SAINT PATRICK - ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Άγιος Πατρίκιος
Ο Άγιος Πατρίκιος, (389; - 461), ήταν Χριστιανός ιεραπόστολος και θεωρείται προστάτης Άγιος και φωτιστής της Ιρλανδίας, της Μπρίγκιντ, του Κίλνταρε και της Κολούμπα, επονομαζόμενος "Σούκατ". Άσκησε τα ιεραποστολικά και επικοπικά του καθήκοντα περί το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα.
Γεννήθηκε στο Αίιλκλάιντ της Σκωτίας από πατέρα Ρωμαίο άποικο ονόματι Καλμπουρνίου. Σε νεαρή ηλικία απήχθηκε από πειρατές στο Άντριμ της Ιρλανδίας όπου και εργάσθηκε επί 6 χρόνια ως αγρότης του εκεί ευπατρίδη Μίλιουκ. Δραπετεύοντας αργότερα στη Γαλλία έγινε μαθητής του Αγίου Μαρτίνου και το 432 χειροτονήθηκε επίσκοπος με το όνομα Πατρίκιος. Τότε στάλθηκε από την Αγία Έδρα στην Ιρλανδία προκειμένου να καταπολεμήσει την αίρεση των Πελαγιανών αλλά και για την περαιτέρω διάδοση του Χριστιανισμού. Παρέμεινε εκεί για πολλά χρόνια ως επίσκοπος της Άρμαγκ, ζώντας υποδειγματικό βίο και λατρευόμενος από το πνευματικό του ποίμνιο.
Έχουν διασωθεί δυο επιστολές του, καθώς και μεταγενέστερες αγιογραφίες απο τον 7ο αιώνα και μετά. Αν και δεν υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα για το χρόνο της δράσης του σύμφωνα με κάποιες πηγές ο Άγιος Πατρίκιος έζησε μεταξύ των ετών 373 και 493, ενώ κατ΄ άλλες δίδαξε το Χριστιανισμό στη Βόρειο Ιρλανδία από το 433 μέχρι και το θάνατό του, πιθανώς το 461.Η μνήμη του Αγίου Πατρικίου γιορτάζεται στις 17 Μαρτίου όπου ιδιαίτερα στην Ιρλανδία πραγματοποιούνται πάνδημες και μεγαλοπρεπείς τελετές.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

SAINT DEMETRIUS OF T HESSALONIKI - ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Άγιος Δημήτριος
Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280-284 μ.Χ. και πέθανε το 303 ή το 305 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη και αποτελεί ένα από τους Μεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης. Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303, διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής. Σύμφωνα με την παράδοση, μέσα στη φυλακή ευλόγησε τον μαθητή του Νέστορα να νικήσει τον ειδωλολάτρη παλαιστή Λυαίο. Η νίκη του Νέστορα εξόργισε τον Γαλέριο και έτσι ο μεν Νέστορας αποκεφαλίστηκε, ο δε Δημήτριος δολοφονήθηκε με λογχισμό στα πλευρά.
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο ομώνυμος ναός πάνω από τον τάφο του. Εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Α'

Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Α΄
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Α΄ ή Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (Μάδυτος Ανατολικής Θράκης, 1868 – Αθήνα, 22 Οκτωβρίου 1938) ήταν έλληνας θεολόγος, θρησκευτικός ιεράρχης και ακαδημαϊκός.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος ξεκίνησε την ιερατική του σταδιοδρομία σπουδάζοντας στην Ιωακείμειο Ιερατική Σχολή της Κωνσταντινούπολης. Κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του στην Σχολή του Σταυρού στην Ιερουσαλήμ, στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και στις θεολογικές ακαδημίες του Κιέβου και της Πετρούπολης, όπου και αναγορεύτηκε διδάκτορας.
Διετέλεσε καθηγητής στην Θεολογική Σχολή του Σταυρού Ιεροσολύμων (1895), προϊστάμενος του Ιερού Ναού της Ευαγγελιστρίας στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, διευθυντής στην Ριζάρειο Σχολή της Αθήνας (1911) και καθηγητής της εκκλησιαστικής ιστορίας στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1914–1923).
Στις 23 Φεβρουαρίου 1923, εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του (1938). Το 1926 διορίσθηκε μέλος της νεοσύστατης Ακαδημίας Αθηνών.
Ένα από τα θέματα που αντιμετώπισε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Α΄ ήταν η αλλαγή του ημερολογίου από το ιουλιανό (παλαιό) στο γρηγοριανό. Πριν εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος, είχε ταχθεί υπέρ της πλήρους αλλαγής συμπεριλαμβανομένης και της αλλαγής για τον υπολογισμό του Πάσχα. Αργότερα, με την ανάδειξή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, τάχθηκε υπέρ της αλλαγής του ημερολογίου «κατά τοιούτον τρόπον [ώστε] αι ημερομηνίαι του εκκλησιαστικού ημερολογίου [να] συνταυτισθώσι προς τας του πολιτικού, χωρίς να μεταβληθή το της Ορθοδόξου Εκκλησίας Πασχάλιον και εορτολόγιον». Επίσης επί των ημερών του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου (1928), η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και η Πατριαρχική Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ενέκριναν την επέκταση των διοικητικών δικαιωμάτων της Εκκλησίας της Ελλάδος στις «Νέες Χώρες», δηλ. στα εδάφη που προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους .
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ

Χρύσανθος Φιλιππίδης
(1881-1949) Ο Αρχιεπίσκοπος του 40.
Στα 1881 γεννήθηκε στην σκλαβωμένη Κομοτηνή, η ζωή του πέρασε μέσα από συμπληγάδες μα θα μείνει βαθειά στην μνήμη της ιστορία το βήμα του, γιατί ο ιεράρχης των Ποντίων ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος στήθηκε στητός και είπε ΟΧΙ, όταν όλοι λέγανε ΝΑΙ απ’ άκρου σ’ άκρου στην Ευρώπη.
Τιμημένος όσο κανένας Μητροπολίτης Τραπεζούντας (1913-1938) στα δύσκολα χρόνια, στάθηκε στον Ελληνισμό της Μαύρης θάλασσας και στις πατρογονικές εστίες αλλά και μετά στην προσφυγιά. Πρωταγωνίστησε για την σωτηρία του Ελληνισμού στην Μακεδονία. Αποκρισάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα, υπεύθυνος σε πολλές αποστολές εθνικής σημασίας στην Τιφλίδα, την Αλβανία , το Βελιγράδι, την Συρία και αλλού. Λόγιος και γλωσσομαθής, αφιέρωσε το ταλέντο του σε μελέτες για την εκκλησία της Τραπεζούντας το 1933, το 1937 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου των Αθηνών και το 1940 ονομάστηκε Ακαδημαϊκός. Από το 1938 – 1941 ήταν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών .

Ο Αρχιεπίσκοπος του 40.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 40
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος σ’ αυτόν τον πόλεμο πολέμησε μαζί με το μαχόμενο έθνος από την πρώτη στιγμή και κατά του Ιταλού αλλά και κατά του Γερμανού εισβολέα, δεν υπήρξε ενέργεια πού πρέπει να κάνει Ορθόδοξος Ιεράρχης που να μη την έκανε, δίπλα στον μαχητή αλλά και δίπλα στον τραυματία. Παρηγορητής της χήρας και εμψυχωτής του πολεμιστή, ακούραστα στήριξε τον άνισα μαχόμενο Ελληνισμό, και όταν πλησίαζαν τα δύσκολα πιο πεισματικά πύκνωνε τις γραμμές μη και περάσει ο εχθρός.
ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ
Ας δούμε τι γράφει στο ημερολόγιο του ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος: 29/4/1941
«Πληροφορούμαι ότι ο στρατηγός Τσολάκογλου αφού σύνηψε την επονείδιστον συμφωνία με τους Γερμανούς επάνω στο μέτωπο, κατελθών εις Αθήνας πρόκειται εντολή των Γερμανών να σχηματίσει Κυβέρνησιν. Τούτο με στεναχωρεί πολύ διότι θα περιπέσωμεν εις δεινά, …. Προτιμότερον μόνοι οι Γερμανοί να έχουν την ευθύνη της διοικήσεως οπότε θα είναι προσεκτικότεροι».
Πράγματι λοιπόν οι Γερμανοί ευθείς μόλις μπήκαν στην Αθήνα και ενώ ακόμα η Ελλάδα πολεμούσε στην Κρήτη πραγματοποίησαν συναντήσεις με πρόθυμους παράγοντες για να φανεί η κατοχή μια ομαλή συνέχεια, όλα να ξεχαστούν, μήτε αίμα στα οχυρά χύθηκε μήτε η Ελλάδα είπε ΟΧΙ , μια παρένθεση που πρέπει να πάρουμε μια γόμα και να την σβήσουμε δεν έγινε τίποτα, όλοι πρόθυμοι στρατιωτικοί, κάθε είδους παράγοντες και η εκκλησία θα κάνουμε μια μασκαράτα και θα ξυπνήσουμε με τον μηχανισμό όπως ήταν με μια κυβέρνηση που διέθετε Ελληνικά πιστοποιητικά γέννησης, και όλα θα είναι καλά αγγελικά πλασμένα , κάποιοι Ιταλοί και Γερμανοί θα παρακολουθούσαν και θα έλεγχαν τα πάντα , κάποιες μικρές αλλαγές στα σύνορα υπέρ των Βουλγάρων κα των Ιταλών (πάει η Θράκη, η Δ Μακεδονία, τα Επτάνησα η Ήπειρος και οι Κυκλάδες), και πια σύμμαχοι είμαστε βοηθήστε και εσείς τώρα με το αίμα σας την επιβολή της νέας τάξης του Χίτλερ…. Και οι νεκροί στο Έλλη; Και τα παιδιά με τα κομμένα πόδια ; Και οι χήρες και τα ορφανά της βομβαρδισμένης Πάτρας;
ΤΟ ΟΧΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
27/4/1941 ο Αρχιεπίσκοπος ήρθε πρωί στην Αρχιεπισκοπή « Δεν θα λειτουργήσω σήμερα για να είμαι έτοιμος για ότι προκύψει» και έστειλε τον Αρχιδιάκονο Νικόδημο (μετέπειτα Μητροπολίτη Πατρών) να τελέσει την λειτουργία λέγοντας του « Πρόσεχε παιδί μου έχε το νου σου μη και σε ειδοποιήσω». Κυριακή του Θωμά λοιπόν κήρυξε απ’ άμβωνος ο Αρχιδιάκονος και κάποια στιγμή είδε μαντατοφόρο να του κάνει νόημα, γρήγορα στον Αρχιεπίσκοπο. Τελείωσε την λειτουργία και πήγε στο γραφείο του , τον βρήκε να κλαίει βλέποντας την σημαία των Ναζί να κυματίζει στον Παρθενώνα.
Σύντομα κάθε είδους μαντατοφόροι άρχισαν να φτάνουν στο γραφείο του Χρύσανθου, με κάθε είδους προτάσεις, απειλές, εκβιασμούς, γλυκόλογα. Και ο Χρύσανθος εκείνες τις ημέρες θυμήθηκε τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας και με Ποντιακό πείσμα είπε τέσσερα βασικά ΟΧΙ .
ΠΡΩΤΟ ΟΧΙ
Ήρθε μια επιτροπή και πρότεινε για το καλό του Ελληνικού λαού και για να καλοπιάσουμε τον κατακτητή, να πάμε με μπροστάρη την θρησκευτική μας ηγεσία να παραδώσουμε την πόλη των Αθηνών στους Γερμανούς, και Χρύσανθος απάντησε «οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν πόλεις στον εχθρό, καθήκον έχουν να εργαστούν δια την απελευθέρωση».
ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΧΙ
Ήρθαν κάποιοι και είπαν ας κάνουμε κάτι να μας πάρουν από καλό μάτι οι κατακτητές, μη τους πάμε πια κόντρα τελείωσε ο πόλεμος, και τι να κάνουμε βρε παιδιά; Δεν κάνουμε μια δοξολογία στην Μητρόπολη ! Και αγρίεψε το μάτι του Μητροπολίτη Τραπεζούντας «ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ! Δοξολογία δεν έχει θέσιν επί τη υποδουλώσει της Πατρίδος μας, η ώρα της δοξολογίας θα είναι άλλη».
ΤΡΙΤΟ ΟΧΙ
Μιας και οι ραγιάδες δεν μπορούσαν να τον πείσουν να σκύψει, είπαν να τον θαμπώσουν, του ζήτησαν να πάει να δει τον στρατηγό Στούμμε και τότε υποχώρησε Χρύσανθος «θα τον αναμένω» είπε. Ο στρατηγός πήρε τα πόδια του και πήγε στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο, από την πρώτη στιγμή κατάλαβε ο Γερμανός στρατηγός ότι δεν είχε να κάνει με προσκυνημένο ανθρωπάκι αλλά με ηγέτη που υπερασπιζόταν Θερμοπύλες και το ξεκίνησε μαλακά να δει που θα του βγει «Όμορφη η πατρίδα σας» « Οι Γερμανοί λατρεύουν τον Όμηρο» και ο Αρχιεπίσκοπος ευγενικά σεμνά εκπροσωπώντας τους Έλληνες « Ελπίζω να σεβαστείτε την Χώρα» «Στρατηγέ μη θίξετε την φιλοτιμία του Ελληνικού λαού».
ΤΕΤΑΡΤΟ ΟΧΙ
Τέλος ο στρατηγός Στούμμε την επόμενη τσούπ ξανά στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο και τι ζήτησε λες; Να ορκίσει την κυβέρνηση Τσολάκογλου!!! Την απάντηση δεν χρειάστηκε να την μεταφράσει διερμηνέας την είπε στα Γερμανικά ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας και τωρινός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών « Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς. Εδώ τώρα ούτε ο λαός εψήφισε την Κυβέρνηση, ούτε ο Βασιλεύς την όρισε. Πως ζητάτε να ορκίσω Κυβέρνηση υποδειχθείσα υπό του εχθρού; Δια να είναι όργανό των;» Αναψοκικκίνησε ο στρατηγός από το χαστούκι που δέχτηκε χαιρέτησε έκανε μεταβολή και βγαίνοντας από την πόρτα της Αρχιεπισκοπής σίγουρα κατάλαβε ότι ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει.
Τώρα ήταν η σειρά των σκουλήκων, οι οποίοι για το καλό της Πατρίδας και του λαού και το δικό του, τον εκλιπαρούσαν να, μη αρνηθεί την πρόταση που του έκανε ο Στούμμε και ο Ιεράρχης απάντησε «Εν γνώσει των συνεπειών που με αναμένουν δεν δέχομαι την προτεινομένη πρόταση. Εμμένω εις τας αρχάς μου». Και όταν τον παραπίεσαν « Ο πρωθυπουργός που όρκισα βρίσκεται και αγωνίζεται στην Κρήτη» είπε και σίγασε πια κάθε άλλη κουβέντα .
Απ’ ότι καταλαβαίνεις αυτή η πράξη του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου ήταν η πρώτη πράξη εθνικής αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη. Ο Τσολάκογλου πως ορκίστηκε ;
Στις 29/4/1941 11πμ ορκίστηκε η πρώτη κατοχική κυβέρνηση από τον διάκονο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Καρύτση …. Φυσικά ούτε ο Τσολάκογλου ούτε οι Γερμανοί λησμόνησαν αυτή τη συμπεριφορά του Χρύσανθου, στις 2/6/1941 επαύθει με Συντακτική Πράξη της ψευδοκυβέρνησης Τσολάκογλου, για να τοποθετηθεί κάποιο πιο βολικό άτομο στη θέση του Αρχιεπισκόπου.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.asxetos.gr/

IGNATIUS VON LOYOLA - ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΝΤΕ ΛΟΓΙΟΛΑ

Ιγνάτιος ντε Λογιόλα
Ο ιδρυτής του τάγματος Ιησουιτών
Συμπληρώνονται σήμερα 387 χρόνια από την ημέρα (12 Μαρτίου 1622) που ανακηρύχθηκε άγιος ο Ιγνάτιος ντε Λογιόλα, ιδρυτής του τάγματος των Ιησουιτών. Η λέξη «Ιησουίτης» έχει έντονη χροιά απαξίας στη νεοελληνική γλώσσα, ωστόσο το τάγμα των Ιησουιτών, που ίδρυσε ο Λογιόλα, παίζει επί αιώνες πολύ σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Ιγνάτιος Λογιόλα γεννήθηκε το 1491, χωρίς να προσδιορίζεται επακριβώς η ημερομηνία, στην Αζπεΐτια, επαρχία του Γκουιπούζγκοα στην Ισπανία. Ο πατέρας του λεγόταν Μπελτράν, η μητέρα του Μαρίνα Σαένς ντε Λικόνα και η περιοχή που έμεναν, Λογιόλα. Ο μετέπειτα ιδρυτής των Ιησουιτών ήταν το 13ο παιδί μιας μεγάλης οικογένειας Βάσκων, με γερές ρίζες στα βάθη του Μεσαίωνα. Η Μαρίνα πέθανε λίγο μετά τη γέννα και ο Ινίγκο, όπως ήταν το όνομά του αρχικά, πέρασε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια κοντά στην τροφό του. Το 1506 ο Ινίγκο γίνεται αυλικός στο παλάτι του βασιλικού θησαυροφύλακα στην πόλη Αρεβάλο. Την ίδια χρονιά κτίζεται ο Αγιος Πέτρος στη Ρώμη.Σε ηλικία 25 ετών προσλαμβάνεται στην αυλή του αντιβασιλέα της Ναβάρας ως στρατιωτικός, αλλά κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Παμπλόνα ένα βόλι τον βρίσκει στο δεξί πόδι κι από τότε κουτσαίνει. Ηταν 20 Μαΐου του 1521. Ο τραυματισμός του λέγεται ότι ήταν η αιτία για να δει τον κόσμο με άλλο μάτι: Από τις χαρές της ζωής, από τον έρωτα και τα πλούτη, τώρα ο Ινίγκο περνά στο δρόμο της αρετής. Αναγνωρίζει στο παρελθόν του την αμαρτία και αγωνιά για τη μετάνοια. Στις 25 Μαρτίου 1522 ο Ινίγκο ντε Λογιόλα βρίσκεται σε ένα μοναστήρι των Βενεδικτίνων, στο Μονσεράτ της Καταλωνίας. Το Μονσεράτ είναι υποχρεωτικός σταθμός ανάμεσα στη Λογιόλα και τη Βαρκελώνη, όπου ήθελε να φτάσει ο Ινίγκο. Αλλά μετά από εκεί, αντί να φτάσει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας κι από εκεί στους Αγίους Τόπους, πηγαίνει στη Μανρέζα, ένα χωριό κοντά στο Μονσεράτ. Εκεί παραδίδεται πλέον οριστικά στο όραμά του: την κάθαρση του ανθρώπου από την αμαρτία. Το μεγάλο ταξίδι του προς την Ιερουσαλήμ ξεκίνησε στις 12 Μαρτίου 1523, ακριβώς 99 χρόνια πριν ανακηρυχτεί άγιος από τον Πάπα της Ρώμης. Το ταξίδι και η επιστροφή του διήρκεσαν έντεκα μήνες. Από τη Βαρκελώνη έφτασε στη Ρώμη την Κυριακή των Βαΐων, από εκεί στη Βενετία και κατόπιν έφτασε στην Ιερουσαλήμ μέσω Κύπρου. Στη Βαρκελώνη επέστρεψε στα μέσα Φεβρουαρίου 1524, αφού παρέμεινε στην Ιερά Πόλη μόλις είκοσι μέρες. Αν η Ιερουσαλήμ ήταν η Αποκάλυψη για τον Ιγνάτιο ντε Λογιόλα, τα χρόνια που ακολούθησαν την επίσκεψή του στους Αγίους Τόπους ήταν περίοδος μάθησης. Σπουδάζει δύο χρόνια στη Βαρκελώνη, ενάμιση στο Πανεπιστήμιο της Αλκαλά και μερικούς μήνες στο αντίστοιχο της Σαλαμάνκας. Το Φεβρουάριο του 1528 φτάνει στο Παρίσι. Το Σεπτέμβριο του 1529 επιλέγει για κατοικία του το Κολέγιο της Αγίας Βαρβάρας, όπου γνωρίζει τους ανθρώπους με τους οποίους θα δημιουργήσει τους Ιησουίτες.Σιγά σιγά διαμορφώνει ένα στενό κύκλο που αργότερα θα αποτελέσουν την πρώτη ομάδα του «τάγματος του Ιησού». Εκτός του Ινίγκο, που πλέον έχει επιλέξει την ονομασία Ιγνάτιος ντε Λογιόλα, στην πρώτη αυτή ομάδα ήταν ο Πέτρος Φαβρ, ο Φραγκίσκος Ξαβέριος, ο Αλφόνσο Σαλμερόν, ο Ιάκωβος Λαϊνέθ, ο Νικόλαος Μπομπαντίλια και ο Σίμον Ροντρίγκουεθ.Ο Ιγνάτιος ντε Λογιόλα προετοιμάζει τους συντρόφους του στις τακτικές συναντήσεις τους στον κήπο του μοναστηριού της Βοβέρ, για τη μύησή τους στις «Πνευματικές Ασκήσεις», οι οποίες θα αποτελέσουν το πρόπλασμα του «τάγματος του Ιησού». Οι «Ασκήσεις» του Ιγνάτιου αποτελούν ουσιαστικά τον οδηγό για έναν ενάρετο χριστιανό που θέλει να εγκαταλείψει τα επίγεια πλούτη και να αφοσιωθεί στο Θεό. Το Μάιο του 1535 ο Ιγνάτιος πηγαίνει στη γενέτειρά του Αζπεΐτια και, παρά τις πιέσεις του οικογενειακού του περιβάλλοντος, μένει στο πανδοχείο για να υπηρετεί τους φτωχούς. Ενάμιση χρόνο αργότερα οι σύντροφοι συναντιούνται στη Βενετία και διασκορπίζονται στα νοσοκομεία της πόλης. Το Νοέμβριο του 1538 ο Ιγνάτιος ντε Λογιόλα, ο Πέτρος Φαβρ και ο Ιάκωβος Λαϊνέθ αποφασίζουν να πάνε στη μητρόπολη του καθολικισμού, τη Ρώμη. Λίγο πριν μπούνε στην πόλη ο Ιγνάτιος αποφασίζει να προσευχηθεί σε ένα μικρό παρεκκλήσι. Βγαίνοντας, λέει στους συντρόφους του: «Μου φαίνεται ότι ο Θεός Πατέρας χάραξε στην καρδιά μου τις λέξεις: Στη Ρώμη θα είμαι μαζί σας». Εν τω μεταξύ, στην ομάδα του Παρισιού έχουν προστεθεί τρεις Γάλλοι, ο Κλαύδιος Ζε, ο Παράσχος Μπροέ και ο Ιωάννης Κοντίρ, καθώς και ο φίλος του Ιγνατίου, Ντιέγκο Χοσέ, που όμως πέθανε πρόωρα το 1538.Στις αρχές του 1539 αρχίζει η σύσκεψη για τη συγγραφή του προσχεδίου Καταστατικού του τάγματος του Ιησού. Η προσπάθεια ολοκληρώνεται στα μέσα της χρονιάς, και ακολούθως υποβάλλεται στον Πάπα για έγκριση.Στις 22 Απριλίου 1541 γίνεται στη Ρώμη, στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, η επίσημη ορκωμοσία των πρώτων Ιησουιτών, που ορκίστηκαν «παντοτινή φτώχεια, αγνότητα και υπακοή». Δύο μέρες νωρίτερα ο Ιγνάτιος ντε Λογιόλα είχε δεχτεί την ομόφωνη εκλογή των συντρόφων του ως γενικού ηγουμένου. Από εκείνη την ημέρα, άρχισε η διάδοση του τάγματος σε όλη τη Γη. Ο Φραγκίσκος Ξαβέριος πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1552 στο νησί Σαντσιάν, απέναντι από την Κίνα. Οι υπόλοιποι σκορπίστηκαν μέχρι το τέλος της ζωής τους στα τέσσερα άκρα της Γης: Ακρωτήριο Καλής Ελπίδας, Ινδίες, Μολούκες νήσοι, Ιαπωνία, κι ακόμα Γερμανία, Γαλλία, Ιρλανδία. Αλλοι έφτασαν στη Γουινέα, τη Βραζιλία, το Κονγκό και την Αιθιοπία... Ο Ιγνάτιος ντε Λογιόλα ήταν ήδη ο μπροστάρης ενός παγκόσμιου κινήματος.Ηδη από τις αρχές του 1556 ο Ιγνάτιος αισθάνεται τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν. Τον Ιούλιο διαισθάνθηκε το τέλος του. Επέστρεψε στο σπίτι της Παναγίας ντελα Στράντα και παραδόθηκε στα χέρια του γιατρού. Το βράδυ της 30ής Ιουλίου 1556 ζήτησε από το συνεργάτη του Ιωάννη ντε Πολάνκο να πάει στον Πάπα και να του ζητήσει την ευλογία που δίνει στους μελλοθανάτους. Ο Πολάνκο δεν περίμενε ότι ο Ιγνάτιος θα πέθαινε και προτίμησε να τελειώσει την εκκρεμούσα αλληλογραφία. Το επόμενο πρωί μετέβη στον Ποντίφικα και ζήτησε την ευλογία του για τον Ιγνάτιο, αλλά, όταν επέστρεψε, ο ιδρυτής των Ιησουιτών είχε πεθάνει.
ΑΠΟ ΤΟ http://archive.enet.gr/

MOHAMED PROPHET - ΜΩΑΜΕΘ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ

Μωάμεθ ο Προφήτης (~570 - 632 μ.Χ.)
Για τη ζωή του Αμπού ι-Κασίμ που επωνομάστηκε αργότερα Προφήτης Μωάμεθ είναι από την εποχή πριν την έξοδό του από τη Μεδίνα λίγα πράγματα γνωστά. Η οικογένειά του ανήκε σε ένα φτωχό παρακλάδι της φυλής που εξουσίαζε τότε τη Μέκα. Ο Μωάμεθ ήρθε στα πολλά εμπορικά ταξίδια του σε επαφή με τις μονοθεϊστικές διδασκαλίες των Ιουδαίων και των Χριστιανών και άρχισε προοδευτικά να ασχολείται με θρησκευτικά θέματα. Περί το 595 παντρεύτηκε την Χατίτζα, μια πλούσια χήρα εμπόρου και απέκτησε έτσι οικονομική άνεση.
Περί το έτος 610 ανακοίνωσε ο Μωάμεθ στον περίγυρό του ότι είχε μία οπτασία του Αρχάγγελου Γαβριήλ, ο οποίος του ανακοίνωσε πως είναι ο αληθινός προφήτης του Λόγου του Θεού. Οι αποκαλυπτικές εμπειρίες του Μωάμεθ καταγράφηκαν από συγγενικά του άτομα στο Κοράνι. Αρχικά πίστεψαν πολύ λίγοι στη διδασκαλία του Μωάμεθ, κυρίως οι συγγενείς του, μέχρι που το έτος 622 αναγκάστηκε να υποκύψει στις αντιδράσεις των κατεστημένων κύκλων της Μέκα και να αποδράσει στη Μεδίνα. Αυτή η φυγή ονομάστηκε Εγίρα (χίτζρα) και καθιερώθηκε αργότερα ως η αρχή της μουσουλμανικής χρονολογίας.
Αντίθετα με τη Μέκα, στη Μεδίνα απέκτησε ο Μωάμεθ θρησκευτικό και πολιτικό κύρος και δημιούργησε μεγάλο αριθμό οπαδών, με τη βοήθεια των οποίων άρχισε να διαδίδει στην αραβική χερσόνησο τη θρησκεία του Ισλάμ που διαμόρφωσε ο ίδιος, προσαρμόζοντας παλιές τελετουργικές συνήθειες των Αράβων. Το έτος 630 κατάφερε, μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες, να καταλάβει θριαμβευτικά με πλήθος οπαδών του τη Μέκα, την οποία ανακήρυξε σε ιερή πόλη, αφού εξαφάνισε τα είδωλα από την Κάαμπα. Έκτοτε έγινε η Μέκα και ειδικότερα η Κάαμπα τόπος προσκυνήματος των οπαδών της νέας θρησκείας.

ΑΠΟ ΤΟ http://sfrang.com/

ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Παλαιών Πατρών Γερμανός Γ΄
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (25 Μαρτίου 1771 - 30 Μαΐου 1826) ήταν μητροπολίτης Πάτρας και πρωταγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 με διπλωματική και πολιτική δράση.
Γεννήθηκε στη Δημητσάνα από τον Ιωάννη Κόζη και την Κανέλα Κουκουζή το αληθινό όνομά του ήταν Γεώργιος. Φοίτησε στη Σχολή Δημητσάνας, στο Άργος και στη Σχολή της Σμύρνης. Το 1806 εκλέχθηκε μητροπολίτης Παλαιών Πατρών και μεταξύ 1815-1817 ήταν μέλος της Πατριαρχικής Συνόδου της Κωνσταντινούπολης. Το Νοέμβριο του 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.
Στην συνέλευση της Βοστίτσας τον Ιανουάριο το 1821, διατύπωσε τις επιφυλάξεις του για τη δυνατότητα έναρξης της επανάστασης εκείνη την χρονιά. Στις 14 Μαρτίου συμμετείχε στη σύναξη των απείθαρχων προκρίτων του Μωριά στη Μονή Αγίας Λαύρας, όπου αποφασίστηκε η συμμετοχή των Πελοποννησίων στην επιούσα επανάσταση. Σύμφωνα με ένα ψευδή θρύλο, στις 25 Μαρτίου του 1821, ευλόγησε μία ελληνική σημαία και κήρυξε την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Όμως, η Ελληνική Επανάσταση είχε ήδη ξεκινήσει στις 21 Φεβρουαρίου από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στο Ιάσιο.
Οι περισσότεροι ιστορικοί, όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ήταν της άποψης που αναφέρεται στα απομνημονεύματα του Παλαιού Πατρών Γερμανού, δηλαδή, "οι δε συγκεντρωθέντες αποφάσισαν να μην δώσουν αιτίαν τινά, αλλά ως φοβισμένοι να παραμερίσωσι εις ασφαλή μέρη". Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο πυρήνας του μύθου διασώζει κάποια ιστορική αλήθεια, βασιζόμενοι σε προσωπικά αρχεία οικογενειών αγωνιστών του 1821, που ισχυρίζονται ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός τέλεσε δοξολογία στις 17 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα και όρκισε ορισμένους κοτζαμπάσηδες και επισκόπους του Μωριά, που βρίσκονταν εκεί για τον εορτασμό του Αγίου Αλεξίου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι συγκεντρωμένοι έφυγαν από την Αγία Λαύρα έχοντας γνώση της επικείμενης έναρξης επανάστασης.
Κατά τον ξεσηκωμό της Πάτρας στις 22 Μαρτίου 1821 βρισκόταν εκτός της πόλης, αλλά αμέσως κατέβηκε εκεί και ευλόγησε τα όπλα και το λάβαρο των αγωνιστών στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Σύμφωνα με τις αναφορές του πρέσβη της Μεγάλης Βρετανίας στο Μωριά, με έδρα την Πάτρα, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, είχε αποσυρθεί έξω από την κωμόπολη των Καλαβρύτων, στη Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, προκειμένου να αποφύγει την παράδοσή του στην Τριπολιτσά. (Sketches of the War in Greece: In a Series of Extracts By Philip James Green, R. L. Green. Published 1827. T. Hurst and co.) σελίδες 9 -10. Στις 24 Μαρτίου είχαν αρχίσει οι εχθροπραξίες στην πόλη της Πάτρας (σελ 13), ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός αναμενόταν στην πόλη, αφού είχε ονομασθεί αρχηγός της επανάστασης. Έφθασε εκεί στις 26 Μαρτίου, κι είχε μια συνάντηση με τους ξένους πρόξενους (Πουκεβίλ Γαλλίας και Γκρην Μεγάλης Βρετανίας) όπου επέδωσε μανιφέστο της επανάστασης με ημερομηνία 23 Μαρτίου 1821. (Το πιο πάνω βιβλίο περιέχει μεταφρασμένο αντίγραφο του μανιφέστου). Η μαρτυρία του Βρετανού προξένου έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί επιβεβαιώνει όλα τα γεγονότα που αναφέρει ο Πουκεβίλ στη γνωστή ιστορία του της Ελληνικής επανάστασης, ενώ ταυτόχρονα τηρεί καθαρά φιλοτουρκική στάση.
Το Δεκέμβριο του 1821 συμμετείχε στην Α' Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο, και με απόφασή της μαζί με τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη πήγε τον Οκτώβριο του 1822 στην Ιταλία, για να συναντήσει τον Πάπα με σκοπό να του ζητήσει υλική και ηθική βοήθεια, αλλά τελικά δεν κατάφερε να τον συναντήσει. Παρά την αποτυχία της αποστολής του κατάφερε να ενημερώσει και να προτρέψει τους φιλέλληνες της Ευρώπης να βοηθήσουν την επανάσταση.
Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1824, περίοδο της εμφύλιας διαμάχης. Προσπάθησε να συμφιλιώσει τις αντίπαλες παρατάξεις αλλά δεν το κατάφερε και αποσύρθηκε στη μονή της Χρυσοποδαρίτισσας. Αντίθετα ταλαιπωρήθηκε από τον Γκούρα που με διαταγή του απήχθη και οδηγήθηκε πεζός στη Γαστούνη το χειμώνα του 1825. Εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο και το 1826 διηύθυνε τις εργασίες της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο. Αργότερα αρρώστησε και πέθανε στο Ναύπλιο στις 30 Μαΐου 1826. Στα τελευταία του χρόνια ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έγραψε τα απομνημονεύματά του, στα οποία αναφέρονται τα γεγονότα της Επανάστασης μέχρι το τέλος του 1822. Δημοσιεύθηκαν το 1837.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

SAINT GEORGE - ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Άγιος Γεώργιος
Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία, ανάμεσα στο 275 και στο 285 και θανατώθηκε το 296 ή το 303 μ.Χ.
Οι γονείς του Αγίου Γεωργίου ήταν χριστιανοί, ο πατέρας του είχε ελληνική καταγωγή και ήταν από την Καππαδοκία και η μητέρα του ήταν από την Παλαιστίνη. Όταν ήταν 10 ετών πέθανε ο πατέρας του και η μητέρα του τον πήρε στην περιοχή Λύδδα της Παλαιστίνης όπου τον μεγάλωσε και τον μόρφωσε.
Στην ηλικία των 18 ετών, κατατάχτηκε στον ρωμαϊκό στρατό στη Νικομήδεια. Διακρίθηκε σε πολύ μικρή ηλικία ο Άγιος Γεώργιος και πήρε τον βαθμό του χιλίαρχου. Αργότερα ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός τον έκανε διοικητή με τον τίτλο του κόμη. Ο Άγιος Γεώργιος ονομάζεται τροπαιοφόρος για την ανδρεία του και για τον ηρωϊσμό του στις μάχες.
Ο Διοκλητιανός, αφού αντιμετώπισε τις εξωτερικές απειλές στράφηκε στην αναδιοργάνωση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αποφάσισε ότι οι υπήκοοί του θα πρέπει να τον λατρεύουν ως θεό και ξεκίνησε διωγμούς κατά των Χριστιανών. Έκλεισε τους χριστιανικούς ναούς, εξόρισε ή βασάνισε και οδήγησε στο μαρτύριο Χριστιανούς που δεν πρόδιδαν την πίστη τους, απομάκρυνε από τον στρατό και τις υπηρεσίες τους Χριστιανούς.Έκανε τρεις συνελεύσεις για να οργανώσει τους διωγμούς, στις οποίες μπορούσαν να είναι παρόντες οι αξιωματούχοι. Ο Άγιος Γεώργιος πήρε το λόγο, ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό και πήρε θέση ενάντια στο διωγμό των Χριστιανών. Ο Διοκλητιανός οργίστηκε και διέταξε τη σύλληψη του Αγίου Γεωργίου.
Στην φυλακή βασανίστηκε για την πίστη του και υπέμεινε τους πόνους με προσευχή. Αρχικά τον έδεσαν ξαπλωμένο ανάσκελα και έβαλαν επάνω του έναν μεγάλο βαρύ λίθο.Στη συνέχεια τον έδεσαν στον τροχό, που είχε περιστρεφόμενα μαχαίρια που έκοβαν τις σάρκες. Ένας άγγελος ελευθέρωσε τον Άγιο και τα τραύματά του θεραπεύτηκαν. Όταν αυτό έγινε γνωστό, ο Πρωτολέοντας και ο Ανατόλιος παρουσιάστηκαν στον Διοκλητιανό μαζί με χίλιους στρατιώτες και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό, με αποτέλεσμα ο Διοκλητιανός να διατάξει την θανάτωσή τους. Η μνήμη τους τιμάται στις 23 Απριλίου.
Ο Διοκλητιανός διέταξε τότε να φτιάξουν μια στέρνα, να τη γεμίσουν με ασβέστη και να κλείσουν εκεί τον Άγιο Γεώργιο για τρεις ημέρες. Όταν άνοιξαν την στέρνα, αντί να βρουν το σώμα του Αγίου καμένο και διαλυμένο, τον βρήκαν όρθιο να προσεύχεται. Ο λαός αναγνώρισε το θαύμα κι έλεγε ότι είναι μεγάλος ο Θεός του Γεωργίου, αλλά ο αυτοκράτορας θεώρησε ότι ήταν κάποιου είδους μαγεία. Ο Άγιος Γεώργιος του απάντησε ότι αυτό δεν ήταν μαγεία ή αγυρτεία, αλλά αποτέλεσμα της θείας χάρης και ο Διοκλητιανός διέταξε να πυρακτώσουν μεγάλα σιδερένια παπούτσια και υποχρέωσαν τον Άγιο να περπατήσει φορώντας τα. Ο Άγιος Γεώργιος περπατούσε και προσευχόταν χωρίς να παθαίνει τίποτα.
Βλέποντας τα νέα θαύματα του Αγίου, ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός συνέχισε να πιστεύει ότι ήταν αποτέλεσμα μαγείας και κάλεσε τον μάγο Αθανάσιο. Αυτός έφερε δύο αγγεία με ισχυρά δηλητήρια και ο αυτοκράτορας διέταξε τον Γεώργιο να τα πιει. Ο Άγιος έκανε την προσευχή του, ήπιε τα δηλητήρια και δεν έπαθε τίποτα. Τότε ο Αθανάσιος γονάτισε μπροστά στον Άγιο Γεώργιο και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, και θανατώθηκε από τον Διοκλητιανό. Η μνήμη του μάρτυρα Αθανασίου του από μάγων, τιμάται στις 23 Απριλίου.Η Αλεξάνδρα, σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της, πίστεψαν στον Χριστό, φυλακίστηκαν από τον Διοκλητιανό και θανατώθηκαν την επομένη. Η μνήμη της βασίλισας Αλεξάνδρας και των υπηρετών της Απολλώ, Ισαακίου και Κοδράτου, που πίστεψαν στον Χριστό και θανατώθηκαν από τον Διοκλητιανό, τιμάται στις 21 Απριλίου.
Ο Άγιος Γεώργιος είδε ενύπνιο, ότι σύντομα θα πάρει τον στέφανο του μαρτυρίου. Το ξημέρωμα οι στρατιώτες τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό. Ο αυτοκράτορας του ζήτησε να θυσιάσει στον βωμό του Απόλλωνα. Ο Άγιος μπήκε στον ναό του Απόλλωνα, έκανε το σχήμα του σταυρού και τότε το είδωλο του Απόλλωνα έπεσε και κομματιάστηκε. Ο Διοκλητιανός καταδίκασε τον Άγιο σε θάνατο δια αποκεφαλισμού.
Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στην περιοχή Λύδδα της Παλαιστίνης, από τον πιστό του υπηρέτη, Άγιο Πασικράτη. Εκεί, μετά το διάταγμα ανεξιθρησκείας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι Χριστιανοί ανέγειραν μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο, όπου και κατέθεσαν τα ιερά του λείψανα.
Η μνήμη του Αγίου Γεωργίου τιμάται στις 23 Απριλίου, αλλά αν η εορτή του πέσει μέσα στη Σαρακοστή, μετατίθεται στην Δευτέρα του Πάσχα.Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του τιμάται στις 3 Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο Αγίου Γεωργίου
Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.matia.gr

HINDUISM - ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ

Ινδουισμός
Βραχμανισμός ή Ινδουισμός είναι οι ονομασίες με τις οποίες περιγράφονται οι πάμπολλες τοπικές θρησκείες, θρησκευτικές πρακτικές και αιρέσεις (σαμπραντάγιας) της Ινδίας. Από τους ίδιους τους πιστούς της, η θρησκεία των Ινδών περιγράφεται συνήθως από τη σανσκριτική έκφραση सनातन धर्म, Σανατάνα Ντάρμα, που σημαίνει «αιώνιος νόμος», «αιώνια τάξη» ή «πατρική πίστη».
Αναφέρεται συχνά ως η αρχαιότερη θρησκεία του κόσμου, καθώς κάποιες από τις ρίζες της ανάγονται στην Εποχή του Σιδήρου. Ο Ινδουισμός είναι η τρίτη μεγαλύτερη θρησκεία του κόσμου σε αριθμό πιστών, μετά το Χριστιανισμό και το Ισλάμ, με περίπου ένα δισεκατομμύριο πιστούς, εκ των οποίων πάνω από το 90% κατοικεί στην Ινδία. Ινδουιστικές κοινότητες βρίσκονται επίσης στο Νεπάλ, τη Σρι Λάνκα, τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, το Μαυρίκιο, τα Νησιά Φίτζι, τη Σουρινάμ, τη Γουιάνα, το Τρινιντάντ και Τομπάγκο, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Ινδουισμός βασίζεται στα ιερά κείμενα Βέντα (Βέδες) καθώς και στη διδασκαλία των γκουρού (δασκάλων).
Ετυμολογία
Βραχμανισμός είναι η επίσημη ονομασία της ινδικής θρησκείας. Ετυμολογικά, ο όρος προέρχεται από την ονομασία της κάστας των Ινδών ιερέων ή βραχμάνων (στα σανσκριτικά «Μπράχμανα») και χρησιμοποιείται από την πρώτη χιλιετία π.Χ., όταν η κάστα των ιερέων απέκτησε την κοινωνική της θέση.
Ο όρος Ινδουισμός είναι ξενικός, αλλά είναι αυτός που έχει επικρατήσει. Ετυμολογικά προέρχεται από τον ποταμό Ινδό και χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους μουσουλμάνους που έφταναν στην Ινδία για να προσδιορίσει τους μη μουσουλμάνους Ινδούς.
Ιστορία
Προβεδική περίοδος
Προβεδική περίοδος του Ινδουισμού ονομάζεται η περίοδος της ιστορίας του πριν την εμφάνιση των ιερών κειμένων, που ονομάζονται «βέδες» («βέδα» στα σανσκριτικά σημαίνει «ιερή γνώση»). Η περίοδος αυτή, που ξεκινά από τα βάθη της ιστορίας, φτάνει μέχρι την κάθοδο των Αρίων στη χερσόνησο της Ινδίας, η θρησκεία των οποίων σταδιακά συγχωνεύτηκε με αυτή των γηγενών κατοίκων.
Οι αυτόχθονες Ινδοί ήταν λαοί πιθανόν νεγροειδείς, οι οποίοι είχαν αναπτύξει αγροτικό πολιτισμό, με μητριαρχικά χαρακτηριστικά. Από τις θρησκευτικές πρακτικές των αυτοχθόνων αυτών, εισήχθησαν στον Ινδουισμό και διατηρούνται μέχρι σήμερα συγκεκριμένα στοιχεία, όπως η λατρεία του φαλλού και των θεών της γονιμότητας. Τα στοιχεία αυτά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στα βεδικά κείμενα. Εκτός από τη λατρεία του φαλλού (λίνγκαμ), ο σημερινός Ινδουισμός έχει διατηρήσει από αυτή την εποχή τη σβάστικα, ως σύμβολο του ήλιου, αλλά και τη λατρεία ιερών ζώων.
Αρία ή βεδική περίοδος
Τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. έφτασαν στην Ινδία οι Άριοι, περνώντας τα βουνά της βορειοδυτικής Ινδίας και εκτοπίζοντας τους αυτόχθονες προς το νότο. Ήταν λαός πολεμικός και είχε μια πλήρη θρησκεία με πολλούς θεούς. Η θρησκεία τους χαρακτηρίζεται ενοθεϊστική, καθώς διαφορετικοί θεοί λατρεύονται ξεχωριστά ως Υπέρτατο Ον, χωρίς όμως να παραγνωρίζεται η ύπαρξη και άλλων θεών.
Προχωρώντας οι Άριοι προς το νότο, κατέκτησαν ουσιαστικά τα εδάφη των αυτοχθόνων και εισήγαγαν για πρώτη φορά το σύστημα των καστών. Οι ίδιοι συγκρότησαν τις τρεις πρώτες κάστες, μεταξύ αυτών και την κάστα των βραχμάνων, ενώ οι αυτόχθονες αποτέλεσαν την τέταρτη κάστα, την κάστα των «Σούντρα». Η κάστα των βραχμάνων απέκτησε μεγάλη δύναμη, σε βαθμό που δεν υπάρχει σε καμία άλλη θρησκεία, καθώς ισχυρίζονται ότι ακόμη και οι θεοί υποτάσσονται στη γνώση τους. Το μονοπώλιο της γνώσης είναι ένα δικαίωμα της κάστας των βραχμάνων που διατηρείται μέχρι και σήμερα στον Ινδουισμό.
Κλασική περίοδος
Κατά την κλασική περίοδο, από το 500 π.Χ. και μετά, ο Ινδουισμός πήρε τη σημερινή μορφή του και εξαπλώθηκε ραγδαία, με τη βοήθεια και της σανσκριτικής γλώσσας. Από αυτή την περίοδο και μετά, οι τελετές προς τιμήν των θεών δε γίνονταν πλέον υπαίθρια, αλλά σε ναούς με αγάλματα των θεών, μπροστά στα οποία οι πιστοί άφηναν τις προσφορές τους. Μετά τον 4ο αιώνα π.Χ., ο Ινδουισμός απειλήθηκε από την εξάπλωση του Βουδισμού, αλλά καθώς ο τελευταίος εξαπλώθηκε τελικά προς τα ανατολικά, ο Ινδουισμός ανέκαμψε σημαντικά και τον 4ο μ.Χ. αιώνα αναγνωρίστηκε επίσημα.
Ισλαμική κυριαρχία
Μετά τον 8ο αιώνα, το Ισλάμ είχε εξαπλωθεί στη βόρεια Ινδία, και πολλοί Ινδουιστές είχαν μεταστραφεί σε αυτό. Την ίδια εποχή, ομάδες πιστών, υπό την επιρροή του μονοθεϊστικού Ισλάμ επιχείρησαν να εισάγουν το μονοθεϊσμό και στον Ινδουισμό. Την ίδια εποχή σχηματίστηκε και η «αίρεση» των Σιχ, οι οποίοι είναι μονοθεϊστές και θεωρούν ότι είναι εντελώς διαφορετική θρησκεία, καθώς πιστεύουν σε ένα μείγμα ινδουιστικών και ισλαμικών δογμάτων.
Βρετανική κυριαρχία
Κατά την περίοδο της Βρετανικής κυριαρχίας, μετά το 1877, διάφοροι μεταρρυθμιστές, υπό την επίδραση των νέων τεχνολογιών και φιλοσοφικών ρευμάτων, προσπάθησαν να συμφιλιώσουν τον Ινδουισμό με τις άλλες θρησκείες, θεωρώντας ότι ο Ινδουισμός είναι δυνατόν να έχει χώρο για τη λατρεία και άλλων προφητών και θρησκευτικών δασκάλων.
Ινδική ανεξαρτησία
Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας, το 1947, προέκυψαν προβλήματα στη συνύπαρξη Ινδουιστών και μουσουλμάνων, τα οποία οδήγησαν στην απόσχιση των μουσουλμάνων, οι οποίοι δημιούργησαν το Πακιστάν. Έτσι, η Ινδία έγινε ένα κράτος με σχεδόν αμιγή Ινδουιστικό πληθυσμό.
Χαρακτηριστικά
Τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του Ινδουισμού:
Ανυπαρξία ιδρυτή
Η «Αιώνια Θρησκεία» (Σανατάνα Ντάρμα) δεν έχει ιδρυτή, ούτε υπάρχει συγκεκριμένο πρόσωπο-σωτήρας. Ο πιστός μπορεί να έχει έναν προσωπικό Θεό-δημιουργό, ή να πιστεύει απλά στην ιδέα ενός νόμου που διέπει τον κόσμο. Σε διάφορες εποχές εμφανίστηκαν διδάσκαλοι και σοφοί άνδρες, οι οποίοι με τα κηρύγματα και τη διδασκαλία τους έδωσαν νέα κατεύθυνση και νέα πνοή στα θρησκευτικά πιστεύω του ινδουισμού.
Μη σταθερό δόγμα
Ο Ινδουισμός είναι μια εντυπωσιακά ευπροσάρμοστη στις συνθήκες κάθε εποχής θρησκεία. Περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία θρησκευτικών πρακτικών και εξελίσσεται συνεχώς, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Δεν έχει κάποιο ιερό κείμενο, ενώ οι κατά καιρούς διδάσκαλοι έδειξαν νέους «δρόμους σωτηρίας». Αρχικά, ως θρησκεία των αυτοχθόνων Ινδών, ήταν ουσιαστικά λατρεία της φύσης. Αργότερα εξελίχθηκε και συστηματοποιήθηκε από τους βραχμάνους. Απέκτησε την ιδέα ότι ο κόσμος διέπεται από κάποιο καθολικό νόμο (ντάρμα), η επίγεια έκφανση του οποίου είναι το αυστηρό, ιεραρχικό κοινωνικό σύστημα των καστών, καθώς και την ιδέα ότι ο κόσμος συνεχώς φτάνει σε ένα τέλος και ξεκινάει από την αρχή.
Ινδικό φαινόμενο
Ο Ινδουισμός είναι αποκλειστικό γέννημα του ινδικού πολιτισμού. Η εκτός Ινδίας επιρροή του περιορίζεται μόνο σε μικρό ιεραποστολικό έργο στην νοτιοανατολική Ασία και την Ινδονησία, με σκοπό την ενσωμάτωση φυλών ως νέες κάστες, ενώ μεμονωμένοι μη Ινδοί μεταστράφηκαν στον Ινδουισμό υπό την επίδραση βραχμάνων στοχαστών, ιδίως κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970 στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, όπου επικρατούσε η λεγόμενη «μανία με την Ινδία».
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ