Μαξέντιος
Ο Μάρκος Αυρήλιος Φλάβιος Μαξέντιος (λατ.: Marcus Aurelius Flavius Maxentius) (περ. 278-28 Οκτωβρίου 312) ήταν αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το έτος 306 εως το 312. Ήταν γιος του αυτοκράτορα, Μαξιμιανού και γαμπρός του Γαλέριου, επίσης αυτοκράτορα. Αδελφός της Φαύστας, νόμιμης συζύγου του Κωνσταντίνου και ετεροθαλής αδελφός της Θεοδώρας, δεύτερης συζύγου του Κωνστάντιου Χλωρού. Ως ένας από τους πρώτους Τετράρχες ονομάστηκε Αύγουστος της Δύσης και διοίκησε την επαρχία της Ιταλίας που εκτεινόταν από τις Άλπεις και τα δυτικά Βαλκάνια ως τις ακτές των σημερινών κρατών της Αλγερίας, της Τυνησίας και της Λιβύης (περιλαμβανομένης όλης της σημερινής Ιταλίας και των νησιών της).
Γιος του προηγούμενου Τετράρχη Μαξιμινανού και της Ευτροπίας (Συριακής καταγωγής), ο Μαξέντιος μη έχοντας υπηρετήσει σε κάποια διοικητική ή στρατιωτική θέση στα χρόνια του Διοκλητιανού και του πατέρα του, είχε ήδη ευνοϊκή θέση. Μόλις ο Μαξιμιανός παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Κωνστάντio Χλωρό, ο Μαξέντιος δε χρειάστηκε να κάνει τίποτε.
Το 306, ο Κωνστάντιος Χλωρός πέθανε και οι λεγεώνες της Βρετανίας κύρηξαν τον γιο του Κωνσταντίνο καίσαρα. Ο Μαξέντιος επεδίωξε να διεκδικήσει τον τίτλο του Αυγούστου και το στίριγμα της Συγκλήτου ενώ στο μεταξύ ανακάλεσε τον πατέρα του να τον χρίσει συναυτοκράτορα έτσι ώστε να κερδίσει και την δική του στήριξη. Το 307,ο Λικίνιος έλαβε τον τίτλο του Αυγούστου από την Επαρχία της Ανατολής.
Ο Γαλέριος, που επίσης στήριζε τις δράσεις του Μαξέντιου, περιόρισε τον Κώνσταντίνο με το να τον αναγνωρίσει ως Καίσαρα (της Γαλατίας και της Βρετανίας) και όχι ως Αύγουστο. Για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Γαλέριου, ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να πλησιάσει σε οικογενειακό επίπεδο τους δύο αυτοκράτορες. Παντρεύτηκε την αδερφή του Μαξέντιου, Φαύστα στους Τρεβήρους και έτσι κέρδισε τον τίτλο του Αυγούστου. Ο Γαλέριος όμως κύρηξε εκστρατεία εναντίον του Μαξιμιανού και του Μαξέντιου στην Ιταλία που απέτυχε και στην οποία ο Κωνσταντίνος έλαβε ουδέτερη στάση.
Το 308 Ο Μαξέντιος έπρεπε να αντιμετωπίσει και την προδοσία του πατέρα του που προσπάθησε να τον εκθρονίσει στη Ρώμη. Στο Καρμούντο,ο ηττημένος πλέον Μαξιμιανός παραιτήθηκε από Αύγουστος και διέφυγε στη Γαλατία, στον υποβαθμισμένο σε Καίσαρα Κωνσταντίνο. 2 χρόνια αργότερα, ο Μαξιμιανός βρέθηκε ύποπτος σε συνομοσία για να δολοφονηθεί ο Κωνσταντίνος κατά την εκστρατεία του εναντίον των Φράγκων. Τον ίδιο καιρό ο Μαξέντιος έστειλε στην Αφρική έναν μικρό στρατό για να καταπνίξει την προδωσία του Λούκιου Δομίτιου Αλέξανδρου, που έχρισε τον εαυτό του Αυτοκράτορα της Καρχηδώνας.
Ο Βαλέριος Ρωμύλος, πρωτότοκος γιος του Μαξέντιου, πέθανε σε ηλικία 14 ετών το 309. Εκείνη την περίοδο, οι σχέσεις με τον Κωνσταντίνο δεν ήταν καλές. Έτσι ο Μαξέντιος συγκέντρωσε τις δυνάμεις του στις Άλπεις (στην περιοχή της σημερινής Ελβετίας) για να πολεμήσει τους στρατούς του Κωνσταντίνου που συμμάχησε με τον Λικίνιο. Ο Μαξέντιος έχανε τη μια 
μάχη μετά την άλλη και σταδιακά έχανε και εδάφη των επαρχιών της Ιταλίας.
Στις 28 Οκτωβρίου 312, στην περιοχή της Μιλβίας γέφυρας γύρω στους 100 χιλιάδες άνδρες στο πλευρό του Κωνσταντίνου συγκρούστηκαν με τους άνδρες του Μαξεντίου (κυμαίνονταν μεταξύ 75 και 120 χιλιάδων) στα βόρεια της Ρώμης. Ο Κωνσταντίνος είχε ενισχύσει τις δυνάμεις του στρατολογώντας ντόπιους κατοίκους δίχως θρησκευτικές διακρίσεις, γεγονός που κρίθηκε οιωνός για την θετική μεταχείρηση που είχαν οι Χριστιανοί στα χρόνια της αυτοκρατορίας του, παρά το γεγονός οτι είχε παραμείνει πιστός στο ρωμαϊκό δωδεκάθεο. Εν τέλει οι δυνάμεις του Μαξεντίου υποχώρησαν στον Τίβερη και προσπάθησαν να διασχίσουν το ποτάμι. Όμως μέσα στον πανικό των ηττημένων ανδρών που επικρατούσε, ο Μαξέντιος έπεσε στο νερό και πνίγηκε. Την επόμενη ημέρα το πτώμα του βρέθηκε και ο Κωνσταντίνος διέταξε να αποκεφαλιστεί και το κεφάλι του να περιφερθεί στους δρόμους της Ρώμης και στη συνέχεια να σταλεί στην Αφρική ως σύμβολο της απόλυτης πάταξης του σφετεριστή.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Θρασύβουλος Ζαϊμης
Ο Θρασύβουλος Ζαΐμης, γόνος πλούσιας οικογένειας με σημαντική συνεισφορά στους εθνικούς αγώνες και μεγάλη επιρροή στα πράγματα της Πελοποννήσου, ήταν ο δέκατος στη σειρά Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Πρωταγωνίστησε στην ελληνική πολιτική ζωή από το 1850 έως το 1880 διατελώντας τέσσερις φορές Πρόεδρος της Βουλής και δύο φορές πρωθυπουργός.
Οι Ζαΐμηδες, υπήρξαν οικογένεια προυχόντων στην περιοχή των Καλαβρύτων και πρωταγωνίστησαν τόσο στην Επανάσταση του 1821, όσο και στις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις της χώρας.
Γιος του αγωνιστή της Εθνεγερσίας Ανδρέα Ζαΐμη, ο Θρασύβουλος γεννήθηκε στην Κερπινή το 1825.
Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι. Στην πολιτική εισήλθε νεότατος, το 1850, και από τότε εκλέγονταν συνεχώς βουλευτής Καλαβρύτων. Στη μακρά πολιτική του σταδιοδρομία διακρίθηκε για τη μετριοπάθειά του.
Πρόεδρος της Βουλής εξελέγη για πρώτη φορά, το 1854-1855, με 68 ψήφους επί 70 ψηφισάντων. Επανεξελέγη, και μάλιστα από τις τάξεις της αντιπολίτευσης, το 1860, με 62 ψήφους, όταν ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές καταψήφισαν τον κυβερνητικό υποψήφιο Δημήτριο Καλλιφρονά, ο οποίος πήρε τελικά 50 ψήφους.
Υπηρέτησε ως υπουργός Δημόσιας Εκπαίδευσης το 1859-1860. Αργότερα πέρασε στην αντιοθωνική μερίδα συνεργαζόμενος με τους Ρούφο Μπενιζέλο και Δημήτριο Βούλγαρη. Μετά την έξωση του Όθωνα ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών.
Το 1863, μετείχε, μαζί με τον Κωνσταντίνο Κανάρη και τον Δημήτριο Γρίβα,
στην επιτροπή που πρόσφερε το Στέμμα της Ελλάδας στο Γεώργιο Α΄.
Τον Μάιο του 1864, ως απεσταλμένος του Βασιλείου της Ελλάδος, ο Θρασύβουλος Ζαΐμης παρέλαβε από τον τελευταίο Άγγλο Αρμοστή Χένρυ Στορκς τη διοίκηση των Ιονίων νήσων, που ενώνονταν πλέον με την Ελλάδα.
Ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας τον Ιανουάριο του 1869, αλλά τον Ιούλιο του 1870, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί μετά από διεθνείς πιέσεις, εξαιτίας της σφαγής Άγγλων περιηγητών στο Δήλεσι.
Τον Οκτώβριο του 1871 σχημάτισε εκ νέου κυβέρνηση, η οποία παραιτήθηκε μετά από δίμηνο.
Στις 4 Φεβρουαρίου 1874 επανεξελέγη Πρόεδρος της Βουλής με 87 ψήφους έναντι των 72 που πήρε ο Ιωάννης Δεληγιάννης.
Στις 17 Οκτωβρίου 1875 αναδείχθηκε για τέταρτη φορά Πρόεδρος της Βουλής με 131 ψήφους επί 132 ψηφισάντων και παρέμεινε στο αξίωμα έως το 1877. Κατά τη θητεία του αυτή λειτούργησε για πρώτη φορά, στις 3 Νοεμβρίου 1875, το νέο κτίριο του Κοινοβουλίου, στην οδό Σταδίου, όπου σήμερα στεγάζεται το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
Ανέλαβε, επίσης, το υπουργείο της Δικαιοσύνης το 1877 στη λεγόμενη «οικουμενική» κυβέρνηση καθώς και σε νέα κυβέρνηση το 1878.
Ο Θρασύβουλος Ζαΐμης πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 1880 στην Αθήνα και ετάφη στην Κερπινή Καλαβρύτων.
Την πολιτική παράδοση των Ζαΐμηδων συνέχισε ο γιος του Αλέξανδρος, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής, Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
ΑΠΟ ΤΟ http://edrana.blogspot.com/
Έναν Ελληνικό
Σατιρική σειρά 18 επεισοδίων των 30 λεπτών
Πρεμιέρα στον ΑΝΤ1 την Τρίτη 17 Ιανουαρίου 1995
Παραγωγή του Νίκου Μουστάκα και του Στέφανου Δανηιλίδη
Σενάριο του Ανδρέα Σάντερς (7) και του Θόδωρου Αθερίδη (11)
Σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή
Ηθοποιοί Σταμάτης Φασουλής (Σταμάτης), Μελίνα Μποτέλλη (Άννα), Βλαδίμηρος Κυριακίδης (γιάπης), Αντώνης Αντωνίου (ταξιτζής), Λήδα Πρωτοψάλτη (καθαρίστρια), Θόδωρος Αθερίδης (βοηθός), Γαλήνη Τσεβά (κομμώτρια), Τάσος Παλαντζίδης και Μανώλης Δεστούνης (δυο γέροι)
….Ο Σταμάτης, ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου, κληρονομεί το παραδοσιακό καφενείο του μακαρίτη, του πατέρα του στο κέντρο της πόλης. Στην αρχή προσπαθεί να το πουλήσει, αλλά τελικά γοητεύεται από το χώρο και αποφασίζει να το κρατήσει….
Σάτιρα της εβδομαδιαίας επικαιρότητας, που στηρίζεται στο έξυπνο εύρημα της δυνατότητας του σχολιασμού των επίκαιρων πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων, μέσα από λόγους και καυγάδες καφενόβιων τύπων. Ανάμεσα σε αυτούς ξεχωρίζουν ένας αθυρόστομος ταξιτζής, ένας εργασιομανής γιάπης, μια λαϊκή καθαρίστρια, η σνομπ αδελφή του Σταμάτη που θέλει να γίνει σταρ του κινηματογράφου καθώς και δυο γέροι συνταξιούχοι )οι οποίοι έλκουν την καταγωγή τους από τα Μάπετ σόου) που «απολαμβάνουν» με σαρκαστική ικανοποίηση τις κάθε λογής καταστροφές που συμβαίνουν γύρω τους. Μια πρωτότυπη ιδέα που προδόθηκε από τα μέτρια κείμενά της και δεν σημείωσε την αναμενόμενη επιτυχία.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998
Σημαία της Ελλάδας
Η εθνική σημαία της Ελλάδας περιέχει εννέα ισοπαχείς, οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές παράλληλες λωρίδες. Μέσα σε ένα κυανό τετράγωνο στο πάνω προσίστιο μέρος, υπάρχει ένας λευκός ισόκερος σταυρός.
Ιστορία
Το 1822, μόλις ένα χρόνο μετά την διακήρυξη της ανεξαρτησίας και το ξεκίνημα του αγώνα των Ελλήνων, γίνεται η Α´ Εθνική Συνέλευση στην Επίδαυρο. Το "Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος" που προέκυψε από αυτή την συνέλευση, είναι ουσιαστικά το πρώτο ελληνικό σύνταγμα. Στις παραγράφους ρδ' και ρε' υπάρχει η πρώτη απόφαση για τη μορφή της ελληνικής σημαίας. Το Πολίτευμα καθιέρωσε τα χρώματα κυανό και λευκό και ανέθεσε στο Εκτελεστικό Σώμα να προσδιορίσει τη μορφή της.
Σύμφωνα με μια θεωρία θέλησαν να αποφύγουν το κόκκινο και το πράσινο, χρώματα δηλαδή που συνδέονταν με την ισλαμική Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με άλλη θεωρία, η επιλογή των χρωμάτων έγιναν για να συμβολίζει το γαλάζιο της θάλασσας του Αιγαίου και το λευκό των κυμάτων. Η πιο διαδεδομένη θεωρία για το πλήθος των λωρίδων, είναι ότι συμβολίζουν τις συλλαβές της φράσης «ελευθερία ή θάνατος», οι πέντε κυανές τις συλλαβές Ε-λευ-θε-ρί-α και οι τέσσερις λευκές ή θά-να-τος. Οι θεωρίες για την επιλογή των χρωμάτων και το συμβολισμό των λωρίδων κρίνονται συχνά ως λαϊκοί θρύλοι. Ωστόσο, πολλές από τις σημαίες της επανάστασης έφεραν μία από τις φράσεις «Ελευθερία ή Θάνατος», «Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ», ή «ΝΙΚΗ Ή 
ΘΑΝΑΤΟΣ».
Στις 15 Μαρτίου 1822 εκδόθηκε η απόφαση 540 του εκτελεστικού, υπογεγραμμένη από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, πρόεδρο του. Το διάταγμα όριζε για τις σημαίες ότι:
α) των μεν κατά γην δυνάμεων η σημαία, σχήματος τετραγώνου, θα είχεν εμβαδόν κυανούν, το οποίο θα διηρείτο εις τέσσαρα ίσα τμήματα από άκρων έως άκρων του εμβαδούβ) η δε κατά θάλασσαν σημαία θα ήτο διττή' μία διά τα πολεμικά και άλλη διά τα εμπορικά πλοία. Και της μεν διά τα πολεμικά πλοία το εμβαδόν θα διηρείτο ες εννέα οριζόντια παραλληλόγραμμα, παραμειβομένων εις αυτά των χρωμάτων λευκού και κυανού' εις την άνω δε προς τα έσω γωνίαν τούτου του εμβαδού εσχηματίζετο τετράγωνον κυανόχρουν, διηρημένον εν τω μέσω δι' ενός σταυρού λευκοχρόου. Της δε διά τα εμπορικά πλοία διωρισμένης το εμβαδό θα ήτο κυανούν' εις την άνω προς τα έσω γωνίαν τούτου του εμβαδού εσχηματίζετο ωσαύτως τετράγωνον λευκόχρουν και διηρημένον εν τω μέσω δι' ενός σταυρού κυανοχρόου.
Σύμφωνα με κείμενο στο ιστορικό αρχείο της Εθνικής Βιβλιοθήκης Αθηνών υπ' αριθμόν 8711, η πρώτη σημαία που υψώθηκε στα Καλάβρυτα «έφερεν άνωθεν σταυρόν, με γραμμάς κάτωθεν αυτού 16, κατά το σύνθημα της Εταιρείας των Φιλικών, και με την επιγραφήν ή ελευθερία ή θάνατος. Κατόπιν δε ο Ν. Σολιώτης έλαβε προσφερθείσαν αυτώ παρά της μονής Αγίας Λαύρας την χρυσοκέντητων επί των Χριστιανών αυτοκρατόρων σημαίαν της μονής, φέρουσα εξ ενός την Ανάστασιν και ετέρωθεν τον άγιον Γεώργιον. Σώζονται δε ως παρακαταθήκαι μετά τον Αγώνα παρά του Σολιώτου εις τη ρηθείσαν μονήν αμφότεραι αυταί αι σημαίαι».
Η πρώτη ελληνική σημαία με τη σημερινή της μορφή (κυανό φόντο και λευκός σταυρός) σχεδιάστηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε το 1807 στη Μονή Ευαγγελιστρίας στη Σκιάθο. Σ’ αυτή ο Νήφων όρκισε τους οπλαρχηγούς Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μιαούλη, Παπαθύμιο Βλαχάβα, Γιάννη Σταθά, Νικοτσάρα, τον Σκιαθίτη διδάσκαλο του Γένους Επιφάνιο-Στέφανο
Δημητριάδη, τους Λαζαίους, τον Καρατάσο, τον Λιόλιο, τον Τσάμη, τον Νικοτσαρά και πολλούς άλλους. Οι καπεταναίοι είχαν συγκεντρωθεί στο Μοναστήρι για να σχεδιάσουν τις επόμενες κινήσεις τους για την Επανάσταση. Παραλλαγή της ήταν η σημαία του Παπαφλέσσα, φτιαγμένη από το μπλε εσωτερικό του ράσου του και την φουστανέλα ενός συμπολεμιστή του.
Επί Όθωνα προστέθηκαν στη σημαία του στρατού ξηράς και του πολεμικού ναυτικού τα βασιλικά παράσημα. Η εμπορική σημαία ορίστηκε να είναι σαν την σημαία του πολεμικού ναυτικού, χωρίς τα παράσημα. Το κυανό χρώμα της σημαίας σκούρυνε προκειμένου να ταυτίζεται τα χρώματα της Βαυαρίας, από τον βασιλικό οίκο της οποίας προερχόταν ο Όθωνας. Το 1862 με την κατάλυση της βασιλείας του Όθωνα, αφαιρέθηκαν απ' τις σημαίες τα βασιλικά παράσημα. Επί Γεωργίου Α΄ προστέθηκε στις σημαίες στρατού και πολεμικού ναυτικού το βασιλικό στέμμα. Το 1864, ορίστηκε η σημαία του πεζικού να φέρει στο κέντρο της εικόνα του Αγίου Γεωργίου, προστάτη του πεζικού. Στις 31 Μαΐου 1914 εκδόθηκε βασιλικό διάταγμα που όριζε με ακρίβεια τη μορφή των σημαιών, χωρίς να μεταβάλλει τα βασικά χαρακτηριστικά που ήδη είχαν. Ορίστηκε επίσης σημαία που θα χρησιμοποιείτε από υπουργεία, πρεσβείες, δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες και φρούρια. Ακόμη όρισε οτι η σημαία του εμπορικού ναυτικού είναι και η εθνική σημαία, αυτή δηλαδή που επιτρεπόταν να υψώνουν και οι ιδιώτες. Στις 25 Μαρτίου 1924 τα Υπουργεία Στρατιωτικών και Ναυτικών αφαίρεσαν τα στέμματα από τις σημαίες, εκτελώντας το ψήφισμα της Δ΄ Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης στην Αθήνα «Περί ανακηρύξεως τής Δημοκρατίας».
Στις 20 Φεβρουαρίου 1930 νέο διάταγμα για τη μορφή της Σημαίας, όριζε ότι η κλίμακα της εθνικής σημαίας είναι 2:3. Η επίσημη σημαία είναι «κυανούν ορθογώνιο, με αναλογίε
ς διαστάσεων επίσης 2:3, το οποίο διαιρείται σε τέσσερα ίσα ορθογώνια δι' ορθίου λευκού σταυρού, του οποίου αι κεραίαι έχουσι πλάτος ίσον προς το 1/5 του πλάτους της σημαίας». Η επίσημη σημαία ορίστηκε να χρησιμοποιείται από υπουργεία πρεσβείες, δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες και φρούρια και η εθνική σημαία από πολεμικά και εμπορικά πλοία, ναυτικά και λιμενικά καταστήματα και ιδρύματα, από τα προξενεία και από τους ιδιώτες. Το διάταγμα όριζε ακόμη η σημαία του πεζικού να χρησιμοποιείται από τα συντάγματα πεζικού και ευζώνων, και στον ιστό της να φέρει υπερκείμενη σταυροφόρο χρυσή σφαίρα με εμπρός τον αριθμό του συντάγματος και πίσω το γράμμα Π.
Στις 10 Οκτωβρίου του 1935 επαναφέρθηκαν τα στέμματα στις σημαίες με το ψήφισμα της Ε΄ Εθνικής Συνέλευσης στην Αθήνα «Περί καταργήσεως τής αβασιλεύτου Δημοκρατίας». Το 1967, η Χούντα των Συνταγματαρχών αφαίρεσε το στέμμα από τις σημαίες, και το 1969 με νέο ψήφισμα καταργήθηκε η σημαία του πεζικού και καθιερώθηκε ως επίσημη σημαία εκείνη του ναυτικού. Στις 18 Αυγούστου του 1970, η αναλογία της σημαίας μετατράπηκε από 2:3 σε 7:12. Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Νόμος 48/1975 και το Προεδρικό Διάταγμα 515/1975 ρύθμιζαν με λεπτομέρειες τη μορφή και τις διαστάσεις της σημαίας.
Ο Νόμος 851/21-12-1978 (ΦΕΚ 233 τ. Α΄) «Περί εθνικής Σημαίας, των Πολεμικών Σημαιών καί του Διακριτικού Σήματος τού Προέδρου τής Δημοκρατίας» καθόριζε την επίσημη εθνική σημαία που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα, καθώς και τις τεχνικές και τυπικές προδιαγραφές της. Η κλίμακα της σημαίας άλλαξε πάλι σε 2:3, όπως φαίνεται από τις διαστάσεις που προβλέπονται (π.χ. 432:648 ή 90:135). Στα πλαίσια του άρθρου 9, καταργήθηκαν οι διατάξεις των προηγούμενων ετών (1967, 1969, 1971, 1973, 1975). Η επίσημη σημαία, ίδια με τη σημαία του στρατού ξηράς, καταργήθηκε με αυτόν το νόμο και αντικαταστάθηκε πλήρως από την 
εθνική σημαία, η ανάρτηση της οποίας γίνεται πάνω σε λευκό κοντό, στην κορυφή του οποίου υπάρχει (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις) λευκός σταυρός.
Το 1980, το Προεδρικό Διάταγμα 348/17-4-1980 (ΦΕΚ 98 τ. Α΄), καθόριζε με λεπτομέρειες τις προδιαγραφές για τις πολεμικές σημαίες. Η σημαία της Πολεμικής Αεροπορίας φέρει στο κέντρο του σταυρού την εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ.
Η ελληνική σημαία γιορτάζει και τιμάται στις 27 Οκτωβρίου, παραμονή της επετείου του Όχι. Δίπλα στην κρατική σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας συχνά συναντάται και η εθνική ελληνική σημαία. Σε μερικούς θεσμούς όπως η εκπαίδευση και ο στρατός η παρουσία της ελληνικής σημαίας είναι επίσημη και θεσμοθετημένη.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Μόντεστ Μουσόργκσκι (21 Μαρτίου 1839 - 28 Μαρτίου 1881)
Ήταν Ρώσος μουσουργός.Θεωρείται ένας από τους πιο άξιους εκπροσώπους της ρώσικης εθνικής σχολής στη ρομαντική περίοδο. Ασχολήθηκε και με την μουσική για πιάνο αλλά και με συμφωνικά έργα καθώς και με τη φωνητική μουσική και την όπερα. Μερικά από τα έργα του έμειναν ημιτελή (μερικά από αυτά ολοκλήρωσε ή ενορχήστρωσε ο σύγχρονός του Ρίμσκυ-Κόρσακωφ με ικανοποιητικό τρόπο). Από τα πιο γνωστά του έργα είναι η όπερα "Μπορίς Γκοντούνωφ" (ειδικά η έκδοση της που αποτελεί δημιουργία του Ρίμσκυ-Κόρσακωφ) και η σουίτα για πιάνο "Πίνακες από μία Έκθεση" (υπάρχει και όμορφη ενορχήστρωσή της από τον Μωρίς Ραβέλ).
Η μουσική του Μουσόργκσκι έχει όλα αυτά τα στοιχεία της ρώσικης εθνικής σχολής, τον ρομαντισμό, την καλυμμένη μελαγχολία και την στοχαστική διάθεση, αλλά συχνά ξεχωρίζει για την πρωτοτυπία της και την ενεργητικότητά της. "Δύσκολα" και βαριά περάσματα μπορούν τελικά να "διαμορφωθούν" σε χαρούμενες μελωδίες που όμως συνήθως διαρκούν λίγο. Στο πιο γνωστό έργο του συνθέτη, τους "Πίνακες από μία Έκθεση", όλοι τελικά οι πίνακες εμφανίζονται σταδιακά στα μάτια μας μέσω της πειστικής διάθεσης και της "ρομαντικής εγρήγορσης" που διαπνέει η σύνθεση σε όλη της τη διάρκεια. Οι διάφορες πρωτοτυπίες του συνθέτη έχουν επηρεάσει μεταγενέστερους ρώσους συνθέτες.
Αρκετή ποικιλία υπάρχει στο έργο του, πάντως μερικά έργα είναι τελειωμένα ή ενορχηστρωμένα από άλλους μουσουργούς - Συμφωνική μουσική : "Μία νύχτα στο φαλακρό βουνό", 3 συμφωνικές μινιατούρες. Εργα για πιάνο : 2 σονάτες, "Αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας", "Πίνακες από μία έκθεση". Φωνητική μουσική : 64 μελωδίες και τραγούδια σε 3 κύκλους : "Τα παιδικά", "Χωρίς ήλιο", "Τραγούδια και χοροί του θανάτου", 5 τραγούδια σε ποίηση Τολστόι, η νύχτα (ποίηση Πούσκιν), η επιθυμία (ποίηση Χάινε), τραγούδι του Μεφιστοφελή (ποίηση Γκαίτε), έργα για χορωδία κλπ. Οπερες : Μπορίς Γκουντούνωφ, Κοβάντσινα (τελειωμένη από τον Ρίμσκυ Κόρσακωφ).
ΑΠΟ ΤΟ http://www.artissimo.gr/
Νάϊλον
Το νάιλον, ίνα που εφευρέθηκε από την DuPont και κυκλοφόρησε στην αγορά το 1938, ονομάστηκε αρχικά ρεγιόν 66. Η ονομασία αυτή απορρίφθηκε τόσο γιατί δημιουργούσε σύγχυση όσο και γιατί η νέα ίνα θεωρούνταν ανώτερη του ρεγιόν, που κατασκευαζόταν από ξύλο.
Προτάθηκαν λοιπόν άλλα ονόματα όπως duparooh (αρκτικόλεξο της φράσης "DuPont pulls a rabbit out of hat", "η DuPont βγάζει ένα κουνέλι από το καπέλο", τα οποία επίσης απορρίφθηκαν. Αργότερα υπήρξε η ιδέα να ονομαστεί nuron -πιθανή σύμπτυξη των ονομάτων "nuray" και "dulon", που πρότεινε η DuPont-, αλλά κι αυτό απορρίφθηκε γιατί χρησιμοποιούνταν.
Έτσι το "nuron" έγινε "nulon", έπειτα "nilon" και τελικά "nylon". Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, η οποία αποδείχθηκε αβάσιμη, το "ny" σημαίνει Νέα Υόρκη και το "lon" Λονδίνο. Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν ότι πρόκειται για συντομογραφία της προσβλητικής έκφρασης "Now you lousy old nincompoop" (γεροξεκούτη).
ΑΠΟ ΤΟ http://www.focusmag.gr/
24 Οκτωβρίου 2009.Συγκέντρωση για την επέτειο της συμπλήρωσης 25 χρόνων, από την κατάταξη(24 Οκτωβρίου 1984) των αποφοίτων της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών Στρατού της τάξεως 1986, στα Τρίκαλα...Ένα πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον συμμαθητή μας Γιάννη Σμύρη που ετοίμασε τα πάντα και ασχολήθηκε πολλές βδομάδες για να λειτουργήσουν όλα άψογα, όπως και έγινε και περάσαμε απίστευτα ωραία.Επίσης ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Αρχηγό της τάξης μας, Φώτη Νικόπουλο, που αν και φοίτησε στην Σχολή Ευελπίδων αμέσως μόλις τελείωσε την Σ.Μ.Υ. και διαγράφηκε "στα χαρτιά'', ήρθε από την Νάπολι της Ιταλίας όπου υπηρετεί, ειδικά για να παρευρεθεί μαζί μας και να μας τιμήσει με την παρουσία του.Εύχομαι υγεία σε όλους τους συμμαθητές μου και στις οικογένειές τους και ''ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ''
Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης
Στις 18 Οκτωβρίου 1912 το ελληνικό τορπιλοβόλο αρ.11 με κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση μπήκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης απαρατήρητο κάτω από την μύτη των πυροβολείων του Καρα-μπουρνού ανατίναξε με δύο τορπίλες το γερασμένο Τουρκικό θωρηκτό «Φετχί Μπουλέντ» το οποίο με τις μεγάλου βεληνεκούς πυροβολαρχίες του είχε αναλάβει την προστασία της πόλης από ξηράς και θαλάσσης. Το γεγονός αυτό είχε σημαντική επίδραση στο ηθικό των αμυνομένων Τούρκων και επηρέασε την απόφαση του Ταξίν Πασά να παραδώσει την πόλη στον προελαύνοντα Ελληνικό Στρατό.
Στις 25 Οκτωβρίου οι Ευρωπαίοι πρόξενοι της Θεσσαλονίκης και ο Τούρκος στρατηγός Σαδίλκ παρουσιάστηκαν στις εμπροσθοφυλακές του Ελληνικού στρατού στην περιοχή Τοπσίν (νυν Γέφυρα) έξω από την Θεσσαλονίκη και ζήτησαν να 
παραδώσουν υπό όρους τη Θεσσαλονίκη στον Ελληνικό στρατό. Ο Κωνσταντίνος απέρριψε δύο φορές τους όρους του Τούρκου αρχιστράτηγου Χασάν Ταξίν πασά με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος και να επίκειται η κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον βουλγαρικό στρατό. Ο Βενιζέλος διέταξε τον Κωνσταντίνο να καταλάβει άμεσα την Θεσσαλονίκη, καθιστώντας τον προσωπικά υπεύθυνο για ενδεχόμενη απώλειά της. Τελικά ο Ταξίν πασάς αποδέχθηκε τους όρους του Κωνσταντίνου. Την νύχτα της 26 Οκτωβρίου-27 Οκτωβρίου 1912 οι αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού Ιωάννης Μεταξάς και Βίκτωρ Δούσμανης στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης υπέγραψαν το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό. Την επόμενη ημέρα (27 Οκτωβρίου) υπογράφηκε συμπληρωματικό πρωτόκολλο με το οποίο παραδίνονταν στους Έλληνες, όλη η φρουρά της Θεσσαλονίκης η οποία ανέρχονταν σε 25.000
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Μαξέντιος
μάχη μετά την άλλη και σταδιακά έχανε και εδάφη των επαρχιών της Ιταλίας.
