Το ιστορικό κέντρο της ΑβινιόνΣτις αρχές του 14ου αιώνα η Ρώμη έχασε τον ρόλο της σαν έδρα του παπισμού και η Αβινιόν, η φεουδαλική πόλη της Αγίας Έδρας στην αριστερή όχθη του ποταμού Ροδανού, έγινε το θρησκευτικό, γραφειοκρατικό και πολιτιστικό κέντρο της χριστιανοσύνης.
Για να καλύψει την αυξημένη ανάγκη για εισοδήματα, ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ΄ ο Ωραίος επέβαλε φόρο (τη δεκάτη) στους κληρικούς, ο οποίος αναλογούσε στο ένα δέκατο του εισοδήματός τους. Αυτή η προσβολή προκάλεσε την αντίδραση του πάπα Βονιφάτιου Η΄, όμως η κοσμική ισχύς της Εκκλησίας ελαττωνόταν και ο Φίλιππος δεν είχε καμία δυσκολία να συλλάβει τον πάπα την 7η Σεπτεμβρίου 1303. Ο Βονιφάτιος Η΄ πέθανε σε λιγότερο από έναν μήνα, γεγονός που ήταν αποτέλεσμα αυτής της τρομερής ταπείνωσης.
Μετά από παπικό συνέδριο που διήρκησε περισσότερο από έναν χρόνο, τον Βονιφάτιο διαδέχθηκε ο Μπερτράν ντε Γκο, αρχιεπίσκοπος του Μπορντο, ο
οποίος έλαβε το όνομα Κλήμης Ε΄. Το 1309 υποχώρησε στις πιέσεις που του άσκησε ο βασιλιάς της Γαλλίας και εγκατέλειψε τη Ρώμη, μεταφέροντας την παπική έδρα στην Αβινιόν. Αρχικώς ήταν μια αξιοπρεπής εξορία, όμως σύντομα η «βαβυλωνιακή αιχμαλωσία» μετετράπη σε βυζαντινή άσκηση εξουσίας. Επτά πάπες, γεννημένοι όλοι στην Γαλλία, έμειναν εκεί μέχρι το 1377, εκτός από τους δυο αντιπάπες, Κλήμη Ζ΄ και Βενέδικτο ΙΓ΄ που παρέμειναν στην Προβηγκία, αντιτιθέμενοι στους Ρωμαίους ανταγωνιστές τους επί 25 επί πλέον έτη. Η επιρροή της γαλλικής μοναρχίας ήταν τόσο αφόρητη ώστε 111 από τους 134 καρδιναλίους που διορίστηκαν στη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν Γάλλοι.Αν και ο Κλήμης Ε΄ ήταν ικανοποιημένος να ζήσει σε δομινικανή μονή, ο διάδοχός του Ιωάννης ΚΒ΄, πρώην επίσκοπος Αβινιόν, προτιμούσε να προσαρμόσει το επισκοπικό ανάκτορο στις απαιτήσεις της παπικής έδρας. Πάντως, ο Βενέδικτος ΙΒ΄ ήταν εκείνος που προσέλαβε τον αρχιτεχνίτη Πιέρ Μπουασόν για να κατασκευάσει ένα φρούριο που αντανακλούσε το σπαρτιατικό γούστο του Σιστερσιανού μοναχού. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1335 στον Πύργο των Αγγέλων που προστατευόταν από ένα οχυρωματικό τείχος και στα ιδιωτικά διαμερίσματα που βρίσκονταν δίπλα. Μεταξύ 1338 και 1342 είχαν κατασκευαστεί οι πτέρυγες του κτιρίου που περιέλαβαν μια μονή και προστατεύονταν από δυο στερεούς πύργους. Το μεγάλο παρεκκλήσι κατασκευάστηκε εκ παραλλήλου με τον υπάρχοντα ρωμανικό καθεδρικό ναό Νοτρ Νταμ ντε Ντομ, οι τοιχογραφίες του οποίου έγιναν από έναν ζωγράφο από τη Σιένα, τον Σιμόνε Μαρτίνι, το 1340.
Για τον Κλήμη ΣΤ΄, έναν αριστοκράτη και λάτρη των πομπωδών γήινων επιδείξεων, η κατοικία αυτή ήταν πολύ μικρή και για τον λόγο αυτό προσκάλεσε τον αρχιτέκτονα Ζαν ντε Λουβρ να κατασκευάσει ένα καινούργιο και καλύτερα διαρρυθμισμένο κτίριο δίπλα στο παλαιό ανάκτορο, στο οποίο προστέθηκε επί πλέον ο Πύργος του Ιματιοφυλακίου
και η Μεγάλη Αμφιθεατρική Αίθουσα. Στην τεράστια αίθουσα συνεστιάσεων με τον ημικυκλικό θόλο που ήταν κεντημένος με γαλάζιο μετάξι και στολισμένος με χρυσά αστέρια παρέχονταν τα πλούσια γεύματα για τους υψηλούς προσκεκλημένους. Το μεγάλο παρεκκλήσι μεγάλωσε σημαντικά, επανασχεδιάστηκε ε γοτθικό ρυθμό και έγινε τόπος τελέσεως των λειτουργιών. Οι πρώτες 3 καμάρες καταλήφθηκαν από το ιερό, τον παπικό θρόνο και τα καθίσματα των καρδιναλίων. Οι άλλες 4 καλύπτονταν από τον κυρίως ναό του παρεκκλησίου. Το 1348, οι φιλοδοξίες του Κλήμη τον οδήγησαν να αγοράσει ολόκληρη την πόλη της Αβινιόν από την βασίλισσα της Νάπολης Ιωάννα Ανζού και να την περιφράξει με τείχος οχυρωμένο με προπύργια σε μήκος 4 χιλιομέτρων. Επίσης είχε προσόψεις εσωτερικά στην πόλη που την καθιστούσαν λιγότερο αυστηρή με σταυρωτούς γοτθικούς θόλους και υπέροχα σκαλισμένους τοίχους. Επιφόρτισε τον Ματέο Τζοβανέτι να διακοσμήσει τον πύργο του ιματιοφυλακίου, τα παρεκκλήσια του Σεν Μαρτιάλ και του Αγίου Ιωάννη και τη Μεγάλη Αμφιθεατρική Αίθουσα. Με τα έργα αυτά, ο ναός της Αβινιόν εισήγαγε την αναπτυσσόμενη εποχή του Ουμανισμού, όπως δείχνουν οι έγχρωμες εικόνες από τη ζωή στο δάσος και στους κήπους.Το ανάκτορο του πάπα, ο καθεδρικός ναός, το Πτι Παλέ – κατοικία των καρδιναλίων του 13ου αιώνα – και η γέφυρα του Σεν Μπενεζέ σχηματίζουν την καρδιά μιας πόλης που διαδραμάτιζε αποφασιστικό και στρατηγικό
ρόλο στην Ευρώπη στη διάρκεια του 14ου αιώνα. Η «βαβυλωνιακή αιχμαλωσία» όμως δεν διήρκησε περισσότερο. Μόλις οι πάπες επέστρεψαν στη Ρώμη, η Αβινιόν παρέμεινε στην κυριότητα της Αγίας Έδρας και το ανάκτορο των παπών εξακολουθούσε να παραμένει κατοικία των παπικών λεγάτων (αντιπροσώπων) μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση το 1791, οπότε οι εγκλωβισμένοι αποδόθηκαν με τη βία στη Γαλλία και οι παπικοί θησαυροί λεηλατήθηκαν.Κατά τον 19ο αιώνα, ο Μεσαίωνας επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο και ο μεγάλος αρχιτέκτων Ευγένιος Βιολέ λε Ντικ αποκατέστησε την κατοικία στην αρχική της λαμπρότητα. Συνήθως οι παρεμβάσεις του είναι πραγματική παρωδία, όμως η Αβινιόν είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με αυτές τις ούτως ή άλλως ελκυστικές απάτες.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ Της ΤΕΧΝΗΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου