερώθηκε η 25η Μαρτίου ως Εθνική Εορτή για την έναρξη της Επαναστάσεως των Ελλήνων το 1821.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ»

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ

Ο Χορός του Ζαλόγγου
Στις 12 Δεκεμβρίου του 1803, ύστερα από πολυετείς και αιματηρές μάχες, το ηρωικό Σούλι έπεσε στα χέρια του Αλή πασά. Όσοι δεν άντεξαν, εξαντλημένοι από την πείνα και τις κακουχίες, παραδόθηκαν με τον όρο να αποσυρθούν με τα όπλα τους ελεύθεροι εκεί όπου θα επιθυμούσαν. Την ίδια ημέρα, ο καλόγερος Σαμουήλ, αρνούμενος να εγκαταλείψει τον τόπο, του έβαλε φωτιά και ανατίναξε την αποθήκη τροφίμων και πολεμοφοδίων στο Κούγκι. Ο πασάς θεωρώντας από το γεγονός αυτό αποδεσμευμένο τον εαυτό του από τους όρους της συνθήκης, διέταξε να κυκλωθούν τα μέρη απ’ όπου θα περνούσαν οι οικογένειες των Σουλιωτών.
Η πρώτη ομάδα που κατευθυνόταν προς την Πάργα υπό τις οδηγίες του Φώτη Τζαβέλα και του Δήμου Δράκου, κάπου 2.000 άτομα, κατάφερε πολεμώντας σκληρά να φθάσει στον προορισμό της. Όμως, οι εκατό και πλέον οικογένειες που είχαν καταφύγει στο Ζάλογγο αντιμετώπισαν και πάλι τη μανία των Αλβανών. Ένα σώμα 160 ανδρών από τον Κίτσο Μπότσαρη πέτυχε να διασπάσει τις γραμμές των πολιορκητών, οι υπόλοιποι όμως βρήκαν τον θάνατο ή αιχμαλωτίστηκαν.
Στις 16 Δεκεμβρίου του 1866, 57 γυναίκες με τα παιδιά τους αποφάσισαν να γκρεμιστούν στο βάραθρο από το υψηλότερο μέρος του Ζαλόγγου παρά να χάσουν την ελευθερία τους. Ο Χορός του Ζαλόγγου, στις 18 Δεκεμβρίου του 1803, αποτελεί αιώνιο σύμβολο για τη γυναίκα που προτίμησε τον θάνατο από την ατίμωση και τη δυστυχία, δίνοντας νέα ώθηση στους αγώνες των Ελλήνων για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Οι εικόνες των γυναικών με τα βρέφη στην αγκαλιά και οι ηρωικές στιγμές τους έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στις μνήμες κάθε Έλληνα κι έχουν εμπνεύσει τη δημοτική μας ποίηση:
«Έχε γεια καημένε κόσμεέχε γεια γλυκιά ζωή (2)κι εσύ δύστυχη πατρίδαέχε γεια παντοτινή (2)
Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι βουνά ραχούλεςέχετε γεια βρυσούλες κι εσείς Σουλιωτοπούλες
Στη στεριά δε ζει το ψάριούτ' ανθός στην αμμουδιά (2)κι οι Σουλιώτισσες δε ζούνεδίχως την ελευθεριά (2)
Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι βουνά ραχούλεςέχετε γεια βρυσούλες κι εσείς Σουλιωτοπούλες».
Προς τιμήν τους, στο σημείο όπου έπεσαν, ανεγέρθηκε μνημείο ύστερα από Πανελλήνιο έρανο.
ΑΠΟ ΤΟ http://patrioticfeeling.spaces.live.com/
VIDEO ΑΠΟ spyrcon1000

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 1961

Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1961
Οι εκλογές έγιναν στις 29 Οκτωβρίου 1961 από την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δόβα και έγιναν σε κλίμα μεγάλης έντασης και εν μέσω επεισοδίων. Έμειναν στην ιστορία σαν εκλογές «βίας και νοθείας». Η κυβέρνηση Καραμανλή, τα σώματα ασφαλείας και ο στρατός κατηγορήθηκαν ότι προέβησαν προεκλογικά σε εκτεταμένη τρομοκρατία εναντίον των κομμάτων του Κέντρου και της Αριστεράς αλλά και σε νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος. Σημειώθηκαν βίαια επεισόδια κατά την προεκλογική εκστρατεία κατά των οπαδών της ΕΔΑ (η οποία συμμετείχε με την ονομασία «ΠΑΜΕ»), ακόμη και κατά υποψηφίων βουλευτών της. Στις συμπλοκές υπήρξαν και νεκροί από πυρά του στρατού και της χωροφυλακής. Ιδιαίτερα στην επαρχία στρατός, χωροφυλακή και παρακρατικοί άσκησαν ψυχολογική πίεση στους πολίτες να μη συμμετάσχουν στις προεκλογικές εκδηλώσεις της ΕΔΑ και να μην την ψηφίσουν. Προεκλογικό υλικό της ΕΔΑ κατασχέθηκε κατ'επανάληψιν, ενώ πολλές συγκεντρώσεις της παρεμποδίστηκαν είτε με την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας είτε με τη δημιουργία επεισοδίων από πολίτες που εκτελούσαν διαταγές των τελευταίων. Επεισόδια βίας ή τρομοκρατίας σημειώθηκαν και σε βάρος υποψηφίων της Ενώσεως Κέντρου. Η νοθεία είχε να κάνει με ψευδείς εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους και διπλοψηφίες. Χαρακτηριστικό είναι ότι βρέθηκαν εγγεγραμμένοι 218 χωροφύλακες να δηλώνουν διεύθυνση κατοικίας την ίδια διώροφη μονοκατοικία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αρνήθηκε πάντοτε σθεναρά την οποιαδήποτε υποκίνηση της βίας ή της νοθείας από το κόμμα του και κατήγγειλε ότι η όποια βία ή νοθεία ενορχηστρώθηκε από τα ανάκτορα χωρίς συμμετοχή του και εν γνώσει του Γεωργίου Παπανδρέου, στον οποίο ο Βασιλεύς υποσχέθηκε ισοκαταμερισμό των υπεξαιρεθέντων ψήφων. Ως αίτιο για τη βία κατά της ΕΔΑ θεωρείται η μεγάλη επιτυχία που αυτή είχε σημειώσει κατά τις προηγούμενες εκλογές, η οποία είχε ανησυχήσει έντονα τους ακραιφνείς «εθνικόφρονες».Στις 4 Νοεμβρίου ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση Κ. Καραμανλή.Στις 1 Δεκεμβρίου ο Γεώργιος Παπανδρέου ξεκίνησε τον Ανένδοτο αγώνα ο οποίος κορυφώθηκε με μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις σε όλη την χώρα. Ο Ανένδοτος αγώνας συνεχίστηκε μέχρι το 1963 δημιουργώντας μεγάλη πολιτική ένταση. Και η ΕΔΑ, που ήταν ο μεγάλος ηττημένος αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, υποστήριξε τον ανένδοτο αγώνα οργανώνοντας μάλιστα πολλές διαδηλώσεις. Στις 4 Δεκεμβρίου συνήλθε η νέα Βουλή χωρίς την παρουσία των βουλευτών του κέντρου και της αριστεράς.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

28 Οκτωβρίου 1940

Η Μάχη
Μετά την κατάληψη της Αλβανίας από τα στρατεύματα του Μουσολίνι το 1939 ο κίνδυνος επίθεσης της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδας ήταν πλέον ορατός. Από την άνοιξη του 1940 οι ιταλικές προκλήσεις άρχισαν να πυκνώνουν, με κορύφωση τον τορπιλισμό του εύδρομου «Ελλη» στις 15 Αυγούστου 1940 στο λιμάνι της Τήνου.
Ο Ιωάννης Μεταξάς, αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στα φιλογερμανικά αισθήματά του και στις διπλωματικές δεσμεύσεις του απέναντι στους Βρετανούς, επέμενε στην ουδετερότητα της Ελλάδας και προτιμούσε να αγνοεί τις προκλήσεις. Στο ιταλικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου 1940, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από το ελληνικό έδαφος και τον έλεγχο στρατηγικών σημείων της χώρας, ο Μεταξάς, αντιλαμβανόμενος επιτέλους τα αισθήματα της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, αντέτεινε το θρυλικό «Οχι».
Η ιταλική επίθεση
Η απόφαση του Μουσολίνι να επιτεθεί εναντίον της Ελλάδας ελήφθη στις 15 Οκτωβρίου σε συμβούλιο με τους επιτελείς του και κυρίως με τον υπουργό Εξωτερικών και σύζυγο της κόρης του Γκαλεάτσο Τσιάνο, ο οποίος είχε μεγάλη ανυπομονησία για την έναρξη των εχθροπραξιών εναντίον της Ελλάδας επειδή θεωρούσε ότι αυτός ήταν «ο δικός του πόλεμος», όπως έλεγε. Το οριστικό επιχειρησιακό σχέδιο με την ονομασία «Emergenza G» προέβλεπε κατάληψη όλης της Ελλάδας σε δύο φάσεις: η πρώτη περιελάμβανε επίθεση για την κατάληψη της Ηπείρου με ταυτόχρονες αποβάσεις σε Κέρκυρα, Κεφαλλονιά και Ζάκυνθο και στη συνέχεια κατάληψη του Αμβρακικού. Μετά την επιτυχία της πρώτης φάσης θα ξεκινούσε η δεύτερη με στόχο τη Θεσσαλία, απ' όπου οι στρατιωτικές επιχειρήσεις θα προχωρούσαν προς Αρτα, Λαμία, Αταλάντη, Αγρίνιο, Μεσολόγγι, Αθήνα και μετά προς Κόρινθο, Πελοπόννησο και Κρήτη. Το όνειρο του Ντούτσε θα ολοκληρωνόταν με την κατάληψη της Φλώρινας, της Καστοριάς και της Θεσσαλονίκης με ορμητήριο την Κορυτσά.
Παρά τον στρατό 105.000 ατόμων που οι Ιταλοί είχαν στείλει στην Αλβανία, τις περίφημες μεραρχίες με τα ονόματα ιταλικών πόλεων («Βενέτσια», «Φεράρα», «Σιένα», «Πάρμα», «Αρέτσο» κτλ.), την 131η Μεραρχία Τεθωρακισμένων, τους τρομερούς «Κενταύρους» ή την 3η Μεραρχία Αλπινιστών, την περίφημη «Τζούλια», καθώς και τα υπερσύγχρονα για την εποχή τους αεροπλάνα, το όνειρο του Μουσολίνι μεταβλήθηκε σε εφιάλτη.
Προτού ακόμη εκπνεύσει η διορία του τελεσιγράφου της 28ης Οκτωβρίου οι ιταλικές δυνάμεις είχαν διαβεί τα ελληνοαλβανικά σύνορα και είχαν εισβάλει στο ελληνικό έδαφος καταλαμβάνοντας Φιλιάτες και Κόνιτσα και προχωρούσαν προς το Μέτσοβο για να αποκόψουν την Ηπειρο από τη Θεσσαλία. Αν οι Ιταλοί είχαν επιτύχει σε αυτή τη φάση, ίσως η έκβαση του ελληνοϊταλικού πολέμου να ήταν διαφορετική.
Η Ελλάδα απέναντι στην ιταλική υπεροπλία ήταν ουσιαστικά απροετοίμαστη. Το μοναδικό εφόδιό της στην πραγματικότητα ήταν το υψηλό φρόνημα και η ομοψυχία των πολιτών της. Η επιστράτευση εξελίχθηκε σε αληθινό πανηγύρι, άρματα μάχης όμως δεν υπήρχαν ούτε μεταγωγικά. Τα αεροπλάνα ήταν παλιά, σχεδόν άχρηστα, και τα λιγοστά αεροδρόμια εντελώς ανεπαρκή. Οσο για τον εξοπλισμό, υπήρχαν ελλείψεις ακόμη και στα πιο αναγκαία εφόδια. Ωστόσο οι Ελληνες ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν τον εχθρό. Πρώτος στόχος της ιταλικής επίθεσης ήταν η Ηπειρος και η Πίνδος. Εκεί τις πρώτες ημέρες του πολέμου αντιστάθηκαν ηρωικά η VIII Μεραρχία με διοικητή τον στρατηγό Χαράλαμπο Κατσιμήτρο και το Απόσπασμα Πίνδου υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη.
Η μάχη στο Καλπάκι
Ο Κατσιμήτρος είχε αναλάβει την VIII Μεραρχία το 1938 και, αδιαφορώντας για τις αμφιταλαντεύσεις και τις πολιτικές ισορροπίες της Αθήνας, πίστευε ότι αν γινόταν ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδας αυτή θα ξεκινούσε από την Αλβανία και επομένως η Ηπειρος θα ήταν ο πρώτος στόχος. Ετσι, αξιοποιώντας με θαυμαστό τρόπο τις μικρές πιστώσεις που του δόθηκαν από την Αθήνα τον Απρίλιο του 1939 και με την εθελοντική εργασία των ντόπιων κατοίκων, ο στρατηγός ετοιμάστηκε να υποδεχθεί τους εισβολείς: έστησε πρόχειρα αντιαρματικά εμπόδια, κατασκεύασε πολυβολεία σε καίρια σημεία και σταυροδρόμια και έκρυψε τα λιγοστά πυροβόλα του σε ορεινές σπηλιές.
Τις πρώτες ημέρες του πολέμου οι Ιταλοί είχαν μερικές επιτυχίες, πολύ μικρές είναι αλήθεια σε σχέση με την ετοιμοπόλεμη υπεροχή τους έναντι των Ελλήνων. Το μέτωπο άνοιξε από τον Γράμμο ως το Ιόνιο. Το σχέδιο του στρατηγού Σεμπαστιάνο Βισκόντι Πράσκα, ανωτάτου διοικητή των στρατευμάτων στην Αλβανία, ήταν σχετικά απλό: στο μισό μέτωπο, από το Λεσκοβίκι ως τα γιουγκοσλαβικά σύνορα, οι μεραρχίες «Πάρμα», «Βενέτσια», «Πιεμόντε» και «Αρέτσο» θα κρατούσαν την άμυνα. Στο άλλο μισό του μετώπου, από το Λεσκοβίκι ως τη θάλασσα, θα γινόταν η επίθεση με τις μεραρχίες «Τζούλια», «Φεράρα», «Κένταυροι» και «Σιένα». Η μεραρχία «Τζούλια», αφού θα κατελάμβανε την Πίνδο και θα έκοβε την επικοινωνία ανάμεσα στη Μακεδονία και στην Ηπειρο, θα έφθανε στο Μέτσοβο και θα προχωρούσε για να καταλάβει τα Γιάννενα.
Ετσι το μέτωπο που έπρεπε να υπερασπιστεί η μεραρχία του Κατσιμήτρου εκτεινόταν από την Ηγουμενίτσα ως τις δυτικές πλαγιές της Πίνδου. Με διορατικότητα ο στρατηγός αποφάσισε ότι η αποφασιστική μάχη εναντίον της προέλασης των Ιταλών θα έπρεπε να δοθεί στα στενά του Καλπακίου (Ελαίας). Πίστευε ότι εκεί θα στρεφόταν η κύρια επίθεση των Ιταλών, δεδομένου ότι το Καλπάκι ήταν η κυριότερη δίοδος προς τα Γιάννενα. Με το σχέδιο αυτό δεν συμφώνησαν το Γενικό Επιτελείο Στρατού και ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, αλλά ο Κατσιμήτρος ήταν πεισματάρης και επέμεινε στην άποψή του.
Στις 5.30 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου, σκοτάδι ακόμη, οι άνδρες τμημάτων της VIII Μεραρχίας είδαν απέναντί τους να ανάβουν χιλιάδες φλογίτσες και αμέσως μετά να σκάνε οβίδες που τίναζαν στον αέρα τα οχυρωματικά έργα του στρατηγού. Οι Ιταλοί είχαν ξεκινήσει με τον «φραγμόν πυρός» ο οποίος προηγείται της επίθεσης. Αμέσως μετά ακούστηκαν οι ερπύστριες των τεθωρακισμένων αρμάτων, των «Κενταύρων», το κροτάλισμα των πυροβόλων και οι πεζικάριοι της «Σιένα» και της «Φεράρα» ξεχύθηκαν σε πυκνούς σχηματισμούς. Με το χάραμα της πρώτης ημέρας του πολέμου από τις βάσεις στην Αλβανία άρχισαν να απογειώνονται τα ιταλικά αεροπλάνα και να βομβαρδίζουν την Ηπειρο. Μπροστά σε αυτή την τρομερή επίθεση οι άνδρες του Κατσιμήτρου αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν προς την κύρια γραμμή άμυνας, δηλαδή το Καλπάκι.
Την 1η και στις 2 Νοεμβρίου οι Ιταλοί επιχείρησαν να μπουν στα στενά του Καλπακίου. Οι Ελληνες όμως ήταν αποφασισμένοι να μην τους αφήσουν να περάσουν. Το πρωί της 2ας Νοεμβρίου τα ιταλικά βομβαρδιστικά εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση. Βομβάρδισαν ακόμη και τα Γιάννενα σκοτώνοντας αμάχους. Το μεσημέρι με έναν «φραγμό πυροβολικού» οι Ιταλοί επιτίθενται με μεγάλες δυνάμεις στο Καλπάκι. Ο Κατσιμήτρος όμως με τους άνδρες του τούς περιμένει. Η ιταλική επίθεση καθηλώθηκε από τα πυρά του ελληνικού πυροβολικού και πεζικού. Ωστόσο οι Ιταλοί με τη βοήθεια ενός τάγματος Αλβανών κατέλαβαν το ύψωμα της Γκραμπάλας, το οποίο, μολονότι βρισκόταν εκτός της αμυντικής περιμέτρου του Καλπακίου, ήταν στρατηγικά απαραίτητο για την έκβαση των επιχειρήσεων γιατί δέσποζε των στενών. Τα ξημερώματα της επομένης το ύψωμα ανακαταλήφθηκε από τους Ελληνες, αλλά μετά από λίγο το ξαναπήραν οι Ιταλοί και μετά πάλι το κατέκτησαν οι Ελληνες. Αυτές οι «καντρίλιες» Ελλήνων και Ιταλών στην Γκραμπάλα συνεχίστηκαν ώσπου έληξε η μεγάλη μάχη στο Καλπάκι.
Στις 3 Νοεμβρίου από τα προκεχωρημένα παρατηρητήρια της VIII Μεραρχίας στάλθηκε στον Σταθμό Διοικήσεως το μήνυμα ότι «εχθρική φάλαγξ αρμάτων εκκινεί επί της οδού από Δολιανά προς Καλπάκι». Πράγματι, μοιρασμένοι σε δύο φάλαγγες, 30 αρμάτων η μία και 50 αρμάτων η άλλη, οι «Κένταυροι» εφόρμησαν πλησιάζοντας σε απόσταση βολής από τους ταμπουρωμένους Ελληνες που τους περίμεναν.
Οι πρώτες ομοβροντίες από τα ελληνικά πυροβόλα αιφνιδίασαν τους Ιταλούς, οι οποίοι στη συνέχεια δέχθηκαν την επίθεση του «αντιαρματικού συγκροτήματος», το οποίο απετελείτο από τέσσερα αντιαρματικά όλα κι όλα. Εννέα τεθωρακισμένα άρματα των «Κενταύρων» αχρηστεύονται. Ορθιοι έξω από τα χαρακώματα οι έλληνες στρατιώτες αλάλαζαν «Αέρααα!», ιαχή που πρωτακούστηκε στο Καλπάκι και έμελλε να τρομοκρατεί τους αντιπάλους καθ' όλη τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Ως τις 8 Νοεμβρίου οι Ιταλοί έκαναν πολλές σφοδρές προσπάθειες να καταλάβουν το Καλπάκι και να περάσουν από εκεί. Δεν τα κατάφεραν όμως και στις 9 Νοεμβρίου το πήραν απόφαση ότι το μέτωπο στο Καλπάκι δεν σπάει και υποχώρησαν. Η άρτια σχεδιασμένη επίθεση των Ιταλών εναντίον της Ηπείρου είχε αποτύχει εντελώς.
Η μάχη της Πίνδου
Αλλά το κρίσιμο πρόβλημα της ελληνικής αντίστασης στην επίθεση των ιταλικών στρατευμάτων ήταν η Πίνδος. Οι λιγοστοί άνδρες του Αποσπάσματος Πίνδου με διοικητή τον Δαβάκη ήταν εντελώς ανεπαρκείς για να υπερασπιστούν ένα μέτωπο 70 χιλιομέτρων, από την Κόνιτσα ως το Επταχώρι όπου βρισκόταν και ο Σταθμός Διοικήσεως.
Ο Δαβάκης ήταν καινούργιος στην περιοχή. Είχε αναλάβει τη διοίκηση του τομέα της Πίνδου μόλις δύο μήνες πριν και είχε υπό τις διαταγές του όλα κι όλα τρία τάγματα ή μάλλον δύο, αφού το ένα, στις 28 Οκτωβρίου, βρισκόταν καθ' οδόν προς το Επταχώρι από τον Πεντάλοφο. Ετσι, όταν τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου εμφανίστηκαν οι αλπινιστές της μεραρχίας «Τζούλια», σε ένα μέτωπο από τον Γράμμο ως την Κόνιτσα, ο Δαβάκης, εκτός από το πεζικό, διέθετε μόνο έξι διμοιρίες πυροβολικού, ελάχιστα πολυβόλα στους λόχους και ακριβώς μιάμιση ορεινή πυροβολαρχία. Είχε επίσης και δύο σωλήνες όλμων, χωρίς όμως βλήματα, μια και τους όλμους τους μετέφερε το τάγμα που ερχόταν από τον Πεντάλοφο στο Επταχώρι.
Οι ειδήσεις που έφθαναν στο Επταχώρι ήταν απελπιστικές: Τα λιγοστά φυλάκια προκάλυψης που είχε ο Δαβάκης δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στον εχθρό, ο οποίος προχωρούσε ακάθεκτος στη διείσδυσή του στην Πίνδο. Τι μπορούσαν να κάνουν οι λίγοι αυτοί στρατιώτες, εκ των οποίων μάλιστα οι περισσότεροι έβλεπαν για πρώτη φορά πόλεμο; Ο Δαβάκης κρατώντας την ψυχραιμία του προσπάθησε να εμψυχώσει τους άνδρες του λέγοντάς τους ότι σε λίγο θα έφθαναν ενισχύσεις. Ωστόσο τις τρεις επόμενες ημέρες (29, 30 και 31 Οκτωβρίου) οι Ιταλοί έμοιαζαν αήττητοι: Από το βόρειο μέρος του μετώπου προσπαθούσαν να ανοίξουν δίοδο προς την Καστοριά, στο κέντρο το 8ο Σύνταγμα της «Τζούλια» ήθελε να περάσει ανάμεσα στον Γράμμο και στον Σμόλικα προς το Κεράσοβο και τη Σαμαρίνα και στα νότια το 9ο Σύνταγμα βάδιζε προς τη Βωβούσα για να φθάσει από εκεί στο Μέτσοβο. Ο Δαβάκης ήξερε ότι μόνο η έγκαιρη άφιξη ενισχύσεων μπορούσε να ανακόψει την προέλαση των Ιταλών και να αποτρέψει την κατάρρευση του μετώπου. Με τις λιγοστές δυνάμεις του προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο ούτως ώστε να φθάσουν οι ενισχύσεις.
Και, σαν πραγματικό θαύμα, χωρίς μεταγωγικά μέσα, με πεζοπορία ατέλειωτων ωρών, νηστικοί και άυπνοι έφθασαν στις 3 Νοεμβρίου στο Επταχώρι οι άνδρες της Ι Μεραρχίας Πεζικού της V Ταξιαρχίας Πεζικού ενώ ολόκληρη η Μεραρχία Ιππικού είχε αποστολή να ανακόψει την προέλαση των Ιταλών προς το Μέτσοβο. Σημαντικότατη βοήθεια στον αγώνα κατά των Ιταλών στην Πίνδο πρόσφεραν οι γυναίκες των γύρω χωριών. Με απαράμιλλο θάρρος και υπεράνθρωπη προσπάθεια κάλυπταν τις ελλείψεις του στρατού σε μεταγωγικά. Μέσα από δύσβατα μονοπάτια, κουβαλώντας στην πλάτη τους κάσες με πυρομαχικά και όπλα, ανέβαιναν στις βουνοκορφές για να δώσουν τα εφόδια στους μαχομένους.
Στο μεταξύ οι ιταλικές δυνάμεις είχαν ήδη καταλάβει τη Σαμαρίνα και τη Βωβούσα και απείχαν μόλις έξι ώρες με τα πόδια από το Μέτσοβο, το οποίο, αν το έπαιρναν, θα έκοβε την Ελλάδα στα δύο.
Στις 3 Νοεμβρίου ωστόσο οι Ιταλοί κατάλαβαν ότι οι νίκες τους ήταν πρόσκαιρες. Τα τμήματα της «Τζούλια» που είχαν προωθηθεί από το Κεράσοβο προς τη Σαμαρίνα αποκόπηκαν. Προσπάθησαν να ξεφύγουν προς τα Γρεβενά και, όταν συνειδητοποίησαν ότι η δίοδος φυλασσόταν από την Ταξιαρχία Ιππικού, εξαπέλυσαν εναντίον της μια τρομερή επίθεση. Οι ιππείς κινδύνεψαν να αποδεκατιστούν αν δεν επενέβαινε την κατάλληλη στιγμή η μικρή, εξαθλιωμένη αλλά ηρωική Ελληνική Αεροπορία. Την ίδια ημέρα η Ταξιαρχία Ιππικού μπήκε θριαμβευτικά στη Σαμαρίνα. Την επομένη τμήματα της Ι Μεραρχίας Πεζικού ανακατέλαβαν τη Βωβούσα. Ο δρόμος προς το Μέτσοβο είχε αποκοπεί για τους Ιταλούς, οι οποίοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν όπως όπως. Ο μόνος δρόμος που τους απέμενε ήταν η οπισθοχώρηση.
Τις επόμενες ημέρες το σφυροκόπημα των Ιταλών από τους Ελληνες συνεχίστηκε και στις 10 Νοεμβρίου τα ράκη της υπερήφανης «Τζούλια» σύρθηκαν προς την Κόνιτσα όπου τους περίμενε η μεραρχία «Μπάρι», η οποία αρχικά προοριζόταν για την κατάκτηση της Κέρκυρας αλλά το ιταλικό Επιτελείο αποφάσισε να τη στείλει στην Κόνιτσα για να αντιμετωπίσει το φιάσκο των πρώτων ημερών του πολέμου.
Η ελληνική προέλαση στην Αλβανία
Εξαλλος ο Μουσολίνι από την αποτυχία των ιταλικών δυνάμεων αντικατέστησε στη διοίκηση των στρατευμάτων της Αλβανίας τον στρατηγό Πράσκα με τον υφυπουργό Στρατιωτικών Σοντού. Στο μεταξύ ο ελληνικός στρατός, αφού πέταξε τους Ιταλούς έξω από τα σύνορά μας, άρχισε να προελαύνει μέσα στο αλβανικό έδαφος και να καταλαμβάνει τη μία πόλη μετά την άλλη: Κορυτσά (22 Νοεμβρίου), Πόγραδετς (30 Νοεμβρίου), Πρεμετή (3 Δεκεμβρίου), Αγιοι Σαράντα (6 Δεκεμβρίου), Αργυρόκαστρο (8 Δεκεμβρίου), Χιμάρα (22 Δεκεμβρίου), Κλεισούρα (10 Ιανουαρίου 1941).
Το αποτέλεσμα ήταν η καθήλωση 27 ιταλικών μεραρχιών στην Αλβανία από 16 ελληνικές μεραρχίες και η επέκταση των ελληνικών συνόρων 60 χιλιόμετρα μέσα στο αλβανικό έδαφος. Ο Μουσολίνι στην απελπισία του άλλαξε και πάλι τον στρατιωτικό διοικητή της Αλβανίας επιλέγοντας τον στρατηγό Καμπαλέρο, αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού.
Οι νίκες αυτές του ελληνικού στρατού εναντίον των Ιταλών στάθηκαν βαρύ πλήγμα για τον άξονα Βερολίνου - Ρώμης. Ο Χίτλερ θέλοντας να βοηθήσει τον σύμμαχό του υπέγραψε εντολή επίθεσης κατά της Ελλάδας στις 13 Δεκεμβρίου, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει το σχέδιο της επίθεσης εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Ο Μουσολίνι χολωμένος από την αποτυχία του να κατακτήσει την Ελλάδα κάνοντας έναν απλό περίπατο, όπως είχε ελπίσει, σχεδίαζε τώρα να εξαπολύσει την περίφημη «εαρινή επίθεση» για να συντρίψει επιτέλους τον ελληνικό στρατό.
Στο μεταξύ στις 29 Ιανουαρίου 1941 πέθανε ο Μεταξάς και διάδοχός του ορίστηκε από τον βασιλιά Γεώργιο Β' ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Αλέξανδρος Κορυζής, ο οποίος δεν φάνηκε και τόσο επαρκής για να αντιμετωπίσει τη δύσκολη κατάσταση και τον ορατό πλέον κίνδυνο της γερμανικής εισβολής. Στο μέτωπο, λόγω και του χειμώνα ο οποίος ήταν δριμύς, επικρατούσε στασιμότητα. Το κυριότερο ωστόσο πρόβλημα ήταν οι τεράστιες ελλείψεις σε εφόδια και η υπερβολικά συντηρητική τακτική του Γενικού Στρατηγείου. Παρ' όλες όμως τις δυσκολίες ο ελληνικός στρατός ετοιμαζόταν και αυτός να αντικρούσει την «εαρινή επίθεση» του Μουσολίνι.
Οι ιταλικές δυνάμεις ήταν συντριπτικά υπέρτερες και ο εξοπλισμός τους ήταν ασύγκριτα αρτιότερος από των ελληνικών. Οι Ιταλοί, π.χ., είχαν 27 τάγματα πεζικού και οι Ελληνες μόνο 13. Οι Ιταλοί διέθεταν 120 πυροβόλα και οι Ελληνες μόλις 52. Επίσης τα ιταλικά στρατεύματα είχαν βοήθεια από 300 τελευταίου τύπου αεροσκάφη ενώ η Ελληνική Αεροπορία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Για να τονώσει το ηθικό του στρατού του ο Μουσολίνι αποφάσισε να πάει στην Αλβανία και να παραστεί ο ίδιος, επικεφαλής κλιμακίου αξιωματούχων της κυβέρνησής του, στην εξαπόλυση της μεγάλης επίθεσης εναντίον αυτών των αναιδών Ελλήνων που δεν τον άφηναν να αποδείξει στον Χίτλερ το πόσο σπουδαία στρατεύματα είχε και αυτός. Η επίθεση των Ιταλών εναντίον των Ελλήνων στην Αλβανία άρχισε το πρωί της 9ης Μαρτίου 1941 και κράτησε ως τις 20 Μαρτίου χωρίς οι Ιταλοί να επιτύχουν τους στόχους τους.
Τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις ημέρες τα περιγράφει με τον απαράμιλλο τρόπο του ο Γιάννης Μπεράτης στο Πλατύ ποτάμι:
«Η μεγάλη ανοιξιάτικη επίθεση της 10ης Μαρτίου, όπως τη λέγαμε εμείς, που τόσο διθυραμβικά την προαναγγέλνανε τόσον καιρό και που σ' αυτήν στήριζαν τις ύστατες ελπίδες τους, είχε αρχίσει - πραγματικά φοβερή. Το πολεμικό τους υλικό ήταν άφθονο και το ρίχνανε αφειδώς. Το δικό μας γλίσχρο, αγωνιώδες, προβληματικό, μα σε κάθε ελληνικό στήθος είχε ριζώσει μια βουβή αμετάκλητη απόφαση: "Δεν θα περάσουν".
Εδώ και δυο-τρεις ώρες πιο πίσω από τις πρώτες γραμμές, η βοή της ακατάπαυτης μάχης μάς ερχότανε σαν ένα βαρύ, μόνιμο, χωρίς καμιά διακοπή, εξακολουθητικό μπουμπουνητό. Πίσω απ' το βουνό οι λάμψεις φωτίζανε τη νύχτα εκτυφλωτικά τον βαρυσυννεφιασμένο ουρανό, κ' οι νυχτερινές αεροπορικές επιδρομές, σε μας και στον αποκάτω μας δρόμο όπου πέρναγαν εσπευσμένως όλες οι εφοδιοπομπές μας, δεν παύανε μια στιγμή.
Μα μ' αυτά τα Υ.Α. που τους πιάναμε κάθε στιγμή με τα μηχανήματά μας υποκλοπής, μ' αυτά τα συνεχή ραδιοτηλεφωνήματα και τα τηλεγραφήματά τους, παρακολουθούσαμε και βλέπαμε καλά την κατάστασή τους: Τις απεγνωσμένες εκκλήσεις τους για βοήθεια, την άμεση ανάγκη τους από τραυματιοφορείς, από υγειονομική υπηρεσία, και από πολεμικό υλικό, τις δικαιολογίες τους "εν αμαρτία" για την ομίχλη που εμποδίζει κάθε ορατότητα, τη σχεδόν αδιάκοπη αλλαγή κι αντικατάσταση των Διοικητών τους, τους νεκρούς, τους τραυματίες και τις εσπευσμένες, αγωνιώδεις τους αιτήσεις για όλμους! για όλμους! για όλμους! και για εντονότερη, συνεχή, ακατάπαυστη και ιδίως πιο αποτελεσματική δράση του Πυροβολικού τους. Και προσοχή! Προς Θεού, προσοχή! - τους χτυπάει πολλές φορές αυτούς τους ίδιους!
Μα και τα δικά μας τηλεφωνήματα που λάβαινα τη νύχτα, είχαν κι αυτά μέσα τους όλη τη δραματικότητα της στερνής απόφασης με σφιγμένα δόντια: "Υλικό! Υλικό! " γυρεύανε από παντού. Ολα τελειώνουν, οι εφοδιοπομπές είναι ανεπαρκείς, υπάρχουν τμήματα που σε λίγο θα εξαντλήσουν το τελευταίο τους φυσίγγιο. Και τότε ήταν οι κατεπείγουσες διαταγές να παρθούν όλα, ανεξαιρέτως όλα τ' αυτοκίνητα, από κάθε μονάδα, όπου και να βρίσκεται, όποια και να 'ναι - Πυροβολικό, Μηχανικό, Αεροπορία, Ορχος - και να μη μείνει ούτ' ένα, ό,τι και να 'ναι, όποιο σαράβαλο και να 'ναι, που να μην κατέβει να φορτώσει στα Γιάννενα και να τραβήξει ολοταχώς, μες στα όλα, για πάνω.
Κάθε βράδυ, μόλις σουρούπωνε, έφταναν από το μύλο, όπου τους ξεφορτώνανε, πλήθος έφεδροι αξιωματικοί του πεζικού που ίσαμε τώρα ήτανε σε υπηρεσίες κάπως πιο μετόπισθεν, και παρουσιάζονταν ένας ένας, δυο δυο, τρεις τρεις, στο Ι Γραφείο, που αμέσως τους έδινε φύλλο πορείας, για την καινούργια τους μονάδα. Επρεπε να φύγουν αμέσως και να φτάσουν στον προορισμό τους το γρηγορότερο, για να συμπληρωθούν τα κενά που 'χαν δημιουργηθεί στις τάξεις μας. Ολοι τους ήτανε παραζαλισμένοι, ακατατόπιστοι ακόμα, φορτωμένοι μ' όλα τους τα εφόδια - έπαιρναν το χαρτί, χαιρετούσαν, το τύλιγαν στα τέσσερα, το 'βαζαν στην έξω τσέπη του στήθους τους, τραβούσαν προς την κοντοστούπικια πράσινη πορτούλα μας που όλο ανοιγόκλεινε σπασμωδικά - και χάνονταν μέσα στη νύχτα.
Τα τηλέφωνα, οι διαταγές, οι αναφορές, οι αιτήσεις δεν παύανε ούτε στιγμή. Ολοι οι σύνδεσμοι ήταν στο πόδι, κι ο Δαλθανάσης μόλις πρόφτασε να μου φωνάξει ένα "Για σου, Μπεράτη" και να μου κλείσει, μ' ένα παράξενο χαμόγελο πάνω στο πρόσωπό του, το μάτι. Παρ' όλες τις επιδρομές, δε γινόταν τώρα πια συναγερμός, ή, αν γινόταν, κανένας σχεδόν δεν το κουνούσε από τη θέση του, όπου κάθε στιγμή ήταν εντελώς απαραίτητος. Η μεγάλη χαρά όλων μας ήταν το βράδυ, όταν πια μαζεύονταν όλες οι αναφορές των Μονάδων μας, που επικυρώνανε λακωνικά κάθε πεποίθησή μας κι ελπίδα μας. Οχι, δε θα περάσουν. Οι απώλειες του εχθρού ήταν τεράστιες».
ΑΠΟ ΤΟ http://www.tovima.gr/

VIDEO ΑΠΟ kozani07

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης
Στις 18 Οκτωβρίου 1912 το ελληνικό τορπιλοβόλο αρ.11 με κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση μπήκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης απαρατήρητο κάτω από την μύτη των πυροβολείων του Καρα-μπουρνού ανατίναξε με δύο τορπίλες το γερασμένο Τουρκικό θωρηκτό «Φετχί Μπουλέντ» το οποίο με τις μεγάλου βεληνεκούς πυροβολαρχίες του είχε αναλάβει την προστασία της πόλης από ξηράς και θαλάσσης. Το γεγονός αυτό είχε σημαντική επίδραση στο ηθικό των αμυνομένων Τούρκων και επηρέασε την απόφαση του Ταξίν Πασά να παραδώσει την πόλη στον προελαύνοντα Ελληνικό Στρατό.
Στις 25 Οκτωβρίου οι Ευρωπαίοι πρόξενοι της Θεσσαλονίκης και ο Τούρκος στρατηγός Σαδίλκ παρουσιάστηκαν στις εμπροσθοφυλακές του Ελληνικού στρατού στην περιοχή Τοπσίν (νυν Γέφυρα) έξω από την Θεσσαλονίκη και ζήτησαν να παραδώσουν υπό όρους τη Θεσσαλονίκη στον Ελληνικό στρατό. Ο Κωνσταντίνος απέρριψε δύο φορές τους όρους του Τούρκου αρχιστράτηγου Χασάν Ταξίν πασά με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος και να επίκειται η κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον βουλγαρικό στρατό. Ο Βενιζέλος διέταξε τον Κωνσταντίνο να καταλάβει άμεσα την Θεσσαλονίκη, καθιστώντας τον προσωπικά υπεύθυνο για ενδεχόμενη απώλειά της. Τελικά ο Ταξίν πασάς αποδέχθηκε τους όρους του Κωνσταντίνου. Την νύχτα της 26 Οκτωβρίου-27 Οκτωβρίου 1912 οι αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού Ιωάννης Μεταξάς και Βίκτωρ Δούσμανης στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης υπέγραψαν το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό. Την επόμενη ημέρα (27 Οκτωβρίου) υπογράφηκε συμπληρωματικό πρωτόκολλο με το οποίο παραδίνονταν στους Έλληνες, όλη η φρουρά της Θεσσαλονίκης η οποία ανέρχονταν σε 25.000
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΤΟ 1931 ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΩΝ

Τα Οκτωβριανά
Αίτια και αφορμές
Τον Οκτώβριο του 1931 οι Κύπριοι ξεσηκώθηκαν ενάντια στη βίαιη, στυγνή και απάνθρωπη μεταχείριση των Βρετανών ζητώντας την λύτρωση από την καταπιεστική Αγγλική κατοχή και την Ένωση με τον Εθνικό κορμό. Η ιστορική εκείνη στιγμή ήταν η κορύφωση μιας σειράς γεγονότων και αντιδράσεων του Κυπριακού λαού. Αφορμή για τον ξεσηκωμό ήταν δυο γεγονότα τα οποία πυροδότησαν την εξέγερση:
-Το διάταγμα των Άγγλων που τροποποιούσε το τελωνειακό δασμολόγιο
-Η αποφυγή να διατεθούν τα περισσεύματα του Κυπριακού προϋπολογισμού για να εξοφληθούν τα τοκοχρεωλύσια δάνεια Βρετανών ομολογιούχων που είχαν χορηγηθεί με την εγγύηση της Βρετανικής κυβέρνησης το 1855.
Τα γεγονότα
Οι αντιδράσεις του λαού για τα μέτρα της αποικιοκρατικής κυβέρνησης από τη μια, για το εθνικό θέμα από την άλλη, εκδηλώθηκαν με γρήγορο και εντυπωσιακό τρόπο. Ο μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος Μυλωνάς παραιτείται από το νομοθετικό συμβούλιο μαζί με άλλους Ελληνοκύπριους Βουλευτές στις 17 Οκτωβρίου 1931. Την ίδια μέρα με διάγγελμά του, κήρυσσε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και παρακινούσε τους συμπατριώτες του σε ανυπακοή προς τους δυνάστες της πατρίδας μας. Στις 18 Οκτωβρίου 1931 με εμπνευσμένη προκήρυξη της, η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση Κύπρου (ΕΡΕΚ), οργάνωση που ιδρύθηκε από την εκκλησιαστική και την πολιτική ηγεσία με σκοπό το συντονισμό του αγώνα για την Ένωση, γνωστοποιεί στο λαό τις προγραμματικές της αρχές. Τόσο το διάγγελμα του μητροπολίτη Κιτίου, όσο και η προκήρυξη της ΕΡΕΚ προκάλεσαν ενθουσιασμό στο λαό.
Στις 21 Οκτωβρίου πραγματοποιείται μεγάλη συγκέντρωση στην εμπορική λέσχη στη Λευκωσία. Ο Αρχιμανδρίτης Δονύσιος Κυκκώτης, Πρωθιερέας της Φανερωμένης, μετά από σύντομη ομιλία, όρκισε το πλήθος στην Ελληνική σημαία. Ακολούθως, το πλήθος πορεύτηκε προς το κυβερνείο. Πολλοί οπλίστηκαν με ξύλα και πέτρες. Το κύμα των διαδηλωτών ήταν τόσο ορμητικό που ο αστυνομικός κλοιός που σχηματίστηκε ήταν αδύνατο να το συγκρατήσει. Βλέποντας τα γεγονότα να παίρνουν ανεπιθύμητες διαστάσεις, ο κυβερνήτης Σερ Ρόναλτ Στορς διερμήνευσε προς τους διαδηλωτές ότι είναι έτοιμος να δεκτεί επιτροπή εκ των μελών του Κυπριακού νομοθετικού συμβουλίου αλλά προηγουμένως θα πρέπει ν’ απομακρυνθούν τα πλήθη από το κυβερνείο. Οι διαδηλωτές άρχισαν να ρίχνουν πέτρες. Σε λίγο κατέφθασαν αστυνομικά αυτοκίνητα για να ενισχύσουν την ασφάλεια του κτηρίου. Ένα από τα αυτοκίνητα ανατράπηκε και κάηκε μεταδίδοντας τη φωτιά σε άλλα. Οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ κατά των διαδηλωτών. Το κυβερνείο όμως είχε πάρει φωτιά γιατί μερικοί έριχναν κομμάτια από το καιόμενο αυτοκίνητο στα παράθυρα. Σε λίγο η φωτία μεταφέρθηκε σ’ όλο το εσωτερικό και κατέστρεψε τα πάντα.
Την ίδια ώρα σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά της Κύπρου έγιναν συλλαλητήρια, καταλαμβάνονται αστυνομικοί σταθμοί και υψωνόταν η Ελληνική σημαία. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος και τα συνθήματα δεν σταματούσαν να ακούγονται και να μεταδίδονται σε κάθε γωνιά του νησιού. Ο άοπλος λαός συγκρούεται με το στρατό σ’ όλο το νησί. Ο αριθμός των νεκρών Κυπρίων ανέβηκε στους 15 και των τραυματιών στους 60.
Αντίποινα
Οι Βρετανοί, νιώθοντας πως χάνουν τον έλεγχο, ενίσχυσαν το στράτευμά τους με άλλους Άγγλους στρατιώτες που έφθασαν αεροπορικώς από την Αίγυπτο. Η ‘’τάξη’’ αποκαταστάθηκε με τη σύλληψη 2 και πλέον χιλιάδων που καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν σε σχέση με τις ταραχές. Οι Μητροπολίτες Κιτίου και Κερήνειας και αρκετοί πολίτες εξορίστηκαν. Με ειδικό νόμο επιβλήθηκαν πρόστιμα συνολικού ύψους 34.315 λιρών στους κατοίκους πόλεων και χωριών. Θα ακολουθήσουν κατασταλτικά και προληπτικά μέτρα πολύ πιο αυστηρά, εξοντωτικά και απάνθρωπα. Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα από την κρίση του Οκτωβρίου η Κύπρος αλλάζει κυβερνήτη. Η περίοδος της διακυβέρνησης του νέου κυβερνήτη, σερ Χέρμπερτ Ρίτσμοντ Πάλμερ, ονομάστηκε ‘’Παλμεοκρατία’’ και χαρακτηρίστηκε ως μια από τις σκληρότερες λόγω των δικτατορικών μέτρων που πήρε κατά των Κυπρίων.
Απολογισμός των Οκτωβριανών
Το κίνημα του Οκτώβρη του 1931 δεν ήταν μεμονωμένο επεισόδιο και μια στιγμιαία αντίδραση του κυπριακού λαού. Ήταν η κορύφωση μιας σειράς γεγονότων και αντιδράσεων του λαού στα δυναστικά, καταπιεστικά και απάνθρωπα μέτρα που πήρε η βρετανική αποικιοκρατική κυβέρνηση για να καθυποτάξει την Ελληνική ψυχή των Κυπρίων και να ευνουχίσει κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελεύθερη έκφραση. Το αξιοσημείωτο είναι πως οι κύπριοι δεν δίστασαν να προτάξουν την αντίστασή τους μπροστά στην παντοδυναμία μιας αυτοκρατορίας. Ξεπέρασαν τις μικρότητες και μικροπολιτικές και ενωμένοι διεκδίκησαν το δίκαιό τους, άοπλοι μεν, αλλά με ψυχική δύναμη και θάρρος, που είναι τα κύρια όπλα του Ελληνισμού ανέκαθεν! Αυτή η αναμέτρηση ήταν αποτέλεσμα της κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής που πρόβαλαν εμπνευσμένοι ηγέτες και οδήγησαν το λαό σε μια γιορτή Ελευθερίας, σε μια αφύπνιση της συνείδησης, σε μια ανατροπή της συμβατικότητας και της εκμετάλλευσης!
ΑΠΟ ΤΟ http://www.geocities.com/

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΚΟΝΔΥΛΗ ΤΟ 1935

Πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης του Παναγή Τσαλδάρη το 1935

Η εποχή του Μεσοπολέμου στην Ελλάδα, ήταν εποχή της ασταθούς Δημοκρατίας. Η χώρα έζησε κάτω από συνθήκες ανώμαλων πολιτικών εξελίξεων, με ποικίλα στρατιωτικά κινήματα, βραχύβιες κυβερνήσεις και πολιτική ρευστότητα.
Ένα από τα πραξικοπήματα, ήταν και αυτό των αρχηγών των Επιτελείων που κατάργησαν εν μέση οδώ, τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Παναγή Τσαλδάρη.
Ήταν 11 πρωί στις 10 Οκτωβρίου 1935. Ο εκλεγμένος πρωθυπουργός Παναγής Τσαλδάρης κατέβαινε από το σπίτι του στην Κηφισιά, στο κέντρο της Αθήνας, όταν ένα αυτοκίνητο, που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση, σταμάτησε μπροστά στο πρωθυπουργικό και από μέσα βγήκαν τρεις άνδρες με στολές, που τους γνώριζε ο πρωθυπουργός. Ήταν οι αρχηγοί των Επιτελείων, υποστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος του Στρατού, υποναύαρχος Δημήτριος Οικονόμου των Ναυτικών και υποπτέραρχος Γεώργιος Ρέππας της Αεροπορίας.
Οι τρεις στρατιωτικοί, χωρίς περιστροφές, ζήτησαν από τον πρωθυπουργό να επιστρέψει στο σπίτι του μαζί τους επειγόντως.
Ο Τσαλδάρης θεωρώντας ότι κάτι σημαντικό έχουν να του ανακοινώσουν, δέχτηκε και επέστρεψε στην Κηφισιά. Εκεί οι τρεις αρχηγοί του ανακοίνωσαν χωρίς περιστροφές, ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις απαιτούν άμεση πολιτειακή μεταβολή και επαναφορά της Βασιλείας με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης, παρά το γεγονός, ότι είχε προκηρυχθεί Δημοψήφισμα για τις 3 Νοεμβρίου του ίδιου έτους.
Όταν όμως ο εκλεγμένος πρωθυπουργός εξέφρασε αντιρρήσεις και δισταγμούς, απερίφραστα οι τρείς επιτελάρχες απάντησαν:
-Εν τοιαύτη περιπτώσει η κυβέρνησίς σας καταργείται από τας Ενόπλους Δυνάμεις.
Ο Τσαλδάρης εμβρόντητος επιστρέφει στην Αθήνα και συγκαλεί έκτακτο Υπουργικό Συμβούλιο, όπου ανακοινώνει την κατάργηση της κυβέρνησής του. Ο υπουργός των Στρατιωτικών και βασικός εμπνευστής του πραξικοπήματος Γεώργιος Κονδύλης, εξηγεί ότι είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει τους πραξικοπηματίες.
Έτσι η κυβέρνηση για να αποφύγει αιματοχυσία, εκδίδει μια ανακοίνωση για τις συνθήκες απομάκρυνσής της από την εξουσία, που καταλήγει με τη φράση: «Κατόπιν τούτου η κυβέρνησις εθεώρησεν εαυτήν καταλυθείσαν βία».
Ο Γεώργιος Κονδύλης, που καιροφυλακτεί, σχηματίζει αμέσως κυβέρνηση με υπουργό Στρατιωτικών τον Θεόδωρο Πάγκαλο.
Το απόγευμα συνέρχεται η Εθνοσυνέλευση, ενώ μέσω πλήρους στρατοκρατίας. Ένοπλοι γύρω από το κτίριο και μέσα στους διαδρόμους.
Η τριανδρία των στρατηγών, παρούσα στη συνεδρίαση.
Ο Παναγής Τσαλδάρης καταργημένος πρωθυπουργός, κάθεται στα πρώτα βουλευτικά έδρανα.
Ο πρόεδρος της Βουλής Χαράλαμπος Βοζίκης αρνείται να προεδρεύσει και παραιτείται. Την έδρα του προέδρου, καταλαμβάνει ο αντιπρόεδρος Αθανάσιος Αθηνογένης.
Η νέα κυβέρνηση ορκίζεται ενώπιον της Εθνοσυνελεύσεως και όχι ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, αφού το πραξικόπημα είχε στόχο την κατάργηση της Αβασίλευτης Δημοκρατίας και την επαναφορά της Βασιλείας.
Μετά παίρνει το λόγο ο Τσαλδάρης, ο οποίος καταγγέλλει το πραξικόπημα και αποχωρεί ακολουθούμενος από την πλειονότητα των βουλευτών του Λαϊκού Κόμματος. Η Εθνοσυνέλευση χωρίς απαρτία εγκρίνει το ψήφισμα που υποβάλει ο Κονδύλης για κατάργηση της Δημοκρατίας. Ο ίδιος ο Κονδύλης αυτοανακηρύσσεται και αντιβασιλέας.
Ταυτόχρονα τίθεται σε ισχύ, ο νόμος περί καταστάσεως πολιορκίας και η κυβέρνηση αποκτά δικτατορικές εξουσίες.
Την επομένη, τρεις αξιωματικοί επισκέπτονται στο σπίτι του στο Φάληρο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Αλέξανδρο Ζαΐμη και του ανακοινώνουν την απαλλαγή από τα καθήκοντά του.
ΑΠΟ ΤΟ http://edrana.blogspot.com/

THE DESTRUCTION OF THE PARTHENON IN 1687 BY BARBARIAN FRANCESCO MOROSINI - Ο ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΤΟ 1687 ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΡΒΑΡΟ ΒΕΝΕΤΟ ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΟ ΜΟΡΟ

Ο Βάρβαρος Bενετός Μοροζίνι βομβαρδίζει και καταστρέφει τον Παρθενώνα
Σταμάτης Γάσπαρης, Μιχαήλ Δημάκης, Γιώργος Δούσμανης και Ιάκωβος Δαμίστρος καί μητροπολίτης Ιάκωβος Δ'.Αυτοί είναι οι Αθηναίοι πολιτικοί του 1687 της χρονιάς που καταστράφηκε η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας απο το πυροβολικό του Μοροζινι.Ένα χρόνο πριν την καταστροφή οι άνθρωποι αυτοί βρήκαν τον Μοροζίνι στην Πελοπόννησο, μόλις είχε καταλάβει το Ναυπλιο, του προσέφεραν 9000 ρεάλια με την παράκληση νά μην καταλάβει την πόλη τους.Αυτός πήρε τα χρήματα αλλά την επόμενη χρονιά μαζί με τον Σουηδό στρατηγό Όθωνα Γουλιέλμο Κένιγκσμαρκ (Konigsmarck)αποβιβάστηκε στον Πειραιά με 10.000 στρατό.Mαλτέζοι ιππότες, Αλβανοί, Σλάβοι, μισθοφόροι από διάφορα Ευρωπαϊκά κράτη και Έλληνες άτακτοι αποτελούσαν το στρατό αυτό.Η τουρκική φρουρά εκκένωσε την πόλη των Αθηνών και κλείστηκε στην Ακρόπολη, είχε κάνει όμως το λάθος να μετατρέψει τον Παρθενώνα σε μπαρουταποθήκη.Στις 29 Σεπτεμβρίου 1687, ο Μοροζίνι έστησε το πυροβολικό του στην Πνύκα, στο λόφο του Φιλοπάππου και στον Άρειο πάγο, αδιαφορώντας για τα ιερά μνημεία πού έστεκαν γιά δύο χιλιάδες χρόνια στον βράχο της Ακρόπολης.Μία βόμβα έριξε τα προπύλαια και μετά ήλθε η καταστροφή μια βόμβα πέτυχε τον παρθενώνα καί ακολούθησε μία τρομερή έκρηξη η οποία εκτίναξε ανθρώπινα μέλη μαζί μέ κομμάτια αρχαίων μαρμάρων και γλυπτών, εκατοντάδες μέτρα μακρυά.Ο στρατός των Ευρωπαίων που δήθεν είχε έρθει να μας σώσει από τον Οθωμανικό ζυγό, ξεχύθηκε στη πόλη και άρχισε να λεηλατεί τα κομμάτια του Παρθενώνα και όποιο αρχαίο έργο τέχνης έβρισκαν ο ίδιος ο Μοροζίνι ξήλωσε τα τρία μαρμάρινα λιοντάρια από το λιμάνι του Πειραιά (Porto Leone).Όσοι Τούρκοι επέζησαν έκαναν συμφωνία και έφυγαν για τη Σμύρνη.Η τιμωρία δεν άργησε και λεγόταν πανούκλα, αποδεκάτισε τον Ευρωπαϊκό στρατό, όσοι επέζησαν έφυγαν κακήν κακώς.Οι τρομαγμένοι κάτοικοι της Αθήνας, για να γλυτώσουν την οργή του Ισμαίλ πασά που βρισκόταν στη Θήβα εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και έφυγαν για τα Επτάνησα.Το ημερολόγιο έλεγε 5 Απριλίου 1688, η Αθήνα είχε μείνει χωρίς κατοίκους.

ΑΠΟ ΤΟ http://purple-hazeblogspotcom.blogspot.com/

ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος
Ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (ΕΔΕΣ) ήταν μια από τις σημαντικότερες (μαζί με το ΕΑΜ ) ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του άξονα.
Ιδεολογικά ανήκε στο φιλελεύθερο Δημοκρατικό-Βενιζελικό στρατόπεδο και ήταν αντικομμουνιστικών αρχών. Ιδρύθηκε στις 15 Οκτωβρίου του 1941 και είχε ως ιδεολογικό του αρχηγό τον εξόριστο στη Γαλλία Νικόλαο Πλαστήρα, πολιτικό αρχηγό τον Κομνηνό Πυρομάγλου ενώ στρατιωτικός του αρχηγός ήταν ο απόστρατος αξιωματικός Ναπολέων Ζέρβας.
Μετά την επιτυχή ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου ,που ήταν η πρώτη μεγάλη επειχήρηση του ΕΔΕΣ ήρθε σε σύγκρουση με το ελεγχόμενο απο το ΚΚΕ,Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και το στρατιωτικό του σκέλος, τον ΕΛΑΣ διότι το ΕΑΜ διαμαρτυρόταν ότι οι Άγγλοι ενώ εξυμνούσαν τον Ζέρβα δεν έκαναν ουδεμία μνεία στη συμμετοχή των ΕΛΑΣιτών ανταρτών.Από την πλευρά του ο ΕΔΕΣ υποστήριζε ότι τα αίτια της σύγκρουσης ήταν η προσπάθεια του ΕΑΜ να μονοπωλήσει την Εθνική Αντίσταση ώστε να καταλάβει την εξουσία μετά την αποχώρηση των Γερμανών.
Ο ΕΔΕΣ στα τέλη της κατοχής κυριαρχούσε στη Δυτική Ελλάδα ενώ εκκαθάρισε και την Θεσπρωτία απο τις ένοπλες δυνάμεις Γερμανών και Τσάμηδων, οι οποίοι ήταν συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων.Κατά τα Δεκεμβριανά ο ΕΔΕΣ τάχθηκε στο πλευρό της κυβέρνησης Παπανδρέου και του αστικού πολιτικού κόσμου και δεχόμενος ισχυρή επίθεση απο τον ΕΛΑΣ αναγκάστηκε να εκκενώσει την Ήπειρο και να περάσει στην Κέρκυρα.
Σημαντικές μάχες και αντικατοχικές ενέργειες
25 Νοεμβρίου1942:Συμμετοχή στην καταστροφή της γέφυρας του Γοργοποτάμου.
1943
20 Μαΐου:Νικηφόρα μάχη έναντι Ιταλών και Τσάμηδων στο χωριό Αγία Κυριακή.
22 Ιουνίου:Ανατίναξη γέφυρας Σπηλιοποτάμου επί του ποταμού Καλαμά.
6 Ιουλίου:Νικηφόρα μάχη με αλπινιστές στη Μηλιά Ηπείρου.
8 - 20 Σεπτεμβρίου:Εκτεταμένες μάχες με γερμανικά στρατεύματα στις περιοχές Μετσόβου, Πραμαντά και Καλαρρυτών.
16 Σεπτεμβρίου και 29 Σεπτεμβρίου:Απόκρουση δυνάμεως Γερμανών και Τσάμηδων στη Σκάλα Παραμυθιάς.
30 Σεπτεμβρίου:Επίθεση στο γερμανικό αρχηγείο Ξηροβουνίου.
30- 31 Οκτωβρίου:Μάχη με μεραρχία Εντελβάις στο Βουλγαρέλι. Κατά τη διάρκεια της μάχης ενεπλάκησαν και αντάρτες του ΕΛΑΣ.
Νοέμβριος και Δεκέμβριος 1943:Απόκρουση εκκαθαριστικών επιχειρήσεων Γερμανών και Τσάμηδων στη Θεσπρωτία.
1944
29 Ιουνίου:Απελευθέρωση Παραμυθιάς και Πάργας.
30 Ιουνίου:Νικηφόρα μάχη με Γερμανούς και Τσάμηδες στη Μενίνα.
11 Αυγούστου:Απελευθέρωση Μαργαριτίου.
17 - 18 Αυγούστου:Εκπόρθηση οχειρού Μενίνας.
14 Σεπτεμβρίου:Νικηφόρα μάχη στην Δωδώνη-Απελευθέρωση Λευκάδας
22 Σεπτεμβρίου:Απελευθέρωση Ηγουμενίτσας και Φιλιατών.
7 - 15 Οκτωβρίου:Μεγάλες μάχες με τα αποχωρούντα γερμανικά στρατεύματα.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΑΣΟΥ

Η Καταστροφή της Κάσου
Τον Απρίλη του 1821 ξεσηκώνεται η Κάσος και θέτει στη διάθεση του αγώνα τη ναυτική της αρμάδα. Τα μέχρι τότε εμπορικά καράβια οπλίζονται με κανόνια κι αρχίζουν την πολεμική τους δράση. Τα κασιώτικα καράβια πλέουν προς τη Ρόδο με ξεδιπλωμένες τις επαναστατικές τους σημαίες και αρχίζουν τον κανονιοβολισμό του φρουρίου της, προκαλώντας πανικό στους Οθωμανούς του νησιού.(....)Αλλά η κασιώτικη αρμάδα προσπαθεί να βοηθήσει και την Κρήτη, παίρνοντας τροφές, όπλα, εφόδια στο επαναστατημένο νησί και μεταφέροντας Κρητικούς πρόσφυγες στην Κάσο και την Κάρπαθο. Σ' εκείνες τις πολεμικές επιχειρήσεις θα σκοτωθεί, πολεμώντας ηρωικά, ο καπετάν Θεόδωρος Κανταριτζής, ένας από τους πιο δοξασμένους καπετάνιους της Κάσου.Κι οι ναυτικές επιχειρήσεις των Κασιωτών γίνονται ολοένα και πιο παράτολμες. Καταστρέφουν τουρκικά πλοία μέσα στον κόλπο της Αττάλειας, επιχειρούν ριψοκίνδυνες επιδρομές στο Καστελλόριζο και ιδιαίτερα στο λιμάνι της Δαμιέττης της Αιγύπτου, με τον καπετάν Χατζη-Νικόλα Μακρή. Αιχμαλωτίζουν 36 πλοία γεμάτα τροφές, που τις μετέφεραν στη λιμοκτονούσα Κάσο, τα δε καράβια τα παρέδωσαν στην επαναστατική κυβέρνηση για να τα μετατρέψει σε πυρπολικά.Το 1824, η αρμάδα του Μεχμέτ Αλή, μεταφέροντας χιλιάδες στρατιωτών, ανεβαίνει στο Αιγαίο. Οι Κασιώτες αντιλαμβάνονται ότι θα είναι ο πρώτος της στόχος, αλλά δεν πτοούνται. Οχυρώνουν το νησί σε όλα τα σημεία μιας πιθανής απόβασης των Τουρκοαιγυπτίων και εξοπλίζουν όλους, όσοι μπορούν να κρατήσουν όπλα, υπερήφανοι και αποφασισμένοι για τον έσχατο αγώνα και την αναπόφευκτη υπέρτατη θυσία. Η Κρήτη ήδη είχε πέσει και η επανάστασή της είχε καταπνιγεί στο αίμα. Αρχές Μαϊου του 1824 κι ο εχθρικός στόλος ζώνει την Κάσο. Οι Τούρκοι προσπαθούν να βγουν και το ηρωικό νησί απαντά με τα κανόνια του.Μα πόσο θα μπορέσει να αντέξει; Γράφουν στην κυβέρνηση και ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια, περιγράφοντας την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Είναι η περίοδος του εμφύλιου σπαραγμού στην ηπειρωτική Ελλάδα, το δάνειο δεν έρχεται, οι ιδιωτικοί πόροι είναι πενιχροί και δεν επαρκούν ούτε για τις δικές τους ανάγκες. Η Κάσος θα μείνει μόνη. Η εχθρική αρμάδα αφού ανασυντάχθηκε, ενισχυμένη από 35 ακόμα πλοία, αρχίζει την ασφυκτική της πολιορκία, από τη θάλασσα, με επικεφαλής τον Χουσεϊν μπέη. Είναι 27 Μαϊου του 1824, ημέρα Σάββατο. Η ώρα της θυσίας πλησιάζει. Ακολουθούν φονικές μάχες και οι Τουρκοαιγύπτιοι αποβιβάζουν 200 άνδρες σε ερημική τοποθεσία του νησιού για να κυκλώσουν τους ηρωικούς μαχητές. Ο ίδιος ο Χουσεϊν βγήκε στη ξηρά με 2.000 στρατό.Οι Κασιώτες πολεμιστές, με τους αρχηγούς τους, Ιωάννη Γρηγοριάδη και Μάρκο Μαλλιαράκη, μετά από σφοδρή και άνιση μάχη, με πολλούς νεκρούς, υποχωρούν στα βουνά αφήνοντας τα χωριά στα χέρια των εχθρών. Οι Τουρκοαιγύπτιοι ρίχτηκαν στη σφαγή, την αρπαγή, τη λεηλασία και σε κάθε είδους κτηνωδία. 2.000 γυναικόπαιδα εξανδραποδίστηκαν και μεταφέρθηκαν για να πουληθούν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής και της Αφρικής.Ο καπετάν Μάρκος Μαλλιαράκης, που, με λίγους πολεμιστές, αντιστάθηκαν σθεναρά στα βουνά απέναντι σε 2.000 αιμοχαρείς τουρκοαιγύπτιους, πιάστηκε ζωντανός και οδηγήθηκε μπροστά στον πασά. Κατάφερε να λυθεί και να σκοτώσει τρεις Τούρκους. Μέχρι που χίμηξαν όλοι οι άλλοι πάνω του και με τις σπάθες τους τον κομμάτιασαν. Έτσι πέθανε ο Μάρκος, έτσι πατήθηκε η Κάσος. Η καταστροφή της θα συγκλονίσει την Ελλάδα.Η κασιώτικη δημοτική μούσα θα τραγουδήσει εκείνο το χαλασμό, με το τραγούδι:

"Μαύρο πουλάκι κάθεται στης Κάσου τ' αγριοβούνι, βγάλλει φωνίτσα θλιερή και μαύρο μοιρολόι. Μάνα, κλαμός και βουγκητός εις το νησί της Κάσου! Η μάνα κλαίει το παιδί και το παιδί τη μάνακι ο αερφός την αερφή κι άουρος τηκ καλή του. Μπας και πανούκλα πλάκωσε, μπας και σεισμός εϊνη; Μηδέ πανούκλα πλάκωσε, μητέ σεισμός εϊνη, Χουσεϊν πασάς επλάκωσεν από την Αλεξάντρα. Γίνονται στίβες τα κορμιά, τα αίματα ποτάμια. Σφάζουν τους γέρους και τις γριές κι όλα τα παλικάριατις κοπελιές και τα μωρά στη φλότα τους μπαρκάρουν σκλάβους να τους πουλήσουσι στης Μπαρμπαριάς τα μέρη. Και μια απ' τις σκλάβες ήλεγε με θλιερή φωνίτσα. Χίλια κι αν κάμεις, Χουσεϊν, χίλια κι αν μας πουλήσεις, εμείς του Τούρκου το σπαθί 'εθ θα το φοηθούμε"

ΑΠΟ ΤΟ http://kassosnews.blogspot.com/

1 IOYNIOY 1973: Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΚΥΡΥΣΣΕΤΑΙ ΕΚΠΤΩΤΗ

1 Ιουνίου 1973. Ο Δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος κηρύσσει έκπτωτη τη Μοναρχία.
Μετά το Κίνημα του Ναυτικού τον Μάιο του 1973 - στάση αξιωματικών στο αντιτορπιλικό «Βέλος» - στο οποίο συμμετείχαν οι Παπαδόγγονας, Παπάς, Μουστακλής και άλλοι «Βασιλικοί» αξιωματικοί, ο Γ. Παπαδόπουλος, στις 1 Ιουνίου 1973, κηρύσσει έκπτωτη τη Μοναρχία και εγκαθιδρύει «Προεδρική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία», με Συντακτική Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου.
«Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα διαθέτει αυξημένες εξουσίες», διευκρινίζεται την επομένη με αφορμή την αναγγελία Αναθεώρησης του Συντάγματος.

Πρόεδρος ορίστηκε ο ίδιος ο Γ. Παπαδόπουλος, με αντιπρόεδρους τους Σ. Παττακό και Ν. Μακαρέζο.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα το οποίο θα επικυρωνόταν με δημοψήφισμα η θητεία του Προέδρου θα ήταν 7ετής, χωρίς δικαίωμα επανεκλογής.
Το δημοψήφισμα ορίζεται για τις 29 Ιουλίου.

Το αποτέλεσμα ήταν:

Προεδρευομένη Δημοκρατία: 78,4%

Βασιλευομένη Δημοκρατία: 21,6%
Στις 19 Αυγούστου 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ορκίστηκε «Πρόεδρος», με τον Στρατηγό Οδυσσέα Αγγελή «Αντιπρόεδρο». Ταυτόχρονα χορηγήθηκε αμνηστία σε όσους ήταν στη φυλακή για πολιτικά εγκλήματα κατά της χούντας. Την επομένη απελευθερώθηκαν από τον Κορυδαλλό 150 πολιτικοί κρατούμενοι. Οι πιο γνωστοί μεταξύ τους ήταν ο Αβέρωφ...) και ο Αλέκος Παναγούλης που το 1968 είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει τον Παπαδόπουλο...Να σημειωθεί ότι από τότε, στα διακριτικά των στολών των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, το εθνόσημο με τη βασιλική κορώνα, αντικαταστάθηκε με το εθνόσημο που έφερε στη πάνω μεριά του, τον Φοίνικα Τον Σεπτέμβριο ανατέθηκε στον άλλοτε αρχηγό του Κόμματος των Προοδευτικών Μαρκεζίνη ο σχηματισμός Κυβέρνησης ενώ τον Νοέμβριο (μετά την άρνηση του Γ. Παπαδόπουλου να παραχωρήσει τις βάσεις της Ελλάδας στο Ισραήλ [Η.Π.Α.] στον Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ) ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα του Πολυτεχνείου που είχαν σαν αποτέλεσμα την άνοδο του Ιωαννίδη στην εξουσία (σκλήρυνση του καθεστώτος) και το ξεπούλημα της μισής σχεδόν Κύπρου στους Τούρκους και στους συμμάχους της, Η.Π.Α. και Ισραήλ.
Πάντως για να μην ξεχνάμε:

ΤΗΝ 29η ΙΟΥΛΙΟΥ 1973 ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ http://dexiextrem.blogspot.com/