Η Μονή Μάουλμπρον Το 1137 μια μικρή ομάδα Σιστερσιανών μοναχών από την Αλσατία στάλθηκε να διαδώσει τους ιερούς κανόνες του Τάγματος στη Γερμανία. Μετά από 10 χρόνια περιπλανήσεων έφτασαν στην κοιλάδα Σάλτσμπαχ όπου μπόρεσαν να ιδρύσουν μια βασιλική με 3 ναούς σε απλό ρωμανικό ρυθμό και ένα κλάουζουρ (περίκλειστο χώρο) χάρη σε μια σημαντική δωρεά του επισκόπου Γκίντερ φον Σπέγερ. Οι μοναχοί εργάστηκαν γρήγορα και το 1156 ήταν ιδιοκτήτες 11 γκράνγκιεν (αγροκτημάτων). Η ικανότητά τους προσείλκυσε την προσοχή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα ο οποίος έθεσε τη μονή υπό την άμεση προστασία του.
Καθώς τα αγροκτήματα εξασφάλισαν την επιβίωση των μοναχών, οι Σιστερσιανοί ήταν έτοιμοι να μετατρέψουν το μοναστήρι σε μόνιμη κατασκευή που θα αντικαθιστούσε τα ξύλινα σπίτια στα οποία παρέμεναν προσωρινά. Έτσι άρχισε ένα έργο που επρόκειτο να διαρκέσει 390 χρόνια και θα έβλεπε το Μάουλμπρον να περιβάλλεται με τείχη και να εμπλουτίζεται με κτίρια, ο ρυθμός των οποίων αποτελούσε προοίμιο του γερμανικού γοτθικού ρυθμού. Στη διάρκεια του πρώτου μισού του 13ου αιώνα προσλήφθηκε ένας αρχιτέκτων από τη Βουργουνδία (το όνομα του οποίου δεν διασώθηκε) για να επεκτείνει τη βασιλική με προπύλαια που είναι γνωστά με την ονομασία παραντίς. Η βαριά υποδομή της αρχικής ρωμανικής κατασκευής αντικαταστάθηκε με γραμμές κιόνων από τους οποίους εξέρχονται εξαμερείς θόλοι. Τα κιονόκρανα είναι διακοσμημένα με γλυπτά με θέματα από δέντρα και φύλλα.
Στη διάρκεια της ίδιας περιόδου κατασκευάστηκαν η λέζεγκανγκ (η πτέρυγα που χτίστηκε για μελέτη στο π
ροστατευτικό υπόγειο της νότιας πλευράς του ναού), το λάϊενρεφεκτόριουμ (η τραπεζαρία των μοναχών). Το τελευταίο από τα τρία θεωρήθηκε το πιο σημαντικό τμήμα της μονής και αποτελείται από δύο πλήμνες. Στα δεξιά του βρίσκεται το υπόκαυστο (σύστημα θέρμανσης κάτω από το δάπεδο) και στα αριστερά του η κουζίνα.
Επί δύο αιώνες το Μάουλμπρον άκμασε και επεξέτεινε την επιρροή του σε γειτονικές περιοχές. Η θρησκευτική αρχιτεκτονική στην Ευρώπη εκείνη την εποχή είχε αποδεχτεί τον γοτθικό ρυθμό και οι Σιστερσιανοί του Σάλτσμπαχ προσάρμοσαν το συγκρότημα στη μορφή και στην εμφάνιση που έχει μέχρι σήμερα.
Το εσωτερικό του ναού μεγάλωσε με γοτθικούς θόλους που προστέθηκαν πάνω από κεντρικές πλήμνες και σε εκείνες που βρίσκονταν δεξιά, ενώ οι τοίχοι καλύφθηκαν με διακοσμητικές τοιχογραφίες.
Ένας μεγάλος πέτρινος σταυρός τοποθετήθηκε στο χώρισμα και το εκκλησιαστικό χοροστάσιο διακοσμήθηκε με μια Μαντόνα και πλούσια στολισμένα αναλογία. Οι εξωτερικοί τοίχοι επεκτάθηκαν για να συμπεριλάβουν τα νέα μοναστήρια και μια σειρά από καφασωτά κτίρια. Οι μοναχοί απέδειξαν επίσης ότι διέθεταν εξαιρετικά εξαιρετικό ταλέντο στη μηχανική, καθώς στη διάρκεια του 14ου αιώνα σχεδίασαν και κατασκεύασαν ένα δίκτυο αρδευτικών καναλιών και δεξαμενών ύδατος που δεν είχαν όμοια τους σε ολόκληρη τη μεσαιωνική Ευρώπη.
Το 1440 το Μάουλμπρον είχε 130 μοναχούς και δόκιμους, το 1504 όμως άρχισε η παρακμή όταν ο δούκας Ούλριχ του Βίρτεμπεργκ κατέλαβε την περιοχή και το μοναστήρι έχασε την προστασία του αυτοκράτορα. Μέχρι το 1535 η μεταρρύθμιση είχε φτάσει στο δουκάτο και οι μοναχοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την περιουσία τους.
Είκοσι χρόνια αργότερα, η οικογένεια Βίρτεμπεργκ – πρωτοπόροι της παράδοσης που οδήγησε στην υποχρεωτική εκπαίδευση στη Γερμανία – μετέτρεψαν τη μονή σε εκπαιδευτήριο προτεσταντών και εγκαινίασαν την παροχή υποτροφιών σε σπουδαστές που είχαν ανάγκη. Έτσι άρχισε μια νέα περίοδο άνθησης για το Μάουλμπρον που έβγαλε σπουδαίους καλλιτέχνες και επιστήμονες από τους σπουδαστές του. Ο αστρονόμος Γιόχαν Κέπλερ, που φοίτησε στο εκπαιδευτήριο από το 1586 μέχρι το 1589, ήταν ένας από τους πρώτους σπουδαστές που είχε μεγάλη επιτυχία. Στα τέλη του 18ου αιώνα οι αίθουσες του Μάουλμπρον φιλοξένησαν τον συγγραφέα
Φρειδερίκο Χέλντερλιν και 100 χρόνια αργότερα φοίτησε ο Χέρμαν Έσε. Πάντως, ο μελλοντικός νικητής του βραβείου Νόμπελ αντιμετώπισε τις πρώτες δύσκολες εμπειρίες επιβίωσης στη μονή και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη σχολή πρόωρα.
Σήμερα το Μάουλμπρον είναι το καλύτερα διατηρημένο μεσαιωνικό μοναστικό συγκρότημα βορείως των Άλπεων μέχρι του σημείου να επιλεγεί ως τόπος όπου γυρίστηκαν μερικές σκηνές από το κινηματογραφικό έργο «Το όνομα του ρόδου» που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»
Καθώς τα αγροκτήματα εξασφάλισαν την επιβίωση των μοναχών, οι Σιστερσιανοί ήταν έτοιμοι να μετατρέψουν το μοναστήρι σε μόνιμη κατασκευή που θα αντικαθιστούσε τα ξύλινα σπίτια στα οποία παρέμεναν προσωρινά. Έτσι άρχισε ένα έργο που επρόκειτο να διαρκέσει 390 χρόνια και θα έβλεπε το Μάουλμπρον να περιβάλλεται με τείχη και να εμπλουτίζεται με κτίρια, ο ρυθμός των οποίων αποτελούσε προοίμιο του γερμανικού γοτθικού ρυθμού. Στη διάρκεια του πρώτου μισού του 13ου αιώνα προσλήφθηκε ένας αρχιτέκτων από τη Βουργουνδία (το όνομα του οποίου δεν διασώθηκε) για να επεκτείνει τη βασιλική με προπύλαια που είναι γνωστά με την ονομασία παραντίς. Η βαριά υποδομή της αρχικής ρωμανικής κατασκευής αντικαταστάθηκε με γραμμές κιόνων από τους οποίους εξέρχονται εξαμερείς θόλοι. Τα κιονόκρανα είναι διακοσμημένα με γλυπτά με θέματα από δέντρα και φύλλα.
Στη διάρκεια της ίδιας περιόδου κατασκευάστηκαν η λέζεγκανγκ (η πτέρυγα που χτίστηκε για μελέτη στο π
ροστατευτικό υπόγειο της νότιας πλευράς του ναού), το λάϊενρεφεκτόριουμ (η τραπεζαρία των μοναχών). Το τελευταίο από τα τρία θεωρήθηκε το πιο σημαντικό τμήμα της μονής και αποτελείται από δύο πλήμνες. Στα δεξιά του βρίσκεται το υπόκαυστο (σύστημα θέρμανσης κάτω από το δάπεδο) και στα αριστερά του η κουζίνα.Επί δύο αιώνες το Μάουλμπρον άκμασε και επεξέτεινε την επιρροή του σε γειτονικές περιοχές. Η θρησκευτική αρχιτεκτονική στην Ευρώπη εκείνη την εποχή είχε αποδεχτεί τον γοτθικό ρυθμό και οι Σιστερσιανοί του Σάλτσμπαχ προσάρμοσαν το συγκρότημα στη μορφή και στην εμφάνιση που έχει μέχρι σήμερα.
Το εσωτερικό του ναού μεγάλωσε με γοτθικούς θόλους που προστέθηκαν πάνω από κεντρικές πλήμνες και σε εκείνες που βρίσκονταν δεξιά, ενώ οι τοίχοι καλύφθηκαν με διακοσμητικές τοιχογραφίες.
Ένας μεγάλος πέτρινος σταυρός τοποθετήθηκε στο χώρισμα και το εκκλησιαστικό χοροστάσιο διακοσμήθηκε με μια Μαντόνα και πλούσια στολισμένα αναλογία. Οι εξωτερικοί τοίχοι επεκτάθηκαν για να συμπεριλάβουν τα νέα μοναστήρια και μια σειρά από καφασωτά κτίρια. Οι μοναχοί απέδειξαν επίσης ότι διέθεταν εξαιρετικά εξαιρετικό ταλέντο στη μηχανική, καθώς στη διάρκεια του 14ου αιώνα σχεδίασαν και κατασκεύασαν ένα δίκτυο αρδευτικών καναλιών και δεξαμενών ύδατος που δεν είχαν όμοια τους σε ολόκληρη τη μεσαιωνική Ευρώπη.
Το 1440 το Μάουλμπρον είχε 130 μοναχούς και δόκιμους, το 1504 όμως άρχισε η παρακμή όταν ο δούκας Ούλριχ του Βίρτεμπεργκ κατέλαβε την περιοχή και το μοναστήρι έχασε την προστασία του αυτοκράτορα. Μέχρι το 1535 η μεταρρύθμιση είχε φτάσει στο δουκάτο και οι μοναχοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την περιουσία τους.
Είκοσι χρόνια αργότερα, η οικογένεια Βίρτεμπεργκ – πρωτοπόροι της παράδοσης που οδήγησε στην υποχρεωτική εκπαίδευση στη Γερμανία – μετέτρεψαν τη μονή σε εκπαιδευτήριο προτεσταντών και εγκαινίασαν την παροχή υποτροφιών σε σπουδαστές που είχαν ανάγκη. Έτσι άρχισε μια νέα περίοδο άνθησης για το Μάουλμπρον που έβγαλε σπουδαίους καλλιτέχνες και επιστήμονες από τους σπουδαστές του. Ο αστρονόμος Γιόχαν Κέπλερ, που φοίτησε στο εκπαιδευτήριο από το 1586 μέχρι το 1589, ήταν ένας από τους πρώτους σπουδαστές που είχε μεγάλη επιτυχία. Στα τέλη του 18ου αιώνα οι αίθουσες του Μάουλμπρον φιλοξένησαν τον συγγραφέα
Φρειδερίκο Χέλντερλιν και 100 χρόνια αργότερα φοίτησε ο Χέρμαν Έσε. Πάντως, ο μελλοντικός νικητής του βραβείου Νόμπελ αντιμετώπισε τις πρώτες δύσκολες εμπειρίες επιβίωσης στη μονή και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη σχολή πρόωρα.Σήμερα το Μάουλμπρον είναι το καλύτερα διατηρημένο μεσαιωνικό μοναστικό συγκρότημα βορείως των Άλπεων μέχρι του σημείου να επιλεγεί ως τόπος όπου γυρίστηκαν μερικές σκηνές από το κινηματογραφικό έργο «Το όνομα του ρόδου» που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου