ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΗΡΩΑΣ

TYPHOON
ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΗΡΩΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ
ΗΤΑΝ Ο ΜΠΑΤΣΑΡΑΣ ΤΟΥ ΚΟΛΕΓΙΟΥ. ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΜΠΕΝ ΚΙΝΓΚ. ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΟΝ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΑ ΛΕΙΖΕΡ . ΤΟΤΕ ΤΑ ΜΠΡΑΤΣΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΦΟΥΣΚΩΣΑΝ ΑΛΛΑ ΔΥΝΑΜΩΣΑΝ , ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΕΝΑ ΔΙΩΡΟΦΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ ΗΡΩΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

ATLANTIS - Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

Η χαμένη Ατλαντίδα

Η Ατλαντίδα (Αρχ.Ελλ: Ἀτλαντὶς νῆσος) είναι ένα μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τιμαίος» και «Κριτίας».
Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πριν από το στόμα των Ηράκλειων Στηλών», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λυβικής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σολωνα (δηλαδή κατά το 9.560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στον πέλαγος «σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα».
Επειδή είναι μια ἱστορία που ενσωματώνεται στους διαλόγους του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα θεωρείται γενικά ως παραβολή που κατασκευάστηκε από τον Πλάτωνα για να επεξηγήσει τις πολιτικές θεωρίες του. Αν και η ιστορία του Πλάτωνα φαίνεται σαφής στους περισσότερους μελετητές, μερικοί προτείνουν ότι η περιγραφή του εμπνεύστηκε από παλαιότερες παραδόσεις. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Πλάτωνας βασίστηκε σε προηγούμενα γεγονότα, όπως την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης ή τον Τρωικό πόλεμο, ενώ άλλοι επιμένουν ότι έλαβε έμπνευση από πιο σύγχρονά του γεγονότα όπως την καταστροφή της Ελίκης το 373 π.Χ και την αποτυχημένη εισβολή της Σικελίας το 415-413 π.Χ.
Η πιθανή ύπαρξη μιας αληθινής Ατλαντίδας ήταν θέμα που συζητήθηκε ενεργά κατά την κλασσική αρχαιότητα, αλλά συνήθως το απέρριπταν και το διακωμωδούσαν. Η ιστορία έμεινε βασικά άγνωστη κατά τον μεσαίωνα και ξανά ανακαλύφτηκε στις αρχές των σύγχρονων χρόνων. Η περιγραφή του Πλάτωνα ενέπνευσε τις ουτοπιστικές δουλειές πολλών Αναγεννησιακών συγγραφέων, όπως τη «Νέα Ατλαντίδα» του Φράνσις Μπέικον. Ακόμα και σήμερα, η Ατλαντίδα εμπνέει τη μοντέρνα λογοτεχνία, από επιστημονική φαντασία ως κωμικά βιβλία ως και ταινίες, το όνομά της είναι τώρα συνώνυμο με όλους τους αρχαίους αλλά εξελιγμένους (και χαμένους) πολιτισμούς.

Πλάτωνας
Οι διάλογοι Τιμαίος και Κριτίας, που γράφτηκαν το 360 π.x. είναι οι πρώτες γνωστές αναφορές στην Ατλαντίδα. Για άγνωστους λόγους ο Πλάτωνας ποτέ δεν ολοκλήρωσε τον Κριτία, εντούτοις ο μελετητής Benjamin Jowett, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει οτι ο Πλάτωνας αρχικά σκόπευε να γράψει και ένα τρίτο διάλογο με τον Τίτλο «Ερμοκράτης». Ο John V. Luce υποθέτει οτι ο Πλάτωνας – αφού περιέγραψε την αρχή του κόσμου και της ανθρωπότητας στον Τιμαίο, καθώς επίσης και την αλληγορική τέλεια κοινωνία της αρχαίας Αθήνας και της επιτυχούς υπεράσπισης της ενάντια της εχθρικής Ατλαντίδας στον Κριτία - θα έκανε κύριο θέμα του Ερμοκράτη τη στρατηγική του Ελληνιστικού πολιτισμού κατά τη σύγκρουσή του με του βάρβαρους. Ο Πλάτωνας έγραψε για την Ατλαντίδα στον Τιμαίο:
Πολλές μεγάλες και θαυμάσιες πράξεις καταγράφονται στις ιστορίες μας για το κράτος σας. Αλλά μια από αυτές ξεπερνά όλες τις υπόλοιπες στο μεγαλείο και την ανδρεία. Οι ιστορίες μιλούν για μια τρανή δύναμη που απρόκλητη εκστράτευε έναντι Ευρώπης και Ασίας, και στην οποία η πόλη σας κατάφερε να θέσει τέλος. Αυτή η δύναμη ξεπρόβαλε από τον «Πέλαγος του Άτλαντα» («Ατλαντικό»), και τότε ο πέλαγος αυτός ήταν πλεύσιμος, και είχε ένα νησί που βρισκόταν μπροστά από τα στενά που εσείς αποκαλείτε Ηράκλειες Στήλες. Το νησί ταυτοχρονα ήταν από Λιβύη και μεγαλύτερο από την Ασία, και ήταν ο δρόμος προς άλλα νησιά, που αν από αυτά περνούσες μπορούσες να φτάσεις στην απέναντι ήπειρο που περιέβαλε τον αληθινό ωκεανό – γιατί η θάλασσα εντός των Ηράκλειων Στηλών είναι μόνο ένα λιμάνι με στενό λαιμό και η άλλη είναι αληθινή θάλασσα της οποίας η περιβάλλουσα γη μπορεί όντως να αποκαλεστεί άπειρη. Τώρα, σε αυτή τη νήσο της Ατλαντίδας ήταν μια μεγάλη και απίστευτη αυτοκρατορία...
Τα τέσσερα πρόσωπα που λαμβάνουν μέρος στους δυο αυτούς διαλόγους είναι οι πολιτικοί Κριτίας και Ερμοκράτης και οι φιλόσοφοι Σωκράτης και Τιμαίος, όμως ο μόνος που αναφέρει την Ατλαντίδα είναι ο Κριτίας. Ενώ πιθανότατα όλοι αυτοί οι άνθρωποι έζησαν πραγματικά, οι διάλογοι όπως καταγράφηκαν μπορεί να ήταν εφεύρεση του Πλάτωνα. Στις γραπτές του δουλειές, ο Πλάτωνας κάνει εκτενή χρήση των Σωκρατικών διαλόγων προκειμένου να συζητηθούν οι αντίθετες θέσεις μέσα στα πλαίσια μιας υπόθεσης.
Ο Τιμαίος αρχίζει με μια εισαγωγή, που ακολουθείται από μια περιγραφή της δημιουργίας και της δομής του σύμπαντος και των αρχαίων πολιτισμών. Στην εισαγωγή, ο Σωκράτης διαλογίζεται πάνω στη τέλεια κοινωνία, όπως περιγράφεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα, και διερωτάται αν αυτός και οι φιλοξενούμενοί του μπορούν να θυμηθούν μια ιστορία που μιλά για μια τέτοια ακριβώς κοινωνία. Ο Κριτίας αναφέρει μια πραγματική, όπως ισχυρίζεται, τέτοια ιστορία και συνεχίζει να την αφηγηθεί όπως καταγράφηκε στον διάλογο Κριτίας. Στη ιστορία του, η Αθήνα φαίνεται να συμβολίζει την «τέλεια κοινωνία» και η Ατλαντίδα τον αντίπαλό της, που αντιπροσωπεύει την ίδια την αντίθεση των «τέλειων» γνωρισμάτων που περιγράφονται στην Πολιτεία. Ο Κριτίας υποστηρίζει οτι η ιστορία του προέρχεται από μια επίσκεψη του Αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα στη Σαϊς της Αιγύπτου, όπου γνώρισε ένα ιερέα που του μετάφρασε την ιστορία στα Ελληνικά από Αιγυπτιακά ιερογλυφικά γραμμένα πάνω σε παπύρους. Κατά τον Πλούταρχο, ο ιερέας ονομαζόταν Σόνχις, αλλά λόγω της μεγάλης χρονικής περιόδου μεταξύ Πλούταρχου και του υποτιθέμενου γεγονότος, αυτός ο προσδιορισμός είναι ανεπιβεβαίωτος.
Σύμφωνα με τον Κριτία, οι παλιοί Ελληνικοί θεοί διαίρεσαν τη γή ώστε ο καθένας να έχει το μέρισμα του. Ο Ποσειδώνας πήρε το νησί της Ατλαντίδας. Το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και τη Μικρά Ασία μαζί, αλλά κατόπιν βυθίστηκε από ένα σεισμό και δεν έμεινε τίποτε άλλο παρά αδιάβατο λασπόνερο, που εμπόδιζε το ταξίδι σε οποιοδήποτε μέρος του ωκεανού. Οι Αιγύπτιοι περιέγραψαν την Ατλαντίδα ως ένα νησί περίπου 700 χλμ σε πλάτος, αποτελούμενο κυρίως από βουνά στο βόρειο μέρος και κατά μήκος της ακτής, και με μια μεγάλη στενόμακρη πεδιάδα στα νότια που «εκτείνεται σε μια κατεύθυνση 3,000 στάδια (600χμ) και 2,000 στάδια (400χμ) στην άλλη»
Πενήντα στάδια μέσα από την ακτή ήταν ένα «βουνό όχι πολύ υψηλό σε οποιαδήποτε πλευρά». Εδώ ζούσε μια ιθαγενής γυναίκα την οποία ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας και της έκανε πέντε ζευγάρια αρσενικών διδύμων. Ο Άτλαντας, που ήταν ο μεγαλύτερος τους, έγινε βασιλιάς ολόκληρου του νησιού και του ωκεανού (που ονομάστηκε Ατλαντικός σε τιμή του), και του δόθηκε το βουνό της γέννησής του και η περιβάλλουσα περιοχή. Επίσης μυθικός βασιλιάς της Ατλαντίδας αδελφός του Άτλαντα φέρεται ο Αζάης.
Ο Ποσειδώνας χάραξε το βουνό της αγαπημένης του σε παλάτι, και το εσώκλεισε με τρεις κυκλικές τάφρους αυξανόμενου πλάτους (1-3 στάδια) που είχαν δακτυλίους γης ανάλογους σε μέγεθος. Οι κάτοικοι του νησιού τότε έκτισαν γέφυρες προς τα βόρεια του βουνού για να το ενώσουν με το υπόλοιπο νησί. Τότε άνοιξαν ένα μεγάλο κανάλι προς τη θάλασσα, έσκαψαν τούνελ παράλληλα με τις γέφυρες για να περνούν τα πλοία και χάραξαν αποβάθρες πάνω στους πέτρινους τοίχους των τάφρων. Κάθε πέρασμα προς την πόλη φρουρούνταν με πύλες και πύργους, και τείχη περιτριγύριζαν κάθε δακτύλιο γης. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από κόκκινη, λευκή και μαύρη πέτρα που έβγαλαν από τις τάφρους, και ήταν επικαλυμμένα με μπρούντζο, κασσίτερο και ορείχαλκο αντίστοιχα.
Κατά τον Κριτία, 9,000 πριν τον Πλάτωνα, ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ αυτών εντός και εκτός των Ηράκλειων Στήλων (πιθανότατα τα στενά του Γιβραλτάρ). Η Ατλαντίδα είχε κατακτήσει μέρη της Λιβύης μέχρι και την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι τη Τυρρηνία, και υπέβαλε τους ανθρώπους τους στη δουλεία. Οι Αθηναίοι οδήγησαν μια συμμαχία ενάντια στην αυτοκρατορία της Ατλαντίδας, και καθώς η συμμαχία αδυνατούσε, οι Αθηναίοι επικράτησαν μόνοι και ελευθέρωναν κατακτημένες περιοχές. «Όμως αργότερα έγιναν δυνατοί σεισμοί και πλημμύρες, και σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα όλοι οι πολεμιστές βυθίστηκαν μέσα στη γη, και ομοίως η νήσος της Ατλαντίδας χάθηκε στα βάθη της θάλασσας».

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

OMBRAX-CAPTAIN MARK - ΟΜΠΡΑΞ- ΚΑΠΤΕΝ ΜΑΡΚ

Όμπραξ

Κάπτεν Μαρκ

Το Όμπραξ (Ombrax) ήταν εβδομαδιαίο περιοδικό κόμικς που πρωτοκυκλοφόρησε στη χώρα μας στα μέσα του 1971 και η έκδοσή του διακόπηκε 4,5 χρόνια αργότερα. Ο εκδότης του Στέλιος Ανεμοδουράς δανείστηκε για το κτίσιμο της ύλης του εντύπου κυρίως τις ιστορίες της μηνιαίας αντίστοιχης Ιταλικής έκδοσης ("Il comandante Mark") του Οίκου "Bonelli", καθώς οι δύο κύριοι χαρακτήρες του Όμπραξ προέρχονταν από τη γειτονική χώρα.Το 1983 μάλιστα επανέλαβε ουσιαστικά την έκδοση του περιοδικού με νέο εβδομαδιαίο τίτλο (σαν "Περιπέτεια" πλέον), του οποία η έκδοση συνεχίζεται (τόσο με επταήμερη συχνότητα, όσο και

υπο μορφή μηνιαίων τόμων).

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ZAGOR - ΖΑΓΚΟΡ

Ζαγκόρ
Το Ζαγκόρ ήταν εβδομαδιαίο περιοδικό κόμικς, του εκδοτικού Οίκου του Στέλιου Ανεμοδουρά, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από το Δεκέμβριο του 1970 έως το Δεκέμβριο του 1975.
Αποτελεί αναπαραγωγή του ομώνυμου μηνιαίου Ιταλικού περιοδικού, που εξακολουθεί να εκδίδεται στη γειτονική χώρα έως και σήμερα. Ο ήρωας με το όνομα Ζαγκόρ δημιουργήθηκε από τον εκδότη και συγγραφέα Σέρτζιο Μπονέλλι το 1961 σε σχέδιο αρχικά του Γκαλιένο Φέρρι. Το ελληνικό περιοδικό περιείχε βέβαια και πλήθος άλλων ιστοριών εκτός από αυτές του βασικού ήρωα του τίτλου, όπως τις περιπέτειες του "Κάπτεν Μίκι", του "Roy of the Rovers" κ.α.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

THE BIGGEST STADIUMS IN THE WORLD - ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Κυρίαρχοι οι Βορειοκορεάτες!
Όχι, το Μαρακανά δεν είναι (πλέον) το μεγαλύτερο στάδιο στον κόσμο, ενώ το πρώτο Ευρωπαϊκό στάδιο που συναντάται στην λίστα είναι μόλις στην 13η θέση.
Το μεγαλύτερο στάδιο στον κόσμο μπορεί να φιλοξενήσει περίπου το 20% του πληθυσμού της Κύπρου.
Πρόκειται για το στάδιο May Day που βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Βορείου Κορέας, Πιονγιανγκ. Έχει χωρητικότητα 150 χιλιάδων θεατών και χρησιμοποιείται για ποδόσφαιρο.
Στην πρώτη 20αδα βρίσκονται 10 Αμερικάνικα στάδια (ας είναι καλά το φούτμπολ).
Το Καμπ Νου της Βαρκελόνης με χωρητικότητα 98,787 είναι στην 13η θέση ενώ το Γουέμπλεϊ, με 90,000 θέσεις είναι 21ο.
Τέλος, το ΟΑΚΑ είναι μόλις στην 51η θέση.
1.Στάδιο Rungrado May Day 150.000 Πιόνγκ Γιάνγκ - Βόρειος Κορέα - ποδόσφαιρο.
2.Στάδιο Σολτ Λέικ 120.000 Καλκούτα - Ινδία - ποδόσφαιρο.
3.Στάδιο Αζτέκα 114.465 Μέξικο Σίτι - Μεξικό - ποδόσφαιρο.
4.Στάδιο Μίσιγκαν 107.501 Αν Χάρμπορ - ΗΠΑ- αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
5.Στάδιο Μπίβερ 107.282 Στέιτ Κόλετζ - ΗΠΑ - αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
6.Ιντερνασιονάλ Μοντερέι 103.500 Μοντερέι - Μεξικό - ποδόσφαιρο.
7.Οχάιο Στέιτ 102.000 Κολούμπους - ΗΠΑ - αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
8.Στάδιο Νέιλαντ 102.000 Νόξβιλ - ΗΠΑ - αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
9.Στάδιο Αζάντι 100.000 Τεχεράνη - Ιράν - ποδόσφαιρο.
10. Στάδιο Κάρνο 100.000 Τζακάρτα - Ινδονησία -ποδόσφαιρο.
11. Κρίκετ Γκράουντ 100.000 Μελβούρνη - Αυστραλία - κρίκετ.
12. Νεχρού 100.000 Νέο Δελχί - Ινδία - ποδόσφαιρο.
13. Καμπ Νου 98.787 Βαρκελώνη - Ισπανία - ποδόσφαιρο.
14. Μαρακανά 97.000 Ρίο Ντε Τζανέιρο - Βραζιλία - ποδόσφαιρο.
15. Στάδιο Σάνφορντ 92.746 Άθενς - ΗΠΑ - αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
16. Μεμόριαλ Κολιζέιουμ 92.516 Λος Άντζελες - ΗΠΑ - αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
17.Στάδιο Τάιγκερ 92.400 Μπάτον Ρόουζ - ΗΠΑ -αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
18.Στάδιο Μπράιαντ-Ντεντί 92.138 Τουσκαλούσα - ΗΠΑ -αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
19. Γήπεδο FedEx 91.704 Λάντοβερ - ΗΠΑ -αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
20.Ρόουζ Μπολ 91.136 Πασαντίνα - ΗΠΑ - αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
21.Γουέμπλεϊ 90.000 Λονδίνο - Αγγλία - ποδόσφαιρο.
Οι φωτογραφίες είναι από το Rungrado May Day Stadium της Πιόνγκ Γιάνγκ (Βόρεια Κορέα)

BLEK - ΜΠΛΕΚ

Μπλεκ

Το δημοφιλές περιοδικό κόμικς Μπλεκ που τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί σε μηνιαία "συλλεκτική" μορφή εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στα περίπτερα της Ελλάδας τον Ιούνιο του 1969, προερχόμενο από την γειτονική Ιταλία, καρπός των διάσημων δημιουργών Sartoris, Sinchetto και Guzzon ("EsseGesse") οι οποίοι εμπνεύστηκαν το 1954 τη χαρακτηριστική φιγούρα του "ξανθού γίγα", ενός κυνηγού που διακρίθηκε στον αγώνα για την Αμερικανική ανεξαρτησία από τους Βρετανούς αποικιοκράτες κατά τα τέλη του 18ου αιώνα.
Ήταν ο Στέλιος Ανεμοδουράς που αποφάσισε να εισαγάγει στην Ελλάδα τον χαρακτήρα, δημιουργώντας το ομώνυμο έντυπο, το οποίο πρωταγωνίστησε στις επιλογές του νεαρόκοσμου (υπό εβδομαδιαία συχνότητα) για μια ολόκληρη 25ετία, έως τον Ιούνιο του 1994 που διακόπηκε η έκδοσή του. Η κυκλοφορία του έφτασε πολλές φορές και τα 130.000 αντίτυπα. Στην πρώτη περίοδο του Μπλεκ (Ιούνιος 1969 - Δεκέμβριος 1975) το περιοδικό κυκλοφορούσε σε μικρή διάσταση. Περιελάμβανε εκτός της κύριας ιστορίας τις περιπέτειες του Ρίνγκο, του Τομ και το ανάγνωσμα Παιδί-Φάντασμα, ενώ τις επόμενες δύο δεκαετίες η θεματολογία πολλαπλασιάσθηκε. Σαν πρώτη ιστορία παρέμειναν σταθερά οι περιπέτειες του ομώνυμου ήρωα ενώ από τις σελίδες του παρέλασαν ένα μεγάλο πλήθος από ιστορίες κόμικς τόσο Ευρωπαίων όσο και Αμερικανών δημιουργών.
Σήμερα, η έκδοση συνεχίζεται από τον Περιοδικό Τύπο, με δημοσίευση νέων ιστοριών τις οποίες εξασφάλισε για 15 ακόμη χρόνια ο κ. Γιώργος Ανεμοδουράς.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

SERAFINO - ΣΕΡΑΦΙΝΟ

Σεραφίνο

Ο Σεραφίνο είναι χαρακτήρας και περιοδικό κόμικς, δημιούργημα του ιταλού σχεδιαστή Τσιαμπίνο.
Ο Σεραφίνο είναι ένας φτωχός αλλά καλόκαρδος αλητάκος με χαρακτηριστικά ανθρωπόμορφου καγκουρώ. Γνώρισε τεράστια επιτυχία τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα όπου πρωτοκυκλοφόρησε το 1969 από τον εκδοτικό οίκο Καμπανά. Η απήχησή του ήταν πολύ μεγάλη και έφτασε τη δεκαετία του '70 να πουλά δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα κάθε εβδομάδα. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 η κυκλοφορία του μειώνονταν ώσπου σταμάτησε να εκδίδεται στην Ελλάδα το 1992. Παρόμοια ήταν η πορεία του και στην ιταλική αγορά, όπου επίσης διακόπηκε η έκδοσή του μετά τον θάνατο του δημιουργού του.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

TIRALOLLA - ΤΙΡΑΜΟΛΑ

Τιραμόλα

Ο Τιραμόλα είναι χαρακτήρας κόμικ. Πρωτοσχεδιάστηκε το 1952 σε σενάριο του Ρομπέρτο Ρέντσι και σχέδιο του Τζόρτζιο Ρεμπούφφι. Κυκλοφόρησε σε ομώνυμο περιοδικό. Το βασικό χαρακτηριστικό του ήρωα ήταν ότι το σώμα του ήταν φτιαγμένο από καουτσούκ, κι έτσι είχε τη δυνατότητα να εκτείνει τα μέλη του για πολλά μέτρα έως και χιλιόμετρα. Ο χαρακτήρας ήταν ένα απλό σχέδιο, με μαύρες γραμμές για σώμα, οβάλ πρόσωπο, έναν κύλινδρο για μύτη και ημίψηλο καπέλο.
Τα κόμικς του Τιραμόλα κυκλοφόρησαν στην Ιταλία για αρκετά χρόνια, και υπήρχαν στην αγορά μέχρι τη δεκαετία του '80. Στη δεκαετία του '90 το κόμικ έγινε ξανά της μόδας και κυκλοφόρησε από άλλες εκδόσεις, με νέες ιστορίες και μοντέρνο σχέδιο, χωρίς όμως επιτυχία.
Στην Ελλάδα το περιοδικό πρωτοκυκλοφόρησε το 1970, από τον εκδοτικό οίκο Καμπανά. Στο περιοδικό εμφανίζονταν εκτός από τον Τιραμόλα και άλλοι ήρωες, όπως οι Πέπο και Κάρλο, ο λύκος Πουγκατσώφ, ο ινδιάνος Καριμπού και ο υπερήρωας Μίστερ Ματζέστικ.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

WILHELM GUSTLOFF (THE GREATEST SHIP DISASTER AND SINKING IN HISTORY) - Η ΒΥΘΙΣΗ ΤΟΥ ΒΙΛΧΕΛΜ ΓΚΟΥΣΤΛΟΦ

Βίλχελμ Γκούστλοφ Με το όνομα Βίλχελμ Γκούστλοφ (Wilhelm Gustloff) καθελκύσθηκε το 1937 στο Αμβούργο μεγάλο υπερωκεάνειο συνολικού εκτοπίσματος 25.484 τόνων, το οποίο και εντάχθηκε αμέσως στο γερμανικό στόλο ως πλωτό νοσοκομείο (Lazarettschiff D.). Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έλαβε μέρος στην πολωνική εκστρατεία καθώς και στη νορβηγική. Όμως από τον Νοέμβριο του 1940 μέχρι τις αρχές του 1945 παρέμενε ελλιμενισμένο στη Γκντύνια στη διάθεση της εκεί διοίκησης υποβρυχίων χρησιμοποιούμενο ως πλοίο υποστήριξης - ενδιαίτησης (Wohnschiff) του προσωπικού των υποβρυχίων και της ναυτικής βάσης. Μετά τις 12 Ιανουαρίου 1945 όταν οι σοβιετικές στρατιές του 2ου και 3ου Λευκορωσικού μετώπου είχαν πλησιάσει επικίνδυνα τους λιμένες της Πομερανίας και εξαναγκασμένοι οι Γερμανοί σε συνεχή υποχώρηση αποφασίστηκε η άμεση μεταφορά όχι μόνο του στρατιωτικού προσωπικού της ναυτικής βάσης αλλά και του άμαχου πληθυσμού της περιοχής. ΄Ετσι ο ναύαρχος Καρλ Νταίνιτζ σχεδίασε την εκτέλεση της μεγαλύτερης μέχρι τότε επιχείρησης μεταφοράς αμάχων, στρατιωτών, τραυματιών αλλά και του μεγαλύτερου μέρους του προσωπικού της γερμανικής διοίκησης υποβρυχίων από το Γκντανσκ, το Πίλαου και την Γκντύνια. Παράλληλα η Βέρμαχτ ανέλαβε την με οποιοδήποτε τρόπο καθυστέρηση της επέλασης του εχθρού που θα επέφερε τρομακτικές συνέπειες στους αμυνόμενους. Για την εκκένωση της Γκντύνιας, όπου και η βάση του στολίσκου των υποβρυχίων «U ΙΙ», ο ναύαρχος διέθεσε τα νοσοκομειακά πλοία Βίλχελμ Γκούστλοφ και Χάνσα (Hansa) τα οποία στις 29 Ιανουαρίου 1945 ήταν έτοιμα για απόπλου με την συνοδεία δύο τορπιλακάτων. Οι Γερμανοί μετεωρολόγοι θεώρησαν καταλληλότερη ημερομηνία της επιχείρησης την 30ή Ιανουαρίου όπου θα επικρατούσε κακοκαιρία θεωρώντας ότι η επαρκής ταχύτητα των πλοίων θα τα καθιστούσε ασφαλή σε δύσκολες καιρικές συνθήκες έναντι των εχθρικών υποβρυχίων. Αν και το «Βίλχελμ Γκούστλοφ» είχε δυνατότητα μεταφοράς 1.685 ατόμων η γερμανική διοίκηση σκόπευε να υπερβεί κατά πολύ περισσότερο το όριο αυτό με δεδομένο ότι τουλάχιστον 60.000, μόνο άμαχοι, ανέμεναν στους παραπάνω λιμένες της ανατολικής Πρωσίας να επιβιβασθούν. Σύμφωνα με την τελευταία αναφορά επιβατών του πλοίου, επέβαιναν σ΄ αυτό 173 μέλη πληρώματος, 918 άνδρες του γερμανικού ναυτικού (διοίκησης υποβρυχίων) μεταξύ των οποίων και γιατροί, 373 νοσοκόμες, 162 βαριά τραυματίες και 4.424 πρόσφυγες. Συνολικά 6.050 επιβαίνοντες. Σύμφωνα όμως με άλλες πηγές το σύνολο των επιβατών πλησίαζε τις 10.000, ένας αριθμός όχι και τόσο απίθανος αν ληφθεί υπ΄ όψη ότι πράγματι κατά την επιβίβαση είχε δημιουργηθεί σύγχυση και με τον πανικό φυγής που επικρατούσε κατόρθωσαν να διασπάσουν τον έλεγχο καταλαμβάνοντας και την τελευταία σπιθαμή ελεύθερου χώρου επί του πλοίου. Έτσι διατάχθηκε ο απόπλους των πλοίων «Βίλχελμ Γκούστλοφ» και «Χάνσα» τις πρωινές ώρες στις 30 Ιανουαρίου 1945 από τον λιμένα της Γκντύνιας με την διάθεση και υποστήριξη των τορπιλακάτων «Τ-19» και «Λόβε» (Lowe, πρώην νορβηγική) που είχαν κριθεί κατάλληκες για ανθυποβρυχιακό πόλεμο. Όμως μία ώρα μετά τον απόπλου παρουσιάσθηκε μηχανική βλάβη στο επιβατηγό «Χάνσα» το οποίο εγκατέλειψε την νηοπομπή και επανέπλευσε στον λιμένα. Οι καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν ήταν σχετικά άσχημες με θερμοκρασία 10 βαθμούς υπό το μηδέν, ένταση ανέμου 7 μποφόρ, συνεχή χιονόπτωση και κατάσταση θαλάσσης τρικυμιώδης. Έτσι τρεις ώρες από τον απόπλου η τορπιλάκατος Τ-19 ειδοποιεί με σήμα της ότι αδυνατεί να συνεχίσει κάλυψη λόγω των καιρικών συνθηκών και επιστρέφει στον λιμένα απόπλου. Έτσι έμεινε μόνο η Λόβε να καλύπτει το Βίλχελμ Γκούστλοφ στη δυτική του πλέον πορεία. Στις 19.10 καθώς τα δύο πλοία παρέπλεαν τη βάση Χελ και τον φάρο Ροζέβιε των πολωνικών ακτών γίνονται αντιληπτά από το περισκόπιο του ρωσικού υποβρυχίου «S-13» του οποίου κυβερνήτης ήταν ο Αλεξάντερ Μαρινέσκο. Ο σοβιετικός κυβερνήτης αντιλαμβανόμενος ότι πρόκειται για νηοπομπή αλλά δυσκολευόμενος από τις συνθήκες αποφάσισε να ακολουθήσει αυτά μέχρι να πετύχει την κατάλληλη στιγμή τορπιλισμού. Στις 21.08 το «S-13» εξαπολύει 4 τορπίλες κατά του επιβατηγού εκ των οποίων οι 3 βρήκαν τον στόχο τους προκαλώντας τον αιφνιδιασμό και τον πανικό των επιβαινόντων στο «Βίλχελμ Γκούστλοφ». Σύμφωνα με την μαρτυρία του Κάρλ Χόφμαν, μέλους του πληρώματος που διασώθηκε, η μία τορπίλη αχρήστευσε το μηχανοστάσιο ενώ οι δύο άλλες τα ύφαλα στη πλώρη με συνέπεια να βρουν ακαριαίο θάνατο οι 373 νοσοκόμες που είχαν καταλύσει στο διαμέρισμα εκείνο του πλοίου. Η κατάσταση που επικράτησε ήταν τραγική και απερίγραπτη. Οι σωσίβιες λέμβοι ρίχνονταν ανορθόδοξα, το πλοίο άρχισε να παίρνει κλίση δημιουργώντας αλλοφροσύνη. Οι φωτοβολίδες φώτιζαν τον σκοτεινό ουρανό και τα σήματα κινδύνου (SOS) στέλνονταν από τον ραδιοτηλεγραφητή συνεχώς. Το Λόβε έφθασε πρώτο αλλά συνέχισε τις έρευνες εντοπισμού του εχθρικού υποβρυχίου αντί τον συντονισμό της διάσωσης. Τελικά μετά από 50 λεπτά της ώρας, στις 22.00, το Βίλχελμ Γκούστλοφ βυθίστηκε, παρασύροντας στο βυθό χιλιάδες των επιβατών του. Οι ελάχιστες λέμβοι ήταν αδύνατον να περισυλλέξουν τους ναυαγούς από τα παγωμένα νερά της Βαλτικής. Όταν έφθασαν επίσης το καταδρομικό Άντμιραλ Χίπερ και η τορπιλάκατος «Τ-36» το ηθικό των ναυαγών αναπτερώθηκε πλην όμως οι ελιγμοί των πλοίων αυτών ήταν περισσότερο για την αποφυγή τους να μη πέσουν πάνω τους και την προσβολή τους από τυχόν εχθρικό υποβρύχιο στο χρόνο που συνέχιζαν τις έρευνες εντοπισμού του. Δυστυχώς για του ναυαγούς πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι ν΄ αρχίσει η περισυλλογή τους από τα 8 γερμανικά πλοία που έσπευσαν στο τόπο της τραγωδίας έτσι ώστε να μη καταστεί δυνατόν να εντοπισθούν επιζώντες στα παγωμένα νερά. Το θέαμα ήταν μακάβριο καθώς χιλιάδες πτώματα έπλεαν σε κατάσταση ψύξης. Σύμφωνα με νεότερες πηγές διασώθηκαν μόλις 1239, άλλες κάνουν λόγο για 996 διασωθέντες. Ο απολογισμός όμως των θυμάτων την παγωμένη εκείνη νύκτα υπερβαίνει τους 5.000 που όμως δεν αποκλείεται να ανέρχεται και σε 8.000 αν πράγματι στο μοιραίο αυτό πλοίο είχαν επιβιβασθεί 10.000 άτομα. Η τραγωδία αυτή είναι από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες στον κόσμο. Το όνομα Βίλχελμ Γκούστλοφ δόθηκε προς τιμή του ηγέτη του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος στην Ελβετία που είχε δολοφονηθεί το 1936. Τις επόμενες δύο ημέρες, από το ναυάγιο, το ρωσικό υποβρύχιο καταδιώχθηκε χωρίς όμως αποτέλεσμα με συνέπεια στις 10 Φεβρουαρίου να βυθίσει και άλλο ένα μεγάλο γερμανικό επιβατηγό πλοίο το «Τζένεραλ φον Στέουμπεν» παρασύροντας στο θάνατο περισσότερους από 3.000 Γερμανούς. Το πλήρωμα του ρωσικού Υ/Β «S-13» πληροφορήθηκε την ταυτότητα των πλοίων μετά τον κατάπλου στη φιλανδική βάση τους. Παρά τις εν λόγω όμως τραγωδίες η γερμανική ναυτική ηγεσία κατάφερε να φέρει σε πέρας την απόστολή εκκένωσης μεταφοράς και διάσωσης των υπηκόων της χρησιμοποιόντας 10 μεγάλα σκάφη. Αν ληφθεί υπ΄ όψη ότι τον Ιανουάριο του 1945 μετεφέρθηκαν δια θαλάσσης 2.000.000 άτομα εκ των οποίων μόνο περίπου 30.000 χάθηκαν, μεταξύ των οποίων και τα θύματα των δύο αυτών πολύνεκρων ναυαγίων,τότε ίσως δίκαια να χαρακτήριζε ο Ναύαρχος Νταίνιτζ ως τη σπουδαιότερη επιχείρηση της «Kriegsmarine» σε όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Και οι δύο αυτές πολύνεκρες ναυτικές τραγωδίες δεν χαρακτηρίστηκαν ποτέ ως εγκλήματα πολέμου. Ο Κυβερνήτης του Υ/Β Αλεξάντερ Μαρινέσκο πέθανε το 1963 από αλκοολισμό. ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ