ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΦΑΡΑΚΟΣ

Γρηγόρης Φαράκος
Ο Γρηγόρης Φαράκος του Κωνσταντίνου (Ναύπλιο, 11 Ιανουαρίου 1923 – Αθήνα, 23 Μαρτίου 2007) ήταν Έλληνας πολιτικός και συγγραφέας. Υπήρξε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, (Ιούλιος 1989 - Φεβρουάριος 1991) και βουλευτής του ΚΚΕ και, αργότερα, του Συνασπισμού. Επίσης διετέλεσε διευθυντής της εφημερίδας «Ριζοσπάστης». Το 1946 αποφοίτησε από τη σχολή Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων του Ε.Μ.Π.. Σπούδασε επίσης κοινωνικές και οικονομικές επιστήμες και ειδικεύτηκε σε θέματα ενεργειακής οικονομίας.
Στην Κατοχή πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ (σπουδάζουσας), ως καπετάνιος λόχου του ΕΛΑΣ (σπουδαστών) και ως «καπετάνιος» του λόχου «Λόρδος Μπάυρον» (των φοιτητών). Είχε γίνει μέλος του ΚΚΕ το 1941.
Κατά τα Δεκεμβριανά τραυματίσθηκε στην Αθήνα. Το 1947 εξορίστηκε στην Ικαρία, αλλά διέφυγε και πήρε μέρος στον Εμφύλιο στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας όπου και τραυματίσθηκε για δεύτερη φορά.
Έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1961 και από το 1968 ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος. Στη διάρκεια της δικτατορίας βγήκε στη παρανομία. Ήλθε στην Ελλάδα ως υπεύθυνος του κλιμακίου της Κ.Ε. του ΚΚΕ, συνελήφθη το 1968 και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Απελευθερώθηκε τον Ιούλιο του 1974.
Μετά τη Μεταπολίτευση εκλέγονταν βουλευτής Αθηνών του ΚΚΕ από το 1974 μέχρι το 1989 και από το 1989 έως το 1993 με τον Συνασπισμό. Τον Μάιο του 1991 παραιτήθηκε και από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και ασχολήθηκε με την ιστορική μελέτη και συγγραφή. Έκτοτε κατοικούσε μόνιμα στην Αθήνα μέχρι το θάνατό του.
Έργα
Ενεργειακή οικονομία και πολιτική, 1961.
Ένας αιώνας του Κεφαλαίου, 1967.
Επιστημονικοτεχνική επάνάσταση και εργατική τάξη, 1973.
Η Νεολαία και το εργατικό κίνημα, εκδόσεις Οδηγητή, 1977.
Θέματα του ελληνικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1978.
Μαρτυρίες και στοχασμοί, 1941-1991: 50 χρόνια πολιτικής δράσης, εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα, 1993. Εισαγωγή - ιστορική επιμέλεια Παύλος Β. Πετρίδης.
Η μάχη των συμβόλων: το κατέβασμα της χιτλερικής σημαίας από την αρχαία Ολυμπία, εκδόσεις Φιλίστωρ, 1996.
Άρης Βελουχιώτης: το χαμένο αρχείο, άγνωστα κείμενα, η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι ατον Άρη Βελουχιώτη, 1941-1945, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1997.
Δεκέμβρης του 44: νεότερη έρευνα, νέες προσεγγίσεις, εκδόσεις Φιλίστωρ. Πρακτικά επιστημονικής συνάντησης, 2000.
Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία Ι - Το αντάρτικο-στρατός για τώρα και για μετά, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2000.
Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία ΙΙ - Μυστική έκθεση 1946 και άλλα ντοκουμέντα, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2000.
Σχέσεις ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου, 2004.
Σχετικά με το ΚΚΕ και το Κομμουνιστικό Κίνημα, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2005.
Δημοσίευσε επίσης και πολλές άλλες μελέτες και άρθρα σε διάφορα περιοδικά έντυπα και εφημερίδες.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

PIERRE-SIMON LAPLACE - ΠΙΕΡ-ΣΙΜΟΝ ΛΑΠΛΑΣ

Πιέρ Σιμόν Λαπλάς
Ο Πιέρ Σιμόν Λαπλάς (Pierre-Simon Laplace 23 Μαρτίου 1749 - 5 Μαρτίου 1827) ήταν Γάλλος μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος. Οι μελέτες του πάνω στη μηχανική του αστρονομικού συστήματος έδωσαν τεράστια ώθηση στην έρευνα του διαστήματος.
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1749 στο Μπωμόν-αν-Ωζ, στη στρατιωτική σχολή του οποίου και σπούδασε με τη βοήθεια των συμπατριωτών του επειδή προέρχοταν από φτωχή οικογένεια. Σε ηλικία 18 ετών (1767) διορίστηκε καθηγητής των μαθηματικών στη στρατιωτική σχολή του Παρισιού. Άρχισε από τότε ακόμα να ασχολείται πολύ σοβαρά με την έρευνα και το 1773 παρουσιάζει πρότυπη μαθηματική εργασία επί διαφορικού λογισμού όπου και γίνεται μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Γαλλίας και πρόεδρος της επίτροπής οργάνωσης του Πολυτεχνείου. Εκλέχθηκε γερουσιαστής και αργότερα έφτασε μέχρι το αξίωμα του υπουργού Εσωτερικών όπου και ανακηρύχθηκε μέλος όλων των Ακαδημιών του κόσμου, πράγμα που πετύχαιναν ελάχιστοι. Το 1804 έλαβε τον τίτλο του κόμητα και το 1817 τον τιτλο του μαρκήσιου, μετά από την αποκατάσταση των Βουρβόνων. Πέθανε το 1827.
Συνέγραψε σειρά έργων που εξέδωσε αργότερα η γαλλική κυβέρνηση σε επτά τόμους και στη συνέχεια και η Ακαδημία των Επιστημών.
Έργο
Εξέτασε πολλά θέματα που προβλημάτιζαν την εποχή του πάνω στην Ουράνια Μηχανική. Την ελλειπτική κίνηση των πλανητών, τις κινήσεις της Σελήνης, το σχήμα της Γης, τη μέθοδο για να βρεθεί η απόσταση του Ήλιου, τις τροχιές των πλανητών Δία και Κρόνου κλπ. Η θεωρία του για την κοσμογονία εκτίθεται μέσα από το έργο του «Έκθεση του συστήματος του κόσμου» που εξέδωσε το 1796. Σημειώνεται πως το έργο αυτό απανεκδόθηκε το 1824 μαζί με την «Ιστορία της Αστρονομίας».
Είναι επίσης αυτός που επινόησε την περίφημη εξίσωση Λαπλάς. Αν και ο μετασχηματισμός Λαπλάς ονομάζεται προς τιμή του Λαπλάς, (οποίος χρησιμοποίησε το μετασχηματισμό στην εργασία του για τη θεωρία πιθανοτήτων), ο μετασχηματισμός αυτός ανακαλύφθηκε αρχικά από τον Λεονάρτ Όϊλερ, τον Ελβετό μαθηματικό. Η μετατροπή Λαπλάς εμφανίζεται σε όλους τους κλάδους της μαθηματικής φυσικής.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΑΠΕΡΓΗΣ

Απέργης Αχιλλέας
Ο Αχιλλέας Απέργης γεννήθηκε στην Γαρίτσα Κέρκυρας το 1909 και σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, απ' όπου αποφοίτησε το 1945.Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στην ιστορία της ελληνικής γλυπτικής, που πρωτοστάτησε και συνέβαλε ουσιαστικά στη θεμελίωση της αφαίρεσης. Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνείς εκθέσεις, το 1956 και το 1968 στη Μπιενάλε Βενετίας, και το 1957 στη Μπιενάλε Σάο Πάουλο (Βραζιλία) και στη Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας. Από τα τέλη της δεκαετίας του '50 παρουσιάζει το έργο του σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ευρώπη, προσελκύοντας το ενδιαφέρον του κοινού και της κριτικής. 'Έργα του αποκτώνται σε ξένες συλλογές, ενώ η κριτική επισημαίνει την πρωτοτυπία και την ιδιομορφία της πλαστικής του γλώσσας. Πέθανε στην Αθήνα στις 23 Μαρτίου 1986.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.biblionet.gr/

MAULBRONN ABBEY (GERMANY) - Η ΜΟΝΗ ΜΑΟΥΛΜΠΡΟΝ (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)

Η Μονή Μάουλμπρον

Το 1137 μια μικρή ομάδα Σιστερσιανών μοναχών από την Αλσατία στάλθηκε να διαδώσει τους ιερούς κανόνες του Τάγματος στη Γερμανία. Μετά από 10 χρόνια περιπλανήσεων έφτασαν στην κοιλάδα Σάλτσμπαχ όπου μπόρεσαν να ιδρύσουν μια βασιλική με 3 ναούς σε απλό ρωμανικό ρυθμό και ένα κλάουζουρ (περίκλειστο χώρο) χάρη σε μια σημαντική δωρεά του επισκόπου Γκίντερ φον Σπέγερ. Οι μοναχοί εργάστηκαν γρήγορα και το 1156 ήταν ιδιοκτήτες 11 γκράνγκιεν (αγροκτημάτων). Η ικανότητά τους προσείλκυσε την προσοχή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα ο οποίος έθεσε τη μονή υπό την άμεση προστασία του.
Καθώς τα αγροκτήματα εξασφάλισαν την επιβίωση των μοναχών, οι Σιστερσιανοί ήταν έτοιμοι να μετατρέψουν το μοναστήρι σε μόνιμη κατασκευή που θα αντικαθιστούσε τα ξύλινα σπίτια στα οποία παρέμεναν προσωρινά. Έτσι άρχισε ένα έργο που επρόκειτο να διαρκέσει 390 χρόνια και θα έβλεπε το Μάουλμπρον να περιβάλλεται με τείχη και να εμπλουτίζεται με κτίρια, ο ρυθμός των οποίων αποτελούσε προοίμιο του γερμανικού γοτθικού ρυθμού. Στη διάρκεια του πρώτου μισού του 13ου αιώνα προσλήφθηκε ένας αρχιτέκτων από τη Βουργουνδία (το όνομα του οποίου δεν διασώθηκε) για να επεκτείνει τη βασιλική με προπύλαια που είναι γνωστά με την ονομασία παραντίς. Η βαριά υποδομή της αρχικής ρωμανικής κατασκευής αντικαταστάθηκε με γραμμές κιόνων από τους οποίους εξέρχονται εξαμερείς θόλοι. Τα κιονόκρανα είναι διακοσμημένα με γλυπτά με θέματα από δέντρα και φύλλα.
Στη διάρκεια της ίδιας περιόδου κατασκευάστηκαν η λέζεγκανγκ (η πτέρυγα που χτίστηκε για μελέτη στο προστατευτικό υπόγειο της νότιας πλευράς του ναού), το λάϊενρεφεκτόριουμ (η τραπεζαρία των μοναχών). Το τελευταίο από τα τρία θεωρήθηκε το πιο σημαντικό τμήμα της μονής και αποτελείται από δύο πλήμνες. Στα δεξιά του βρίσκεται το υπόκαυστο (σύστημα θέρμανσης κάτω από το δάπεδο) και στα αριστερά του η κουζίνα.
Επί δύο αιώνες το Μάουλμπρον άκμασε και επεξέτεινε την επιρροή του σε γειτονικές περιοχές. Η θρησκευτική αρχιτεκτονική στην Ευρώπη εκείνη την εποχή είχε αποδεχτεί τον γοτθικό ρυθμό και οι Σιστερσιανοί του Σάλτσμπαχ προσάρμοσαν το συγκρότημα στη μορφή και στην εμφάνιση που έχει μέχρι σήμερα.
Το εσωτερικό του ναού μεγάλωσε με γοτθικούς θόλους που προστέθηκαν πάνω από κεντρικές πλήμνες και σε εκείνες που βρίσκονταν δεξιά, ενώ οι τοίχοι καλύφθηκαν με διακοσμητικές τοιχογραφίες.
Ένας μεγάλος πέτρινος σταυρός τοποθετήθηκε στο χώρισμα και το εκκλησιαστικό χοροστάσιο διακοσμήθηκε με μια Μαντόνα και πλούσια στολισμένα αναλογία. Οι εξωτερικοί τοίχοι επεκτάθηκαν για να συμπεριλάβουν τα νέα μοναστήρια και μια σειρά από καφασωτά κτίρια. Οι μοναχοί απέδειξαν επίσης ότι διέθεταν εξαιρετικά εξαιρετικό ταλέντο στη μηχανική, καθώς στη διάρκεια του 14ου αιώνα σχεδίασαν και κατασκεύασαν ένα δίκτυο αρδευτικών καναλιών και δεξαμενών ύδατος που δεν είχαν όμοια τους σε ολόκληρη τη μεσαιωνική Ευρώπη.
Το 1440 το Μάουλμπρον είχε 130 μοναχούς και δόκιμους, το 1504 όμως άρχισε η παρακμή όταν ο δούκας Ούλριχ του Βίρτεμπεργκ κατέλαβε την περιοχή και το μοναστήρι έχασε την προστασία του αυτοκράτορα. Μέχρι το 1535 η μεταρρύθμιση είχε φτάσει στο δουκάτο και οι μοναχοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την περιουσία τους.
Είκοσι χρόνια αργότερα, η οικογένεια Βίρτεμπεργκ – πρωτοπόροι της παράδοσης που οδήγησε στην υποχρεωτική εκπαίδευση στη Γερμανία – μετέτρεψαν τη μονή σε εκπαιδευτήριο προτεσταντών και εγκαινίασαν την παροχή υποτροφιών σε σπουδαστές που είχαν ανάγκη. Έτσι άρχισε μια νέα περίοδο άνθησης για το Μάουλμπρον που έβγαλε σπουδαίους καλλιτέχνες και επιστήμονες από τους σπουδαστές του. Ο αστρονόμος Γιόχαν Κέπλερ, που φοίτησε στο εκπαιδευτήριο από το 1586 μέχρι το 1589, ήταν ένας από τους πρώτους σπουδαστές που είχε μεγάλη επιτυχία. Στα τέλη του 18ου αιώνα οι αίθουσες του Μάουλμπρον φιλοξένησαν τον συγγραφέα Φρειδερίκο Χέλντερλιν και 100 χρόνια αργότερα φοίτησε ο Χέρμαν Έσε. Πάντως, ο μελλοντικός νικητής του βραβείου Νόμπελ αντιμετώπισε τις πρώτες δύσκολες εμπειρίες επιβίωσης στη μονή και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη σχολή πρόωρα.
Σήμερα το Μάουλμπρον είναι το καλύτερα διατηρημένο μεσαιωνικό μοναστικό συγκρότημα βορείως των Άλπεων μέχρι του σημείου να επιλεγεί ως τόπος όπου γυρίστηκαν μερικές σκηνές από το κινηματογραφικό έργο «Το όνομα του ρόδου» που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»

''ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Ελληνικές ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας
Φανταστική σειρά 6 επεισοδίων των 30 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 την Τετάρτη 24 Μαΐου 1989
Παραγωγή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Παναγιωτάκου
Φωτογραφία του Ανδρέα Σινάνου (4) και του Νίκου Σμαραγδή (2)
Μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου
Σενάριο του Πέτρου Μάρκατη (5) και του Βασίλη Μανουσάκη (1)
….Αυτοτελείς φανταστικές ιστορίες μυστηρίου….
Προβλήθηκαν κατά σειρά τα επεισόδια:
1. «Κραυγή στο σκοτάδι» με τους Ντίνο Αυγουστίδη και Μηνά Χατζησάββα…Ο έρωτας ενός ζευγαριού σ’ ένα ξενοδοχείο διακόπτεται από τρομερές κραυγές που ακούγονται από το διπλανό νεκροταφείο….
2. «Το τελευταίο γεύμα» με την Καρυοφιλλιά Καραμπέτη και τον Μηνά Χατζησάββα….Ένα ρετσοράν αποκτά φήμη «γκουρμέ» αλλά οι πελάτες του εξαφανίζονται μυστηριωδώς….
3. «Το φάντασμα του έρωτα» με τον Γιώργο Κοτανίδη….Ένα παράξενο πλάσμα μπαίνει στο κομπιούτερ ενός τεχνοκράτη….
4. «Το όνειρο που σκοτώνει» με τον Τάκη Μόσχο και την Ηρώ Μουκίου….Ένας εφιάλτης με μια ρόδα του λούνα παρκ βασανίζει επίμονα τον ύπνο ενός άντρα….
5. «Το μαύρο δωμάτιο» με τους Γιώργο Κοτανίδη και την Καρυοφιλλιά Καραμπέτη….Μια νεαρή ζωγράφος νοικιάζει ένα σπίτι και σπρωγμένη από την περιέργεια ανοίγει την απαγορευμένη πόρτα ενός κλειστού δωματίου….
6. «Ο θάνατος ήλθε από το μέλλον» με τον Ντίνο Αυγουστίδη και την Ηρώ Μουκίου….Ένας καθηγητής συχνάζει τις νύχτες σε κακόφημα κέντρα όπου κερδίζει πάντα στα χαρτιά….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

VOLKLINGER IRONWORKS (GERMANY) - ΤΑ ΣΙΔΗΡΟΥΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΦΕΛΚΛΙΝΓΚΕΝ (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)

Τα σιδηρουργεία του Φέλκλινγκεν
Τη νύχτα της 17ης Μαρτίου 1945 ο συμμαχικός στρατός διέσχιζε τη γραμμή Ζίγκφριντ, τον ποταμό Σάαρ και κατέλαβε αρκετές πόλεις στη γερμανική περιοχή όπου υπήρχαν μεταλλεία. Ένα από αυτά, το Φέλκλινγκεν, ήταν διάσημο για τα σιδηρουργεία και τα χαλυβουργεία του και ποτέ, ακόμη και στις πιο αποφασιστικές στιγμές του πολέμου, δεν είχε σταματήσει να παράγει υλικά για το Ράιχ. Τα εργοστάσια ξανάρχισαν την παραγωγή τον επόμενο Μάιο και το Σάαρ ενώθηκε ξανά με την Ομοσπονδιακή Γερμανία την 1η Ιανουαρίου 1957 μετά από δημοψήφισμα.
Το 1873 ο μηχανικός Γιούλιους Μποχ ίδρυσε ένα εργοστάσιο σιδηρουργίας στο Φέλκλινγκεν, όμως σύντομα ανακάλυψε ότι οι παραγγελίες δεν ήταν αρκετές και αναγκάστηκε να το κλείσει. Την 27η Απριλίου 1881 το εργοστάσιο αγοράστηκε από τους αδελφούς Ρέχλινγκ που ίδρυσαν την εταιρία Φέλκλινγκεν Άιζενβερκ Γκεμπρούντερ Ρέχλινγκ. Η αυτοκρατορική Γερμανία αποκτούσε την εμπειρία της ταχείας βιομηχανικής ανάπτυξης και υπήρχε πολύ μεγάλη ζήτηση μετάλλων. Το 1883 ο αριθμός των απασχολουμένων από 450 ανήλθε στους 1150 και τα κέρδη επέτρεψαν την κατασκευή υψικαμίνου, της πρώτης στην περιοχή.
Η εξέλιξη ήταν εκρηκτική. Το 1890 τα εργοστάσια του Φέλκλινγκεν ήταν τα μεγαλύτερα σιδηρουργεία της χώρας, παράγοντας 77.000 τόνους. Το 1891 ξεκίνησε ένα εργοστάσιο Τόμας, το οποίο εκμεταλλεύτηκε την αρχή που επέτρεπε στο ατσάλι να παράγεται κατευθείαν από τη μινέτα, ένα σιδηρομετάλλευμα πλούσιο σε φώσφορο. Το 1893 εγκαταστάθηκαν 4 ακόμη υψικάμινοι και η παραγωγή διαφοροποιήθηκε ώστε να περιλαμβάνει και ημιτελή προϊόντα. Τέσσερα χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας άνθρακα. Σαν καθοριστικός παράγων μείωσης για την παραγωγή χυτοσιδήρου από το σιδηρομετάλλευμα, η παραγωγή κάρβουνου απαιτούσε μια πολύπλοκη επεξεργασία του άνθρακα, αλλά η εγγύτητα των υψικαμίνων επέτρεπε την ολοκλήρωση του κύκλου επί τόπου.
Η αυγή του 20ου αιώνα έφερε νέες τεχνολογίες. Το 1900 η κατασκευή ξεκίνησε από τους αεραγωγούς των υψικαμίνων. Μέχρι τότε η ενέργεια παρείχετο από ατμομηχανές, αλλά η εκμετάλλευση των αερίων που παράγονταν από τις υψικαμίνους έκανε τη διαδικασία πιο οικονομική. Μέσα σε μόλις 14 χρόνια τοποθετήθηκαν 6 στροβιλοφόροι κινητήρες σε μια περιοχή μεγαλύτερη από 6.000 τετραγωνικά μέτρα. Μεταξύ 1907 και 1908 τέθηκε σε εφαρμογή η πρώτη ηλεκτρική υψικάμινος Ρέχλινγκ-Ροντενχάουζερ για την παραγωγή χάλυβα.
Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τα εργοστάσια μετατράπηκαν να παράγουν όπλα. Το Φέλκλινγκεν παρήγηγε βλήματα, οβίδες, χειροβομβίδες, συρματοπλέγματα και θωρακισμένες επικαλύψεις για την προστασία ανθρώπων και οχημάτων. Στο τέλος του πολέμου οι βιομηχανικές μονάδες τέθηκαν υπό την εποπτεία της Κοινωνίας των Εθνών, όμως ο γαλλικός στρατός κατοχής αποσύρθηκε μόλις το 1935.
Παρά τα χρέη και τις πολεμικές αποζημιώσεις, τα χαλυβουργεία δεν σταμάτησαν. Το 1927 άρχισε τη λειτουργία του ένα εργοστάσιο παραγωγής τσιμέντου που χρησιμοποιούσε άχρηστα υλικά για την παραγωγή. Ο σκληρός μεταπολεμικός ανταγωνισμός οδήγησε στην αναζήτηση νέων ιδεών και το 1928 ξεκίνησε τη λειτουργία του το πρώτο εργοστάσιο σύντηξης. Η διαδικασία αυτή παρήγαγε επεξεργασμένα αντικείμενα με τη συμπύκνωση και την εκ νέου θερμοποίηση μεταλλικής σκόνης σε θερμοκρασίες πολύ χαμηλότερες από το σημείο τήξης.
Τον Μάρτιο του 1935 το Σάαρ επανήλθε στη γερμανική δικαιοδοσία, όμως η αυτοδιοικούμενη πολιτική του Χίτλερ δημιούργησε προβλήματα εφοδιασμού και αναπτύχθηκαν νέες τεχνικές για να αναπληρώσουν τη φτωχή ποιότητα των σιδηρομεταλευμμάτων. Πάντως, με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να βρίσκεται επί θύραις, έγινε εκκένωση του πληθυσμού στο Φέλκλινγκεν και τα κατέστησε αναπόφευκτα απαρχαιωμένα και άχρηστα και τα αντικατέστησε με νέες, πιο αποδοτικές τεχνικές παραγωγής.
Την 4η Ιουλίου 1986 οι υψικάμινοι και τα εργοστάσια παραγωγής άνθρακα έκλεισαν οριστικά, όμως τα σιδηρουργεία και τα χαλυβουργεία στο Φέλκλινγκεν είναι ένα μοναδικό μνημείο της βιομηχανικής ιστορίας. Σε κανένα άλλο μέρος στον κόσμο δεν απεικονίστηκε τόσο καλά η παραγωγική διαδικασία μετατροπής του άνθρακα σε χάλυβα, ούτε διατηρήθηκαν τόσο καθαρά οι δραστηριότητες που συνδέθηκαν με τη βαριά βιομηχανία.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»

JUAN RAMON VERON - ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΒΕΡΟΝ

Χουάν Ραμόν Βερόν
Ο Χουάν Ραμόν Βερόν (Juan Ramón Verón) γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1944 στη Λα Πλάτα της Αργεντινής.
Ήταν διάσημος για τις ικανότητες και την τεχνική του, χειριζόταν τη μπάλα με δεξιοτεχνία και σκόραρε με ιδιαίτερη ευκολία πετυχαίνοντας εντυπωσιακά γκολ. Για το λόγο αυτό το παρατσούκλι του ήταν Μάγισσα (La Bruja) και το κληρονόμησε και ο γιος του ο Χουάν Σεμπάστιαν Βερόν που είναι και αυτός καταξιωμένος ποδοσφαιριστής και τον αποκαλούν Μικρή Μάγισσα (La Brujita).
Καριέρα
Ο Χουάν Ραμόν Βερόν έχει αγωνιστεί στην Εστουδιάντες που κυριαρχούσε στην Αργεντινή τη δεκαετία του 60 με την οποία πρωταγωνίστησε κερδίζοντας 3 πρωταθλήματα Αργεντινής, 3 Κόπα Λιμπερταδόρες και ένα Διηπειρωτικό κύπελλο. Θεωρήται ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της Εστουντιάντες.
Στις 28 Ιουνίου 1972 ο Παναθηναϊκός κατάφερε να τον αποκτήσει έτσι ώστε να διακριθεί και με την πράσινη φανέλα ενώ ήταν εν ενεργεία διεθνής, αγωνίστηκε, σε 57 αγώνες σκοράροντας 22 γκολ. Το 1975 έχοντας κάνει πολύ καλές εμφανίσεις στον ΠΑΟ επέστρεψε στην Εστουντιάντες.
Το 1976 μεταγράφηκε στην Κολομβιανή Τζούνιορ ντε Μπαρανκουίλα με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Κολομβίας το 1977 και στη συνέχεια στην Cúcuta Deportivo. Το 1980 επέστρεψε και πάλι στην Εστουντιάντες για να κλέισει μετά από ένα χρόνο την καριέρα του.
Έκανε μια επιτυχημένη καριέρα προπονητή στην Κεντρική Αμερική και τώρα είναι σύμβουλος στην Εστουντιάντες.
Τίτλοι
1967 Πρωτάθλημα Αργεντινής 1968 Διηπειρωτικό κύπελλο
1968 Κόπα Λιμπερταδόρες
1968 Πρωτάθλημα Αργεντινής 1969 Κόπα Λιμπερταδόρες
1969 Πρωτάθλημα Αργεντινής 1970 Κόπα Λιμπερταδόρες
1977 Πρωτάθλημα Κολομβίας
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΕΝΟΧΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ'': ΤΗΛΕΤΑΙΝΙΑ

Ένοχες σχέσεις
Τηλεταινία διάρκειας 60 λεπτών
Πρεμιέρα στον ΑΝΤ1 την Τετάρτη 10 Μαρτίου 1993
Παραγωγή του ΑΝΤ1
Σενάριο της Άννας Αδριανού
Σκηνοθεσία του Βαγγέλη Σερντάρη
Ηθοποιοί Πέτρος Φυσσούν, Αντώνης Αντωνίου, Φίλιππος Σοφιανός, Νόνη Ιωαννίδου, Άννα Πολυτίμου, Δημήτρης Τάρλοου
….Ένας άντρας δέχεται ανώνυμα τηλεφωνήματα από έναν άγνωστο που τον πληροφορεί ότι ο δολοφόνος της αδελφής του ανήκει στον κύκλο των γνωστών του και τον προτρέπει να τον ανακαλύψει και να πάρει εκδίκηση….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

SAINT PATRICK - ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Άγιος Πατρίκιος
Ο Άγιος Πατρίκιος, (389; - 461), ήταν Χριστιανός ιεραπόστολος και θεωρείται προστάτης Άγιος και φωτιστής της Ιρλανδίας, της Μπρίγκιντ, του Κίλνταρε και της Κολούμπα, επονομαζόμενος "Σούκατ". Άσκησε τα ιεραποστολικά και επικοπικά του καθήκοντα περί το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα.
Γεννήθηκε στο Αίιλκλάιντ της Σκωτίας από πατέρα Ρωμαίο άποικο ονόματι Καλμπουρνίου. Σε νεαρή ηλικία απήχθηκε από πειρατές στο Άντριμ της Ιρλανδίας όπου και εργάσθηκε επί 6 χρόνια ως αγρότης του εκεί ευπατρίδη Μίλιουκ. Δραπετεύοντας αργότερα στη Γαλλία έγινε μαθητής του Αγίου Μαρτίνου και το 432 χειροτονήθηκε επίσκοπος με το όνομα Πατρίκιος. Τότε στάλθηκε από την Αγία Έδρα στην Ιρλανδία προκειμένου να καταπολεμήσει την αίρεση των Πελαγιανών αλλά και για την περαιτέρω διάδοση του Χριστιανισμού. Παρέμεινε εκεί για πολλά χρόνια ως επίσκοπος της Άρμαγκ, ζώντας υποδειγματικό βίο και λατρευόμενος από το πνευματικό του ποίμνιο.
Έχουν διασωθεί δυο επιστολές του, καθώς και μεταγενέστερες αγιογραφίες απο τον 7ο αιώνα και μετά. Αν και δεν υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα για το χρόνο της δράσης του σύμφωνα με κάποιες πηγές ο Άγιος Πατρίκιος έζησε μεταξύ των ετών 373 και 493, ενώ κατ΄ άλλες δίδαξε το Χριστιανισμό στη Βόρειο Ιρλανδία από το 433 μέχρι και το θάνατό του, πιθανώς το 461.Η μνήμη του Αγίου Πατρικίου γιορτάζεται στις 17 Μαρτίου όπου ιδιαίτερα στην Ιρλανδία πραγματοποιούνται πάνδημες και μεγαλοπρεπείς τελετές.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

KARL BRANDT - ΚΑΡΛ ΜΠΡΑΝΤ

Καρλ Μπραντ
Ο Καρλ Μπραντ (γερμαν: Karl Brandt) ήταν ιατρός, μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και της SS, ηγετικό στέλεχος του Προγράμματος Ευθανασίας Τ-4 και προσωπικός ιατρός του Χίτλερ. Δικάστηκε στην συνακόλουθη της Δίκης της Νυρεμβέργης Δίκη των Ιατρών και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε το 1948.
Η αρχή της σταδιοδρομίας
Ο Μπραντ γεννήθηκε στην σημερινή Μυλούζ της Αλσατίας (η οποία, τότε, ανήκε στην Γερμανία) στις 8 Ιανουαρίου 1904. Σπούδασε Ιατρική στην Ιένα (Jena), στο Φράιμπουργκ (Freiburg/Breisgau), στο Μόναχο και το Βερολίνο κατά την περίοδο 1924 - 1928. Ειδικεύτηκε στην Χειρουργική στην Χειρουργική Πανεπιστημιακή Κλινική του Βερολίνου κατα την περίοδο 1928 - 1934. Την 1η Μαρτίου του 1932 έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (αριθ. μέλους 1009617) και την 1η Μαρτίου 1934 εντάχθηκε στην SS (αριθ. μέλους 260353). Το 1933 κλήθηκε επειγόντως στην Βαυαρία για να φροντίσει τον Βίλχελμ Μπρούκνερ (Wilhelm Bruckner), έναν από τους υπασπιστές του Χίτλερ, ο οποίος είχε τραυματισθεί σε ατύχημα με αυτοκίνητο. Ο Χίτλερ εντυπωσιάστηκε τόσο από τα αποτελέσματα των φροντίδων του Μπραντ, που τον προσκάλεσε να γίνει ο προσωπικός του ιατρός. Ο Μπραντ δέχτηκε και εισήλθε στον στενό προσωπικό κύκλο του Χίτλερ και ονομάστηκε Επιθεωρητής Υγείας και Υγιεινής του Ράιχ. Το 1935, όμως, ο Χάινριχ Χόφφμαν (Heinrich Hoffman) σύστησε στον Χίτλερ έναν άλλο ιατρό, τον Τέοντορ Μορέλ (Theodor Morell), ο οποίος, εξετάζοντας τον Χίτλερ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έπασχε από "πλήρη κατάπτωση του πεπτικού συστήματος". Σύστησε θεραπεία με βιταμίνες, ορμόνες, φωσφόρο και δεξτρόζη. Ο Μπραντ διαφώνησε μαζί του και είπε στον Χίτλερ ότι κινδύνευε να δηλητηριαστεί από τέτοια δοσολογία φαρμάκων και βιταμινών. Ο Χίτλερ του απάντησε: "Κανείς γιατρός δεν μου είπε ποτέ επακριβώς τι πρόβλημα έχω. Η μέθοδος θεραπείας του Μορέλ είναι τόσο λογική, που τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Θα ακολουθήσω τις συμβουλές του κατά γράμμα". Αργότερα, ο Χίτλερ εκμυστηρεύτηκε: "Ήμουν τυχερός που βρήκα τον Μορέλ. Μου έσωσε τη ζωή".
Επικεφαλής του Τ-4
Ύστερα από αυτό ο Μπραντ, αν και συνέχισε να είναι προσωπικός ιατρός του Χίτλερ, δεν ασχολήθηκε επισταμένως με τον υψηλό ασθενή του. Αντίθετα, ήταν αυτός που συνέταξε τον Νόμο περί Προστασίας της Κληρονομικής Υγείας και ο πρώτος που συνέστησε την υποχρεωτική στείρωση των πασχόντων. Το 1939 ιδρύθηκε η "Επιτροπή του Ράιχ για την επιστημονική καταγραφή σοβαρών κληρονομικών και συγγενών παθήσεων" και αποφασίστηκε η υιοθέτηση ευθανασίας για την "θεραπεία" των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των ψυχικά ασθενών. Επικεφαλής αυτού του Προγράμματος, που αποκλήθηκε "Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4" τέθηκαν ο Καρλ Μπραντ και ο, επίσης ιατρός, Φίλιπ Μπούλερ (Philip Bouhler). Ο Χίτλερ δήλωσε σχετικά με αυτό: "Θα έχει ως αποτέλεσμα την φυλετική ακεραιότητα του Γερμανικού λαού".
Το Πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή από το φθινόπωρο του 1939. Πρώτο θύμα του ήταν ένα παιδί πολύ μικρής ηλικίας, ο Γκέρχαρντ Κρέτσμαρ (Gerhard Kretschmar). Όπως διαπιστώθηκε από τα σχετικά έγγραφα και έρευνες του Ιστορικού Ούντο Μπεντζενχόφερ (Udo Benzenhofer), το παιδί είχε γεννηθεί στις 20 Φεβρουαρίου 1939 στο Πόμπεν (Pomben), ένα χωριό της νοτιοανατολικής Σαξωνίας και οι γονείς του είχαν ικετεύσει τον Χίτλερ να το βοηθήσει ώστε να "κοιμηθεί ήσυχα". Όταν ρωτήθηκε σχετικά ο Μπραντ, στην ανάκρισή του, απάντησε: "Ήταν ένα παιδί εκ γενετής τυφλό, έπασχε από ιδιωτία - ή τουλάχιστον φαινόταν να πάσχει - και του έλειπαν το ένα πόδι και τμήμα του ενός βραχίονα".
Κατά την προανάκριση πριν την δίκη του, ο Μπραντ είπε στον ανακριτή του, όταν αυτός τον ρώτησε πώς επιλέχτηκε η μέθοδος των θαλάμων αερίων, ότι στην αρχή η ιατρική ομάδα ήθελε να χρησιμοποιήσει ενέσεις με ναρκωτικό (όπως είπε ο ίδιος, "Barbituric acid" βαρβιτουρικό οξύ)), αλλά η μέθοδος ήταν πολύ άβολη, καθώς θα απαιτούσε χρόνο και δεν θεωρήθηκε "ανθρωπιστική". Άλλοι ιατροί συνέστησαν την χρήση του αερίου μονοξειδίου του άνθρακα (ο Μπραντ το αποκάλεσε "coal oxide", οξείδιο του άνθρακα), στη χρήση του οποίου ο Μπραντ αρχικά αντιτάχθηκε. Άλλαξε όμως γνώμη όταν θυμήθηκε ότι είχε προσωπική εμπειρία από αυτό: Κάποτε είχε λιποθυμήσει ανώδυνα όταν εισέπνευσε αναθυμιάσεις από μια ελαττωματική σόμπα. Επιπλέον, η Αστυνομία είχε πολλά περιστατικά απόπειρας αυτοκτονίας ή τυχαίου θανάτου με χρήση αυτού του αερίου, το οποίο παραγόταν και από την εξάτμιση των οχημάτων με κινητήρα εσωτερικής καύσης: Αργότερα η τεχνική αυτή θα εφαρμοστεί για την εξόντωση κρατουμένων σε Στρατόπεδα εξόντωσης με τα αποκαλούμενα "οχήματα αερίων" (gas vans).
Ο Μπραντ συζήτησε τις ποικίλες μεθόδους που είχαν προταθεί με τον Χίτλερ, ο οποίος υποτίθεται ότι τον ρώτησε ποια είναι η πιο ανθρωπιστική. Ο Μπραντ συνέστησε τη χρήση του αερίου. Έτσι, κατέληξαν στη μέθοδο που θα υιοθετούσαν για τη μαζική εξόντωση. Ο Μπραντ, μάλιστα, δήλωσε υπερήφανα στον Αμερικανό ανακριτή του: "Αυτή είναι μία μόνο περίπτωση στα ιατρικά χρονικά, κατά την οποία πραγματοποιούνται τεράστια άλματα".
Έμενε πλέον να δοκιμαστεί η μέθοδος στην πράξη. Για το σκοπό αυτό επιλέχθηκε το κτίριο μιας παλαιάς φυλακής στο Βρανδεμβούργο (Brandenburg-Havel). Προσωπικό για την κατασκευή διατέθηκε από το ανάλογο γραφείο κατασκευών της SS και δημιουργήθηκε ένας θάλαμος που έμοιαζε πολύ με λουτρό. Είχε διαστάσεις 3 x 5 x 3 μέτρα και ολόκληρο το εσωτερικό επενδύθηκε με κεραμικά πλακίδια. Το δάπεδο το διέτρεχε περιμετρικά ένας σωλήνας διαμέτρου μιας ίντσας, τοποθετημένος σε ύψος περίπου 10 εκατοστών, ο οποίος, σε όλο το μήκος του, έφερε μικρές οπές. Η θύρα του θαλάμου ήταν μεταλλική, έφερε ελαστική επένδυση στεγανοποίησης περιμετρικά, ασφάλιζε από έξω και έφερε ένα μικρό παράθυρο για την επισκόπηση του εσωτερικού. Εκεί έγινε το πρώτο πείραμα, με οκτώ θύματα, η ημερομηνία, όμως, δεν είναι επιβεβαιωμένη. Όλοι οι μάρτυρες θυμούνται ότι ήταν χειμώνας, άρα πρέπει να ήταν είτε Δεκέμβριος του '39 είτε Ιανουάριος του '40. Ο επίσης ιατρός και συμμετέχων στο Πρόγραμμα Βίκτορ Μπρακ (Viktor Brack) κατέθεσε στη δίκη ότι "η εγκατάσταση ήταν πολύ απλή: Ένα αεροστεγώς κλεισμένο δωμάτιο με ένα περιμετρικά τοποθετημένο σωλήνα με οπές και έξω από αυτό η μεταλλική φιάλη με ένα μετρητή πίεσης και έναν ιατρό - χειριστή".
Ο Μπραντ συνέχισε το έργο του στο Πρόγραμμα Τ-4 ακόμη και όταν αυτό ανεστάλη από τον Χίτλερ τον Αύγουστο του 1941, καθώς απλά το διέσπειρε όχι σε έξι μόνο κέντρα, όπως μέχρι τότε, αλλά σε πολλά ιδρύματα της Γερμανίας και της Πολωνίας.
Σύλληψη και δίκη
Στις 16 Απριλίου 1945 ο Χίτλερ ανακάλυψε ότι ο Μπραντ είχε στείλει τη σύζυγο και τα παιδιά του στη Θουριγγία, ώστε να παραδοθούν στις Συμμαχικές δυνάμεις που προήλαυναν κατά εκεί. Ο Χίτλερ εξεμάνη και διέταξε να κατηγορηθεί ο Μπραντ επί εσχάτη προδοσία, πράγμα που έγινε και ο Μπραντ καταδικάστηκε σε θάνατο. Τον έσωσε ο Χίμλερ, ο οποίος κατάφερε να καθυστερήσει την εκτέλεσή του, και, μεσολαβώντας στις 2 Μαΐου στον Καρλ Ντένιτς, κατάφερε να τον απαλλάξει, αλλά συνελήφθη και ο ίδιος από τους Συμμάχους. Ο Μπραντ συνελήφθη επίσης από τους Συμμάχους και παραπέμφθηκε σε δίκη συνακόλουθη της Δίκης της Νυρεμβέργης, η οποία αποκλήθηκε Δίκη των Ιατρών. Στο Δικαστήριο, όταν ρωτήθηκε γιατί δέχτηκε να εκτελέσει ιατρικά πειράματα (όπως αποκάλεσε τις πράξεις του) σε ασθενείς, απάντησε: "Θα πιστέψετε ότι ήταν ευχαρίστησή μου να λάβω εντολές για να ξεκινήσω ένα πρόγραμμα ευθανασίας; Επί δεκαπέντε έτη εργαζόμουν στα κρεβάτια του πόνου και κάθε νοσηλευόμενος ήταν για μένα σαν αδελφός, κάθε παιδί το οποίο φρόντιζα ήταν σαν δικό μου παιδί. Και ύστερα με κτύπησε το αδυσώπητο πεπρωμένο. Αυτό είναι καταδικαστέο; Δεν έπρεπε να είναι το πρώτο μου μέλημα να περιορίσω την έκταση της ευθανασίας; (...) Με βαθιά αφοσίωση βασάνισα τον εαυτό μου ξανά και ξανά, αλλά καμία σοφία, καμία φιλοσοφία δεν μπορούσε να βοηθήσει εδώ, υπήρχε ένα διάταγμα και πάνω του γραμμένο το όνομά μου. Δεν λέω ότι μπορούσα να φαλκιδεύσω την ασθένεια. Δεν ζω για να πολεμώ το πεπρωμένο, και έτσι συγκατατέθηκα στην ευθανασία. Ως μεγάλος άνθρωπος κατανοώ το πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι έγκλημα κατά ανθρώπου ή κατά της ανθρωπότητας. Εδώ δεν μπορώ να πιστεύω ως ιερέας ή να σκέπτομαι ως ένορκος. Είμαι γιατρός και μπορώ να διακρίνω τον νόμο της φύσης ως νόμο της λογικής. Από αυτό πηγάζει η αγάπη για τον άνθρωπο".
Το Δικαστήριο δεν πείστηκε από τα λεγόμενα του Μπραντ. Βρέθηκε ένοχος για όλα τα σημεία του κατηγορητηρίου που εκδικάστηκαν και καταδικάστηκε σε θάνατο. Πριν την εκτέλεσή του απέστειλε μια επιστολή προς τις αρχές, στην οποία ανέγραφε: "Για να τονίσω την σημασία της θανατικής ποινής, ανυψώνοντάς την πάνω από το επίπεδο της απλής εκτέλεσης, στο επίπεδο μιας συνετής πράξης επ' ωφελεία της Ανθρωπότητας, προσφέρομαι εγώ ο ίδιος, ασκώντας ελεύθερα την θέλησή μου, να αποτελέσω αντικείμενο ιατρικών πειραμάτων χωρίς καμία πιθανότητα επιβίωσης". Όπως είναι φυσικό, η προσφορά του Μπραντ απορρίφθηκε. Εκτελέστηκε με απαγχονισμό στη φυλακή του Λάντσμπεργκ (Βαυαρία) στις 2 Ιουνίου 1948. Την στιγμή που του φορούσαν την μαύρη κουκούλα πριν τον απαγχονισμό, είπε: "Πώς μπορεί το έθνος που έχει την πρωτοκαθεδρία στα πειράματα να τολμά να κατηγορεί και να τιμωρεί άλλα έθνη, που απλά αντέγραψαν τις πειραματικές του διαδικασίες; Ακόμη και την Ευθανασία! Δείτε την Γερμανία, τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται και παρατείνουν την αθλιότητά της. Δεν προκαλεί, φυσικά, έκπληξη ότι το έθνος, που θα βαρύνεται για πάντα με την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του επινοώντας ηθικές αρχές. Δεν παρεκτρέπει τον Νόμο: Εδώ ποτέ δεν υπήρξε δικαιοσύνη! Ούτε στο σύνολο, ούτε σε ατομικό επίπεδο. Κίνητρο είναι μόνον η ισχύς και αυτή η ισχύς απαιτεί θύματα. Τέτοιου είδους θύματα είμαστε, τέτοιο θύμα είμαι και εγώ".
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ