WESTMINSTER (GREAT BRITAIN) - ΓΟΥΕΣΤΜΙΝΣΤΕΡ (ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ)

Palace of Westminster, Westminster Abbey and Saint Margaret's Church (Great britain)
Ανάκτορο Γουεστμίνστερ, Αβαείο Γουεστμίνστερ και ναός Αγίας Μαργαρίτας (Μεγάλη Βρετανία)
Κάθε χρόνο στην επίσημη έναρξη των εργασιών του βρετανικού κοινοβουλίου μια επιτροπή από στρατιώτες με ενδυμασίες του 17ου αιώνα κάνει μια σχολαστική έρευνα στα υπόγεια του Ανακτόρου του Γουεστμίνστερ. Η τελετή αυτή γίνεται εις ανάμνηση του κινδύνου που δημιουργήθηκε από τη Συνομωσία της Δυναμίτιδας το 1605 όταν ο καθολικός Γκι Φοξ με μια συμμορία οπαδών του επιχείρησε να ανατινάξει την έδρα του προτεσταντικού βρετανικού κατεστημένου. Για τους Βρετανούς υπηκόους η θρησκευτική πλευρά της ιστορίας είναι ατελείωτη. Η ιστορία του Ανακτόρου του Γουεστμίνστερ είναι 900 ετών. Σήμερα το κτίριο είναι τεράστιο, με 1.200 αίθουσες, 100 σκάλες και περίπου 3.000 μέτρα διαδρόμους, λίγα όμως έχουν απομείνει από το πρωτότυπο κτίριο που ήταν η επίσημη κατοικία της αγγλικής βασιλικής οικογένειας από τα μέσα του 11ου αιώνα, υπό τον Γουίλιαμ Α΄, μέχρι το 1512, υπό τον Ερρίκο Η΄. Το 1512 μια πυρκαγιά κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του αρχικού ανακτόρου, με εξαίρεση τη μεσαιωνική αίθουσα Γουεστμίνστερ, το παρεκκλήσιο του Αγίου Στεφάνου και τον Πύργο των Κοσμημάτων, που είχε κατασκευαστεί το 1366 για τη φύλαξη των προσωπικών αντικειμένων του μονάρχη. Όταν ανακατασκευάστηκαν, τα κτίρια απετέλεσαν τη Βουλή των Λόρδων, ενώ το παρεκκλήσιο του Αγίου Στεφάνου μετατράπηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων. Το ανάκτορο έγινε στάχτες άλλη μια φορά το 1834, αλλά και σε αυτή την περίπτωση επίσης, η αίθουσα του Γουεστμίνστερ γλίτωσε από τη φωτιά. Ο σχεδιασμός για τη νέα στέγαση του Κοινοβουλίου ήταν έργο του σερ Τσαρλς Μπάρι, ο οποίος σε απότιση φόρου τιμής στο παρακείμενο Αβάειο Γουεστμίνστερ προχώρησε σε μια νεογοτθική κατασκευή. Έχοντας υποστεί μεγάλες καταστροφές από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ανάκτορο ανακαινίστηκε το 1948-50 αφού ακολουθήθηκαν κατά γράμμα τα σχέδια του σερ Τσαρλς. Το κεντρικό σημείο του συγκροτήματος είναι η τεράστια οκταγωνική αίθουσα στην οποία εισέρχεται κανείς από την κύρια είσοδο του Αγίου Στεφάνου, ένα αριστούργημα βικτοριανής αρχιτεκτονικής. Από εδώ ξεκινούν δύο διάδρομοι: ο βόρειος οδηγεί στη Βουλή των Λόρδων και ο νότιος στη Βουλή των Κοινοτήτων. Η Βουλή των Λόρδων κατασκευάστηκε το 1847. Είναι ένας περίτεχνος θάλαμος διαστάσεων 24Χ14 μέτρων με έναν εντυπωσιακό νεογοτθικό θρόνο στον οποίο κάθεται η βασίλισσα όταν εκφωνεί τον λόγο κατά την έναρξη των εργασιών του Κοινοβουλίου κάθε Νοέμβριο. Η Βουλή των Κοινοτήτων, από την μια πλευρά, έχει διαστάσεις 21Χ14 και αντανακλά τον ρυθμό του παρεκκλησίου του Αγίου Στεφάνου. Τα μέλη κάθονται σε σειρές, με το κόμμα της πλειοψηφίας στη μια πλευρά της αίθουσας και το κόμμα της αντιπολίτευσης στην άλλη. Το κέντρο της αίθουσας καταλαμβάνει το τραπέζι στο οποίο είναι τοποθετημένο σε όλη τη διάρκεια των βουλευτικών συνεδριάσεων το σύμβολο της βασιλικής εξουσίας, το σκήπτρο. Κάτω από το τραπέζι υπάρχει ένα χαλί στο οποίο είναι χαραγμένες δύο κόκκινες γραμμές σε απόσταση 3 περίπου μέτρων. Τα μέλη της Βουλής δεν επιτρέπεται να διασχίσουν αυτές τις γραμμές ώστε οι αντιπαραθέσεις να μην καταλήγουν σε συρράξεις. Η αίθουσα του Γουεστμίνστερ κατασκευάστηκε το 1709, αλλά η υπέροχη οροφή με τις δοκούς είναι από τον 14ο αιώνα. Η αίθουσα καλύπτει περίπου 1.490 τετραγωνικά μέτρα και αρχικώς την χρησιμοποιούσαν για τελετές στέψης. Με την πάροδο των αιώνων χρησιμοποιήθηκε για δημόσιες δίκες – για παράδειγμα του σερ Τόμας Μουρ και των μελών της Συνομωσίας της Δυναμίτιδας – και στις περιπτώσεις αυτές γέμιζε με μικροπωλητές και έτσι γινόταν το κέντρο της κοινωνικής ζωής του Λονδίνου. Σήμερα χρησιμοποιείται για πιο σημαντικές δημόσιες τελετές, όπως το αργυρό ιωβηλαίο της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ το 1977, ακολούθως για την 50η επέτειο των Ηνωμένων Εθνών το 1995 και έναν χρόνο αργότερα για τη συνάντηση του Νοτιοαφρικανού προέδρου, Νέλσον Μαντέλα, με τα μέλη της Βουλής των Λόρδων και της Βουλής των Κοινοτήτων. Στο βόρειο άκρο βρίσκεται το Μπιγκ Μπεν, ονομασία που δόθηκε στο ρολόι του πύργου το οποίο έγινε σύμβολο του Λονδίνου. Κατασκευάστηκε με νεογοτθικό ρυθμό και εγκαινιάστηκε το 1859, ενώ έλαβε την ονομασία του από την καμπάνα των 14 τόνων που χτυπάει την ώρα. Τα τέσσερα ρολόγια, ένα σε κάθε πλευρά, έχουν διάμετρο 8 μέτρων. Για να φτάσει κανείς στην κορυφή 98 μέτρα ψηλά υπάρχει ένα κλιμακοστάσιο με 334 σκαλοπάτια. Από τον πύργο η θέα περιλαμβάνει ένα τεράστιο Αβαείο του Γουεστμίνστερ, ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα με γοτθικές σπείρες, η κατασκευή του οποίου εκτείνεται από τον 13ο μέχρι τον 16ο αιώνα. Αρχικώς μοναστήρι των Βενεδικτίνων, το αβαείο ενσωματώθηκε στο συγκρότημα του ανακτόρου Γουεστμίνστερ από τον βασιλιά Εδουάρδο τον Εξομολογητή το 1065. έναν χρόνο αργότερα, ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής στέφθηκε εκεί μόλις έφτασε στο Λονδίνο μετά τη νίκη του στη μάχη του Χέιστινγκς, όμως το κτίριο αυτό κάηκε ολοσχερώς το 1298. Αμέσως μετά, ο Ερρίκος Γ΄ έδωσε εντολή και σχεδιάστηκε ένα νέο κτίριο από τον Χένρι ντε Ρεν. Ήταν η χρυσή περίοδος των γαλλικών γοτθικών οικοδομημάτων και ο αρχιτέκτων εστάλη στη Γαλλία για να μάθει τα μυστικά των καλλιτεχνών που είχαν κατασκευάσει τους καθεδρικούς της Σαρτρ και της Αμιένης. Με την επάνοδό του ο Ρεν κατασκεύασε ένα εξαιρετικό κτίριο με μεγάλα παράθυρα, τα οποία όμως καταστράφηκαν. Ο κυρίως ναός, με μήκος 154 και πλάτος και ύψος 34 μέτρα, είναι ο μεγαλύτερος στη Μεγάλη Βρετανία. Οδηγεί στο μεγάλο ιερό κάτω από το οποίο έχει ενταφιαστεί ο Εδουάρδος ο Εξομολογητής. Ο νότιος διάδρομος οδηγεί στο μεγάλο μοναστήρι μπροστά από το οίκημα των θρησκευτικών συνεδρίων, την οκταγωνική αίθουσα με θόλο που στηρίζεται σε έναν μοναδικό κίονα την οποία είχε αρχικώς έδρα το αγγλικό κοινοβούλιο. Από τον 13ο αιώνα το κτίριο υπέστη πολλές ανακαινίσεις και πρόσθετες κτιριακές εργασίες. Οι πιο σημαντικές παρεμβάσεις ήταν η προσθήκη θολωτής οροφής το 1506 και η νεογοτθική πρόσοψη τον 18ο αιώνα με δύο λεπτά κωδωνοστάσια ύψους 68 μέτρων. Οι εργασίες αποκατάστασης στο εξωτερικό (που διήρκεσαν 25 χρόνια και ολοκληρώθηκαν το 1998) περιέλαβαν την προσθήκη αγαλμάτων στις κόγχες πάνω από την κύρια είσοδο που αναπαριστούν τους σύγχρονους μάρτυρες της χριστιανοσύνης, θύματα της καταπίεσης και των διώξεων του 20ου αιώνα. Τα πιο σημαντικά γεγονότα της αγγλικής της βρετανικής ιστορίας εορτάζονται μέσα από τα τείχη του Αβαείου του Γουεστμίνστερ. Από την εποχή του Γουλιέλμου του Κατακτητή – με εξαίρεση μόνο τον Εδουάρδο Ε΄ και τον Εδουάρδο Ζ΄, που δεν στέφθηκαν εκεί – οι Βρετανοί μονάρχες στέφονταν πάντοτε στο αβαείο. Στη διάρκεια της τελευταίας στέψης, της Ελισάβετ Β΄ την 2α Ιουνίου 1953, στο αβαείο παραβρέθηκαν 8.200 άτομα. Ο θρόνος της στέψης κατασκευάστηκε από βελανιδιά το 1307 στη διάρκεια της βασιλείας του Εδουάρδου Α΄. Αναπαραστάσεις του βασιλιά περιλαμβάνονται στις διακοσμήσεις του, απεικονίζοντάς τον να κάθεται πάνω σε ένα λιοντάρι και να περιβάλλεται από θέματα με φυτά και πουλιά. Ο θρόνος κατασκευάστηκε για να ταιριάζει στην πέτρα που είναι συνδεδεμένη με τη στέψη των Σκοτών μοναρχών από το 1296, ενώ παρέμεινε στο Γουεστμίνστερ επί 700 έτη πριν αποδοθεί με λιτή τελετή στους νόμιμους κατόχους της από τον πρωθυπουργό Τζον Μέιτζορ την 13η Νοεμβρίου 1996. Η πολιτική και θρησκευτική σημασία του αβαείου σηματοδότησε την πρωτοβουλία της Ελισάβετ Α΄, κόρη του Ερρίκου Η΄ - του βασιλιά που ήταν υπεύθυνος για τη ρήξη με την Καθολική Εκκλησία – να μεταβάλλει τη νομική κατάσταση του, παρέχοντάς του την ιδιότητα της «βασιλικής ιδιαιτερότητας». Το ίδιο καθεστώς ίσχυσε και για τον παρακείμενο ναό της Αγίας Μαργαρίτας που κατασκευάστηκε τον 11ο αιώνα και ανακατασκευάστηκε σε κάθετο γοτθικό ρυθμό 300 χρόνια αργότερα. Ακόμη και σήμερα ο ναός της Αγίας Μαργαρίτας είναι ο «ενοριακός ναός της Βουλής των Κοινοτήτων» και ο ρόλος του είναι να εκφράζει την ενότητα της Εκκλησίας και του Κοινοβουλίου. Το Αβαείο του Γουιστμίνστερ ήταν επίσης μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα τοποθεσία που ενταφιάζονταν οι βασιλείς. Στο μέσο του Λέιντι Τσάπελ, ενός αριστουργήματος σε ρυθμό Τυδόρ που χρονολογείται από τις αρχές του 16ου αιώνα και κατασκευάστηκε για την ταφή του Ερρίκου Ζ΄, υπάρχει ο υπέροχος μαρμάρινος τάφος της Ελισάβετ Α΄ που σκάλισε το 1605 ο γλύπτης Μαξιμίλιαν Κολτ. Δίπλα στην Ελισάβετ βρίσκεται η ετεροθαλής αδελφή της Μαρία Α΄ που φυλακίστηκε στον Πύργο του Λονδίνου και αποκεφαλίστηκε από την Ελισάβετ το 1558, καθώς και η Μπλάντι Μαίρη, γνωστή επίσης ως Μαρία της Σκοτίας. Εκτός από τους μονάρχες το Αβαείο αποτελεί τόπο ανάπαυσης πολλών από τους πιο διάσημους ανθρώπους της βρετανικής ιστορίας, συνολικά 3.300. Στη γωνία των ποιητών βρίσκονται τα μνημεία των Τζέφρι Τσόσερ, Γουίλιαμ Σαίξπηρ, Τσαρλς Ντίκενς, Ράντγιαρντ Κίπλινγκ και του Τζορτζ Μπάιρον, για να αναφέρουμε μόνο τους πιο γνωστούς. Σε άλλα σημεία βρίσκονται οι πολιτικοί και επιστήμονες, όπως ο Κάρολος Δαρβίνος και ο Ισαάκ Νεύτων, ηθοποιοί όπως ο Λόρενς Ολιβιέ και εθνικοί ήρωες. Το παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου είναι αφιερωμένο στους πιλότους της ΡΑΦ που πέθαναν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο μόνος «κοινός θνητός» που τιμήθηκε με τάφο στον πιο σπουδαίο ναό της Μεγάλης Βρετανίας είναι Τόμας Παρ. Το 1653, ο βασιλιάς Κάρολος Α΄ θέλησε να τιμήσει τη μνήμη ενός υπηκόου του, ο οποίος λέγεται ότι έζησε 153 έτη και 9 μήνες, χρονικό διάστημα κατά το οποίο ανήλθαν στον θρόνο 10 διαφορετικοί βασιλείς.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»