Τα σιδηρουργεία του Φέλκλινγκεν Τη νύχτα της 17ης Μαρτίου 1945 ο συμμαχικός στρατός διέσχιζε τη γραμμή Ζίγκφριντ, τον ποταμό Σάαρ και κατέλαβε αρκετές πόλεις στη γερμανική περιοχή όπου υπήρχαν μεταλλεία. Ένα από αυτά, το Φέλκλινγκεν, ήταν διάσημο για τα σιδηρουργεία και τα χαλυβουργεία του και ποτέ, ακόμη και στις πιο αποφασιστικές στιγμές του πολέμου, δεν είχε σταματήσει να παράγει υλικά για το Ράιχ. Τα εργοστάσια ξανάρχισαν την παραγωγή τον επόμενο Μάιο και το Σάαρ ενώθηκε ξανά με την Ομοσπονδιακή Γερμανία την 1η Ιανουαρίου 1957 μετά από δημοψήφισμα.
Το 1873 ο μηχανικός Γιούλιους Μποχ ίδρυσε ένα εργοστάσιο σιδηρουργίας στο Φέλκλινγκεν, όμως σύντομα ανακάλυψε ότι οι παραγγελίες δεν ήταν αρκετές και αναγκάστηκε να το κλείσει. Την 27η Απριλίου 1881 το εργοστάσιο αγοράστηκε από τους αδελφούς Ρέχλινγκ που ίδρυσαν την εταιρία Φέλκλινγκεν Άιζενβερκ Γκεμπρούντερ Ρέχλινγκ. Η αυτοκρατορική Γερμανία αποκτούσε την εμπειρία της ταχείας βιομηχανικής ανάπτυξης και υπήρχε πολύ μεγάλη ζήτηση μετάλλων. Το 1883 ο αριθμός των
απασχολουμένων από 450 ανήλθε στους 1150 και τα κέρδη επέτρεψαν την κατασκευή υψικαμίνου, της πρώτης στην περιοχή.Η εξέλιξη ήταν εκρηκτική. Το 1890 τα εργοστάσια του Φέλκλινγκεν ήταν τα μεγαλύτερα σιδηρουργεία της χώρας, παράγοντας 77.000 τόνους. Το 1891 ξεκίνησε ένα εργοστάσιο Τόμας, το οποίο εκμεταλλεύτηκε την αρχή που επέτρεπε στο ατσάλι να παράγεται κατευθείαν από τη μινέτα, ένα σιδηρομετάλλευμα πλούσιο σε φώσφορο. Το 1893 εγκαταστάθηκαν 4 ακόμη υψικάμινοι και η παραγωγή διαφοροποιήθηκε ώστε να περιλαμβάνει και ημιτελή προϊόντα. Τέσσερα χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας άνθρακα. Σαν καθοριστικός παράγων μείωσης για την παραγωγή χυτοσιδήρου από το σιδηρομετάλλευμα, η παραγωγή κάρβουνου απαιτούσε μια πολύπλοκη επεξεργασία του άνθρακα, αλλά η εγγύτητα των υψικαμίνων επέτρεπε την ολοκλήρωση του κύκλου επί τόπου.
Η αυγή του 20ου αιώνα έφερε νέες τεχνολογίες. Το 1900 η κατασκευή ξεκίνησε από τους αεραγωγούς των υψικαμίνων. Μέχρι τότε η ενέργεια
παρείχετο από ατμομηχανές, αλλά η εκμετάλλευση των αερίων που παράγονταν από τις υψικαμίνους έκανε τη διαδικασία πιο οικονομική. Μέσα σε μόλις 14 χρόνια τοποθετήθηκαν 6 στροβιλοφόροι κινητήρες σε μια περιοχή μεγαλύτερη από 6.000 τετραγωνικά μέτρα. Μεταξύ 1907 και 1908 τέθηκε σε εφαρμογή η πρώτη ηλεκτρική υψικάμινος Ρέχλινγκ-Ροντενχάουζερ για την παραγωγή χάλυβα.Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τα εργοστάσια μετατράπηκαν να παράγουν όπλα. Το Φέλκλινγκεν παρήγηγε βλήματα, οβίδες, χειροβομβίδες, συρματοπλέγματα και θωρακισμένες επικαλύψεις για την προστασία ανθρώπων και οχημάτων. Στο τέλος του πολέμου οι βιομηχανικές μονάδες τέθηκαν υπό την εποπτεία της Κοινωνίας των Εθνών, όμως ο γαλλικός στρατός κατοχής αποσύρθηκε μόλις το 1935.
Παρά τα χρέη και τις πολεμικές αποζημιώσεις, τα χαλυβουργεία δεν σταμάτησαν. Το 1927 άρχισε τη λειτουργία του ένα εργοστάσιο παραγωγής τσιμέντου που χρησιμοποιούσε άχρηστα υλικά για την παραγωγή. Ο σκληρός μεταπολεμικός ανταγωνισμός οδήγησε στην αναζήτηση νέων ιδεών και το 1928 ξεκίνησε τη λειτουργία του το πρώτο εργοστάσιο σύντηξης. Η διαδικασία αυτή παρήγαγε επεξεργασμένα αντικείμενα με τη συμπύκνωση και την εκ νέου θερμοποίηση μεταλλικής σκόνης σε θερμοκρασίες πολύ χαμηλότερες από το σημείο τήξης.
Τον Μάρτιο του 1935 το Σάαρ επανήλθε στη γερμανική δικαιοδοσία, όμως η αυτοδιοικούμενη πολιτική του Χίτλερ δημιούργησε προβλήματα
εφοδιασμού και αναπτύχθηκαν νέες τεχνικές για να αναπληρώσουν τη φτωχή ποιότητα των σιδηρομεταλευμμάτων. Πάντως, με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να βρίσκεται επί θύραις, έγινε εκκένωση του πληθυσμού στο Φέλκλινγκεν και τα κατέστησε αναπόφευκτα απαρχαιωμένα και άχρηστα και τα αντικατέστησε με νέες, πιο αποδοτικές τεχνικές παραγωγής.Την 4η Ιουλίου 1986 οι υψικάμινοι και τα εργοστάσια παραγωγής άνθρακα έκλεισαν οριστικά, όμως τα σιδηρουργεία και τα χαλυβουργεία στο Φέλκλινγκεν είναι ένα μοναδικό μνημείο της βιομηχανικής ιστορίας. Σε κανένα άλλο μέρος στον κόσμο δεν απεικονίστηκε τόσο καλά η παραγωγική διαδικασία μετατροπής του άνθρακα σε χάλυβα, ούτε διατηρήθηκαν τόσο καθαρά οι δραστηριότητες που συνδέθηκαν με τη βαριά βιομηχανία.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου