THE HISTORY OF OPEL - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΠΕΛ

Opel
Η Όπελ (γερμ. Adam Opel GmbH) έιναι μια εταιρεία κατασκευής αυτοκινήτων με έδρα τη Γερμανία. Η εταιρεία ιδρύθηκε στις 21 Ιανουαρίου του 1863 και ξεκίνησε την κατασκευή αυτοκινήτων το 1899. Το 1929 η Όπελ εξαγοράστηκε από την General Motors και συνέχισε ως θυγατρική της. Η εταιρεία σήμερα είναι το μεγαλύτερο εμπορικό σήμα της GM στην Ευρώπη και μαζί με την Vauxhall αποτελούν το βασικό πυρήνα των ευρωπαϊκών δραστηριοτήτων της.
Ιστορία
Τα πρώτα χρόνια
Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1863 από τον Άνταμ Όπελ και ξεκίνησε να κατασκευάζει ραπτομηχανές και άλλα οικιακές συσκευές. Ο ιδρυτής πέθανε το 1895, έχοντας καταφέρει η εταιρεία του να είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής ραπτομηχανών στην Ευρώπη και να παράγει πάνω απο 2.000 ποδήλατα ετησίως. Κατασκεύασαν τα πρώτα τους αυτοκίνητα το 1898, αγοράζοντας τα δικαιώματα από την εταιρεία Lutzmann και διαθέτοντας τα με την επωνυμία Opel-Lutzman. Δύο χρόνια αργότερα, μετά την παύση της συνεργασίας, ο γιος του Όπελ υπέγραψε νέα συμφωνία με την Γαλλική εταιρεία Darracq για την κατασκευή οχημάτων με την επωνυμία Opel-Darracq. Τα αυτοκίνητα ήταν καμπίνες Όπελ πάνω σε πλαίσια της Darracq κινούμενα από μια δικύλινδρη μηχανή.
Το 1906 ξεκίνησαν να κατασκευάζουν αυτοκίνητα βασισμένα σε δικά τους σχέδια και σταμάτησαν την παραγωγή των Opel-Darracq. Τα πρώτα δείγματα παρουσιάστηκαν στην έκθεση αυτοκινήτου του Αμβούργου του 1906. Το 1911 μια πυρκαγιά κατέστρεψε ολοσχερώς το εργοστάσιο. Έχτισαν νέα μονάδα παραγωγής με καινούρια, εκσυγχρονισμένα μηχανήματα και σταμάτησαν την κατασκευή ραπτομηχανών. Η παραγωγή πλέον αποτελούνταν από ποδήλατα, μηχανάκια και αυτοκίνητα. Το 1913 ήταν ο μεγαλύτερος κατασκευαστής αυτοκινήτων στη Γερμανία.
Εξαγορά απο την General Motors
Τον Μάρτιο του 1929 η General Motors αγόρασε το 80% της εταιρείας και μέχρι το 1931 κατείχε το 100%. Η οικογένεια Όπελ κέρδισε 66 εκατομμύρια δολάρια από τη συναλλαγή.
GM Ευρώπης
Πολλά απο τα αυτοκίνητα που πουλάει η GM παγκoσμίως είναι σχέδια της Όπελ, μεταξύ τους μοντέλα όπως τα Κόρσα, Άστρα, Βέκτρα και Ομέγκα. Πολλά μοντέλα της Όπελ πωλούνται και με άλλα εταιρικά σήματα της GM, όπως Vauxhall στην Αγγλία, Holden στην Αυστραλία, Chevrolet στην Λατινική Αμερική και Saturn στις Η.Π.Α. Το πολυμορφικό Ζαφίρα πωλούταν στην Ιαπωνία με το σήμα της Subaru ως Traviq, ενώ το Ομέγκα πωλήθηκε για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα στις Η.Π.Α με το σήμα της Cadillac ως Catera. Τα περισσότερα μελλοντικά μοντέλα της Saturn θα έιναι παρόμοια με τα μοντέλα της Όπελ. Η Όπελ είχε εμφανιστεί στην Αμερική με το δικό της σήμα στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και πωλούνταν σε αντιπροσωπίες της Buick σαν εισαγώμενα.
Η Όπελ ήταν το 1996 το δυνατότερο εμπορικό σήμα της GM στην Ιαπωνία με 38.000 πωλήσεις, μια δεκαετία αργότερα και μετά την κατακόρυφη πτώση των πωλήσεων (1.800 πωλήσεις το 2005) η εταιρεία ετοιμάζεται να αποσυρθεί στο τέλος του 2006 απο την Ιαπωνική αγορά.
Το αρχηγείο της εταιρείας βρίσκεται στο Ρουσελσχάιμ και τα εργοστάσια στο Μπόχουμ, στο Άιζεναχ και το Καϊζερσλάουτερν. Εργοστάσια υπάρχουν ακόμη σε Βέλγιο, Ισπανία και Πολωνία. Αυτοκίνητα Όπελ κατασκευάζονται επίσης στο εργοστάσιο της Vauxhall στην Αγγλία. Τον Οκτώβριο του 2004 και υπο την απειλή 12.000 απολύσεων, οι εργάτες στα εργοστάσια της Όπελ κατέβηκαν σε απεργεία που είχε μέγαλο αντίκτυπο στην παραγωγή. Οι διαπραγματεύσεις της εταιρείας με τους εργαζόμενους ακόμα συνεχίζονται ενώ ένα απο τα εργοστάσια της Όπελ στην Πορτογαλία έκλεισε μέσα το 2006 και η γραμμή παραγωγής μεταφέρθηκε στην Ισπανία.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΥΛΑΚΗΣ: ΤΟΝ ΘΥΜΑΣΤΕ ΑΡΑΓΕ;

Βασίλης Δημ. Πουλάκης

Ο Βασίλης Πουλάκης , γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Ιουνίου 1963. Σπούδασε δημοσιογραφία και εργάζεται ως δημοσιογράφος από το 1981. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (I.F.J.) Το 1982 παρουσίασε το πρώτο δελτίο ειδήσεων για κωφούς στη νοηματική γλώσσα στην Κρατική τηλεόραση (ΕΡΤ-2) όπου εργάστηκε έως το 1991. Το ίδιο διάστημα κάλυπτε δημοσιογραφικά, θέματα Υγείας και Πρόνοιας και ήταν υπεύθυνος παραγωγής σε ενημερωτικές εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης.Το Νοέμβριο του 1991 μετατάχθηκε από την ΕΡΤ-2 , στη Γενική Γραμματεία Τύπου & Πληροφοριών( Γ.Γ.Τ.Π) όπου εργάζεται έως σήμερα.Συνεργάστηκε επίσης με το ΚΑΝΑΛΙ-29 (1991-1993) ως παρουσιαστής των Δελτίων Ειδήσεων και προϊστάμενος του ελεύθερου ρεπορτάζ και με το Δημοτικό Ραδιοσταθμό ΡΑΔΙΟ ΑΤΤΙΚΗ 99,4 FM. Από τον Οκτώβριο του 1993 έως το καλοκαίρι του 1994 - ως αποσπασμένος από τη Γ.Γ.Τ.Π - εργάστηκε ως διευθυντής του Γραφείου Τύπου του τότε Υπουργού Εργασίας -αείμνηστου- Ευάγγελου Γιαννόπουλου.Το 1995 επέστρεψε στην κρατική τηλεόραση (Ε.Τ-2) και για δύο χρόνια εργάστηκε παρουσιάζοντας τις ειδήσεις στη νοηματική γλώσσα.Επίσης εργάστηκε :Στον ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΔΗΜΩΝ & ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΝΟΜΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ ( Ε.Σ.Δ.Κ.Ν.Α ) από το 1995-1998, ως σύμβουλος επικοινωνίας του Προέδρου Θανάση Καρούτζου. Στο Δημοτικό Ραδιοσταθμό Άνω Λιοσίων ΞΕΝΙΟΣ 97,4 FM (1997-1999). Στους τηλεοπτικούς σταθμούς: ALTER-5 (1998-2000), NEW CHANNEL-TEMPO (2000), ALTER (2000-2001), EXTRA (2001-2003) και SEVEN ( 2005). Από το 2005 διδάσκει στο τμήμα Δημοσιογραφίας- Ρεπόρτερς του δημόσιου ΙΕΚ Μεταμόρφωσης.

ΑΠΟ ΤΟ http://www.dimosbyrona.gr/

AHMET ZOGU - ΑΧΜΕΤ ΖΟΓΟΥ

Αχμέτ Ζόγου
Ο Αχμέτ Ζόγου ήταν Αλβανός πολιτικός που αργότερα αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς της Αλβανίας.
Γεννήθηκε στην Αλβανία στις 8 Οκτωβρίου 1895 και καταγόταν από πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων. Το κανονικό του όνομα ήταν Αχμέντ Ζόγγολι, το οποίο άλλαξε το 1922 σε Ζόγου (σημαίνει πουλί στα αλβανικά). Σε ηλικία 9 ετών στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη για σπουδές στην αυλή του σουλτάνου.Στην Κωνσταντινούπολη έμεινε μέχρι το 1912 όταν με το ξέσπασμα των Βαλκανικών Πολέμων επανήλθε στην Αλβανία και ανέλαβε την αρχηγία της φυλής Ματ (στο οροπέδιο μεταξύ Σκόδρας και Τιράνων διαδεχόμενος τον πατέρα του που είχε πεθάνει το 1911. Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχθηκε στον Αυστροουγγρικό στρατό,κυρίως λόγο του μίσους που αισθανόταν για τους Σέρβους, οι οποίοι κατά την εισβολή τους στην Αλβανία κατέστρεψαν τα κτήματά του. Τοποθετήθηκε στην Βιέννη το 1917-1918 και στην Ρώμη το 1918-1919. Το 1919 επιστρέφει στην Αλβανία.
Αναμιγνύεται στο πολιτικό σκηνικό της χώρας του. Γίνεται υπουργός εσωτερικών (Μάρτιος-Νοέμβριος 1920, 1921-1924) καθώς και αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων (1921-1922).Τον ίδιο χρόνο (1922) διατελεί και πρωθυπουργός,ανατρέπεται όμως απο τους μπέηδες που συνασπίστηκαν στο πρόσωπο του Φαν Νόλι.Το 1924 επανέρχεται προκαλώντας επαναστατικό κίνημα και στις 21 Ιανουαρίου του 1925 εκλέγεται πρόεδρος της Αλβανίας, με κυβέρνηση σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα.
Στις 25 Αυγούστου του 1928 αυτοανακηρύσσεται βασιλιάς της Αλβανίας και κυρήσσει ως πολίτευμα του κράτους την Συνταγματική Μοναρχία.Οι Ιταλοί υποστήριζαν τον Ζόγου από την αρχή κιόλας της προεδρίας του. Μάλιστα στις αρχές του 1930 η Αλβανία μέσω των συμφωνιών που υπεγράφησαν εξαρτώταν απόλυτα από την Ιταλί.Αυτό όμως δεν απέτρεψε τον Μπενίτο Μουσολίνι να κηρύξει τον πόλεμο στην Αλβανία. Έτσι στις 7 Απριλίου του 1939 ο ιταλικός στρατός εισβάλει στην Αλβανία και νικά με ευκολία τις ισχνές αλβανικές δυνάμεις. Ο Ζόγου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την χώρα με την οικογένεια του καταφεύγοντας αρχικά στην Ελλάδα. Έπειτα αυτός και η οικογένεια του έζησαν για αρκετό καιρό στην Αγγλία άλλα τελικά πήγαν στην Γαλλία όπου και άφησε ο Ζόγου την τελευταία του πνοή στις 9 Απριλίου του 1961 σε ηλικία 66 ετών.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

VLADIMIR LENIN - ΛΕΝΙΝ

Λένιν Βλαντιμίρ Ιλίτς
Ο Λένιν γεννήθηκε στις 22 Απρίλη του 1870 στο Σιμπίρσκ. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βλαντιμίρ Ιλίτς Ουλιάνωφ. Ο πατέρας του τελείωσε το Πανεπιστήμιο του Καζάν και δίδαξε σε σχολεία της μέσης εκπαίδευσης, ενώ η μητέρα του, δασκάλα, αφιερώθηκε στην αγωγή των παιδιών. Ο μεγαλύτερος αδερφός του καταδικάστηκε το 1884 σε θάνατο για συμμετοχή στην απόπειρα δολοφονίας του τσάρου Αλεξάνδρου Γ', ενώ οι δύο αδερφές του και ο μικρότερος αδερφός του υπήρξαν διακεκριμένα στελέχη του επαναστατικού κινήματος.
Ο Λένιν σπούδασε στο γυμνάσιο του Σιμπίρσκ. Το 1891 πήρε πτυχίο νομικής και άρχισε να εργάζεται ως βοηθός δικηγόρου στη Ζαμάρα. Εκεί οργάνωσε μαρξιστικό κύκλο, δημιούργησε επαφές με την επαναστατική νεολαία άλλων πόλεων και άρχισε το συγγραφικό του έργο. Από τα μέσα του 1893 μετοίκησε στην Πετρούπολη, όπου με την ιδιότητα του βοηθού δικηγόρου κάλυπτε την επαναστατική του δράση. Η ακλόνητη πίστη του στη νίκη της εργατικής τάξης, η ευρυμάθειά του, η βαθιά κατανόηση του μαρξισμού και η ικανότητα να τον εφαρμόζει για τη λύση ζωτικών ζητημάτων που συγκινούσαν τις λαϊκές μάζες, εξασφάλισαν στο Λένιν το σεβασμό των μαρξιστών της Πετρούπολης που τον αναγνώρισαν ως αρχηγό τους.
Μετά από επαφές του στο εξωτερικό με στελέχη του διεθνούς εργατικού κινήματος, επέστρεψε στην Πετρούπολη. Παρά τις συλλήψεις, τους εκτοπισμούς και τις εξορίες που του επιβλήθηκαν από το τσαρικό καθεστώς, ο Λένιν καταφέρνει και οργανώνει το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ). Το 1900 αρχίζει από το εξωτερικό την έκδοση της εφημερίδας «Ισκρα», με την οποία καθοδηγεί την εργατική τάξη στη Ρωσία και αντιπαρατίθεται με τις οπορτουνιστικές απόψεις των μενσεβίκων. Μετά την αποτυχία της Επανάστασης του 1905-1907, επέστρεψε στο εξωτερικό. Μπροστά στην ήττα των επαναστατικών δυνάμεων, ο Λένιν αναλύει τα αίτια και εντείνει την ιδεολογική αντιπαράθεση ενάντια στις δυνάμεις του συμβιβασμού. Οργανώνει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ξεσκεπάζει το σοσιαλσοβινισμό των ηγετών της Β' Διεθνούς μπροστά στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στις 7 Νοέμβρη του 1917, από την Πετρούπολη διακηρύσσει τη μεταβίβαση όλης της εξουσίας στα Σοβιέτ.
Ο ρόλος του Λένιν στην επικράτηση των μπολσεβίκων με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 ήταν τόσο σημαντικός , ώστε από πολλούς να θεωρείται ο μεγαλύτερος μηχανικός σχεδιασμού της Επανάστασης που γνώρισε ποτέ η Ιστορία. Αλλά και ως θεμελιωτής του Σοβιετικού κράτους στην πρώτη μετεπαναστατική φάση, που ήταν εξαιρετικά δύσκολη, ο Λένιν διαδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο. Στα χρόνια που ακολούθησαν (1919-22), ο Λένιν υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης στο νικηφόρο αγώνα του νέου καθεστώτος ενάντια στις ξένες επεμβάσεις και την εσωτερική αντεπανάσταση. Παράλληλα τον απασχολούσε το μεγάλο πρόβλημα της οικονομίας, όπου με την εφαρμογή της νέας Οικονομικής Πολιτικής μπόρεσε να αντιμετωπίσει τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της δεκαετίας του ΄20 στη Σοβιετική Ένωση.
Από το 1917 έως το 1923, κατευθύνει τον αγώνα του Κομμουνιστικού Κόμματος και των λαϊκών μαζών της Ρωσίας για την πραγματοποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Στις 21 του Γενάρη του 1924, μετά από πολύμηνη αρρώστια, ο Λένιν πεθαίνει σε ηλικία 53 ετών. Ο καίριος ρόλος του Λένιν στην εξέλιξη της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας δεν περιορίζεται μόνο στην πολιτική του δράση. Μεγάλης σημασίας είναι επίσης τα θεωρητικά του κείμενα, που έθεσαν τις βάσεις του διεθνιστικού και επαναστατικού κομμουνιστικού μαρξισμού. Ο Λένιν ύψωσε την επαναστατική θεωρία σε νέο, ανώτερο επίπεδο και πλούτισε το μαρξισμό με επιστημονικές ανακαλύψεις κοσμο-ιστορικής σημασίας. Ο Λένιν ανέπτυξε όλα τα ουσιαστικά στοιχεία του μαρξισμού-τη φιλοσοφία, την πολιτική οικονομία και τον επιστημονικό κομμουνισμό.
Αφού συνόψισε από τις θέσεις της μαρξιστικής φιλοσοφίας τα επιτεύγματα της επιστήμης, ιδιαίτερα της φυσικής, ανέπτυξε ακόμη περισσότερο τη θεωρία του διαλεκτικού υλισμού, στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αι. Έδωσε πλάτος στην έννοια της ύλης, προσδιορίζοντάς την σαν αντικειμενική πραγματικότητα που υπάρχει έξω από την ανθρώπινη συνείδηση. Επεξεργάστηκε τα βασικά προβλήματα της θεωρίας της γνώσης και της θεωρίας για την αντανάκλαση του αντικειμενικού κόσμου στην ανθρώπινη συνείδηση.
Η ολόπλευρη επεξεργασία της υλιστικής διαλεκτικής, και ιδιαίτερα του νόμου της ενότητας και της πάλης των αντιθέσεων, από μέρους του, υπήρξε μια μεγάλη συμβολή στην επιστήμη. «Ο Λένιν υπήρξε ο πρώτος στοχαστής του αιώνα, που είδε, στα επιτεύγματα της φυσικής επιστήμης του καιρού του, την αρχή μιας μεγάλης επιστημονικής επανάστασης, που διέκρινε και τόνισε την επαναστατική σημασία των μεγάλων ανακαλύψεων από επιφανείς ερευνητές της φύσης και άντλησε από αυτές φιλοσοφικά συμπεράσματα. Η αντίληψή του για το ανεξάντλητο της ύλης έγινε αρχή της επιστημονικής γνώσης» (Η 100ή επέτειος από τη γέννηση του Β.Ι.Λένιν, Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΣΕ, 1970).
O Λένιν στήριξε θεωρητικά και ανέπτυξε τα σημαντικότερα προβλήματα, τις κατηγορίες και τις θέσεις του ιστορικού υλισμού σχετικά με τα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα, τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης, την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, την ταξική πάλη, το κράτος, την κοινωνική επανάσταση, τα έθνη, την αμοιβαία σχέση του αντικειμενικού και του υποκειμενικού παράγοντα στην κοινωνική ζωή, την κοινωνική συνείδηση και το ρόλο των ιδεών στην ανάπτυξη της κοινωνίας, καθώς και το ρόλο των μαζών και του ατόμου στην ιστορία.
Ο Λένιν πίστευε ότι μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού ήταν η πολιτιστική επανάσταση: να προσεγγίσουν οι πλατιές μάζες τον κόσμο των γνώσεων και τις πολιτιστικές αξίες, να αναπτυχθεί η επιστήμη, η λογοτεχνία και η τέχνη, να εξασφαλιστούν βαθιές αλλαγές στη συνείδηση και την πνευματική ζωή των εργαζομένων. Θεωρούσε αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν τα προοδευτικά στοιχεία του πολιτισμού του παρελθόντος προς όφελος της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Το συγγραφικό έργο του σε θέματα πολιτικής, φιλοσοφίας, οικονομίας, τέχνης, θρησκείας, λογοτεχνίας, γλώσσας κ.α. τον τοποθετεί μεταξύ των σημαντικότερων και πιο πρωτοπόρων διανοητών της εποχής μας.
Στην προσωπικότητά του συνδυάζονταν η πολιτική οξυδέρκεια με το οργανωτικό δαιμόνιο, η ατσάλινη θέληση με την τόλμη. Ολόκληρη η δράση του ενσαρκώνει την ενότητα ανάμεσα στην επαναστατική θεωρία και την επαναστατική πρακτική. Η αφοσίωσή του στα κομμουνιστικά ιδανικά και η προσφορά ολόκληρης της ζωής του στον αγώνα για την απελευθέρωση των εργαζομένων από την κοινωνική και εθνική καταπίεση, η αγάπη για την πατρίδα του και ο συνεπής διεθνισμός του, η απαιτητικότητα προς τον εαυτό του και προς τους άλλους, η ηθική του και η απλότητα του χαρακτήρα του, ήταν τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του Λένιν ως ανθρώπου και ως ηγέτη, του οποίου ο ρόλος ήταν εξαιρετικής σημασίας στην εξέλιξη της σύγχρονης Ιστορίας σε παγκόσμιο επίπεδο.
ΑΠΟ ΤΟ www.livepedia.gr

''Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΕΛΑΡΓΩΝ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Η μάχη των πελαργών
Διασκευή του μυθιστορήματος του Ν. Ρυσιάνου
Πολεμικό σίριαλ 13 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΥΕΝΕΔ στις 29 Απριλίου 1981
Παραγωγή του Τζέιμς Πάρις
Σενάριο του Νίκου Αναγνωστάκη
Σκηνοθεσία του Μάριου Ρετσίλα
Ηθοποιοί Νίκος Γαλανός (Γεράσιμος Σταμνάς), Γιάννης Κατράνης (Παντελής Στρατηγός), Λάζος Τερζάς (Παπαθωμάς), Δήμητρα Σερεμέτη (αρχόντισσα), Βασίλης Τσάγκλος (Σταμνάς), Μαρούλα Ρώτα (Δημήτραινα), Γκάρι Βοσκοπούλου (Κακίστρω), Κώστας Παπαχρήστος (στρατηγός), Σταύρος Καπάτος (Χασούπης), Σταμάτης Τσελεπής (Βλάσης)
…Η φιλία δυο συμπολεμιστών της Αλβανίας, όπου ο ένας έσωσε τη ζωή του άλλου, δοκιμάζεται στα χρόνια της κατοχής, όταν ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους. Ο ένας οργανωμένος στις αριστερές δυνάμεις του ΕΑΜ κι ο άλλος δεξιός, συναντιούνται και πάλι μέσα στη δίνη του εμφυλίου σε αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά τελικά η φιλία τους υπερισχύει κι αποφεύγουν τον αναπόφευκτο σε κάθε άλλη περίπτωση, αλληλοσκοτωμό….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

GEORGE ORWELL - ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ

Τζορτζ Όργουελ
O Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ (Eric Arthur Blair, 25 Ιουνίου 1903 – 21 Ιανουαρίου 1950), γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Τζορτζ Όργουελ, ήταν Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν Η Φάρμα των Ζώων και το 1984.
Βιογραφία
Ο Τζωρτζ Όργουελ γεννήθηκε στο Μοντιχάρι της Ινδίας το 1903, γιος κατώτερου διοικητικού υπαλλήλου. Η οικογένειά του επέστρεψε στην Αγγλία το 1911.
Τα χρόνια 1917-1921 σπούδασε υπότροφος στο Ήτον, όπου πρωτοδημοσίευσε κείμενά του σε περιοδικά. Το 1922 διορίστηκε αξιωματούχος στην αστυνομία της Βιρμανίας, απ' όπου παραιτήθηκε έξι χρόνια μετά, αμφισβητώντας το ρόλο του στην αποικιακή διοίκηση, την οποία οι ντόπιοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ. Έκτοτε έζησε για καιρό φτωχική ζωή στο Παρίσι και το Λονδίνο, αλλάζοντας περιστασιακά επαγγέλματα και συναναστρεφόμενος με περιθωριακούς. Επρόκειτο για μια συνειδητή από μέρους του απόρριψη του αστικού τρόπου ζωής, που συνοδεύτηκε από την πολιτική του ωρίμανση. Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του αναρχικό.
Τα βιβλία του
Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου (1933), Μέρες της Μπούρμα (1934), Η κόρη του παπά (1935) και Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν (1937), δίνουν το χρονικό της περιόδου αυτής και καταγράφουν την εξέλιξη των ιδεών του.
Από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στον ισπανικό Εμφύλιο. Στρατευμένος αρχικά στη δημοκρατική πολιτοφυλακή, πολέμησε και τραυματίστηκε, για να συγκρουστεί αργότερα και με τους κομμουνιστές. Στο βιβλίο του Πεθαίνοντας στην Καταλωνία (1938) αποτύπωσε μοναδικά τις εμπειρίες και τη δράση του.
Με την έκρηξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου τοποθετήθηκε διευθυντής της Ινδικής Υπηρεσίας του BBC απ' όπου αποχώρησε το 1943. Ως λογοτεχνικός συντάκτης, εν συνεχεία, στην εφημερίδα Tribune, διαμόρφωσε πολιτικές θέσεις με σοσιαλιστική κατεύθυνση, διαφοροποιημένος ωστόσο από την επίσημη γραμμή των Εργατικών. Στην περίοδο αυτή ανήκουν μερικά από τα καλύτερα δοκίμιά του.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τα δύο βιβλία που του χάρισαν τη μεγάλη του φήμη. Το 1944 ολοκλήρωσε τη Φάρμα των Ζώων, πολιτική αλληγορία εμπνευσμένη από τη Ρωσική Επανάσταση και τη σταλινική περίοδο της ΕΣΣΔ. Το βιβλίο τον έκανε πλούσιο και διάσημο. Το 1949 κυκλοφόρησε το τελευταίο του έργο, το περίφημο 1984, κορυφαία ίσως στιγμή του συγγραφέα και πολιτικού στοχαστή. Με τη δράση τοποθετημένη στο μελλοντικό τότε έτος 1984, σκιαγραφεί αριστουργηματικά όσο και εφιαλτικά το ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος όπου τα πάντα εξελίσσονται υπό την παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού.
To 1950, λίγο πριν τον θάνατό του, μακριά από το αγαπημένο του νησί Τζούρα των Εβρίδων, ο βρετανός λογοτέχνης απαγόρεψε ρητά τη συγγραφή της βιογραφίας του, κάτι που τελικά δεν τηρήθηκε από τους πολυάριθμους βιογράφους του.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Τα διόδια
Διασκευή της νουβέλας του Β. Ραφτόπουλου
Κοινωνικό μίνι σίριαλ 4 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ1 το Σάββατο 26 Μαρτίου 1988
Παραγωγή της ΕΤ1
Σενάριο του Βαγγέλη Ραφτόπουλου
Σκηνοθεσία του Κώστα Μαζάνη
Ηθοποιοί Σταμάτης Αστράς (Άρης), Τάκης Πετρουτσόπουλος (Θάνος), Μαρίνα Ηλιάδη (Μάρω), Ελένη Μυλωνά (Κάτια), Λίνος Μεϊντάνης(Δημήτρης ο 94), Βλάσης Δημητρακάκης (Μανωλάκης)
Η τηλεοπτική σειρά των ΔIOΔIΩN γυρίστηκε στο μεγαλύτερό της μέρος σε φυσικούς χώρους, στο Περιστέρι, ενώ όλοι οι ηθοποιοί που συμμετείχαν , ήταν ερασιτέχνες.
…..Kαλοκαίρι 1987….. Mια παρέα εφήβων ετοιμάζεται για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Φροντιστήριο, καυγάδες με τους γονείς, ραντεβού με τη Mάρω και την Kάτια, ο ερασιτεχνικός σταθμός στην ταράτσα του Δημήτρη του 94, μπάνια στη θάλασσα, θερινά σινεμά και λίγο διάβασμα. Mετά τις εξετάσεις, σαν σε παλιό χορό, τα ζευγάρια θα χωρίσουν για να σμίξουν ξανά σε νέους συνδυασμούς και η παρέα θα διαλυθεί πριν προλάβουν οι φιλίες να ξεφτίσουν. Oι ήρωες πληρώνουν τα διόδια του περάσματος από την εφηβεία, στην ενηλικίωση τους. Kαι το ταξίδι συνεχίζεται...
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

ΑΤΙΛΙΟ

Ατίλιο
Γνωστός στον κόσμο του Ολυμπιακού με το παρατσούκλι Αττίλιο, ο κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας αποτέλεσε μια από τις Θρυλικότερες μορφές στο λιμάνι. Ακολούθησε τον Θρύλο σε κάθε αγώνα εκτός έδρας, εννοείται ότι δεν έλειψε ποτέ από το Καραϊσκάκη. Αγαπούσε το Θρύλο περισσότερο κι από τη ζωή του, για αυτήν επί σαρανταπέντε χρόνια έπαιζε την τρομπέτα. Σε κάθε αγώνα του Ολυμπιακού ο Αττίλιο έδινε τον ρυθμό, όλοι θέλανε να τον δουν, αφού αμέτρητες ιστορίες και καλαμπούρια κυκλοφορούσαν γύρω από το ερυθρόλευκο πάθος και τις περιπέτειές του. Θυσίασε πολλά για την ομάδα του, παρατώντας τις σπουδές του στο τέταρτο έτος της Ιατρικής, χάνοντας την μία δουλειά μετά την άλλη. Δεν στέριωνε πουθενά, η οικογενειακή του ζωή ήταν σχεδόν μόνιμα στον αέρα. Οικογένεια για τον Αττίλιο μπορούσε να είναι μόνο ο Ολυμπιακός. Οι γιατροί για χρόνια τον συμβούλευαν να ξεχάσει το γήπεδο και τη σάλπιγγα, γιατί τα πνευμόνια του είχαν σχεδόν καταστραφεί. Τελικά πέθανε από οξύ πνευμονικό οίδημα στα 53 του, στις 11/11/1994. Ο Αττίλιο ήταν το σύμβολο του Σταδίου Καραισκάκη που δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δεί με την σημερινή του μορφή. Πολλοί απο τότε προσπάθησαν με τρομπέτα να δώσουν ρυθμό στην εξέδρα του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας, μάταια όμως, λές και ο Θρυλικός Αττίλιο πήρε τις νότες μαζί του. Ποτέ δεν τα κατάφεραν όπως eκείνος. Πολλές φορές ο Βασίλης Δουρίδας ήταν στόχος επίθεσης έξω από γήπεδα από οπαδούς άλλων ομάδων, τόσο πολύ ήταν συνυφασμένο το όνομά του με τον Ολυμπιακό που στο πρόσωπό του οι οπαδοί άλλων ομάδων έβλεπαν τον ίδιο τον Ολυμπιακό. Σήμερα παρότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού συνεχίζουν να είναι ίσως το ίδιο ενθουσιώδεις, πάντα θα λείπει ο Αττίλιο με την θρυλική σάλπιγγα του να τους ξεσηκώνει.
ΑΠΟ ΤΟ http://red-white.gr/forum/showthread.php?p=46393 VIDEO ΑΠΟ RedUniverse7

ΣΚΟΥΡΑ ΕΛΕΝΗ

Ελένη Σκούρα
Η Ελένη Σκούρα υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής.
Γεννήθηκε το 1896 στο Βόλο όπου και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές. Στη συνέχεια, από το 1915 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε φωνητική μουσική και το 1950 έλαβε το πτυχίο της Νομικής, δικηγορώντας στη συνέχεια στην ίδια πόλη με τον σύζυγό της δικηγόρο Δημήτριο Σκούρα.
Η Ελένη Σκούρα είχε αναπτύξει πλούσια κοινωφελή και πατριωτική δράση ιδιαίτερα κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και στη γερμανική κατοχή ως Πρόεδρος της "Στέγης της Φαλαγγίτισσας" και επίσης της "Φανέλας του Στρατιώτη". Το καλοκαίρι του 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίσθηκε μαζί με τον σύζυγό της και τον αδελφό της Απόστολο Παπαχρήστου.
Στις 18 Ιανουαρίου 1953 εξελέγη βουλευτής στο Νομό Θεσσαλονίκης με το κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού.
Η Ελένη Σκούρα τιμήθηκε από τον βασιλιά Παύλο με το στρατιωτικό μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων καθώς και με τον Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος Ευποιίας.
Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1991.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

MAHATMA GANDHI - ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ

Μαχάτμα Γκάντι
Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι, ήταν Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης. Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης χωρίς τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών.
Η διδασκαλία του επηρέασε το διεθνές κίνημα για την ειρήνη και μαζί με τον ασκητικό βίο του συνέτειναν στο να καταστεί παγκόσμιο σύμβολο και ορόσημο της φιλοσοφικής και κοινωνικοπολιτικής διανόησης του 20ου αιώνα. Έγινε ευρύτερα γνωστός με την προσωνυμία Μαχάτμα, που φέρεται να του απέδωσε στα 1915 ο Ινδός νομπελίστας ποιητής και φιλόσοφος Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ και στα σανσκριτικά σημαίνει Μεγάλη Ψυχή.
Τα πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1869, στο Πορμπαντάρ, μια μικρή πόλη στη δυτική ακτή της Ινδίας στην επαρχία Γκουτζάρατ. Η οικογένειά του ανήκε στην κάστα Βανισίγια, σύμφωνα με την ινδουιστική παράδοση του κοινωνικού διαχωρισμού σε κάστες. Ο παππούς του ήταν τοπικός κυβερνήτης του Πορμπαντάρ θέση στην οποία τον διαδέχτηκε ο γιος του και πατέρας του Μαχάτμα, Καραμτσάντ. Η μητέρα του, Πουτλιμπάι, που ήταν η τέταρτη σύζυγος του Καραμτσάντ (οι τρεις προηγούμενες είχαν πεθάνει κατά τη διάρκεια της γέννας) επηρέασε καταλυτικά το χαρακτήρα του με την αγιότητα του βίου της, την ευγένειά της και τη θρησκευτική της πίστη.
Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο ασπαζόταν τις απόψεις του τοπικού θρησκευτικού κινήματος της Γκουτζαράτ, Τζαΐν, που πρέσβευε τις αρχές του μη-τραυματισμού οποιουδήποτε ζωντανού πλάσματος, τη χορτοφαγία, τη νηστεία ως μέθοδο αυτοκάθαρσης και την αμοιβαία ανοχή μεταξύ των μελών των διάφορων καστών και θρησκευτικών κινημάτων.
Το 1876 η οικογένειά του μετακόμισε στην πόλη Rajkot και ο Μαχάτμα εγγράφηκε στο σχολείο. Την ίδια χρονιά αρραβωνιάστηκε την συνομήλική του Καστουρμπάι, κόρη του εμπόρου Gokuldas Makanji. Το 1881 εισήλθε στο Γυμνάσιο Alfred High School και δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε την Καστουρμπάι. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά το Χαριλάλ (1888), το Μανιλάλ (1892), το Ραμντάς (1897) και τον Ντεμντάς (1900).
Η μετάβαση στο Λονδίνο
Στις 16 Νοεμβρίου 1885 πέθανε ο πατέρας του σε ηλικία 63 ετών. Το 1887 επέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις και εισήλθε στο Κολλέγιο Samaldas, αλλά οι σπουδές εκεί του φάνηκαν δύσκολες και η ατμόσφαιρα δυσάρεστη οπότε παρακολούθησε μόνο ένα ακαδημαϊκό έτος. Μετά από αυτό ένας οικογενειακός φίλος πρότεινε πως εάν ο Μαχάτμα επιθυμούσε να αναλάβει τη θέση του πατέρα του θα ήταν καλό να σπουδάσει νομικά, σπουδές που θα διαρκούσαν τρία χρόνια στο Λονδίνο. Έτσι ο νεαρός Γκάντι εκμεταλλευόμενος αυτή την πρόταση μετέβη στην πρωτεύουσα της τότε Βρετανικής Αυτοκρατορίας στις 4 Σεπτεμβρίου 1888 και εγγράφηκε στο University College London. Ο Γκάντι φανταζόταν την Αγγλία σαν το κέντρο του πολιτισμού, χώρα φιλοσόφων και ποιητών. Η φανταστική του εικόνα, όμως, υπεχώρησε όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με το χλευασμό των συμφοιτητών του για τις ιδιαίτερες πολιτισμικές του συνήθειες ενώ συνάμα δυσκολευόταν να προσαρμοστεί προς το δυτικό τρόπο ένδυσης και συμπεριφοράς.
Η παραμονή του στο Λονδίνο επηρεάστηκε από την υπόσχεση, που είχε δώσει στη μητέρα του, ενώπιον του μοναχού Becharji της ομάδας Τζαΐν, να απέχει από την κρεοφαγία, την οινοπνευματοποσία και την ερωτική ελευθεριότητα. Αν και πειραματίστηκε στην υιοθέτηση ορισμένων αγγλικών συνηθειών, εντούτοις, παρέμεινε χορτοφάγος συμμετέχοντας στην Ένωση Χορτοφάγων του Λονδίνου, όπου ανήκε και ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, εκλεγόμενος μάλιστα και μέλος της εκτελεστικής της επιτροπής.
Ορισμένα από τα μέλη της Ένωσης ήταν επίσης μέλη της Θεοσοφικής Εταιρείας, η οποία είχε ιδρυθεί το 1875 με σκοπό την προώθηση της παγκόσμιας συναδέλφωσης και επικέντρωνε στη μελέτη της βουδιστικής και ινδικής βραχμανικής λογοτεχνίας. Αυτοί παρότρυναν τον Γκάντι να διαβάσει τη Bhagavad-Gita. Το ίδιο διάστημα ένας Χριστιανός φίλος του του πρότεινε να διαβάσει τη Βίβλο. Αν και βρήκε δύσκολη και ανιαρή την ανάγνωση της Παλαιάς Διαθήκης ενθουσιάστηκε με την Καινή Διαθήκη και ιδιαίτερα με την "Επί του Όρους ομιλία". Μη έχοντας επιδείξει προηγουμένως ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θρησκεία μελέτησε θρησκευτικά έργα και πραγματείες γεγονός που του ενεφύσησε την αρχή για το σεβασμό κάθε θρησκείας και την υπεράσπιση της θρησκευτικής ιδιαιτερότητας.
Επιστροφή στην Ινδία
Αφού πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις του τελευταίου έτους και έλαβε το πτυχίο του απέπλευσε για την Ινδία στις 10 Ιουνίου του 1891. Φθάνοντας στη Βομβάη πληροφορήθηκε ότι η μητέρα του είχε πεθάνει. Οι συγγενείς του σκόπιμα του είχαν κρύψει την είδηση προκειμένου να αποφύγει το συναισθηματικό κλονισμό, όντας τόσο μακριά από την πατρίδα. Αρχικά έμεινε για λίγο στο Rajkot αναλαμβάνοντας την εκπαίδευση του μικρού γιου του και των παιδιών του αδελφού του ενώ λίγο αργότερα αποφάσισε να ανοίξει δικηγορικό γραφείο στη Βομβάη. Εκεί παρέμεινε μερικούς μήνες αναλαμβάνοντας μόνο μια μικρή υπόθεση. Όταν, όμως, προσήλθε στο δικαστήριο για να αγορεύσει έχασε το θάρρος του και δεν κατάφερε να αρθρώσει ούτε μία λέξη.
Η αποτυχία του στη Βομβάη τον έφερε πίσω στο Rajkot όπου προσπάθησε να σταδιοδρομήσει επαγγελματικά. Και εκεί όμως δεν κατάφερε να προοδεύσει και επιπλέον ένιωθε άβολα μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο ασήμαντες δολοπλοκίες και μικροπρέπειες. Τότε του έγινε πρόταση από την εταιρεία Dada Abdulla & Co. να την αντιπροσωπεύσει σε μία δικαστική υπόθεση στη Νότια Αφρική. Ο Γκάντι ενθουσιάστηκε από την προσφορά και ξεκίνησε για την Αφρική τον Απρίλιο του 1893.
Ενάντια στο απαρτχάιντ
Φτάνοντας στη Νότια Αφρική βρέθηκε αντιμέτωπος με το φυλετικό διαχωρισμό του απαρτχάιντ, ο οποίος εκδηλωνόταν από τους λευκούς εποίκους σε βάρος των ντόπιων έγχρωμων και των Ινδών μεταναστών. Ο ίδιος ο Γκάντι εκδιώχθηκε από την αίθουσα του δικαστηρίου επειδή αρνούνταν να βγάλει το παραδοσιακό ινδικό τουρμπάνι του ενώ ακόμη μία φορά δέχθηκε βία από τον οδηγό ταχυδρομικής άμαξας λόγω του ότι αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιον ευρωπαίο επιβάτη. Αυτή η κατάσταση τον οδήγησε να δραστηριοποιηθεί πολιτικά, υπερασπιζόμενος τα ανθρώπινα δικαιώματα των συμπατριωτών του.
Κατά την εικοσάχρονη παραμονή του στη Ν. Αφρική φυλακίστηκε πολλές φορές για τους αγώνες του. Εκεί για πρώτη φορά ξεκίνησε να διδάσκει την τακτική της παθητικής αντίστασης, μίας μεθόδου με σαφείς αναφορές στη σκέψη του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα Λέοντα Τολστόι. Στην άρνησή του για τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών επηρεάστηκε, όπως ο ίδιος έλεγε, από τη διδασκαλία του Ιησού και τον Αμερικανό συγγραφέα Χένρι Θορό, ο οποίος είχε γράψει ένα δοκίμιο για την αστική ανυπακοή.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος των Μπόερς ο Γκάντι οργάνωσε σώμα τραυματιοφορέων για το βρετανικό στρατό και διηύθυνε μία μονάδα του Ερυθρού Σταυρού. Μετά τη λήξη του πολέμου επέστρεψε στον αγώνα του για τα δικαιώματα των Ινδών μεταναστών και στα 1910 ίδρυσε το αγρόκτημα Τολστόι, κοντά στο Ντάρμπαν, μια συνεταιριστική παροικία για Ινδούς.
Το 1914 η κυβέρνηση της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης έκανε σημαντικές παραχωρήσεις στις απαιτήσεις του Γκάντι, συμπεριλαμβανομένης της αναγνώρισης των ινδικών γάμων και της κατάργησης του κεφαλικού φόρου. Έτσι αφού κατάφερε την απόδοση ουσιωδών δικαιωμάτων στους συμπατριώτες του αποφάσισε να επιστρέψει τον ίδιο χρόνο στην Ινδία.
Πορεία προς την ινδική ανεξαρτησία
Για δύο περίπου χρόνια ταξίδεψε σε πολλές περιοχές της Ινδίας προκειμένου να έρθει σε επαφή με τις απόψεις της σύγχρονης ινδικής κοινωνίας. Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στο πρόβλημα της επαγγελματικής μαθητείας, σύστημα στα πλαίσια του οποίου φτωχοί και αγράμματοι εργάτες δελεάζονταν ώστε να εγκαταλείψουν την Ινδία εργαζόμενοι σε άλλες βρετανικές αποικίες.
Ο Γκάντι χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της παθητικής αντίστασης κατάφερε να προκαλέσει μεγάλη κινητοποίηση για αυτό το θέμα. Στη Βομβάη πραγματοποιήθηκε συνέλευση όλων των Ινδών ηγετών και καθορίστηκε η 31η Μαΐου 1917 ως η τελευταία ημερομηνία για την κατάργηση της επαγγελματικής μαθητείας. Στη συνέχεια ταξίδεψε σε όλη τη χώρα με στόχο να λάβει υποστήριξη στον αγώνα του. Οι συγκεντρώσεις σε κάθε σταθμό της περιοδείας του ήταν τέτοιες, που ανάγκασαν την κυβέρνηση να αναγγείλει ότι το συγκεκριμένο σύστημα εργασίας θα έπαυε πριν την 31η Μαΐου.
Την περίοδο του μεσοπολέμου αναδείχθηκε σε κεντρική μορφή του εθνικού αγώνα των Ινδών για ανεξαρτησία. Το κίνημα της ανεξαρτησίας άρχισε σύντομα να εξαπλώνεται και όταν στα 1919 το Βρετανικό Κοινοβούλιο, μέσω της πράξης του Rowlatt, παρεχώρησε στις αποικιακές δυνάμεις έκτακτες εξουσίες για την αντιμετώπισή του, η τακτική της παθητικής αντίστασης απέκτησε εκατομμύρια θιασώτες σε όλη τη χώρα. Μία διαδήλωση εναντίον της πράξης του Rowlatt στην πόλη Αμριτσάρ κατέληξε σε λουτρό αίματος από τις βρετανικές δυνάμεις (Σφαγή του Αμριτσάρ). Ως αντίδραση στην απάνθρωπη αποικιοκρατική αυτή πράξη ο Μαχάτμα όρισε την 16η Απριλίου ημέρα νηστείας και προσευχής για τα θύματα της σφαγής. Το 1920 μετά την αποτυχία των Βρετανών να επανορθώσουν ο Γκάντι προώθησε μία οργανωμένη εκστρατεία μη συνεργασίας. Παραιτήθηκαν οι Ινδοί κρατικοί αξιωματούχοι, οι πολίτες αρνούνταν τη συμμετοχή σε κρατικούς οργανισμούς και τα παιδιά αποχώρησαν από τα κρατικά σχολεία.
Το τέλος
Ο Μαχάτμα Γκάντι δολοφονήθηκε στο Νέο Δελχί στις 30 Ιανουαρίου 1948 από έναν εθνικιστή Ινδό ονόματι Γκόντσε.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ