JANISSARY SOLDIERS - ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ

Γενίτσαροι
Οι Γενίτσαροι, ή γιανίσαροι (ΔΦΑ: jăn'isâr, Οθωμαν. Τουρκ. يكيچرى, γενίσερι, «νέος στρατιώτης»), ήταν επίλεκτα σώματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αρχικά συγκροτούνταν από αιχμαλώτους πολέμου και παιδιά χριστιανικών οικογενειών που εξαναγκάζονταν από μικρή ηλικία σε στρατιωτική υπηρεσία. Αρχικά και για τέσσερις αιώνες αποτέλεσαν την αιχμή της πολεμικής μηχανής της Αυτοκρατορίας και των Σουλτάνων, όπου με τον καιρό εξελίχθηκαν σε παραστρατιωτικό κέντρο εξουσίας σε εσωτερικούς πολιτικούς και οικονομικούς αγώνες, πολλές φορές και κατά των ίδιων των Σουλτάνων, μέχρι τις 15 Ιουνίου του 1826 όπου και διατάχθηκε ο ολοκληρωτικός διωγμός τους, ο αποκαλούμενος "Βακάι-ι-Χαϊριγιέ", (Vakay-i-Hayriye) από τον Σουλτάνο Μαχμούτ Β΄.
Ίδρυση
Το σώμα αυτό πρωτοσυστάθηκε από τον Σουλτάνο Ορχάν, το 1327 ως απειθάρχητα πεζικά τάγματα τα λεγόμενα "γιαγιά" (yaya). Σημειώνεται ότι ο οθωμανικός στρατός αρχικά αποτελούνταν από άτακτες ομάδες ιππέων τοπικών φυλών προσκείμενων στο Σουλτάνο. Καθώς όμως το Σουλτανάτο επεκτείνονταν οι άρχοντες των φυλών αυτών διορίστηκαν "αφέντες των συνόρων" φέροντας τον τίτλο του "Ουτς μπέη" ή "Ούτσμπεη", προκειμένου αυτοί να διευρύνουν την επικράτεια. Όμως ο Ορχάν και ίδιαίτερα ο γιος του Οσμάν αντελήφθηκαν την ανάγκη μιας ιδιαίτερης και αφοσιωμένης στρατιωτικής μετακινούμενης δύναμης που θα εξασφάλιζε την αφοσίωση αλλά και την ισορροπία μεταξύ των φυλών. Ετσι από το 1338 υφίστανται τα πεζικά τάγματα "γιαγιά" και οι ιππείς που συγκροτούσαν το "μουσελέμ" (= ιππικό). Το 1362 ο Σουλτάνος Μουράτ Α΄ επέβαλε το "νόμο του ενός πέμπτου" γνωστός ως "Πεντζχίκ κανονού" εισάγοντας νέο φορολογικό σύστημα. Προέκταση αυτού ήταν και η εφαρμογή του επί των αιχμαλώτων. Έτσι κατ΄ απομίμηση του συγκροτηθέντος από τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ τον Κομνηνό βυζαντινού επίλεκτου τάγματος των "ανδρειωμένων αγγούρων" ξεκίνησε και η επιλογή των "νέων στρατιωτών" που γίνονταν σε μορφή παιδομαζώματος που συστηματοποιήθηκε όμως επί Σουλτάνων Σελήμ Α΄ και Σουλεϊμάν Α΄, περί τον 15ο αιώνα. Η επιλογή γινόταν μεταξύ των χριστιανοπαίδων ηλικίας από 6 - 15 ετών εξ ού και το όνομα "παιδομάζωμα", ανά πενταετία ή συντομότερα αν υπήρχαν στρατιωτικές ανάγκες και κυρίως από τις επαρχίες της Βαλκανικής, εξαιρουμένων όμως της Κωνσταντινούπολης και της Ρόδου.
Οργάνωση
Γενίτσαροι βαθμοφόροι ήταν οι λεγόμενοι "Τουρνατζή μπασή" ή "τουρνατζή μπασήδες" που δρούσαν ως στρατολόγοι των ομορφότερων και ευρρωστοτέρων παιδιών από τους καταλόγους που παρέδιναν οι δημογεροντίες. Στη συνέχεια ακολουθούσε ο εξισλαμισμός και τα μεν ευφυέστερα παραχωρούνταν στη Σουλτανική Αυλή, τα δε άλλα συγκροτούσαν τους "ατζαμί ογλάν" (= αδαείς, προπαιδευόμενοι) που εκπαιδεύονταν σε ειδικά στρατόπεδα στην ισλαμική πίστη, την πειθαρχία, την σκληραγωγία μετά το πέρας των οποίων εισέρχονταν στο σώμα των γενιτσάρων.
Έτσι το (πρώτο) σώμα ήταν των νεοσυλλέκτων, το λεγόμενο "Ατζαμί οτζαγί", όπου μετά την κατ΄ άτομο ορκομωσία εισέρχονταν στο τάγμα των Γενιτσάρων, το λεγόμενο "Γενίτσερι οτζαγί", που αποτελούνταν αρχικά από 1000 Γενίτσαρους οργανωμένοι σε 10 λόχους (μπελούκ), που καθένας περιελάμβανε 100 Γενίτσαρους. Διοικητής του κάθε λόχου ήταν ο γιαγάμπασι ή γιαγιάμπασης (διοικητής πεζικού). Κάθε λόχος επιτελούσε ειδική εργασία που λεγόταν "ορτά" ή "τζεμαάτ". Πολύ σύντομα οι λόχοι ορτάδων αυξήθηκαν ραγδαία. Παράλληλα αυτών ήταν και έτερη στρατιωτική οργάνωση η λεγόμενη "Σεκμπάν Μπουλουκλερί" με 34 μπελούκ (λόχους) πεζικού και ένα λόχο ιππικού. Τελικά με την αύξηση του αριθμού των Γενιτσάρων δημιουργήθηκε ακόμη μία στρατιωτική δύναμη η λεγόμενη "Αγά Μπουλουκλερί" με συνολική δύναμη 62 μπελούκ. Έτσι στο απώγειο της δύναμης των γενιτσάρων υπήρχαν οι 100 τακτικές ορτάδες (των 100 ατόμων καθεμιά), το "Σεκμπάν Μπουλουκλερί Ορτασί" με 35 λόχους των 50 ατόμων έκαστος και το "Αγά Μπουλουκλερί Ορτασί" με 61 λόχους των 50 ατόμων έκαστος. Συνολική δύναμη 14.880 άνδρες.
Γενικός διοικητής όλων των μονάδων των Γενιτσάρων ήταν ο "Γενίτσαρι Αγασί" ή "Γενίτσαρι Αγάς" που ήταν υπεύθυνος για τη στρατολόγηση των "ατζαμί", την εκπαίδευσή τους, τη΄συνεχή εκπαίδευση όλων των ταγμάτων, την ασφάλειά κατά τις μετακινήσεις τους, τη στρατιωτική τακτική, καθώς και για όλα τα θέματα διοικητικής μέριμνας, (τροφοδοσίας, διανομής λαφύρων, πληρωμών κ.λπ). "Τιμής ένεκεν" τον τίτλο αυτό έφερε και ο Σουλτάνος αν και ήταν συμβολικά διοικητής του πρώτου ορτά (των ανακτόρων). Οι πληρωμές γίνονταν ανά τρίμηνο στ΄ ανάκτορα (Καπού). Παρά ταύτα ο Σουλτάνος, στους τελευταίους αιώνες, πήγαινε ο ίδιος στη διοίκηση των Γενιτσάρων και λάμβανε από εκεί τον μισθό του διοικητού, του 1ου ορτά, για ανάπτυξη αφοσίωσης και πίστης των Γενιτσάρων στο πρόσωπό του. Σημειώνεται ότι στους πρώτους αιώνες της δημιουργίας των΄οι Σουλτάνοι ηγούνταν αυτών στις πολεμικές επιχειρήσεις.
Για τους γενίτσαρους απαγορευόταν άλλο επάγγελμα και η δημιουργία οικογένειας και όλοι οι στρατολογημένοι εξισλαμίζονταν. Σταδιακά απέκτησαν μεγάλη πολιτική δύναμη έναντι των Σουλτάνων. Οι γενίτσαροι, εξισλαμισθέντες πλέον, γίνονταν οι πιο φανατικοί πολεμιστές καθώς μάλιστα, τίποτε δεν τους συνέδεε με την ομαλή οικογενειακή και κοινωνική ζωή αφού λησμονούσαν γονείς και γενέτειρα γη, με συνέπεια να θεωρούνται οι φανατικότεροι αλλά και οι καλύτεροι υπερασπιστές του εκάστοτε Σουλτάνου.
Στο διάστημα 1609-1635 υπήρξε δραστική αύξηση αριθμού γενιτσάρων εις βάρος των σπαχήδων. Από 1000 γενίτσαρους στην αρχή του θεσμού δημιουργούνται 100.000+ (πεζικό) και από 70.000 σπαχήδες μειώνονται σε λιγότερους από 9000 (ιππικό). Αυτό επιτυγχάνεται με το παιδομάζωμα (ηλικίες 5-8 ετών), χωρίς την έγκριση των Ουλεμά (εφαρμογή αλλαξοπίστισης - Devshirmeh). Σκοπός είναι πλέον ο έλεγχος των απομακρυσμένων εδαφών (άμυνα) και όχι η περαιτέρω επέκταση.
Κατά το 1600 άρχισαν να εισέρχονται στα σώματα των Γενίτσαρων Μουσουλμάνοι κυρίως με δωροδοκίες, ενώ κατά τον 17ο αιώνα το δικαίωμα εισδοχής έγινε κληρονομικό και η στρατολόγηση Χριστιανών σταδιακά σταμάτησε. Μέχρι το 19ο αιώνα ο θεσμός έχει πλέον εκφυλιστεί, καθώς μειώθηκε ακόμη και ο σεβασμός τους προς το Σουλτάνο. Πολλές φορές σήκωσαν κεφάλι ενάντια στο οθωμανικό κράτος και τους αξιωματούχους του γυρεύοντας όλο και περισσότερα προνόμια και μισθούς. Έφθασαν ως την εκτέλεση ενός σουλτάνου.
Βακάι-ι-χαϊριγιέ
Το 1826, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ απαλλάχθηκε από τους απείθαρχους Γενίτσαρους διατάζοντας τους πιστούς σπαχήδες του να τους σφαγιάσουν στους κοιτώνες τους.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ

Οδυσσέας Ανδρούτσος
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1790 και δολοφονήθηκε στην Ακρόπολη των Αθηνών στις 5 Ιουνίου του 1825.Ήταν επιφανής αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 και γιος του οπλαρχηγού Ανδρούτσου. Ο πατέρας του καταγόταν από τις Λιβανάτες Φθιώτιδας και η μητέρα του, Ακριβή Τσαρλαμπά, από την Πρέβεζα.
Πριν την Επανάσταση
Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στην Πρέβεζα μέχρι το 1806, όταν ο Αλή Πασάς Τεπελενλής, σεβόμενος την προσωπική φιλία που είχε ο ίδιος με τον εκλιπόντα πατέρα του Ανδρούτσου, τον πήρε στην αυλή του στα Ιωάννινα. Εκεί ο Ανδρούτσος φοίτησε στη στρατιωτική σχολή του Αλή Πασά και είχε έναν ταραχώδη βίο, όμως σχεδόν πάντα ο Αλή του συγχωρούσε κάθε παράπτωμα. Επίσης φαίνεται ότι προσήλθε, έστω και επιφανειακά στην μουσουλμανική αίρεση των Μπεκτασίδων, στην οποία ανήκε και ο προστάτης του. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το 1819 διορίστηκε δερβέναγας στην ανατολική Στερεά.
Το 1820 όταν και επήλθε η ρήξη του Αλή Πασά με την Πύλη, προσπάθησε μαζί με άλλους επιφανείς Έλληνες αλλά και με Αλβανούς να δημιουργήσει μια ελληνοαλβανική συμμαχία πάντα σύμφωνα με τα σχέδια της Φιλικής Εταιρείας. Το εγχείρημα όμως απέτυχε καθώς ο Ομέρ Βρυώνης αρνήθηκε να συμμετάσχει. Μετά από αυτή την εξέλιξη ο Ανδρούτσος κατέφυγε στα Επτάνησα.
Δράση κατά την Επανάσταση
Με το ξέσπασμα της Επανάστασης ο Ανδρούτσος βρέθηκε μέσω της Πάτρας στη Στερεά Ελλάδα, έπεισε τους Γαλαξιδιώτες να επαναστατήσουν και έγραψε μία από τις λαμπρότερες σελίδες της Επανάστασης αντιμετωπίζοντας με επιτυχία τους Τούρκους του Ομέρ Βρυώνη στην μάχη στο Χάνι της Γραβιάς στις 8 Μαΐου του 1821), παίρνοντας παράλληλα εκδίκηση και για τον θάνατο του φίλου του, Αθανάσιου Διάκου στη μάχη της Αλαμάνας. Κατά τα τέλη του 1821 ανακηρύχθηκε από τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς, αρχιστράτηγος της ανατολικής Στερεάς, τίτλος που του αναγνωρίστηκε το 1822.
Την άνοιξη του 1822 κατηγορήθηκε από τον Ιωάννη Κωλέττη για συνεργασία με τον εχθρό, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί από το αξίωμα. Όμως παρά την παραίτησή του συνέχισε απτόητος την πολεμική του δράση εναντίον των Τούρκων μέχρι το 1824.
Οι συνεχείς του κόντρες με τους προύχοντες είχαν ως αποτέλεσμα να πέσει σε δυσμένεια και να αρχίσει να συνεννοείται με τους Τούρκους, αντιλαμβανόμενος όμως το λάθος του παραδόθηκε στο πάλαι ποτέ, πρωτοπαλίκαρο του, Γκούρα, ο οποίος τον μετέφερε στην Ακρόπολη φυλακίζοντάς τον μέσα στον παλιό φράγκικο πύργο του Γουλά.
Στις 5 Ιουνίου του 1825, θύμα και αυτός του Εμφύλιου πολέμου, δολοφονήθηκε στην Ακρόπολη, όπου είχε φυλακιστεί, ύστερα από εντολή του Γιάννη Γκούρα. Εκτελεστικά όργανα της δολοφονίας ήταν οι Ιωάννης Μαμούρης, Παπακώστας Τζαμάλας, Μήτρος της Τριανταφυλλίνας και ο στρατιώτης Θεοχάρης από το Λιδωρίκι. Στη συνέχεια οι δολοφόνοι έριξαν το πτώμα του στα βράχια της Ακρόπολης για να πιστέψει ο κόσμος ότι ο Ανδρούτσος σκοτώθηκε στην προσπάθεια του να δραπετεύσει. Υπήρξε όμως αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας στο πρόσωπο του στρατιώτη Κωνσταντίνου Καλατζή, ο οποίος εκείνη τη βραδιά φύλαγε σκοπός. Πολλά χρόνια αργότερα αποκάλυψε την αλήθεια στον δικηγόρο Σπύρο Φόρτη και η διήγηση του δημοσιεύτηκε με καθυστέρηση στην εφημερίδα «Καιροί» της Αθήνας το 1898.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

IGOR STRAVINSKY - ΙΓΚΟΡ ΣΤΡΑΒΙΝΣΚΙ

Ιγκόρ Φιοντόροβιτς Στραβίνσκι
(17 Ιουνίου(π.ημ. 5 Ιουνίου 1882 - 6 Απριλίου 1971)
Ο Ιγκόρ Στραβίνσκι γεννήθηκε στο Ορανίενμπαουμ, θέρετρο κοντά στην Αγια Πετρούπολη, το 1882. 0 πατέρας του ήταν τραγουδιστής, σολίστ της Αυτοκρατορικής Όπερας της Πετρούπολης. Στα δέκα του χρόνιο ξεκίνησε μαθήματα πιάνου. Το 1901 ξεκίνησε σπουδές νομικής στην Πετρούπολη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα θεωρίας της μουσικής. Ο σημαντικότερος δάσκαλός του ήταν ο Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ, με τον οποίο ξεκίνησε ιδιαίτερα μαθήματα το 1903 και έμεινε δίπλα του ως το 1908.
Το πρώτο του σημαντικό έργο είναι Το πουλί της φωτιάς, ένα μπαλέτο που γράφτηκε κατά παραγγελία του Ντιάγκιλεφ για τα Ρωσικά Μπαλέτα και παρουσιάστηκε το 1910 στο Παρίσι. Η επιτυχία του έργου τον έκανε διεθνώς γνωστό. Το 1911 γράφει το μπαλέτο Πετρούσκα, όπου, όπως και στο προηγούμενο μπαλέτο του, τα ρωσικά λαϊκά στοιχεία μετασχηματίζονται σε έργα αμιγώς μοντέρνα. Ωστόσο, η καθιέρωση του Στραβίνσκι ως ενός από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής του θα έρθει με το τρίτο μπαλέτο του, την Ιεροτελεστία της Άνοιξης (1913) το οποίο, εξ αιτίας και του περίφημου σκανδάλου που προκλήθηκε στην πρεμιέρα του, έγινε ένα από τα ορόσημα στην ιστορία της μουσικής.
Με το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου, που θα αναστείλει τις δραστηριότητες των Ρωσικών Μπαλέτων, θα εγκατασταθεί στην Ελβετία και θα γράψει εκεί μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, με θέματα παρμένα κυρίως από τη ρωσική Λαϊκή παράδοση: Το αηδόνι (1914), Η αλεπού (1915), Γάμοι (1914-23), Η Ιστορία του Στρατιώτη (1918), Συμφωνία για πνευστά (1920), Μάβρα (1922). Δε θα επιστρέψει στη Ρωσία μέχρι το 1962.
Για την επαναλειτουργία των Ρωσικών Μπαλέτων θα γράψει τον Πουλτσινέλα (1920), μια μεταγραφή σε προσωπικό ύφος ενός έργου του 18°" αιώνα που αποδίδεται στον Περγκολέζι. Με το έργο αυτό ξεκινάει η δεύτερη σημαντική περίοδος στη συνθετική πορεία του Στραβίνσκι, η νεοκλασική. Την ίδια χρονιά εγκαθίσταται στη Γαλλία (θα πάρει τη γαλλική υπηκοότητα το 1934).
Τα επόμενα είκοσι χρόνια ο Στραβίνσκι στρέφεται στις μουσικές μορφές του παρελθόντος, χρησιμοποιώντας τις στο πλαίσιο των δικών του αισθητικών επιδιώξεων. Σημαντικότερα έργα αυτής της περιόδου είναι ο Οιδίπους Τύραννος (1927), ένα ογκώδες ορατόριο βασισμένο στο έργο του Σοφοκλή, σε μια μεταγραφή από τον Ζαν Κοκτώ στα λατινικά, ο Απόλλων Μουσηγέτης (1928), ένα έργο για έγχορδα στο στιλ του Λουλί, το τελευταίο από τα μπαλέτα του που θα παρουσιάσει ο Ντιάγκιλεφ, το μπαλέτο Το φιλί της νεράιδας (1928), αφιερωμένο στη μνήμη του Τσαϊκόφσκι, που έγινε πια ο αγαπημένος του Ρώσος συνθέτης, η Συμφωνία των Ψαλμών (1930), ένα σχεδόν επικό έργο πάνω σε κείμενα των Ψαλμών, που σηματοδοτεί την επανασύνδεση του με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ταυτόχρονα, από τη δεκαετία του '30 αρχίζει να συνθέτει ολοένα και περισσότερη οργανική μουσική: Κοντσέρτο για βιολί (1931), Κοντσέρτο για δυο πιάνα (1935), Κοντσέρτο "Dumbarton Oaks" (1937-8), Συμφωνία σε Ντο (1938), Συμφωνία σε. τρία μέρη (1945). Παράλληλα, ξεκινάει μια άλλη σημαντική και μακροχρόνια συνεργασία του στο χώρο του χορού, αυτή τη φορά με τον Ζορζ Μπαλανσίν, για τον οποίο θα γράψει τα μπαλέτα Περσεφόνη (1934), Jeu de Cartes (1937), Ορφέας (1946), Αγών (1957).
Το 1938 ο Στραβίνσκι θα χτυπηθεί από το διαδοχικό θάνατο, μέσα σε μερικούς μήνες, της κόρης, της γυναίκας και της μητέρας του. Μπροστά στην απειλή του πολέμου, πικραμένος από την Γαλλία και με τον θάνατο των αγαπημένων του να τον βαραίνει, φεύγει για την Αμερική μαζί με τη μέλλουσα δεύτερη σύζυγό του Βέρα, όπου και θα μείνει μέχρι το θάνατο του, παίρνοντας μάλιστα και την αμερικανική υπηκοότητα, το 1945.
Το 1940 εγκαθίσταται στο Χόλιγουντ, όπου του γίνονται αρκετές προτάσεις για να γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, χωρίς όμως να καταλήξουν ποτέ σε συμφωνία. Στο τέλος της δεκαετίας του '40 αφιερώθηκε στο Rake’s Progress (Η καριέρα του ασώτου, 1951), την τελευταία του όπερα, γραμμένη στο ύφος των κωμωδιών του Μότσαρτ, σε Λιμπρέτο του Ώντεν.
Η τελευταίο στροφή στην καριέρα του Στραβίνσκι έγινε στη συνέχεια, όταν άρχισε να μελετά τη σειριακή μουσική και ειδικά το έργο του Άντον Βέμπερν, συνθέτοντας με την τεχνική αυτή μια σειρά από έργα, κυρίως θρησκευτικής έμπνευσης: Canticum Sacrum (1955), Threni (1958), Requiem Canticles (1966), κ.ά.
0 Στραβίνσκι συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να διευθύνει έργο του σε συναυλίες και να το ηχογραφεί. Εξέδωσε επίσης βιβλία αισθητικής, απομνημονεύματα και συνομιλίες. Πέθανε στις 6 Απριλίου 1971, στη Νέα Υόρκη και τάφηκε, όπως είχε ζητήσει, στη Βενετία, στο νησάκι San Michele, δίπλα στον τάφο του Ντιάγκιλεφ.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.provoleas.gr/

ADAM SMITH - ΑΝΤΑΜ ΣΜΙΘ

Άνταμ Σμιθ
(16 Ιουνίου 1723 - 17 Ιουλίου 1790)
O Άνταμ Σμιθ ήταν Σκωτσέζος οικονομολόγος και ηθικός φιλόσοφος.Επίσης θεωρείται ένας απο τους πρωτοπόρους της πολιτικής οικονομίας.Ένας απο τους κύριους εκπροσώπους του σκοτσέζικου διαφωτισμού,ο Σμιθ είναι ο συγγραφέας των έργων "Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων" και "Μια έρευνα της φύσης και των αιτιών του πλούτου των εθνών",με το δεύτερο να αναφέρεται συνήθως απλά ως "Ο Πλούτος των Εθνών" και να θεωρείται ως το κύριο έργο του Σμιθ καθώς και το πρώτο μοντέρνο έργο πάνω στα Οικονομικά.Ο Άνταμ Σμιθ θεωρείται απο πολλούς ο πατέρας των σύγχρονων οικονομικών.
Ο Σμιθ μελέτησε Ηθική φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.Με το πέρας των σπουδών του έδωσε μια σειρά απο δημόσιες διαλέξεις στο Εδιμβούργο που οδήγησαν στην συνεργασία του με τον Ντέιβιντ Χιουμ κατα την διάρκεια του Σκωτσέζικου Διαφωτισμού.Ο Σμιθ κατέλαβε θέση καθηγητή στην Γλασκώβη οπου δίδαξε Ηθική φιλοσοφία και συνέγραψε και δημοσίευσε τη "Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων".Μετέπειτα ο Σμιθ ανέλαβε θέση επισκέπτη καθηγητή,κάτι που του επέτρεπε να ταξιδεψει στην Ευρώπη και να συναναστραφεί με άλλους διανοούμενους της εποχής του.Μετά το τέλος των ταξιδιών του στην Ευρώπη,ο Σμιθ επέστρεψε στη Σκωτία όπου για τα επόμενα δέκα χρονια αφιερώθηκε στη συγγραφή του "Πλούτου των Εθνών" έχοντας σαν κύρια πηγή τις σημειώσεις των διαλέξεων του.Ο "Πλούτος των Εθνών" δημοσιεύτηκε το 1776.Ο Άνταμ Σμιθ πέθανε το 1790.
Βιογραφικό
Πρώτα Χρόνια
Ο Σμιθ γεννήθηκε στην πόλη Κιρκάλντυ της Σκωτίας.Ήταν γιός της Μαργαρίτας Ντάγκλας.Ο πατέρας του λεγόταν επίσης Άνταμ Σμιθ και εργάστηκε ως δικηγόρος και δημόσιος υπάλληλος.Παντρεύτηκε την Μαργαρίτα Ντάγκλας το 1720,αλλά πέθανε 6 μήνες πριν την γέννηση του Άνταμ Σμιθ. Αν και η ακριβής ημερομηνία γέννησης του δεν είναι γνωστή, έχει διασωθεί η ημερομηνία της βάπτισης του (5 Ιουνίου 1723).Ελάχιστα γνωρίζουμε για την παιδική του ηλικία.Ο σκωτσέζος δημοσιογράφος και βιογράφος του Σμιθ,Τζον Ραη,αναφέρει πως ο Σμιθ απήχθει απο τσιγγάνους στην ηλικία των τεσσάρων ετών και απελευθερώθηκε μόνο αφού κάποιοι οργάνωσαν αποστολή για την διάσωση του.Ο Άνταμ Σμιθ φέρεται να ήταν στενα συνδεδεμένος με την μητέρα του,η οποία τον ενθάρρυνε να πραγματοποιήσει τις ακαδημαϊκές του φιλοδοξίες.Ο Άνταμ Σμιθ παρακολούθησε το σχολείο Μπουργκ από το 1729 ως το 1737,όπου μελέτησε λατινικά,μαθηματικά και ιστορία.
Επίσημη Εκπαίδευση
Ο Άνταμ Σμιθ εισήχθη στο πανεπιστήμιο της Γλασκώβης στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών,όπου σπούδασε ηθική φιλοσοφία.Στη Γλασκώβη ο Σμιθ ανέπτυξε το πάθος του για την ελευθερία,τον λογισμό και την ελευθερία του λόγου. Το 1740 κέρδισε το βραβείο Σνελ και άφησε το πανεπιστήμιο της Γλασκώβης για να παρακολουθήσει το κολλέγιο Μπάλιολ της Οξφόρδης.
Το 1751 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, ενώ το 1776 μετακόμισε στο Λονδίνο. Διετέλεσε μέλος της Βασιλικής εταιρείας του Εδιμβούργου. Πέθανε στο Εδιμβούργο στις 17 Ιουλίου 1790.
Συνεισφορά
Το έργο του Ο Πλούτος των Εθνών υπήρξε μία από τις πρώτες προσπάθειες να μελετηθεί η ιστορική ανάπτυξη της βιομηχανίας και του εμπορίου στην Ευρώπη. Αυτό το έργο βοήθησε στη δημιουργία της σύγχρονης ακαδημαϊκής πειθαρχίας των οικονομικών και παρέσχε μία από τις πιο γνωστές διανοητικές δικαιολογήσεις του ελεύθερου εμπορίου, του καπιταλισμού και του ελευθερισμού.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''Γ' ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΟ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Γ΄ Χριστιανικό Παρθεναγωγείο
Διασκευή του μυθιστορήματος της Ε. Αλεξίου
Κοινωνικό σίριαλ εποχής 13 επεισοδίων διάρκειας 45 λεπτών Πρεμιέρα στην ΕΡΤ2τη Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 1983
Σενάριο της Έλλης Αλεξίου
Σκηνοθεσία του Λάμπρου Λιαρόπουλου
Ηθοποιοί Γιούλη Ζήκου (Έλλη Αλεξίου), Ιάκωβος Ψαρράς (πατέρας της Έλλης), Ουρανία Μπασλή (διευθύντρια του Παρθεναγωγείου), Κώστας Καστανάς (Κώστας Βάρναλης), Πέτρος Ζαρκάδης (Νίκος Καζαντζάκης), Γιάννης Φακής (Μάρκος Αυγέρης), Ανθή Ανδρεοπούλου (Γαλάτεια Καζαντζάκη)
…Αυτοβιογραφική αναφορά στα πρώτα νεανικά χρόνια της συγγραφέως Έλλης Αλεξίου, που περιλαμβάνει τη ζωή της στο Χριστιανικό Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης, τους έρωτες και τις γνωριμίες της με σημαντικούς Έλληνες λογοτέχνες και τα πρώτα δειλά της βήματα, στη ζωή και στη τέχνη….

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

THE TIANANMEN SQUARE MASSACRE - Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΙΕΝ ΑΝ ΜΕΝ

Ποιος θυμάται πια την Τιέν Αν Μεν
Τον Απρίλιο του 1976 200.000 άνθρωποι, οι περισσότεροι φοιτητές, γιόρτασαν την «Ημέρα των νεκρών» με μια μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία της «Ουράνιας Γαλήνης», Τιεν Αν Μεν, προς τιμήν του πρωθυπουργού Τσου Εν Λάι, που είχε πεθάνει τον Γενάρη.

Νέα εκδοχή παλιού εθίμου

Η παράδοση θέλει τους ζωντανούς να αφήνουν μηνύματα και ποιήματα στους τάφους των αγαπημένων τους, όμως η κομμουνιστική εκδοχή του ρχαίου κινέζικου εθίμου της «Ημέρας των νεκρών», έφερε τους ερυθροφρουρούς και τα μέλη της κομμουνιστικής νεολαίας όχι στα νεκροταφεία, αλλά στη μεγαλύτερη πλατεία του κόσμου, όπου άφησαν επαναστατικά τετράστιχα. Η συγκέντρωση εξελίχθηκε γρήγορα σε διαδήλωση διαμαρτυρίας, όταν φοιτητές του Πανεπιστημίου Ξένων Γλωσσών του Πεκίνου άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα και να αφήνουν ποιήματα με «αντεπαναστατικό» περιεχόμενο και έντονη κριτική κατά της συζύγου του προέδρου Μάο. Επενέβη η αστυνομία, το πλήθος διαλύθηκε, χιλιάδες μηνύματα καταστράφηκαν, όμως πολλά διασώθηκαν και εκδόθηκαν σε μπροσούρες που κυκλοφόρησαν παράνομα από χέρι σε χέρι. Εμειναν στην ιστορία ως τα «Ποιήματα της Τιεν Αν Μεν».Η αστυνομία έκανε έρευνες και συνέλαβε εκατοντάδες από τους ποιητές. Μεταξύ αυτών και τον μαθητή Ουάνγκ Γιουν Τάο, που έγραψε το πιο δημοφιλές από τα ποιήματα. Το περιστατικό αυτό ήταν η «μήτρα» που γέννησε 13 χρόνια αργότερα τη δεύτερη μεγάλη εξέγερση στην ίδια πλατεία.

Στις 4 Ιουνίου του 1989 ο Ουάνγκ Γιουν Τάο ξαναβρέθηκε στην Τιεν Αν Μεν. Ηταν μαζί με χιλιάδες διαδηλωτές που είχαν στρατοπεδεύσει από τις 15 Απρίλη στην τεράστια πλατεία-σύμβολο του μαοϊκού καθεστώτος και ζητούσαν πολιτικές ελευθερίες. Οι διαδηλωτές, στη πλειονότητά τους φοιτητές, φώναζαν συνθήματα υπέρ του «Κινέζου Γκορμπατσόφ», του μεταρρυθμιστή πρώην γραμματέα του Κ.Κ. Κίνας, Ζάο Ζι Γιάνγκ, που είχε εκφράσει τη συμπαράστασή του στα φοιτητικά αιτήματα. Ομως η περεστρόικα δεν έμελλε να κατακτήσει την πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου. Το ρωσικό παράδειγμα έγινε φόβητρο για τη νομενκλατούρα των επιγόνων του Μεγάλου Τιμονιέρη, Μάο Τσε Τουνγκ. Ο κόκκινος αυτοκράτορας του κινέζικου εκσυγχρονισμού (που τον περιόρισε στην οικονομία και δεν τον επέκτεινε στην πολιτική), Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, δεν επέτρεψε ποτέ να γίνει η Κίνα μια δεύτερη καταρρέουσα Σοβιετική Ενωση. Κατέστειλε με ωμή βία το κίνημα που ζητούσε ελευθερία έκφρασης και προχώρησε ολοταχώς στην ελευθερία της αγοράς. Τα τανκς κατέστειλαν την «άνοιξη» της Τιεν Αν Μεν και ακολούθησε ο χειμώνας των εκκαθαρίσεων. Το βράδυ που επενέβη ο στρατός σκοτώθηκαν 800 έως 2.600 διαδηλωτές (ανάλογα με την πηγή), 10.000 τραυματίστηκαν και πολλές χιλιάδες συνελήφθησαν.

Σατανική σύμπτωση

Μεταξύ αυτών και ο Ουάνγκ Γιουν Τάο, που καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλακή. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, κάποιες λίγες δεκάδες διαδηλωτών της Τιεν Αν Μεν εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να κρατούνται σε κινέζικα γκουλάγκ. Η σφαγή του 1989 προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών στη Δύση, όμως πολύ γρήγορα οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς ανακάλυψαν στο πρόσωπο της δεσποτικής Κίνας έναν προνομιακό εμπορικό εταίρο. Αν χτυπήσει κανείς στα «ψαχτήρια» του Διαδικτύου το όνομα της πλατείας, θα βρει μέσα στις πρώτες σελίδες των αποτελεσμάτων ταξιδιωτικά πακέτα με ξεναγήσεις στην Τιεν Αν Μεν, μια ωραιότατη ιστοσελίδα αφιερωμένη στην «Tien An Men by night» και ένα κόμικς του Τεν Τεν («Tin Tin contre Mao»).
Τα κινέζικα ΜΜΕ δεν κάνουν καμία αναφορά στη σφαγή του '89, ενώ κατακλύζονται από οικονομικές ειδήσεις, διαφημίσεις για τα τελευταίας γενιάς κινητά τηλέφωνα και μικρές αγγελίες για δάνεια.

Πλατεία... καπιταλισμού

Στην Τιεν Αν Μεν κυκλοφορούν νεαρά κορίτσια με τζιν Αρμάνι, μάσκαρα Ρουμπινστάιν και τσάντες Πράντα, όλα σε απομίμηση. Οι κόκκινοι τιμονιέρηδες έγιναν κόκκινοι καπιταλιστές, με έμφαση στο δεύτερο μέρος του χαρακτηρισμού, και η «Ημέρα των νεκρών» γιορτάζεται πλέον στα νεκροταφεία. Εκεί που είναι θαμμένοι οι ανώνυμοι ήρωες μιας εξέγερσης που όλοι θέλουν να περάσει στη λήθη. Αλλοι από ενοχές κι άλλοι από τύψεις. Η Κίνα προχωράει σε μια νέα εποχή όπου δεν υπάρχει χώρος για ρομαντικές εξεγέρσεις. Υιοθέτησε για νέο θεό, μετά τον Βούδα και τον Μάο, το αμερικανικό δολάριο, και οι νεκροί δεν υπογράφουν τράβελερ τσεκ. Μόνο οι ζωντανοί έχουν χρέη. Και αργά ή γρήγορα, τα χρέη πληρώνονται...
AΠO TO http://archive.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=04.06.2006,id=25043844

ROQUEFORT - ΡΟΚΦΟΡ

Ροκφόρ
Το ροκφόρ είναι ένα από τα πιο γνωστά γαλλικά τυριά, προερχόμενο από το γαλλικό νότο. Παράγεται από γάλα προβάτου, και ωριμάζει στις φυσικές σπηλιές Καμπαλού στην περιοχή Ροκφόρ (Roquefort-sur-Soulzon). Υπάρχουν και άλλα παρόμοια τυριά, όπως το μπλε τυρί Δανίας, αλλά μόνο όσα παρασκευάζονται στην συγκεκριμένη περιοχή της Γαλλίας μπορούν να ονομάζονται ροκφόρ, λόγω του ευρωπαϊκού νόμου της προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης.
Το τυρί αυτό είναι υποκίτρινο, εύθρυπτο, ελαφρά υγρό και διάστικτο από χαρακτηριστική μπλε μούχλα. Έχει ξεχωριστό άρωμα και γεύση που χαρακτηρίζεται από βουτυρικό (βουτανικό) οξύ. Ένα μέσο κεφάλι ροκφόρ ζυγίζει μεταξύ 2,5 και 3 κιλών, και έχει πάχος περίπου 10 εκατοστά. Καθώς κάθε κιλό τελικού προϊόντος απαιτεί 4,5 λίτρα γάλα, το ροκφόρ είναι πλούσιο σε λιπαρά, πρωτεΐνες και ασβέστιο.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

BANGLADESH - ΜΠΑΝΓΚΛΑΝΤΕΣ

Μπανγκλαντές
Το Μπανγκλαντές είναι μια ασιατική χώρα με έκταση 143,999 km² και πληθυσμό 156.050.883, με βάση εκτιμήσεις του 2009 (κατατάσσεται 7η στον κόσμο). Πρωτεύουσα είναι η Ντάκα.
Ιστορία
Η Βρετανική κυριαρχία άρχισε στη Βεγγάλη - Σημερινό Μπανγκλαντές το 1765 όταν ο Ρόμπερτ Κλάιβ, επικεφαλής του στρατού της Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών, νίκησε τον κυβερνήτη της Βεγγάλης στο Πλάσει. Το 1905 οι Βρετανοί πείθονται απ' τους Μουσουλμάνους και διχοτομούν το κράτος της Βεγγάλης. Έτσι δημιουργούνται οι: Ανατολική Βεγγάλη (υπό τον έλεγχο των Μουσουλμάνων) και η Δυτική Βεγγάλη (υπό τον έλεγχο των Βρετανών). Το 1906 η έδρα της Μουσουμαλνικής Ένωσης εγκαθίσταται στη Ντάκα.
Το 1947 οι Βρετανοί αποχωρούν από την Ινδία με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα καθαρά Μουσουλμανικό κράτος του Ανατολικού - σήμερα Μπανγκλαντές - και Δυτικού Πακιστάν, το οποίο χωρίζεται από 1,600 km&sup2 ινδικού εδάφους. Η πρωτεύουσα του κράτους εγκαθίσταται στο Ισλαμαμπάντ του Δυτικού Πακιστάν. Το 1949 ιδρύεται η ένωση Αούμι η οποία προωθεί την ιδέα της αυτονομίας από το Δυτικό Πακιστάν.
Οι εκλογές του 1970 δίνουν στον ηγέτη της ένωσης Αούμι, Σεΐχ Μουτζιμπού Ραχμάν καθαρή πλειοψηφία. Ξεσπά εξέγερση και ανταρτοπόλεμος μετά την άρνηση του Γιαχία Χαν να συγκαλέσει εθνοσυνέλευση. Το 1971 η ένωση Αούμι κηρύττει μονομερώς ανεξαρτησία. Ξεσπά εμφύλιος πόλεμος ο οποίος καταλήγει με νίκη των επαναστατών (ένωση Αούμι). Από τον πόλεμο 10.000.000 άνθρωποι μεταναστεύουν στην Ινδία.
Πολιτικά
Προεδρικές εκλογές 2009
Η εκλογή προέδρου ήταν να γίνει έμμεσα στις 16 Φεβρουαρίου του 2009. Εξαιτίας της απουσίας ενός εκλεγμένου κοινοβουλίου, η διαδικασία καθυστέρησε, με δεδομένο ότι η θητεία του Ιατζουντίν Αχμέτ είχε λήξει το Σεπτέμβριο του 2007. Ο σύνδεσμος Αγουάμι, που ήταν ο μεγάλος νικητής των βουλευτικών εκλογών του 2008, όρισε υποψήφιο για το ύπατο αξίωμα το Ζιλούρ Ραχμάν. Ήταν ο μοναδικός υποψήφιος που κατέθεσε την υποψηφιότητά του έγκαιρα, καθώς η προθεσμία ήταν ως τις 9 Φεβρουαρίου. Καθώς δεν απέσυρε την υποψηφιότητά του ως την προθεσμία (11 Φεβρουαρίου), η Εκλογική Επιτροπή τον ανακήρυξε εκλεγμένο πρόεδρο. Ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στις 12 Φεβρουαρίου.
Γενικές εκλογές 2008
Οι τελευταίες γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 29 Δεκεμβρίου του 2008. Η συμμετοχή ήταν της τάξης του 80 τοις εκατό και ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία της χώρας. . Ήταν οι πρώτες εκλογές στις οποίες χρησιμοποιήθηκαν ταυτότητες με φωτογραφίες των ψηφοφόρων ώστε να αποφευχθούν οι διπλοψηφίες. Οι εκλογές διεξήχθησαν υπό μια ουδέτερη υπηρεσιακή κυβέρνηση έπειτα από διετή στρατιωτική διακυβέρνηση. Γύρω στους 50.000 στρατιώτες και 600.000 αστυνομικοί περιφρούρησαν τα εκλογικά τμήματα και τους γύρω χώρους, με σκοπό να αποφευχθούν επεισόδια βίας και νοθείας. Από πλευράς παρατηρητών, στη χώρα έφτασαν 200.000 εκλογικοί παρατηρητές, ανάμεσά τους και 2.500 από χώρες του εξωτερικού. Το κόμμα της Χαλίντα Ζία ισχυρίστηκε ότι οι μεγάλες απώλειες που υπέστη το κόμμα της οφείλονταν σε παρατυπίες. Σε βίαια επεισόδια έπειτα από τη διενέργεια των εκλογών σκοτώθηκαν 2 άτομα. H Χασίνα ανέλαβε πρωθυπουργός στις 6 Ιανουαρίου του 2009.
Άμυνα
Οι Ένοπλες Δυνάμεις εξακολουθούν να διαδραματίζουν σημαίνοντα ρόλο στα ζητήματα της χώρας. Στις 25 Φεβρουαρίου του 2009 εκδηλώθηκε στην Ντάκα ανταρσία από στρατιώτες της παραστρατιωτικής ομάδας συνοριοφυλάκων "Τουφέκια του Μπανγκλαντές" (BDR) . Πάνω από 1000 στρατιώτες της εν λόγω παραστρατιωτικής ομάδας κατέλαβαν το αρχηγείο των BDR και πήραν ως ομήρους πολλούς αξιωματικούς. Τη δεύτερη μέρα η ανταρσία εξαπλώθηκε σε άλλες 12 πόλεις πέρα από την πρωτεύουσα. Η στάση έληξε στις 27 Φεβρουαρίου. Η εξέγερση τερματίστηκε με την παράδοση των όπλων από τους στασιαστές και την απελευθέρωση των ομήρων. Από τους 181 αξιωματικούς του στρατού οι οποίοι βρίσκονταν στο αρχηγείο των BDR όταν ξεκίνησε η στάση επέζησαν μόλις οι 33. H κυβέρνηση ζήτησε τη βοήθεια του FBI και της Σκότλαντ Γιαρντ για τη διεξαγωγή των ερευνών με την κωδική ονομασία "επιχείρηση κυνήγι ανταρτών", με σκοπό να βρει τους δράστες της ανταρσίας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ - ΠΑΛΜΕΡ ΕΥΑ

Εύα Πάλμερ - Σικελιανού
H ζωή της Εύας Πάλμερ-Σικε λιανού θα ταίριαζε σε ηρωίδα μυθοπλασίας. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1874. Ο πατέρας της, Κούρτλαντ Πάλμερ, υπήρξε σπουδαία προσωπικότητα της εποχής του. Γιος πάμπλουτου επιχειρηματία, ο ίδιος διανοούμενος, οπαδός του Αμερικανού φιλοσόφου Έμερσον και λάτρης του ελεύθερου πνεύματος, συγκέντρωνε στο σπίτι του τα πιο φωτισμένα μυαλά της εποχής του, από κάθε θρησκεία και εθνικότητα. Η κόρη του Εvalina, ή αλλιώς Εύα, ανατράφηκε σε εκλεκτό περιβάλλον συγγραφέων και καλλιτεχνών, σπούδασε αρχαία ελληνικά και μουσική σε διακεκριμένο κολέγιο των ΗΠΑ, ταξίδεψε από μικρή στην Ευρώπη και γνώρισε διάσημες προσωπικότητες που σύχναζαν στον κύκλο του πατέρα της, επιστήμονες, μεταρρυθμιστές, οπαδούς των προοδευτικών ιδεών, σπουδαίους μουσικούς και λογοτέχνες όπως ο Οscar Wilde. Στο Παρίσι Η Εύα, γοητευμένη από την αρχαία τραγωδία και το θέατρο γενικότερα, θα συνεχίσει τις σπουδές της στο Παρίσι, όπου θα συνδεθεί με θεατρικούς κύκλους. Εκεί θα γνωρίσει τον ηθοποιό Ρέιμοντ Ντάνκαν, αδελφό της περίφημης χορεύτριας Ιζαντόρα. Ο Ρέιμοντ όπως και η Ιζαντόρα λάτρευαν την Ελλάδα. Λίγα χρόνια νωρίτερα ο Ρέιμοντ είχε παντρευτεί στην Αθήνα την Πηνελόπη Σικελιανού, αδελφή του ποιητή, όμορφη και ξέχωρα προικισμένη με καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία. Η Πηνελόπη θα μυήσει την Εύα Πάλμερ στην ελληνική παραδοσιακή τέχνη του αργαλειού. Το 1906 η Εύα θα έλθει με το ζεύγος Ντάνκαν στην Ελλάδα και εκεί θα γνωρίσει τον Άγγελο Σικελιανό. Ο ποιητής θα ερωτευτεί κεραυνοβόλα αυτή τη γοητευτική γυναίκα, μεγαλύτερή του σε ηλικία και ήδη μυημένη βαθιά στην τέχνη. Μετά το ταξίδι του στη Βόρεια Αφρική όπου θα γράψει τον Αλαφροΐσκιωτο , θα γυρίσει και θα την παντρευτεί. Από το 1907, μετά τον γάμο της, η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού θα ζήσει στην Ελλάδα και το 1909 θα γεννήσει τον Γλαύκο, το μοναδικό παιδί του ποιητή. Όμως σύντομα θα αποκτήσει τη δική της δραστηριότητα: σπουδάζει εντατικά βυζαντινή μουσική, μελετά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και ασχολείται ειδικότερα με το αρχαίο ένδυμα και την τέχνη της υφαντουργίας. Από το 1924 θα ασχοληθεί συστηματικά, πλάι στον Άγγελο Σικελιανό, με την οργάνωση των Δελφικών Εορτών και τη διάδοση της Δελφικής Ιδέας. Η Εύα, συμπαραστάτης και εμπνεύστρια, Ηγερία και ακούραστη εργάτρια, θα συμβάλει αποφασιστικά στην πραγματοποίηση των πρώτων Δελφικών Εορτών το 1927 με αδιάκοπη κατάθεση προσωπικού μόχθου και χρημάτων από τη μεγάλη πατρική κληρονομιά. Δική της ήταν η διδασκαλία του χορού και η σχεδίαση όσο και εκτέλεση των περίφημων κοστουμιών της παράστασης του Προμηθέα Δεσμώτη, που ύφανε η ίδια στον αργαλειό. Οι δεύτερες Δελφικές Εορτές, πάντα με τη συμμετοχή της, έγιναν το 1930. Όμως διάφορες δυσκολίες που ακολούθησαν, και τα μεγάλα οικονομικά χρέη που είχε δημιουργήσει για τις Εορτές, την ανάγκασαν να φύγει από την Ελλάδα. Επέστρεψε στις ΗΠΑ και συνέχισε εκεί τη δράση της ως σκηνοθέτης, χορογράφος και δασκάλα θεάτρου και αρχαίας τραγωδίας με διάσημους συνεργάτες. Παράλληλα ασχολήθηκε με πάθος για τη διάδοση και τη διεθνή αναγνώριση του έργου του Άγγελου Σικελιανού. Στην Κατοχή θα αγωνιστεί για τη συγκέντρωση βοήθειας με προορισμό τη δοκιμαζόμενη Ελλάδα, ενώ η ίδια θα συνεχίσει να ενισχύει οικονομικά τον ποιητή, που ήταν πλέον παντρεμένος με τη δεύτερη γυναίκα του, την Άννα. Με σπάνια γενναιοφροσύνη κι ανιδιοτελή αφοσίωση στην ιδέα της ποίησης του Σικελιανού, θα υποστηρίξει το 1946 την υποψηφιότητα του ποιητή για το Νόμπελ, με τη συνεργασία του Χένρι Μίλερ. Το 1950 η Εύα σχεδίαζε την επιστροφή της στην Ελλάδα και την αναβίωση των Δελφικών Εορτών. Την πρόφτασε ο θάνατος του ποιητή, το 1951. Ωστόσο, την επόμενη χρονιά η Εύα θα έλθει στην Ελλάδα. Εκεί, στο αρχαίο θέατρο των Δελφών, στη διάρκεια μιας παράστασης, θα υποστεί καρδιακή προσβολή. Σύμφωνα με την επιθυμία της θα ενταφιαστεί στους Δελφούς, δίπλα στον Άγγελο Σικελιανό.

ΑΠΟ ΤΟ http://www.tanea.gr/

NONNUS - NONNOS

Νόννος
Ο Νόννος ο Πανοπολίτης ήταν σημαντικός Έλληνας επικός ποιητής από την Πανόπολη της Αιγύπτου, που άκμασε τον 5ο μ.Χ. αιώνα.Κύριο έργο του είναι το επικό ποίημα "Διονυσιακά" που αποτελείται από 48 βιβλία-ραψωδίες. Εκεί περιέχεται πλήρης η ιστορία της ζωής και της δράσης του θεού Διόνυσου, γραμμένη σε εξάμετρους στίχους και απεικονίζοντας σε μυθικό επίπεδο στοιχεία από την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό είναι και το τελευταίο μεγάλο ποίημα της αρχαιότητας, επηρεασμένο από την ομηρική παράδοση και την τραγωδία.
ΑΠΟ ΤΟ www.istoria.exnet.gr