Οβελίξ Ο Οβελίξ (Obélix) είναι ο καλύτερος φίλος του Αστερίξ και ο ακούραστος συνοδός του σε όλες σχεδόν τις περιπέτειές του από το δεύτερο τεύχος της σείρας Το χρυσό δρεπάνι. Είναι κατασκευαστής μενίρ. Θίγεται όταν τον λένε χοντρό, ενώ ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι «όλο μυς χωρίς λίπος». Αδυναμία του είναι τα ψητά αγριογούρουνα και δε χορταίνει ποτέ. Όταν ήταν μικρός, είχε πέσει μέσα στη χύτρα με το μαγικό ζωμό, με αποτέλεσμα να έχει υπερφυσική δύναμη μονίμως. Ο Πανοραμίξ δεν τον αφήνει να ξαναπιεί, γιατί κάτι τέτοιο θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την υγεία του. Αυτός όμως ζηλεύει που όλοι οι άλλοι πίνουν και μεταχειρίζεται διάφορα τεχνάσματα για να ξεγελάσει τον Πανοραμίξ, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Μόνο σε ένα τεύχος τον αφήνει ο Πανοραμίξ να πιει μαγικό ζωμό (Αστερίξ και η Κλεοπάτρα) για να σπάσει τη χοντρή πέτρινη πόρτα μιας πυραμίδας, στην οποία τους έχουν φυλακίσει. Μία άλλη φορά (Η Γαλέρα του Οβελίξ), ο Οβελίξ δεν συγκρατήθηκε και ήπιε ολόκληρο το μαγικό ζωμό με αποτέλεσμα πρώτα να μετατραπεί σε γρανίτη κι έπειτα να επιστρέψει στα παιδικά του χρόνια. Είναι αγαθός και απλός ως χαρακτήρας, εκτιμά την πονηριά του Αστερίξ, αλλά όταν ο Αστερίξ δεν προλαβαίνει να του εξηγήσει λόγω έλλειψης χρόνου το σχέδιο δράσης του, τσαντίζεται και αρνείται να ακολουθήσει τυφλά. Δεν είναι πολύ εύστροφος και όταν αναλαμβάνει πρωτοβουλία βάζει τον Αστερίξ σε ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες. Αγαπημένο του χόμπι μετά το κυνήγι αγριογούρουνων είναι να δέρνει τους Ρωμαίους σε κάθε ευκαιρία. Οι Ρωμαίοι των γειτονικών οχυρών τον αποκαλούν συχνά «χοντρό τέρας». Η αγαπημένη του φράση είναι: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι», την οποία όμως προφέρει και για άλλους λαούς(αναλόγως το που ταξιδεύει αυτός κια ο Αστερίξ σε κάθε περιπέτεια). Στο Οβελίξ & Σία παίρνει σοβαρά την επιχείρηση μενίρ του και αρχίζει να πουλάει μενίρ στους Ρωμαίους. Η εισαγωγή της οικονομίας της αγοράς έχει καταστροφικές συνέπειες για την ομόνοια στο χωριό. Το όνομα του προέρχεται από την ελληνική λέξη Οβελίσκος και μπορεί να ερμηνευτεί με 2 τρόπους: Ο οβελίσκος (από την αρχαία ελληνική λέξη οβολός= σούβλα) είναι μια ψηλή επιβλητική κολόνα που χρησιμοποιήθηκε κυρίως στην Αίγυπτο για θρησκευτικές λειτουργίες. Μπορεί να συγκριθεί με το παρουσιαστικό του Οβελίξ. Η δεύτερη ερμηνεία προέρχεται από το επάγγελμα του αφού κατασκευάζει και μεταφέρει Μενίρ τα οποία μοιάζουν με οβελίσκους. ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Ελένη Καραΐνδρου Η Ελένη Καραΐνδρου είναι ελληνίδα συνθέτρια. Γεννήθηκε στο Τειχίο Φωκίδας στις 25 Νοεμβρίου 1939. Σπούδασε πιάνο στο Ελληνικό Ωδείο και Ιστορία και αρχαιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης σπούδασε ενορχήστρωση και διεύθυνση στην ορχήστρα στη Schola Cantorum και εθνομουσικολογία στο École pratique des hautes études στο Παρίσι. Έχει συνθέσει πολλά έργα για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Είναι ιδιαίτερα γνωστή για τη συνεργασία της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Έργα της κυκλοφορούν διεθνώς από τη γερμανική δισκογραφική εταιρίας ECM Μουσική για τον κινηματογράφο Έχει γράψει τη μουσική για τις παρακάτω ταινίες. Σε παρένθεση αναφέρεται ο σκηνοθέτης. 1975: Το χρονικό μιας Κυριακής (Τάκης Κανελλόπουλος) 1979: Περιπλάνηση (Χριστόφορος Χριστοφής) 1982: Ρόζα (Χριστόφορος Χριστοφής) 1983: Η τιμή της αγάπης (Τόνια Μαρκετάκη) 1984: Ταξίδι στα Κύθηρα (Θόδωρος Αγγελόπουλος) 1985: Εν πλω (Σταύρος Κωνστανταράκος) 1986: Ο Μελισσοκόμος (Θόδωρος Αγγελόπουλος) 1986: Καλή Πατρίδα Σύντροφε (Λευτέρης Ξανθόπουλος) 1988: Τοπίο στην ομίχλη (Θόδωρος Αγγελόπουλος) 1988: Ο Λιποτάκτης (Γιώργος Κόρας) 1989: Σημάδια της νύχτας (Πάνος Κοκκινόπουλος) 1990: L’ Africana (Η Αφρικάνα) (Margarethe von Trotta) 1991: Το μετέωρο βήμα του πελαργού (Θόδωρος Αγγελόπουλος) 1995: Το Βλέμμα του Οδυσσέα (Θόδωρος Αγγελόπουλος) 1998: Μια αιωνιότητα και μια μέρα (Θόδωρος Αγγελόπουλος) 2004: Το Λιβάδι που Δακρύζει (Θόδωρος Αγγελόπουλος) ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ VIDEO ΑΠΟ edu543
Μασσοσπόνδυλος - Massospondylus Ζούσε στη Νότια Αφρική και στην Ανταρκτική Περιγραφή: Μικρού έως μεσαίου μεγέθους προσαυρόποδο Μήκος: 3-5 μέτρα από το ρύγχος ως την ουρά Διακριτικά χαρακτηριστικά: Ο Μασσοσπόνδυλος έχει έντονο χρωματισμό, αν και αυτό δεν τον προστατεύει πάντα. Οι μπλε και κίτρινες αποχρώσεις, του παρέχουν εξαιρετική κάλυψη, μόνο αν ζει κοντά σε ακτές και σε χαμηλούς θάμνους ανάμεσα σε αμμόλοφους. Τα θηλυκά είναι λίγο μεγαλύτερα από τα αρσενικά και έχουν μακρύτερο λαιμό. Οι νεοσσοί χαρακτηρίζονται από μεγάλη ποικιλία χρωμάτων, γεγονός που τους κάνει αόρατους στο περιβάλλον των τόπων φωλιάσματος. Συμπεριφορά και κατοικία: Ζει σε χαλαρά οργανωμένες μητριαρχικές ομάδες, οι οποίες συναθροίζονται σε μεγαλύτερα κοπάδια κατά την άνοιξη, εποχή του ζευγαρώματος. Τα αρσενικά μάχονται για τα θηλυκά. Κάθε θηλυκό γεννά 6 έως 10 αυγά, σε μια μικρή φωλιά κάτω από στρ΄ψσεις άμμου και βλάστησης. Οι νεοσσοί πρόωρα αναπτυγμένοι, είναι έτοιμοι να μετακινηθούν μαζί με το κοπάδι λίγες ημέρες μετά τη γέννησή τους. Οι δεινόσαυροι αυτοί τρέφονται με θαμνώδη φυτά αλλά και οστρακόδερμα και ενίοτε με νεκρά ζώα, ενώ σκαλίζουν το έδαφος με τα ανθεκτικά μπροστινά νύχια τους αναζητώντας ασπόνδυλα και ρίζες. Το κοπάδι και τα μπροστινά νύχια τους αποτελούν τη προστασία τους, από τα σαρκοβόρα θηριόποδα. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ''ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΩΝ''
Μάχη της Βάρνας Η μάχη της Βάρνας έλαβε χώρα στις 10 Νοεμβρίου, 1444 κοντά στη Βάρνα της ανατολικής Βουλγαρίας. Σε αυτή τη μάχη η οθωμανική αυτοκρατορία υπό τον σουλτάνο Μουράτ Β' νίκησε τον πολωνικό και τον ουγγρικό στρατό υπό τις διαταγές του Βλάντισλαβ Γ' της Βάρνας (Władysław III Warneńczyk) και του Ιω.Ουνιάδη (Janos Hunyadi). Προοίμιο Μετά από μία ανεπιτυχή εκστρατεία, το 1441/1442 ενάντια στο Βελιγράδι, ο οθωμανός σουλτάνος Μουράτ Β' υπέγραψε μια δεκάχρονη συνθήκη ανακωχής με την Ουγγαρία και έκανε ειρήνη με το εμιράτο Καραμάν τον Αύγουστο του 1444. Κατόπιν παραιτήθηκε από το θρόνο χάριν του 12χρονου γιου του Μεχμέτ Β' Φατίχ (γνωστότερος ως Μωάμεθ Β'). Παρά τη συνθήκη που υπέγραψε, η Ουγγαρία συνεργάστηκε με τη Βενετία και τον Πάπα Ευγένιο Δ' για να οργανώσει ένα νέο σταυροφορικό στρατό. Υπό την πίεση των νέων ο γιος ανακάλεσε τον Μουράτ Β' στο θρόνο. Εκείνος αρχικά αρνήθηκε επίμονα με την αιτιολογία ότι δεν ήταν πλέον σουλτάνος. Πείστηκε εντέλει από τον γιο του, ο οποίος του έγραψε: "Αν είσαι ο σουλτάνος, οδήγησε τις στρατιές σου. Αν είμαι εγώ ο σουλτάνος, με το παρόν σε διατάζω να έλθεις και να οδηγήσεις τις στρατιές μου". Ο Μουράτ Β' δεν είχε άλλη επιλογή από το να αναλάβει και πάλι το θρόνο. Δυνάμεις Ο μεικτός χριστιανικός στρατός -που συνίστατο κύρια από ουγγρικές και πολωνικές δυνάμεις, μαζί με Τσέχους, παπικούς ιππότες, Βόσνιους, Κροάτες, Σέρβους, Βούλγαρους και Ρουμάνους- συναντήθηκε στο πεδίο της μάχης με τον αριθμητικά υπέρτερο οθωμανικό στρατό. Οι Ούγγροι ήσαν ελλειπώς εξοπλισμένοι και η βοήθεια από την Βλαχία, την Αλβανία και την Κωνσταντινούπολη δεν έφθασε ποτέ. Ο ουγγρικός στρατός ήταν μικρότερος και ασταθής. Δεν είχε σχεδόν καθόλου πεζικό, εκτός από 100 έως 300 Τσέχους μισθοφόρους τυφεκιοφόρους. Το υπόλοιπο του στρατού αποτελείτο από βαρύ ιππικό, κυρίως βασιλικό μαζί με μισθοφόρους και άλλα Επισκοπικές ίλες ή λάβαρα ευγενών. Οι Βενετοί είχαν υποσχεθεί ότι δε θα επέτρεπαν με το στόλο τους στους Οθωμανούς να περάσουν τον Βόσπορο. Εκεί θα συναντώνταν με πλοία του παπικού στόλου και θα κινούνταν κατά μήκος της ακτογραμμής προς την Κωνσταντινούπολη, εκτοπίζοντας τους Οθωμανούς από τα Βαλκάνια. Απώλειες Οι 30.000 Σταυροφόροι συντρίφθηκαν από 120.000 Οθωμανούς. Περίπου οι μισοί στρατιώτες του ενωμένου στρατού σκοτώθηκαν. Ο θάνατος του Βλάντισλαβ Γ' στη μάχη άφησε την Ουγγαρία στα χέρια του τετράχρονου γιου του Λαντισλάους της Βοημίας και της Ουγγαρίας. Εις έκφραση ευγνωμοσύνης, ο βουλγαρικός λαός έδωσε στον Βλάντισλαβ Γ' το επωνύμιο 'της Βάρνας' (Varnenchik), από τον τόπο που πολέμησε και πέθανε. Με αυτή την ήττα σταμάτησε οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια παρεμπόδισης της διείσδυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας στην ανατολική Ευρώπη για αρκετές δεκαετίες.
Η τραγωδία που συγκλόνισε τον Ατρόμητο Ηταν 30 Απριλίου 1995 όταν η είδηση του θανάτου του Μουκάντι Τσιμάγκα, μέσα στο γήπεδο με τη φανέλα του Ατρόμητου συγκλόνισε τον ποδοσφαιρικό και όχι μόνο κόσμο της χώρας.Σε ηλικία 28 ετών, ο ποδοσφαιριστής από το Ζαίρ άφησε την τελευταία πνοή του κατά τη διάρκεια του αγώνα Πανελευσινιακός - Ατρόμητος, για το πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής.Σε μια ανύποπτη φάση σωριάστηκε στο έδαφος και δεν σηκώθηκε ποτέ. Έφυγε για το μακρινό ταξίδι, αφήνοντας πίσω του μια γυναίκα και τρία μικρά παιδιά που δεν είχαν καταλάβει το κακό που τους είχε συμβεί.Όλα ξεκίνησαν από μια διεκδίκηση της μπάλας στο χώρο της μεσαίας γραμμής, ανάμεσα στον Τσιμάγκα και τον Στέλιο Βογιατζή.Η «κακιά στιγμή» που λέμε ...Ο αγκώνας του Βογιατζή βρέθηκε στο λαιμό του Τσιμάγκα και του προκάλεσε βλάβη στην καρωτίδα. Ο Τσιμάγκα σηκώθηκε και περπάτησε λίγα μέτρα με όλη τη δύναμη της ψυχής του, αλλά δεν άντεξε. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβει ο διαιτητής τι είχε συμβεί. Ο γιατρός της Ελευσίνας και όλοι οι άνθρωποι του πάγκου έπεσαν αμέσως πάνω στον άτυχο ποδοσφαιριστή.Πιο δίπλα οι παίκτες των δύο ομάδων τραβούσαν τα μαλλιά τους. Διαισθάνονταν ότι κάτι πολύ κακό είχε συμβεί. Με ένα κλειδί οι γιατροί επιχείρησαν να επαναφέρουν τη γλώσσα του Τσιμάγκα, που είχε γυρίσει, πίσω στη θέση της, αλλά ο Τσιμάγκα δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Χρειάστηκε να γίνει τραχειοτομή, πάνω στο χορτάρι του γηπέδου, για να εξοικονομηθεί χρόνος, δεδομένου ότι στο γήπεδο δεν υπήρχε ασθενοφόρο. Το ασθενοφόρο έφτασε με σημαντική καθυστέρηση,αλλά ήταν αργά. Οι παλμοί του Τσιμάγκα είχαν πέσει στο μηδέν και μέχρι τη διακομιδή του στο Τζάνειο Νοσοκομείο άφησε την τελευταία του πνοή.Το θλιβερό μαντάτο, που απλώθηκε γρήγορα σε ολόκληρη την Ελλάδα,μέσω της τηλεόρασης που έδειχνε καρέ-καρέ τα τελευταία δευτερόλεπτα μιας ζωής που φεύγει, προκάλεσε συγκίνηση αλλά και οργή για την καθυστέρηση του ασθενοφόρου. Πολλοί υποστήριξαν πως αν το ασθενοφόρο είχε φτάσει νωρίτερα, ο Τσιμάγκα ίσως και να βρισκόταν ακόμη ανάμεσά μας.Ίσως ...Το πρόσωπο, ο ποδοσφαιριστής που «κατηγορήθηκε», ήταν ο Στέλιος Βογιατζής. Επειδή η μοίρα το θέλησε να ήταν αυτός πρωταγωνιστής στη «μοιραία φάση».Ο Βογιατζής μπήκε στα αποδυτήρια κλαίγοντας, όπως και όλοι οι παίκτες των δύο ομάδων. «Τον έφαγες», του είπε μέσα στον πανικό του ο Γρηγόρης Γεωργακόπουλος που ήταν ο γενικός αρχηγός του Ατρόμητου, αλλά κατάλαβε γρήγορα το λάθος του.«Συγγνώμη, Στέλιο, δεν ήξερα τι έλεγα, επανόρθωσε λiγo αργότερα και ο Βογιατζής δέχτηκε τη συγγνώμη του.Δύο μέρες αργότερα έγινε η κηδεία του Τσιμάγκα, στο δημοτικό κοιμητήριο Περιστερίου, παρουσία πλήθος κόσμου.Το σύνθημα «Τσιμάγκα ζεις, για πάντα Ατρόμητος» δονούσε τον Ατρόμητο. Ήδη από την προηγούμενη μέρα είχε ξεκινήσει ένας μαραθώνιος για τη συγκέντρωση χρημάτων που θα δίνονταν στην οικογένεια του άτυχου ποδοσφαιριστή.
Ζακ-Υβ Κουστώ Ο Ζακ-Υβ Κουστώ, γαλλικά: Jacques-Yves Cousteau (11 Ιουνίου 1910 - 25 Ιουνίου 1997) ήταν Γάλλος ωκεανογράφος, εξερευνητής, συγγραφέας, φωτογράφος, κινηματογραφιστής, καθώς και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ. Παιδικά και νεανικά χρόνια Γεννήθηκε στην πόλη Σαν Αντρέ ντε Κουμπζάκ, μια μικρή κωμόπολη κοντά στο Μπορντό. Το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε είναι βέβαιο ότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη μετέπειτα πορεία του, καθώς ο πατέρας του Ντανιέλ Κουστώ εργαζόταν ως νομικός σύμβουλος σ' έναν Αμερικανό επιχειρηματία που είχε πάθος με τα ταξίδια κι έτσι ο Κουστώ έζησε τα παιδικά του χρόνια ταξιδεύοντας διαρκώς. Έμαθε κολύμπι σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών, κάτι όχι σύνηθες για την εποχή. Το 1930 σε ηλικία 20 ετών εισήχθη στη Ναυτική Ακαδημία της Βρέστης και στο πρώτο του κιόλας εκπαιδευτικό ταξίδι πήρε μαζί του κινηματογραφική μηχανή και κατέγραψε εξωτικές σκηνές, καθώς και αλιείς μαργαριταριών στη Νότια Θάλασσα. Υπηρέτησε ως πλοίαρχος στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου όπου τιμήθηκε με διάφορα παράσημα και αποστρατεύτηκε το 1948 με το βαθμό του αρχιπλοίαρχου. Εξερευνήσεις Κατασκεύασε μόνος του το 1936 την πρώτη μάσκα καταδύσεων που υπήρξε ποτέ, εμπνευσμένος από τα περίεργα γυαλιά που φορούσαν οι αλιείς μαργαριταριών. Με τη μάσκα αυτή ο Κουστό έκανε συνεχείς καταδύσεις και εξερευνήσεις, καθώς όμως ήθελε να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα στη θάλασσα, καταπιάστηκε με την κατασκευή στολής που θα διατηρούσε ζεστό το σώμα του, καθώς και με την κατασκευή συσκευής παροχής οξυγόνου. Ταυτόχρονα έφτιαξε και μια αδιάβροχη θήκη για την κάμερα, ώστε να μπορεί να κινηματογραφεί όσα έβλεπε. Με τη βοήθεια του μηχανικού Εμίλ Γκανιάν το 1943 κατάφερε να κατασκευάσει την πρώτη ολοκληρωμένη στολή του δύτη. Ο Κουστώ έπεισε τις στρατιωτικές και πολιτικές αρχές της Γαλλίας να δημιουργήσουν μια υποβρύχια ερευνητική ομάδα κι έτσι το 1950 ιδρύθηκε η Γαλλική Ωκεανογραφική Υπηρεσία και 2 χρόνια αργότερα το Κέντρο Εξελιγμένων Θαλασσίων Ερευνών. Ο ίδιος υπήρξε ο πρόεδρος αυτών των ιδρυμάτων. Παράλληλα είχε ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα των πρώτων ντοκιμαντέρ, βραβεύτηκε γι' αυτά μάλιστα στο φεστιβάλ των Καννών. Την ίδια χρονιά αγόρασε ένα παλιό ναρκαλιευτικό σκάφος το οποίο μετέτρεψε σε εξερευνητικό και το ονόμασε "Καλυψώ". Μ' αυτό ξεκίνησε να εξερευνά το βυθό της θάλασσας και το 1955 ξεκίνησε ένα ταξίδι 13.800 μιλίων που τον οδήγησε στα βάθη όλων των ωκεανών του πλανήτη, με σκοπό να καταγράψει με την κάμερα όλα όσα συνάντησε. Κατέγραψε όλη τη θαλάσσια ζωή, εξερεύνησε αμέτρητα ναυάγια, ενώ προσπάθησε να δώσει απαντήσεις σε πολλές ανθρώπινες απορίες. Το 1975, μετά από πρόσκληση της Ελληνικής κυβέρνησης άρχισε εξερευνήσεις στο Αιγαίο. Εξερεύνησε διάφορες περιοχές, κυρίως ανάμεσα στη Σαντορίνη και την Κρήτη και απέκλεισε την ύπαρξη της χαμένης Ατλαντίδας στη συγκεκριμένη περιοχή. Επίσης εξερεύνησε το αρχαίο ναυάγιο, η αρχική ανακάλυψη του οποίου έφερε στο φως τον μηχανισμό των Αντικυθήρων, ενώ ανακάλυψε και το κουφάρι του βυθισμένου πλοίου "Βρετανικός". Βιβλία και ταινίες Ο Κουστώ έγραψε αρκετά βιβλία, σημαντικότερο εκ των οποίων ήταν "Ο σιωπηλός κόσμος" (1953), όπως ο ίδιος χαρακτήριζε το βυθό της θάλασσας. Το βιβλίο πούλησε 5 εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκε σε 22 γλώσσες. Άλλο γνωστό βιβλίο του ήταν το "Κόσμος χωρίς ήλιο" (1965), αλλά και η 21τομη εγκυκλοπαίδεια "Ο κόσμος του ωκεανού" (γράφτηκε μεταξύ 1973 και 1978). Γύρισε εκατοντάδες ντοκιμαντέρ και ταινίες που έχουν τεράστια επιστημονική αξία. Πολλά από αυτά βραβεύτηκαν (ανάμεσά τους 2 Όσκαρ και 10 Έμμυ). Τα πιο γνωστά: "Ο σιωπηλός κόσμος" (Βραβείο Όσκαρ το 1956) "Κόσμος χωρίς ήλιο" (Βραβείο Όσκαρ το 1964) "Ναυάγια" (1971) "Δελφίνια και κήτη" (1975) Προσωπική ζωή Ο Κουστώ είχε πολυτάραχη προσωπική ζωή, ειδικά προς το τέλος του βίου του. Παντρεύτηκε το 1937 τη Σιμόν Μελχιόρ η οποία τον ακολουθούσε σε όλες του τις περιπέτειες και μαζί απέκτησαν 2 γιούς, τους Ζαν-Μισέλ και Φιλίπ. Τον Φιλίπ προόριζε για διάδοχό του, όμως πέθανε αιφνιδιαστικά το 1989 ενώ ένα χρόνο αργότερα πέθανε και η γυναίκα του. Υποχρεώθηκε να συνεργαστεί με τον μεγαλύτερο γιο του με τον οποίο όμως διατηρούσε πολύ κακές σχέσεις. Οι συνεχείς τριβές μάλιστα οδήγησαν τον Ζαν-Μισέλ να αποχωρήσει από το ίδρυμα Κουστώ που είχε στο μεταξύ δημιουργηθεί, το 1992. Ένα χρόνο μετά το θάνατο της συζύγου του και σε ηλικία 81 ετών παντρεύτηκε τη Φρανσίτ Τριπλέ με την οποία είχε ήδη αποκτήσει 2 παιδιά από της αρχές της δεκαετίας του '80. Το τελειωτικό χτύπημα για τον ηλικιωμένο εξερευνητή ήρθε το 1996, όταν το θρυλικό πια "Καλυψώ" προσάραξε σε ύφαλο στο λιμάνι της Σιγκαπούρης με αποτέλεσμα να βυθιστεί. Ένα χρόνο αργότερα πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Παρίσι σε ηλικία 87 ετών. Ο αδελφός του Πιερ-Αντουάν Κουστώ υπήρξε κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής συνεργάτης των Ναζί.
Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες Ο Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες είναι ένα ανεξάρτητο νησιωτικό κρατίδιο στην Καραϊβική Θάλασσα και είναι μέλος της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Έχει έκταση 389 τετραγωνικά χιλιόμετρα και αποτελείται από το νησί Άγιος Βικέντιος και τις 32 Γρεναδίνες. Ο Άγιος Βικέντιος ανακαλύφθηκε από τον Χριστόφορο Κολόμβο, στις 22 Ιανουαρίου 1498, όταν γιόρταζε ο ομώνυμος άγιος των Καθολικών. Έτσι, η χώρα πήρε την ονομασία της από τον άγιο. Ιστορία Πρώτοι κάτοικοι στα νησιά ήταν οι Αραουάκες, οι οποίοι εκδιώχθησαν από τους Καρίβες. Οι Ινδιάνοι της Καραϊβικής απέτρεψαν τον αποικισμό του Αγίου Βικεντίου μέχρι το 18ο αιώνα. Σκλάβοι από την Αφρική, είτε επιζώντες δουλεμπορικών είτε φυγάδες από τα γειτονικά νησιά, αναμίχθηκαν με τους ντόπιους της Καραϊβικής κι έγιναν γνωστοί ως Μαύροι Καρίμπ. Από το 1719, Γάλλοι άποικοι καλλιεργούσαν καφέ, καπνό, βαμβάκι και ζάχαρη. Το 1763, ο Άγιος Βικέντιος παραχωρήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Το 1779 έγινε και πάλι γαλλική κτήση, αλλά το 1783 εκχωρήθηκε και πάλι στους Βρετανούς με τη Συνθήκη των Παρισίων, όπου η Μεγάλη Βρετανία επίσημα αναγνώριζε τη λήξη της Αμερικανικής επανάστασης. Οι διαμάχες μεταξύ των Βρετανών και των Μαύρων Καρίμπ συνεχίστηκαν μέχρι το 1796, όταν καταπνίχθηκε μια εξέγερση με αρχηγό το Γάλλο ριζοσπάστη Victor Hugues. Περίπου 5.000 αυτόχθονες εξορίστηκαν σε άλλη βρετανική αποικία. Η δουλεία στο νησί καταργήθηκε το 1834. Από το 1763 μέχρι την ανεξαρτησία του, ο Άγιος Βικέντιος πέρασε από διάφορα στάδια αποικιοκρατίας της Μεγάλης Βρετανίας. To 1776 αναγνωρίστηκε αντιπροσωπευτική συνέλευση, το 1877 εγκαθιδρύθηκε κυβέρνηση του Βρετανικού Στέμματος, το 1925 δημιουργήθηκε νομοθετικό συμβούλιο και τελικά το 1951 αναγνωρίστηκε το δικαίωμα ψήφου σε άνδρες και γυναίκες. Το 1959 η χώρα έγινε μέλος της Ομοσπονδίας των Δυτικών Ινδιών, η οποία διαλύθηκε το 1962. Επτά χρόνια αργότερα, το νησί έγινε μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και το 1979 ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του. Γρεναδίνες Γεωγραφία Το κράτος , ευρισκόμενο ανάμεσα στην Αγία Λουκία και στη Γρενάδα, αποτελείται από ηφαιστειογενή νησιά. Το μεγαλύτερο από αυτά είναι ο Άγιος Βικέντιος, ο οποίος έχει σχήμα έλλειψης. Εκτός από τον Άγιο Βικέντιο, τη χώρα περιλαμβάνουν και οι Γρεναδίνες, που αποτελούνται από νησιά Οι υπόλοιπες Γρεναδίνες, στα νότια, διοικούνται από τη Γρενάδα. Στα βόρεια του νησιού βρίσκεται το ψηλότερο σημείο του νησιωτικού κράτους, το όρος Σουφριέρ (σε υψόμετρο 1.234 μ.), το οποίο αποτελεί και ενεργό ηφαίστειο, όπου υπάρχει και λίμνη στον κρατήρα του. Στις 7 Μάη του 1902 περίπου 2.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από την έκρηξη του ηφαιστείου αυτού. Η τελευταία του έκρηξη σημειώθηκε το 1979. Η χώρα έχει τροπικό κλίμα, με μία περίοδο ξηρασίας από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο και μία περίοδο βροχοπτώσεων από τον Ιούνιο ως το Νοέμβριο. Οι βροχοπτώσεις είναι περισσότερες στα ορεινά. Πολύ συχνά τα νησιά πλήττονται από τυφώνες και τροπικές καταιγίδες. Πληθυσμός Οι κάτοικοι ομιλούν αγγλικά,όπως και τη γαλλική διάλεκτο πατουά, είναι Προτεστάντες (το 13% είναι Ρωμαιοκαθολικοί, ισχυρό είναι το δόγμα των Μεθοδιστών) και αριθμούν περίπου τους 118.000. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι έγχρωμοι (Μαύροι Αφρικανοί, 66%), ενώ οι υπόλοιποι είναι μιγάδες, Αμερινδοί, Καρίβες και άλλοι αυτόχθονες. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό ο πληθυσμός ζει στην ύπαιθρο (75%) ενώ το υπόλοιπο ζουν στις πόλεις. Το προσδόκιμο ζωής στις γυναίκες το 2006 ήταν 75,7 χρόνια και στους άνδρες τα 71,9 έτη. Ελληνισμός Η χώρα μας εκπροσωπείται διπλωματικώς στον Άγιο Βικεντιο και Γρεναδίνες, μέσω παράλληλης διαπίστευσης, από την ελληνική Πρεσβεία στο Καράκας, στη Βενεζουέλα. Σύμφωνα με στοιχεία του Προξενικού Γραφείου της Πρεσβείας, υπάρχει σήμερα μόνο ένας ομογενής εγκατεστημένος στη νησιωτική χώρα. Η Ελλάδα χορήγησε στον Άγιο Βικέντιο και Γρεναδίνες 30.000 ευρώ ως αναπτυξιακή βοήθεια. Οικονομία Η καλλιέργεια μπανάνας αποτελεί την κύρια πλουτοπαραγωγική πηγή και εξαγώγιμο είδος, αν και επλήγη από φυσικές καταστροφές, όπως οι τυφώνες Άλεν και Έμιλι, το 1980 και 1987, αντίστοιχα. Οι κάτοικοι ασχολούνται επίσης με την κτηνοτροφία και την αλιεία, ενώ ο τουρισμός χαρακτηρίζεται από την περιορισμένη υποδομή. Το νόμισμα της χώρας είναι το Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής.Η χώρα προσφέρει σημαία ευκαιρίας στα πλοία ανά τον κόσμο. Η απόφαση της ΕΕ του 1993 για το καθεστώς της μπανάνας, ευνόησε ιδιαίτερα τον Άγιο Βικέντιο. Με την απόφαση αυτή, άνοιξε ο δρόμος για τις αφορολόγητες εισαγωγές μπανανών από πρώην αποικίες. Στην απόφαση αντέδρασαν οι ΗΠΑ και το θέμα έφθασε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, χωρίς όμως να τερματιστεί η διαμάχη οριστικά. Μεταφορές και επικοινωνίες Οι συγκοινωνίες στη χώρα δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένες. Πολλοί από τους επισκέπτες εξυπηρετούνται με θαλαμηγούς. Η χώρα έχει κύριο λιμάνι αυτό της πρωτεύουσας και εκεί βρίσκεται και το αεροδρόμιο, για την εξυπηρέτηση των διεθνών συγκοινωνιών. Υπάρχουν ακόμα 5 αεροδρόμια. Οι τηλεπικοινωνίες έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται και ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το 2004 υπήρχαν 57.000 κινητά τηλέφωνα στη χώρα. Υπάρχουν ένας τηλεοπτικός και 7 ραδιοφωνικοί σταθμοί. Η χώρα διαθέτει δύο υπηρεσίες παροχής Διαδικτύου, τις Cable and Wireless και Karib Kable. Πολιτισμός Οι τέχνες στη χώρα αντανακλούν το αποικιακό παρελθόν, αγγλικό και γαλλικό. Αρχαιότερο δείγμα καλλιτεχνίας αποτελούν οι βραχογραφίες των Αραουάκων της περιοχής Λέιγιου, στις νοτιοδυτικές ακτές του Αγίου Βικεντίου, οι οποίες χρονολογούνται από τον 8ο αιώνα μ. Χ. Σημαντική παράδοση αποτελεί το ετήσιο θερινό καρναβάλι της χώρας , το Βίνσι Μας.Το εν λόγω καρναβάλι γιορτάζεται επί δέκα ημέρες, από τα τέλη του Ιουνίου μέχρι τις αρχές του Ιουλίου. Στις Γρεναδίνες, ενδιαφέρον παρουσιάζει η Γιορτή του Μεγάλου Τυμπάνου, η οποία επίσης διεξάγεται κάθε χρόνο και χαρακτηρίζεται από ανιμιστικές τελετές αφρικανικής καταγωγής. Η μουσική καλίψο , ρέγγε και η σάκα έχουν τη δική τους παράδοση. Διάσημος καλλιτέχνης της χώρας είναι ο μουσικός και τραγουδιστής Κέβιν Λιτλ, ο οποίος έκανε επιτυχία το 2003 με το τραγούδι "Turn me on". Αξιοθέατα Ο Βοτανικός Κήπος στην πρωτεύουσα (από το 1762) του Κίνγκσταουν αποτελεί σημαντικό πόλο έλξης για τους τουρίστες , καθώς θεωρείται ο αρχαιότερος βοτανικός κήπος στο Δυτικό Ημισφαίριο. Άλλα τουριστικά αξιοθέατα είναι το Εθνικό Μουσείο και η Βιβλιοθήκη της πρωτεύουσας, το Κάστρο Σαρλότ (αρχές 19ου αιώνα) όπως επίσης οι αποικιοκρατικής εποχής ναοί, όπως ο Ναός της Παναγίας του 1823 και ο αγγλικανικός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Γεωργίου του 1880.
Κρυολοφιόσαυρος -Cryolophosaurus Έζησε στη Νότια Αφρική και στην Ανταρκτική Περιγραφή: Μετρίου μεγέθους θηριόποδο Μήκος: 5-8 μέτρα από το ρύγχος ως την ουρά Διακριτικά χαρακτηριστικά: Είναι πρωτόγονο μέλος των “εξελιγμένων” θηριόποδων, όπου περιλαμβάνονται ο Τυραννόσαυρος και τα πτηνά. Ζούσε στις ακτές της Ανταρκτικής και σε άλλες περιοχές της νότιας Γκοντβάνας. Χαρακτηρίζεται από μεγάλο, φανταχτερό λοφίο, το οποίο υπάρχει και στα δυο φύλα, είναι όμως πιο ζωηρόχρωμο στα αρσενικά κατά την εποχή του ζευγαρώματος. Το λοφίο στον Κρυολοφιόσαυρο του Έλιοτ, έχει χρώμα κίτρινο του λεμονιού με μπλε ραβδώσεις, αλλά ο χρωματισμός ποικίλλει, ανάλογα με το είδος. Ο κορμός του ζώου καλύπτεται από άσπρα και μαύρα πρωτόγονα φτερά. Μαύρα, τριχοειδή φτερά σχηματίζουν επίσης τη μάσκα και το γένι. Με τα πανίσχυρα σαγόνια του συνθλίβει τα θαλασσινά, που αποτελούν την αγαπημένη του τροφή. Η αναπαραγωγή γίνεται στις αρχές της άνοιξης, όταν στο Νότιο Ωκεανό υπάρχει πληθώρα τροφής για τα νεογνά. Ο Κρυολοφιόσαυρος επιλέγει ένα μόνιμο σύντροφο και συνήθως φωλιάζει στις ίδιες ακτές σε όλη του τη ζωή. Η φωλιά του ένας σωρός άμμου, ψηλά στην ακτή, όπου δε φτάνει η θάλασσα, περιέχει έως και 20 αυγά, τα οποία φυλάει ένας γονέας, ενώ ο άλλος αναζητά τροφή. Τα μικρά παρουσιάζουν πρόωρη ανάπτυξη και ωριμάζουν μέσα σε δυο χρόνια. Συμπεριφορά και κατοικία: Τρώει ό,τι ξεβράζει ο ωκεανός: πτώματα χελωνών, κροκόδειλων, μελοσαύριων και πλησιόσαυρων. Αγαπά όμως κυρίως τους αμμωνίτες, τους οποίους συλλέγει στην ακτογραμμή ή στα αβαθή ύδατα. Τους καταπίνει μαζί με τα ημιθρυμματισμένα όστρακα. Το γεύμα αυτό αποθηκεύεται στον πρόλοβο και επανέρχεται μισοχωνεμένο στο στόμα του ζώου, για να δοθεί στους νεοσσούς. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ''ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΩΝ''
Σπύρος Πισσάνος O Σπύρος Πισσάνος είναι έλληνας αεροπόρος που πολέμησε κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Μοίρα των εθελοντών Αμερικανών πιλότων American Eagles της RAF και στην 4η Μοίρα Διωξης της Αμεριναικής USAF. Τελείωσε τον πόλεμο σαν Σμηναγός, με 10 καταρρίψεις, στην Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο αμέσως μετά τον πόλεμο διάστημα υπήρξε δοκιμαστής πιλότος των πρώτων αεριωθουμένων αεροπλάνων. Σήμερα ζει στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, εν αποστρατεία Συνταγματάρχης της USAF. Το 2008 εξέδωσε το βιβλίο του 'The Flying Greek' περιγράφοντας την περιπέτειά του στην Αμερική και τις προσωπικές του αναμνήσεις από τον πόλεμο ''Ο Ιπτάμενος Έλληνας" Γεννήθηκε στον Κολωνό, στις 10 Νοεμβρίου 1919. Οι γονείς του ήταν ο Νίκος απ την Σπάρτη, μηχανοδηγός των ΗΣΑΠ, κι η Αθηνά Πισσάνου, απ την Κεφαλονιά. Παθιασμένος απ την θέα κάποιων αεροπλάνων της νεοσύστατης τότε ΕΒΑ που έκαναν χαμηλές πτήσεις, συνήθιζε μικρός να παίρνει το τραίνο για την Κηφισιά κι από εκεί με τα πόδια να πηγαίνει στο Τατόι για να χαζεύει τα αεροπλάνα από κοντά. Το 1938 πήγε σαν λαθρομετανάστης στην Ν.Υόρκη, όπου εργάστηκε σαν σερβιτόρος και, πληρώνοντας απ' το μισθό του, παρακολούθησε μαθήματα πτήσης. Αρχές του 1942 εντάχθηκε εθελοντικά σε ομάδες αγγλόφωνων πιλότων που θα πολεμούσαν για την Αγγλική RAF. Εκεί έγινε Ανθυποσμηναγός, στo 71 Σμήνος των American Eagles. Oι American Eagle στις 24/10/1942 συγχωνεύτηκαν με την 4η Μοίρα Δίωξης (4th Fighter Group) της USAAF, που είχε την έδρα της στο Ντέμπντεν, κοντά στο Στάνστεντ. Ο Πισσάνος ήταν ο μόνος μη Αμερικανός σε αυτήν την ομάδα, οπότε του προτάθηκε μια άμεση αλλαγή εθνικότητας, που ακολούθησε και μια μετονομασία σε Steven. Στο εξής θα ήταν ο Υποσμηναγός Steven Pissanos, του Σμήνους 334 της 4th FG, αλλά σύντομα, όταν σημείωσε τις πρώτες του καταρρίψεις σε ένα P-47C (Miss Plainfield) οι τοπικές εφημερίδες της γειτονιάς του στο Plainfield του Νιού Τζέρσεϊ τον αναφέρουν σαν τον "Ιπτάμενο Ελληνα" (The Flying Greek). Ο Πισσάνος συμμετείχε σε πολλών ειδών επιχειρήσεις μεταξύ των κατεχομένων εδαφών της Γαλλίας, Βελγίου, Ολλανδίας και Γερμανίας. Στις 29 Ιανουαρίου 1944, τα καταδιωκτικά της 4th FG συνόδευσαν 803 βομβαρδιστικά της 8ης Αεροπορικής Δύναμης σε μια επίθεση εναντίον της Φρανκφούρτης. Ο Σπύρος Πισσάνος πέτυχε μια διπλή νίκη πάνω απ το Άαχεν, εναντίον 2 γερμανικών καταδιωκτικών Me-109F της Μοίρας Δίωξης JG 2. Στις αρχές του 1943 η Μοίρα του παρέλαβε τα νέα καταδιωκτικά P-51B Mustang, μεγάλης ακτίνας δράσης, και ο Πισσάνος στις 3 Μαρτίου 1943, βρέθηκε πάνω απ το Βερολίνο, συμμετέχοντας με τον νέο τύπου αεροπλάνου αλλά τα ίδια διακριτικά στην υποστήριξη του πρώτου βομβαρδισμού της USAF στην γερμανική πρωτεύουσα, που τελικά ματαιώθηκε λόγω κακοκαιρίας. Είχε ήδη 8 καταρρίψεις, όταν στις 5 Μαρτίου 1944 η Μοίρα του συνόδευσε βομβαρδιστικά εναντίον στόχων στην Ν. Γαλλία. Κατάφερε να καταρρίψει δυο ακόμα Me-109F αλλά στην επιστροφή η μηχανή του σταμάτησε, με αποτέλεσμα να προσγειώσει ανώμαλα το αεροπλάνο του στα περίχωρα της Χάβρης. Κρύφτηκε με τη βοήθεια των Γάλλων Μακί, εντάχηκε στις δυνάμεις τους και πολέμησε μαζί τους για έξι μήνες, ενώ ταυτόχρονα εκτελούσε χρέη πράκτορα πληροφοριών για την OSS με σκοπό τον εντοπισμό στόχων για την αεροπορία. Μετά τις μάχες του Παρισιού επέστρεψε στον Αμερικανικό Στρατό, αλλά τότε πληροφορήθηκε ότι λόγω της συνεργασίας του με την Αντίσταση δεν θα του επιτρεπόταν πλέον να πετάξει, από φόβο μην αιχμαλωτιστεί και υποκύψει προδίδοντας τους συνεργάτες του. Έτσι προβιβάστηκε σε Σμηναγό και στάλθηκε σαν δοκιμαστής αεροπλάνων στις ΗΠΑ ως το τέλος του πολέμου Μεταπολεμική δράση Ο Σ. Πισσάνος ήταν ένας από τους 3 πρώτους πιλότους που δοκίμασαν το πρώτο αμερικανικό αεριωθούμενο F-80. Στη συνέχεια δοκίμασε να συνεχίσει την καριέρα του στην Πολιτική Αεροπορία και έγινε πιλότος τετρακινητήριων επιβατικών αεροπλάνων στην TWA, αλλά σύντομα του προσφέρθηκε προαγωγή και νέα θέση δοκιμαστή αεριωθουμένων στην USAF. Πέταξε σχεδόν όλα τα μοντέλα των νέων καταδιωκτικών απ' το F-84 ως και τα F-102, F-106 και F-4 Phantom αργότερα. Κατόπιν υπηρέτησε με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη σε διάφορες διοικήσεις και τα τελευταία 3 χρόνια της υπηρεσίας του βρέθηκε στην Ελλάδα με σκοπό να βοηθήσει στην ένταξη των Phantom F-4E στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Συνταξιοδοτήθηκε το 1974, οπότε και επέστρεψε στις ΗΠΑ, στην οικία του στο Σαν Ντιέγκο. Κατά καιρούς έχει επισκεφτεί την Ελλάδα για να δεί την αδελφή του που μένει στα Λιόσια και για να ξανακάνει εκείνη την παλιά διαδρομή του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου που τον οδηγούσε στην Κηφισιά και το Τατόϊ. Ζεί με την σύζηγό του Σοφία και έχουν ήδη δισέγγονο.
Αννίβας Ο Αννίβας (247 π.Χ. - 183 π.Χ.) (ή Αννίβας Βάρκας) ήταν ένας Καρχηδόνιος κρατικός λειτουργός και ειδικότερα στρατηγός. Θεωρείται μάλιστα ένας από τους μεγαλύτερους στρατηλάτες της ιστορίας. Η φήμη του οφείλεται στα επιτεύγματά του κατά τη διάρκεια του Β' Καρχηδονιακού πολέμου, η πορεία από την Ισπανία μέσω των Πυρηναίων και των Άλπεων στη βόρεια Ιταλία με πολεμικούς ελέφαντες και οι νίκες κατά των Ρωμαίων στον ποταμό Τρέβια το 218 π.Χ., στη λίμνη Τρασιμένη το 217 π.Χ.,όπου οι Ρωμαίοι έχασαν 15.000 άνδρες και στις Κάννες το 216 π.Χ.. Ύστερα απο αυτές της νίκες, οι Ρωμαίοι δεν τόλμησαν να αναμετρηθούν μαζί του ξανά σε μάχη εκ παρατάξεως, αλλά επιδόθηκαν σε πόλεμο φθοράς επειδή ο Αννίβας αντιμετώπιζε πρόβλημα ανεφοδιασμού λόγω της απόστασης που τον χώριζε απο τις βάσεις του στην Ισπανία και την Καρχηδόνα. Μόλις το 204 π.Χ. μπόρεσαν οι Ρωμαίοι να αντεπιτεθούν κάνοντας απόβαση στην Βόρεια Αφρική, όπου ο Σκιπίων ο Αφρικανός νίκησε τον Αννίβα στη μάχη της Ζάμας το 202 π.Χ.. Μετά την ήττα στη Ζάμα και τη λήξη του πολέμου, ο Αννίβας για ένα διάστημα ηγήθηκε στην προσπάθεια αναστύλωσης της Καρχηδόνας, έως ότου το 195 π.Χ. οι Ρωμαίοι τον ανάγκασαν σε εξορία. Ο Αννίβας κατέφυγε στην αυλή του Αντίοχου Γ'. Το 190 π.Χ. οι Ρωμαίοι νίκησαν τον Αντίοχο και μεταξύ άλλων απαίτησαν την παράδοση του Αννίβα ο οποίος κατέφυγε στην αυλή του βασιλιά Προυσία Α' της Βιθυνίας, απ' όπου αναγκάστηκε πάλι να φύγει. Τελικά αυτοκτόνησε προκειμένου να μην πέσει στα χέρια των Ρωμαίων το 183 π.Χ.
Οβελίξ
ι Ρωμαίοι των γειτονικών οχυρών τον αποκαλούν συχνά «χοντρό τέρας». Η αγαπημένη του φράση είναι: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι», την οποία όμως προφέρει και για άλλους λαούς(αναλόγως το που ταξιδεύει αυτός κια ο Αστερίξ σε κάθε περιπέτεια). Στο Οβελίξ & Σία παίρνει σοβαρά την επιχείρηση μενίρ του και αρχίζει να πουλάει μενίρ στους Ρωμαίους. Η εισαγωγή της οικονομίας της αγοράς έχει καταστροφικές συνέπειες για την ομόνοια στο χωριό.
